Throne of Magical Arcana ศึกบัลลังก์เวทอาร์คานา - บทที่ 807 แกนดาวฤกษ

ลูเซียนที่ความเย่อหยิ่งเดินออกจากกระจกอย่างสง่างามและช้าๆ รองเท้าสีดำของมันแวววาว

“ถ้าเจ้าเรียกข้อสรุปพื้นฐานที่สุดที่มีพื้นฐานมาจากความเย่อหยิ่งของข้อเท็จจริง ความเย่อหยิ่งจะไม่เป็นชื่อของปีศาจ แต่เป็นชื่อของทูตสวรรค์”ลูเซียน ไม่ได้โจมตีในทันที แต่สังเกตเห็นความเย่อหยิ่งที่ดูเหมือนกับตัวเองยกเว้นหน้าตาที่น่าสนใจมาก

ความเย่อหยิ่งยังคงดูถูกเหยียดหยามเหมือนเมื่อครู่ก่อน ”เจ้ากล้าพูดว่าในใจเจ้าไม่มีความรู้สึกเหยียดหยามและเยาะเย้ยแม้แต่น้อยเหรอ? ความเย่อหยิ่งไม่ใช่ความรู้สึก แต่มาจากจิตใจของเจ้า เป็นอคติที่เกิดจากประสบการณ์ความสำเร็จของเจ้า ถ้าบอกว่าเป็นปีศาจก็จะเป็นปีศาจ และถ้าบอกว่าเป็นเทวดาก็จะเป็นเทวดา ดังนั้นจึงไม่สามารถปิดกั้นด้วยเวทของเจ้า เจ้าไม่หยิ่งเมื่อต้องเผชิญกับทฤษฎีอาร์คานาที่ไม่ถูกต้องหรือเมื่อผู้ที่อ่อนแอกว่าเจ้าท้าทายเจ้า? แค่ยอมรับมัน ความเย่อหยิ่งไม่ได้เลวร้ายเลย เป็นสัญลักษณ์ที่แยกผู้ชนะออกจากผู้แพ้ เช่น…”

มันหยุดและทันใดนั้นก็ยกมือขวาขึ้นพร้อมกับปล่อยเวทที่ซับซ้อนออกจากปากของมัน

“ความเมตตาของเทพธิดาหิมะ!”

…เช่นเดียวกับเมื่อเจ้าสร้าง ‘ความเมตตาของเทพธิดาหิมะ’ ซึ่งเป็นเวทในตำนานซึ่งใกล้จะถึงศูนย์แน่นอน เจ้าไม่ภูมิใจกับมันเหรอ? เจ้าไม่รู้สึกปีติยินดีเมื่อเจ้าจัดการกับศัตรูด้วยเวทหรือไม่?

นั่นคือความเย่อหยิ่ง!

ด้วยท่าทางที่อธิบายไม่ได้ ปีศาจความยโส ได้ร่ายเวทน้ำแข็งในตำนานของลูเซียน ราวกับว่าเป็นลูเซียน ที่แท้จริง แต่เย่อหยิ่ง!

การโจมตีมาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า เสาแสงโปร่งแสง ภายใต้การควบคุมของแสงที่มองไม่เห็นและกริดแห่งความมืด พุ่งเข้าหาลูเซียน

ลูเซียนที่คอยเฝ้าระวังอยู่ เตรียมพร้อมสำหรับการโจมตี ในขณะที่ความหยิ่งยโสยกมือขวาขึ้น จักรวาลอันมืดมิดและลึกซึ้งก็ปรากฏขึ้นบนหลังของเขา และท่ามกลางดวงดาวหลากสีสัน ลูกไฟขนาดมหึมาก็ปล่อยความร้อนอันน่ากลัวออกมา

มันส่งอิทธิพลต่อสิ่งแวดล้อมราวกับเป็นของจริง ทำให้เตียงสีแดงและพรมสีน้ำตาลอ่อนในห้องกลายเป็นไอทันที

ความเมตตาของเทพธิดาหิมะถูกพัดเข้าสู่จักรวาลปรมาณูนี้ อย่างไรก็ตาม ภายใต้ความร้อนของดวงอาทิตย์และพายุแห่งพลังงานอันยิ่งใหญ่สนามแม่เหล็กและแสงเลเซอร์ที่ผูกไว้กับสนามแม่เหล็กนั้นบิดเบี้ยวและได้รับผลกระทบ ดังนั้นความเยือกเย็นที่คาดไม่ถึงจึงเกิดขึ้นล่วงหน้า ดวงดาวถูกแช่แข็งทีละดวง ทำให้จักรวาลมืดยิ่งรกร้าง

เมื่อแสงสว่างถูกความมืดเยือกแข็งในที่สุดลูเซียน ก็หายตัวไปจากจุดนั้น

ก่อนที่ความหยิ่งยโสจะลงมือได้ เสียงร้องครวญครางดังก้องอยู่ข้างหูของมัน ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยเสียงแตก

สีสันอันน่าดึงดูดใจของปราสาทอันวิจิตรงดงามหายไป เหลือแต่ภาพขาวดำที่ซ้ำซากจำเจ ที่ซึ่ง “ลูเซียน” ที่ความเย่อหยิ่งกลายเป็นหุ่นเชิดจากภาพเก่า

นอกหน้าต่าง ร่างของลูเซียนก็ปรากฏขึ้น เขาถือนาฬิกาพกสีเงินและนาฬิกาพกอันละเอียดอ่อน เขาร่ายมนต์ที่นำไปสู่คลื่นที่ผิดปกติ

“เวทพังทลายขั้นสุดยอด!

“เวทพังทลายขั้นสุดยอด!

“เวทโจมตีวิญญาณ!”

เวทมนตร์ชั้นตำนานทั้งสามติดอยู่กับ “หัตถ์แห่งความไม่แน่นอน” อันสุดท้ายเป็นหนึ่งในเวทในตำนานไม่กี่เวทที่ลูเซียนหยิบขึ้นมาเมื่อเร็วๆ นี้โดยเฉพาะเพื่อจัดการกับวิญญาณ ปิศาจยุคดึกดำบรรพ์ และศัตรูอื่นๆ ที่ไม่มีตัวตนที่แท้จริง

เนื่องจากจุดหมายปลายทางของเขาคือนรกยุคดึกดำบรรพ์ เขาจึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมลูเซียนไม่เคยดูถูกคู่ต่อสู้ใดๆ เว้นแต่เขาจะมีจุดประสงค์อื่น เขาพยายามทำให้ดีที่สุดเสมอไม่ว่าศัตรูจะดูอ่อนแอ!

หลังจากร่ายเวทในตำนานทั้งสาม ความรู้สึกของเวลาเยือกแข็งก็แตกสลาย และสีสันที่ฟุ่มเฟือยอย่างสีแดงและสีเหลืองก็กลับมา ภายใน “ภาพเก่า” ความเย่อหยิ่งแตกไม่หยุดเมื่อพลังเวทมนตร์หายไป

ผลกระทบทั้งหมดบนร่างกายของมัน รวมถึง “ตัวกระตุ้นเวท” ได้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ภายใต้ “เวทพังทลายขั้นสุดยอด” สองรอบ

จากนั้นหลังจากเสียงดัง ร่างของมันก็พร่ามัว และก๊าซสีดำพุ่งออกมาจากตา คอ หู ปาก และรูขุมขน ราวกับว่าลูกบอลน้ำถูกทุบด้วยค้อนที่มองไม่เห็น น้ำผลไม้กระเด็นไปทุกที่

“เวทโจมตีวิญญาณ” ได้รับบาดเจ็บสาหัสและทำให้ความเย่อหยิ่งแข็งกระด้างลูเซียนจะไม่ปล่อยโอกาสนั้นไปอย่างแน่นอน เขาเป่า “ความเงียบงันสีคราม” ซึ่งเขาแลกเปลี่ยนกับเฮลเลนโดยใช้ “ความเมตตาของเทพธิดาหิมะ”

อากาศสีดำรอบๆ ปีศาจความยโส และ ปีศาจความยโส นั้นถูกแช่แข็งและติดอยู่ในสีน้ำเงินที่เงียบสงัดและเยือกแข็ง ทำให้สูญเสียกิจกรรมทั้งหมดไป

บทที่ลูเซียน กำลังจะกำหนดตราประทับทุกชนิดเพื่อที่เขาจะได้นำ ปีศาจความยโส กลับมาศึกษาต่อ ทันใดนั้นมันก็ยิ้มแปลกๆ ในความเงียบงันสีคราม ก่อนที่จะทำลายตัวเอง!

แม้แต่ ความเงียบงันสีคราม ก็ไม่สามารถดักจับมันได้อย่างสมบูรณ์!

ตู้ม!

ลูกไฟกลิ้งและลอยขึ้น และแรงระเบิดอันทรงพลังก็กระจายไปทั่วปราสาท อาคารทรงเจ้าค่าพังทลายลงราวกับเป็นรูปปั้นทรายบนชายหาดที่โอบรับกระแสน้ำ

ลูเซียน กระพริบตาไปที่ท้องฟ้าด้านนอกปราสาท เมื่อมองดูการเผาไหม้ที่หลงเหลืออยู่เบื้องล่าง เขาก็พิจารณาเจ้าลักษณะของความเย่อหยิ่ง

”ดูเหมือนว่าปีศาจสามารถจำลองเวทมนตร์และผลกระทบเวทมนตร์ทั้งหมดของเจ้ารวมถึงผลกระทบในตำนานซึ่งทำให้ดูเหมือนซ้ำกันของเจ้า มันคล้ายกับ ปีศาจไวเค็นใน ทวารานาจักร มาก ยกเว้นแต่ว่ามันมีระดับที่สูงกว่าเจ้าไม่ถึงครึ่ง…

”… มันไม่มีจันทรากาล ดังนั้นจึงไม่สามารถกำจัด ‘เวทหยุดเวลาขั้นสูง’ ได้… หมายความว่าปีศาจไม่สามารถลอกเลียนพลังอุปกรณ์ของเจ้าได้?

”… มันไม่สามารถเปลี่ยนสถานะในแบบพิเศษของเจ้าได้ เห็นได้ชัดว่าธรรมชาติของโลกในระดับนั้นอยู่เหนือสิ่งที่ปีศาจยุคดึกดำบรรพ์สามารถสัมผัสและทำซ้ำได้ มันทำได้ในลักษณะเดียวกับปีศาจยุคดึกดำบรรพ์เท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่มันไม่สามารถหลีกเลี่ยง ‘ความเงียบงันสีคราม’ ได้…”

ขณะที่ลูเซียนวิเคราะห์สถานการณ์ของความหยิ่งยโส เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นในซากปรักหักพังและในถิ่นทุรกันดารในเวลาเดียวกัน ”มันไร้ประโยชน์ เจ้าไม่สามารถฆ่าเจ้าได้เพราะเจ้าคือเจ้า!

”ยังเป็นพฤติกรรมเย่อหยิ่งที่เจ้าไม่สามารถปฏิบัติต่อตัวเองอย่างยุติธรรม!”

เสียงหัวเราะค่อยๆหายไป จากความคาดหวังของลูเซียน ความเย่อหยิ่งไม่ได้โจมตีและใช้พลังวิญญาณของเขาด้วยการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ แต่กลับละลายไปในความมืดโดยไม่ส่งเสียงใดๆ อีก ราวกับนักล่าที่ดุร้ายที่ไล่ล่าเหยื่ออย่างเงียบๆ และยับยั้งการโจมตีที่รุนแรงจนกว่าเหยื่อจะหมด

ด้วยความตื่นตัวลูเซียน ได้สังเกตสภาพแวดล้อม มันเป็นดินแดนรกร้างที่ไม่มีอะไรเติบโต เลือดสีแดงจางๆ ดูเหมือนเต็มไปด้วยเลือด ให้ความรู้สึกเจ็บปวดและน่าสังเวช

”ทะเลทรายแห่งความเจ็บปวด…”ลูเซียนถอนหายใจ มันเกือบจะเป็น “จุดสังเกต” ที่นักเวทในตำนานทุกคนที่มาถึงนรกดึกดำบรรพ์เคยเห็นมาก่อน ในฐานะที่เป็นเจ้าลักษณะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนรกยุคดึกดำบรรพ์ จึงได้รับการตั้งชื่อโดยนักเวทในตำนานโบราณว่า “ทะเลทรายแห่งความเจ็บปวด”

ลูเซียน ยังคงบินไปในทิศทางก่อนหน้า ท้ายที่สุด ถ้าเขากลัวความเย่อหยิ่งเช่นนั้น เขาจะไม่สามารถสำรวจนรกยุคดึกดำบรรพ์ได้

หลังจากบินได้สักพัก “แผนที่” ในอ้อมแขนของลูเซียน ก็ปล่อยคลื่นรุนแรงออกมา

เมื่อนำแผนที่ที่ เจ้าแห่งความลึกลับ มอบให้เขาลูเซียน เห็นว่าสัญลักษณ์ที่น่าขนลุกบนนั้นบิดไปปีศาจาวกับมีชีวิตและชี้ไปยังทิศทางที่แน่นอน

แกนดาวฤกษ์ พิเศษที่ เจ้ามหาลัทธิอาเจนต์ ซ่อนอยู่?ลูเซียนคิดในใจ เมื่อพิจารณาครู่หนึ่งลูเซียน ตัดสินใจที่จะดูมันเพราะไม่มีเหตุฉุกเฉินอื่นใด

นำทางโดยแผนที่ลูเซียน บินไปในท้องฟ้ามืดสลัวชั่วขณะหนึ่งจนกระทั่งเขาเห็นวิหารที่สั่นสะเทือนด้านล่าง

อารามเก่านั้นคล้ายกับอารามนอกประตูสีน้ำเงินมากและมีลักษณะของยุคดึกดำบรรพ์ โดมได้รับการสนับสนุนโดยเสาหินขนาดมหึมา

อย่างไรก็ตาม เสาหินของอารามแห่งนี้ได้พังทลายลงครึ่งหนึ่ง และอากาศของความชราและความเน่าเปื่อยก็แผ่ขยายออกไป

ลูเซียน สังเกตด้วยเวทมนตร์เป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะลงมาและลงจอดในที่สุด จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในอาราม

ผนังของพระอุโบสถถูกวาดด้วยภาพประกอบที่เรียบง่ายแต่มีสีสันสดใส ภาพเหล่านี้เป็นภาพการลงโทษที่โหดร้าย รวมถึงการเฆี่ยนตี ตัดหัว แขวนคอ บดขยี้ และจมน้ำ รวมถึงพิธีบูชายัญที่กลุ่มสัตว์คล้ายมนุษย์ทำการลงโทษเหล่านั้น

เมื่อมองดูภาพวาดที่โทรมลูเซียนแทบจะควบคุมความรู้สึกเจ็บปวดและความเกลียดชังไม่ได้

”นี่คือจุดเริ่มต้นของการอัญเชิญปีศาจยุคดึกดำบรรพ์? พวกปีศาจยุคดึกดำบรรพ์ได้ชักจูงพวกเขาให้หลงเสน่ห์นักผจญภัยหรือไม่?” ด้วยความช่วยเหลือของเวทมนตร์ลูเซียน จึงสงบสติอารมณ์ เขาบันทึกภาพวาดในขณะที่เขากดต่อไปในพระวิหาร

แม้ว่าวิหารจะใหญ่โต แต่ก็เป็นเพียงห้องสมุดเล็กๆ สำหรับนักเวทในตำนานอย่างลูเซียน ในไม่ช้า เขาก็เห็นแก่นดาวอันเจิดจ้าที่วางอยู่บนแท่นบูชาของวิหาร

แกนดาวฤกษ์ นั้นเล็กกว่าและสว่างกว่าที่ลูเซียน เคยทำ “จันทรากาล” พื้นที่รอบๆ โค้งเข้าด้านในเพราะแรงดึงดูด ทำให้รู้สึกว่ามันหนักมาก

เจ้าสมบัติที่โดดเด่นที่สุดของอุปกรณ์คือมันบรรทุกอากาศที่เหนือธรรมชาติ ผ่านแกนอันเจิดจ้า ดูเหมือนว่าเราจะมองเห็นเงาของดาวเคราะห์ขนาดมหึมา

ลูเซียน ยิ้มอย่างจริงใจหลังจากได้เห็น แกนดาวฤกษ์ ไม่ใช่เพราะวัสดุนั้นมีค่า แต่เพราะความพิเศษของมันทำให้เขาเข้าถึงความจริงได้มากขึ้น

แม้ว่าเขาจะมีความสุข แต่ลูเซียน ก็ไม่ประมาท เขาเริ่มตรวจสอบ แกนดาวฤกษ์ และสภาพแวดล้อมด้วยเวทมนตร์ทุกชนิด เผื่อว่ามันจะเป็นกับดักอื่นเช่นแผ่นกาลเวลา หรือเป็นส่วนหนึ่งของแผนการของ เจ้ามหาลัทธิอาเจนต์

ลูเซียน แทบไม่ได้ร่ายเวทย์เลย เมื่อความสว่างของ แกนดาวฤกษ์ บนพื้นจู่ๆ บีบรัดและยืดออกเป็นชายในชุดรัดรูป นี่คือเมมฟิสนั่นเอง เจ้าแห่งความลึกลับ

”ยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าชื่อ ความโลภ” ปีศาจแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นชี้ไปที่ใบหน้าของมัน แล้วพูดว่า “นางคงตกอยู่ในอุบายของผู้ชายคนนี้แน่ๆ”

เห็นได้ชัดว่าหมายถึงเมมฟิส

”ฮะ?”ลูเซียนสูดจมูกด้วยรอยยิ้ม

ความโลภหัวเราะคิกคัก ”แม้ว่าผู้ชายจะไม่แข็งแกร่ง แต่เขาก็วางแผนได้ดีเยี่ยม และเขาชอบทำร้ายคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล เจ้าตกหลุมพรางของเขาแล้วเมื่อเจ้าตกลงที่จะช่วยเขาดึง แกนดาวฤกษ์

”เจ้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้เซ็นสัญญากับเขา แต่เมื่อเจ้าคิดว่าเจ้าต้องมารับ แกนดาวฤกษ์ เจ้าก็ส่งมีดมาให้เราแล้ว เหล่าปิศาจยุคดึกดำบรรพ์”

รอยยิ้มของลูเซียน หายไป และเขาฟังอย่างเงียบๆ

ความโลภก็ยิ่งพอใจ ”โดยปกติ ถ้าตำนานระดับแนวหน้าอย่างเจ้าเสริมพลังตัวเองด้วยเวทมนตร์ทุกประเภทและเข้าสู่ขุมนรกยุคดึกดำบรรพ์โดยไม่มีอารมณ์แปรปรวน เจ้าก็จะพบแต่ภาพลวงตาและภูตผีเร่ร่อนที่เราสิงอยู่เท่านั้น และเจ้าจะไม่ ได้พบเจอพวกเราหลายคนติดต่อกัน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเจ้ามีความคิดโลภอยู่แล้วว่าเจ้าต้องดึง แกนดาวฤกษ์ ขึ้นมา มีช่องว่างในการป้องกันของเจ้าที่เราสามารถใช้ได้อย่างง่ายดายมาก!”

ลูเซียนฟังเงียบๆ แต่ไม่ได้ให้คำตอบ

“แล้วไง? แผนการของเขาแทบจะไม่สังเกตเห็นเลยเหรอ?” ปีศาจความโลภพูดด้วยน้ำเสียงที่เกินจริง

ลูเซียนยังคงนิ่งเงียบ

หลังจากรอสักครู่ ปีศาจความโลภ ถามด้วยรอยยิ้มโดยยังคงแสร้งทำเป็นว่าไม่โกรธ “เจ้าไม่โกรธเหรอ? ไม่อยากพาเขาลงมาเหรอ?”

”สิ่งที่เจ้าพูดจะจริงหรือไม่ ความโกรธจะช่วยอะไรไหม? มันจะให้โอกาสคู่หูเก่าของเจ้า ‘ความเกลียดชัง’ เท่านั้นที่จะเข้ามาในหัวใจของเจ้า” ในที่สุดลูเซียน ก็เปิดปากของเขา รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนและสงบสุขเหมือนแสงที่อ่อนโยนจากดวงจันทร์ที่เจิดจ้า