Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 1645 ยาจก

ตอนที่ 1645 ยาจก
เมื่อหนิงเทียนปิงได้ยินคำพูดของนักยุทธคนนั้นดวงตาของเขาก็หรี่เล็กลงในทันที ตอนนี้จิตใจของเขาเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด

อาณาจักรเทพถ่องแท้นั้นมันคือความฝันอันสูงสุดของเขา!

แต่แม้เขาจะเป็นผู้มากพรสวรรค์แค่ไหน การขึ้นไปให้ถึงแค่อาณาจักรนภาสวรรค์ก็ยังเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญไม่ต้องไปพูดถึงอาณาจักรเทพถ่องแท้เลย

แม้จะไม่มองตัวเอง แต่ดูอย่างเจิ่งชี เกาหยุนหรือหลิงจี้คุน คนเหล่านั้นล้วนต่างถูกขนานนามว่าเป็นยอดคนมากความสามารถสวรรค์ส่งมาเกิดในรุ่นของตัวเองทั้งสิ้น

แต่หลายหมื่นปีผ่านไป พวกเขาทั้งหลายก็ยังคงติดอยู่ที่ยอดของอาณาจักรราชันพระเจ้า

หนิงเทียนปิงเข้าใจดีว่าหากไม่ใช่เพราะโอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะของเย่หยวน เขาคงไม่มีทางที่จะสามารถบ่มเพาะได้รวดเร็วปานนี้แน่

หากเขาอยากขึ้นมาถึงระดับที่ตัวเองยืนอยู่ตอนนี้โดยไม่พึ่งมันคงต้องใช้เวลาอีกอย่างน้อยๆ เป็นพันปี

เพราะว่าการบรรลุระดับบ่มเพาะนั้น ยิ่งสูง มันก็ยิ่งยากเย็น

ฉะนั้นในจิตใจของหนิงเทียนปิงเขาถึงได้เคารพในตัวเย่หยวนอย่างมาก

หลังจากวันนั้นเย่หยวนไม่เคยที่จะทำการหลอมโอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะขึ้นอีกเลย!

สำหรับคนนอก เย่หยวนจะอ้างบอกว่าครานั้นเป็นเรื่องที่พิเศษจริงๆ และคนนอกก็เชื่อไปอย่างง่ายดาย

เพราะยังไงเสีย โอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะมันก็ไม่ใช่สิ่งของที่หาได้ง่ายๆ ไม่ใช่สิ่งที่คนอยากหลอมก็จะหลอมได้

แต่หนิงเทียนปิงนั้นติดตามเย่หยวนมานานหลายร้อยปี เขารู้ดีว่าความสามารถด้านการโอสถของเย่หยวนมันน่ากลัวแค่ไหน

“แบบนี้นี่เอง แล้วเมืองหลวงลาภสายน้ำนี้มันมีตลาดค้าขายสมบัติที่ไหนบ้างไหม?” หนิงเทียนปิงถามต่อ

นักยุทธคนนั้นจึงตอบขึ้น “ตลาดของเมืองหลวงลาภสายน้ำนั้นมีมากมาย แต่หากจะให้พูดถึงที่ใหญ่ที่สุดล่ะก็มันคงอยู่ทางตะวันตกของ ตลาดที่อยู่ใต้การดูแลของกลุ่มเครือข่ายสวรรค์ กลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้นเป็นกลุ่มการค้าที่เกิดขึ้นจากการร่วมมือกันของสาม ขั้วอำนาจใหญ่ มันมีสมบัติของหายากมากมาย หากนายใหญ่อยากซื้อขายมันก็ควรจะพาผู้ติดตามไปยังที่แห่งนั้นดู”

หนิงเทียนปิงยิ้มขึ้น “ขอบคุณมากพี่ชาย แต่… เจ้ากล่าวผิดแล้ว ข้านั้นเป็นเพียงแค่ผู้ติดตามอันต่ำต้อยต่างหาก”

นักยุทธคนนั้นมองดูแผ่นหลังของเขามาอย่างมึนงงหลังได้ยิน พูดเรื่องอะไรกัน?

เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนหนิงเทียนปิงก็ต้องเป็นทายาทศิษย์ตระกูลใหญ่ไม่ผิดแน่ๆ ด้วยอายุเพียงแค่นี้

แต่อัจฉริยะแบบนี้กลับมาเป็นผู้ติดตามนักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า?

หลังหนิงเทียนปิงกลับมาเย่หยวนก็พูดขึ้น “เจ้าไม่เห็นต้องไปอธิบายให้เขาฟังเลย ที่สำคัญข้าเองก็ไม่ได้คิดกับเจ้าเหมือนเป็นแค่ผู้ติดตามด้วย”

หนิงเทียนปิงยิ้มออกมา “นายใหญ่ สักวันท่านต้องได้กลับไปสู่ตำแหน่งผู้อาวุโส พลังของข้าคนนี้มันเพียงพอแค่จะเป็นผู้ติดตามท่านเท่านั้น การมาอวดอ้างตัวต่อหน้าท่านในวันนี้มีแต่จะทำให้ข้าลำบากในวันหน้า”

เย่หยวนได้แต่ยิ้มออกมาหลังได้ยิน

…

กลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้นเป็นตลาดย่านการค้าที่กินพื้นที่ใหญ่โตมหาศาล มันถูกแบ่งออกเป็น สามส่วนใหญ่ๆ ซึ่งจะขึ้นตรงต่อ สามขั้วอำนาจ

นักยุทธแต่ละคนที่คิดจะเข้ามาในพื้นที่นี้ ไม่ว่าจะมาเพื่อตั้งร้านหรือเพื่อซื้อหาแลกเปลี่ยนสมบัติ พวกเขาต่างต้องจ่ายค่าเข้ามาด้วยผลึกปราณเทวะ

หลังจากเย่หยวนจ่ายผลึกปราณเทวะให้ในราคาของสองคนแล้ว เขาก็พาหนิงเทียนปิงเข้ามายังพื้นที่ค้าขาย

หนิงเทียนปิงกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าไม่ค่อยพอใจ “น่าสงสัยนัก! เราแค่เข้ามาด้านในแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ต้องจ่ายหนึ่งแสนผลึกปราณเทวะเสียแล้ว! คนในนี้มันมีตั้งมากมายแค่ไหน วันๆ หนึ่งคนที่ดูแลที่นี่มันจะได้ผลึกปราณเทวะไปเท่าไหร่กัน?”

เย่หยวนยิ้มออกมา “นักยุทธหลายต่อหลายคนพยายามที่จะก่อตั้งค่ายสำนักของตัวเองหรือไม่ก็หาค่ายสำนักเข้าอยู่ เพราะว่ามีแค่ค่ายสักนำที่ยิ่งใหญ่เท่านั้นที่จะหาผลึกปราณเทวะมาได้ง่ายๆ ช่วยในการฝึกฝนบ่มเพาะได้มาก เหมือนที่เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เองก็เช่นกัน ผู้ที่คิดจะเข้าไปในเมืองต้องจ่ายผลึกปราณเทวะมาจำนวนหนึ่ง ตอนนั้นข้าต้องจ่ายไปถึงหนึ่งล้านตอนที่เข้าเมืองมา”

หนิงเทียนปิงนั้นเกิดและเติบโตมาในเมืองชั้นใน ด้วยการปกป้องของตระกูล จึงไม่สามารถเข้าใจโลกของนักยุทธระดับล่างได้เลย

เมื่อเขาได้ยินเย่หยวนพูดแบบนั้น มันก็คงเกิดเรื่องแบบนี้เป็นปกติจริงๆ

ไม่ว่าคนเราจะมีพลังยุทธที่เก่งกาจปานใด มันก็ยังมีขีดจำกัดที่คนๆ หนึ่งจะหาผลึกปราณเทวะมาได้

แต่หากพวกเขารวมตัวกันเป็นค่ายสำนัก เรื่องนั้นมันก็จะง่ายขึ้นมาก

จะบอกว่าคนเหล่านั้นแค่นอนตีพุงรอนับเงินอยู่ในบ้านก็ไม่ผิดนัก

คนทั้งสองเดินไปรอบๆ มองดูสินค้าในร้านรวงต่างๆ หนิงเทียนปิงนั้นมองภาพรอบตัวด้วยความตกใจอย่างสุดขีด

“ยอดขนนกเกลียวดาว บัววิเศษมั่งคั่ง… ของพวกนี้มันคือยอดสมบัติหายากแท้ๆ แต่ที่นี่กลับมีพวกมันทั้งหมด!”

หนิงเทียนปิงนั้นคือผู้ที่ไม่เคยได้ออกมาเปิดหูเปิดตาในโลกกว้าง จนตอนนี้เขาได้แต่มองภาพสมบัติอันหายากรอบกายราวกับเด็กน้อยที่ได้เห็นของเล่นแปลกตา

ของเหล่านี้มันเป็นสมบัติที่ล้ำค่า ที่แห่งนี้มันมีทุกอย่างที่คนต้องการจริงๆ

เย่หยวนนั้นไม่ได้ตื่นตาตื่นใจถึงขั้นหนิงเทียนปิง แต่เขาเองก็ตกใจกับภาพตรงหน้าไม่น้อย

ไม่แปลกใจเลยที่หวู่เฉินบอกให้เขามายังที่แห่งนี้ เพราะนี่มันคือสวรรค์แห่งนักยุทธและนักหลอมโอสถจริงๆ

มันมีหลายอย่างเลยที่แม้แต่เย่หยวนยังต้องตกตะลึง

“เถ้าแก่ ผลเจ็ดสมบัติวิเศษนี่ขายเท่าไหร่กัน?” หนิงเทียนปิงอดทนไม่ไหวจนในที่สุดก็ได้เข้าไปถามซื้อจากร้านแผงลอยเล็กๆ ร้านหนึ่ง

แต่เราจะดูถูกว่ามันเป็นแค่ร้านแผงลอยเล็กๆ ไม่ได้เลย เพราะของที่วางขายนั้นล้ำค่าไม่น้อย

หนิงเทียนปิงนั้นบ่มเพาะด้วยวรยุทธธาตุน้ำ ส่วนผลเจ็ดสมบัติวิเศษนี้มันก็เป็นยาอายุวัฒนะที่มีธาตุน้ำ ต่อให้กินสดๆ มันก็ยังจะเป็นประโยชน์ต่อเขาอย่างมาก

เถ้าแก่คนนี้เองก็เป็นยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาวเช่นกัน เมื่อได้เห็นหนิงเทียนปิงถาม เขาก็หรี่ตาลงและพูดว่า “หนึ่งพันสองร้อยล้าน!”

นั่นทำให้มุมปากของหนิงเทียนปิงต้องกระตุกขึ้นแรงทันที “เถ้าแก่ นี่มันจะไม่แพงไปหน่อยรึ ลดหน่อยได้ไหม?”

โอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่ นั้นมีราคา สองถึงสาม พันล้าน ยาอายุวัฒนะนั้นมันก็มีราคาเกือบ เจ็ดร้อยล้าน หากเอามันไปหลอมเป็นโอสถร่วมกับยาอายุวัฒนะตัวอื่นๆ มันคงมีราคาเริ่มต้นที่ สองพันล้าน

แล้วค่าหลอมโอสถมันราคาเท่าไหร่ล่ะ?

และเจ้าผลเจ็ดสมบัติวิเศษนี่มันก็เป็นยอดของหายากชิ้นหนึ่ง หากนำมันไปหลอมเป็นโอสถแล้วล่ะก็คงไม่ราคาเริ่มต้นไม่ต่ำกว่า สามพันล้าน

หากมองเช่นนี้ราคาหนึ่งพันสองร้อยล้านนั้นมันก็ไม่ได้แพงจนเกินไปเลย

เพียงแค่ว่าตอนนี้กระเป๋าเงินของเย่หยวนนั้นไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ด้วยการใช้โถงบัลลังก์ม่วงบินมานานหลายปี มันจึงทำให้เขาใช้ผลึกปราณเทวะที่มีไปเกือบครึ่งแล้ว

เพราะฉะนั้นตอนนี้ผลึกปราณเทวะที่เหลืออยู่ไม่กี่พันล้านนี้จึงไม่ได้ดูยิ่งใหญ่เลยแม้แต่น้อย

เถ้าแก่คนนั้นตะโกนใส่หนิงเทียนปิงอย่างไม่ใยดี “อยากซื้อก็จ่าย ไม่มีปัญญาจะจ่ายก็ไสหัวไปเถอะ อย่าได้มากวนเวลาคนทำมาหากินเลย!”

หนิงเทียนปิงนั้นเป็นคนหนุ่มที่มีอารมณ์ร้อนไม่เบา เขาจึงเดือดดาลขึ้นในทันที “ท่าทางแบบนั้นของเจ้ามันหมายความว่ายังไงกัน?!”

เถ้าแก่คนนั้นยิ้มออกมา “ของที่ชายแก่คนนี้ขายมันต้องราคานี้อยู่แล้ว! ในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์นี้หากเจ้าไม่มีปัญญาซื้อก็อย่าได้ทำตัวอวดดี! ยาจก ที่แห่งนี้มันเกินกว่าเจ้าจะเอื้อมถึง!”

หนิงเทียนปิงนั้นโกรธเคืองอย่างมาก “เจ้าว่าใครไม่มีเงินจ่าย? พ่อเจ้าคงรวยมากมั้ง!”

ด้วยความโกรธนั้นเขาก็หยิบแหวนเก็บของตัวเองออกมา แต่เมื่อเขาลองสัมผัสเข้าไปด้านในใบหน้าของเขากลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความอับอาย

เพราะครานี้เขาออกมาอย่างรีบร้อนจึงไม่ได้พกผลึกปราณเทวะติดตัวมาด้วยมากมายนัก

ตอนนี้ทั้งตัวของหนิงเทียนปิงนั้นมีเงินแค่ เจ็ดร้อยถึงแปดร้อยล้าน

และเรื่องนั้นจะรอดพ้นสายตาของเถ้าแก่ไปได้หรือ? เมื่อเห็นสภาพนั้นของหนิงเทียนปิง เขาก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่มีเงินและหัวเราะขึ้น “เอาออกมาไม่ได้เรอะ? ถ้าไม่มีตังค์ก็ถอยไป อย่ามายุ่งคนจะค้าจะขาย!”

หนิงเทียนปิงนั้นโกรธแค้นมาก เพราะเถ้าแก่คนนี้จะดูถูกเขามากจนเกินไปแล้ว!

ด้วยตำแหน่งอัจฉริยะตระกูลหนิงอย่างเขามีหรือที่เขาต้องกังวลเรื่องเงินมาก่อน?

ตอนนี้มันเหมือนพยัคฆ์เจ็บแล้วถูกหมาตามซ้ำ!

ตอนนั้นเองที่เย่หยวนหยิบแหวนออกมาและวางมันลงบนแผงลอย “เถ้าแก่ นี่หนึ่งพันสองร้อยล้าน ลองตรวจสอบดู”

เถ้าแก่หรี่ตาเล็กลงทันที เป็นตอนนั้นเองที่เขาคิดสนใจในตัวเย่หยวนขึ้นมา

เพราะเขาคิดว่าเย่หยวนนั้นเป็นแค่ผู้ติดตามของหนิงเทียนปิงเท่านั้น แต่ดูท่ามันคงไม่ใช่เสียแล้ว

นักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้ากลับสามารถควักเงินหนึ่งพันสองร้อยล้านออกมาจ่ายได้โดยไม่สะทกสะท้าน!

มันมีอะไรแปลกๆ

แต่หนิงเทียนปิงกลับเปลี่ยนสีหน้าไปเมื่อได้เห็น “น้องเย่ ท่านเอาจริงรึ?”

เขารู้ดีว่าผลึกปราณเทวะที่เย่หยวนมีมันก็ไม่ได้มีมากมายนักในตอนนี้ มันน่าจะมีเรื่องสำคัญให้ต้องใช้อีกมาก

การที่จู่ๆ ก็ควักหนึ่งพันสองร้อยล้านออกมาแบบนี้มันคงเป็นเรื่องที่หนักไม่เบา ทำให้หนิงเทียนปิงรู้สึกสับสนขึ้นมาในใจ