The rise of the white lotus - ตอนที่110 หากฉันคิดว่าคุณทําได้ คุณก็ควรจะทําได้เหมือนกัน

ตอนที่110 หากฉันคิดว่าคุณทําได้ คุณก็ควรจะทําได้เหมือนกัน

” รัก รัก … อีธานเอาแต่พูดคํานั้นซ้ํา ๆ ในใจราวกับเครื่องบันทึกเสียง เขารู้สึกได้ว่าสมองของเขาลัดวงจร ซึ่งทําให้เขาได้ยินทุกจังหวะของหัวใจเขา เช่นเดียวกับหุ่นยนต์ที่หันหัวไปทางคริสหยูเพื่อนของเขา โดยมีเควินวูและเอลเลียตกงที่ยังอยู่ในสาย อีธานพึมพําด้วยน้ําเสียงตกใจ

“ พี่รหัส”

“ฮะ?!” ความสับสนเท่าที่จะเป็นไปได้ ทั้งสามคนก็งงงันพร้อมเพรียงกัน พวกเขาได้ยินเขาใช่มั้ย? เขาหมายถึงพี่รหัสคนไหน?

“เอ่อ นี่มันแย่ แย่แน่ๆ” เมื่อตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง อีธานคู่ก็รีบลุกขึ้นยืนจากที่นั่งด้วยความตื่นตระหนก ท่ามกลางความเข้าใจความรู้สึกของเขามากขึ้นอีธานก็ได้รับการเตือนว่าเล็กซี่ ผู้หญิงที่เขาดูเหมือนจะชอบนั้น คือแฟนเก่าของมอริสหลิวเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา! เขากล้าลืมส่วนสําคัญนั้นได้อย่างไร?

“นี่ไม่ได้ “

“ เฮ้ นายจะไปไหน! เรายังต้องไปเจอพี่มอริสทีหลังอีกนะ” เมื่อเห็นว่าอีธานรีบเดินออกไปขณะพึมพําไม่มีสติ คริสหยูก็ร้องเรียกซึ่งไม่เป็นประโยชน์ การเตือนความจําของเขาถูกแสดงให้เห็นถึงความรังเกียจ เนื่องจากอีธานไม่ได้ช้าลงและจากไปเช่นนั้น

เควินวู : “เขาเริ่มแปลกขึ้นทุกวันนะ เฮ้ออ ”

เอลเลียตกง : “ เขาบอกว่าพี่รหัสเหรอ?”

“ ไอหยา… ฮะ ฮะ” คริสหยูเดาะลิ้นด้วยความไม่เชื่อ แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าเพื่อนของเขาพึมพําเรื่องอะไร อย่างไรก็ตามจากบุคลิกของอีธาน เขาอาจจะไปสารภาพความรู้สึก ซึ่งเป็นความคิดที่แย่มาก

“ ดีจังที่ฉันไม่ได้โทรหาพีมอริสเรื่องนี้” ใบหน้าที่สว่างขึ้น คริสหยูถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่ไม่ไปรบกวนมอริสหลิวจากสิ่งนี้ เขามั่นใจว่าเขาจะไม่รําคาญที่จะตอบ เว้นแต่มันจะเป็นเรื่องสําคัญ

เมื่อเล็กซี่และอบิเกลกลับมาถึงบ้าน พวกเขาก็ไปนั่งที่สวนของคฤหาสน์เพื่อพูดคุยเรื่องนี้กันต่อ

เล็กซี่กําลังจิบชาร้อนที่เสิร์ฟใหม่ ๆ ดวงตาของเธอก็เงยขึ้นมองเห็นด้านหน้าที่สงบเงียบของอบิเกลฝานที่อยู่ตรงข้ามเธอ เล็กซี่พูดขึ้นหลังจากวางถ้วยชาของเธอ

” ยืม ทําได้มั้ยเป็นซีอีโอของบริษัทเองน่ะ ”

อบิเกลฝานกลืนน้ําลายขณะที่จับหูแก้วชาของเธอด้วยมือสั่นเล็กน้อย โชคดีที่เล็กซี่เลือกที่จะคุยเรื่องนี้ที่นี่ไม่ใช่บนท้องถนน ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจจะไม่ได้กลับบ้าน

ริมฝีปากล่างของอบิเกลสั่นไหว ขณะที่เธออธิบายอย่างระมัดระวัง

“ คุณหมายความว่าคุณเต็มใจที่จะลงทุนให้ แต่….”

“ ฮ่า…” เล็กซี่ได้นึกถึงใครบางคนที่อาจจะพูดแบบเดียวกับที่เธอกําลังจะพูดออกมาเธอกลับพูดต่อ

“ หากฉันคิดว่าคุณทําได้ คุณก็ควรจะทําได้เหมือนกัน”

“แต่ ทําไมล่ะ? ฉันหมายความว่ามันไม่กะทันหันเกินไปเหรอ ที่ฉันจะสร้างเอเจนซึ่งานบันเทิงของตัวเอง และคุณจากคนทั้งหมดเต็มใจที่จะจ่ายเงินโดยไม่รับประกันว่าธุรกิจนี้จะทํากําไรได้นะ!” ในเวลานี้อบิเกลไม่มีเวลากรองสิ่งที่จะพูด ในขณะที่เธอพูดออกมาจากความสับสน

“หืม? ฉันจากคนทั้งหมด?” เมื่อตรวจพบคีย์เวิร์ดในสิ่งที่อบิเกลฝานชี้ให้เห็น เล็กซี่จึงขมวดคิ้ว เธอรู้แล้วว่าเธอเป็นคนแบบไหนในสายตาคนอื่น อย่างไรก็ตามเล็กซี่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าในการสนทนาครั้งนี้ผู้จัดการของเธอจะพูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว ซึ่งไม่ใช่ผู้จัดการที่เธอเคยรู้จัก

“อ่า… ฉันหมายถึง “ เมื่อตระหนักถึงถ้อยคําที่คลุมเครือที่เธอใช้หัวใจของอบิเกลก็เต้นแรง ขณะที่เธอมองไปที่เล็กซี่ด้วยความระมัดระวัง ทั้งสองคนไม่ได้พูดในขณะที่อบิเกลไตร่ตรองว่าเธอจะเคลือบน้ําตาลที่คําพูดของเธอได้อย่างไร ในทางกลับกันเล็กซี่ถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่เธอมองไปที่การแสดงออกที่ขัดแย้งกันของผู้จัดการของเธอ

“ คุณต้องเคยได้ยินว่าหลังจากเรื่องอื้อฉาวที่เป็นอันตรายเหล่านั้นระเบิดขึ้น ฉันก็พยายามจะแขวนคอของตัวเอง…” เล็กซีทําลายความเงียบขณะที่เธอเริ่มเล่าเรื่องที่เธอไม่กล้าเปิดเผยกับใครมาก่อน แม้กระทั่งกับพ่อแม่ของเธอ เพราะมันสามารถเปิดบาดแผลในใจของพวกเขาได้อีกครั้ง เธอพูดต่อว่า

“ ที่จริงตอนนี้ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องอื้อฉาวเหล่านั้นธุรกิจของครอบครัวของเรา ถูกผลักดันให้ก้าวไปสู่จุดสูงสุด มันไม่ใช่ต้นเหตุ แต่เป็นเพียงฟางเส้นสุดท้ายที่ฉันจะตัดสินใจอย่าง ไร้เหตุผล” เมื่อนึกถึงเวลาเหล่านั้น เล็กซี่หยุดชั่วคราว และหลังจากจังหวะนั้นเธอก็กลับมาอีกครั้ง

“ ก่อนหน้านั้น ฉันเป็นคนวุ่นวายอยู่แล้ว ถึงตอนนี้เมื่อฉันมองย้อนกลับไปฉันก็รู้สึกว่ามันโง่ เพราะเล็กซี่คนนั้น ที่ฉันจําเธอไม่ได้แล้ว แต่ในช่วงเวลานั้น…วันที่ฉันถูกทําให้ตาบอดโดยสิ้นเชิง จากการแก้แค้นและความรัก…ฉันมองข้ามและเพิกเฉยต่อผู้คนที่จริงใจต่อฉัน แม้จะมีอารมณ์ที่ไม่มั่นคงก็ตาม ” โดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากของเล็กซี่โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ละเอียดอ่อน ขณะที่เธอมองลงไปที่ชาของเธอและใช้ปลายนิ้วชี้ของเธอตามขอบแก้ว

“ ฉันรู้สึกขอบคุณที่ฉันยังไม่ตายไป เพราะฉันจะไม่สามารถได้เห็นมุมเหล่านี้ในชีวิต ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าฉันเปลี่ยนไปและกลายเป็นนางฟ้า… แต่สิ่งที่ฉันรู้ก็คือตอนนี้ฉันสามารถชื่นชมสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้แล้ว และผู้คนที่เชื่อในตัวฉันอย่างเงียบ ๆ ” ด้วยบทสนทนาสั้น ๆ ที่เธอมีกับอบิเกลฝาน สําหรับเล็กซี่ด้วยอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นของเธอ ทําให้รู้สึกถึงความจริงใจในคําพูดของคนตรงหน้า

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าอบิเกลฝานจะปกป้องเธอในขณะที่เล็กที่ไม่ได้สนใจ เธอเชื่อมาโดยตลอดว่าเธอมีเพียงพ่อแม่ที่อยู่เคียงข้างเธอจนถึงวันนี้

อันที่จริง เล็กที่มีความคิดนี้อยู่แล้วเมื่อเธอพบกับนาดีน นักแสดงดาวรุ่งที่กําลังมาแรง นั่นคือคนที่เธอคาดว่าจะเชื่อในตัวเธอ แทนที่จะเป็นข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริงที่ทําลายอาชีพของเธอ เป็นคนส่วนน้อยที่เธอคาดหวัง ดังนั้นเล็กซี่จึงต้องการสนับสนุนให้พวกเขาใช้เส้นทางที่พวกเขาจะต้องเสียใจหากไม่ทําเช่นเดียวกับผู้ชายโง่ ๆ ที่เธอรู้จัก