Throne of Magical Arcana ศึกบัลลังก์เวทอาร์คานา - บทที่ 107 รายชื่อเพลงของลูเซียน

“พวกมันกลับมา?” ลูเซียนประหลาดใจมาก เขาไม่คิดว่าพวกสาวกลัทธิ ‘อาร์เจนต์ ฮอร์น’ จะกลับมาเร็วขนาดนี้ หลังจากพ่ายแพ้ย่อยยับในครั้งก่อน

“ใช่ ศาสนจักรส่งหน่วยผู้พิทักษ์ราตรีไปจัดการแล้ว บาทหลวงอีกหลายรูป แม้แต่บิชอปบางรูปก็ไปด้วย” นาตาซาพยักหน้า “หวังว่าข้าจะได้ไปด้วยได้ พวกนอกรีตพวกนั้นมันบ้า…”

ลูเซียนไม่ได้ตอบคำถาม เขารู้สึกว่าสาธุชนผู้ศรัทธาใน ‘พระเจ้าแห่งสัจธรรม’ ก็บ้าบอไม่ต่างกัน

นาตาซานั่งลงบนเก้าอี้ยาว “ตอนนี้อัลโต้กำลังวุ่นวาย การตรวจตราความปลอดภัยคงมีจุดบกพร่อง โดยเฉพาะตอนที่ขาดกำลังคนแบบนี้ ระวังตัวไว้ด้วยนะ ลูเซียน ข้ายังอยากฟังเจ้าแสดงดนตรี”

“พะยะค่ะ ขอบพระทัยที่เตือนกระหม่อม ฝ่าบาท” ลูเซียนตอบ “กระหม่อมมีดาบ ‘อะเลิร์ต’ ติดตัว ถ้าพวกมันไม่ส่งสมุนระดับอัศวินหลวงขึ้นไป พวกมันคงเล่นงานกระหม่อมไม่ง่ายนัก อีกอย่างกระหม่อมก็ไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไร”

“ไม่เอาน่า เจ้านะหรือคนไม่สำคัญ” นาตาซาโบกมือปัด “การแสดงดนตรีของเจ้ามีคนสนใจล้นหลาม ใครๆ ก็รอฟังเพลงของเจ้า”

“กระหม่อมตัวลอยแล้วฝ่าบาท” ลูเซียนหยุดคิดพักหนึ่ง “กระหม่อมคิดว่ากระหม่อมเอาตัวรอดได้ แต่ลุงโจเอลกับครอบครัว…”

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลพวกเขาเอง” นาตาซาเข้าใจได้ในทันที

“ขอพระทัยมาก ฝ่าบาท” ลูเซียนตอบกลับด้วยความรู้สึกขอบคุณ

“เจ้าเตรียมตัวสำหรับการแสดงไปถึงไหนแล้วล่ะ ลูเซียน?” นาตาซาเปลี่ยนเรื่องสนทนา นางถามลูเซียนอย่างเป็นกันเองราวกับว่าเป็นเพื่อนสนิท “ข้าอยากรู้จัง”

“ก็… ไม่เลวพะยะค่ะ” ลูเซียนเองก็ตอบอย่างตรงไปตรงมา “กระหม่อมอยากมีเวลาซ้อมร่วมกับวงออร์เคสตรามากกว่านี้ กระหม่อมจะทำหน้าที่ ‘วาทยกร’ ครั้งแรก ก็รู้สึกกังวลอยู่บ้าง กังวลเรื่องเดียวนี่แหละพะยะค่ะ”

“เจ้ามีความเข้าใจในดนตรีลึกซึ้ง ด้วย ‘พร’ ของเจ้าที่ถูกปลุกแล้ว ข้าไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาหรอก” นาตาซามองลูเซียนด้วยตาสีม่วงสวยสดของนาง “รายชื่อเพลงที่จะเล่นในการแสดงไปถึงไหนแล้วล่ะ?”

ลูเซียนกำลังจะไปเข้าพบผู้อำนวยการโอเทลโล่เพื่อแจ้งรายชื่อเพลงพอดี เขาจึงตอบไปตรงๆ “เพลงซิมโฟนีแห่งชะตาชีวิต เพลงเซเรเนด จีเมเจอร์ บรรเลงด้วยเครื่องสาย เพลงเปียโนแคนอน จีเมเจอร์ เพลงเดี่ยวเปียโนที่ประพันธ์ใหม่จากไวโอลินโซนาตา จีไมเนอร์ เพลงเปียโนโซนาตา จีไมเนอร์ ชื่อ ‘เวทนา’ ซึ่งจะเป็นเพลงหลัก พะยะค่ะ”

“ไม่ค่อยเหมือนที่ข้าคิดไว้เลย” นาตาซาพูดด้วยความลังเล “ทั้งการแสดงดนตรีเต็มไปด้วยเปียโนและเปียโน ข้ากลัวว่าการขาดเพลงซิมโฟนีจะทำให้การแสดงเจ้าดูไม่ค่อยยิ่งใหญ่อลังการ”

อย่างไรก็ตาม ก่อนลูเซียนจะได้อธิบาย นาตาซายิ้มและชิงพูดกับลูเซียนว่า “แต่ถึงอย่างไร นี่มันการแสดงดนตรีของเจ้า เจ้ารู้ดีว่ากำลังทำกำลังอะไร ลูเซียน ข้าเชื่อมือจ้า”

ลูเซียนได้รับพลังบวก ด้วยการสนับสนุนของเจ้าหญิง เขาเชื่อว่าแม้แต่โอเทลโล่ก็คงไม่ทัดทานรายชื่อเพลงของเขา

“อย่างไรเสีย ฝ่าบาท” ห้วงความคิดของลูเซียนถูกดึงกลับมาสู่หัวข้อเดิม “อาร์เจนต์ ฮอร์น โผล่มาในช่วงเทศกาลดนตรีอัลโต้… กระหม่อมคิดเป็นเรื่องบังเอิญเกินไป”

“ข้าเข้าใจที่เจ้ากังวล ลูเซียน” นาตาซาดูเหมือนไม่ค่อยเป็นห่วงนัก “เรารับมือพวกมันได้น่า”

ลูเซียนพยักหน้าเบาๆ ไม่มีความเห็นเพิ่มเติมเรื่องนี้ เขารู้ว่าไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวในนครอัลโต้ที่เฉลียวฉลาด

…

หลังจากนาตาซากับคามิลออกไป ลูเซียนพบกับโอเทลโล่ ผู้อำนวยการสมาคม ตรงบันไดโดยบังเอิญ

ครั้งนี้ เม็กเคนซี ศิษย์เอกของโอเทลโล่ ไม่ได้มาด้วย เขาถูกวิจารณ์เสียหายยับเยินจากเหตุการณ์ครั้งก่อน ตอนที่เขากล่าวหาลูเซียนว่าบูชาลัทธิปีศาจแต่ไม่มีใครคิดจะเชื่อ ดังนั้น เม็กเคนซีจึงหายหน้าหายไปไปจากสมาคมในช่วงหลังๆ มานี้

“ลูเซียน พร้อมสำหรับการแสดงหรือยัง?” โอเทลโล่ดูท่าทางเหนื่อย “รายชื่อเพลงของเจ้าเสร็จไหม?”

“อ๋อ เรียบร้อยดีขอรับ ท่านผู้อำนวยการโอเทลโล่ อันที่จริง ข้ากำลังจะมาส่งรายชื่อเพลงให้กับท่านพอดี” ลูเซียนพูด แล้วก็หยิบรายชื่อเพลงมาส่งให้โอเทลโล่

โอเทลโล่อ่านรายชื่อเพลงด้วยคิ้วขมวด “เพลงเดี่ยวเปียโนเยอะเกินไป ข้าคิดว่าแค่นี้ไม่พอสำหรับการแสดงใหญ่ ข้ารู้ว่าอัจฉริยะมีความคิดใหม่ๆ เต็มไปหมด แต่ลูเซียน เจ้าแน่ใจแล้วหรือ?”

ลูเซียนพยักหน้า “ข้ามั่นใจ และฝ่าบาททรงเห็นชอบกับรายชื่อเพลงนี้แล้วด้วยขอรับ”

“เอาละ ข้าเข้าใจ… ข้าหวังว่าเจ้าคงไม่เครียดเกินไปนะ” โอเทลโล่ยังคงกังวลอยู่ดี แต่ภายในใจของเขา การตัดสินใจของนาตาซาที่จะยกการแสดง ‘รอบสุดท้าย’ ที่สำคัญที่สุดให้กับลูเซียนเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย โอเทลโล่เชื่อว่าการแสดงรอบสุดท้ายสำหรับเทศกาลดนตรีต้องยกให้กับนักดนตรีผู้โชกโชนและมีประสบการณ์สูงกว่าลูเซียน

ต่อมาเมื่อลูเซียนเดินขึ้นบันไดไปห้องซ้อมดนตรี เขาเจอกับเพื่อนนักดนตรีสองสามคนที่ทักทายเขาด้วยท่าทางเป็นห่วง ต่างคนต่างกังวลว่าลูเซียนอาจถูกกดดันมากเกินไปที่ต้องรับหน้าที่การแสดงรอบสุดท้าย

เมื่อลูเซียนขึ้นมาถึงชั้นสี่ เขาเห็นสตรีผู้หญิงวิ่งตรงเข้ามาหา โชคดีที่เขาว่องไวพอที่จะหลบฉากไปด้านข้างได้ทัน

“ซิลเวีย? ทำไมถึงรีบร้อนขนาดนั้น” ลูเซียนแปลกใจ

“อ้าว ว่าไง ลูเซียน! ไม่มีอะไรหรอก จริงๆ” ด้วยชุดสีเหลืองอ่อน แก้มซิลเวียแดงระเรื่อจากอาการรีบร้อน “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าได้แสดงวันสุดท้าย โชคดีนะ และ… อย่าเครียดมากไปละ”

“ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณขอรับ ซิลเวีย” ลูเซียนค้อมศีรษะ “ท่านไม่ใช่คนแรกของวันที่บอกไม่ให้ข้าเครียด แต่ข้าก็ขอบใจนะขอรับที่เป็นห่วง”

“ข้ารู้” ซิลเวียยิ้ม “เจ้ารับมือความกดดันได้ดี และนาตาซาเชื่อใจเจ้ามาก”

…

ไรน์กับวงออร์เคสตรากำลังรออยู่ เมื่อลูเซียนมาถึง

ลูเซียนหยิบไม้บาตองขึ้นมา เขาพูดกับทุกคน “ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี เราเริ่มกันเถอะ”

หลังจากการซ้อมรอบแรก ลูเซียนรู้สึกว่าออกมาค่อนข้างดี เมื่อเขากำลังจะเริ่มซ้อมต่อ โอเทลโล่และชายหนุ่มอีกสองคนเข้ามาในห้องซ้อมดนตรี

ลูเซียนรู้จักหนึ่งในสองคนนั้น เคานต์เวอร์ดี้ เขาเคยเห็นสองครั้งที่ปราสาทราเตเชีย อีกคนเป็นชายหนุ่มผมเทาสวมเสื้อคลุมสีแดงสดอย่างดี ลูเซียนไม่เคยเห็นมาก่อน

“ท่านนี้คือเจ้าชายอาณาจักรซีราคิวส์ เจ้าชายมิเชล พระองค์ทรงสนพระทัยสมาคมของเรามาก” โอเทลโล่แนะนำเจ้าชายอย่างสุภาพ

หลังจากลูเซียนและนักดนตรีคนอื่นๆ แสดงความความเคารพ เจ้าชายมิเชลพูดกับทุกคนอย่างเขินๆ “ข้ารบกวนพวกเจ้าหรือไม่? อย่าถือสาข้าเลย ข้าแค่อยากมาสำรวจรอบๆ” เมื่อเขาได้รับการแนะนำให้รู้จักลูเซียน มิเชลท่าทางแปลกใจ “ท่านลูเซียน อีวานส์! เป็นเกียรติที่ได้พบท่าน” แล้วเจ้าชายก็ยื่นมือทั้งสองข้างมาจับมือลูเซียนโดยไม่ถือธรรมเนียมปฏิบัติแห่งราชวงศ์

ลูเซียนสัมผัสได้ถึงความแข็งแรงของเจ้าชายหนุ่มเมื่อเขาจับมือ แน่นอน มิเชลสามารถปลุก ‘พร’ ได้แล้ว ลูเซียนค้อมศีรษะลงเล็กน้อยถวายความเคารพและกล่าวอย่างสุภาพ “นับเป็นเกียรติของกระหม่อมอย่างยิ่ง ฝ่าบาท”

…

ระหว่างทางกลับบ้านของลูเซียน เขาแวะหาเดโรนี พ่อของซิลเวีย ที่กำลังสนทนาอยู่กับชายวัยกลางคนที่ลูเซียนไม่เคยเห็นมาก่อน

ชายคนนั้นอายุประมาณสี่สิบปี เขามีจมูกโด่ง ผมสีน้ำตาล และตาสีน้ำเงิน สวมเสื้อผ้าอย่างดี และมีมารยาทดี

เดโรนีพยักหน้าให้ลูเซียนและแนะนำ “ท่านผู้นี้คือโรเจริโอ เป็นญาติและพันธมิตรทางธุรกิจของข้าเอง ส่วนชายหนุ่มผู้นี้คือลูเซียน อีวานส์”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ท่านโรเจริโอ” ลูเซียนทักทายอย่างสุภาพ ขณะยื่นมือออกไปจับมือทักทาย

“ข้ายินดีเช่นกัน ท่านอีวานส์” โรเจริโอจับมือทักทายลูเซียน “ท่านโด่งดังมาก แม้แต่ที่ ‘เมืองสเติร์ก’ ข้าได้ยินชื่อท่านตลอดเวลา”

“เมื่อเช้า ข้าบังเอิญได้พบกับวงจากสเติร์ก” ลูเซียนยิ้มและเล่าเรื่องน่าสนใจที่เขารับรู้มาจากวงดนตรีให้ฟัง

…

หลายวันต่อมา เทศกาลดนตรีที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดในทวีป ‘เทศกาลดนตรีนครอัลโต้’ ก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

……………………………………….