Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2996 มังกรฟ้าโกลาหล!

เย่หยวนนั้นไม่รู้จักยอดเจ้าโลกผู้นี้ แต่เขาก็เดาออกได้ไม่ยากเย็น

เจ้าโลกหลงชา!

ก่อนหน้านั้นตอนที่จ้าวเยว่ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดไปมันก็ได้เขาคนนี้ที่มาจัดการควบคุม

ดูแล้วประสบการณ์ในตอนนั้นมันคงยังฝังใจจ้าวเยว่

จ้าวเยว่นั้นทำเรื่องราวต่างๆ ไปตามสัญชาตญาณ

ดังนั้นนอกจากเจ้าโลกหลงชาแล้วบนเกาะมังกรสวรรค์นี้มันคงไม่มีใครที่ทำให้จ้าวเยว่เดือดดาลได้เช่นนี้

“ฮ่าๆ ไอ้หนู เจ้ามันช่างปากเก่งดีเสียจริง! เจ้าคิดว่าแค่เพราะมีสัตว์ประหลาดนี้ติดตามแล้วเจ้าจะทำอะไรก็ได้ไม่ต้องสนใจไว้หน้าคนหรือ?” หลงชาถามขึ้นมาด้วยเสียงหัวเราะ

ดูแล้วเขาย่อมจะไม่ได้สนใจเกรงกลัวเย่หยวนตัวน้อยนี้เลย

เพราะมันก็ไม่แปลก

ทำไมยอดเจ้าโลกอย่างเขานั้นจะต้องมาสนใจคำพูดของมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ตัวน้อยๆ ด้วย?

แต่ว่าแม้ภายนอกของเขานั้นมันจะดูเงียบสงบไม่แยแสแต่ในใจของเขานั้นมันกำลังสั่นสะท้านจนเกินบรรยาย

เขาย่อมรู้ดีว่าจ้าวเยว่นั้นคือใคร…

เพราะว่าคนที่จัดการจ้าวเยว่หลังจากผสานผลึกแปลงโลหิตกลายเป็นสัตว์ประหลาดใหม่ๆ นั้นมันก็คือตัวเขาผู้นี้!

ก่อนนั้นตอนที่จ้าวเยว่บ้าคลั่งทำเอาคุกใต้น้ำวุ่นวายตัวหลงชายังสามารถสยบจ้าวเยว่ได้อย่างไม่ยากเย็น

แต่การปะทะเมื่อสักครู่นั้นแม้จ้าวเยว่จะเสียเปรียบอยู่ไม่น้อยแต่ว่าเขาก็มีสิทธิ์ที่จะท้าทายหลงชาแล้วจริงๆ!

ที่สำคัญไปกว่านั้นเจ้าสัตว์ประหลาดที่ไม่มีสติแยกแยะมิตรศัตรูนี้มันกลับฟังคำของเย่หยวนราวกับเป็นสัตว์เลี้ยง

เจ้าเด็กนี่มันไม่ธรรมดา!

เย่หยวนมองหน้าหลงชาและกล่าวขึ้นตอบไป “หลงชา เรานั้นยังไม่ทันได้เรียกเจ้าออกมาแต่กลับเป็นตัวเจ้าที่ร้อนตัวรีบออกมาเสียก่อนแล้ว ตอนที่พวกเราทั้งหลายนั้นมายังเกาะมังกรสวรรค์นี้พวกเราต่างเตรียมใจตายมากันทั้งสิ้นแล้ว! หากเรื่องเกาะมังกรเลือดนั้นมันเป็นความตั้งใจของเกาะมังกรสวรรค์ทั้งหมดพวกเราก็คงไม่รู้จะต้องพูดอะไร ให้ถือเสียว่าวันนี้พวกเรานับพันนั้นเดินเข้ามาตายก็แล้วกัน แต่หากมันมิใช่ความตั้งใจของเกาะมังกรสวรรค์แล้ว…หึๆ เจ้าคงไม่มีทางปัดความรับผิดชอบไปได้แน่!”

หลงชานั้นหรี่ตาลงกล่าวขึ้น “เกาะมังกรเลือดใด? ไอ้หนู เจ้ามากล่าวหาข้าเช่นนี้ก็เตรียมตัวตายได้เลย! มีใครคิดจะห้ามหรือไม่?”

คลื่นกำเนิดรุนแรงนั้นมันพุ่งเข้าใส่ตัวเย่หยวน

เย่หยวนนั้นเหมือนถูกจับตรึงไว้ด้วยโซ่ตรวนนับพันไม่อาจจะขยับร่างกายได้

นี่มันคือพลังของยอดเจ้าโลก!

“โฮ่ก!”

จ้าวเยว่นั้นร้องลั่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมพุ่งตัวเข้าใส่หลงชา

“หยุด! หลงชา หยุดมือ! เรื่องมันยังไม่รู้เหนือรู้ใต้กันเจ้าจะไปทำร้ายเด็กมันเพื่ออะไร?” หลงเจี้ยนกล่าวขึ้นห้าม

หลงชาที่ได้ยินก็ต้องดึงพลังกลับมา ดูท่าแล้วเขาคงยังเกรงกลัวหลงเจี้ยนผู้นี้อยู่ไม่น้อย “เด็กนี่มันมีร่างเป็นมนุษย์แต่กลับมีสายเลือดระดับสวรรค์แห้ง มันย่อมจะไม่ธรรมดา! ไม่ว่าจะอย่างไรเราก็ต้องสืบดูเรื่องนี้!”

หลงเจี้ยนพยักหน้าเห็นด้วย

เขาเองก็รู้สึกได้ถึงความประหลาดนี้

พลังสายเลือดของเย่หยวนนั้นย่อมไม่อาจจะหลุดรอดสายตาของเจ้าโลกทั้งหลายไปได้

“หลงหราน มันมีเรื่องอะไรเจ้าลองเล่ามาให้พวกเราฟังก่อน!” หลงเจี้ยนถามขึ้น

หลงหรานกล่าวตอบ “หึๆ โชคยังดีที่เฒ่าคนนี้เชื่อคำเย่หยวนและมาพร้อมหลักฐานให้เห็นแก่ตา ไม่เช่นนั้นแล้วปากเดียวของข้านี้มันคงไม่อาจจะอธิบายอะไรให้พวกเจ้าฟังกันได้! เรื่องนี้ข้าไม่ต้องการจะพูดกับเจ้า ข้าขอพบบรรพบุรุษหมี่เจิ้น!”

หลงเจี้ยนที่ได้ยินก็ต้องขมวดคิ้วแน่น “หลงหราน เจ้าจะทำให้เรื่องมันใหญ่เกินไปแล้ว!”

หลงหรานมองหน้าตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว “หลงเจี้ยน เรื่องนี้ต่อให้ข้าไม่ต้องเล่าเจ้าก็คงพอเห็นมันกับตาแล้วมิใช่หรือ? ที่ข้ามาวันนี้ก็เพื่อจะถามบรรพบุรุษหมี่เจิ้นว่าท่านนั้นจะทิ้งแดนตรังค์ตะวันออกแล้วหรือไม่? หากท่านคิดเช่นนั้นจริงก็ไม่ต้องให้คนอื่นใดมาลงมือ ข้านี่แหละจะช่วยปลดปล่อยวิญญาณพวกเขาและขอตายลงต่อหน้าพวกเจ้าทั้งหลายเอง!”

จากนั้นหลงหรานก็หันไปมองหน้าเจ้าโลกนับสิบๆ ที่มายืนล้อมดู “พวกเจ้าทั้งหลายนั้นต่างก็มาจากแดนตรังค์ตะวันออก! ตอนนี้มีคนย่ำยีลูกหลานพวกเจ้า ทำเหมือนพวกเขาเป็นเช่นหมูหมา มือของมันนั้นอาบเปื้อนไปด้วยเลือดของคนเผ่าเดียวกัน! แต่พวกเจ้ากลับยังมีหน้ามาวางท่าเหมือนมิใช่เรื่องของตัวเองอีกหรือ?”

ยอดฝีมือทั้งหลายนั้นย่อมจะไม่มีคนโง่

หลงหรานมาพร้อมสัตว์ประหลาดดูอัปลักษณ์มากมายเช่นนี้บุกเข้าเกาะมังกรสวรรค์

มีหรือที่พวกเขาจะยังไม่เข้าใจว่าสัตว์ประหลาดทั้งหลายนี้คืออะไร?

แต่พวกเขานั้นตกตะลึงอยู่ในใจจนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ต้องพูดอะไร

เพราะมันกลับมีคนที่กล้าทำเรื่องชั่วร้ายได้ขนาดนี้!

หลงเจี้ยนถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวขึ้น “เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว!”

ครืน…

จากนั้นมันก็ปรากฏรูกลมขึ้นมาบนท้องฟ้า

จากนั้นมันก็ค่อยๆ ปรากฏตัวมังกรยักษ์ออกมาจากรูห้วงมิตินั้น

คลื่นพลังโกลาหลรุนแรงนั้นเข้าปกคลุมทั้งเกาะมังกรสวรรค์ไปทันที

ได้เห็นร่างมังกรฟ้ายักษ์นี้เย่หยวนก็แทบจะต้องคุกเข่าลงกราบกราน

เขานั้นตกตะลึงอย่างสุดใจ!

นี่หรือคือยอดฝีมือที่เข้าใกล้ระดับล้ำสวรรค์ในตำนาน?

แข็งแกร่ง!

มันแข็งแกร่งจนเกินคำบรรยาย!

เดิมทีแล้วเย่หยวนคิดว่ายอดเจ้าโลกนั้นมันคือขั้นสุดของอาณาจักรเจ้าโลกแล้ว

อย่างเช่นเจ้าโลกบู๋เมี่ยนั้น เขาเก่งกาจทรงพลังจนเหลือเชื่อ

ต่อให้จะบอกว่าเจ้าโลกหลุนฮวยเก่งกาจกว่าเขา แต่มันจะเก่งกว่าได้แค่ไหนเชียว?

แต่ตอนนี้เมื่อได้เห็นมังกรยักษ์ตรงหน้าเย่หยวนก็เข้าใจขึ้นมาทันที

ภายใต้พลังนี้ตัวเย่หยวนมันช่างไร้ค่าเหมือนเป็นแค่เศษฝุ่น

อีกฝ่ายนั้นเป็นดั่งสวรรค์!

มังกรยักษ์นั้นบินออกมาจากรูบนท้องฟ้า ร่างกายของมันนั้นยิ่งใหญ่จนแม้มองไปสุดขอบฟ้าก็ยังไม่เห็นหาง

เย่หยวนนั้นกะจากสายตาว่าร่างมังกรยักษ์นี้มันคงยาวเกินกว่าหนึ่งแสนเมตร!

มังกรฟ้าโกลาหล!

นี่คือตัวตนที่เกิดขึ้นมาจากฟ้าและดิน!

“ขอคารวะบรรพบุรุษหมี่เจิ้น!” ทุกคนที่ได้เห็นมังกรยักษ์นี้ต่างคุกเข่าลงกราบทันที

ตอนนี้แม้แต่จ้าวเยว่ที่บ้าคลั่งนั้นเองก็ยังก้มลงกราบไปเช่นกัน

ในหัวใจของเย่หยวนนั้นมันมีเสียงเรียกให้เขาก้มลงกราบอย่างไม่หยุดพัก

แต่เย่หยวนไม่ยอมก้มกราบ!

ตอนนี้เขากลับยืดอกเงยหน้ามองฟ้าแทน

มังกรยักษ์นั้นก้มลงมามองพร้อมเลื่อนหัวมังกรใหญ่นั้นเข้ามาจนแทบชนหน้าเย่หยวน

“เจ้าหนุ่ม ทำไมเจ้าไม่กราบ?”

“ข้านั้นคือผู้บ่มเพาะนอกรีต แม้แต่ฟ้าดินนั้นข้ายังไม่ก้มกราบ ทำไมข้าต้องกราบท่านด้วย?”

“เจ้านั้นมีวิญญาณมังกร ถือเป็นชาวมังกร แน่นอนว่าเจ้าต้องก้มกราบบรรพบุรุษของเจ้า!”

“ท่านเกิดมาจากฟ้าและดินแต่ท่านก้มกราบฟ้าและดินหรือไม่?”

หมี่เจิ้นมองหน้าเย่หยวนอยู่อีกนานสองนาน

เย่หยวนเองก็สัมผัสได้ถึงสายตาของหมี่เจิ้นแต่ไม่คิดเกรงกลัวใดๆ

หลงหรานและพวกนั้นแทบจะอกแตกตายเมื่อได้เห็น

เจ้าเด็กนี่มันช่างกล้า!

นี่คือบรรพบุรุษท่าน เจ้ากลับกล้าพูดเช่นนี้ออกมา?

“ฮ่าๆๆ…”

จู่ๆ หมี่เจิ้นก็หัวเราะขึ้นมา

เสียงหัวเราะของเขานั้นมันทำให้ทั้งสวรรค์สั่นสะเทือน

เย่หยวนนั้นรู้สึกได้ว่ากระดูกในร่างกายแตกร้าวขึ้นมาเพราะเสียงหัวเราะนี้

“น่าสนใจ! เป็นเจ้าหนุ่มที่น่าสนใจ! ดูท่าเจ้าจะเข้าใจฟ้าดินอยู่ไม่น้อย! บนสวรรค์ทั้งหลายนั้นมันไม่เคยมีผู้บ่มเพาะนอกรีตคนไหนผ่านพ้นสังสารวัฏไปได้! ข้าอยากจะเห็นนักว่าเจ้าจะต่อสู้กับสวรรค์ได้อย่างไร!”

หลังหัวเราะจนพอใจหมี่เจิ้นก็ลอยตัวกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง

ได้เห็นเช่นนั้นเย่หยวนก็ต้องถอนใจยาว

เรื่องราวนี้มันเกิดขึ้นในเวลาแค่ชั่วอึดใจ

แต่เย่หยวนนั้นกลับรู้สึกเหมือนมันกินเวลานับพันๆ ปี

หัวใจของเขายังเต้นรัวไม่หยุดจนถึงตอนนี้!

เผชิญหน้าตัวตนระดับนี้เขาย่อมจะไม่อาจควบคุมจิตใจตัวเองให้สงบนิ่งได้

แต่จิตของเย่หยวนนั้นมันแข็งแกร่ง เขาจึงผ่านมันมาได้!

แน่นอนว่านี่เป็นเครื่องพิสูจน์อย่างดีว่าหมี่เจิ้นผู้นี้ทรงพลังแค่ไหน!

เขานั้นไม่อาจจะปกปิดเก็บความลับใดๆ ต่อหน้าอีกฝ่ายได้เลย

ถูกจ้องมองใกล้ๆ เช่นนั้นเย่หยวนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมี่เจิ้นจะสัมผัสถึงหมี่เทียนได้หรือไม่

แต่ว่าเมื่อสักครู่ที่ผ่านมานี้มันเหมือนว่าหมี่เทียนได้หายไปจากตัวเขา

แม้แต่เย่หยวนเองก็ยังสัมผัสถึงการมีอยู่ของหมี่เทียนไม่ได้

ดูท่าแล้วหมี่เจิ้นเองก็ไม่อาจจะจับได้เช่นกัน

เรื่องเป็นถึงขั้นนี้แล้วมีหรือที่เย่หยวนจะยังเดาไม่ออก?

การสังหารหมี่เทียนลงนั้นหากมิใช่ตัวตนระดับหมี่เจิ้นแล้วมันจะยังเป็นใครไปได้อีก?

ที่หมี่เทียนเก็บเงียบไว้ตลอดนั้นด้านหนึ่งมันก็เพราะว่าเขาเองก็ยังไม่มั่นใจนัก

แต่อีกด้านหนึ่งก็เพราะกลัวว่าเขาจะทำให้เย่หยวนต้องเดือดร้อน

หมี่เจิ้นนั้นแข็งแกร่ง!

“หลงหราน เจ้ามีอะไรก็ว่ามา!” หมี่เจิ้นหันไปกล่าวถามกับหลงหราน

…………………………