Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 1840 ความรักนั้นคืออะไร?

“แค่นั้น? หากข้าบอกว่าไม่ล่ะ?” ตงน้อยมองดูเย่หยวนด้วยสายตาที่ไม่คิดจะยอมจำนนอย่างเต็มที่

เขานั้นเป็นถึงเทพสวรรค์ แม้ว่าตอนนี้พลังฝีมือการบ่มเพาะของเขาจะไม่เป็นอย่างเดิมแล้วแต่เขาก็ไม่คิดจะยอมให้ใครมาเล่นหัวง่ายๆ

เขาไม่คิดว่าเย่หยวนจะกล้าลงมือทำอะไรต่อเขาจริงๆ

ตราบเท่าที่คนอื่นๆ รู้ถึงเรื่องนั้น เย่หยวนต้องตายลงแน่

มีหรือที่ตงน้อยจะยังมีท่าทางสดใสเหมือนเด็กๆ อยู่? ตอนนี้สภาพของเขานั้นทั้งเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์และดูมากเล่ห์เหลี่ยมอย่างมาก

หมูสมบัติหันไปมองดูตงน้อยด้วยความสงสาร มันเป็นท่าทางที่ทำให้ผู้คนที่พบเห็นอดไม่ได้ที่จะต้องเข้ามากอดอุ้มมัน

แต่ตงน้อยกลับตะโกนบอก “เจ้าหมูโง่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า กลับมานี่!”

หมูสมบัติส่ายหัวออกมาอย่างรุนแรงและยังคงเกาะขาเย่หยวนไว้อย่างไม่คิดปล่อย

เย่หยวนยิ้มตอบ “อาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์! ท่านไม่คิดที่จะก้าวขึ้นสู่อาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์บ้างหรือ?”

คำพูดนี้ทำให้ตงน้อยเปลี่ยนสีหน้าไปทันที

แต่ไม่นานเขาก็กลับมาหัวเราะเย้ย “หึ อาณาจักรเทพสวรรค์นั้นไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างเจ้า นักยุทธอาณาจักรนภาสวรรค์จะมาสัญญาอะไรให้แก่ข้าได้หรอก”

แต่เย่หยวนกลับไม่คิดสนใจและคงรอยยิ้มบนใบหน้าไว้ “มิติอนัตตาก่อไผ่นั้นมันก็เป็นเพียงแค่โลกใบแคบๆ แค่ส่วนเล็กๆ ที่เทียบเคียงมหาพิภพถงเทียนไม่ได้ แม้ท่านจะเป็นตัวตนที่ราวกับเทพเจ้าในมิตินี้ สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่การหลอกตัวเองและคนอื่นมิใช่หรือ? ที่สำคัญสภาพของท่านในวิหารตอนนี้มันก็คงไม่ดีนักใช่ไหมล่ะ?”

ตงน้อยหน้าถอดสีทันทีที่ได้ยิน เย่หยวนนั้นมีทักษะการสังเกตและวิเคราะห์ที่แม่นยำมาก

เขาย่อมไม่เคยพบเจอกับเหล่าผู้ปกครองวิหารมากก่อนแน่นอนและย่อมไม่มีทางรู้สถานการณ์ภายในของวิหาร แต่เพียงแค่ใช้การเดาวิเคราะห์เขากลับสามารถฟันธงเรื่องราวลงมาได้อย่างแม่นยำ

เรื่องนี้มันเหนือล้ำกว่าที่คนทั่วๆ ไปจะเทียบเคียงได้!

ที่สำคัญคำพูดของเย่หยวนนี้มันยังกระแทกเข้ากลางใจเขาอย่างรุนแรง

เพราะพวกเขาเหล่าผู้ปกครองมิติอนัตตาก่อไผ่นี้ต่างยินดีปรีดาที่ได้รับการยกย่องราวกับเป็นเทพเจ้า

แต่แท้จริงแล้วพวกเขาต่างกลัวโลกภายนอก

เทพสวรรค์นั้นเป็นกำลังที่ไม่ต่ำต้อยในมหาพิภพถงเทียน แต่หากให้พูดถึงความสูงส่งแล้วมันก็ยังไม่อาจนับได้ว่าเป็นตัวตนที่สูงส่งเลยสักนิด

เพราะเหนือเทพสวรรค์ไปมันยังมีจักรพรรดิเทพสวรรค์ และเหนือจักรพรรดิเทพสวรรค์ไปมันก็ยังมีถึงเต๋าบรรพกาล!

เทพสวรรค์จะไปมีค่าใด?

หากเจอจักรพรรดิเทพสวรรค์สักคนเข้า พวกเขาก็คงถูกสังหารลงอย่างไม่มีทางต้าน!

ให้พูดตรงๆ พวกเขานั้นเป็นเพียงแค่กบในกะลา ปกครองดินแดนอันคับแคบของตัวเอง

เย่หยวนมองดูสีหน้านั้นของเขาและบอก “ข้านั้นเป็นแค่นภาสวรรค์ ข้าย่อมไม่มีสิทธิ์ใดๆ ไปพูดถึงอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์ แต่ทักษะการโอสถของข้าท่านก็ได้เห็นมันแล้ว ท่านคิดว่ามันเป็นอย่างไรบ้างเล่า?”

ตงน้อยเงียบไปทันทีด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

‘อู๊ดๆ…’

ตงน้อยไม่คิดพูด แต่เจ้าหมูสมบัติกลับร้องขึ้นแทน

ความหมายของมันนั้นชัดเจนมาก โอสถของเย่หยวนนั้นอร่อยกว่าของตงน้อย!

ตงน้อยแทบคิดอยากเตะมันให้ปลิวคาเท้า “เจ้าสัตว์หน้าขนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา เจ้าไปกับมันเลยสิ ยิ่งไปไกลมันยิ่งดี!”

หมูสมบัติทำหน้าเศร้าออกมาเพราะมันแค่พูดบอกความจริงเท่านั้น

เมื่อเย่หยวนเห็นเช่นนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา

หมูสมบัตินั้นมีลิ้นที่สัมผัสถึงคุณภาพของโอสถได้อย่างดี ตอนนี้เมื่อมันชินกันโอสถที่เย่หยวนหลอมไปแล้ว แม้จะเป็นโอสถของตู้หรูเฟิงก็คงกลายเป็นไร้รสชาติสำหรับมัน

“หากเป็นเช่นนั้น ท่านจะมั่นใจได้อย่างไรว่าวันหน้าข้าจะไม่อาจหลอมโอสถช่วยท่านบรรลุอาณาจักรจักรพรรดิสวรรค์ได้?”

พูดจบเย่หยวนก็เงียบปากลงรอฟังคำตอบของตงน้อย

เขานั้นมั่นใจมากว่าตงน้อยต้องยอมรับคำ

เพราะตอนนี้เขามีพลังที่แสนอ่อนแอ หากอยู่ในวิหารต่อไปมันมีแต่จะทำให้เกิดอันตราย สู้ออกไปท่องโลกภายนอกเสียจะยังดีกว่า

“เอาล่ะ เจ้าชนะ ข้าจะไปกับเจ้า! ปล่อยข้าได้แล้ว!” ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ในที่สุดตงน้อยก็ยอมรับคำ

ได้ยินคำของตงน้อยหมูสมบัติก็รีบกระโดดโลดเต้นอย่างยินดีทันที

ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าของอร่อยๆ สำหรับมัน

เย่หยวนยิ้มบอก “เรื่องนั้นคงไม่ได้ เทพสวรรค์ที่กลายเป็นเด็กก็ยังคงเป็นเทพสวรรค์ ข้าไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยง ตอนนี้ข้าได้หลอมพิษหนึ่งขึ้นมาเป็นพิเศษ เมื่อท่านกินข้าจึงจะปล่อยท่าน”

ตงน้อยนั้นโกรธจนหน้าดำหน้าแดงด้วยดวงตาที่แสนดุร้าย “เด็กน้อย เมื่อใดที่ข้าได้พลังกลับมาข้าจะสังหารเจ้าลงเสียตรงนั้นเลย!”

เย่หยวนส่ายหัวออกมาทันที “ท่านไม่ทำแน่! สังหารข้าแล้วใครกันที่จะหลอมโอสถให้หมูสมบัติ? ใช่ไหมหมูสมบัติ?”

หมูสมบัติรีบพยักหน้ารับพร้อมพุ่งตัวเข้ากอดเย่หยวนในทันที

…

“อะไรนะ? ท่านอยากไปยังมหาพิภพถงเทียน?” เมื่อตู้หรูเฟิงได้ยินคำของตงน้อยเขาก็แทบจะกระโดดลุกขึ้นด้วยความตื่นตกใจ

ตงน้อยบอกมาด้วยท่าทางจริงจัง “ข้าคิดดีแล้ว ตอนนี้ออกไปเสียก่อนจะดีกว่า ข้ากลับมาเป็นเด็กได้เพราะวรยุทธบ่มเพาะที่ข้าใช้ แต่เรื่องนี้มันคงปิดไว้ได้ไม่นาน เมื่อพวกเฒ่าอู่เต๋ารู้ถึงสภาพข้าในตอนนี้พวกมันคงไม่มีทางปล่อยข้าไว้แน่”

ตู้หรูเฟิงหน้าถอดสี “เช่นนั้น… ศิษย์จะตามท่านไปยังมหาพิภพถงเทียนด้วย!”

ตงน้อยส่ายหัวออกมา “ไม่ ต่อให้เจ้าไปเจ้าก็คงช่วยอะไรได้ไม่มาก แค่ให้เย่หยวนไปกับข้าก็เพียงพอแล้ว”

ตู้หรูเฟิงผงะไปไม่น้อย “เย่หยวน?”

ตงน้อยรีบพยักหน้าตอบกลับ “ตอนนี้หมูสมบัติมันเลิกที่จะกินโอสถใดๆ ของเจ้าไปแล้ว เจ้าคิดว่าตัวเองยังจะแทนที่เย่หยวนได้อีกหรือ? วางใจเถอะ คิดเสียว่าข้าพาเขาออกไปฝึก เด็กคนนี้มันมีอนาคตไกล”

ตู้หรูเฟิงพยักหน้าออกมาเพราะในใจของเขาเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน “เช่นนั้น… ก็ได้ แต่นายท่านต้องระวังตัวให้ดี มหาพิภพถงเทียนนั้นมันเต็มเปี่ยมไปด้วยผู้มากความสามารถอย่างที่เทียบกับมิติอนัตตาก่อไผ่ไม่ได้”

ด้วยเหตุนี้เย่หยวนจึงสามารถไปยังมหาพิภพถงเทียนได้อย่างเป็นทางการ

ตอนนี้เขาไม่ต้องกังวลแล้วว่าวิหารจะไปลงโทษนิกายเงาจันทร์ใดๆ อีก

ก่อนจะออกมิติอนัตตาก่อไผ่ไปตู้หรูเฟิงก็ได้ส่งมอบสมุนไพรระดับห้าให้เย่หยวนอย่างมากมายมหาศาล

เพราะเจ้าหมูสมบัตินั้นมันกินจุมาก ไม่ว่าจะเอาไปด้วยเท่าไหร่มันก็คงไม่พอ

แต่แท้จริงแล้วเย่หยวนนั้นสามารถเปิดโถงบัลลังก์ม่วงชั้นสองออกได้ ตอนนี้เขาจึงมีเงินตราติดตัวมากมายมหาศาล จะซื้อสมุนไพรระดับห้ามากเท่าไหร่มันก็คงไม่มีปัญหา

แต่เมื่อวิหารมอบมา มีหรือที่เขาจะปฏิเสธไม่รับไว้

สิบวันจากนั้นสองคนหนึ่งหมูก็หายเข้าไปในดวงใจมิติอนัตตา หายไปอย่างไม่อาจมีใครมองเห็นได้อีก

…

เจ็ดปีจากนั้นคนทั้งสี่ที่เหลือก็ลืมตาตื่นขึ้นมาจากสมาธิ

“ดูเหมือนพวกเจ้าจะได้รับประโยชน์กันไปไม่น้อย เอาล่ะเรื่องในครั้งนี้ถือว่าจบลงแล้ว เฒ่าคนนี้จะพาพวกเจ้ากลับและไปรายงานภารกิจเสีย ไปกัน” ตู้หรูเฟิงบอก

แต่ไป่หลี่ชิงหยานกลับขมวดคิ้วแน่น “ผู้อาวุโสตู้ เย่หยวนล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่อยู่กัน?”

ตู้หรูเฟิงบอก “เย่หยวนนั้นเสร็จเร็วกว่าพวกเจ้าไปมาก และทางวิหารก็มีภารกิจให้เขาพอดีตอนนี้เขาจึงออกไปทำภารกิจแรกแล้ว”

ไป่หลี่ชิงหยานนั้นแสดงความรู้สึกไม่เชื่อออกมาลึกๆ “ภารกิจ? เย่หยวนเป็นแค่ศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้าวิหารมา วิหารจะสั่งให้เขาไปทำภารกิจแบบใดกัน? แล้วตงน้อยกับหมูสมบัติเองก็ไม่อยู่! ผู้อาวุโสตู้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ตู้หรูเฟิงหน้าเสียทันทีก่อนจะตอบอย่างกลบเกลื่อนออกมา “เรื่องของวิหารยังต้องมาปรึกษาเจ้าหรือ?”

ไป่หลี่ชิงหยานนั้นฉลาด นางย่อมรู้สึกได้ว่าการหายตัวไปของเย่หยวนมันผิดปกติ นางรู้สึกได้ว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นและรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้สูญเสียบางสิ่งไป

หัวใจของนางนั้นปวดร้าว!

“ขออภัย ผู้อาวุโสตู้ ข้า…” ไป่หลี่ชิงหยานพูดขอโทษออกมา

มีหรือที่ตู้หรูเฟิงจะไม่เข้าใจนาง? เขาได้แต่ถอนหายใจ “เอาล่ะ ไปกันเถอะ!”

ไปหลี่ชิงหยานพยักหน้ารับและเตรียมตัวเดินทางกลับ

แต่เมื่อทุกคนเตรียมตัวอย่างไม่ทันสังเกต ไป่หลี่ชิงหยานกลับพุ่งตัวเข้าไปยังใจกลางของดวงใจมิติอนัตตาและหายวับไป

เมื่อตู้หรูเฟิงเห็นนางหายตัวไปเช่นนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวออกมา ด้วยพลังของเขาหากคิดหยุดไป่หลี่ชิงหยานมันย่อมทำได้ง่ายๆ

แต่เขาไม่ทำ

ตู้หรูเฟิงถอนหายใจยาว “ความรักมันคืออะไรกันแน่นะ ชักจูงผู้คนให้หลงมัวเมาจนสุดท้ายต้องตายแยกจาก! ช่างเถอะ ปล่อยนางไป! พวกเจ้าทั้งหลาย เรื่องในวันนี้พวกเจ้าห้ามแพร่งพรายออกไปอย่างเด็ดขาด! ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าจะต้องได้รับโทษอย่างสาหัส!”

…………………………