Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2140 พี่เทียนคนนี้เก่งมาก

ฉิบหาย!

นั่นคือความคิดที่พวกหลงซุนมีหลังได้ยินคำพูดของหลงฉุน พวกเขาแทบจะหน้ามืดเป็นลมลงตรงนั้น

เวลานี้ใบหน้าของพวกหลงซุนทั้งสามซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

ตุบ!

หลงซุนนั้นเขกหัวหลงฉุนลงอย่างแรงจนแทบทำให้อีกฝ่ายหน้าจมดิน

“เสียมารยาท! กล้าพูดเช่นนี้กับท่านเย่หยวนได้อย่างไร เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือ?”

หลงซุนลงโทษหลงฉุนอย่างรุนแรงก่อนจะหันไปปั้นหน้ายิ้มให้เย่หยวน “นายท่าน อย่าไปว่าเด็กมันเลย ช่วยอย่าถือสามันด้วย”

“ท-ท่าน? เจ้าหมอนี่มันแค่มนุษย์เทพถ่องแท้แปดดาว ต่ำต้อยเสียกว่าข้า ทำไมพี่ซุนถึงไปเรียกมันว่าท่านเล่า?” หลงฉุนยังคงถามขึ้นอย่างมึนงง

เวลานี้มันมิใช่แค่หลงฉุน แต่คนทั้งหลายเองก็ได้แต่มองดูหลงซุนอย่างมึนงง

คนอย่างพี่ซุนของพวกเขานี้มีนิสัยอย่างไร? แต่เขากลับมาก้มหัวให้กับมนุษย์คนหนึ่งที่ไม่ได้เก่งกาจใด ๆ มากมายทั้งยังรักษาท่าทางราวกับเป็นคนรับใช้

หลงซุนคิดอยากจะตีหัวหลงฉุนให้แตกตายลงไปตรงนี้ เขาร้องตะโกนด่าหลงฉุนออกมา “หะ? นี่เจ้าไม่คิดจะฟังคำพี่ซุนเจ้าอีกแล้วหรือ? ข้าบอกให้เรียกเขาว่านายท่าน! จากวันนี้ไปนายท่านเย่คือพี่ใหญ่ของพวกเจ้า!”

หลงฉุนและพวกได้แต่หันไปมองหน้ากันอย่างมึนงง

แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยังฟังคำของหลงซุนและหันไปเรียกเย่หยวนตามที่ถูกบอก

“พี่ใหญ่!”

แต่เย่หยวนกลับยกมือขึ้นมาโบกปัด “พี่ซุนนั้นยังเป็นพี่ใหญ่ของพวกเจ้าเหมือนเดิมนั่นแหละ ข้าไม่มีเวลามาเป็นพี่ใหญ่เจ้าหรอก”

หลงซุนจึงรีบตอบกลับมา “นั่นสิ ๆ นายท่านนั้นยิ่งใหญ่ปานใด? เหตุใดต้องการเป็นพี่ใหญ่ให้พวกเราทั้งหลายด้วย? เพียงแค่ว่า…คำพูดที่นายท่านว่าเมื่อสักครู่นี้…หรือว่าท่านไม่เกรงกลัวใด ๆ เทพสวรรค์เลย?”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “เกรงหรือไม่นั้นมันก็ต้องลองสู้กันดูสักตั้งก่อน เอาล่ะไปหาที่เงียบ ๆ ให้ข้าหน่อย ข้าจำเป็นต้องเก็บตัวแล้ว”

ตลอดทางมานี้เย่หยวนล่ามารนรกไปมากมาย ผลึกมารดำที่เขามีติดตัวในเวลานี้มันมากพอที่จะให้เขานั่งเก็บตัวไปพักใหญ่

หลังจากเย่หยวนจากไปแล้วพวกหลงฉุนทั้งหลายก็อดไม่ได้ที่จะหันมาถาม “พี่ซุน นี่มัน…เรื่องอะไรกันแน่?”

หลงซุนหันไปมองอย่างดุดัน “หากพวกเจ้าไม่อยากตายก็หุบปากทำตามข้าสั่ง! เจ้าอย่าได้คิดว่าเขาเป็นแค่เทพถ่องแท้แปดดาวใด ๆ หากเขาอยากสังหารเราทั้งหลายแล้วแค่นิ้วเดียวมันก็คงเกินพอ!”

หลงฉุนตอบกลับมาอย่างไม่คิดอยากเชื่อ “เทพถ่องแท้แปดดาว? คิดสังหารเราด้วยนิ้วเดียว? ฮ่า ๆ พี่ซุน ท่านก็พูดเล่นไป!”

“ใครมามีเวลาล้อเล่นกับเจ้า? เจ้าไม่เคยเห็นนายท่านลงมือต่อสู้! เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเราทั้งสามกลับมาได้อย่างไร?” หลงชิงร้องขึ้นว่าด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“กลับมาอย่างไรเล่า? หรือว่าไม่ได้เดินกลับมา?”

หลงชิงยิ้มตอบไป “เดินน่ะเดินแน่ แต่นายท่านนั้นสังหารฆ่ามาตลอดทาง! ระหว่างทางกลับมานี้มารนรกที่นายท่านฆ่าสังหารไปมันคงมีมากกว่าพันตัว!”

“หะ? เป็นไปได้อย่างไรกัน!” ทุกผู้คนต่างไม่คิดอยากเชื่อ

หลงซุนหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยิน “เชื่อหรือไม่มันก็เรื่องของเจ้า! แต่เราทั้งสามนั้นได้เห็นมากับตา มีหรือที่มันยังจะปลอมแปลงได้? แล้วอย่ามาว่าข้าไม่เตือน หากพวกเจ้าคิดรนหาที่ตายแล้วก็ไปหาเรื่องท่านเอาเถอะ!”

หลงซุนเดินจากไปทันทีที่พูดจบ ทิ้งคนทั้งหลายยืนมึนงงอยู่ตรงนั้น

…

หลงซุนนั้นอยู่ในถ้ำเนตรมังกรมานานและมีความสามารถอยู่ไม่น้อย

หุบเขาที่เขามาตั้งฐานกันนี้มันเป็นหนึ่งในจุดที่ไม่มีมารนรกมารบกวน เป็นสถานที่สุดเงียบสงบเหมาะแก่การเก็บตัวอย่างมาก

เย่หยวนนั้นค่อย ๆ หลอมกลั่นผลึกมารดำไปเรื่อย ๆ จนมีพลังบ่มเพาะก้าวเข้าใกล้เทพถ่องแท้เก้าดาวเต็มที

สามเดือนจากวันนั้นหลงจ้าวเทียนก็ได้นำพาลูกน้องทั้งหลายมาหาเรื่องพวกหลงซุนถึงหน้าฐาน

“หลงซุน ดูท่าเจ้ามันจะเป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา! วันนี้พี่เทียนของเจ้านี้จะถล่มฐานเจ้าให้ราบ!” หลงจ้าวเทียนร้องบอก

หลงซุนนั้นก็ตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว “หลงจ้าวเทียน! เจ้าใช้โอกาสที่ข้าไม่อยู่มาทำร้ายน้อง ๆ ของข้าทั้งหลาย! เรื่องนี้เจ้าเตรียมรับโทษไว้ให้ดีเถอะ!”

หลงจ้าวเทียนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะลั่น “หลงซุน ดูท่าเจ้ามันจะยังไม่รู้เรื่องราวสินะ! ข้าจะบอกให้ เวลานี้หัวหน้าของเรานั้นคือเทพสวรรค์ตัวจริงเสียจริง เจ้าลองไปต่อต้านนางดูเถอะ แล้วจะได้รู้จักความตาย!”

หลงซุนยิ้มตอบกลับไป “มันเป็นเจ้าต่างหากที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว! เจ้าคิดว่ามีแค่ฝ่ายตนหรือที่ได้เจอผู้ช่วยน่ะ? ในการเดินทางครั้งนี้ของพี่ใหญ่ซุนนี้ ข้าก็ได้เจอกับผู้ช่วยมาเหมือนกัน!”

หลงจ้าวเทียนหน้าถอดสีทันที ดูท่าคงตื่นตกใจอย่างมาก

เจ้าหมอนี่มันคงไม่ได้มากล่าวว่าท่าเฉย ๆ หรอกใช่หรือไม่?

“ฮ่า ๆ ๆ หลงซุน เจ้าคิดจะขู่ข้าให้กลัวหัวหดล่ะสิ? เจ้ามีหัวหน้าอีกหรือ? เช่นนั้นก็เรียกมันออกมา พ่อเจ้านี้จะตบให้หน้ามันกลายเป็นหัวหมูเอง!” หลงจ้าวเทียนหัวเราะลั่น

เขานั้นย่อมจะไม่เชื่อว่าหลงซุนไปเจอยอดฝีมือมาเช่นกัน เรื่องสุดบังเอิญเช่นนั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไร?

เขาเจอยอดฝีมือและหลงซุนก็จะไปเจอยอดฝีมือแทบพร้อม ๆ กันหรือ?

“อ่า? เจ้านี่หรือที่บอกว่าจะตบให้หน้าข้ากลายเป็นหัวหมู?” เงาร่างหนึ่งปรากฏกายออกมาพร้อมมองดูหลงจ้าวเทียนอย่างเย็นเยือก แน่นอนว่ามันจะเป็นเย่หยวนแล้ว

“นายท่านเย่!” เมื่อหลงซุนเห็นเย่หยวนเขาก็รีบก้มหัวลงทันที

เมื่อหลงจ้าวเทียนได้เห็นเย่หยวนตัวเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น

“ฮ่า ๆ ๆ …หลงซุน นี่หรือคือยอดฝีมือของเจ้า? มนุษย์แถมยังเป็นแค่เทพถ่องแท้แปดดาว? ฮ่า ๆ ๆ… เก่งแท้! ข้ากลัวแล้ว! น้อง ๆ ข้ากลัวแล้วมาช่วยข้าเก็บหางกลับบ้านหน่อยเร็ว หัวหน้าของคนพวกนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!”

หลงจ้าวเทียนหัวเราะลั่นออกมาอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด คำพูดแต่ละคำนั้นมันมีแต่ความเหยียดหยามไร้ความกลัวใด ๆ

แค่เทพถ่องแท้แปดดาว ใครจะคิดเป็นจริงเป็นจัง?

ลูกน้องของหลงจ้าวเทียนเองก็หัวเราะขึ้นมาตาม ๆ กัน

“ใช่ ๆ เรากลัวแล้ว! หัวหน้าเจ้านี้อย่าได้ลงมือเลย เรากลับว่าจะตายเอา”

“ฮ่า ๆ ๆ…เทพถ่องแท้แปดดาว ข้ากลัวตายแล้ว!”

“หลงซุน เจ้านี่มันเพี้ยนไปทุกวัน กลับไปหาเทพถ่องแท้แปดดาวและมาบอกว่าเป็นยอดฝีมือผู้ช่วยจากที่ไหนมา”

…

คำพูดดูถูกของอีกฝ่ายนี้หลงซุนย่อมจะตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเบา ๆ

‘หัวเราะไป!’

‘หัวเราะให้สะใจ!’

‘เพราะอีกไม่นานเจ้าจะไม่มีแรงแม้แต่จะร้องไห้!’

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่ตนเองเจอเย่หยวน ตัวเขาก็คงมีหน้าตาไม่ต่างจากคนทั้งหลายนี้

แต่ไม่นานจากนั้น สีหน้าของเขามันก็สีแต่ความหวาดกลัว

‘เจ้าพวกหลงจ้าวเทียนทั้งหลายนี้มาวางท่าต่อหน้านายท่าน ถึงขั้นบอกว่าจะตบหัวนายท่านให้กลายเป็นดั่งหัวหมู ฮ่า ๆ’

“หัวเราะพอหรือยัง?” เย่หยวนถาม

หลงจ้าวเทียนตอบกลับมาทั้ง ๆ ที่ยังหัวเราะอย่างไม่อาจหยุดได้ “ยังไม่พอ ๆ ขออีกนิด เจ้าดีใจไว้เถอะ ไม่เช่นนั้นเวลานี้หัวเจ้าคงได้กลายสภาพเป็นหัวหมูไปแล้ว!”

ปัง!

เสียงของเขายังไม่ทันจางหายมันก็มีหมัดหนึ่งพุ่งเข้าใส่หน้าของหลงจ้าวเทียนจนส่งร่างเขาลอยปลิวไป

หลงจ้าวเทียนนั้นมีพลังบ่มเพาะระดับหกขั้นสุด แต่เขากลับไม่อาจจะรับมือหมัดนี้ได้ทันเลย

หลายเดือนผ่านไปนี้เย่หยวนย่อมจะพัฒนาฝีมือขึ้นไปมากจนมาถึงเทพถ่องแท้แปดดาวขั้นกลาง พลังฝีมือของเขามันจะพัฒนาไปมากกว่าแต่ก่อนปานใด?

หากเขาไม่ได้ยั้งมือไว้ หลงจ้าวเทียนคงหัวหลุดจากบ่าไปแล้ว

เย่หยวนนั้นรู้ดีว่าเมื่อยามมีภัยคนทั้งหลายนี้จะช่วยเหลือกันในถ้ำเนตรมังกรนี้

เพียงแค่ว่าทั้งสองฝ่ายนั้นชอบหาเรื่องกัน ไม่ได้คิดจะฆ่ากันให้ถึงตายใด ๆ

ไม่เช่นนั้นแล้วด้วยจำนวนเพียงเท่านี้ต่อให้มารนรกจะไม่ฆ่าพวกเขา แต่หากพวกเขาคิดฆ่าสังหารกันเองมันก็คงไม่มีใครเหลืออยู่ในฐานแล้ว

ปัง ปัง ปัง…

เสียงหมัดดังลั่นขึ้นเมื่อปะทะกับร่างของหลงจ้าวเทียนและในแต่ละหมัดนี้มันไม่ได้หลุดออกจากกรอบใบหน้าของหลงจ้าวเทียนเลย

ในเวลาไม่กี่อึดใจ หลงจ้าวเทียนนั้นได้มีใบหน้าบวมบูดไม่ต่างจากหัวหมูเป็นที่เรียบร้อย

เหล่าลูกน้องของเขาทั้งหลายที่ยังยิ้มอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ได้แต่ต้องอ้าปากค้างแทน

หลงจ้าวเทียนบอกว่าจะตบให้หน้าผู้คนกลายเป็นหัวหมู แต่คนที่กลายเป็นหัวหมูนั้นมันดันเป็นตัวเขาเอง…

………………..