Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2131 หืม เป็นเช่นนั้น?

“หึ ๆ เป็นของเจ้า?”

เย่หยวนหัวเราะออกมาอย่างเย็นเยือกดวงตาของเขาในเวลานี้เปี่ยมล้นด้วยจิตสังหาร

ลู่เอ๋อนั้นเป็นดั่งจุดตายของเย่หยวน ห้ามใครมาแตะต้อง

เพื่อปกป้องตัวนางแล้วเขากล้าที่จะใช้สายฟ้าสะเทือนสวรรค์ออกมาอย่างไม่ลังเล

ตอนนี้หลงห่าวผู้นี้กลับคิดมาท้าทายต่อหน้าเขาเช่นนี้มีหรือที่ตัวเขาจะยังทำใจเย็นอยู่ได้?

แต่หลงห่าวนั้นไม่ได้เข้าใจเรื่องราวใด ๆ ตัวเขาพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มขู่ “ใช่แล้ว เป็นของข้า! เจ้าอาจจะไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร ข้านั้น…แค่ก ๆ ๆ…”

หลงห่าวยังพูดกล่าวไม่ทันจบคำเสียงของเขาก็ต้องขาดหายไปเหมือนดั่งเป็ดที่ถูกจับกดลงกับเขียง

เวลานี้มือของเย่หยวนมันได้บีบรัดลำคอของเขาไว้อย่างหนักแน่น

คลื่นพลังรุนแรงที่ปล่อยออกมานี้หลงห่าวรู้สึกราวกับว่าลำคอของตนจะบิดขาดลง ใบหน้าดวงตาแดงก่ำจนแทบสิ้นสติ

“เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรเป็นของเจ้านะ?” เย่หยวนถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก แต่พลังจากมือทั้งสองของเขามันกลับมีแต่จะหนักหน่วงขึ้นไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายกล่าวพูดใด ๆ

ร่างกายเขาในเวลานี้มันอยู่ในระดับหกขั้นสุดแล้ว กำลังของกายเนื้อนี้มันจะแข็งแกร่งปานใด?

ต่อหน้ากายทองคำสัมบูรณ์ขั้นหกนี้แล้วต่อให้จะเป็นเผ่ามังกรอย่างหลงห่าวเองเขาก็คงไม่อาจจะต่อต้านกำลังใด ๆ ได้

ที่ด้านข้างชายหนุ่มที่มากับหลงห่าวจึงได้กล่าวขึ้น “เจ้าเด็กมนุษย์ เจ้าคิดจะมาอาละวาดในแดนมังกรหรือ? ปล่อยหลงห่าวบัดเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้น…เจ้าจะได้ตายแน่แล้ว!”

ตุบ!

“แค่ก ๆ ๆ…”

หลงห่าวร่วงตกลงกับพื้นอย่างแรงพร้อมเสียงไอดังลั่น

เมื่อผู้คนที่ผ่านไปมาได้เห็นเรื่องราวพวกเขาก็ย่อมจะคิดว่าเย่หยวนยอมปล่อยหลงห่าวออกมาง่าย ๆ

ชายหนุ่มอีกคนที่มาด้วยกล่าวพูดขึ้น “หึ อย่างน้อย ๆ เจ้าก็ยังพอมีสมอง เด็กน้อย! ที่นี่มันมิใช่ที่ที่เจ้าจะมาอวดเก่งได้!”

“เย่ผู้นี้ได้เดินทางมายังดินแดนของพวกเจ้า แน่นอนว่าข้าย่อมจะไม่อยากสร้างปัญหาใดมากมาย หากเวลานี้เจ้าทั้งสามตัวก้มหัวลงขอโทษต่อลู่เอ๋อและศิษย์พี่เฟยเอ๋อเสียเรื่องราวในครั้งนี้…ข้าจะถือว่ามันจบเท่านี้” เย่หยวนร้องบอกคนทั้งสาม

ได้ฟังครึ่งประโยคแรกคนทั้งอย่างย่อมจะคิดว่าเย่หยวนกลัวและยอมแพ้ถอยกลับ

แต่เมื่อได้ยินคำพูดครึ่งประโยคหลัง พวกเขาทั้งหลายก็แทบจะหลุดขำออกมา

คิดจะให้คนทั้งสามนี้ไปก้มหัวขอโทษผู้คน? เรื่องนั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไร?

“เจ้ามนุษย์คนนี้มันช่างไม่รู้จักฟ้าดิน! หลงห่าวนั้นเป็นถึงหลานของผู้อาวุโสพิทักษ์หลงจื่อ ใครในปราการมังกรพิรุณนี้จะกล้าไปหาเรื่องเขา?”

“เจ้าเด็กมนุษย์คนนี้มันแค่ลอบโจมตี ตอนนี้มันเลยยังไม่รู้ถึงฝีมือที่แท้จริงของหลงห่าวดี ไม่รู้ว่าทั้งสามคนนี้เก่งกาจปานใด!”

“หลงห่าวนั้นเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งในหมู่มังกรรุ่นใหม่ทั้งหลาย ตัวเขาอยู่ห่างจากระดับเจ็ดไปแค่เส้นผม ใกล้เคียงคำว่าเทพสวรรค์อย่างมาก! เจ้าเด็กคนนี้มันคงต้องเจอเรื่องยากลำบากแล้ว!”

…

เมื่อคนที่ผ่านไปมาทั้งหลายได้ยินคำของเย่หยวนพวกเขาต่างก็ได้แต่ส่ายหัวออกมาตาม ๆ กัน

ด้วยชื่อเสียงของปู่นี้มันย่อมจะไม่มีใครในปราการมังกรพิรุณกล้าไปหาเรื่องหลงห่าว

คนทั้งสองที่ติดตามมาเอง ทั้งหลงเฟยและหลงเฉิงก็ล้วนเป็นลูกหลานของผู้อาวุโสแห่งปราการมังกรพิรุณสิ้น

คนทั้งสามนี้มีเบื้องหลังใหญ่โตจนไม่มีใครในที่นี้กล้าจะไปขัดใจ

ที่สำคัญกำลังของคนทั้งสามนี้มันย่อมนับได้ว่าแข็งแกร่งอย่างมาก หากเทพสวรรค์ไม่ออกหน้าเองแล้วมันย่อมจะไม่มีใครเทียบชั้นได้

ก่อนหน้านี้เย่หยวนแค่ใช้โอกาสทีเผลอเข้าโจมตีศัตรูตอนไม่ทันตั้งตัว จึงจับตัวหลงห่าวไว้ได้มันก็เท่านั้น

ตอนนี้เมื่อหลงห่าวหลุดรอดออกมารวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ แล้วมันย่อมจะไม่มีเรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นได้อีก

เมื่อลู่เอ๋อและหยางเฟยเอ๋อเห็นเย่หยวน พวกนางทั้งหลายก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

ตั้งแต่ที่มาถึงเมืองบูรพาโลกเสมือนนี้พวกนางย่อมจะสังเกตเห็นได้ว่าประเพณีวิถีชีวิตของผู้คนมันแตกต่างจากโลกภายนอกไปอย่างมาก

ด้วยความสงสัยใคร่รู้นั้นพวกนางจึงได้ออกมาเดินดูรอบ ๆ ตั้งแต่เช้าตรู่

ใครจะไปคิดว่าออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็กลับต้องมาเจอพวกหลงห่าวทั้งสาม

พวกหลงห่าวทั้งสามเองก็หลงในความงามของคนทั้งสองและคิดแย่งชิงบังคับตัวพวกนางไป แน่นอนว่าทั้งลู่เอ๋อและหยางเฟยเอ๋อย่อมจะไม่ยอมจึงได้กลายมาเป็นสภาพอย่างปัจจุบัน

ลู่เอ๋อเดินเข้ามาดึงแขนเสื้อของเย่หยวนด้วยท่าทางกังวล “นายน้อย ช่างมันเถอะ ที่แห่งนี้…จะอย่างไรมันก็เป็นดินแดนเผ่ามังกร”

นางและหยางเฟยเอ๋อนั้นไม่ได้กังวลว่าพวกหลงห่าวจะเป็นภัยใด ๆ เพียงแค่ว่าสุดท้ายแล้วที่แห่งนี้มันก็เป็นดินแดนของเผ่ามังกร หากเกิดเรื่องเลวร้ายใด ๆ ขึ้นจริงมันจะไม่มีทางหนีรอดเอาตัวออกไปได้

เพราะเวลานี้พวกนางทั้งหลายได้เข้าใจถึงกำลังของเผ่ามังกรอย่างแท้จริงแล้ว

“แค่ให้มันก้มคุกเข่าขอโทษก็ถือว่าเป็นการปล่อยเมตตาพวกมันแล้ว! ไม่เช่นนั้น…หึ!” เย่หยวนร้องบอก

“คุกเข่า? คุกเข่าขอโทษเจ้า! หลงเฟย หลงเฉิง โจมตีพร้อมกัน! สังหารมันลงเสีย!”

หลงห่าวยื่นฝ่ามือโจมตีออกมาทันทีที่พูดจบ

กรงเล็บมังกรเอกภพกระบวนท่าที่สาม ฝ่ามือล้ำจักรวาล!

ในเวลานี้ตัวหลงห่าวนั้นอยู่แทบจะติดตัวเย่หยวน แน่นอนว่าเมื่อเขาใช้วรยุทธอย่างฝ่ามือล้ำจักรวาลออกมามันย่อมจะทำให้เกิดคลื่นพลังสุดแสนน่าหวาดเสียว

หลงเฟยและหลงเฉิงเองก็ไม่ช้าไปกว่ากัน พวกเขาทั้งสองก็ได้ซัดฝ่ามือออกมาตาม

เวลานี้สามยอดฝีมือระดับหกขั้นสุดได้โจมตีเข้าพร้อมกัน แน่นอนว่ามันย่อมจะทำให้เกิดคลื่นพลังสั่นสะท้าน

แต่ทว่าทางเย่หยวนกลับหัวเราะขึ้น “พวกเจ้ารนหาที่ตายเอง!”

ฝ่ามือล้ำจักรวาล!

ในเวลานั้นเองที่เย่หยวนขยับฝ่ามือและซัดฝ่ามือล้ำจักรวาลออกมาเช่นเดียวกัน!

เว้นเสียแต่ว่าฝ่ามือล้ำจักรวาลของเย่หยวนนี้มันรุนแรงและหนักแน่นอย่างถึงที่สุด

พลังฝ่ามือเดียวของเขานี้มันกลับผลักดันพลังฝ่ามือของคนทั้งสามกลับไป!

ปัง!

เสียงระเบิดดังลั่นขึ้นก่อนที่ร่างของคนทั้งสามจะลอยลิ่วออกไป

ฝ่ามือของเย่หยวนนี้มันกลับซัดสามยอดฝีมือเผ่ามังกรระดับหกขั้นสุดจนปลิว!

ทุกผู้คนต่างต้องมองดูเรื่องราวตรงหน้านี้อย่างไม่คิดอยากเชื่อสายตา

“เป็นไปได้อย่างไรกัน? เขากลับรู้ฝ่ามือล้ำจักรวาลด้วย!”

“ทำไมฝ่ามือล้ำจักรวาลของเขาจึงได้เหนือเสียยิ่งกว่าพวกหลงห่าวทั้งหลาย?”

…

นอกเหนือจากความตื่นตะลึงแล้ว ทุกผู้คนก็ยังมึนงงไม่แพ้กัน

ฝ่ามือล้ำจักรวาลของเย่หยวนนี้มันกลับรุนแรงเสียยิ่งกว่าของพวกหลงห่าว!

ไม่ว่าอย่างไรเสียในรุ่นคนหนุ่มสาวทั้งหลายในปราการมังกรพิรุณนี้ หลงห่าวก็นับได้ว่ามีพลังฝีมือเป็นอันดับหนึ่ง!

นอกจากตัวหลงเสี่ยวฉุนแล้วมันย่อมจะไม่มีใครเทียบเคียงเขาได้

แต่เวลานี้เย่หยวนกลับซัดฝ่ามือผลักคนทั้งสามลอยลิ่วปลิวไปไกล ไม่ว่าจะมองดูอย่างไรมันก็ไม่อยากจะเชื่อ

หลงห่าวนั้นลอยไปไกลอย่างตื่นตะลึงพร้อมด้วยเลือดที่ไหลท่วมกาย

เขานั้นได้แต่มองดูเย่หยวนอย่างตกตะลึง “เจ้า…เจ้าใช้ฝ่ามือล้ำจักรวาลได้อย่างไร?”

เย่หยวนจ้องมองไปอย่างเย็นเยือกไม่คิดจะสนใจตอบคำถามใด ๆ อีก

ปัง!

ฝ่ามือล้ำจักรวาลอีกหนึ่งฝ่ามือ!

ฝ่ามือนี้มันถูกซัดไปทางที่หลงเฟยอยู่ ส่งร่างของเขาให้แตกสลายกลายเป็นฝุ่นผง!

ทุกผู้คนต่างต้องอ้าปากค้างอย่างไม่คิดอยากเชื่อ

เย่หยวนกลับกล้าฆ่าสังหารคน!

หลงเฟยนั้นเป็นถึงลุกชายของผู้อาวุโสหลงยู? เจ้าหมอนี่มันบ้าไปแล้วหรือ?

เย่หยวนเองก็ไม่คิดจะหยุดลังเลใด ๆ ซัดฝ่ามือล้ำจักรวาลออกไปอีกครั้ง!

หลงเฉิงแตกสลายตาม ๆ กันไป!

ในพริบตาเย่หยวนรกลับฆ่าสังหารทั้งหลงเฟยและหลงเฉิง สองยอดอัจฉริยะนี้ลง

จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาหลงห่าว

หลงห่าวหน้าซีดเผือดรีบพูดขึ้นมาอย่างไม่คิดเชื่อสายตา “เจ้า…เจ้าอยากได้อะไร? ข้า…ข้าเป็นหลานของผู้อาวุโสพิทักษ์หลงจื่อเชียวนะ!”

“หืม เป็นเช่นนั้น? ข้าได้ให้โอกาสเจ้าแล้วแต่เจ้ากลับโยนมันทิ้งไปเอง! เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วก็ตายไปเสียเถอะ!”

เย่หยวนร้องบอกพร้อมยกฝ่ามือฟาดลงอีกครั้ง

คนรอบ ๆ ที่ผ่านไปมาต่างต้องอ้าปากค้าง เจ้าหมอนี่มันโรคจิตชัด ๆ!

คลื่นพลังหนักหน่วงถูกรวบรวมเข้ามายังฝ่ามือของเย่หยวน

หลงห่าวเองก็ได้แต่นั่งหน้าซีด คิดใช้พลังที่มีทั้งหมดออกมาป้องกันไว้พร้อม ๆ กับพยายามพุ่งตัวถอยห่าง

แต่เย่หยวนกลับหัวเราะขึ้น คิดจะแข่งเรื่องความเร็วแล้วมีใครจะเทียบเคียงเขาได้?

แต่ในเวลานั้นมันกลับมีคลื่นพลังหนักหน่วงร่วงลงมาจากท้องฟ้ากว้าง

ดูท่าเรื่องราวในครานี้มันคงไปทำให้เบื้องบนของปราการมังกรพิรุณต้องหันมาสนใจ

“เด็กน้อย เจ้ากล้า?! หยุดมือ! แล้วเทพสวรรค์ผู้นี้จะไว้ชีวิตเจ้าให้!” เสียงร้องหนึ่งดังขึ้นมาอย่างโกรธเคือง

“เป็นพ่อของหลงห่าว เทพสวรรค์หลงหยู่!”

“เขามาแล้ว เจ้าเด็กคนนี้ตายแน่!”

“หลงห่าวนี่มันมีดวงจริง ๆ! โชคดีที่เทพสวรรค์หลงหยู่มาทันไม่เช่นนั้นมันก็คงไม่รอดพ้นความตาย”

…

เมื่อหลงห่าวได้ยินเสียงของพ่อ ตัวเขาย่อมจะยิ้มร่าขึ้น

“ฮ่า ๆ ๆ …ไอ้เด็กน้อย พ่อข้ามาแล้ว! เท่านี้เจ้าก็ได้ตายแน่!” หลงห่าวหันไปหัวเราะลั่น

“หืม จะเป็นเช่นนั้น?” ในเวลานั้นเองมันกลับมีเสียงเย็นเยือกหนึ่งพูดขึ้นที่ข้างหูของเขา

…………..