Top Star ระบบปั้นเธอให้เป็นดาว - บทที่ 97 ไม่เสียใจ
บทที่ 97 ไม่เสียใจ
บทที่ 97 ไม่เสียใจ
เมื่อได้กลิ่นควันบุหรี่ที่คุ้นเคยจากชายคนนั้น ซูหยินก็รู้สึกผ่อนคลาย และร่องรอยของความปรารถนาก็ปรากฏขึ้นในส่วนลึกของดวงตาของเขา
ทั้งสองไม่ได้เจอกันเป็นเวลาหนึ่งเดือน
“ฮัวจิง ปล่อยฉันนะ”
ชายคนนั้นหรี่ตาที่ดูร้ายกาจ เขาใช้นิ้วเรียวยาวเชยคางของเธอขึ้น
“ซูหยิน มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณ อย่าลืมว่าคุณเป็นแค่นกน้อยที่ผมเลี้ยงไว้”
“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คุณจะมีทุกอย่างเหมือนทุกวันนี้เหรอ?”
ซูหยินพูดอย่างเย็นชา
“ตอนนั้นคุณยังโสด ดังนั้นมันไม่ขัดต่อศีลธรรมอะไรสำหรับฉันที่จะหาคนอุปการะให้ตัวเอง แต่ตอนนี้คุณแต่งงานแล้ว แถมเมียคุณก็ท้องอยู่ ต่อให้ฉันจะเลวแค่ไหน ฉันก็จะไม่ไปเป็นเมียน้อยใคร หรือทำลายชีวิตคนอื่น”
เธอไม่อยากเป็นคนแบบที่เธอเกลียดที่สุด
พวกเขาควรจะเลิกกันไปนานแล้ว ไม่ควรปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาถึงตอนนี้
เมื่อได้ยินคำพูดของซูหยิน ฮัวจิงก็ปล่อยมือจากเธอ
ซูหยินผละออกจากอ้อมแขนเขา “คุณฮัว อย่างที่ฉันพูดไปในครั้งที่แล้ว ความสัมพันธ์ของเราก่อนหน้านี้มันไม่เคยเกิดขึ้น และเราไม่เคยรู้จักกัน”
ฮัวจิงมองซูหยินที่นอนอยู่บนโซฟา ผมหยิกยาวสลวยแผ่สยายอยู่บนนั้น เมื่อก่อนเธอเคยมีเสน่ห์มาก แต่ตอนนี้เธอกลับเย็นชาและไร้หัวใจ
จู่ ๆ ฮัวจิงก็รู้สึกหงุดหงิด
เขาพูดด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “ตระกูลฮัวต้องการภรรยาจากตระกูลที่มีฐานะทางสังคมเท่าเทียมกัน”
ดังนั้นตั้งแต่แรก เธอ ซูหยิน ไม่ใช่คนที่เหมาะสมกับตระกูลฮัว
‘ถูกต้อง ฉันเป็นแค่ของเล่นในสายตาฮัวจิง’ ซูหยินคิดในใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเงยหน้าขึ้นมองฮัวจิงโดยไม่กระดิกหางใส่เขา “ฉันกำลังบอกคุณด้วยข้อเสนอที่เท่าเทียมกันว่าข้อตกลงของเราสิ้นสุดลงแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องหาอะไรมาให้ฉันอีก”
ฮัวจิงทนความเย็นชาของเธอไม่ไหวอีกต่อไป เขาดึงหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขนและจูบเธออย่างเร่าร้อน
เขาปรารถนาที่จะหลอมละลายเธอด้วยร่างกายของเขา
“คุณเป็นของผม คุณจะทิ้งผมไปไม่ได้”
ร่างกายของทั้งสองต่างก็คุ้นเคยในกันและกันเป็นอย่างดี และทันทีที่ผิวของทั้งคู่สัมผัสกัน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน
ชายหนุ่มยื่นมือออกไป แต่ซูหยินกลับหยุดเขาเอาไว้
“คุณฮัว พอแค่นี้เถอะ”
ความปรารถนานี้ควรสิ้นสุดแค่ตรงนี้
ความสัมพันธ์นี้ควรจบได้แล้ว
ยิ่งมองเขาใกล้ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกมั่นใจ
ฮัวจิงรู้สึกหงุดหงิดจนเหมือนสูญเสียการควบคุมบางอย่างไป ก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาคิดว่าตราบใดที่เขาต้องการ ซูหยินก็จะโผเข้าหาเขาด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม
แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้น
ฮัวจิงยืนขึ้นและขู่ว่า “ซูหยิน คุณคิดให้ดี ถ้าปล่อยผมไป คุณจะเหลืออะไร”
“ใช่ ฉันตัดสินใจแล้ว”
“ไม่เสียใจเหรอ?”
“ฉันไม่เสียใจเลยสักนิด”
ฮัวจิงนำถุงของขวัญของเขาโยนลงกับพื้น และเตะมันอย่างแรงจนกระเด็นไปติดผนัง
เค้กในถุงกระจัดกระจายไปทั่วพื้นและเปื้อนกระเป๋าที่เขาเพิ่งซื้อมาให้เธอ
ไม่มีใครรู้ว่าซูหยินชอบของหวานและกระเป๋า ยกเว้นฮัวจิง
“ฮัวจิง!” ซูหยินเรียกชื่อเขาอย่างไม่พอใจ “คุณเคยคิดจะแต่งงานกับฉันบ้างไหม?”
“ไม่”
ประตูถูกปิดดังปัง
ซูหยินยิ้มเยาะเย้ยให้กับตนเอง
ในคฤหาสน์ของตระกูลลู่
เมื่อพวกเขามาถึงก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว ไฟในบ้านก็ดับไปหมดแล้ว
“ประธานลู่ทำไมคุณถึงไม่พาฉันกลับล่ะ คุณปู่ของคุณคงเข้านอนไปแล้ว อีกอย่าง พรุ่งนี้เราต้องจัดการอีกหลายเรื่อง”
“ลงจากรถ เขายังไม่หลับ” เขาตอบ
วันนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ เขาจะไม่นอนถ้าไม่เห็นหน้าหลานชายของเขา
ที่เขาพาเธอมาที่นี่ก็เพื่อทำให้ปู่ของเขามีความสุข
ซูโย่วอี๋ถามด้วยความแปลกใจว่า “วันเกิดงั้นเหรอ แล้วทำไมคุณไม่กลับบ้านมาเร็ว ๆ ล่ะ? ไม่ต้องพาฉันไปหาเฉินซีซีก็ได้”
เมื่อรู้ความจริง ซูโย่วอี๋ก็รู้สึกเสียใจมาก
ลู่เฉินได้ยินอย่างนั้นก็มองเธอแล้วพูดว่า “ถ้าคุณรู้สึกเสียใจ ก็เข้าไปข้างในซะ”
พอเดินไปใกล้ ก็เห็นพ่อบ้านยืนอยู่ที่ประตูแล้วพูดว่า “นายน้อย เชิญครับ นายท่านรอคุณมานานแล้ว คุณซู คุณสวยมากครับ นายท่านต้องมีความสุขมากที่ได้พบคุณ ”
ภายในคฤหาสน์ได้รับการตกแต่งในสไตล์จีน เรียบง่ายและงดงาม บันไดเวียนนำไปสู่ชั้นสอง และห้องนอนของผู้เฒ่าลู่ก็อยู่ด้านบน
“นายท่านมีความสุขมากที่รู้ว่าแฟนสาวของนายน้อยเป็นคุณซูโย่วอี๋ ดังนั้นเขาจึงขอให้พ่อครัวทำอาหารเพิ่มอีกสักสองสามอย่างเป็นพิเศษ แต่เพราะคุณไม่กลับมาและไม่รับโทรศัพท์ นายท่านกับคุณผู้หญิง และคุณผู้ชายเลยค่อนข้างผิดหวังตอนกินอาหารเย็นครับ”
ซูโย่วอี๋ได้ยินอย่างนั้น ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น
“พวกเขาอยู่ที่ไหน?” ลู่เฉินถาม
“ไปแล้วครับ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมีไฟลต์บินไปยุโรปตอน 4 ทุ่ม นายน้อย คุณผู้หญิงคิดถึงคุณมากจริง ๆ นะครับ”
ลู่เฉินไม่ตอบ
พ่อบ้านได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง
เมื่อไปถึงก็เห็นประตูห้องนอนเปิดอยู่ แสงสีขาวเย็นยะเยือกสาดส่องออกมาจากทางเดิน
“นายท่าน นายน้อยมาหาคุณพร้อมกับแฟนสาวของเขาแล้วครับ”
ชายชราได้ยินเสียงฝีเท้ามานานแล้วแต่จงใจทำหน้าตึง และเตรียมจะสอนบทเรียนให้กับเด็กที่ไม่เชื่อฟังคนนี้
แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะพาแฟนกลับมา!
“โย่วโย่วมาเหรอ?”
ความทุกข์ทั้งหลายมลายหายไปในทันที
“หลี่ขุย มาช่วยฉันเร็ว” ผู้เฒ่าลู่กล่าวด้วยความตื่นเต้น
พ่อบ้านจับมือเขาและพูดว่า “คุณมีหลานสะใภ้แล้ว ไม่ต้องการผมหรอกครับ”
ทั้งสามคนต่างมองมาที่ซูโย่วอี๋
พอเห็นทุกสายตามองมาเธอก็รู้สึกอึดอัด และไม่รู้ว่าจะทำยังไง
เธอทำได้เพียงหันไปขอความช่วยเหลือจากลู่เฉิน
เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้เฒ่าลู่ก็อดหัวเราะไม่ได้ ช่างหวานแหววเหลือเกิน
“ซูโย่วอี๋ มานั่งข้างปู่สิ”
ซูโย่วอี๋ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าไปหาเขา ชายชราจับมือเธออย่างยินดีและพูดว่า “เด็กดี”
“คุณปู่ ฉันไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ เลยไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมาให้เลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไร แค่เธอมาที่นี่ ก็เหมือนเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของปู่แล้ว ปู่เคยสงสัยว่าปู่จะได้เห็นลู่เฉินแต่งงานและมีลูกของตัวเองก่อนที่จะลงโลงหรือเปล่า แต่ตอนนี้ปู่มีความหวังแล้ว”
ซูโย่วอี๋พยายามอธิบายให้เขาได้รู้ความจริง
“ฉันไม่ใช่แฟนเขาค่ะ”
แต่ชายชราไม่ได้สนใจเรื่องนี้และพูดขึ้นว่า “เขายังไม่ได้ขอเธอเป็นแฟนงั้นเหรอ? ไม่เป็นไร เธอยังเด็ก ยังต้องเรียนรู้จากเขาอีกมาก เธอคงไม่พอใจหลานไม่รักดีคนนี้มากสินะ แต่ปู่สนับสนุนเธอเต็มที่แน่นอน”
เมื่อเห็นว่าเรื่องเริ่มไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ลู่เฉินก็ไม่ได้พูดอะไร “คุณปู่ คุณเคยกินบะหมี่อายุยืนไหม”
ผู้เฒ่าลู่รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น “อะไรนะ เธอทำอาหารได้เหรอ?”
“ถ้าคุณปู่อยากกิน ฉันจะทำบะหมี่อายุยืนให้คุณปู่เป็นของขวัญวันเกิดได้นะคะ”
“ตกลง ๆ”
ผู้เฒ่าลู่ ยิ้มกว้างจนสุดหู “ลู่เฉินตาถึงจริง ๆ ผู้หญิงสมัยนี้ทำอาหารได้ไม่กี่คน”
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและลงไปด้านล่าง
พ่อบ้านก็กำลังจะตามเธอไป เพราะกลัวเธอไม่รู้ว่าวางของไว้ที่ไหน
แต่ชายชรากลับหยุดเขาไว้ “นายจะทำอะไร ให้อาเฉินไปสิ”
หลังจากได้ยินคำพูดของปู่ ลู่เฉินก็เดินตามเธอลงไปข้างล่าง
หลังจากที่ทั้งสองออกไป พ่อบ้านก็พูดกระซิบกับชายชราว่า “นายท่าน นายน้อยและคุณซู…”
ชายชราลู่โบกมืออย่างเฉยเมย “ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนั้น แต่ไม่นาน ลู่เฉินก็พาเธอมาที่บ้าน แค่นี้ก็รู้แล้วว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เกลียดเธอ”
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะอยู่ด้วยกันใช่ไหม?
ยิ่งลู่เฉินมองเธอ เขาก็ยิ่งชอบเธอ
เธอร้องเพลงได้ไพเราะ และอบอุ่น
ในครัวชั้นล่าง
ซูโย่วอี๋ต้องการทำบะหมี่อายุยืนอย่างง่าย ๆ เธอจึงหยิบไข่สองฟอง บะหมี่แห้ง และต้นหอมออกมาจากตู้เย็น
