Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2615 เบิกตาผู้หลับใหล

เมื่อสัมผัสได้ถึงปราณดาบที่พุ่งทะลวงฟ้านั้นหลัวหยุนชิงก็ต้องก้มหน้าเงียบลง

เขารู้ดีว่าเย่หยวนหวังดีแต่ตัวเขานั้นจะยังเอาจิตใจที่ไหนมาต่อสู้ได้อีก?

เย่หยวนกลับมานั้นเขาจะก้าวข้ามทุกความยากเย็นไปได้หรือ?

หลัวหยุนชิงนั้นคิดแล้วคิดอีกแต่ก็ไม่เห็นถึงความเป็นไปได้ใดๆ

บางทีอีกสักพันปี เย่หยวนอาจจะก้าวขึ้นมานำให้นิกายสวรรค์ยุทธมั่นก้าวล้ำเหนือค่ายกำลังอื่นๆ ได้สิ้น

แต่ตัวเย่หยวนในตอนนี้ไม่อาจจะทำได้!

“พี่หลัว สู้หรือไม่!”

เย่หยวนนั้นถามขึ้นมาเป็นครั้งที่สามด้วยน้ำเสียงที่ดังลั่นราวกับสายฟ้าฟาดจากสวรรค์!

พร้อมๆ กันนั้นปราณดาบของเขามันก็ถูกรีดออกมาจนถึงที่สุด

คนทั้งหลายนั้นต่างหน้าซีดขาวลงเมื่อสัมผัสถึง

“ช่างเป็นปราณดาบที่รุนแรงนัก! ข้าแทบจะไม่อาจลืมตามองข้างหน้าได้เลยแม้แต่น้อย!”

“ดาบของเขาในตอนนี้มันเหนือล้ำกว่าตอนที่เขาสังหารลู่จ้านหยวนไปไม่รู้กี่เท่า! ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะกล้าท้าทายหลัวหยุนชิงเช่นนี้!”

…

ปราณดาบของเขานั้นมันทำให้ศิษย์นิกายสวรรค์ยุทธมั่นทั้งหลายต่างต้องถอยหลังออกไปตามๆ กัน

เวลานี้แม้แต่ตัวหลัวหยุนชิงเองก็ยังต้องตกตะลึง

เพราะว่าเวลานี้ปราณดาบของเขาเองมันก็ค่อยๆ ไหลออกมาจากร่างอย่างไม่อาจควบคุม

แม้ว่าพลังบ่มเพาะของเย่หยวนนั้นมันจะด้อยกว่าเขาไปมากแต่ปราณดาบนี้มันกลับรุนแรงจนทำให้เขาไม่อาจหลบเลี่ยงได้

เคร้ง!

ดาบนั้นตีกับปราณดาบที่ไหลออกมาจากร่างของหลัวหยุนชิง

เสียงของมันนั้นเหมือนราวกับนกที่กำลังจะขาดใจ เป็นเสียงที่เปี่ยมด้วยความสิ้นหวัง!

คนอื่นๆ นั้นอาจจะไม่เข้าใจแต่หลัวหยุนชิงนั้นรู้ดีอยู่แก่ใจถึงความเศร้าโศกอันนี้

เขานั้นหัวเราะขึ้นมาอย่างขื่นขม “ช่างเถอะ ข้าจะตอบสนองความต้องการของเจ้าและเข้าสู้ในสนามรบเป็นครั้งสุดท้าย! มาเถอะ สหาย!”

หลัวหยุนชิงยื่นมือออกมาเรียกดาบนั้นพุ่งเข้ามาหาทันที

เย่หยวนเองก็ยื่นมือออกมาเผยให้เห็นถึงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ครอบ!

หลัวหยุนชิงหรี่ตาลงทันทีที่ได้เห็น “แปลงยอดเต๋า!”

ฟุบ!

เย่หยวนไม่คิดสนใจท่าทางของหลัวหยุนชิงและพุ่งตัวเข้าไปพร้อมด้วยเอกภพ สองดาบของเขาตัดลงฟันยังร่างของหลัวหยุนชิงทันที

หลัวหยุนชิงนั้นปลดปล่อยจิตต่อสู้สวนกลับมาและยกดาบขึ้นรับ!

แต่ว่าหลัวหยุนชิงนั้นก็ได้ลดพลังบ่มเพาะของตัวเองลงมาอยู่ที่ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นต้นเช่นกัน

เพราะไม่ว่าจะอย่างไรเสียศักดิ์ศรีของเขาก็ทำให้เขาไม่อาจจะเอาเปรียบเย่หยวนได้

แต่วินาทีที่ได้ปะทะกันนั้นตัวเขากลับสัมผัสได้ว่ามันมีอะไรผิดปกติไป

แข็งแกร่ง!

ดาบสองขั้วเอกภพของเย่หยวนนั้นมันการโจมตีราวพายุที่โหมซัดไม่เปิดโอกาสให้ได้หายใจ

เป็นตอนนี้เองที่เขาได้เข้าใจว่าเย่หยวนพัฒนาไปมากแค่ไหนในแดนเนรเทศนั้น!

หลัวหยุนชิงนั้นแปลงยอดเต๋าเพียงแค่หนึ่งกฎ เขานั้นมีเพียงแค่เต๋าดาบในมือและไม่ได้ฝึกฝนวิชาอื่นใด

แต่ก็เพราะว่าเช่นนั้นที่ทำให้ดาบของเขามันหนักแน่นและแข็งแกร่งที่สุด เหนือล้ำกว่าใครๆ!

สิ่งที่เขาแปลงขึ้นมานั้นมันย่อมจะมิใช่สิ่งใดอื่นนอกจากดาบที่เขาถืออยู่ในมือนี้!

ดาบนี้มันอยู่กับเขา พัฒนามาพร้อมกับเขาจนถึงวันนี้

เพราะฉะนั้นทุกสิ่งอย่างในการแปลงของเขามันจึงถูกฝังลงในดาบนี้สิ้น

หลัวหยุนชิงนั้นฟูมฟักดาบนี้มาด้วยจิตวิญญาณของตนเอง!

เต๋าดาบของเย่หยวนนั้นมันคือการอยู่ร่วมกันของยอดเต๋าอย่างสมดุล

แต่เต๋าดาบของหลัวหยุนชิงนั้นมันคือจุดสูงสุด ขีดจำกัดของเต๋าดาบ

เส้นทางที่ทั้งสองเลือกเดินนั้นมันเป็นเต๋าดาบที่แตกต่างกันไปอย่างสุดขั้ว

แต่แปลงเต๋าดาบของหลัวหยุนชิงนั้นมันกลับไม่ได้อ่อนแอกว่าการแปลงสามยอดเต๋าทั่วๆ ไปเลย!

แต่คู่มือของเขานั้นกลับเป็นเย่หยวน!

กอปรกับเรื่องที่ว่าหลัวหยุนชิงนั้นหมดจิตใจจะต่อสู้มาตั้งแต่แรกแล้ว แน่นอนว่าเขาย่อมจะไม่ได้มีฝีมือเทียบเคียงกับหลัวหยุนชิงในอดีตเลยแม้แต่น้อย!

ศึกนี้มันทำให้คนทั้งนิกายสวรรค์ยุทธมั่นต้องอ้าปากค้าง

ไม่มีใครคิดฝันว่านักดาบอันดับหนึ่งแห่งนิกายสวรรค์ยุทธมั่นนั้นกลับจะถูกกดดันจนไร้หนทางตอบโต้เช่นนี้!

เวลาเดียวกันนั้นเองข่าวเรื่องการกลับมาของเย่หยวนมันก็ถูกรายงานขึ้นไปถึงเบื้องบนของนิกาย

เวลานี้เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายรวมไปถึงตัวฉือเฟยหยูจึงได้มุ่งหน้ามายังยอดปีกเที่ยงกันสิ้น

เมื่อพวกเขาได้เห็นแปลงยอดเต๋าของเย่หยวนนั้น เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายต่างก็ต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน

คนทั้งหลายมีพลังบ่มเพาะสูงส่ง สายตาของพวกเขาจะต้องดีกว่าเหล่าศิษย์ทั้งหลายไปกี่เท่า?

แปลงยอดเต๋าของเย่หยวนนั้นมันกลับเป็นรูปร่างที่หนึ่งอันสมบูรณ์แล้ว

และยังมิใช่แค่นั้นเพราะว่าแปลงยอดเต๋าของเย่หยวนนี้มันกลับไม่มีจุดอ่อนให้เจาะทะลวงได้เลย!

เรียกได้ว่าในระดับเดียวกันนั้นมันคงไร้เทียมทาน!

ทีแรกเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายนั้นต่างคิดจะลงไปสู้กับเย่หยวนแทนหลัวหยุนชิง

แต่ไม่นานพวกเขาก็ต้องหยุดความคิดนั้นลง

เพราะพวกเขานั้นได้เห็นแล้วว่าหากอยู่ในพลังบ่มเพาะระดับเดียวกัน พวกเขาย่อมจะพ่ายแพ้แก่เย่หยวนอย่างย่อยยับแน่!

แท้จริงแล้วต่อให้พวกเขาจะกดพลังไปอยู่ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นกลางพวกเขาก็คงยังไม่อาจจะเอาชนะเย่หยวนได้!

ก่อนนั้นตอนที่เย่หยวนสังหารลู่จ้านหยวนลงคนทั้งหลายต่างเห็นชัดว่าดาบของเขาไม่ได้น่ากลัวมากล้ำ

เรื่องนี้คนทั้งหลายได้เห็นมันมากับตา

แต่หลังจากเย่หยวนกลับออกมาจากแดนเนรเทศนั้นเขากลับเหมือนได้เกิดใหม่ขึ้น

เวลานี้แม้แต่หลัวหยุนชิงก็ยังไม่อาจจะเอาชนะเขาได้!

หลัวหยุนชิงนั้นคือใคร?

เขานั้นคือนักดาบอันดับหนึ่งแห่งนิกาย!

เขาคนนี้คือจอมดาบอย่างแท้จริง หัวใจของเขานั้นมุ่งมั่นแสวงแต่เต๋าดาบและไม่เคยจะสนใจเห็นใครอยู่ในสายตา!

ก่อนนั้นหลัวหยุนชิงที่เพิ่งบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกนั้นกลับเสมอกับฉือเฟยหยูได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้ใช้งานแปลงยอดเต๋าออกมาเสียด้วยซ้ำ

ฝีมือของเขานั้นมันแข็งแกร่งแค่ไหนคงไม่ต้องสงสัยกัน!

แต่ว่าต่อหน้าเย่หยวนนั้นหลัวหยุนชิงกลับไร้ทางต่อต้านใด!

“นี่หรือคือยอดนักดาบอันดับหนึ่งแห่งนิกายสวรรค์ยุทธมั่น? ยอดนักดาบอันดับหนึ่งแห่งนิกายสวรรค์ยุทธมั่นมันกลายเป็นแค่เรื่องตลกไปแล้วหรือ?” คำพูดของเย่หยวนแต่ละคำนั้นมันบาดลึก

เขานั้นรู้ดีว่าหลัวหยุนชิงเก่งกาจกว่านี้มาก

แดนเนรเทศนั้นมันเป็นสถานที่ที่เหมาะสมแก่การฝึกฝนมาก แต่การต้องอยู่ท่ามกลางสิ่งล่อตาล่อใจมากมายของโลกภายนอกนั้นมันกลับยิ่งทำให้คนได้ฝึกฝนจิตใจฝักใฝ่เต๋าดาบได้มากกว่า

เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นของหลัวหยุนชิงต่อวิชาดาบ

เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงคาดเดาว่าในระดับเดียวกันหลัวหยุนชิงย่อมจะไม่ได้อ่อนแอกว่าฮันยี่ไปแม้แต่น้อย!

แต่สภาพของหลัวหยุนชิงในเวลานี้เขากลับมีฝีมือไม่ถึงหนึ่งในสิบของฮันยี่เสียด้วยซ้ำ

หลัวหยุนชิงหน้าเปลี่ยนสีตอบกลับมา “น้องเย่ อย่าได้บังคับข้าเลย! ไม่ว่าดาบของข้าจะแข็งแกร่งเพียงใดมันก็ไม่แกร่งกว่าพันธมิตรโอสถ!”

เย่หยวนตวาดกลับไป “นักดาบนั้นยอมหักไม่ยอมงอ! หากท่านหักดาบของตนลงแล้วมันก็เท่ากับยอมงอก้มหัวให้คนอื่น! ถึงเวลานั้นท่านจะยังมีค่ากับนิกาย มีค่ากับดาบของท่านอีกหรือ? หากเป็นข้า ข้าคงบุกเข้าไปสังหารพันธมิตรโอสถมันทั้งหมดแล้ว! ต่อให้ข้าจะตายข้าก็จะไม่ยอมให้ศัตรูมันได้มาหยามข้าเล่น!”

“เหลวไหล!”

ฉือเฟยหยูร้องลั่นขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “หลัวหยุนชิงนั้นยอมรับความผิดของตนก็เพราะเขานั้นคิดถึงสภาพโดยรวมของนิกาย! การไปโจมตีพันธมิตรโอสถนั้นมันจะมีแต่ทำให้ถูกตอบโต้กลับมารุนแรงกว่าเก่ามิใช่หรืออย่างไร? คนทรยศอย่างเจ้านั้นคิดจะมาปั่นหัวคนดีๆ หรือ? เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?!”

เย่หยวนจึงตวาดตอบกลับไป “เมื่อก่อนนั้นเราเหล่าผู้บรรลุสวรรค์ต่างเร่ร่อนไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง! เรานั้นมีเพียงหัวใจที่ยึดมั่นเท่านั้นจนแยกตัวยึดดินแดนนี้ออกมาได้! ตอนที่สี่ดินแดนสวรรค์นั้นมันรวมตัวกันโจมตีโฉปู้ฉุนได้นำนิกายสวรรค์ยุทธมั่นเรานี้ต่อสู้สังหารศัตรูอย่างกล้าหาญ เรานั้นเคยมีครั้งไหนที่ต้องไปก้มหัวกราบขอโทษศัตรูกัน? เวลานี้เมื่อรากฐานถูกสร้างขึ้นมาแล้วพวกเจ้ากลับลืมความกล้าของตนไปหมดสิ้นหรือ? หากนิกายสวรรค์ยุทธมั่นของเรายอมก้มหัวให้พวกมันวันนี้ วันหน้าพวกเราก็จะไม่มีทางเชิดหน้ากลับขึ้นมาได้อีก! เจ้าเฒ่า คนที่คิดปั่นหัวคนอื่นนั้นมันคือเจ้าต่างหาก คิดให้นิกายต้องเสียหน้าและก้มหัวรับใช้คนอื่นไปตลอดชาติ! เจ้ามันชั่วช้าเหลือเกิน!”

เสียงของเย่หยวนนั้นมันดังลั่นเข้าหูของทุกผู้คนจนทำให้เหล่าผู้อาวุโสหลายคนต้องก้มหน้าลงอย่างละอายใจ

เวลาเดียวกันนั้นดวงตาของหลัวหยุนชิงก็ต้องเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยิน

“เจ้า!”

ฉือเฟยหยูนั้นโกรธจนหน้าดำหน้าแดงแทบจะคลั่ง

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดไร้สาระใดๆ ออกมา “เจ้าเฒ่า เจ้าไปพูดกรอกหูเจ้านิกายให้เขาเอาศิษย์ข้าไปขาย หากเรื่องนี้มันสำเร็จไปแล้วข้าอยากจะถามเหลือเกินว่าท่านเจ้านิกายจะยังเอาหน้าที่ไหนไปพบกับบรรพบุรุษได้? วันหน้านั้นหากพันธมิตรโอสถมันอยากได้วรยุทธบ่มเพาะหรือวิชาลับใดๆ ของนิกายเจ้าจะไม่เอามันถวายใส่พานให้หรือ? หรือว่าหากพวกมันอยากได้หัวเน่าๆ ของเจ้านั้นเล่า?”

เย่หยวนหันกลับมาหาหลัวหยุนชิง “วันนี้ท่าน หลัวหยุนชิงยอมหักดาบตัวเองลง! วันหน้าพันธมิตรโอสถมันจะยิ่งไม่ต้องเกรงนิกายเราแม้แต่น้อย! ท่านคิดดูให้ดีเถอะว่าอะไรสำคัญกว่ากัน! หากท่านคิดจะหักดาบตัวเองลงจริงๆ แล้วก็ตายไปด้วยดาบของเย่ผู้นี้เถอะ! ทำเช่นนั้นเย่ผู้นี้จะได้แบกรับเรื่องของพันธมิตรโอสถไว้เพียงแค่ผู้เดียว!”

พูดจบเย่หยวนก็ยกมือขึ้นฟันดาบลงมายังหัวของหลัวหยุนชิง!

ดาบนี้ของเย่หยวนมันไร้ความลังเล เป็นดาบสังหารที่แท้จริง!

เคร้ง!

เย่หยวนปลิวกลับออกมาแต่สีหน้าของหลัวหยุนชิงนั้นมันกลับมามีชีวิตขึ้นอีกครั้ง!

“ขอบคุณน้องเย่มาก! หลัวผู้นี้ลืมตาตื่นแล้ว!”

…………………………