The Strongest Hokage - ตอนที่ 438: ป่าแห่งความตาย

เมื่อมองดูสีหน้าที่แข็งที่อของทุกคนที่อยู่ต่อหน้าเขา คาบูโตะ ก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับ รอยยิ้มชั่วร้ายที่ซ่อนเร้นอยู่ “อ่า ลืมบอกไป เขายังเอาชนะสัตว์หางทุกตัวในสนามรบและ ช่วยผนึกพวกมันได้ด้วย แล้วต่อมาเขาก็หายตัวไปจากโลกอยู่พักหนึ่ง แต่ก็มีข่าวลือว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นไปอีก”

หลังจากที่เขาพูดจบ คาบูโตะ ก็ไม่สนใจที่จะเห็นปฏิกิริยาจาก เกะนิน อายุน้อยของ โคโนฮะ อีกต่อไป เขาเพียงแค่หันหลังและเดินจากไป

แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินจาก คาคาชิ ว่า ไนโตะ เป็นนินจาที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก แต่เมื่อได้ยิน เรื่องที่น่าตกใจเหล่านี้ ทั้ง นารูโตะ ซาสึเกะ และ ซากุระ ก็ยังคงตกใจเป็นอย่างมาก

สําหรับคนอื่นๆ ยกเว้นความชื่นชมบนใบหน้าของ ฮินาตะ แล้วทุกคนดูเหมือนจะไม่สามารถสงบได้เลย

แม้แต่มันฝรั่งทอดในมือของ โจจิ ก็หล่นลงกับพื้นโดยที่เขาไม่แม้แต่จะสังเกตเห็น

“ท่านไนโตะ ฉันไม่รู้เรื่องราวของเขามาก่อน นี่มัน…”

ซากุระ ใช้เวลาครู่หนึ่งจึงจะตอบสนองได้ จากนั้นเธอก็พึมพัมอย่างอดไม่ได้ คิดถึงความโชค ดีที่เธอได้รับการช่วยเหลือจาก ไนโตะ มาก่อน

อย่างที่ คาบูโตะ พูดไนโตะ หายตัวไปหลังจากจบมหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 3 ซึ่งทําให้ เธอรู้สึกโชคดีมากยิ่งขึ้นที่ได้เห็น ไนโตะ ลงมือด้วยตัวเขาเอง แม้ว่ามันจะเป็นแค่คลื่นพลังจากมือของเขา แต่ภาพนั้นก็ยังคงสดใสอยู่ในใจของเธอ

“นี่คือเรื่องที่ทําให้เขากลายเป็นเขาในทุกวันนี้

หลังจากที่ ซาสึเกะ สูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยแสงที่อธิบายไม่ได้ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะมอง คิมิมาโร่ และอีก 2 คนที่นั่งอยู่ห่างออกไปด้วยสายตาที่เฉียบคม

ซาสึเกะ ไม่เคยคิดที่จะเอาชนะคนอย่าง ไนโตะ สิ่งที่เขาต้องการคือพลังที่จะฆ่า อุจิวะ อิทาจิ และไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ และวิธีที่ คิมิมาโร่ พูดถึง อิทาจิ ก็เป็นคําบอกใบ้กับ ซาสึเกะ ว่าแม้แต่ เขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะ อิทาจิ ได้

ถ้าเป็นแบบนี้…ตราบใดที่เขาสามารถเอาชนะ คิมิมาโร่ และอีก 2 คนได้ เขาก็น่าจะได้รับค วามสนใจจาก ไนโตะ และเข้าใกล้การฆ่า อุจิวะ อิทาจิ ไปอีกขั้น!

ซาสึเกะ กําหมัดแน่นด้วยสีหน้าเย็นชา

ซากุระ สังเกตเห็นท่าทีของ ซาสึเกะ และอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลัง เธอไม่กล้าเข้าใกล้เขาเห มือนเมื่อก่อน หลังจากที่เธอเห็นว่า ซาสึเกะ เอาชนะ คิมิมาโร่ ได้อย่างไร อารมณ์ของเธอก็เริ่มไม่ เหมือนเดิม และในบางครั้ง เธอก็รู้สึกกลัวเขาด้วย

แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงไนโตะ อีกครั้ง ดูเหมือนว่า ไนโตะ จะยุติสงครามได้ตอนที่เขาอายุ 14 ปี และกลายเป็นเทพเจ้าแห่งนินจา…ซึ่ง ซาสึเกะ เทียบไม่ได้เลย

เมื่อคิดถึงรูปร่างหน้าตาของ ไนโตะ ซากุระ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหลงใหลเล็กน้อย

ทันใดนั้น ควันสีขาวก็ปรากฏขึ้นหน้าห้อง และเสียงที่ไม่แยแสก็เปล่งออกมาในห้องเรียน ดึงดู ดความสนใจของทุกคน

“ทุกคนเงียบ!”

เมื่อควันหายไป ผู้คุมสอบกลุ่มใหญ่ก็ออกมา ในหมู่พวกเขามีชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่ มีรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนใบหน้าของเขา และเขาก็คือ โมริโนะ ฮิบิกิ

“การสอบ จูนิน รอบแรกเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ!”

การสอบรอบแรกสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วและเช่นเดียวกับในการ์ตูน นารูโตะ และหลาย ๆ คน ผ่านมาได้

หลังจากการสอบรอบแรก อังโกะ ก็ปรากฏตัวอย่างตื่นเต้นกับชุดวาบหวิวของเธอ ทุกคนที่อยู่ ในนั้นรู้สึกพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง และแม้แต่ ฮิบิกิ ก็ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถมองเธอได้ และส่าย หัวอย่างช่วยไม่ได้

แม้ว่าตอนนี้ อังโกะ จะโตขึ้น แต่บุคลิกร่าเริงและมีชีวิตชีวาของเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลง ความ แตกต่างเพียงอย่างเดียวจากในการ์ตูนก็คือระดับของเธอ ตอนนี้เธอเป็น โจนิน แล้ว ไม่ใช่ โจนินพิ เศษ เหมือนในการ์ตูน

ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเธอได้บรรลุถึงระดับของ โจนินขั้นสูง หรือสูงกว่านั้นไปแล้ว นี่ เป็นข้อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ ไนโตะ มอบให้เธอมันเหนือกว่าอัขระสาปมาก เธอสามารถเสร็จสิ้นขั้นที่ 2 ของโหมดเซียนได้หลายปีแล้ว

นอกป่าแห่งความตาย

เมื่อมองไปที่ผู้สมัครทุกคนที่ถือม้วนคัมภีร์อยู่ในมือขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในป่าแห่งความตาย ในที่สุด อังโกะ ก็โล่งใจ

“ในที่สุดก็จบลงแล้ว”

การสอบรอบที่ 2 ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว ผู้สมัครทุกคนเข้าไปในป่าแล้ว ซึ่งทําให้ อัง โกะ มีโอกาสได้ผ่อนคลายในที่สุด และเผยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ

“อยากรู้จริง ๆ ว่าจะรอดออกมากี่คน”

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ เธอพูดคําที่น่าขนลุกเหล่านี้ เธอมีบุคลิกที่ซับซ้อนจริงๆ

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่างในป่า อังโกะ ก็ยิ้มเยาะแล้วหันกลับมาพูดว่า “ในที่สุดฉันก็ ได้กินสักที ได้ยินมาว่าลูกชิ้นรสใหม่อร่อยสุดยอดเลยนี่น่า”

เมื่อเห็นว่าเธอกําลังจะออกไปห้องกินข้าว ผู้คุมสอบคนอื่น ๆ ก็รู้สึกพูดไม่ออก

แม้ว่าบางคนจะรู้จักเธอ…แต่เธอก็ดูไม่น่าเชื่อถือ!

“ฮาฮาฮาฮ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ อังโกะ”

ในขณะนี้ เสียงหัวเราะดังมาจากระยะไกล เมื่อทุกคนหันไปทางเสียงนั้น ก็เห็นใครบางคนกําลังเดินมาทางพวกเขา

ทันทีที่เธอได้ยินเสียงนั้น การเคลื่อนไหวของ อังโกะ ก็หยุดลงทันที และพลังงานทั้งหมดที่เธอ มีเมื่อครู่ก่อนก็สลายไปในทันที และเธอก็ตัวแข็งทันที

“นี่ห้องส่วนตัวของผู้คุมสอบ ทําไมนายถึง…”

นินจาอายุน้อยคนหนึ่งกําลังจะเข้าไปขวางคนแปลกหน้า แต่นินจาอีกคนก็ดึงเขาเอาไว้พร้อมกับแสดงสีหน้าหวาดกลัว

“ผมขอโทษจริง ๆ ครับ ท่านไนโตะ โปรดยกโทษให้เขาด้วยครับ”

ด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือกจากหน้าผาก นินจารุ่นพี่วางมือบนหลังศีรษะของนินจาหนุ่มแล้วกดลง จากนั้นเขาก็ยิ้มโง่ๆ บนใบหน้าและทักทาย ไนโตะ

นินจาหนุ่มไม่ตอบสนองในตอนแรก แต่เมื่อเขาได้ยินชื่อ ไนโตะ ร่างกายของเขาก็แข็งที่อไปครู่หนึ่ง

ไนโตะ? ท่านไนโตะ นะเหรอ?!

ทําไม ท่านไนโตะ ถึงมาอยู่ที่นี่?!

ในขณะนั้น เขาก็กลัวแทบตายเหมือนกัน เขาตัวสั่นไปทั้งตัวในขณะที่มองไปยังเด็กชายผมสีห์ มะที่อยู่ข้างหน้าเขา ซึ่งดูคล้ายกับนินจาในตํานานมาก ไนโตะ…แต่เขาดูเด็กเกินไป!

ด้วยเหตุนี้จึงทําให้เขาจํา ไนโตะ ไม่ได้ในตอนแรก

ในอีกด้านหนึ่ง อังโกะ จํา ไนโตะ ได้ในทันที และหลังจากตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ดูประหลาดใจอย่างยิ่งและรีบวิ่งไปหา ไนโตะ

เธอมักจะได้ยินข่าวว่า ไนโตะ อยู่ ในโคโนฮะ แต่เธอก็พบว่าเขาออกไปแล้วทุกครั้งที่เธอรีบไป หาเขา ดังนั้น เป็นเวลานานแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นเขา

ในช่วง 2 – 3 วันนี้ เธอไม่มีโอกาสได้เจอ ไนโตะ เธอจึงรู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่เธอไม่คิดว่า ไนโตะ จะเป็นคนมาหาเธอแทน

“ท่านไนโตะ!”

อังโกะ พุ่งเข้าหา ไนโตะ จากนั้นก็กอดเขาแน่นทั้งตัวและกอดแขนเธอที่คอของเขา

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ปากของผู้สอบคนอื่นๆ ก็เกือบจะแตะพื้นด้วยความประหลาดใจ

แม้แต่ปากของ ไนโตะ ก็ยังกระตุก เขารู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม..เอ่อ…”

ทันทีที่เธอรู้ว่าเธอทําอะไรลงไป อังโกะ ก็ปล่อย ไนโตะ ทันที จากนั้นเธอก็เอามือข้างหนึ่งซ้อนไว้ข้างหลัง และอีกข้างหนึ่งก็จับผมของเธอเล่นในขณะที่ดูเขินอายเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะ ท่านไนโตะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

อังโกะ พูดในขณะที่รู้สึกกลัวเล็กน้อย เธอกลัวที่จะทําให้ไนโตะ โกรธ และเธอก็เงยหน้าขึ้น มองใบหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง แต่เธอก็พบว่า ไนโตะ กําลังมองเธออย่างช่วยไม่ได้จริงๆ

อังโกะ ยังไม่โตเลยจริงๆ

คนเดียวที่กล้าพุ่งเข้าหา ไนโตะ อย่างไม่มีปีไม่มีขลุ่ย นอกจากเธอแล้วก็มี คุชินะ คนเดียว เท่านั้น หรือบางทีก็อาจมี ซึนาเดะ ด้วย แต่เธอคงไม่ทําแบบนั้นหรอก