Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2515 โศกนาฏกรรม

“จ-จบสิ้นแล้ว!”

“เฮ้อ! ด้วยนิสัยของท่านนักบุญฟ้าครามนั้นมีหรือที่ท่านจะทนรับการเหยียดหยามเช่นนี้ได้?”

“ข้าล่ะไม่อยากจะยอมรับมันเสียจริง! ศัตรูในครั้งนี้มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

…

เหล่ายอดฝีมือของมหาพิภพถงเทียนนั้นต่างแสดงสีหน้าท่าทางและน้ำเสียงสุดแสนสลดออกมาตามๆ กัน

ความอ่อนแอนั้นมันคือบาป!

ในเวลานี้พวกเขานั้นช่างไร้พลัง!

ต่อให้เป็นนักบุญฟ้าครามผู้ยิ่งใหญ่นั้นเองก็ยังมีสภาพราวศพเดินได้

และในเวลานี้เองรอยยิ้มบนใบหน้าของจุนเถียนมันก็ค่อยๆ จางหายลงไป

เขานั้นเริ่มไม่พอใจ

ไม่ได้โกรธเคืองใดๆ เพราะมดนั้นไม่มีค่าให้เขาต้องโกรธเคือง

แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นจะรับฟังคำด่าของมดไว้ได้เฉยๆ!

“ไร้เหตุผลเสียจริง! ข้านั้นได้ให้โอกาสเจ้าแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่รู้จักจะรักษามันไว้เช่นนั้นก็จงรับโทษที่ทำลายแปดจอมเทพลงเสีย!”

ร่างของเขาพุ่งเข้ามาถึงตัวเย่หยวนในพริบตา

เวลานี้เขาเข้ามาประชิดตัวเย่หยวนแล้ว!

พลังโลกของเย่หยวนนั้นมันถูกเปิดแหวกออกอย่างทันที

และจุนเถียนนั้นก็ผ่านเข้ามาได้อย่างง่ายดาย!

นี่เป็นครั้งแรก!

เย่หยวนนั้นรู้สึกได้ว่าขนทุกเส้นบนร่างกายมันลุกชันก่อนจะรีบมุดห้วงมิติหนีอย่างไม่ลังเลใดๆ

ฟุบ!

พริบตาต่อมาเขาก็ออกมาพ้นระยะของจุนเถียน

เพียงแค่ว่าวินาทีเดียวกันนั้นจุนเถียนก็ได้ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเย่หยวนอีกครั้ง

และมันยังคงเป็นในระยะเดิมนั้น ด้วยสีหน้าเหยียดหยามอย่างสุดขีด

“กฎแห่งห้วงมิติ? ไม่เลว! น่าเสียดายที่… มันอ่อนแอเกินไป!”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจุนเถียนพร้อมนิ้วที่กดลงมากลางอกของเย่หยวน

ปึก!

ธนูเลือดพุ่งผ่านหลังของเย่หยวนไป เวลานี้หน้าอกของเขามันมีรูใหญ่เกิดขึ้นจากพลังงานมหาศาล!

ร่างของเขานั้นร่วงตกลงไปกับพื้นดินราวลูกประสุนปืนใหญ่ ตกลงกระแทกพื้นดินอย่างรุนแรง

การมุดห้วงมิติที่เคยไร้เทียมทานนั้นมันกลับสิ้นฤทธิ์ลงในวันนี้!

เย่หยวนนั้นเคลื่อนย้ายผ่านโลกใบน้อยของตนไปแต่กลับยังไม่อาจหนีพ้นจากการติดตามของจุนเถียน!

จุนเถียนผู้นี้สุดแสนจะแข็งแกร่ง!

จุนเถียนค่อยๆ ยกฝ่ามือลงประทับพร้อมส่งพลังรุนแรงไปใส่ทำให้เย่หยวนที่นอนกองอยู่บนพื้นแห้งเหือดลงไปทันที

เขานั้นได้แต่ต้องส่ายหัวออกมาพร้อมถอนหายใจ “มดปลวกนั้นก็กล้าจะพูดถึงศักดิ์ศรีต่อหน้าสวรรค์ เจ้ามันไม่รู้ฟ้าสูงต่ำเสียจริง! เจ้ารู้หรือไม่ว่าหากข้าอยากสังหารเจ้าลงนั้นมันจะง่ายดายแค่ไหน? เจ้าจะตายลงไปกี่ครั้งแล้ว?!”

“ถุด!”

เย่หยวนนั้นใช้กำลังทั้งหมดที่มีถุยน้ำออกมาอย่างรุนแรง

เพียงแค่ว่าก่อนที่เลือดนั้นมันจะโดนตัวจุนเถียนก้อนเลือดนั้นมันก็จางหายไปในอากาศ

จุนเถียนนั้นหรี่ตาลงมาก่อนจะชี้นิ้วลงมาใส่เข่าของเย่หยวน

ตุบ!

เข่าของเย่หยวนนั้นถูกทำลายลงทันที!

“อ้าก!” เย่หยวนนั้นได้แต่ต้องร้องลั่นขึ้นมาอย่างโหยหวน

“มดปลวกนั้นควรจะรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นมด! คิดท้าทายสวรรค์นั้น ต่อให้อยากจะตาย… มันก็คงไม่ง่ายดายปานนั้น!”

จุนเถียนกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเฉยชาก่อนจะกระแทกฝ่ามือลงมาลงบนอกเย่หยวนอีกครั้ง

ปัง!

เย่หยวนนั้นกระอักเลือดขึ้นมาก่อนที่ร่างกายจะพุ่งทะลวงปลิวออกไปอีกกครั้ง

ความเร็วนั้นมันเหนือล้ำเสียยิ่งกว่าความเร็วเคลื่อนที่ของเหล่าเจ้าฟ้าดินทั้งหลาย!

แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าฝ่ามือเบาๆ นั้นมันรุนแรงสักแค่ไหน

เย่หยวนนั้นรู้สึกได้ว่าตั้งแต่หัวจรดเท้ามันไม่มีสิ่งใดที่ที่เหลือเป็นชิ้นเป็นอันอีกต่อไป

จุนเถียนนั้นควบคุมร่างกายได้อย่างแม่นยำแต่เขานั้นไม่คิดจะทำลายร่างกายของเย่หยวนลงทันที เพราะเขานั้นต้องการจะให้ได้รับความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

ปัง!

ปัง!

ปัง!

ฝ่ามือแล้วฝ่ามือเล่า

เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ว่ากระดูกทั้งร่างของเขานั้นมันถูกจุนเถียนทำลายลงเละ

บริเวณรอบๆ นั้นมันเงียบสงัดไม่มีใครกล้าส่งเสียงใด

ทุกคนนั้นได้แต่มองดูภาพตรงหน้านี้ด้วยความกังวลอย่างไม่อาจจะทำอะไรได้มากมาย

ปัง!

อีกหนึ่งฝ่ามือกดลงมาใส่ร่างของเย่หยวนจนแบนราบติดไปกับพื้นดิน

ส่วนตัวจุนเถียนนั้นยืนมองดูด้วยมือไพล่หลังก่อนจะมองดูเย่หยวนอย่างสมเพช “จะว่าไป การมาขุ่นเคืองกับมดปลวกเช่นนี้มันก็ถือเป็นการเสียเกียรติของข้า เพียงแค่ว่าเจ้านั้นเคยทำลายแปดจอมเทพลงไปและยังมีหน้ามาต่อว่าข้า ข้าไม่อาจจะทนรับเจ้าได้! แต่ทว่าข้าเองก็เบื่อที่จะต้องเล่นแล้ว เจ้าตายๆ ไปเสียเถอะ! แต่ก่อนที่เจ้าจะตายลงข้าจะให้เจ้าได้เห็นพลังที่แท้จริงของชั้นบรรยากาศสวรรค์!”

จุนเถียนพลิกฝ่ามือขึ้นมาก่อนจะส่งคลื่นพลังที่ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี

นี่มันคือ… พลังของเต๋าสวรรค์!

คนทั้งหลายนั้นหน้าเปลี่ยนสีไปทันที

รวมไปถึงตัวเย่หยวนด้วย!

คลื่นพลังนี้มันรุนแรงจนเกินต้าน!

นี่มันคือคลื่นพลังของเต๋าสวรรค์!

จุนเถียนพลิกฝ่ามือขึ้นมาแค่ครั้งเดียวนี้มันก็ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี!

พลังของมันนั้นแทบจะทำลายมหาพิภพถงเทียนลงไป!

“นี่มันคือ… นี่หรือคือยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์? หรือว่าอาณาจักรต่อไปนั้นมันจะเป็นชั้นบรรยากาศสวรรค์จริง? เพียงแค่ว่าข้าจะบรรลุขึ้นไปได้อย่างไรกัน?” ความขมขื่นปะทุขึ้นมาในจิตใจของเย่หยวน

ก่อนที่จะมานั้นตัวเขาได้เตรียมใจตายไว้แล้ว

เพียงแค่ว่าเขานั้นก็ไม่นึกฝันว่าตนเองจะตายโดยที่ไม่อาจแตะแม้แต่ชายเสื้อของจุนเถียนได้เช่นนี้

ไร้ค่า!

ไร้ประโยชน์!

ฟุบ!

ฟุบ!

ฟุบ!

…

แต่ในพริบตานั้นเองที่มันกลับปรากฏหลายเงาร่างขึ้นมาบังด้านหน้าเย่หยวน

เย่หยวนนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างกายก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นมามองดูภาพตรงหน้านี้

เยวี่ยเมิ่งลี่ ผางเจิ้น ภูติเพลิง จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้ มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล หลงยี่และเต๋าบรรพกาลทั้งหลายนั้นมากันพร้อมหน้า!

นอกจากฝั่งมนุษย์แล้วเทียนชิงยังได้นำพวกหยวนเซี่ยวและปั่วยี่ เต๋าบรรพกาลทั้งสามแห่งเผ่าเทวาและบรรพบุรุษทั้งหลายที่เหลือเข้ามารับหน้าด้วย!

เวลานี้เต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นอยู่กันพร้อมหน้า!

“พ-พวกเจ้า!” เย่หยวนกล่าวขึ้นมาด้วยลมหายใจที่รวยริน

เยวี่ยเมิ่งลี่หันกลับมาตอบด้วยรอยยิ้ม “ต้องขออภัยด้วยพี่หยวน ลี่เอ๋อนั้นไม่อาจจะมองดูอย่างไม่ช่วยเหลือได้! สิ่งที่พี่หลินเสวียทำได้ ลี่เอ๋อก็ทำได้เช่นกัน!”

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้กล่าวออกมาอย่างสุดกำลัง “เย่หยวน มหาพิภพถงเทียนนั้นมิใช่มหาพิภพถงเทียนของเจ้าแค่คนเดียว! ที่เจ้าว่ามามันถูกต้องแล้ว เรานั้นเป็นแค่กบในบ่อมานานหลายต่อหลายปี พวกเราทั้งหลายที่ต่อสู้มายาวนานนับหมื่นๆ ล้านปีนั้นมันจะยังมีใครกลัวโลกภายนอกอีก? วันนี้เราจะเผชิญหน้ามันไปด้วยกัน!”

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเทียนชิงก็กัดฟันแน่นด้วยอารมณ์ที่หนักหน่วงหัวใจ

เขานั้นยังคงหันหลังให้เย่หยวนและกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงราบเรียบ “เย่หยวน ข้านั้นคือคนบาปของมหาพิภพถงเทียนนี้! วันนี้บรรพบุรุษผู้นี้จะขอทำการไถ่บาปแล้ว!”

เทียนชิงนั้นกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงสุดแสนเศร้าโศกและเดียวดาย

บางครั้งความจริงมันก็โหดร้ายเกินกว่าจะรับ

หลายต่อหลายปีมานี้เขาเป็นอะไรไม่ได้มากกว่าแค่หมากของจุนเถียนเท่านั้น

เขานั้นเป็นนักฆ่า คนบนมหาพิภพถงเทียนนี้ต้องตายไปมากมายเท่าไหร่แล้วด้วยมือของเขานี้?

ตั้งแต่ที่เขาฟื้นคืนสติมาได้เต็มที่เขานั้นก็เอาแต่โทษตัวเองมาเสมอ

เขานั้นรู้ดีว่าเย่หยวนนั้นคือคนที่ปลดปล่อยและทำให้พวกเขาได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งอย่างเต็มที่

เขานั้นซาบซึ้งในเรื่องที่เย่หยวนทำมาก

เพราะฉะนั้นเขาจึงได้มา

เขานั้นมาเพื่อไถ่บาปให้แก่เผ่าเทวา!

แต่วินาทีเดียวกันนั้นจุนเถียนก็ยกฝ่ามือลงมาตบลงจนทำให้คลื่นพลังของคนทั้งหลายจางหายไปสิ้นเชิง

“หึๆ นี่คือคนสนิทของเจ้าหรือ? หากพวกมันตายไปต่อหน้าเจ้าแล้วเจ้าคงเจ็บปวดมาก?” จุนเถียนนั้นมองดูเย่หยวนที่อยู่หลังคนทั้งหลายนั้นด้วยรอยยิ้ม

เพียงแค่ว่ารอยยิ้มนั้นมันช่างดูแสนเลือดเย็น

เยวี่ยเมิ่งลี่ขมวดคิ้วขึ้นก่อนจะกล่าว “เจ้ามันช่างเป็นคนชั่วช้าเลือดเย็นเสียจริง!”

แต่จุนเถียนนั้นไม่คิดสนใจและยิ้มตอบกลับไป “เจ้ามดโอหัง! เจ้าไม่รู้หรือว่าเต๋าสวรรค์นั้นเลือดเย็นแค่ไหน?”

เทียนชิงนั้นหัวเราะขึ้น “โจมตีพร้อมกัน! มีหรือที่เต๋าบรรพกาลแห่งมหาพิภพถงเทียนเราจะมารักตัวกลัวตาย?”

คนทั้งหลายพยักหน้าขึ้นพร้อมๆ กันเก้าเต๋าบรรพกาลและสี่บรรพบุรุษนั้นพุ่งตัวเข้าหาจุนเถียนด้วยคลื่นพลังรุนแรงล้ำ

เพียงแค่ว่าจุนเถียนนั้นยังคงยืนมือไพล่หลังโยกตัวหลบไปมาระหว่างการโจมตีของเหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลาย

ไม่ว่าคลื่นพลังของเต๋าบรรพกาลทั้งหลายมันจะรุนแรงเพียงใดแต่มันก็ไม่อาจจะแตะต้องตัวจุนเถียนได้แม้แต่ชายเสื้อ

“หึ เต๋าบรรพกาล! ไร้สาระ! พวกเจ้านั้นมันก็แค่ของเล่นของนิกายสวรรค์หยกแท้เท่านั้น! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าคนนายคนหรือ? มดมันก็แค่มด!”

พูดไปจุนเถียนก็กระทืบเท้าลงมาอย่างรุนแรง

ตูม!

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายนั้นถูกกระแทกลอยไปพร้อมด้วยอาการบาดเจ็บอย่างสาหัส

จุนเถียนนั้นวางท่าสูงล้ำเหนือสวรรค์!

เพียงแค่ว่าเขานั้นไม่ได้รู้เลยว่าตัวเย่หยวนในเวลานี้กำลังเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างมีประกายจ้า!