The Strongest Hokage - ตอนที่ 362

นินจาซึนะ คอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าพยายามยั่วยุ ไนโตะ ไม่ว่าพวกเขาจะรู้สึกแย่แค่ไหนก็ตาม

เพราะผู้ชายอย่างเขานั้นไม่อาจหยุดยั้งได้ แม้ว่าพวกเขาจะใช้กำลังทั้งหมู่บ้านก็ตาม!

“ตอนนี้คุณได้เห็นฉันอย่างชัดเจนแล้ว คุณได้ตามความปรารถนาของคุณแล้ว ทีนี้คุณก็ไปใช้ชีวิตหลังความตายได้อย่างสบายใจแล้วสิ”

ไนโตะ เหมือบมองไปที่นินจาคนนั้น จากนั้นเขาก็เดินผ่านเขาไปเฉย ๆ

นินจาดูหวาดกลัว แต่ในวินาทีต่อมานินจาคนนั้นก็กลายเป็นผง!

จากนั้น ไนโตะ ก็เดินเขาไปหา นินจาซึนะ คนอื่น ๆ  ทีละก้าว ๆ ซึ่งทำให้พวกเขาดูตกใจมาก

“ส่วนพวกที่ยังเหลืออยู่…” ไนโตะ พูดเบา ๆ แค่ไม่กี่คำ นินจาเหล่านั้นก็คุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว

“ฉันไม่อยากเห็นพวกคุณในเมืองนี้อีก เข้าใจไหม?”

พวกเขาทั้งหมดกลืนน้ำลายพร้อมกันแล้วพยักหน้าพร้อมกัน

“ไปได้แล้ว”

ไนโตะ โบกมือให้พวกเขาอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินแบบนั้นพวกเขาก็หันกลับไปทันที จากนั้นก็จากไปโดยไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับมามอง

แม้ว่าพวกเขาจะออกจาก เมืองโรรัน ไปแล้ว แต่การแสดงออกที่น่ากลัวบนใบหน้าของนินจาเหล่านี้ก็ยังไม่หายไป

ภารกิจนี้จบลงแล้ว!

แม้ว่าพวกเขาจะรวบรวมกองกำลังได้มากขึ้นและกลับไปที่ เมืองโรรัน แล้วสังหารองครักษ์ทั้งหมดและลักพาตัว ราชินี ไป นั่นก็ยังไม่เพียงพอ เพราะชายที่อยู่เบื้องหลัง เมืองโรรัน คือเทพเจ้า!

….

นินจาซึนะ หนีไปแล่ว แต่ซาร่าก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่ ไนโตะ อย่างต่อเนื่อง

อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่กล้าที่จะมองตาเขาตรง ๆ เธอก้มหัวลงเล็กน้อยและแอบมอง ไนโตะ ในขณะที่เธอยังคงคิดถึงคำถามเดิม ๆ

ไนโตะ ทำให้คนพวกนั้นกลัวขนาดนี้ได้ยังไง?

เขา…

แก้มของ ซาร่า มีสีแดงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยมอง ไนโตะ อย่างละเอียดมาก่อน แต่ตอนนี้เธอหลังจากที่เธอมองเขาอย่างละเอียดแล้ว คำตอบนั้นชัดเจนในใจของเธอ

ไม่ว่า ไนโตะ จะดูมีเสน่ห์แค่ไหน สายตาของเขา ออร่ารอบตัวเขา ผิวที่บริสุทธิ์ของเขา ก็ทำให้ผู้คนมองเขาเหมือนเป็นเทพเจ้า

“เอาล่ะ แค่นี้พวกนั้นก็คงจะไม่กลับมาอีกแล้ว”

ไนโตะ ไม่รังเกียจการแอบมองของ ซาร่า เขาคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้รู้สึกกลัวและเธอมองเขาเพราะเธอรู้สึกขอบคุณที่ช่วยเธอไว้ในตอนนั้น

เมื่อพูดจบ ไนโตะ ก็ยิ้มให้ ซาร่า และ ราชินี จากนั้นก็พูดว่า “ถ้ามีนินจาคนไหนมาก่อกวนที่นี่อีก ก็แค่บอกชื่อของฉันไป ไนโตะ”

หลังจากพูดแบบนี้ ไนโตะ ก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทันใดนั้นเขาก็หายไปบนท้องฟ้า

เมื่อเห็น ไนโตะ จากไป ซาร่า ก็ยื่นมือออกไป ดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จากนั้นเธอก็ถอยกลับและมองไปที่ท้องฟ้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

…….

หลังจากดูดซับพลังของ สายแร่มังกร แล้ว ไนโตะ ก็กลับไปที่ หมู่บ้านอาเมะ ทันที

ร่างของ ไนโตะ ตัดผ่านท้องฟ้าและร่อนลงบนอาคารที่สูงที่สุดในหมู่บ้านจากนั้นค่อย ๆ เดินเข้าไปข้างใน

คนในหมู่บ้านเคยเห็นสิ่งนี้เป็นปกติอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีใครดูแปลกใจเลยเมื่อเห็น พวกเขาเพียงแค่แสดงความเคารพและชื่นชมในขณะที่ทำงานของตัวเอง

ไนโตะ กลับไปที่ห้องก่อน แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปเขาก็ไม่พบกับ คุชินะ ซึ่งทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย

ด้วยการใช้สัมผัสพิเศษของเขาทำให้ ไนโตะ รู้ว่า คุชินะ อยู่ที่ห้องทำงาน ซึนาเดะ , โคนัน และ ยาฮิโกะ ก็อยู่ที่นั่นด้วย

“ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น”

ไนโตะ แสดงสีหน้าครุ่นคิดในขณะที่ลูบคางขณะเดินตรงไปที่ห้องทำงาน เมื่อถึงห้องทำงานเขาก็เปิดประตูออก

ซึนาเดะ นั่งอยู่ที่ด้านหลังของโต๊ะทำงาน ขณะที่ คุชินะ , โคนัน และ ยาฮิโกะ นั่งอยู่ด้านหน้า

เมื่อประตูเปิดออก ยาฮิโกะ , โคนัน และคนอื่น ๆ ก็หันมาเห็น ไนโตะ ทั้ง 2 คนลุกขึ้นและทักทาย ไนโตะ ทันที

“ครูไนโตะ! ครูกลับมาแล้ว!”

“ไนโตะ”

ในอีกด้านหนึ่ง ซึนาเดะ ก็พยักหน้าให้เขาด้วย

ซึนาเดะ นั่งอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกโล่งใจแล้วยิ้มและพูดว่า “เธอเลือกเวลากลับมาได้เหมาะเจาะดีจริง ๆ”

“อย่างนั้นเหรอ?”

ไนโตะ โบกมือให้ ยาฮิโกะ และ โคนัน เพื่อให้พวกเขาทำตัวสบาย ๆ แต่เนื่องจากการมาถึงของเขา พวกเขาจึงไม่กล้านั่งลงและยืนอยู่ข้าง ๆ โต๊ะทำงานของ ซึนาเดะ

คุชินะ พึมพำ 2 – 3 คำในขณะที่เธอดูไม่พอใจอย่างมาก จากนั้นก็พูด “นายจะทำตัวอิสระเกินไปละมั้ง ไหนบอกจะกลับมาช้าที่สุดก็ 1 เดือน นี้ปาเข้าไป 3 เดือนแล้วเพิ่งจะกลับมา”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ ไนโตะ ตังแข็งเล็กน้อย

3 เดือน?!!

ไนโตะ รู้สึกเหมือนแค่เดือนเดียว เขาลืมวันลืมเวลาไปได้ยังไง?

ไนโตะ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับ สายแร่มังกร บางทีมันอาจจะทำให้เวลาและมิติบิดเบี้ยวไปบ้าง และเมื่อเขาเข้าไปที่จุดกำเนิดของ สายแร่มังกร ก็เป็นไปได้มาเวลาด้านนอกผ่านไปนานโดยที่เขาไม่สังเกตเห็น

แน่นอนว่าเวลาคงบิดเบือนไปไม่กี่วัน ไม่อย่างนั้นเขาจะสังเกตเห็นได้อย่างแน่นอน

ไนโตะ ยังหาคำตอบของเรื่องนี้ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปหา คุชินะ จากนั้นก็จับมือเล็ก ๆ ของเธออย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ขอโทษน่ะ ฉันคำนวณเวลาผิดไปนิดหน่อย”

เมื่อเห็นว่าเขาแสดงท่าทางขอโทษจริง ๆ และเขาก็ยอมรับผิด คุชินะ จึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและตัดสินใจให้โอกาส ไนโตะ

“เอาล่ะ พวกเธอค่อยไปหวานกันทีหลังได้ไหม? ตอนนี้เรามาคุยเรื่องร้ายแรงกันก่อนดีไหม?”

ซึนาเดะ มองไปที่ 2 คนนั้นแล้วใช้มือปิดหน้าผากของเธออย่างช่วยไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมดูจริงจังกันจังเลย?”

ไนโตะ มองไปที่ ซึนาเดะ อย่างสงสัย ในการตรวจจับของเขาหมู่บ้านก็ดูจะไม่มีปัญหาใด ๆ ยาฮิโกะ , โคนัน และ คุชินะ ก็ดูสบายดี และเขาก็ไม่รู้สึกถึงอันตรายใด ๆ เลย