Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 1707 ข้อตกลงต่อไป

ตอนที่ 1707 ข้อตกลงต่อไป
เจียนปิงนั้นย่อมไม่คิดปฏิเสธ!

แม้ว่าเจียนหยู่นั้นจะเจ็บแค้นมากแต่เขาก็รู้ดีว่าดวงตาของพี่ชายนั้นสำคัญมากแค่ไหน

เมื่อไม่มีทางเลือกเขาจึงได้แต่สาบานต่อยอดเต๋า

เมื่อได้เห็นดังนั้นจางห่าวเทียนก็ตื่นเต้นดีใจอย่างมาก เขาดึงตัวของจางเสี่ยวหรานเข้ามากราบคุกเข่าต่อหน้าเย่หยวนทันที

“เฒ่าคนนี้…เฒ่าคนนี้ขอขอบคุณนายท่านที่ช่วยมอบชีวิตใหม่ให้!”

เย่หยวนนั้นรีบเข้าไปประคองจางห่าวเทียนและลูกสาวขึ้นทันทีด้วยรอยยิ้ม “ท่านผู้เฒ่าก็ว่าเกินไป เสี่ยวหรานนั้นเป็นเด็กดีซื่อสัตย์กตัญญู ข้าคงทนปล่อยให้นางต้องเสียตัวให้วายร้ายมิได้หรอก เรื่องนี้มันแค่ต้องขยับมือนิดหน่อย อย่าได้เก็บไปใส่ใจเลยท่านผู้เฒ่า แต่ว่าการทำนายของท่านนี้ช่างแม่นยำนัก เรื่องที่ว่านั้นกลับมาเป็นจริงได้หมดจริงๆ”

จางห่าวเทียนนั้นได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความอับอาย เขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าปัญหาที่จะเจอทั้งหมดจะถูกเย่หยวนคนนี้ช่วยจัดการให้

จางห่าวเทียนนั้นเป็นสกุลนอกที่มีเชื้อสายตระกูลเจียนบ้าง แม้จะมีสายเลือดที่เบาบางแต่การทำนายของเขามันกลับช่างแม่นยำ

ส่วนเจียนหยู่ที่ฟังอยู่ข้างๆ ก็ได้แต่โกรธจนหน้าเขียว

ใครกันที่จะเสียตัวให้วายร้าย?

“นี่ เจ้ารู้ภาษาคนหรือไม่? ใครกันที่จะเสียตัวให้วายร้ายที่เจ้าว่านี้?” เจียนหยู่ตะโกนลั่นอย่างโกรธเคือง

เย่หยวนหันหน้ามองที่เขาด้วยรอยยิ้ม “ว่าเจ้าเป็นวายร้ายไง เจ้าคิดว่าจะมีใครค้าน?”

เจียนหยู่หน้าแดงจัดและหันไปมองดูคนรอบๆ ก่อนจะเห็นว่าพวกเขาทั้งหลายนั้นมีสีหน้าคล้อยตามเย่หยวนไปและได้แต่พูดออกมาอย่างโกรธแค้น “ดูอะไรกัน? ยังอยู่ดูอีกข้าจะควักตาของเจ้าออกมาให้สิ้น!”

ทุกคนที่มุงดูหน้าถอดสีทันทีและเริ่มแยกย้ายกันไป

“หึ!” จางเสี่ยวหรานอดทนกลั้นขำไว้ไม่ไหวจนสุดท้ายระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ยังจะบ่นอะไรมากมายอีก รีบรักษาตาให้ข้าได้แล้ว” เจียนปิงสั่งด้วยท่าทางรำคาญใจ

“ขาข้าด้วย!” เจียนหยู่บอก

หนิงเทียนปิงนั้นมือหนักไม่น้อย อาการของเขาจึงหนักเกินกว่าที่จะใช้แค่ปราณเทวะช่วยในการรักษา

เย่หยวนตอบกลับไป “ขาเจ้าไม่ได้อยู่ในข้อตกลง”

เจียงหยู่ตะโกนลั่น “เจ้า!”

เย่หยวนนั้นโบกมือขึ้น “ที่นี่คงไม่เหมาะนัก เจ้าพาข้าไปที่ศาลามายาล้ำก่อน ดีจริงๆ ข้าล่ะอยากไปเจอผู้อาวุโสเจียนด้วย”

เจียนปิงพ่นลมหายใจออกมาแรงและเดินหันหน้าจากไป

เย่หยวนจึงพาหนิงเทียนปิงตามไปติดๆ

ไม่นานนักพวกเขาทั้งหลายก็มาถึงปราสาทหลังใหญ่ที่มีตัวอักษร ‘ศาลามายาล้ำ’ เขียนติดไว้อยู่

“อาจารย์เจียน เกิดอะไรขึ้นกันรึท่าน?” เมื่อยามเห็นสภาพของเจียนปิงที่มีเลือดไหลจากดวงตาเป็นสายเขาก็รีบถามทันทีด้วยใบหน้าซีดๆ

เจียนปิงโบกมือปัดคำถามไป “ไม่มีอะไร เจ้าพาเราไปที่โถงหลัง มันผู้คนนี้จะรักษาตาให้ข้า!”

ยามคนนั้นรีบตอบรับและพาพวกเย่หยวนมายังโถงหลังทันที

เมื่อได้เดินเข้าไปเจียนปิงก็สั่ง “เจ้าไปกันคนไว้อย่างให้ใครเข้ามารบกวนเราได้!”

“ขอรับ!” ยามคนนั้นตอบรับทันทีและออกไปด้านนอก

“รีบลงมือเร็วเข้า! ข้าขอเตือนก่อนเลยนะ หากมันมีสิ่งชั่วร้ายใดแฝงในตาข้า ข้าจะไม่ให้เจ้าได้ตายดีแน่! อย่าลืมว่าที่นี่คือศาลามายาล้ำล่ะ!” เจียนปิงบอก

เย่หยวนจึงตอบไป “ไม่ต้องกังวล เย่ผู้นี้ไม่เคยลงมือพลาดมาก่อนเลย”

พูดจบเย่หยวนก็นำเข็มเงินออกมาและทิ่มมันเข้าไปในเบ้าตาของเจียนปิง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ในที่สุดเย่หยวนก็บอก “เปิดตาสิ!”

เจียนปิงขยับเปลือกตาและค่อยๆ เปิดตาทั้งสองข้างขึ้นอย่างกังวล

ตอนนี้เขาเห็นแล้วจริงๆ!

เขานั้นตื่นตะลึงในหัวใจ เด็กน้อยคนนี้มันมีฝีมือการรักษาที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ถึงกับสามารถรักษาอาการบาดเจ็บจากยอดเต๋าได้

เพราะดวงตาของเจียนเจิ้นเทานั้นบอดมากว่าสองร้อยปีแล้วแต่ก็ยังไม่มีใครที่จะรักษามันได้

แต่เด็กคนนี้มันรักษาได้จริงๆ!

“ท่านพี่ ท่าน…เห็นแล้วรึ?” เจียงหยู่ถามอย่างกังวล

หากดวงตาของพี่ชายเขาบอดไปจริงๆ เขาก็ต้องเสียตำแหน่งอำนาจในศาลามายาล้ำนี้ไปแน่ๆ และเขาเองก็จะเสียที่พึ่งอันสำคัญไปด้วย

เจียนปิงพยักหน้า “เห็นแล้ว!”

พูดจบเขาก็ลองเดินวรยุทธวิญญาณลับโกลาหลและมองดูที่เจียงหยู่ดู ก่อนที่เขาจะเห็นแสงสีส้มจางๆ ลอยรอบๆ ตัวน้องชาย

แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าที่จะมองดูเย่หยวนอีกต่อไปแล้ว

เด็กคนนี้มันน่ากลัวเกินไป

แต่ว่าน้องชายของเขาคนนี้เองก็ไร้ประโยชน์เสียจริงๆ!

ทั้งๆ ที่ใช้ทรัพยากรไปมากมายแล้วแต่กลับเป็นได้แค่ราชันพระเจ้าหนึ่งดาว

สีส้ม มันหมายความว่าเขาคงไปได้ไม่ไกลกว่านี้แล้วในชีวิต

“เห็น!” เจียนปิงพยักหน้ารับอีกครั้ง

เจียนหยู่จึงพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “เห็นจริงๆ ด้วย! ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเจ้าเด็กคนนี้มันจะมีความสามารถจริง!”

เจียนปิงหันไปมองเย่หยวนด้วยรอยยิ้มที่แสนเย็นเยือก “เขามีความสามารถแน่ แต่…พวกเจ้าเข้ามา!”

ปัง!

คนกลุ่มใหญ่บุกเข้ามาจากประตูทันทีพร้อมปิดทางหนีของเย่หยวนไว้จนสิ้น

คนเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าชั้นกลางทั้งสิ้น!

เจียนปิงมองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “เด็กน้อย เจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะปล่อยเข้าไปจริงๆ หรอกใช่หรือไม่? นายน้อยคนนี้จะไม่ไปหาเรื่องสองพ่อลูกนั่นก็ย่อมได้ แต่เจ้า…ต้องตาย!”

ดูเหมือนว่าก่อนจะเข้ามาเมื่อสักครู่เจียนปิงจะส่งสัญญาณบางอย่างบอกพวกยามให้ไปเรียกคนมา

เมื่อเจียนหยู่เห็นเช่นนี้เขาก็ตะโกนขึ้นอย่างดีใจ “ฮ่าๆ ท่านพี่ สังหารมัน! สังหารมันเลย! ไอ้เด็กคนนี้มันโอหังนัก! เด็กน้อย คราวนี้ต่อให้เจ้ามีปีก็คงหนีไม่พ้นแล้วใช่หรือไม่?”

เย่หยวนมองดูที่เจียนปิง “เจียนปิง หากเจ้าสังหารข้าลงครานี้ก็จะไม่มีใครรักษาผู้อาวุโสเจียนได้แล้วนะ”

เจียนปิงหัวเราะ “ผู้อาวุโสเจียน? ไอ้เฒ่าไร้ประโยชน์นั่นมันตาบอดไปแล้ว เจ้ายังคิดว่ามันจะมีอำนาจใดในศาลามายาล้ำอีกหรือ? ที่สำคัญ…หึๆ เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าจริงๆ ไอ้เฒ่านั่นกับพี่ใหญ่ข้าก็ไม่กินเส้นกันมานาน ข้าล่ะรอไม่ไหวแล้วจริงๆ ที่จะไม่ให้ตาของมันหาย!”

เย่หยวนไม่คาดคิดว่าจริงๆ เจียนเจิ้นเทาจะเสียอำนาจที่เคยมีไปเพราะการมองครั้งนั้นแค่ครั้งเดียว

ที่สำคัญ เขายังไม่ถูกกับพี่ใหญ่ของเจียนปิงคนนี้อีกต่างหาก

ดูท่าการแก่งแย่งอำนาจนี้มันคงมีกันทุกที่จริงๆ!

เหมือนที่หอโอสถมีการแย่งอำนาจผู้อาวุโสใหญ่และผู้อาวุโสที่สองเมื่อตอนนั้น เรื่องนั้นเองมันก็คงอยู่ขับเคี่ยวกันมานานนับหมื่นๆ ปี

ดูท่าศาลามายาล้ำแห่งนี้เองก็จะต้องไหลไปตามกระแสโลก ไม่สามารถแยกจากปัญหาที่แสนธรรมดานี้ไปได้

มากคนย่อมมากความ ตามที่เขาว่ากันจริงๆ

“ฮ่าๆ เด็กน้อย เจ้ารู้สึกสิ้นหวังรึยัง? ลองก้มหัวขอร้องข้าดูสิ บางที…ข้าอาจจะปล่อยให้เจ้ารอดไปก็ได้!” เจียนปิงหัวเราะลั่น

เพราะเมื่อสักครู่นี้สองพี่น้องเสียหน้าไปมาก ตอนนี้หากไม่เอาคืนเสียบ้างแล้วเขาจะยังเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้อีก?

หนิงเทียนปิงมีรอยยิ้มแสนดูถูกอยู่บนใบหน้าอย่างไม่คิดที่จะกังวลใดๆ เลย

เขารู้ดีว่านายใหญ่ของตัวเองไม่มีทางเดินเข้าดงศัตรูมาโดยไม่มีแผนใดเป็นแน่

และแน่นอนว่าเย่หยวนเองก็มองดูหน้าเจียนปิงอย่างใจเย็น “เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว ต่อไป มาเริ่มการแลกเปลี่ยนอันใหม่กัน”

เจียนปิงสะดุ้งไปนิดหน่อยแต่ก็หัวเราะออกมาในทันที “ยังจะมาแลกเปลี่ยนหาพ่อเจ้าอีกเรอะ? เจ้าโง่ขนาดนั้นเลย? ตอนนี้เจ้ายังจะมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับข้าได้อีก?”

เย่หยวนบอก “ข้าลืมบอกไป ก่อนที่จะมารักษาเจ้าข้าได้ไปรักษาจางห่าวเทียนด้วยเข็มชุดนี้มาก่อน และเขานั้น…ก็ติดพิษหมาป่าพิษราบมาเมื่อหลายปีก่อน จนวันนี้ก็ยังไม่สามารถหาวิธีรักษาได้ และเมื่อสักครู่นี้เองข้าก็รีบมาจนเกินไป จึงลืมที่จะล้างเข็มนั้น คือ…ไม่เป็นไรหรอก เจ้าไหวน่า ไม่ว่ายังไงพิษปลายเข็มมันก็ไม่ได้มากมายอยู่แล้ว เจ้าคงไม่ถึงตายหรอก อย่างมากก็คงแก่เร็วขึ้นเหมือนจางห่าวเทียนนั่นแหละ แล้วก็ดวงตาเจ้าตอนนี้มันอาจจะยังอยู่ดี แต่วันข้างหน้าข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะอยู่ดีแบบนี้ไปตลอดไหม”

เย่หยวนบอกออกมาอย่างใจเย็น แต่ใบหน้าของเจียนปิงนั้นหมดสภาพอย่างดูไม่ได้แล้ว