Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2158 เจ็บปวดรวดร้าว

“ไม่ได้การ! ห้วงมิติทลาย!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังหนักหน่วงรุนแรงนั้นหลงเสี่ยวก็หน้าซีดขาวลง

ร่างกายของเขาขยับพุ่งไปยังจุดที่สัมผัสถึงคลื่นสั่นสะเทือนในทันที

แต่ทว่ามันก็สายเกินไปเสียแล้ว!

เพราะเมื่อห้วงมิติเริ่มพังทลายลงมันก็จะเกิดแรงสะเทือนกระทบรอบด้านเกิดเป็นพลังรุนแรงหนักหน่วงจนไม่อาจเข้าใกล้ได้

ต่อให้จะเป็นตัวเขา เทพสวรรค์สี่ดาวผู้นี้เองแต่หากถูกพลังภายในการทลายนี้แล้วมันก็คงไม่อาจเอาชีวิตรอดได้เช่นกัน

“เย่หยวน!”

หลงเสี่ยวร้องลั่นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ในหมู่ลูกน้องทั้งหลายของเขานั้นหลงซีเป็นหนึ่งในคนที่ติดตามเขามานานที่สุดและยังมีสายสัมพันธ์หนักแน่นดั่งพี่น้อง

หลงเสี่ยวเองก็ไม่เคยคิดฝันว่าวันหนึ่งพวกเขาที่สามารถรอดจากการตามล่าของจักรพรรดิเทพสวรรค์หรือการปิดล้อมของเทพสวรรค์นับไม่ถ้วนกลับต้องมาตายลงด้วยเรื่องพรรค์นี้!

ตายด้วยน้ำมือของคนที่เพิ่งบรรลุอาณาจักรเทพสวรรค์ขึ้นมา!

“เจ็บปวดมากหรือ?” เงาร่างหนึ่งปรากฏออกมาบนท้องฟ้าด้วยใบหน้าเย้ยหยัน

เมื่อได้เห็นเย่หยวนหลงเสี่ยวย่อมจะเบิกตาถลึงอย่างโกรธแค้น กัดฟันร่ำร้องออกมา “เด็กน้อย เทพสวรรค์ผู้นี้จะฉีกร่างเจ้าเป็นหมื่นชิ้นให้จงได้!”

หลงเสี่ยวยกดาบขึ้นมาฟันออกไปพร้อมๆ กับคำพูดนั้น!

คลื่นดาบรุนแรงหนักหน่วงตัดสินแม้แต่มิติที่ขวางทาง

เพียงแค่ว่าเย่หยวนนั้นขยับเท้าหนึ่งก้าวพร้อมจางหายไปต่อหน้าต่อตาของหลงเสี่ยว

“หลายปีมานี้เจ้าทำงานร่วมกับอ่าวซู่สังหารผู้คนมากมายไปเท่าใด? พวกเจ้าเคยคิดเสียบ้างหรือไม่ว่าคนทั้งหลายนั้น…ครอบครัวของพวกเขาทั้งหลายนั้นจะโศกเศร้าเสียใจอย่างไร? ข้าไม่ได้มีความแค้นใดๆ กับพวกเจ้าแต่พวกเจ้ากลับมาคิดฆ่าสังหารข้าลงด้วยคำพูดคนอื่น ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วข้าก็จะให้เจ้าได้รับพิโรธของข้า! วางใจเถอะ เกมมันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น”

เย่หยวนเดินกลับเข้าไปยังมิติซ้อนทับด้วยน้ำเสียงเย็นเหยียบ

หลงเสี่ยวทั้งหลายนี้เปื้อนเลือดคนบริสุทธิ์ไปทั้งกายตั้งแต่หัวจรดเท้า แน่นอนว่าเย่หยวนย่อมจะไม่คิดลังเลใดๆ ที่จะกำจัดขยะชั่วร้ายเช่นนี้

หากมิใช่เพราะว่าไม้ตายลับที่เย่หยวนเก็บซ่อนไว้มากมายแล้ววันนี้พวกเขาทั้งสองชีวิตก็คงต้องตายลงด้วยน้ำมือพวกหลงเสี่ยว

เมื่อใดที่เย่หยวนพิโรธขึ้นมามันย่อมจะสร้างหายนะให้อย่างไม่อาจหลบพ้น

ตอนนี้หลงเสี่ยวได้รับรสชาติของมันอย่างเต็มปากเต็มคำ

แต่ทว่าหลงเสี่ยวเองก็กำลังโกรธอย่างบ้าคลั่ง ความพิโรธของตัวเขาเองนี้ก็จะสร้างความหายนะอย่างไม่แพ้กัน

หลงเสี่ยวยกดาบฟันออกไปพร้อมพุ่งตัวไล่ล่าเย่หยวน แต่น่าเสียดายที่ตัวเขาไม่ได้เข้าใจร่องมิติทั้งหลายมากมายใดๆ  เขานั้นเป็นดั่งวัวที่ถูกจูงจมูก ได้แต่วิ่งตามหลังเย่หยวนไปในทุกที่ทาง

จนในที่สุดเขาก็ตามมาถึงห้วงมิติซ้อนทับหนึ่งที่ได้เห็นร่างของเหล่าลูกน้องทั้งหลายนั้นนอนตายเกลื่อนกลาด ทำให้ดวงตาทั้งสองของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธแค้น

ตอนนี้นอกจากหน่วยของหลงซีที่ถูกกำจัดจนราบคาบแล้ว เหล่าหน่วยอื่นๆ เองก็ได้ถูกเย่หยวนและหลงเสี่ยวฉุนโจมตีเข้าอย่างหนักหน่วงเช่นกัน

ทำให้เวลานี้เหล่าผู้คนที่ปิดล้อมไล่ฆ่าคนกลับกลายเป็นฝ่ายถูกไล่ฆ่าสังหารแทน

ด้วยกำลังของเย่หยวนนั้นการสังหารเทพสวรรค์สองดาวลงมันมิใช่เรื่องยากเย็น

หากได้มีเวลาวางแผนโจมตีดีๆ สุดท้ายมันก็ย่อมจะกลายเป็นการฆ่าล้างบางไปในที่สุด

หลงเสี่ยวนั้นแทบกระอักเลือดออกมา เหล่าเทพสวรรค์ที่เขานับถือเป็นดั่งพี่น้องนั้นติดตามตัวเขามานับแสนๆ ปีผ่านทุกข์สุขมาด้วยกันมากมายมหาศาล กว่าที่จะก้าวมาจนถึงจุดที่อยู่ในวันนี้ได้

เขานั้นไม่นึกไม่ฝันว่าวันนี้พวกเขาทั้งหลายกลับจะต้องมาตายลงในบ้านตนเองเช่นนี้

อย่างที่เย่หยวนได้บอกไว้ ตัวเขานั้นรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมาก!

หลงเสี่ยวนั้นมีกำลังรุนแรงเหนือล้ำฟ้าดินแต่ภายในร่องมิตินี้มันไม่มีทางใดที่เขาจะแสดงฝีมืออกมาได้เลย

ดาบของเขานั้นยังไม่ทันถูกฟันออก ร่างของเย่หยวนก็หายไปต่อหน้าต่อตาเขาก่อนแล้ว

ครึ่งวันมานี้เหล่าเทพสวรรค์เกือบทั้งยี่สิบคนที่หลงเสี่ยวนำออกมาโจมตีเย่หยวนนั้นได้แตกพ่ายลงจนเหลือรอดชีวิตแค่ไม่กี่คน

“เย่หยวน เจ้าออกมาสิ! หากเจ้ามีปัญญาจริงๆ ก็ออกมาต่อสู้กับข้าซึ่งๆ หน้าเสีย!” หลงเสี่ยวร้องลั่น

“ห-หัวหน้า!” จู่ๆ มันก็เกิดเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังเขา

หลงเสี่ยวหันไปมองดูและพบว่าอีกฝ่ายนั้นคือหลงจ้าวผู้ที่มีดวงตาสองข้างแดงก่ำ

แต่ดวงตาของเขานั้นไม่ได้แดงขึ้นเพราะความโกรธแค้นใดๆ มันแดงขึ้นเพราะการร้องไห้อย่างยาวนาน

วันนี้พี่น้องทั้งหลายต้องตายลงต่อหน้าจนทำให้หลงจ้าวต้องร้องไห้เสียใจอย่างหนักหน่วง

“หลงจ้าว! ข้าเจอเจ้าจนได้! ตามข้ามา! อย่าได้ออกห่างนัก เมื่อใดที่เราได้เห็นเจ้ามารน้อยนั่นอีกเจ้าและข้าต้องร่วมมือกันเข้าสังหารมันลงให้ได้!” หลงเสี่ยวร้องสั่นอย่างโกรธแค้น

แต่หลงจ้าวนั้นกลับตอบมาด้วยดวงตาแดงก่ำ “หัวหน้า เรายังจะสู้หรือ? ย-ยอมแพ้เถอะ!”

หลงเสี่ยวหรี่ตาลงมองอย่างดุดัน “พี่น้องทั้งหลายตายไปมากมายปานนี้เจ้ากลับจะบอกให้เรายอมแพ้หรือ? หากข้าไม่ได้สับเจ้าเด็กนั่นเป็นหมื่นๆ ชิ้นวันนี้ข้า หลงเสี่ยว คงไม่อาจเป็นผู้คนได้อีกต่อไป!”

“แต่เราหามันไม่เจอ! ตัวมันนั้นเข้าใจมิติทั้งหลายในบริเวณนี้ดีเสียยิ่งกว่าพวกเรา เข้าออกมิติลึกตื้นง่ายดาย อย่างน้อยๆ ตัวมันนั้นต้องบ่มเพาะแนวคิดแห่งห้วงมิติถึงหกดาวแล้วแน่ๆ!”

หลงจ้าวไม่เหลือความคิดจะต่อสู้ใดๆ อีกต่อไป สิ่งที่น่ากลัวอย่างแท้จริงนั้นมันมิใช่ศัตรูที่เก่งกาจ แต่มันคือศัตรูที่เราไม่อาจเข้าใจได้

หากไม่อาจจับได้แม้แต่เงาของอีกฝ่าย มีหรือที่จะยังต่อสู้กันได้?

หลงเสี่ยวที่ได้ยินก็หน้าเปลี่ยนสีไปเช่นกัน แต่ในเวลานั้นเองที่ร่างของเย่หยวนได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้งทำให้หลงเสี่ยวต้องร้องลั่น “ตามไป!”

ฟุบ!

มิติบิดเบี้ยวไปส่งร่างคนทั้งหลายมายังสถานที่แห่งหนึ่ง

ในที่แห่งนี้มันมีดอกไม้บานขึ้นทั่วส่งกลิ่นหอมนวลพร้อมด้วยบ้านหลังน้อยตั้งอยู่เรียงราย เด็กน้อยทั้งหลายวิ่งเล่นอยู่รอบหมู่บ้านราวกับว่าเป็นแดนสวรรค์ไม่สนความแตกแยกของโลกภายนอก

ไกลออกไปหลงเสี่ยวฉุนกำลังนั่งเล่นอยู่กับกลุ่มเด็กๆ อย่างสนุกสนาน

แต่ภาพนี้มันกลับทำให้หน้าของหลงเสี่ยวขาวซีดลง!

เขาจ้องมองดูเย่หยวนที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกล่าวขึ้นมา “เด็กน้อย เจ้าต้องการอะไร?”

เย่หยวนหันหน้าไปหาทางหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลออกไปด้วยดวงตาอ่อนโยน

“ยอมแพ้เสีย” เย่หยวนบอก

ระหว่างที่เย่หยวนเดินทางผ่านห้วงมิติทับซ้อนทั้งหลายไปมาเขาก็บังเอิญมาถึงยังที่แห่งนี้เข้า

และในวินาทีนั้นเขาก็ได้รู้ทันทีว่านี่คือรังที่แท้ของหลงเสี่ยว

เย่หยวนเองก็ไม่นึกไม่ฝันว่าหลงเสี่ยวและพวกฆ่าสังหารผู้คนที่ด้านนอก ทำการชั่วร้ายมากมายมันจะกลับเพื่อมาดูแลสรวงสวรรค์แห่งนี้

เดิมทีเย่หยวนย่อมจะคิดฆ่าสังหารพวกหลงเสี่ยวทั้งหมดฝังลงลึกในห้วงมิติ

ด้วยความแนวคิดแห่งห้วงมิติของเย่หยวนแล้วต่อให้เขาจะฆ่าสังหารหลงเสี่ยวลงไม่ได้ เขาก็คงกำจัดคนอื่นๆ ลงได้สิ้น

ต่อให้มันจะเป็นเทพสวรรค์สามดาวแต่หากถูกเย่หยวนลอบโจมตีก็คงไม่อาจเอาชีวิตรอดได้

แต่ภาพตรงหน้านี้มันได้ทำให้เขาเปลี่ยนใจไป

เวลานี้ดาบในมือของหลงเสี่ยวมันสั่นสะท้านอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

ดูท่าแล้วเขาคงกำลังลังเลใจอย่างมาก

“หัวหน้า! ยอมแพ้เถอะ! ไม่ว่าจะอย่างไรเราก็ไม่มีทางเอาชนะมันได้!” หลงจ้าวร้องบอกขึ้น

หลงเสี่ยวมองดูเย่หยวนพร้อมกัดฟันแน่น “ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่ามันจะไม่ฆ่าสังหารข้าในวินาทีที่ข้าก้มหัวยอมรับความพ่ายแพ้?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับคำถามนั้น “หากข้าคิดอยากสังหาร มันคงไม่มีสภาพเช่นนี้หรอก”

หลงเสี่ยวเบิกตากว้างขึ้น เขาได้เข้าใจความหมายของเย่หยวนในทันที

เพราะหากเย่หยวนเป็นคนฆ่าสังหารไม่เลือกหน้าแล้วเขาคงไปจับตัวชาวบ้านมากักขังทรมานไว้สิ้นเพื่อกดดันเขา ไม่มายืนคุยกันปากเปล่าเช่นนี้แน่

เพราะทำเช่นนั้นมันย่อมจะง่ายดายมายืนคุยเปล่าๆ เช่นนี้มาก

ฟุบ!

ฟุบ!

ฟุบ!

หลายเงาร่างปรากฏตัวขึ้นมาตาม มันเป็นพวกหลงหมิงทั้งหลายนั่นเอง

เมื่อพวกเขาได้เห็นภาพตรงหน้านี้สีหน้าของพวกเขาต่างก็ขาวซีดลง

เย่หยวนกลับเจอรังของพวกเขาเข้าจริงๆ!

ฐานลับของพวกเขานี้มันถูกเก็บซ่อนไว้อย่างลึกลับไม่เคยถูกใครพบเจอมาหลายต่อหลายปี ไม่นึกว่าวันนี้เย่หยวนกลับจะพบเจอมันได้

“ห-หัวหน้า!” หลงหมิงร้องถามขึ้นอย่างกังวล

แต่จู่ๆ ทางหลงเสี่ยวก็ปล่อยดาบลงจากมือจนทำให้เกิดเสียงดังสนั่นเมื่อดาบหนักๆ นั้นตกถึงพื้น

ทุบ!

หลงเสี่ยวคุกเข่าลงหลังจากนั้นและกัดฟันกล่าวต่อเย่หยวน “หลงเสี่ยวนั้นมีตาหามีแววไม่ ไม่รู้จักดีชอบไปลบหลู่ท่านทายาทมังกรสวรรค์ หวังว่านายท่านจะช่วยลงโทษ! ข้าเพียงแค่หวังว่านายท่านนั้นจะมีเมตตาไว้ชีวิตชาวบ้านหมู่บ้านแหล่งมังกร!”

พูดไปหลงเสี่ยวก็ผนึกทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของตนจนทำให้มีสภาพเป็นคนพิการไป

เมื่อได้เห็นหลงเสี่ยวทำเช่นนี้คนทั้งหลายเองก็ย่อมจะไม่คิดต่อสู้ใดๆ อีกโยนอาวุธประจำกายลงตามๆ กันพร้อมคุกเข่าต่อหน้าเย่หยวน

“นายท่านโปรดมีเมตตาด้วย! เราพร้อมจะรับการลงโทษทุกรูปแบบ!”

…………….