Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2997 หลงชาผู้ยิ่งใหญ่!

“อะไรนะ! หลงเย่และหลงเฉียนเซียงมันกลับทำเรื่องชั่วร้ายต่อฟ้าดินเช่นนั้น!”

“ก็ว่าสิว่าทำไมเด็กรุ่นใหม่ที่มายังเกาะมังกรสวรรค์เรามันถึงอ่อนแอลงไปทุกปีๆ ที่แท้พวกอัจฉริยะจริงๆ มันถูกส่งไปทดลองที่เกาะมังกรเลือดสิ้น!”

“พวกมันทั้งสองคงเสียสติไปแล้ว! กลับทำร้ายคนเผ่าเดียวกันอย่างโหดร้ายป่าเถื่อนเช่นนี้!”

…

หลงหรานนั้นเล่าเรื่องราวบนเกาะมังกรเลือดออกมาจนทำให้ทั้งเกาะมังกรสวรรค์ต้องแตกตื่นไปตามๆ กัน

ที่แท้สัตว์ประหลาดทั้งหลายนี้กลับเป็น ‘ผลงาน’ ของเกาะมังกรเลือด!

แม้ว่าเกาะมังกรสวรรค์นั้นจะวางตัวเหนือโลกและไม่คิดสนใจให้ค่าคนจากแดนตรังค์ตะวันออก

แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะคิดทำร้ายคนจากแดนตรังค์ตะวันออก!

เพราะเจ้าโลกบนเกาะมังกรสวรรค์นี้มันมีหลายคนที่มาจากแดนตรังค์ตะวันออก

เกาะมังกรเลือดนั้นมันทำให้คนทั้งหลายคับแค้นขึ้นมาสุดใจ

“ที่ข้าพาคนทั้งหลายมาก็เพื่อถามเรื่องเดียวเท่านั้น ว่าเผ่าต่างๆ บนแดนตรังค์ตะวันออกนั้นยังนับว่าเป็นชาวเผ่ามังกรหรือไม่?” หลงหรานกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำตา

หมี่เจิ้นเงียบลงไปทันทีที่ได้ยิน

หลังจากผ่านไปนานสองนานในที่สุดเขาก็ถอนใจยาวกล่าวขึ้น “บรรพบุรุษผู้นี้เอาแต่ศึกษายอดเต๋ามาหลายปีจนไม่ได้สนใจเรื่องของเกาะมังกรสวรรค์ ไม่นึกเลยว่ามันกลับจะทำให้เกิดโศกนาฏกรรมเช่นนี้ขึ้น หลงหรานเจ้าอย่าได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย บรรพบุรุษผู้นี้ต้องขออภัยพวกเจ้าทั้งหลายแทนเกาะมังกรสวรรค์ด้วย”

คำพูดนั้นมันมีแต่ความจริงใจอันเปี่ยมล้น

ยอดอัจฉริยะจากแดนตรังค์ตะวันออกทั้งหลายนั้นรู้สึกซาบซึ้งสุดใจ

บรรพบุรุษหมี่เจิ้นนั้นเป็นดั่งเทพเจ้าของพวกเขา

แต่เทพเจ้าคนนี้กลับไม่คิดวางท่าเหนือหัวคนและกล่าวขอโทษพวกเขาออกมา

แท้จริงในเรื่องนี้มันย่อมไม่มีใครกล้าไปโทษหมี่เจิ้น

เพราะความคับแค้นของพวกเขานั้นมันไปลงที่หลงเย่และหลงเฉียนเซียงสิ้น

“บรรพบุรุษหมี่เจิ้น เรื่องนี้ท่านไม่ผิดหรอก มันเป็นเพราะเจ้าวายร้ายหลงเย่และหลงเฉียนเซียงนั้นสิ้น!”

“ใช่แล้ว ท่านต้องกล่าวขอโทษหรอก!”

“คำขอโทษของบรรพบุรุษท่านมันหนักหนาเกินกว่าเราจะรับไว้ได้!”

…

คนทั้งหลายที่ได้ยินคำขอโทษนั้นทั้งตื้นตันและหวาดกลัวไปพร้อมๆ กัน

เหล่าคนที่มาทวงถามความยุติธรรมนั้นต่างสิ้นท่าลงไปสิ้นเชิง

มีเพียงแค่เย่หยวนกับหลงหรานเท่านั้นที่หัวเราะขึ้นในใจ

แม้ว่าหมี่เทียนจะไม่ได้บอกอะไรแต่หลงหรานนั้นเป็นถึงเจ้าโลก มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจโลกหล้า?

หมี่เทียนไม่คิดเผยตัวและกลับมายังเกาะมังกรสวรรค์โดยใช้ให้เย่หยวนไปท้าขุนเขา

แค่เรื่องนี้มันก็ผิดปกติจนเกินกว่าจะมองข้ามแล้ว

กอปรกับเรื่องความตายอันมีเงื่อนงำของหมี่เทียน หลงหรานย่อมจะเดาออกได้ไม่ยาก

ยิ่งเห็นหมี่เจิ้นวางท่าเช่นนี้จิตใจของเขาก็ยิ่งร้อนรุ่ม

แต่เขาย่อมจะไม่โง่ไปเปิดโปงคนอย่างหมี่เจิ้น

หลงหรานนั้นตอบกลับไปด้วยสีหน้าหนักแน่น “บรรพบุรุษเราย่อมจะไม่โทษท่าน! แต่ข้านั้นขอถามคำเดิมว่า

แดนตรังค์ตะวันออกเรานั้นยังเป็นเผ่ามังกรอยู่หรือไม่?”

หมี่เจิ้นตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “หลงหราน เจ้าจะพูดเกินไปแล้ว! พวกเจ้านั้นคือพี่น้องลูกหลานข้า

เจ้าย่อมจะเป็นคนเผ่ามังกรแน่นอน!”

หลงหรานจึงตอบขึ้น “เช่นนั้นแล้วบรรพบุรุษท่านโปรดให้ความยุติธรรมแก่เราด้วย! เรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้มันย่อมจะไม่มีทางเป็นฝีมือของแค่หลงเย่กับหลงเฉียนเซียงมันสองคนแน่! มันต้องมีคนเบื้องบนที่ทรงอำนาจของเกาะมังกรสวรรค์คอยชักใยอยู่ โปรดท่านบรรพบุรุษช่วยสืบสาวเรื่องราวให้แก่เราด้วย!”

คนทั้งหลายที่ได้ยินก็ก้มหัวลงกล่าวพร้อมกัน “โปรดท่านบรรพบุรุษช่วยสืบสาวเรื่องราวให้แก่เราด้วย!”

หมี่เจิ้นพยักหน้าและหันไปถามหลงชา “หลงชา เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่?”

“บรรพบุรุษ ข้าไม่มีอะไรจะพูดหรอก ตราบเท่าที่พวกมันมีหลักฐานมาบอกว่าข้านั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องเกาะมังกรเลือดแล้วข้าจะทำลายพลังบ่มเพาะตัวเองต่อหน้าท่านเลย!”

หลงชานั้นทำหน้าตาเรียบเฉยไม่กังวลแม้แต่น้อย

เพราะเขานั้นจัดการเรื่องเกาะมังกรเลือดอย่างระมัดระวังไม่มีทางจะเหลือหลักฐานใดๆ

ตอนนี้เมื่อทั้งหลงเย่และหลงเฉียนเซียงต่างตายลงไปแล้ว มันก็ย่อมจะไม่เหลือใครมาชี้ตัวเขาได้อีกเขาจึงไม่คิดกลัวแม้แต่น้อย

“โฮ่ก!”

จ้าวเยว่ร้องออกมาอีกครั้งอย่างไม่พอใจ

เมื่อหลงชากล่าวขึ้นมานี้จ้าวเยว่ก็แทบไม่อาจควบคุมตัวเองได้แล้ว

หลงชาหันไปมองหน้าเย่หยวนและกล่าวขึ้นพร้อมขมวดคิ้วแน่น “ไอ้หนู เจ้าควบคุมไอ้สัตว์ร้ายนี่ให้ดี!

ไม่เช่นนั้นหากข้าไม่พอใจแล้วข้าเกรงว่าข้าจะได้สังหารมันลงแน่! เจ้าสัตว์ร้ายนี่มันเป็นแค่นักยุทธสายเลือด มิใช่คนเผ่ามังกรเรา! หากข้าอยากจะสังหารมันแล้วมันก็คงไม่มีใครมาหยุดข้าได้!”

เย่หยวนไม่คิดแสดงสีหน้าใดๆ ออกมาเขาเพียงแค่ยิ้มตอบกลับไป “เจ้าโลกหลงชา เจ้ารู้จักคำว่าร้อนตัวหรือไม่?”

หลงชานั้นหัวเราะลั่นขึ้นมา “เจ้าจะบอกว่าสัตว์ร้ายไร้ปัญญานี้มันก็เป็นหลักฐานได้หรือ? ข้าว่าคนที่มันร้องคำรามใส่นี้คงมิใช่แค่ข้าคนเดียวหรอกมั้ง?”

“โฮ่ก! โฮ่ก!”

จ้าวเยว่ที่ได้ยินก็ยิ่งไม่พอใจร้องลั่นขึ้นมาอีก

หลงชานั้นหรี่ตาลงพูด “ไอ้หนู เกียรติของข้านั้นมันไม่อาจจะปล่อยให้สัตว์ร้ายเช่นนี้มาลบหลู่ได้!

ข้าให้เวลาเจ้าสามอึดใจ หากเจ้ายังไม่แสดงหลักฐานออกมาข้าจะสังหารเจ้าสัตว์ร้ายนี่ลงแล้ว!”

เจ้าโลกหลงชานั้นทำตัวไร้เหตุผลอย่างถึงที่สุด

แต่ว่าเจ้าโลกคนอื่นๆ เองก็ไม่ได้คิดห้าม

จ้าวเยว่นั้นไม่มีสติปัญญาใดๆ เสียงร้องคำรามของสัตว์นั้นมันย่อมจะไม่อาจเป็นหลักฐานใดๆ ได้

แต่เจ้าโลกหลงชานั้นมีเกียรติชื่อเสียงที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่อาจลบหลู่ได้

แม้ว่าเจ้าโลกหลงชานั้นจะทำตัวเคารพบูชาบรรพบุรุษหมี่เจิ้นแค่ไหน

แต่เขานั้นก็เป็นยอดฝีมือที่แท้จริงคนหนึ่งของเผ่ามังกร

กำลังของเขานั้นคงไม่ได้ด้อยกว่าเจ้าโลกบู๋เมี่ยของเผ่าวิญญาณเลย

มีหรือที่ยอดฝีมือระดับนั้นจะปล่อยให้สัตว์ร้ายมาร้องคำรามขู่ใส่?

เพราะฉะนั้นการที่เขาคิดสังหารจ้าวเยว่ลงมันจึงไม่ถือเป็นเรื่องผิดปกติในสายตาคนทั้งหลาย!

เจ้าโลกหลงชานั้นยืนมือไพล่หลังมองดูหน้าคนทั้งหลายจากเบื้องบน

ในสายตาของเขานั้นไม่ว่าจะเป็นเย่หยวนหรือจ้าวเยว่มันก็เป็นได้แค่มดปลวก

แต่หลงหรานนั้นได้แต่ต้องทำหน้าเหยเกออกมาเพราะว่าเรื่องราวมันชักจะเกินควบคุมแล้ว

หลักฐาน!

เขานั้นไม่มีมันจริงๆ!

เกาะมังกรเลือดนั้นถูกจัดการอย่างระมัดระวัง

เพราะหลังจากไปถึงเขาก็เข้าไปค้นทุกซอกมุมของเกาะมังกรเลือด แต่ก็ไม่อาจจะหาหลักฐานใดๆ ที่เชื่อมไปถึงตัวหลงชาได้

การที่บุกเข้ามาในเกาะมังกรสวรรค์ครั้งนี้เขาก็คิดจะให้ปากคำของคนทั้งหมดเป็นหลักฐานในการมัดตัวหลงชา

แต่ก็ไม่นึกว่าหลงชามันจะหน้าไม่อายคิดสังหารจ้าวเยว่ลงทันทีเช่นนี้

เขาก็ไม่รู้ต้องไปพึ่งใครแล้ว!

“สาม!

“สอง!”

หลงชานั้นปล่อยคลื่นพลังรุนแรงออกมามากขึ้นเรื่อยๆ

และคลื่นพลังของยอดเจ้าโลกนั้นย่อมกดหัวยอดอัจฉริยะจากแดนตรังค์ตะวันออกจนแทบไม่อาจเงยหน้าขึ้น

ดูท่าแล้วเขาคงคิดสั่งสอนหลงหรานแน่นอน!

ส่วนคนอื่นๆ นั้นมันย่อมจะไม่มีค่าในสายตาเขา

สองอึดใจนั้นคลื่นพลังของเขาก็พุ่งทะยานจนถึงที่สุด

พริบตาต่อมามันก็เป็นแรงกระแทก!

แต่ในตอนนั้นเองที่เย่หยวนได้กล่าวขึ้น “เจ้าอยากได้หลักฐานข้าก็จะให้เจ้าดูหลักฐาน!”

“เฮอะ!”

หลงชานั้นพ่นลมออกมาทำให้ตัวเย่หยวนนั้นเหมือนถูกซัดเข้ากลางอกหน้ามืดจนต้องกระอักเลือดขึ้นมารุนแรง

ร่างกายของเขานั้นมันเหมือนถูกแรงดันมหาศาลกดจนจมพื้นดิน

กระดูกในร่างของเขานั้นมันแตกสลายลงสิ้น!

อีกฝ่ายนั้นมันแข็งแกร่งเกินไป แค่พ่นลมใส่นั้นมันก็รุนแรงจนเกือบสังหารเย่หยวนได้

ที่เขาไม่สังหารนั้นมันเป็นเพราะว่าเย่หยวนนั้นเป็นชาวเผ่ามังกร

แต่เขาก็ไม่คิดจะให้โอกาสเย่หยวนได้พูด!

“ไอ้หนู นี่มันเป็นเรื่องระหว่างเจ้าโลก มันมิใช่ที่ให้เจ้ามาสอด! เจ้ามีอะไรก็ไปบอกหลงหรานแล้วไป! เจ้าไม่มีสิทธิ์พูดขึ้นมาเอง!”

โฮ่ก!”

ได้เห็นเย่หยวนถูกทำร้ายเช่นนั้นจ้าวเยว่ย่อมจะไม่พอใจ!

หลงชาที่ได้เห็นนั้นต้องอมยิ้มขึ้นมาในใจ เพราะนี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการ!

จ้าวเยว่นั้นมันเป็นตัวปัญหา!

ความแค้นที่มันมีต่อเขานั้นเป็นอะไรที่อาจจะกลายเป็นปัญหาได้ทุกเมื่อ

เพราะฉะนั้นยิ่งแก้ไขเร็วมันก็ยิ่งดี!

“จ้าวเยว่! หยุด!” ในตอนนั้นเองที่เย่หยวนกล่าวขึ้นขัด

จ้าวเยว่นั้นชะงักลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของเย่หยวน

เย่หยวนค่อยๆ พยุงตัวขึ้นมาจากกองเลือด พร้อมชี้หน้าหลงชา “เจ้าจะกลัวอะไรเล่า? วันนี้หากเจ้าไม่กล้าสังหารข้าต่อหน้าบรรพบุรุษท่านแล้วข้าก็จะทำให้เจ้าต้องชดใช้!”

…………………………