Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2470 ท้องแตกตาย

“ชิๆ ช่างเป็นจิตศักดิ์สิทธิ์ที่เอร็ดอร่อยนัก! สมบูรณ์แบบเสียจริง! หากกินเจ้าหมดแล้วข้าคงพัฒนาไปล้ำกว่าเต๋าบรรพกาลเสียอีก! ฮ่าๆๆ… น่ายินดีเสียจริง!”

ฉางเล่อนั้นปล่อยให้จิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาเติบโตไปอย่างไม่มีหยุด

ความเร็วในการเติบโตนี้มันทำให้แม้แต่ตัวเขาก็ยังเกรงๆ!

คลื่นพลังจิตที่หนักแน่นแข็งแกร่งนี้มันเริ่มทำให้เขามึนหัวหน่อยๆ

เขานั้นดูดกลืนยอดเต๋าและจิตศักดิ์สิทธิ์ผู้คนมามากมายแต่ยังไม่เคยจะพบเจออะไรเช่นนี้มาก่อน

เย่หยวนนั้นเหมือนถูกมือนั้นควบคุมไว้สิ้นอย่างไม่อาจขยับได้แม้แต่ปลายนิ้ว

ฉางเล่อนั้นมียอดเต๋าที่ประหลาดเกินไป!

เย่หยวนนั้นหยุดอยู่ตรงนั้นด้วยความกังวลในจิตใจ

ต่อให้จะเป็นตอนที่เผชิญหน้ากับรูปปั้นเทพนั้นเขาก็ยังไม่ได้รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขัดขืนเช่นนี้

เวลานี้วิญญาณโกลาหลดั่งเดิมของเขานั้นมันค่อยๆ จางลงเรื่อยอย่างไม่อาจห้าม

พร้อมๆ กันนั้นฝั่งกงล้อสีดำมันก็ดูดกลืนพลังจิตวิญญาณของเขาไปอย่างบ้าคลั่ง

“หึ พวกเจ้าคงไม่นึกฝันว่าสุดท้ายมันจะเป็นข้าที่หัวเราะทีหลังดังที่สุดใช่ไหม?”

“หลังข้ากลืนจิตศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าไปและผสานมันเข้ากับยอดเต๋าของข้าแล้ว ทุกสิ่งอย่างจะต้องสยบอยู่ใต้เท้าข้า!”

“ฮ่าๆๆ… เต๋าบรรพกาลแล้วทำไมเล่า? เทียนชิงอะไรไร้สาระ? ข้านั้นจะจับมันมาเป็นหมารับใช้ให้หมด!”

“หลังจากรอคอยมานานนับล้านปีในที่สุดข้าก็จะได้เดินบนโลกหล้าอย่างสง่าไร้ผู้ใดขัดเสียที!”

…

ฉางเล่อนั้นเริ่มพูดเพ้อขึ้นมาเมื่อได้จินตนาการถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า

หลายหมื่นแสนปีมานี้สิ่งที่หนักใจที่สุดของฉางเล่อก็คือการต้องกดหัวตัวเองไม่ได้เผยธาตุแท้ออกมา

เวลานี้เมื่อเขาบรรลุเต๋าได้แล้ว ความต้องการจะเป็นใหญ่ของเขานั้นมันจึงปะทุขึ้น

ในอาณาจักรหทัยเมฆานั้นมันมีคนมากมายที่ทำเหมือนเขาเป็นแค่อากาศ

คนมากมายนั้นคิดว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์เหยาชูนั้นคือทายาทที่จะสืบทอดตำแหน่งต่อจากโอสถบรรพกาล

มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าจะไม่มีใครก้าวข้ามโอสถบรรพกาลไปได้!

เพราะว่าโอสถบรรพกาลจะไม่ยอมให้ใครมาก้าวข้ามหัวตนเอง

หลายหมื่นปีก่อนนั้นตอนที่เขาเริ่มรับใช้โอสถบรรพกาลเขาก็ได้เห็นถึงจุดนี้อย่างชัดเจนแล้ว

ฉางเล่อนั้นเป็นคนฉลาดมาก เพียงแค่ว่าเพื่อที่จะปิดซ่อนมันจากสายตาของโอสถบรรพกาลเขาจึงไม่ได้แสดงฝีมือออกมามากมาย

โอสถบรรพกาลนั้นถูกเขาหลอกลวงมาตลอดหลายหมื่นปีจนสุดท้ายก็ถูกเขากลืนกิน

ตอนที่ตายลงนั้นตัวโอสถบรรพกาลเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าศิษย์ที่ซื่อสัตย์ของเขานั้นกลับเป็นคนที่สังหารตัวเขาลง

เมื่อได้รับเต๋าและจิตศักดิ์สิทธิ์ของโอสถบรรพกาลมาตัวฉางเล่อก็พัฒนาฝีมือไปอย่างมากล้น

และเพราะเหตุนี้เองเขาถึงได้กล้าจะมาท้าทายเย่หยวนที่ตอนนี้ยืนอยู่ระดับเดียวกับเต๋าบรรพกาล

แต่จิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนนั้นกลับอร่อยดีกว่าที่เขาคิดคาดไปมากมาย

ฉางเล่อนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมาแต่จู่ๆ ใบหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนสี

ครืน…

กงล้อสีดำนั้นมันเกิดสั่นไหวขึ้น

ทีแรกมันยังเป็นแค่อาการสั่นเบาๆ

แต่ไม่นานมันกลับเริ่มสะเทือนรุนแรงจนแทบหลุดปลิวไป

สีหน้าของฉางเล่อนั้นซีดขาวลงทันทีที่ได้เห็น “นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกัน?”

แกรก… แกรก แกรก…

และเหมือนเจ้ากงล้อสีดำนั้นมันจะได้ยินและตอบกลับมาด้วยรอยร้าว

ดวงตาของเย่หยวนเองก็ค่อยเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้เห็น

“หึๆ จิตศักดิ์สิทธิ์ของข้านั้นมันเรียกว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม! แม้แต่ตัวเทียนชิงนั้นก็ยังไม่รู้จักมันข้าจึงมั่นใจว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมนี้มิใช่ของบนโลกนี้แน่นอน! เจ้าคิดใช้ยอดเต๋าของโลกนี้มาดูกลืนวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมที่มิใช่ของบนโลก หากมันทนได้สิจะแปลก!” เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม

เขานั้นได้เข้าใจทันทีว่าปัญหามันเกิดขึ้นเพราะอะไร

เพราะพลังของวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมนั้นมันมิใช่สิ่งที่ฉางเล่อจะทนรับและเข้าใจได้เลย

เต๋าแห่งการกลืนกินของเขานั้นมันแข็งแกร่งจริง หากเทียบแล้วมันไม่ได้ด้อยกว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมไปมากมาย

แต่นั่นแค่พูดถึงเรื่องปริมาณ

เพราะหากวัดกันที่คุณภาพแล้วเต๋าแห่งการกลืนกินของฉางเล่อนั้นมันไม่อาจจะเทียบได้แม้แต่เศษเสี้ยวของวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม

หากให้พูดง่ายๆ แล้วมันเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นก็เพราะว่าเจ้ากงล้อนั้นมันกลืนพลังงานเข้าไปมากกว่าที่มันจะรับไหว

หรือก็คือเจ้ากงล้อดำนั้นมันกำลังท้องแตกตาย!

ยอดเต๋านี้กำลังจะแตกสลายลง!

ฉางเล่อนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายใจหันไปมองเย่หยวนอย่างตกตะลึง

วิญญาณโกลาหลดั่งเดิม!

มิใช่ของบนโลกนี้!

แต่หากมันไม่ใช่ของบนโลกนี้แล้วทำไมมันจึงปรากฏขึ้นมาบนโลกนี้เล่า?

แต่เขานั้นไม่มีเวลาให้สงสัยมากมายนัก

เวลานี้รอยร้าวบนกงล้อดำนั้นมันค่อยๆ ขยายตัวขึ้นจนแทบพังทลายลง

แต่ในเวลานั้นเองที่หน้าของเขายิ่งต้องขาวซีดลง

เพราะมันมีคลื่นพลังจิตวิญญาณหนักหน่วงสายหนึ่งพุ่งเข้ามาใส่กงล้อดำนั้น

ครืน…

เวลานี้เจ้ากงล้อดำมันยิ่งสั่นสะท้านและยิ่งร้าวใหญ่ขึ้น

เวลานี้มันกลายเป็นว่าเย่หยวนได้สวนกระแสยิงส่งพลังจิตวิญญาณของตนเองไปใส่กงล้อดำนั้นแทน

การทำเช่นนี้มันเหมือนเอายาพิษให้คนกระหายดื่ม เป็นความรุนแรงที่ถึงตายได้

“ให้ตายสิ! เจ้า… เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่? หยุดนะ!”

ฉางเล่อนั้นร้องลั่นขึ้นมาก่อนจะพยายามตัดขาดการเชื่อมต่อกับจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวน

แต่ว่ามันสายเกินไปแล้ว

เพราะมือสีดำนั้นมันทำหน้าที่เหมือนท่อ

เวลานี้เมื่อน้ำจากอีกฝ่ายมันทะลักเข้ามาแล้ว เขาคนเดียวจึงไม่มีแรงพอที่จะไปปิดฝาท่อนั้น!

จิตของเย่หยวนมันแข็งแกร่งจนเกินไป!

เย่หยวนนั้นอ่อนแรงลงมากแต่พลังจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขายังคงส่งไปได้อีกมาก

เมื่อได้เห็นท่าทางตระหนกของฉางเล่อเย่หยวนก็ยิ้มขึ้น “เจ้าอยากกินข้ามิใช่หรือ? งั้นข้าจะให้เจ้ากินจนอิ่มท้องเลย!”

ฉางเล่อนั้นผงะหลังไปเวลานี้กงล้อดำนั้นมันแทบจะแตกสลายลงแล้วจะยังมาดูดกลืนพลังจิตวิญญาณใดๆ อีก?

“ข้า… ข้าผิดไปแล้ว! ท่านนักบุญฟ้าคราม ข้าจะคืนพลังจิตของท่านให้หมดเลย! ขอ… ขอร้องท่านเถอะ ช่วยหยุดด้วย!” ฉางเล่อร้องกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

นี่มันคือหมองูตายเพราะงูอย่างแท้จริง!

เพียงแค่ว่าใครจะไปคิดว่าจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนมันจะแข็งแกร่งได้ปานนี้?

เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะขึ้นมา “แม้ว่าโอสถบรรพกาลมันจะชั่วช้าแต่ก็ไม่ได้น่าสะอิดสะเอียนเช่นเจ้า! คนที่ทรยศหักหลังอาจารย์ผู้มีคุณนั้นทุกผู้คนบนโลกหล้ามีสิทธิช่วยลงโทษสิ้น! จะมาขอร้องความเมตตาตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว!”

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจคำขอของฉางเล่อก่อนจะยิ่งส่งพลังจิตเข้าไปหนักหน่วงกว่าเก่า

ตูม!

จนสุดท้ายกงล้อดำนั้นมันก็ไม่อาจทนรับไหวแตกสลายลงเป็นเสี่ยงๆ!

ฉางเล่อนั้นต้องกระอักเลือดออกมาคำโตก่อนจะร่วงตกลงไปนอนกองกับพื้นดิน

เจ้ากงล้อดำนั้นมันเชื่อมต่อโดยตรงกับจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขา เมื่อมันแตกสลายลงนั้นก็เหมือนการที่ยอดเต๋าของเขาพังทลาย

จิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาเองก็ได้รับแรงกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรงด้วยเช่นกัน!

เวลานี้เย่หยวนจึงค่อยถอนหายใจโล่งอก

ครั้งนี้เขาเกือบไม่รอดไปแล้วจริงๆ

เขานั้นก็ไม่นึกฝันว่าบนมหาพิภพถงเทียนนี้มันจะยังมีตัวตนที่เป็นภัยต่อจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาได้อยู่

แต่ในเวลานั้นเองมันก็เกิดเรื่องประหลาดตามมา!

เพราะพลังจิตวิญญาณของเย่หยวนที่ถูกดูดกลืนไปนั้นมันค่อยๆ ไหลกลับเข้ามาหาตัวของเย่หยวนจนร่างจิตวิญญาณของเขากลับมามีสีเทาขุ่นเหมือนก่อน

เพียงแค่ว่าในหมู่สิ่งที่ไหลกลับมานั้นมันมิได้มีแต่จิตวิญญาณของเขา

ภาพมากมายมันได้ปรากฏขึ้นในสมองของเย่หยวน

ภายในจิตของเย่หยวนนั้นมันมีข้อมูลมากล้นทะลักเข้ามา

โชคยังดีที่วิญญาณโกลาหลดั่งเดิมของเขานั้นมันแข็งแกร่งหนักแน่นจึงสามารถรับข้อมูลทั้งหมดนี้ไว้ได้

ภาพทั้งหลายนี้มันย่อมจะเป็นความทรงจำของคนที่ฉางเล่อได้เคยกลืนกินมา

หนึ่งในนั้นเย่หยวนได้เห็นความทรงโอสถบรรพกาล

แต่ความทรงจำเหล่านี้ย่อมไม่มีค่าใดต่อเย่หยวน

แต่หลังจากนั้นยอดเต๋าของคนทั้งหลายนั้นมันก็พุ่งเข้ามาสู่จิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนตาม

เย่หยวนต้องเบิกตากว้างขึ้นๆ

เพราะสิ่งนี้มันคือสมบัติล้ำค่าอย่างแท้จริง!

คนที่ตายลงด้วยมือของฉางเล่อนั้นมันมีแต่ยอดอัจฉริยะมากอนาคต แต่ละคนย่อมจะมีแนวทางศึกษาโอสถที่แตกต่างกันไป

นี่มันเหมือนการเอาสมบัติล้ำค่ามาส่งให้ถึงจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนทีเดียว!