Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2497 หลินเฉาเถียนผู้โอหัง

“มัน… มันคิดจะหลอมรวมเผ่าพันธุ์หรือ!”

“ฟังคำสั่งมัน? เช่นนั้นแล้วนักบุญฟ้าครามท่านเล่า?”

“หึ เจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือ? มันคิดหมายหัวท่านนักบุญฟ้าครามนั้นแหละ!”

…

เสียงร้องระงมดังขึ้นมาจากกลุ่มคนที่อยู่ไม่ไกลออกไป

นามของนักบุญฟ้าครามนั้นมันแพร่ในทุกๆ เผ่าพันธุ์จนสิ้นแล้วในเวลานี้

คนทั้งหลายนั้นต่างรับฟังคำสั่งของนักบุญฟ้าครามอย่างไม่ลังเล

แต่เวลานี้หลินเฉาเถียนนั้นกลับคิดจะบังคับให้ผู้คนเชื่อฟังด้วยกำลัง!

เขานั้นกลับแต่งตั้งตนเองเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งเผ่าพันธุ์!

เทียนชิงนั้นหันไปมองหลินเฉาเถียนช้าๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่ง

เขานั้นย่อมไม่คิดสนใจเรื่องราวภายในเผ่าพันธุ์ต่างๆ

หลินเฉาเถียนนั้นหัวเราะขึ้น “บรรพกาลผู้นี้เข้าใจดีว่าพวกเจ้าคิดอะไรกัน! หลังจากเย่หยวนมันออกมาแล้วบรรพกาลผู้นี้ก็จะจัดการมันลงเช่นกัน! หากไม่ยอมรับก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น! มิใช่ตัวเย่หยวนเท่านั้น เหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายของฝ่ายหลากเผ่าพันธุ์เองก็ต้องก้มหัวให้ข้าด้วยเช่นกัน! ในวันหน้ามันจะไม่มีเก้าเต๋าบรรพกาลใดๆ อีก! มีเพียงแค่ข้าหลินเฉาเถียน!”

คำพูดของเขานี้มันฟังดูสุดแสนโอหังดังลั่นฟ้าดิน

การกำเนิดใหม่แห่งเต๋าสวรรค์ครั้งนี้มันจะมิใช่ยุคสมัยของเก้าเต๋าบรรพกาลอีกต่อไปแล้ว

จากนี้ไปมันจะมีแค่เทียนชิงและหลินเฉาเถียน!

ส่วนตัวเย่หยวนนั้นหลินเฉาเถียนย่อมจะไม่คิดสนใจใดๆ

เมื่อก่อนที่ฆ่าไม่ตายนั้น หลินเฉาเถียนเชื่อว่าเพราะเขายังมีพลังไม่มากพอ

เวลานี้เขาเชื่อสุดใจว่าตัวเขาจะสามารถสังหารเย่หยวนลงได้จริงๆ!

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายที่ได้ยินนั้นต่างโกรธแค้นจนหน้าแดงก่ำ แต่ก็ไม่กล้าจะพูดเถียงใดๆ

เพราะหลินเฉาเถียนในเวลานี้มันแข็งแกร่งจนเกินไป!

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเส้นทางที่สามมันก็ได้ส่องแสงเปิดออกมา!

เต๋าบรรพกาลคนที่สามได้ถือกำเนิด!

สายตาทุกคู่ต่างหันไปจ้องมองที่เส้นทางนั้นในทันที

“ม-มันเป็นมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล!”

“เขานั้นกลับได้ครองผลึกแห่งกฎแสงไปกลายเป็นเต๋าบรรพกาลแสง!”

“ไม่ดีแล้ว หลินเฉาเถียนคงไม่ปล่อยเขาไว้เฉยๆ แน่!”

…

ได้เห็นว่าเป็นมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นทุกผู้คนก็ต่างเหลือบไปมองหลินเฉาเถียนทันที

แน่นอนว่าเวลานี้ตัวหลินเฉาเถียนก็กำลังยิ้มเผยอขึ้นมา

ดูหน้าตาแล้วมันต้องคิดเรื่องชั่วๆ อยู่แน่!

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นเป็นคนของเย่หยวน

เวลานี้เมื่อเขาได้กลายเป็นเต๋าบรรพกาลไปแล้วมีหรือที่หลินเฉาเถียนจะปล่อยเขาไป?

“ยี่ เจ้ารีบมาคุกเข่าคารวะข้าเสีย!” หลินเฉาเถียนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลขมวดคิ้วแน่นด้วยความไม่พอใจ

เขานั้นก้าวขึ้นมาเป็นเต๋าบรรพกาลแล้วแต่กลับยังมีใครกล้ามาพูดจาเช่นนี้กับเขาได้?

ที่สำคัญเมื่อได้เห็นว่าผู้พูดออกมานั้นมันคือหลินเฉาเถียน เขาก็ยิ่งหรี่ตาลงแน่น

เจ้าหมอนี่มันกลับกลายเป็นเต๋าบรรพกาลไฟวิญญาณ?

ก่อนที่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะขึ้นเขาแห่งถงเทียนมานั้นเขาก็เป็นยอดฝีมือพลังกฎในด้านเต๋าโอสถก่อนแล้ว

เวลานี้เมื่อได้พลังของเต๋าบรรพกาลแสงมาครอง กำลังของเขามันย่อมจะเรียกได้ว่าเหนือล้ำกว่าเต๋าบรรพกาลทั่วๆ ไปมาก

หลินเฉาเถียนนั้นกลับกล้ามาพูดเช่นนี้ต่อหน้าเขา แน่นอนว่าตัวมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลย่อมจะไม่พอใจ

กอปรกับความแค้นแต่เก่าก่อนนั้น มีหรือที่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะไปก้มหัวให้คนเช่นนี้?

“หลินเฉาเถียน เจ้าจะไม่หลงตัวเองเกินไปหรือ? ต่อให้บรรพกาลผู้นี้จะก้มคารวะใครมันก็คงไม่ทางเป็นเจ้า!” มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นกล่าวขึ้น

แต่หลินเฉาเถียนนั้นกลับยิ้มรับ “เช่นนั้นหรือ? ดูท่าเจ้าจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ดีนัก!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นกล่าวตอกกลับไปอย่างไม่แยแส “สถานการณ์ตอนนี้คือข้าเองก็เป็นเต๋าบรรพกาลคนหนึ่งแล้วเช่นกัน! หลังจากที่เย่หยวนมาถึงพร้อมด้วยเจ้าหมูสมบัตินั้น คนอย่างเจ้ามันจะยังมีค่าใด?”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นย่อมรู้ตัวดีว่าเขาไม่อาจเทียบเคียงหลินเฉาเถียนได้

แต่เย่หยวนนั้นมีพลังระดับเต๋าบรรพกาลมาแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

กอปรด้วยฝีมือของเจ้าหมูสมบัติที่เก่งกาจพอจะต่อต้านสองเต๋าบรรพกาลไว้ได้ด้วยตัวเอง กำลังของฝ่ายพวกเขามันย่อมจะเหนือล้ำที่สุดในมหาพิภพถงเทียน!

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ได้คิดกลัวหลินเฉาเถียนใดๆ

แต่ว่าทางหลินเฉาเถียนนั้นกลับยิ้มตอบกลับ “เจ้าคงยังไม่ได้ยินก่อนหน้านี้ เช่นนั้นบรรพกาลผู้นี้จะช่วยพูดให้เจ้าฟังอีกครา! จากวันนี้ไปหลากเผ่าพันธุ์มันจะต้องยึดถือข้าเป็นผู้นำสูงสุด! เต๋าบรรพกาลทั้งหลายเองก็ต้องก้มหัวให้ข้าสิ้น! ไม่เช่นนั้นเจ้าก็เตรียมรับผลที่จะตามมาด้วยตนเอง!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลที่ได้ยินก็ตอกกลับไป “เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใครกัน? ถึงกับกล้ามาอวดอ้างตนเป็นผู้นำสูงสุด? รับผลที่จะตามมาเอง? หึ เช่นนั้นบรรพกาลผู้นี้ก็อยากจะรู้เสียจริงๆ ว่าผลที่ตามมานั้นมันมีหน้าตาเป็นอย่างไร!”

หลินเฉาเถียนพยักหน้ารับ “ได้ เช่นนั้นเจ้าจะได้รู้!”

พูดจบแล้วเขาก็ขยับร่างพร้อมซัดฝ่ามือออกมา

มันไม่ต้องมีคลื่นพลังรุนแรงเหมือนก่อนหน้าใดๆ ฝ่ามือนี้มันดูสุดแสนจะธรรมดา

เพราะเวลานี้แม้จะเป็นเหล่ายอดฝีมือทั้งหลายเองก็ยังสัมผัสไม่ได้ถึงพลังไฟใดๆ บนร่างของหลินเฉาเถียนเลย

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นไม่คิดเกรงกลัวเขาแค่พ่นลมก่อนจะซัดฝ่ามือกลับออกมาต้าน

วินาทีที่ฝ่ามือนั้นถูกซัดออกมันก็มีพลังกฎแห่งแสงรุนแรงล้ำปะทุขึ้นจากฝ่ามือเขา

คลื่นพลังรุนแรงนั้นมันทำให้ทั้งโลกต้องตกตะลึง!

เพียงแค่ว่าหมู่ยอดฝีมือทั้งหลายในที่นี้พวกเขาต่างได้แต่ถอนใจยาว

ดูท่าแล้วมันคงไม่มีใครคิดว่ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะสู้ไหว

ปัง!

เต๋าบรรพกาลทั้งสองปะทะกันแต่เป็นฝ่ายมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลที่สัมผัสได้ว่ามีพลังไฟรุนแรงกำลังแทรกเข้ามาในร่างกายของเขา

“อั่ก!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นกระอักเลือดขึ้นมาก่อนจะปลิวลิ่วไปด้านหลัง

แค่ฝ่ามือเดียวนี้ก็ทำเอาเขาบาดเจ็บหนักแล้ว!

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลหันไปมองหลินเฉาเถียนก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างตกตะลึง “มัน… เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

เขานั้นเป็นเต๋าบรรพกาลเหมือนๆ กับหลินเฉาเถียนแต่กำลังของคนทั้งสองมันกลับห่างกันราวฟ้ากับเหว!

หลินเฉาเถียนนั้นตอบกลับไป “ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้! เจ้าคิดว่าเย่หยวนและเจ้าหมูนั่นมันจะช่วยเจ้าได้? หลังจากมันโผล่หน้ามาบรรพกาลผู้นี้จะเป็นคนจัดการมันให้ด้วยตัวเอง! เอาล่ะ เลือกมาสิ จะยอมก้มหัวหรือตาย!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นหรี่ตาลงด้วยสีหน้าไม่สู้ดีก่อนจะร้องตอบไป “คิดให้บรรพกาลผู้นี้ก้มหัวให้คนอย่างเจ้า? ฝันไปเถอะ!”

หลินเฉาเถียนได้แต่ต้องส่ายหัวออกมา “เจ้านั้นมันไม่เห็นโล่งศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ!”

จากนั้นเขาก็ขยับร่างไปปรากฏที่ด้านหลังมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลในพริบตา

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นขนลุกตั้งไปทั้งร่างกาย ความรู้สึกอันตรายอย่างถึงที่สุดมันสั่นสะท้านอยู่ในใจ

วินาทีเดียวกันนั้นเขาจึงต้องพุ่งตังหนีหาย

การผสานเต๋าแต่เดิมของเขาเข้ากับการเป็นเต๋าบรรพกาลนั้น วิชาการใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติของเขามันจึงเรียกได้ว่าเหนือล้ำจนถึงที่สุด

ที่สำคัญไปกว่านั้นด้วยพลังของเต๋าบรรพกาลแสงนั้น วิชาการเคลื่อนไหวด้วยแสงมันย่อมจะสุดแสนรวดเร็ว

ระหว่างเต๋าบรรพกาลและเต๋าบรรพกาลนั้นมันมีความต่างได้!

แต่ในหมู่พวกเขาหากคิดจะฆ่าสังหารกันมันคงเป็นเรื่องยากเกินทำ

ไม่เช่นนั้นหลายหมื่นล้านปีมานี้มันคงไม่มีทางใดที่เต๋าบรรพกาลทั้งเก้าจะได้อยู่กันครบถ้วนเช่นนี้

เมื่อหลบการโจมตีนี้ได้มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลก็ต้องถอนใจยาว

แต่ว่าในเวลาเดียวกันนั้นเองมันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหู

“เปล่าประโยชน์! เจ้าหนีจากบรรพกาลผู้นี้ไม่พ้นหรอก!”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่หลินเฉาเถียนนั้นตามตัวเขามาทัน!

และตัวเขานั้นกลับไม่ทันรู้สึกเสียด้วย!

น่ากลัว!

จะน่ากลัวเกินไปแล้ว!

เรื่องเช่นนี้มันเป็นไปได้อย่างไร?

แต่เขานั้นไม่เหลือเวลาให้คิดอีก

หลินเฉาเถียนนั้นได้ตะปบฝ่ามือลงมาที่กลางอกของเขา

“อ่อก!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลกระอักเลือดออกมารู้สึกได้ชัดเจนว่าอวัยวะภายในเสียหายหนัก

ฝ่ามือนี้มันกลับถึงขั้นทำลายอวัยวะภายในของเขาลงได้

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นตกลงมาสู่พื้นดินไม่อาจจะขยับเคลื่อนไหวได้อีก

เขานั้นหันไปมองหลินเฉาเถียนด้วยความตกตะลึงไม่อยากจะเชื่อสายตา

ทำไมกัน?!

เต๋าบรรพกาลด้วยกันแท้ๆ แต่ทำไมหลินเฉาเถียนถึงได้เก่งกาจนัก?

หลินเฉาเถียนนั้นยืนมองลงมาด้วยมือไพล่หลังก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงเหยียบหน้าอกของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล “ข้านั้นจะทิ้งให้เจ้าได้มีชีวิตก่อน เวลานี้ให้ร่างกายของเจ้ามันได้เก็บผลึกแห่งกฎแสงไว้ หลังจากบรรพกาลผู้นี้สังหารเย่หยวนมันลงได้แล้วข้าจะค่อยกลับมาส่งเจ้าไปหามัน!”

วินาทีที่เต๋าบรรพกาลตายลงนั้นผลึกแห่งกฎมันก็จะถือกำเนิดขึ้นมาใหม่

เต๋าบรรพกาลคนใหม่จะถือกำเนิดขึ้น

เพียงแค่ว่าในยุคก่อนมันไม่มีเต๋าบรรพกาลคนใดตายลง ทำให้ไม่มีเต๋าบรรพกาลคนใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นเช่นกัน

แต่ยุคนี้มันมิใช่!

หลินเฉาเถียนผู้นี้สุดแสนจะแข็งแกร่ง!

เหล่ายอดฝีมือจากหลากเผ่าพันธุ์ที่ได้เห็นเรื่องราวนั้นแทบไม่อาจหุบปากที่อ้าค้างลงได้

พวกเขานั้นไม่นึกฝันว่าช่องว่างระหว่างเต๋าบรรพกาลทั้งสองมันจะห่างชั้นกันได้มากมายปานนี้!

…………………………