Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2517 ดูปากข้า

“หึ! แปลงเต๋า ขั้นตอนนี้มันควรจะเป็นอะไรที่อันตรายที่สุดแต่เพราะว่าเจ้านั้นโชคดีมีวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม มันกลับกลายเป็นขั้นตอนที่ง่ายที่สุดแสน! เจ้าเด็กคนนี้มันช่างมีโชคที่เหนือสวรรค์จริงๆ!” จุนเถียนนั้นกล่าวขึ้นมาอย่างตกตะลึง

เดิมทีนั้นการแปลงเต๋ามันเป็นขั้นตอนที่อันตรายที่สุดในการบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์

หากไม่รู้วิธีที่ถูกต้องแม่นยำแล้วมันก็มีโอกาสที่จะเสียสติไปได้ง่ายๆ

เต๋าสวรรค์นั้นเลือดเย็น มันมิใช่แค่คำพูดเปรียบเปรยเท่านั้น

แต่เย่หยวนนั้นกลับบังเอิญได้รับวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมขึ้นมา

มันเท่ากับว่าจิตวิญญาณของเย่หยวนนั้นมันพัฒนาขึ้นไปถึงระดับชั้นบรรยากาศสวรรค์ได้ก่อนร่างกายแล้ว!

เพราะฉะนั้นขั้นตอนที่ยากเย็นนี้มันจึงกลับเป็นขั้นตอนสุดแสนง่ายแก่เย่หยวน

แม้จะตื่นตกใจไม่น้อยแต่ตัวจุนเถียนนั้นก็ไม่ได้สนใจการบรรลุของเย่หยวนมากมายนัก

คนที่เพิ่งบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์มาได้ที่สำคัญยังเป็นมดปลวกจากโลกเบื้องล่าง มีหรือที่จะเป็นภัยต่อเขาได้?

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ได้คิดหยุดห้ามใดๆ และมองดูเรื่องราวด้วยความสนใจแทน

ทุกสิ่งอย่างนั้นมันยังอยู่ในการควบคุมของเขา!

ร่างกายของเย่หยวนนั้นมันค่อยๆ ฟื้นฟูกลับขึ้นมาอย่างชัดเจนแก่สายตาของผู้คนทั้งหลาย

ในเวลานี้มันเหมือนราวกับว่าพลังงานของทั้งมหาพิภพถงเทียนนั้นได้ถูกเขาดึงออกมาใช้จนสิ้น

เย่หยวนนั้นรู้สึกเหมือนราวกับว่าจิตศักดิ์สิทธิ์ของตนมันจะหยุดออกจากร่างไป

ความรู้สึกสดชื่นนั้นมันทำให้ร่างกายของเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก

ในเวลานี้เขาได้ก้มลงมองดูมหาพิภพถงเทียนอีกครั้ง แต่ความรู้สึกที่ได้มันกลับแตกต่างไปจากแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิง

มันเหมือนกับว่าเขานั้นเป็นเทพเจ้าที่ก้มลงมองมายังพื้นโลกของมนุษย์

ไม่ว่าจะเป็นเต๋าบรรพกาล เจ้าฟ้าดินหรือจักรพรรดิเทพสวรรค์ใดๆ มันก็ช่างดูเล็กน้อยไร้ค่าใดๆ

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจุนเถียนถึงได้มีท่าทีเช่นนั้น

ภายใต้เต๋าสวรรค์นั้นทุกสิ่งอย่างเป็นแค่มดปลวก!

เขานั้นคือสวรรค์!

นี่มันเป็นความรู้สึกที่สุดแสนจะโล่งอย่างไร้คำอธิบาย!

“หึๆ เจ้าคงรู้สึกดีมากล่ะสิ?” จุนเถียนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ดีสุดๆ ดีอย่างไม่เคยดีมาก่อน!”

จุนเถียนนั้นพยักหน้ารับ “เพราะฉะนั้นตัวเจ้าในตอนนี้ก็น่าจะเข้าใจข้าได้แล้วใช่หรือไม่ล่าชีวิตของพวกมันนั้นไร้ค่าใดๆ ให้สนใจ?”

เย่หยวนค่อยพยักหน้าออกมาเหมือนจะเห็นด้วย

ได้เห็นเช่นนั้นมันก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าของจุนเถียน

ส่วนสีหน้าของคนอื่นๆ นั้นมันกลับซีดขาวลง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่ายอดฝีมือแห่งมหาพิภพถงเทียนที่มองดูเรื่องราวอยู่ไกลๆ นั้นแทบจะหัวใจหยุดเต้น

“ท่านนักบุญฟ้าครามท่าน…”

พวกเขานั้นกลัวอย่างมาก หากท่านนักบุญฟ้าครามนั้นกลายเป็นคนอย่างจุนเถียนไปแล้ว เช่นนั้นมหาพิภพถงเทียนนี้มันคงถึงคราวหายนะ

แต่ในเวลานั้นเองที่เย่หยวนได้เปิดปากตอบกลับมาด้วยใบหน้าจริงจัง “ข้าเข้าใจ… กับพ่อเจ้าเถอะ! ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์มันเก่งกาจมากหรือ? ทำไมเจ้าไม่ลองชะโงกดูเงาหัวตัวเองบ้างเล่า? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครจากที่ไหน? เจ้าเองมันก็คงเป็นแค่มดปลวกของโลกเบื้องบนเช่นกันใช่หรือไม่? ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่มีเวลามากลั่นแกล้งแสดงความยิ่งใหญ่ต่อผู้คนในโลกเบื้องล่างเช่นนี้แน่ ขยะเปียกเช่นเจ้านั้นมันเก่งแค่กับคนในโลกเบื้องล่างเท่านั้นใช่หรือไม่เล่า?”

เย่หยวนนั้นลากเสียงในตอนต้นทำให้จุนเถียนนั้นยิ้มกว้างขึ้นมา

แต่วินาทีต่อมาเย่หยวนกลับรัวคำด่าออกมาเป็นชุดจนทำให้จุนเถียนแทบไม่อาจจะกลับมาตั้งหลักได้ทัน

แต่ไม่นานใบหน้าของเขานั้นมันก็แสดงสีดำมืดขึ้น

“หึๆ ดีมาก! ดูท่าหลังจากบรรลุเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์แล้วเจ้าจะคิดว่าตนเองสูงล้ำเกินไป!” จุนเถียนนั้นยิ้มขึ้นมา

“ใช่ ข้านั้นรู้สึกว่าตนเองสูงส่งมาก! แต่ไม่นานเจ้าเองก็จะได้ขึ้นสูงเหมือนกัน! ขึ้นไปสูงล้ำฟ้าเลยทีเดียว!” เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยท่าทางเย้ยหยัน

เมื่อเหล่ายอดฝีมือของมหาพิภพถงเทียนได้ยินคำของเย่หยวนเช่นนั้นจิตใจของพวกเขาจึงสงบลงมาได้บ้าง

ที่สำคัญไปกว่านั้นเย่หยวนยังกล่าวคำพูดที่สะใจคนทั้งหลายอย่างมาก

เมื่อนึกย้อนกลับไปแล้วพวกเขาต่างคิดว่าคำพูดของเย่หยวนนั้นสมเหตุสมผลอย่างมาก!

ยอดคนที่แท้จริงนั้นไม่มีทางจะว่างลงมากลั่นแกล้งคนในโลกเบื้องล่างแน่

มันมีแต่ผู้อ่อนแอเท่านั้นที่จะต้องลงมาหาเรื่องคนเบื้องล่างเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกมีค่าขึ้นมา

เหมือนอย่างที่เย่หยวนนั้นไม่เคยจะไปท้าทายศัตรูที่อ่อนแอกว่าตนเอง

ศัตรูของเขานั้นแข็งแกร่งกว่าตนเสมอมา!

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจุนเถียน “หึๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าจึงไม่ได้คิดหยุดเจ้าตอนที่เจ้าบรรลุ? เพราะว่าในหมู่ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เองมันก็มีความแตกต่างด้านพลังกันไปมากมาย! เหมือนอย่างตัวเจ้าในตอนนี้ที่เพิ่งบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์ระดับเลิศน้อยขึ้นมาแต่พลังของชั้นบรรยากาศสวรรค์ระดับเลิศน้อยเองมันก็ยังสุดแสนยิ่งใหญ่! อย่างเช่นว่า ตัวข้านี้สามารถสังหารเจ้าที่เป็นแค่นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์ระดับเลิศน้อยขั้นต้นลงได้อย่างง่ายดาย เข้าใจหรือไม่?”

“ไอ้โง่!”

จุนเถียนนั้นกล่าวคำพูดยืดยาวออกมาแต่เย่หยวนนั้นกลับตอบมาแค่สั้นๆ

จุนเถียนนั้นผงะหลังไปก่อนจะกล่าวถามขึ้น “เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

เย่หยวนยกนิ้วขึ้นมาชี้ปากตนเอง “เจ้าไม่เข้าใจภาษาคน? ดูปากข้า ไอ้โง่! เจ้าได้ยินชัดหรือยัง?”

ครั้งนี้จุนเถียนนั้นโกรธแค้นขึ้นมาอย่างแท้จริงแล้ว

ใบหน้าของเขานั้นมันกระตุกขึ้นมาในทันที

มดปลวกอย่างเย่หยวนนั้นท้าทายตัวเขามาครั้งแล้วครั้งเล่า จนเขานั้นหมดความอดทนสิ้น

“ดีมาก! ดูท่า… เจ้ามันจะไม่รู้จักความกลัว! เช่นนั้น… ข้าจะให้เจ้าได้รู้ถึงมัน!”

จุนเถียนยกฝ่ามือพลิกขึ้นก่อนจะส่งคลื่นพลังรุนแรงแทบทำลายโลกานั้นออกมา!

คลื่นพลังสายนี้มันทำให้คนทั้งหลายแทบสิ้นใจลง

เย่หยวนนั้นยกมือขึ้นกวาดส่งพวกเยวี่ยเมิ่งลี่ทั้งหลายออกไปจากระยะการต่อสู้

“พาพวกเขาไป! ยิ่งไปไกลยิ่งดี! หากมีใครเป็นอะไรไปข้าจะให้เจ้ารับผิดชอบชีวิตนั้น!”

คำพูดนี้เย่หยวนหันไปบอกเว่ยเฟิง

เว่ยเฟิงนั่นสั่นสะท้านไปทั้งร่างกายเพราะเขานั้นรู้ทันทีว่าศึกแห่งความหายนะมันกำลังจะเกิดขึ้น

นี่มันคือสงครามสิ้นโลกที่แท้จริง!

คนอย่างพวกเขาทั้งหลายนั้นต่อให้จะมองดูการต่อสู้อยู่ไกลๆ มันก็ไม่มีทางจะเหลือรอดไป

“ท่านนักบุญฟ้าคราม วางใจเถอะ ข้านั้นจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง!”

หลังจากที่เขานั้นพูดจบลงเว่ยเฟิงก็พาตัวเหล่ายอดคนทั้งหลายพุ่งตัวหายลับไปทันที

จุนเถียนนั้นไม่คิดสนใจเรื่องราวตรงหน้านั้น แค่มดปลวกต่อให้จะหนีไปสุดหล้าอย่างไรมันก็ไม่มีทางรอดจากมือของเขาไปได้หากเขาต้องการสังหาร

เพราะเป้าหมายสำคัญในเวลานี้ของเขามันคือทำให้มดปลวกที่มีนามว่าเย่หยวนนี้ได้รู้จักความกลัว!

บนท้องฟ้ากว้างนั้นเมฆทั้งหลายมันกดลงมาต่ำจนทำให้ผู้คนแทบไม่อาจหายใจ

พร้อมๆ กันนั้นมันก็ปรากฏลูกบอลสีน้ำเงินเข้มหนึ่งบนมือของจุนเถียน

และในลูกบอลนี้มันมีพลังสายฟ้ากระแทกอันแน่นจนถึงแก่น

“มดมันก็คือมด ต่อให้จะบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์มาได้มันก็ยังเป็นแค่มด!”

จุนเถียนนั้นพุ่งร่างออกมาก่อนจะถึงตัวเย่หยวนในพริบตา

เจ้าลูกบอลนั้นมันกดลงบนร่างของเย่หยวนทันที

มิติรอบๆ กายของคนทั้งสองนั้นมันแตกสลายลงไปเหมือนราวถูกหลุมดำดูดกลืน

รอยยิ้มโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

ในเวลานั้นเองที่เย่หยวนได้ตบสวนออกไป

แต่ว่าการตบครั้งนี้มันไม่มีการลื่นหลบเปลี่ยนทิศใดๆ และกระแทกเข้าใส่ร่างของจุนเถียนในทันที

เมื่อฝ่ามือนี้กระแทกลงมันก็เหมือนว่าท้องฟ้านั้นตกร่วงลงมาทั่วบริเวณ!

พลังการตบนี้มันกลับรุนแรงกว่าการโจมตีของจุนเถียน!

ปัง!

ร่างของจุนเถียนนั้นกระแทกลงพื้นทันที

แม้จะอยู่ไกลออกไปไกลแสนไกลแล้วแต่เว่ยเฟิงนั้นก็ยังต้องหันมามองด้วยความตกตะลึงอย่างสุดใจ

จากนั้นคนทั้งหลายต่างก็หันมามองหน้ากันด้วยรอยยิ้มกว้าง

“พวกเจ้าเองก็สัมผัสได้ใช่หรือไม่?” เว่ยเฟิงถามขึ้น

“ส-สัมผัสได้! คลื่นพลังเช่นนี้มันต้องเป็นนักบุญฟ้าครามท่านแน่! แข็งแกร่งเหลือเกิน!”

“แต่ท่านแข็งแกร่งปานนี้ได้อย่างไรกัน? ต่อให้จะบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์มาได้มันก็คงไม่มีทางเก่งกาจไปกว่ายอดฝีมือจากโลกเบื้องบนใช่หรือไม่?”

แต่หยวนเซี่ยวที่บาดเจ็บนั้นกลับยิ้มกว้างออกมา “เป็นพลังของมหาพิภพถงเทียน! เย่หยวนนั้นสามารถดึงพลังของมหาพิภพถงเทียนมาใช้งานได้! เขานั้นกำลังใช้พลังของโลกทั้งใบนี้ต่อสู้กับยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์ผู้นั้น!”

เขานั้นยังจำได้ดีว่าเย่หยวนทำอะไรตอนที่ไปเยือนเผ่าเทวาคราวก่อน

แค่คำพูดเดียวนั้นก็ขับไล่เต๋าสวรรค์ไปได้!

เวลานี้เขาจะต้องกำลังยืมพลังงานของมหาพิภพถงเทียนออกมาใช้แน่ๆ!

“เยี่ยมไปเลย! เรารอดแล้ว! ท่านเทียนชิง ท่านไม่ได้ตายเปล่าแล้ว! มหาพิภพถงเทียนนั้นมันรอดแล้ว!” น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบหน้าเฒ่าๆ ของหยวนเซี่ยว