Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2374 วังสวรรค์เฝ้า

“ต-ตาย? เขา… สังหารทูตเทวะ!”

“เจ้ากล้าสังหารทูตเทวะ! เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงคิดสังหารทูตเทวะ!”

“จบแล้ว! เจ้าทำเราฉิบหายแล้ว! นิกายม่วงน้อยเรานั้นจบสิ้นแล้ว!”

…

ด้วยการที่เย่หยวนสังหารทูตเทวะลงไปการตอบสนองแรกของคนทั้งหลายนั้นคือไม่ว่าเขานี้จะเก่งกาจสามารถกระโดดข้ามอาณาจักรต่อสู้เผ่าเทวาอย่างไร แต่สุดท้ายมันก็ยังเป็นเย่หยวนที่นำพาความฉิบหายมาให้พวกเขา

ได้ยินเช่นนั้นตัวเย่หยวนก็ได้แต่ต้องส่ายหัวพร้อมถอนหายใจยาว

ความน่าเกรงขามของเผ่าเทวานั้นมันฝังรากลึกจนถึงกระดูกของผู้คน คนทั้งหลายนี้ย่อมจะไม่คิดขัดขืนใดๆ

เย่หยวนที่มองดูเรื่องราวนั้นรู้สึกกังวลใจอย่างมากจนต้องลุกขึ้นมาลงมือช่วยเหลือ

เขานั้นยังคิดว่าทีแรกนิกายม่วงน้อยจะขัดขืนบ้าง แต่สุดท้ายตัวโมชิงซานกลับไม่ได้ลงมือใดๆ

แต่จะอย่างไรมันก็พอเข้าใจได้ว่าภายใต้การกดดันมหาศาลนี้ เผ่ามนุษย์และเผ่าต่างๆ จึงได้แต่ต้องกล้ำกลืนอย่างเงียบงัน

เพราะหากขัดขืนแล้วจะต้องพบเจอความตาย

มีหรือที่นิกายม่วงน้อยนี้จะมาคิดหยุดทัพเผ่าเทวาใดๆ?

ไม่ว่าจะเป็นชีวิตใดก็ล้วนกลัวความตายกันสิ้น

“อ่า เช่นนั้นทำไมพวกเจ้าไม่จับข้าไปส่งให้พวกเผ่าเทวาเล่า?” เย่หยวนตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

โมชิงซานที่ได้ยินนั้นต้องผงะก่อนจะตอบมาด้วยหน้าเหยเก “เรื่อง… เรื่องนั้นจะทำได้อย่างไร? น้องชายอย่าได้ล้อกันเล่นเลย! เพียงแค่ว่า… การสังหารทูตเทวะนั้นมันเป็นความผิดใหญ่หลวง!”

เขารู้ว่าเย่หยวนกำลังเย้ยหยันเขา

เย่หยวนยักไหล่กลับไป “ข้าเอาจริง พวกเจ้าจะไม่คิดจับข้าส่งไปจริง?”

โมชิงซานนั้นได้แต่ต้องส่ายหัวออกมา “น้องชายทำเพื่อช่วยเหลือเรา ต่อให้ข้าโมชิงซานจะต่ำยิ่งกว่าเดียรัจฉานข้าก็ไม่กล้าทำเรื่องราวเช่นนั้นลง! น้องชายเจ้ารีบไปเถอะ! หลังจากคนของวังสวรรค์เฝ้ามาถึงแล้วเจ้าจะไม่อาจหนีได้อีก! เหล่าเจ้าหน้าที่เทวานั้นล้วนแต่เป็นยอดฝีมืออาณาจักรเต๋าสวรรค์แปดลายขั้นปลาย เจ้าสู้พวกเขาไม่ได้หรอก!”

ในนิกายม่วงน้อยนี้มันมีเจ้านิกายโมชิงซานแข็งแกร่งที่สุด

แต่ถึงจะว่าอย่างนั้นเขาก็ยังเป็นแค่จักรพรรดิเทพสวรรค์หกดาว ห่างไกลจากพลังของอาณาจักรเต๋าสวรรค์แปดลายขั้นปลายอย่างมาก

ยอดฝีมืออาณาจักรเต๋าสวรรค์แปดลายขั้นปลายนั้นมันสามารถเอาชนะจักรพรรดิเทพสวรรค์ได้หมดสิ้น!

เย่หยวนขมวดคิ้วแน่นก่อนจะกล่าวขึ้นมา “เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่น? หากเจ้าไม่จับข้าส่งไปแล้วข้าจะทำลายนิกายม่วงน้อยของเจ้านี้ทิ้งเสีย!”

โมชิงซานหน้าถอดสีลงทันทีที่ได้ยินเพราะความกดดันตรงหน้านั้น!

ด้วยกำลังของเย่หยวนในเวลานี้หากคิดอยากทำลายนิกายม่วงน้อยใดๆ ลงนั้นมันย่อมแสนง่ายดาย

แต่ระหว่างที่ทุกผู้คนต่างไม่มีใครรู้ว่าต้องรับมืออย่างไรมันก็มีชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวเดินขึ้นมา

ชายหนุ่มกล่าว “ผ-ผู้อาวุโสท่านคงไม่ได้… คิดจะไปทำลายวังสวรรค์เฝ้าหรอกใช่ไหม?”

เย่หยวนหันไปมองที่ชายหนุ่มนั้นก่อนจะจับได้ว่านี่คือหนึ่งในคนที่ถูกจับรอประหารของนิกายม่วงน้อย

ก่อนหน้านี้เขายังถูกจับมัดมือรอความตาย แต่ตอนนี้เขาได้รับการช่วยเหลือปล่อยออกมาแล้ว

เย่หยวนยิ้มถามกลับไป “น่าสนใจ เจ้ามีนามว่า?”

เขานั้นก็ไม่นึกไม่ฝันว่าในหมู่ผู้ถูกกดขี่นี้มันจะยังมีคนที่มองความตั้งใจของเขาออก

จะอย่างไรเสียเรื่องที่เขาคิดทำมันก็ไม่ได้เดายาก เพียงแค่ว่าในหมู่คนทั้งหลายนี้มันไม่มีใครจะกล้าคิดถึง

เพราะว่าพวกเขาไม่เคยคิดจะต่อต้านก่อกบฏใดๆ

ชายหนุ่มนั้นตอบกลับมา “ผู้น้อยมีนามว่าฉินเชา!”

เย่หยวนตอบกลับไป “อืม เจ้าเดาได้ถูก ข้านั้นจะไปเพื่อทำลายวังสวรรค์เฝ้านั้น!”

ฉินเชาตอบกลับมาด้วยใบหน้าหนักแน่น “ข้ารู้ทางไปวังสวรรค์เฝ้า ผู้น้อยจะขอนำทางให้ท่านเอง!”

เย่หยวนนั้นผงะไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มตอบกลับไป “เจ้าไม่กลัวตาย?”

ฉินเชานั้นตอบกลับมาด้วยการพยักหน้า “แน่นอนว่าข้ากลัว! แต่ผู้น้อยนี้ไม่อาจทนรับวันเวลาเช่นนี้ได้อีกแล้ว! หากมนุษย์เราไม่ขัดขืนเราก็จะถูกทำเหมือนเป็นหมูเป็นหมาเช่นนี้ต่อไป หากพวกมันไม่พอใจพวกมันก็จะฆ่าสังหารเราเอาเล่นๆ! ที่สำคัญไปกว่านั้นคือผู้อาวุโสได้ช่วยชีวิตนางที่รักของข้าน้อยไว้ ข้าย่อมจะต้องขอตอบแทนด้วยชีวิต!”

เย่หยวนหรี่ตาลงมองทางโมเสียวเฉาก่อนจะพบว่าตัวนางนั้นก็เบิกตากว้างขึ้นมาเช่นกัน

ดูท่าแล้วนางคงเป็นรักข้างเดียวของฉินเชาไม่ผิดแน่

ในนิกายม่วงน้อยนี้มันมีคนมากมายที่ชอบในตัวโมเสียวเฉา

ฉินเชาเองก็แค่เป็นหนึ่งในนั้น

แต่คำพูดของคนทั้งสองนี้มันทำให้คนทั้งหลายต้องอ้าปากค้างออกมา

วังสวรรค์เฝ้านั้นคือตัวแทนของเผ่าเทวา!

การจะไปทำอะไรที่วังสวรรค์เฝ้านั้นมันเหมือนการไปดึงเขี้ยวออกจากปากเสือ!

ถึงเวลานั้นแล้วเบื้องบนของเผ่าเทวาเองก็คงไม่อาจอยู่เฉย

และนอกจากนี้แล้วเย่หยวนยังเป็นแค่จักรพรรดิเทพสวรรค์ห้าดาว ต่อให้จะสังหารทูตเทวะลงได้แต่จะมีปัญญาไปทำอะไรที่วังสวรรค์เฝ้า?

แน่นอนว่าเผ่ามนุษย์ที่ถูกกดขี่มาแสนนานนี้มันย่อมจะมีคนที่ไม่ประมาณตัวไปท้าทายเผ่าเทวาอยู่ไม่น้อย

แต่ผลลัพธ์นั้นมันชัดเจนอยู่กับตา

ชายหนุ่มคนนี้เองก็เป็นหนึ่งในคนเช่นนั้น

เขานั้นคิดรนหาที่ตายแต่ฉินเชานั้นกลับคิดจะไปตายกับเขาด้วย!

“ฉินเชา เจ้าพูดบ้าอะไรของเจ้า?” โมชิงซานนั้นตะคอกออกมา

แม้เขาจะไม่กล้าว่าอะไรใส่เย่หยวนแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเห็นดีเห็นงามด้วยกับฉินเชา

ฉินเชายิ้มตอบกลับมา “อาจารย์ ท่านลองหันไปมองสิ นั่นลูกสาวท่าน! เผ่าเทวามันคิดจะเอานางไปเป็นของเล่นแต่ท่านก็ยังปล่อยให้พวกมันทำตามใจ! แล้วก็พวกเจ้าทั้งหลาย! มีพวกเจ้ากี่คนที่ชมชอบศิษย์น้องเสียวเฉา? แต่ทำไมมันจึงไม่มีใครกล้าลุกมาปกป้องนางแม้สักคน?”

“ผู้อาวุโสท่านนี้ช่วยเหลือเราและช่วยเหลือศิษย์น้องเสียวเฉา แต่แทนที่พวกเจ้าจะขอบคุณพวกเจ้ากลับมาด่าว่าท่านบอกว่าท่านพานิกายม่วงน้อยฉิบหาย! เรานั้นคือคน! เรานั้นมีศักดิ์ศรีของตัวเองมิใช่หมูหมา! มิใช่ปลาปู! เผ่าเทวามันคิดทำกับเราเหมือนหมูหมาไม่ได้หมายความว่าเราต้องกลายเป็นหมูหมาไปจริงๆ! ข้านั้นเป็นคนที่ต้องตายอยู่แล้ว เวลานี้ขอมอบชีวิตเพื่อช่วยเหลือผู้อาวุโสท่านไปจะเป็นไร?”

คำของฉินเชานี้ดังลั่นหูทุกผู้คน

ศิษย์นิกายม่วงน้อยหลายคนได้แต่ต้องก้มหน้าอย่างอับอาย

เมื่อเย่หยวนได้ยินเช่นนั้นตัวเขาก็ได้แต่ต้องยิ้มรับ

ในยุคสมัยนี้ มันเพราะว่ามีคนอย่างฉินเชานี้เองที่ทำให้เผ่ามนุษย์ได้มีอนาคตต่อไป!

นิกายม่วงน้อยนั้นมันเป็นแค่ส่วนเล็กๆ ของยุคสมัย

มันยังมีค่ายสำนักเหมือนนิกายม่วงน้อยนี้อีกมากมายบนหล้า

ต่อให้จะเป็นแค่สำนักละคน แต่หากมีคนอย่างฉินเชาเกิดขึ้นมาได้มันก็ย่อมจะกลายเป็นกองกำลังยิ่งใหญ่

“ผู้อาวุโส ข้าจะไปส่งท่านเอง!” ฉินเชาหันหน้ากลับมาบอกเย่หยวน

เย่หยวนจึงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ”

คนนิกายม่วงน้อยนั้นได้แต่ต้องมองดูหลังของคนทั้งสองเดินจากไป

ในหมู่คนนั้นตัวโมเสียวเฉาได้แต่ต้องเบิกตากว้างราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่นางได้รู้จักกับศิษย์พี่ฉินเชาก็ไม่ปาน

…

ระหว่างทางมานั้นเย่หยวนได้แต่คิดหนักแต่ตัวฉินเชากลับเริ่มเปลี่ยนสีหน้าไป

ในตอนแรกๆ นั้นเขายังหนักแน่นด้วยความเดือดดาลแต่ยิ่งเวลาผ่านไปสีหน้าของเขาก็ยิ่งซีดจางอย่างไร้ร่องรอยของยอดผู้กล้าใดๆ

แต่ยิ่งเข้าไปใกล้วังสวรรค์เฝ้ามากเท่าใด ลมหายใจของก็ยิ่งหนักหน่วงขึ้นมา

ดูท่าแล้วเขาคงกลัวจนเริ่มกังวล

กำลังของเผ่าเทวานั้นมันถูกฝังรากลึกในจิตใจของผู้คน ไม่อาจจะทำให้จางหายไปได้ง่ายๆ

ฉินเชานั้นมีเลือดร้อนในตอนแรกๆ เขาจึงกล้าที่จะทำอะไรทุกสิ่งอย่าง

แต่ยิ่งเดินมาใกล้วังสวรรค์เฝ้านั้น เขาก็ยิ่งกังวลหนัก

เย่หยวนนั้นไม่ได้สนใจความเปลี่ยนแปลงนั้นและคิดหนักอยู่ในใจ

“ข้านั้นตกมาในห้วงมิติเวลา เช่นนั้นแล้วโลกนี้มันจริงหรือปลอมกัน?”

“หากมันปลอมแล้วข้าจะกลับไปอย่างไร?”

“แต่หากมันจริงแล้วการกระทำของข้าจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์ไปจนทำให้ทิศทางของเผ่ามนุษย์เปลี่ยนไปหรือไม่?”

“เช่นนั้นหากประวัติศาสตร์เปลี่ยนไปจริงแล้ว ข้าจะยัง… มีตัวตนอยู่หรือไม่?”

…

ความสงสัยมากล้นปะทุขึ้นในใจเขา

เขานั้นผ่านห้วงมิติเวลามาจนถึงที่แห่งนี้ เป็นเพียงแค่ผีเสื้อตัวน้อย

เช่นนั้นแล้วผีเสื้อน้อยๆ อย่างเขานี้จะทำให้ประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของผู้คนเปลี่ยนไปหรือไม่?

นี่มันเป็นคำถามที่ลึกล้ำเกินกว่าจะหาคำตอบได้ด้วยตัวเอง

………………