Throne of Magical Arcana ศึกบัลลังก์เวทอาร์คานา - บทที่ 596-2 ภูมิทัศน์ที่เป็นเอกลักษณ์ (2

บทที่ 596 ภูมิทัศน์ที่เป็นเอกลักษณ์ (2)
ดักลาส เบิร์กเนอร์ และแฮททาเวย์ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และเริ่มจมอยู่ในห้วงความคิด แต่อย่างไรก็ตาม สีหน้าของแฮททาเวย์แทบจะไม่เปลี่ยน ถ้าหากว่าไม่สังเกตอย่างละเอียด เฟอร์นันโด เจ้าแห่งวายุก็ยังคงนิ่งเงียบเช่นเดิม

แทนที่จะให้คำตอบอย่างตรงไปตรงมา ลูเซียนกลับมองไปที่ทุกคน และพูดว่า “ข้าอยากจะเล่าอะไรบางอย่างก่อน ถ้าพวกท่านคิดว่ามันไม่เสียเวลา”

“ไม่มีปัญหา” โอลิเวอร์ที่อดทนต่อเรื่องราวต่างๆ มาโดยตลอดกล่าวขึ้น

สิ้นคำพูด สมาชิกคนอื่นๆ ของสภาสูงสุดก็ไม่คัดค้านเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ นอกจากนี้พวกเขาเชื่อว่าลูเซียนไม่ได้จะเล่าเรื่องมั่วๆ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาจากเรื่องนี้ แต่เขามีจุดประสงค์ของเขาเอง นอกจากนี้ข้อโต้แย้ง และคำถามก่อนหน้านี้ล้วนแล้วแต่เกี่ยวกับอาร์คานาศาสตร์ แต่ไม่ใช่กับลูเซียน ตราบเท่าที่เขาสามารถอธิบายคำถามได้อย่างชัดเจนว่าเรื่องนี้มีความสำคัญจริงหรือไม่? แม้ว่าเขาจะบอกคนอื่นๆ สิบคนว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ!

“เมื่อนานมาแล้วมีพระราชาองค์หนึ่งล่ามังกรได้ ด้วยความยินดีเขาจึงวางสินสงครามไว้ด้านนอกพระราชวังเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของความกล้าหาญเพื่อให้ขุนนาง และพลเรือนทุกคนที่ผ่านไปมาได้เห็น” ลูเซียนเล่าอย่างไม่เร่งรีบ “วันหนึ่งมีกลุ่มคนตาบอดซึ่งไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับมังกรมาก่อนได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาอยากรู้ว่ามังกรหน้าตาเป็นอย่างไร พวกเขาจึงมาที่พระราชวังพร้อมกัน และสัมผัสร่างของมังกร”

เมื่อได้ยินว่าคนตาบอดกลุ่มหนึ่งพยายามจินตนาการว่ามังกรหน้าตาเป็นอย่างไรโดยการ ‘สัมผัส’ โอลิเวอร์ เคลาส์ และสมาชิกคนอื่นๆ ของสภาสูงสุดซึ่งเป็นคนที่ค่อนข้างใจกว้างก็เริ่มยิ้ม ในทางกลับกัน สมาชิกที่เหลือก็เริ่มที่จะคาดเดาสิ่งที่อาจเกิดขึ้น

ลูเซียนเล่าต่อไป “หนึ่งในนั้นสัมผัสปีกของมังกรภายใต้ความช่วยเหลือของผู้คุ้มกัน เขาประกาศด้วยความยินดีในทันทีว่า ‘มังกรเป็นค้างคาวตัวมหึมาที่น่ากลัว!’”

“ไม่ มังกรเป็นกิ้งก่าตัวใหญ่!” อีกคนหนึ่งที่สัมผัสเข้าที่เกล็ดของมังกรได้โต้แย้ง เพราะก่อนที่เขาจะตาบอดเขาเคยจับกิ้งก่า และสัมผัสได้ถึงเกล็ดของมันมาก่อน

สมาชิกส่วนใหญ่ในสภาสูงสุดต่างรู้สึกขบขันหลังจากได้ยินคำประกาศของชายคนแรก แต่พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มเคร่งเครียดหลังจากที่ชายคนที่สองตอบ ดักลาส แฮททาเวย์ และคนอื่นๆ ที่เตรียมตัวมาไม่มากก็น้อยพยักหน้า

“ในตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องพูดถึงคำตอบของคนตาบอดคนอื่นๆ ข้าอยากจะถามสิ่งเดียวกันนี้กับพวกท่านว่า มังกรคือค้างคาว หรือกิ้งก่า?”

“ไม่เหมือนกัน” โดยพื้นฐานแล้วเฮลเลนเข้าใจว่าลูเซียนหมายถึงอะไร แต่ก็ยังตอบอย่างระมัดระวัง

ลูเซียนยิ้ม “ดังนั้น แสง และโปรตอนจึงไม่ใช่คลื่นหรืออนุภาคสำหรับข้า สิ่งเดียวที่สามารถยืนยันได้คือพวกมันมีความสำคัญ แน่นอนว่าข้าชอบเรียกพวกมันว่าอนุภาคมากกว่า”

“ไม่ใช่ทั้งคลื่น หรืออนุภาคหรอกหรือ?” โอลิเวอร์ขมวดคิ้ว และถามว่า “เจ้ากำลังจะบอกว่าพวกมันเป็นอย่างอื่นหรือ?”

เมื่อมองไปรอบๆ ห้องประชุม ลูเซียนก็กล่าวว่า “เราไม่สามารถมองเห็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า และแสงได้ และเราก็ไม่สามารถมองเห็นอนุภาคในระดับจุลภาคได้ เมื่อเราศึกษาแง่มุมเหล่านั้นเราก็เหมือนคนตาบอด ดังนั้น แทนที่จะใช้คำจำกัดความ และแนวคิดเชิงประจักษ์กับพวกมัน จึงต้องขึ้นอยู่กับปรากฏการณ์ที่เราสังเกตได้เท่านั้น”

“ยกตัวอย่างเช่น แสงสว่าง หากเราไม่ถือว่าเป็นคลื่นหรืออนุภาคมาก่อนหน้านี้ เราก็สามารถอธิบายได้ในลักษณะที่ว่า: เรื่องนี้แสดงคุณสมบัติที่ชัดเจนของคลื่นรวมถึงคุณสมบัติของอนุภาค ความถี่ของมันอยู่ในระดับหนึ่ง และความเร็วที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับตัวกลาง ไม่สำคัญว่าคุณสมบัติเช่นนี้เรียกว่าอะไร เราสามารถกำหนดเป็นอะไรก็ได้ เพราะเหตุใดจึงแสดงทั้งคุณสมบัติของคลื่น และคุณสมบัติของอนุภาค และวิธีการรวมคุณสมบัติทั้งสองประเภทเข้าด้วยกัน นั่นคือสิ่งที่เราควรศึกษาในขั้นตอนต่อไป ทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับการทดลอง และปรากฏการณ์จริง”

“เรากำลังโต้เถียงกันก่อนที่เราจะนำแนวคิด และคำจำกัดความในอดีตมาใช้กับขอบเขตของกลไกของกล้องจุลทรรศน์ ซึ่งใกล้เคียงกับความจริงของโลกมากที่สุด ข้าเคยบอกแล้วว่าประสบการณ์ที่ผ่านมาของเราจะหลอกลวงเรา นี่คือหนึ่งในตัวอย่าง ในทางกลับกัน การหลอกลวงดังกล่าวไม่เพียงแต่สะท้อนให้เห็นในการศึกษาค้นคว้าของเราเอง แต่ยังรวมไปถึงปฏิสัมพันธ์ของเรากับผู้อื่นด้วย”

หลังจากพูดออกไปอย่างนั้น ลูเซียนก็มองไปรอบๆ สมาชิกสภาสูงสุดมีการแสดงออกที่แตกต่างกันก่อนที่เขาจะกล่าวอย่างจริงจังว่า:

“เฉพาะในกรณีที่เราเรียนรู้ที่จะละทิ้งแนวคิดก่อนหน้านี้ไปชั่วคราว และขึ้นอยู่กับปรากฏการณ์สถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริงของผลการทดลอง จากนั้นเราก็จะสามารถ ‘มองเห็น’ ความจริงของโลกในขอบเขตของกล้องจุลทรรศน์ได้”

หลังจากที่ลูเซียนพูดจบ ห้องประชุมก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างน่าประหลาด ทุกคนต่างก็คิดเรื่องต่างๆ กัน

“แต่เราจะศึกษาขอบเขตกล้องจุลทรรศน์ได้อย่างไรถ้าเราไม่มีแนวคิดใดๆ เลย เราต้องประมวลผล และสร้างปรากฏการณ์การทดลอง และผลลัพธ์ให้เป็นระบบ” โอลิเวอร์เห็นด้วยกับเขา แต่เขาก็ยังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก

“ด้วยเครื่องมือทางคณิตศาสตร์” ลูเซียนตอบอย่างง่ายๆ

“เราจะรู้ได้อย่างไรว่าต้องใช้เครื่องมือทางคณิตศาสตร์อะไรหากเราไม่รู้ว่ามันคืออะไร” วิเซนเตไม่ค่อยเห็นด้วย

“เราสามารถใช้แนวคิด และคำจำกัดความก่อนหน้านี้ที่สังเกตได้โดยตรงกับผลการทดลอง แต่ไม่สามารถนำไปใช้กับแนวคิดที่ไม่สามารถสังเกตเห็นได้ อย่างไรก็ตาม เราสามารถลดเงินทุนจากผลการทดลองที่เสนอมาจากการคาดเดาและการสมมติฐาน และหลังจากนั้นก็มาพิสูจน์ด้วยการทดลองที่เข้มงวดในภายหลัง” ลูเซียนแสดงความคิดเห็นของเขา เขาได้สร้าง และเสริมความคิดเนื่องจากผลกระทบของสิ่งแปลกๆ เช่น เวทมนตร์ วิญญาณ และการตอบรับในความเป็นจริง และการศึกษาทฤษฎีควอนตัมของเขา

“แล้ว เจ้าก็ยังคาดว่าอิเล็กตรอนเป็นคลื่น? แต่ไม่มีการทดลองใดที่สามารถยืนยันได้” วิเซนเตพูดต่อ หลังจากที่พวกเขาออกนอกเรื่องไปไกล

ดักลาสพยักหน้า และพูดว่า “ข้าคิดว่าสิ่งที่ลูเซียนพูดมีประเด็น เราจะเห็นวัตถุเมื่อแสงสะท้อนเข้าสู่ดวงตาของเราบนพื้นผิวของมัน เวทขยายผลนั้นขึ้นอยู่กับกลไกทางแสงเช่นเดียวกัน อย่างไรก็ตามแสงสามารถโต้ตอบกับอิเล็กตรอน และส่งผลให้เกิด ‘การเปลี่ยนแปลง’ ซึ่งหมายความว่าสถานะของพวกมันถูกเปลี่ยนแปลง ดังนั้นจนถึงขณะนี้แทบจะไม่มีวิธีใดเลยที่เราจะสังเกตโลกของกล้องจุลทรรศน์ได้โดยตรง และเราสามารถสรุปได้จากผลการทดลองเท่านั้น เป็นเรื่องจริงที่เราไม่สามารถอ้างอิงแนวคิดก่อนหน้านี้มากเกินไปได้ เมื่อเราจะอธิบายข้อสรุป มันก็จะยับยั้ง และทำให้จิตใจเรามืดบอด”

“อย่างไรก็ตาม สมมติฐานที่ว่าอิเล็กตรอนเป็นคลื่นนั้นยังคงทำไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังไม่มีการทดลองใดๆ ที่พิสูจน์ได้ พวกมันแสดงคุณสมบัติของอนุภาคโดยไม่มีข้อยกเว้น” โอลิเวอร์ส่ายศีรษะ แฮททาเวย์ รวมถึงนักเวทคนอื่นๆ เห็นด้วยกับเขา อย่างน้อยที่สุด ธรรมชาติของอนุภาคก็เป็นผลการทดลองที่ชัดเจน และเป็นการยากที่จะเชื่อมโยงคลื่นกับเบาะแสที่แตกต่างกัน

แต่พวกเขาก็ยอมรับในเบื้องต้นว่าแนวคิดก่อนหน้านี้ไม่สามารถนำไปใช้กับการศึกษาอาร์คานาในโลกของกล้องจุลทรรศน์แบบสุ่มสี่สุ่มห้า

“เราจะเห็นความจริงของโลกได้ก็ต่อเมื่อเราละทิ้งแนวคิดก่อนหน้านี้” บรูคกล่าวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย “แต่เนื่องจากเราเรียนรู้อาร์คานาศาสตร์ และได้รับแนวคิด และคำจำกัดความมาตั้งแต่เด็ก นี้จึงเป็นไปได้ว่าเราจะนำแนวคิดก่อนหน้านี้ไปใช้กับการศึกษาของเราโดยที่เราไม่รู้ตัว นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ว่าการอ้างอิงแนวคิดก่อนหน้านี้จะทำให้สิ่งต่างๆ ง่ายขึ้น”

ดักลาสมองไปที่นาฬิกาพกของเขา และพูดว่า “นี้ก็สายไปมากแล้ว ลูเซียนยังแสดงความคิดเห็นของเขาออกมา เจ้าสามารถพูดคุยเป็นการส่วนตัวได้”

“ใช่ ข้าจะพยายามสร้างแบบจำลองขึ้นใหม่ในการเล่นแร่แปรธาตุร่วมสมัยโดยใช้แนวคิดของคลื่นอิเล็กตรอน และสร้างฟังก์ชันของคลื่นเพื่อดูว่าข้าสามารถแก้ไขปัญหา และยืนยันสมมติฐานเดิมได้หรือไม่” บรูคค่อนข้างสนใจแนวทางนี้ราวกับว่าเขาได้พบวิธีที่จะพลิกโฉมโลกแห่งปัญญาของเขาแล้ว

โอลิเวอร์ก็พยักหน้า “ข้าจะใส่ความคิดของข้าลงในแนวคิดของคลื่นอิเล็กตรอน และพยายามสร้างฟังก์ชันคลื่นของมัน ข้าหวังว่าเราจะได้รับบางสิ่งบางอย่างนะ”

แฮททาเวย์ไม่ได้พูดอะไร นางเงียบเสมอถ้าทำได้

วิเซนเตยิ้มให้เจ้าแห่งวายุด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “Old pervert ทำไมวันนี้เจ้าไม่พูดอะไรเลย? เจ้าไม่อยากคำรามใส่เขา เพราะเขาเป็นลูกศิษย์ของเจ้าหรือเปล่า? นี้แตกต่างจากปกติมากที่เจ้าจะยืนกรานต่อความจริงในสนามอาร์คานา”

จนกระทั่งเขาพูดจบ สมาชิกคนอื่นๆ ของสภาสูงสุดก็ตระหนักว่าเจ้าแห่งวายุไม่ได้พูดอะไรเลย! ในอดีตเมื่อเกิดการโต้เถียงขึ้น ห้องประชุมก็จะเต็มไปด้วยฟ้าร้อง ฟ้าผ่า พายุ และเสียงคำรามอย่างแน่นอน แต่ทำไมวันนี้มันผิดปกติจัง?

เฟอร์นันโดดูเหมือนจะรั้งอะไรบางอย่างไว้ หลังจากเหลือบไปที่วิเซนเต เขาก็จ้องไปที่ลูเซียน “เอามันออกมา พวกเขาควรจะเตรียมพร้อมกับการระเบิดในตอนนี้แล้ว”

“เอาอะไรออกมา” ลูเซียนแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้ว่าเฟอร์นันโดกำลังพูดถึงอะไร

“เอาอะไรออกมา” สมาชิกคนอื่นๆ ต่างเต็มไปด้วยความสงสัย

เฟอร์นันโดคำรามอย่างดังในทันที “ข้ารู้ว่าเจ้าทำการทดลองเสร็จแล้วเมื่อเจ้าให้ข้อสังเกต! นำออกมา! แสดงให้เราเห็นว่าความจริงของโลกคืออะไร และควรละทิ้งแนวคิดก่อนหน้านี้ได้อย่างไร!”

“เจ้าคิดหรือว่า เราจะไม่สามารถตีจากดินแดนที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่รู้จักได้?

การทดลองเสร็จสมบูรณ์แล้ว? โอลิเวอร์ เคลาส์ และคนอื่นๆ มองไปที่ลูเซียนด้วยความตกใจ เสร็จสมบูรณ์จริงหรือ? แล้วท่าทีของลูเซียนก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ชี้นำสิ่งใด… เป็นไปได้อย่างไร?

แม้แต่นักเวทระดับตำนานอย่างแฮททาเวย์ และเฮลเลนที่มักจะเมินเฉยต่อสิ่งต่างๆ ก็ยังประหลาดใจไม่มากก็น้อยแต่ท้ายสุดท้ายแล้วพวกเขายังเป็นมนุษย์ที่ถูกสร้างขึ้นจากเนื้อ หนัง และเลือด

ดักลาสมองไปที่ลูเซียนอย่างจริงจัง “ถ้าเจ้าทำสำเร็จแล้วก็แค่นำมันออกมา ที่นี่ไม่มีใครใจแคบ และดื้อรั้นหรอก”

เขากล่าวเพิ่มความมั่นใจ: ผู้สนับสนุนทฤษฎีคลื่นส่วนใหญ่ไม่เป็นเช่นนั้น ส่วนที่เหลือต่างเตรียมพร้อมทางจิตใจไม่มากก็น้อย เพราะสมมติฐานดูเหมือนจะสามารถแก้ไขปัญหาส่วนหนึ่งในการเล่นแร่แปรธาตุร่วมสมัยได้

ลูเซียนมองไปที่พวกเขาท่ามกลางความเงียบ หลังจากที่พวกเขาพยักหน้าด้วยความเห็นชอบ เขาก็หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เขาจะนำผลึกแก้วคริสตัลขนาดใหญ่ออกมา และสร้างวงแหวนเวทขึ้นมาอย่างง่ายๆ เพื่อให้ภาพนั้นปรากฏออกมาโดยตรง

บรูคไม่ได้พูดอะไร เขายกมือขึ้น และปล่อยกระแสอิเล็กตรอน

ช่วงเวลานี้ดูเหมือนจะถูกแช่แข็ง ไม่มีอะไรเลยนอกจากความเงียบ ในไม่ช้าวงเวทก็เรืองแสง และแสดงภาพดั้งเดิมของรูปแบบการเลี้ยวเบนของรังสีเอกซ์!

ในสายตาของทุกคน ภาพนั้นช่างคุ้นเคย และสวยงามมาก แต่ก็น่าประหลาดใจ และไม่น่าเชื่อด้วย!

“นี่คือ…” หลายคนอุทานสิ่งที่อยู่ในใจโดยไม่รู้ตัว

บูม!

สายฟ้ากำลังเริงระบำ และฟ้าร้องดังกึกก้อง พายุสีดำกัดกินท้องฟ้า

รอบๆ สนามแม่เหล็กมืดมิด บิดเบี้ยว และคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่มองไม่เห็นก็ไม่เป็นระเบียบมากขึ้นกว่าเดิม

ดวงดาวต่างๆ ได้อุบัติขึ้น และเปล่งประกายแวววาวระยิบระยับ ทำให้อวกาศรอบตัวมันบิดเบี้ยว และปลดปล่อยแรงโน้มถ่วงออกมา

ขาว, ดำ, ทอง, เงิน… องค์ประกอบที่มีสีต่างกันรวมตัวกันเป็นกระแสน้ำที่ดูเหมือนมหาสมุทร

สุสานสีดำลอยขึ้นมา มันเต็มไปด้วยกลิ่นแห่งความตาย ในดินแดนอันเงียบสงบแห่งการหลับใหลชั่วนิรันดร์

จักรวาลแห่งความมืดนั้นกว้างใหญ่ และไร้ขอบเขต ดาวเคราะห์ดวงหนึ่งพินาศไปแล้ว ที่เหลืออยู่ก็ติดอยู่ในคลื่นแห่งการทำลายล้างที่ไม่สิ้นสุด

เกล็ดหิมะร่วงหล่นลงมา อุณหภูมิทั้งห้องลดลงเกือบร้อยองศา เกล็ดน้ำแข็งกระจายไปทั่ว

มุมมองที่ไม่ธรรมดาทั้งหมดปรากฏขึ้น และทำให้ห้องประชุมปั่นป่วนรวมตัวกันเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวที่มีแสงสีต่างๆ ทักทอขึ้นที่ซึ่งการทำลายล้าง และความตายเต้นรำด้วยกัน!

บูม!

ท่ามกลางภาพลวงตาของเสียงฟ้าร้อง และการทำลายล้าง พวกเขาหันไปรอบๆ และมองไปที่ลูเซียนในเวลาเดียวกัน เพียงเพื่อจะพบว่าลูเซียนยังคงยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อสูทกระดุมสองแถวของเขา เขาพูดซ้ำในสิ่งที่บรูคพูดด้วยเสียงที่เบามาก

“เพียงแค่ท่านละทิ้งแนวคิดดั้งเดิมของท่านเท่านั้น ท่านถึงจะเห็นความจริงของโลก”

………………………………