Top Star ระบบปั้นเธอให้เป็นดาว - บทที่ 295 น่าสงสาร
บทที่ 295 น่าสงสาร
บทที่ 295 น่าสงสาร
เด็กฝึกคนหนึ่งเบิกตากว้าง “อาจารย์โย่วโย่ว คุณเต้นเป็นจริง ๆ เหรอคะ?”
พอพูดจบก็เอามือปิดปากอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”
ซูโย่วอี๋ยิ้ม “ถ้าเต้นไม่เป็นจะมาเป็นอาจารย์ได้เหรอ?”
“หัวหน้าทีม ทักษะการเต้นของเธอดีอย่างไม่ต้องสงสัย ทักษะของเธอดีกว่าฉันมาก แต่เพราะเป็นแบบนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายมากที่เธอจะเพิกเฉยต่อปัญหาเพราะความมั่นใจของตัวเอง”
“มีใครจำท่าเต้นของท่อนที่สี่ได้บ้างไหม?”
เหล่าเด็กฝึกก้มหน้าครุ่นคิด “ใช่ท่านี้ไหมคะ?”
หลังจากนั้นต่างก็เริ่มแสดงท่าทาง
ซูโย่วอี๋มองไปยังหัวหน้าทีม “เธอลองดู”
หัวหน้าทีมไม่รู้อะไรเลย แต่ยังคงทำตามคำสั่ง เธอรีบทำท่าทางตามในทันที
เหล่าสมาชิกตรวจสอบดูก็ไม่พบปัญหาอะไร
“อาจารย์โย่วโย่ว ท่าทางของหัวหน้าทีมดูดีมาก ๆ เลย”
“ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับท่าทางของพวกเราเลยนะคะ”
ท่ามกลางความสงสัยของทุกคน ซูโย่วอี๋ไม่ได้รีบอธิบายอะไรเลยสักนิด แต่กลับถามคำถามหนึ่งขึ้นมา “ตอนพวกเธอทำท่านี้รู้สึกว่ามันยากหรือเปล่า?”
หัวหน้าทีมนิ่งไป เธอสัมผัสได้ถึงเจตนาของอาจารย์แล้ว “ถ้าเรื่องท่าเต้นมันไม่ยากมาก แต่ทุกครั้งที่ต้องเต้นท่าต่อไปก็มักจะไม่ลื่นไหลค่ะ”
มันดูติดขัดนิดหน่อย
ซูโย่วอี๋พยักหน้า “ปัญหาก็คือตรงนี้แหละ”
“จุดโฟกัสของพวกเธออยู่ผิดจุด จุดศูนย์ถ่วงของส่วนรองรับไม่ได้อยู่ที่ขาแต่มันอยู่ที่เอว พวกเธอลองใส่แรงไปที่เอวดูสิ”
หัวหน้าทีมเริ่มทำตามเป็นคนแรก ทันใดนั้นท่าทางทั้งหมดก็ดูไหลลื่นขึ้นมา
พวกเธอรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา “แบบนี้นี่เอง”
เพราะพวกเธอดูตัวอย่างจากวิดีโอ จึงไม่สามารถเห็นได้ถึงจุดโฟกัสเลย จึงทำให้เหล่าเด็กฝึกหลงจุดศูนย์ถ่วงของร่างกายไปโดยไม่รู้ตัว
หลักจากการแนะนำนี้ ทุกคนเริ่มไว้วางใจเธอมากขึ้น และกลับมาตั้งใจฟังคำชี้แนะจากซูโย่วอี๋
อธิบายไปถึงสองชั่วโมง ซูโย่วอี๋จึงพูดปัญหาของเด็กฝึกทั้งแปดคนออกมาจนหมด จนรู้สึกว่าคอของเธอเริ่มจะไม่ไหวแล้ว
เป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้พูดอะไรมากขนาดนี้
“วิเคราะห์ปัญหาของตัวเองออกมาให้ดี ในด้านการฝึกซ้อมฉันเองก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก พวกเธอต้องพึ่งตัวเอง หวังว่าถ้าเจอกันในครั้งหน้าฉันจะได้เห็นการพัฒนาของพวกเธอนะ”
เด็กฝึกได้รับประโยชน์อย่างมากในห้องเรียนนี้ ตอนนี้ทุกคนตื่นเต้นกันมาก “วางใจได้เลยค่ะอาจารย์โย่วโย่ว พวกเราจะพยายามอย่างหนักแน่นอน”
เมื่อออกมาจากห้องฝึกซ้อม เหมยเหมยส่งกระติกน้ำร้อนให้เธอ “พี่ซูไปเรียนรู้เรื่องการเต้นมาตอนไหนกันคะ?”
ดูเชี่ยวชาญมากเลย ถ้าเป็นอย่างนี้แม้แต่อวี๋ชิงจ้าวที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเต้นยังสู้ไม่ได้เลย
ซูโย่วอี๋เลิกคิ้วขึ้นอย่างมีเลศนัย “ฉันก็แค่พอจะพูดอธิบายได้บ้าง ไม่ต้องสนใจหรอก”
บริษัทผู้จัดพิมพ์ [นิตยสารรายสัปดาห์]
กองบรรณาธิการต่างก็งานยุ่งกันมาก ในทุก ๆ วันมีรูปภาพมากมายส่งเข้ามายังอีเมลของพวกเขา
ซึ่งงานคัดแยกรูปถ่ายที่ส่งมายังอีเมลตกเป็นหน้าที่ของเด็กฝึกงานอย่างไม่ต้องสงสัย ทุก ๆ วันที่เธอลืมตาขึ้นมา รอบตัวก็จะเต็มไปด้วยการแจ้งเตือนทางอีเมล
และแล้ววันสุดท้ายกำลังจะมาถึงในไม่ช้า
หลังคัดแยกรูปภาพแล้วเธอจะต้องส่งรูปภาพไปให้กับรองบรรณาธิการที่ชื่อว่าเคลลี่ การคัดกรองภาพถ่ายเบื้องต้นก็คือหน้าที่ของเคลลี่ เธอจะทำหน้าที่ลบรูปภาพที่ไม่ผ่านเกณฑ์ทิ้งไป
“เจน เจน!”
เสียงตะโกนที่ดูไม่พอใจดังขึ้นมาจากในห้องทำงานของเคลลี่
เจนรีบวิ่งเข้าไปในทันที และถามขึ้นอย่างกระวนกระวาย “รองบรรณาธิการ เกิดอะไรขึ้นคะ?”
เคลลี่ชี้ไปยังรูปภาพในคอมพิวเตอร์ “พระเจ้า เธอดูรูปพวกนี้สิ เบลอจนเห็นเค้าโครงได้ไม่ชัดเจน นี่เธอส่งรูปภาพแย่ ๆ แบบนี้มาให้ฉันได้ยังไง?”
“รองบรรณาธิการ งานของฉันคือการจัดระเบียบรูปภาพ ไม่มีสิทธิ์ในการคัดกรองรูปภาพค่ะ”
เคลลี่เกาหัวของเธออย่างบ้าคลั่ง “ฟังนะ เจน ถ้าพูดตามความคิดของคนที่ต้องการจะมาเป็นพนักงานประจำ เธอควรจะต้องกระตือรือร้นในการทำงานให้มากกว่านี้ และควรมีเซนส์ด้านแฟชั่นมากกว่านี้ด้วย”
“ไม่อย่างนั้น ฉันคงคิดว่าเธอคงจะยังไม่พร้อมสำหรับงานนี้”
เจนเงียบไป
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป รูปภาพทุกรูปให้เธอเป็นคนคัดกรองแล้วค่อยส่งมาให้ฉัน เข้าใจไหม?”
“ได้ค่ะ รองบรรณาธิการ”
“ออกไปได้แล้ว”
เจนกลับมายังโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างหดหู่ใจ พนักงานรุ่นพี่ที่อยู่ข้าง ๆ เธอมองเธออย่างเห็นอกเห็นใจ “เคลลี่ทำให้เธอลำบากใจอีกแล้วเหรอ? น่าสงสารจริง ๆ”
เจนยิ้มอย่างฝืน ๆ “ใครให้ฉันเป็นแค่เด็กฝึกงานกันล่ะ?”
พูดจบเธอก็ไล่บันทึกรูปภาพที่ส่งมาใหม่ในอีเมลลงในโฟลเดอร์ทีละรายการ เพียงแต่ว่าครั้งนี้เธอไม่ได้ส่งไปเลยในทันที แต่ต้องเปิดรูปภาพและคัดกรองออกก่อน
พนักงานรุ่นพี่ถึงกับประหลาดใจ “เคลลี่ให้เธอเลือกรูปภาพเหรอ?”
“อืม”
“เจน เธอจะต้องระวังให้ดีนะ ถ้ารูปภาพที่เลือกออกมานั้นเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นมา เคลลี่ไม่ปล่อยเธอไปแน่ ๆ”
แน่นอนว่าเจนเข้าใจในเหตุผลนี้ดี แต่ก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ
เธอทำได้เพียงพยายามเลือกรูปภาพที่มีจิตวิญญาณออกมา
วันเวลาล่วงเลยมาถึงวันที่ 31 ธันวาคมแล้ว ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการเลือกรูปขึ้นปก [นิตยสารรายสัปดาห์] ซึ่งวันนี้ก็ยังคงมีรูปภาพส่งเข้ามายังอีเมลอย่างไม่ขาดสาย
เจนรู้สึกเหนื่อยล้ากับการจัดระเบียบรูปภาพมาก แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็สั่นขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดูพบว่าเป็นข้อความจากเพื่อนสนิทของเธอ
[เบบี๋ งานปาร์ตี้วันเกิดเริ่มหกโมงนะ อย่าลืมล่ะ]
เจนตบหัวของตัวเอง อีกนิดก็ลืมเรื่องสำคัญไปแล้ว
แต่ยังมีรูปภาพอีกมากที่เธอยังจัดระเบียบไม่เสร็จ นอกจากรูปภาพที่พึ่งส่งเข้ามาใหม่ในวันนี้แล้ว ก็ยังมีรูปภาพที่ส่งมาก่อนหน้านั้น 2-3 วันที่เธอดูไม่ทันอีกด้วย
ต่อให้ทำทั้งคืนก็ไม่แน่ใจว่าจะทำเสร็จหรือเปล่า เลิกคิดเรื่องที่จะได้เลิกงานตรงเวลาตอนหกโมงไปได้เลย
เจนถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
เวลาค่อย ๆ ผ่านไป นาฬิกาชี้ไปยังเวลาบ่ายสอง ในใจของเจนก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ
ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ
หรือจะไม่ดูแล้วดี รูปที่ไม่ได้ดูก็แค่ลบทิ้งไปให้หมด
จากประสบการณ์การคัดกรองรูปภาพมาตลอดหลายวันนี้ คนที่ส่งมาทางออนไลน์ส่วนใหญ่เป็นคนธรรมดา ๆ จึงไม่เข้าใจทักษะถ่ายภาพ ภาพก็ไม่ได้สวยงามอะไร ยิ่งไปกว่านั้นบางคนก็ดูไม่ได้เลยสักนิด
สิ่งเดียวที่สามารถหยิบเอามาพูดได้ก็คือความมั่นใจของผู้เข้าร่วมที่ตัวเธอไม่สามารถอธิบายได้ จึงเป็นการเพิ่มภาระงานกองบรรณาธิการโดยเปล่าประโยชน์
เจนแอบถามพนักงานรุ่นพี่เป็นการส่วนตัว “แค่คู่แข่งที่มีทักษะจริง ๆ พาผู้จัดการไปเข้าร่วมการคัดเลือก [นิตยาสารรายสัปดาห์] โดยตรงที่สำนักงานใหญ่ของกองบรรณาธิการเลยก็ได้นี่ ทำไมต้องเปิดให้ส่งรูปแบบออนไลน์ด้วยล่ะคะ?”
พนักงานรุ่นพี่ยักไหล่ “เพื่อชื่อเสียงไงล่ะ การเพิ่มขึ้นของสื่อใหม่ ๆ ส่งผลกระทบต่อสื่อสิ่งพิมพ์แบบดั้งเดิมอยู่ไม่น้อย ยอดขายนิตยสารของพวกเราก็ลดลงไปไม่น้อยเช่นกัน”
คิดได้อย่างนั้น ดวงตาของเจนก็แนวแน่มากยิ่งขึ้น ยังไงก็เป็นแค่รูปภาพที่เหมือนกองขยะกองหนึ่งอยู่แล้ว ดูหรือไม่ดูก็คงไม่ได้สำคัญอะไร
เธอคลิกเมาส์ไปที่ ‘ลบ’ จากนั้นหายใจเขาลึก ๆ และกดปุ่มลบ
ทำให้หน้าเดสก์ท็อปว่างเปล่าในทันที
พนักงานรุ่นพี่เอียงศีรษะเข้ามา “เจน ในที่สุดวันเวลาอันแสนยากลำบากของเธอก็จะจบลงแล้ว ดูรูปภาพเป็นยังไงบ้าง?”
เจนดูลุกลี้ลุกลน “ดู… ดูเสร็จแล้วค่ะ”
“ไวจัง? เมื่อวานเธอบอกว่ายังมีอีกเยอะไม่ใช่หรอ?”
“ใช่… ใช่ค่ะ ฉันคัดรูปภาพกลับไปดูที่บ้านเมื่อคืนนี้ เลยดูหมดแล้ว”
เจนอ้ำอึ้ง “ฉันคัดเลือกรูปภาพที่พึ่งส่งมาเมื่อครู่นี้เสร็จแล้ว ตอนนี้ต้องส่งไปให้รองบรรณาธิการ คุยกับพี่ต่อไม่ได้แล้วค่ะ”
