Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2790 หมดความอดทนเลิกออมมือ

ตอนที่ 2790 หมดความอดทนเลิกออมมือ!
“เจ้าว่าอะไรนะ? พวกจิงหลานสี่คนกลับไม่อาจเอาชนะไอ้มนุษย์คนนั้นได้?”

เมื่อหยุนหยางได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องลุกขึ้นมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

อู๋ต้วนนั้นได้แต่ต้องตอบกลับไปด้วยใบหน้าเหยเก

“เจ้าค่ะท่านหยุนหยาง! ท่านจิงหลานนั้นขอให้ท่านรีบลงมือโดยเร็ว ช้าไปกว่านี้พวกเขาจะไม่อาจต้านทานรับมันไว้ได้แล้ว!”

หยุนหยางนั้นราวกับได้ยินเรื่องราวในนิทาน สี่ยอดขุนศึกนั้นออกไปรบ

มันย่อมจะต้องเป็นพลังระดับที่ทำสงครามทะเลได้แล้ว

ห้ายอดขุนศึกนั้นต่างปกครองทะเลส่วนของตนเอง พวกเขานั้นคือตัวตนที่คนนับล้านๆ ต่างต้องก้มหัวกราบไหว้

การทำให้พวกเขาร่วมมือกันนั้นมันย่อมจะต้องเป็นยอดฝีมือระดับไหน?

จักรพรรดิเซียนขั้นต้นชาวมนุษย์คนหนึ่งกลับรับมือพวกเขาทั้งสี่นั้นได้!

“ให้ตายสิ! นายท่านเองก็อยู่ระหว่างการเก็บตัวเพื่อเผชิญเต๋าทุกข์จักรพรรดิเที่ยง จะออกไปไหนยังไม่ได้! แต่หากจะเชิญขุนศึกของทะเลอื่นมาเราก็คงต้องจ่ายราคามันจนกระอักเลือดแน่ๆ!”

หยุนหยางนั้นเรียกลูกน้องสามคนออกมาก่อนสั่ง “พวกเจ้าทั้งสามไปยังทะเลสี่หอมและทะเลปกเมฆตอนนี้เลย พวกเจ้าต้องเชิญอย่างน้อยๆ สองยอดฝีมือระดับขุนศึกมา! ส่วนเรื่องราคานั้น ตราบเท่าที่พวกเขายอมลงมือ พวกข้าจะยอมจ่ายเป็นโอสถวิญญาณสมุทรสามเม็ดต่อคน!”

สีหน้าของคนทั้งหลายนั้นเปลี่ยนสีไปทันที

“โอสถวิญญาณสมุทร! นายท่าน โอสถวิญญาณสมุทรนั้นมันเป็นโอสถสวรรค์ ที่ช่วยบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเที่ยง จ่ายออกไปง่ายๆ เช่นนี้มันจะดีหรือ?”

หยุนหยางนั้นส่ายหัวตอบกลับไป “มีหรือที่ชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเที่ยงมันจะบรรลุได้ง่ายๆ? โอสถวิญญาณสมุทรนั้นมันก็แค่ช่วยเสริมสร้างวิญญาณดั่งเดิมเพิ่มโอกาสบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเที่ยง

เท่านั้น แต่ด้วยความเจ้าเล่ห์ของพวกมันแล้วมีหรือที่พวกมันจะยอมลงมือหากไม่ได้ราคาที่เกินตัว?

เอาล่ะ พวกเจ้าไปเถอะ หากท่านเฉียนกุยจะลงโทษแล้วข้าจะเป็นคนรับโทษนี้ไว้เอง!”

หยุนหยางนั้นกล่าวเช่นนี้ออกมาแล้ว เหล่าลูกน้องย่อมจะไม่กล้าลังเลอีก

หลังจากที่คนทั้งสามออกเดินทางไปหยุนหยางก็ออกคำสั่งเรียกเหล่าจักรพรรดิเซียนขั้นสุดของทะเล

พันทานตะวันมารวมตัวกันมุ่งหน้าไปยังสนามรบทันที!

ใครที่คิดขัดขืนคำสั่งเรียกตัวนี้จะต้องถูกลงโทษอย่างไม่มีการยกเว้น!

หลังจากคำสั่งนั้นถูกส่งออกไปหยุนหยางก็พาอู๋ต้วนพร้อมจักรพรรดิเซียนขั้นสุดอีกเจ็ดถึงแปดคนมุ่งหน้ากลับไปยังสนามรบบนผิวน้ำอีกครั้ง

…

“ท่านหยุนหยางมาแล้ว!”

“นี่มัน… ทั้งโถงพันทานตะวันมากันหมดสิ้นเลย!”

“หรือว่าคนมากมายขนาดนี้ก็จะยังเอาชนะมันไม่ได้?”

…

ได้เห็นว่าสนามรบนี้มันขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ายจักรพรรดิเซียนทั้งหลายที่มาก่อนหน้าต่างก็ต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน

เพราะพวกเขานั้นไม่เคยคิดว่านี้จะเป็นเรื่องใหญ่ได้ปานนี้

แค่ฆ่าจักรพรรดิเซียนขั้นต้นคนหนึ่งมันจะยากอะไรมาก?

แต่ตอนนี้ทั้งโถงพันทานตะวันนั้นได้ออกมาจนครบสิ้น!

เมื่อสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังรุนแรงหลายสายมุ่งหน้ามาตัวเย่หยวนเองก็ได้แต่ต้องกุมขมับ

เพราะเขานั้นปรานีมาตลอดระหว่างที่สู้

หรือว่าเหล่าเผ่าทะเลทั้งหลายมันจะมีแต่คนบ้าเลือด?

หากเขาไม่สังหารคนแล้วอีกฝ่ายก็จะคิดว่าเขานั้นไร้ฝีมือ?

หากมิใช่เพราะเกรงใจจักรพรรดิเที่ยงที่ปกครองทะเลนี้อยู่ตัวเย่หยวนเองก็ย่อมจะไม่สนใจชีวิตของเผ่าทะเล

ทั้งหลายนี้แน่

เหตุผลที่เขายั้งมือมาตลอดก็เพราะว่าเขานั้นไม่อยากจะไปท้าทายจักรพรรดิเที่ยง

แต่เวลานี้ยิ่งเขาออมมืออีกฝ่ายกลับยิ่งโถมกำลังเข้ามา!

หยุนหยางพาจักรพรรดิเซียนขั้นสุดมาอีกราวเจ็ดถึงแปดคนพร้อมเข้าสนามรบกดดันเย่หยวนอย่างหนักหน่วง

เย่หยวนจึงร้องกล่าวขึ้น “พวกเจ้าทั้งหลาย เย่ผู้นี้พยายามยั้งมือมาตลอดพวกเจ้ามองกันไม่ออกหรือ? หากยังทำเช่นนี้กันต่อไปก็อย่าได้หาว่าเย่คนนี้ไม่เกรงใจแล้วกัน!”

จักรพรรดิเซียนขั้นสุดแปดคนนั้นกอปรกับห้ายอดขุนศึกผู้พลังแปลงยอดเต๋ามันย่อมจะเรียกได้ว่า เป็นกองทัพที่น่ากลัวนัก

เย่หยวนนั้นเก่งแต่ก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น

เวลานี้เขาต้องใช้กำลังที่มีออกมาทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว ไม่อาจจะออมมือได้อีก

สิ่งเดียวที่เขายังไม่ได้ทำคือการเอาชีวิต!

เย่หยวนนั้นไม่อยากจะท้าทายเผ่าทะเลจนถึงแก่น แต่คนทั้งหลายนี้มันกลับไม่รู้จักถอย

ปัญหาที่จิงเฟยก่อนั้นเย่หยวนได้ถามมาแล้ว มันไม่มีอะไรที่ถึงชีวิตมิใช่เรื่องที่จะยอมไม่ได้จนต้องตายกันไปข้าง

เพราะเรื่องนี้เองที่ทำให้เย่หยวนยั้งมือมาตลอด

ไม่เช่นนั้นแล้วหากเย่หยวนคิดเอาจริงตอนที่เขาใช้ค่ายกลดาบเอกภพออกมาเขาคงสังหารจิงหลาน

และซิงเหยาไปนานแล้ว!

“ไอ้หนู เราจะหยุดก็ได้แต่ว่าเจ้าต้องส่งนังเด็กนั่นมาให้เราก่อน! ไม่เช่นนั้นแล้วทะเลพันทานตะวันของเราจะไม่ขอทนความไร้เหตุผลของมนุษย์อย่างเจ้า!” จิงหลานนั้นร้องลั่นตอบกลับไป

เพราะแท้จริงแล้วพวกเขาก็หวาดกลัวเช่นกัน!

เพราะแม้จะมีหยุนหยางและจักรพรรดิเซียนขั้นสุดอีกแปดคนมาช่วยแต่มันก็ทำได้แค่ตีเสมอกับพลังของเย่หยวน

ค่ายกลดาบของเย่หยวนนั้นมันแข็งแกร่งจนเหลือเชื่อ

แต่เวลานี้ปืนมันขึ้นลำไปแล้ว จะถอยก็คงไม่ได้อีก!

หากพวกเขาไม่ได้ตัวจิงเฟยมาพวกเขาก็ไม่อาจจะหาข้ออ้างถอยทัพกลับไปได้

ต่างฝ่ายนั้นต่างจ่อปืนใส่กันอย่างไม่อาจหยุดได้

อีกด้านนั้นตัวจิงเฟยเองก็ไม่อาจจะหัวเราะได้อีกต่อไป

เพราะไม่ว่านางนั้นจะเป็นตัวปัญหาแค่ไหนนางก็รู้ตัวว่าครั้งนี้มันใหญ่เกินมือมากไปแล้ว

มีหรือที่นางจะคิดว่าการแกล้งคนเล่นของนางนั้นมันกลับจะทำให้ทั้งทะเลพันทานตะวันนั้นเดือดดาลขึ้นมา?

การล้อเล่นนี้มันเกินมือไปแล้ว

“พี่เย่หยวน ทำไม…ไม่มอบตัวข้าให้พวกมันไปเล่า? ฮือๆ…เรื่องนี้…ข้าผิดเอง!” จิงเฟยกล่าวขึ้นด้วยน้ำตานองหน้า

เย่หยวนหัวเราะตอบกลับไป “ตลกแล้ว! ต่อให้ฟ้าจะถล่มข้าก็จะช่วยเจ้ารับผิดนั้นไว้! ต้าหวง พวกมันกำลังมาเพิ่มกันอีก เจ้าพาจิงเฟยมันฝ่าวงล้อมออกมุ่งหน้าลงใต้ไปก่อน ข้าจะตามไปทีหลัง!”

“ขอรับอาจารย์เย่!”

ต้าหวงนั้นเองก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมาอย่างรุนแรงเช่นกัน คิดอยากจะฟาดจิงเฟยน้อยให้มันตายๆ ไปเสีย

นังเด็กคนนี้มันช่างสร้างปัญหาได้เก่งนัก!

แต่ว่าต้าหวงนั้นก็รู้จักเย่หยวนมานานพอที่จะเข้าใจว่าเย่หยวนนั้นเป็นคนอย่างไร

เวลานี้เขาย่อมจะไม่มีทางทิ้งพวกพ้องเพื่อหลบรอดหนีไปคนเดียว

ขณะที่เย่หยวนออมมือนั้นตัวต้าหวงเองก็ย่อมจะออมมือเช่นกัน

แต่ตอนนี้เขาไม่คิดจะออมมืออีกต่อไปร้องลั่นพร้อมดีดเท้าออกมา

ตูม!

แรงดีดนั้นมันส่งร่างของจักรพรรดิเซียนขั้นกลางสี่คนปลิวหายไป!

เมื่อเปิดทางได้แล้วต้าหวงก็พุ่งตัวเข้าไปหาจิงเฟยทันที!

จากนั้นเขาก็ดีดเท้าออกไปอีกครั้งส่งร่างของเหล่าจักรพรรดิเซียนที่พุ่งตามมาลอยลิ่วหายลับฟ้าไป

จากนั้นเขาก็ลากตัวจิงเฟยพุ่งลงใต้ไปทันที

“ตามไป! เจ้าต้องจับตัวนังมารน้อยนั่นมาให้ได้! หยวนเฉิน เจ้าตามไปสังหารเจ้ากระทิงนั่นเสีย!”

จิงหลานนั้นร้องสั่งออกมาทำให้จักรพรรดิเซียนขั้นสุดคนหนึ่งมุ่งหน้าออกจากสนามรบและพุ่งตัวลงใต้ไป

แต่เมื่อเย่หยวนได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องร้องลั่นขึ้นด้วยความเย็นเยือก “เย่ผู้นี้อยากเห็นนักว่าใครกันแน่จะตาย! ลงนรกไปเสีย!”

เวลานี้เย่หยวนเองก็เริ่มเดือดดาลขึ้นมาแล้ว

เมื่อเขาร้องออกมาค่ายกลดาบเอกภพมันก็พุ่งเข้าโจมตีอย่างดุดัน

ก่อนหน้านี้เขาใช้ค่ายกลดาบเน้นการป้องกันเป็นหลัก การโจมตีเป็นรอง

แต่เวลานี้เขาไม่คิดสนใจจะออมมือใดๆ อีกใช้พลังของค่ายกลดาบเอกภพเข้าโจมตีหมายเอาชีวิตแล้ว!

ตอนนี้ดาบแสงนั้นมันจึงพุ่งเข้าโจมตีอย่างเฉียบคม!

ตัวหยวนเฉินที่กำลังหันหน้าออกไปนั้นได้ถูกดาบแสงนั้นหั่นจนแหลกเหลวตกลงสู่ทะเลไปทันที

นี่คือการสังหารแรกของเย่หยวนตั้งแต่สู้มา!

แต่ว่าเมื่อเขาใช้กระบวนท่าสังหารออกมา ดาบที่ป้องกันตัวเย่หยวนมันก็ย่อมจะอ่อนแอลงด้วย

เพราะจะอย่างไรเสียคนที่ล้อมตัวเย่หยวนอยู่นั้นก็เป็นถึงห้ายอดฝีมือแปลงยอดเต๋า เมื่อพลังป้องกันตกลงเขาก็ย่อมจะบาดเจ็บหนักไปเช่นกัน

ได้เห็นเย่หยวนโจมตีสังหารคนเช่นนั้นจิงหลานและพวกก็ต้องผงะไป

เป็นตอนนี้เองที่พวกเขาได้รู้ถึงความน่ากลัวที่แท้จริงของค่ายกลดาบนี้!

ก่อนหน้านี้เย่หยวนออมมือไว้มาก

ไม่เช่นนั้นแล้วพวกเขาที่ค่อยๆ ทยอยกันมานี้คงตายไปหลายคนแล้ว!

แต่เมื่อเย่หยวนลงมือสังหารจนฆ่าจักรพรรดิเซียนขั้นสุดคนลง เรื่องในครั้งนี้มันก็คงไม่อาจจะแก้ไขกันได้อย่างสันติอีก

จิงหลานนั้นร้องลั่นขึ้น “ไอ้หนู เจ้ากล้าฆ่าคนของเรา! วันนี้มันต้องได้ตายกันไปข้างแล้ว!”

เย่หยวนหรี่ตาลงร้องตอบไป “เจ้าคิดว่าข้ากลัว? เย่ผู้นี้อุตส่าห์ออมมือแสดงความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่พวกเจ้ากลับท้าทายความอดทนของข้าดีนัก! เวลานี้ข้าหมดความอดทนแล้ว เลิกที่จะออมมืออีกต่อไป!”

………