Top Star ระบบปั้นเธอให้เป็นดาว - บทที่ 226 ไปตาย

บทที่ 226 ไปตาย

บทที่ 226 ไปตาย

เมื่อเห็นเช่นนั้นแม่นมก็หน้าซีดด้วยความตกใจ “นายน้อย!”

เมื่อหมอทหารตรวจดูอาการแล้ว สีหน้าของเขาเริ่มมีเลือดฝาด “ร่างกายของท่านแม่ทัพดีขึ้น เส้นชีพจรที่เคยอ่อนตอนนี้กลับมาอยู่ในระดับปกติ ส่วนเลือดที่ถูกขับออกมาคือเลือดพิษที่ค้างอยู่ในร่างกาย หากท่านแม่ทัพผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ ก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงขอรับ”

หลี่จื้อครุ่นคิด “ต้องให้ยาอีกไหม”

หมอทหารส่ายหัว “ร่างกายของแม่ทัพหมดเรี่ยวแรงแล้วขอรับ การใช้ยาชูกำลังจะเพิ่มภาระให้กับร่างกายของเขา”

หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบกล่องยาและจากไป

จากนี้ไปฮั่วเสวียนต้องฟื้นฟูร่างกายด้วยตัวเองเท่านั้น ไม่มีใครสามารถช่วยนางได้

แม่นมคอยดูแลนางตลอดทั้งคืน เมื่อเห็นผิวของฮั่วเสวียนค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีดอกกุหลาบ ในที่สุดนางก็เริ่มวางใจ

ฮั่วเสวียนดีขึ้นแล้ว

ไม่มีร่องรอยของจดหมายพิษหลงเหลืออยู่ในร่างกาย นางสามารถฟื้นเป็นปกติได้โดยการพักผ่อนให้เพียงพอ หลี่จื้อจึงประกาศ ไม่ว่าใครก็ตาม ห้ามมารบกวนท่านแม่ทัพ ไม่ว่าจะเรื่องอันใด หากมีเรื่องอะไรให้ปรึกษาหลี่จื้อโดยตรง

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี จดหมายฉบับหนึ่งก็มาถึง มันได้ทำลายชีวิตอันสงบสุขของทุกคน

ชุยดาบเดียวก้าวเข้ามา “ท่านแม่ทัพ จดหมายจากป้อมเพิ่งมาส่งเมื่อครู่ขอรับ ดูเหมือนว่าทางนั้นจะเป็นห่วงท่านและเขียนจดหมายมาเพื่อสอบถามอาการของท่านโดยเฉพาะ”

ฮั่วเสวียนรับจดหมายด้วยรอยยิ้มและเปิดอ่านทันที

‘สถานการณ์ในชายแดนตะวันออกซับซ้อนมาก ตระกูลเทียนเริ่มลงมือแล้ว พวกเขาคิดว่าเจ้าคงไม่สามารถรอดจากยาพิษนี้ได้ จึงขอให้ตระกูลฮั่วถอยทัพออกไป’

‘ตอนนี้เจ้าเป็นหนามยอกอกในตระกูลมาโดยตลอด วิธีเดียวที่จะปกป้องรากฐานอายุนับศตวรรษของตระกูลฮั่วก็คือการจัดการกับตัวเองเสีย’

ตระกูลฮั่วให้นางไปตาย!

ฮั่วเสวียนรู้สึกถึงหนาวเหน็บที่กัดกินเข้าไปในไขกระดูกของนาง

ส่วนชุยดาบเดียวยืนอยู่ด้านล่างอย่างคาดหวัง “จดหมายกล่าวว่าอย่างไรขอรับ”

ฮั่วเสวียนปิดจดหมายและพูดเบา ๆ ว่า “ไม่มีอะไร ข้าเหนื่อยนิดหน่อย เจ้าออกไปได้แล้ว”

ชุยดาบเดียวยังคงไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนสีของฮั่วเสวียนเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้ ก่อนจะถอยออกไป

ภายในกระโจมเงียบมากจนนางได้ยินเพียงเสียงแมลงเม่ากระพือปีก

ฮั่วเสวียนนั่งนิ่ง ๆ บนเก้าอี้ ขณะจ้องมองไปที่จดหมายที่พับไว้อย่างว่างเปล่า

นางคิดว่าที่ท่านพ่อเข้มงวดกับนางมากถึงเพียงนี้ เพราะเขาคาดหวังว่าลูกของตนจะประสบความสำเร็จ

และนางคิดว่าที่ท่านแม่ไม่เคยมาเยี่ยมนาง เพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน

บนโลกใบนี้มีพ่อแม่ที่ไม่รักลูกตัวเองจริง ๆ หรือ?

น่าตลกสิ้นดี วันนี้นางเข้าใจแล้วว่าฮั่วเสวียนผู้นี้เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งในตระกูลฮั่วเท่านั้น

ตั้งแต่เด็กจนโต นางถูกเลี้ยงมาอย่างเด็กผู้ชาย ต้องปลอมตัวเป็นชาย และเสียสละตัวเองเพื่อสนับสนุนความรุ่งโรจน์ของตระกูล แต่เมื่อนางหมดประโยชน์ กลับถูกโยนทิ้งไปเหมือนรองเท้าคู่หนึ่ง

ไม่เคยมีใครสนใจความรู้สึกของนางเลยสักคน!

ทันใดนั้น แม่นมเดินถือตะเกียงเข้ามา และก็ต้องตกใจเมื่อพบฮั่วเสวียนอยู่ในความมืด “นายน้อย เหตุใดท่านจึงไม่จุดตะเกียงเล่า”

ฮั่วเสวียนมองดูหญิงที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับนาง แต่กลับมอบหัวใจและจิตวิญญาณของตนถึงเพียงนี้ และเมื่ออารมณ์มาถึงขีดสุด ฮั่วเสวียนเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นกว่าการร้องไห้ออกมาให้อีกฝ่าย “ท่านแม่นม ท่านคิดว่าท่านพ่อกับท่านแม่รักข้าบ้างไหม”

“แน่นอนเจ้าค่ะ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่เคียงข้างท่านตลอดเวลา แต่พวกเขาก็นึกถึงท่านอยู่เสมอ พวกเขานำเสื้อผ้าและอาหารมาให้ในช่วงวันหยุด เพราะกลัวว่าท่านจะมีเสบียงไม่เพียงพอและไม่มีเสื้อผ้าใส่ให้ความอบอุ่น”

ในอดีต ฮั่วเสวียนมักถูกหลอกด้วยคำพูดไม่กี่คำเหล่านี้

แต่ตอนนี้นางไม่สามารถโกหกตัวเองได้อีกแล้ว มีพ่อแม่คนไหนไล่ให้ลูกตัวเองไปตายกัน?

นางเจ็บปวดและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

แต่ทุกอย่างย่อมมีจุดเปลี่ยน

ฮั่วเสวียนจะไม่ยอมนั่งเฉย ๆ รอความตายอย่างยอมรับชะตากรรม

“ท่านแม่ทัพอยู่ไหม” เสียงของกู้ชิงเฉิงดังมาจากนอกกระโจม

ฮั่วเสวียนเปิดม่านและเดินออกไป ในขณะที่กู้ชิงเฉิงและหลี่จื้อยืนอยู่ที่ทางเดินด้านนอก

มีแสงเทียนส่องสว่าง เผยให้เห็นคู่ชายหญิงที่สง่างาม

“อีกไม่กี่วันจะถึงวันปีใหม่แล้ว อาจื้อกับข้าต้องการไปในเมืองเพื่อซื้อของสำหรับปีใหม่ ท่านอยากไปด้วยกันไหมเจ้าคะ”

ฮั่วเสวียนต้องการที่จะปฏิเสธ แต่แม่นมตอบตกลงเสียก่อน “นายน้อย ไปกันเถิดเจ้าค่ะ อยู่แต่ในกระโจมช่างน่าเบื่อ ไม่เอื้อต่อการพักฟื้นอาการบาดเจ็บของท่านด้วย หมอทหารบอกว่าท่านมีสุขภาพดีแล้ว สามารถขี่ม้าหรือยิงธนูได้นะเจ้าคะ”

“ก็ได้”

ฮั่วเสวียนเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นทั้งสามคนก็ออกเดินทางไปยังเมืองชายแดน

กู้ชิงเฉิงที่ไม่ได้เดินทางไกลเป็นเวลานานมีความสุขตลอดทาง นางพูดคุยและหัวเราะกับหลี่จื้อตลอดเวลา

ไม่ว่ากู้ชิงเฉิงจะอยู่ที่ใด สายตาของหลี่จื้อก็มองตามนางไปอย่างอ่อนโยนเสมอ

สายตานั่นทำให้ฮั่วเสวียนรู้สึกขมขื่นในใจ นางรู้ว่านางไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธ

ณ เมืองเล็ก ๆ ที่ประดับประดาด้วยแสงไฟและมีงานรื่นเริง เสียงของผู้คนก็อึกทึกครึกโครม

ยามนี้มีคนทำมาค้าขายมากกว่าปกติ พวกพ่อค้าแม่ค้ายืนตะโกนเรียกลูกค้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

กู้ชิงเฉิงลากหลี่จื้อเข้าไปในร้านตัดเสื้อเพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่ “ท่านแม่ทัพ มาดูด้วยกันนะเจ้าคะ”

หากแต่ฮั่วเสวียนปฏิเสธอย่างสุภาพ ตั้งแต่นางยังเด็ก นางถูกห้ามไม่ให้ซื้อเสื้อผ้านอกบ้าน เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวตนของนางที่เป็นสตรีถูกเปิดเผย

แต่นางยังคงซื้อเสื้อผ้าสองสามตัว ไม่ได้ซื้อให้ตัวเอง แต่ซื้อให้ทหารผู้ช่วยของนางต่างหาก

เถ้าแก่หัวเราะจนหูชา “ท่านแม่ทัพ ท่านไม่จำเป็นต้องให้เงินข้าหรอก หากไม่มีท่าน นับประสาอะไรกับการทำมาค้าขาย เราอาจไม่มีที่อยู่อาศัยเสียด้วยซ้ำขอรับ”

หากแต่ฮั่วเสวียนหยิบถุงเงินออกมาวางบนโต๊ะอย่างดื้อดึง “ของซื้อของขาย เจ้าจะค้าขายโดยไม่เก็บเงินได้ยังไง เจ้าคิดบัญชีมาเลย ข้าจะชำระให้พวกเขาด้วย”

ว่าจบนางก็หยิบเสื้อผ้าและออกไปที่ประตู

เถ้าแก่วิ่งตามออกไป “ท่านแม่ทัพ เงินจำนวนนี้มากเกินไปขอรับ ข้ารับมันไว้ไม่ได้หรอก ท่านรับคืนไปเถิด”

ฮั่วเสวียนเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาแล้วโยนมันในมือเบา ๆ นางรู้สึกว่ากระเป๋าเงินเบาลงจึงพยักหน้าให้เถ้าแก่ก่อนจะจากไป

แต่แล้วน้ำเสียงจริงใจของกู้ชิงเฉิงก็ดังขึ้น “ท่านแม่ทัพเป็นที่เลื่องลือมากเลยนะเจ้าคะ”

“พวกเขาแค่แสดงความรู้สึกขอบคุณน่ะ”

หากเป็นตระกูลฮั่ว ไม่ว่านางจะทำดีมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สนใจ

“นี่คือความสำเร็จในปัจจุบันและผลประโยชน์ในอนาคต สิ่งที่ท่านแม่ทัพทำล้วนเป็นผลดีต่อบ้านเมืองและประชาชน ไม่ว่าคนอื่นจะคิดเช่นไร ประชาชนย่อมได้รับประโยชน์อย่างแท้จริงเจ้าค่ะ การดำรงอยู่ของท่านมีความหมายกับพวกเขามาก”

ฮั่วเสวียนจ้องมองที่กู้ชิงเฉิงเป็นเวลานาน สิ่งที่เก็บกดอยู่ในใจของนางดูเหมือนจะคลายลงเล็กน้อย

จากนั้นพวกเขาก็ซื้อขนมอบ ผลไม้ดอง และอาหารโปรดของหญิงสาวเป็นจำนวนมาก ส่วนกู้ชิงเฉิงเดินไปรอบ ๆ “ไม่มีอะไรที่ข้าอยากซื้อแล้วเจ้าค่ะ”

แต่แล้วหลี่จื้อก็มองไปที่ตลาดที่อยู่ไม่ไกล “เจ้าอยากไปที่นั่นไหม”

ในช่วงเวลานี้ หลี่จื้อยุ่งอยู่กับการวางแผนงานสำคัญต่าง ๆ เขาจึงไม่ค่อยมีเวลากับกู้ชิงเฉิงเท่าไร นั่นทำให้เขารู้สึกผิดมาก

กู้ชิงเฉิงเดินไปรอบ ๆ และหยุดอยู่หน้าแผงขายเครื่องประดับ

เมื่อเถ้าแก่เห็นว่านางแต่งตัวดี เขาก็ชมนางอย่างกระตือรือร้นว่า “แม่นาง ท่านต้องการซื้ออะไรหรือขอรับ”

กู้ชิงเฉิงหันกลับมาและมองไปที่หลี่จื้อ “ท่านช่วยเลือกให้ข้าสักชิ้นสิเจ้าคะ เอาอันที่ดูดี ข้าอยากมอบมันให้กับคนที่ชอบ”

หลี่จื้อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเลือกอย่างใช้ความคิด “อืม ปิ่นปักผมนี้เล่า”

“นายน้อยช่างมีสายตาแหลมคมยิ่งนัก นี่คือหยกที่ดีที่สุด ทั้งเมืองนี้มีขายแค่ที่ร้านของข้าเท่านั้น หากท่านไม่เชื่อก็ลองช่วยแม่นางสวมใส่ดูสิขอรับ”

ได้ยินเช่นนั้นหลี่จื้อก็สอดปิ่นเข้าไปในมวยผมของกู้ชิงเฉิง หยกนั้นส่องแสงเป็นประกาย ทำให้นางสวยและมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

“งามยิ่งนัก”

เป็นเรื่องยากที่กู้ชิงเฉิงจะแสดงท่าทางเขินอายเช่นนี้ให้เขาได้เห็น “เถ้าแก่ ข้าเอาปิ่นปักผมชิ้นนี้”

“อาจื้อ เหตุใดท่านไม่เลือกสักอันให้กับท่านแม่ทัพล่ะเจ้าคะ เขาจะได้มอบมันให้กับหญิงที่รักในอนาคต”

ฮั่วเสวียนผงะ “ไม่… ไม่ต้อง”

กู้ชิงเฉิงเลิกคิ้วของนางอย่างขี้เล่น “ซื้อสักอันเถิด บางทีมันอาจจะมีประโยชน์สักวันหนึ่งนะเจ้าคะ”