Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 3028 โจมตีจากทั้งภายในและนอก!

ปราณดาบนั้นมันทรงพลังขึ้นเรื่อยๆ!

หากมีคนมาเป็นสภาพนี้พวกเขาคงต้องอ้าปากค้างเพราะว่าภาพตรงหน้านี้มันเหมือนราวกับว่าทั้งโลกหล้านั้นได้กลายเป็นดาบเดียวไป

รอบๆ นั้นมันมีแสงสีเลือดเจิดจ้าแต่ว่าโฉปู้ฉุนไม่คิดเกรงกลัวใดๆ

เขานั้นกำลังรวบรวมพลัง!

ในการต่อสู้กับหวังจั่วนั้นอีกฝ่ายย่อมจะไม่เปิดโอกาสให้เขาได้รวบรวมพลังเช่นนี้แน่นอน

แต่หากโฉปู้ฉุนได้รวบรวมพลังเช่นนี้แล้วการโจมตีต่อไปของเขานั้นมันจะต้องสั่นสะเทือนฟ้าดิน

แต่ตอนนี้โฉปู้ฉุนเองก็ไม่มั่นใจเช่นกัน

ศัตรูนั้นมันแข็งแกร่งล้ำ!

แต่ตัวศิลาโลหิตโกลาหลเองก็กลับไม่ได้คิดโจมตีเขาแม้แต่น้อย

ดูท่าแล้วต่างฝ่ายต่างคงกำลังรวบรวมพลังอยู่ เพราะการวิวัฒนาการจุติขึ้นมานั้นมันมิใช่เรื่องง่ายๆ สำหรับศิลาโลหิตโกลาหลเช่นกัน

แกรก! แกรก! แกรก!

เปลือกนอกของหัวใจนั้นมันค่อยๆ มีร้อยแตกร้าวขึ้นมา พร้อมๆ กับคลื่นพลังที่ปะทุออกมา

สัมผัสได้ถึงพลังนี้แม้แต่ปราณดาบอันหนักแน่นของโฉปู้ฉุนเองก็ยังต้องชะงักไป

“แข็งแกร่งนัก! ข้าจะเอาชนะมันได้จริงๆ หรือ?”

ตอนนี้โฉปู้ฉุนเกิดลังเลขึ้นมาในใจ

พลังตรงหน้านี้มันแข็งแกร่งเกินไป!

“หืม? ทำไมมันถึงได้มีเด็กมานั่งอยู่กัน? เจ้าคิดจะมาสังหารข้า?” สติของศิลาโลหิตโกลาหลมันเริ่มตื่นขึ้นมา

โฉปู้ฉุนไม่คิดสนใจตอบและยังคงรวบรวมพลังต่อไป

“ฮ่าๆ ช่างเป็นปราณดาบที่ทรงพลังนัก แต่บรรพบุรุษผู้นี้ตื่นขึ้นมาแล้ว พลังน้อยนิดของเจ้านี้มันไร้ค่า!”

ศิลาโลหิตโกลาหลกล่าวขึ้นต่อ

โฉปู้ฉุนนั้นไม่คิดสนใจตอบกลับใดๆ ศิลาโลหิตโกลาหลไป

เขานั้นรู้ดีว่าพลังของตัวเองมีแค่ไหน แต่ในเมื่อเขามาแล้วเขาก็ไม่คิดจะถอยกลับโดนไม่ได้ทำอะไร

ความกล้าที่แท้จริงนั้นมันมิใช่ความกล้าที่จะทำเรื่องที่มั่นใจว่าทำได้ แต่เป็นความกล้าที่จะลงมือทำเรื่องที่ไม่มั่นใจว่าจะทำได้ต่างหาก

ครืน…

คลื่นพลังรุนแรงกระแทกออกมาจากศิลาโลหิตโกลาหล

โฉปู้ฉุนนั้นใจหายวาบเพราะศิลาโลหิตโกลาหลนั้นกำลังจะจุติขึ้นมาแล้ว!

แต่ในวินาทีนี้เองมันก็เป็นตอนที่คลื่นพลังจากศิลาโลหิตโกลาหลนั้นไม่เสถียรที่สุด

โฉปู้ฉุนเบิกตากว้างร้องลั่นขึ้น “ได้เวลาแล้ว!”

ราวกับว่าเขานั้นสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงภายใน

โฉปู้ฉุนรู้ดีว่าโอกาสแรกและโอกาสสุดท้ายมันมาถึงตรงหน้าแล้ว

ปราณดาบรุนแรงทะลวงฟ้านั้นมันปะทุขึ้นมาทันที

พริบตาเดียวนี้ปราณดาบที่เขาสั่งสมไว้มันก็ไหลออกมาภายนอก

“ฮ่าๆ ดาบนี้มันดีไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่ยังอ่อนแอไปนัก!” ศิลาโลหิตโกลาหลหัวเราะขึ้น

แต่บนท้องฟ้าที่โลกภายนอกนั้นเย่หยวนเองก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาในเวลาเดียวกัน

“ได้เวลาแล้ว ระเบิดเสีย!”

หลังสิ้นเสียงนั้นสายเลือดสี่ภูตแท้ของเย่หยวนมันก็ปะทุขึ้นมาในร่างเขา มันทำให้เกิดพลังศักดิ์สิทธิ์ไหลเข้าไปในดาบเต๋าทันที และเวลาเดียวกันนั้นเศษดาบเต๋าที่เขาฝังไว้ในศิลาโลหิตโกลาหลมันก็ระเบิดออกด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์นั้น

ปกติแล้วพลังแค่นี้มันย่อมจะไม่มีค่าใดๆ แต่ในวินาทีที่ศิลาโลหิตโกลาหลนั้นกำลังถือกำเนิดขึ้นมามันเป็นช่วงเวลาที่ศิลาโลหิตโกลาหลนั้นกำลังวิวัฒนาการจากสิ่งไม่มีชีวิตไปเป็นสิ่งมีชีวิต

แม้ว่าคลื่นพลังที่เขาปล่อยออกมานั้นมันจะทรงพลังแค่ไหน แต่ว่าพลังภายในร่างของเขานั้นมันก็เปลี่ยนถ่ายไปมาอย่างไม่มีหยุดยั้ง

เวลานี้มันเป็นช่วงเวลาที่อ่อนแอที่สุดของศิลาโลหิตโกลาหล

ในตอนนี้หากมีอะไรไปขัดขวางศิลาโลหิตโกลาหลแม้แต่น้อยมันก็จะกลายเป็นหายนะทันที

พร้อมๆ กันนั้นดาบของโฉปู้ฉุนมันก็ฟันเข้ามาถึง

การโจมตีจากทั้งภายในและภายนอก!

เย่หยวนและโฉปู้ฉุนนั้นไม่เคยตกลงเวลากันว่าจะลงมือเมื่อใด พวกเขาทิ้งไว้ให้เป็นการตัดสินใจเฉพาะหน้าสิ้น

แต่ในวินาทีนี้พวกเขาทั้งสองกลับร่วมมือกันได้อย่างเหมาะเจาะลงตัว!

สองคลื่นพลังทั้งจากภายในและนอกนั้นโจมตีเข้าสู่จุดสำคัญของศิลาโลหิตโกลาหลจนทำให้มันปลิวลิ่วออกไป

ศิลาโลหิตโกลาหลนั้นกลับไม่อาจจะขัดขืนได้แม้แต่น้อย

“อ้ากกก!”

เสียงร้องลั่นอย่างคับแค้นใจนั้นมันดังขึ้นจนฟ้าดินสั่นไหว

ศิลาโลหิตโกลาหลในตอนนี้คับแค้นอย่างสุดหัวใจ

“เย่หยวน เป็นเจ้าอีกแล้ว! เป็นเจ้าอีกแล้ว! วันนี้ข้าจะฉีกร่างเจ้าลงให้ได้!”

เสียงร้องของเขานั้นมันทำให้ทั้งสวรรค์สั่นสะท้าน

“อ่อก!”

เย่หยวนที่ระเบิดเศษดาบเต๋าลงนั้นย่อมจะได้รับความเสียหายย้อนกลับมาด้วย

แต่สายตาของพวกหลงเจี้ยนนั้นมันเฉียบคมแค่ไหน?

คลื่นพลังจากศิลาโลหิตโกลาหลนั้นมันจู่ๆ ก็ติดขัดไปและจางหายลง

“สำเร็จแล้ว! ฮ่าๆๆ ไอ้หนู เยี่ยมมาก!” หลงเจี้ยนร้องลั่นขึ้น

ส่วนพวกหวังจั่วทั้งหลายนั้นต่างต้องอ้าปากค้าง “นี่มัน…เป็นไปได้อย่างไรกัน? ศิลามารดานั้นไร้เทียมทาน!

มันจะถูกคนทำร้ายได้อย่างไร?”

เขานั้นไม่คิดใส่ใจคำพูดก่อนหน้าของเย่หยวนแม้แต่น้อย

แต่ตอนนี้เขาได้รู้ซึ้งแก่ใจ!

ศิลามารดาจุติได้ไม่สมบูรณ์!

เย่หยวนนั้นกลับทำได้จริงๆ!

แต่ศิลามารดานั้นไร้เทียมทาน ทำไมถึงเสียท่าให้มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์น้อยคนหนึ่งได้?

ปัง!

ร่างหนึ่งปลิวขึ้นฟ้ามา

โฉปู้ฉุนนั้นถูกกระแทกลอยลิ่วขึ้นมาจากห้องลับ!

แต่ว่ามันก็มิใช่เรื่องใหญ่ เพราะตอนนี้ศิลาโลหิตโกลาหลบาดเจ็บหนักและไม่มีพลังมากมายอีกต่อไป

“พี่โฉ ยอดเยี่ยมนัก!” เย่หยวนยิ้มกล่าวขึ้น

โฉปู้ฉุนเองก็ยิ้มกว้างตอบกลับไป “มันเป็นเจ้าต่างหากที่เก่งกาจล้ำ! หากไม่มีเจ้าแล้วดาบของข้าคงไม่อาจจะเข้าไปถึงตัวมันได้ด้วยซ้ำ!”

เย่หยวนตอบกลับไป “ดาบของพี่โฉนั้นเข้าโจมตีได้อย่างถูกเวลา มันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”

โฉปู้ฉุนตอบกลับไป “มันเป็นเจ้าต่างหากที่จับเวลาได้ลงตัว กลับสามารถทำเรื่องที่ไม่มีใครคาดฝันได้เช่นนี้!”

“เอาล่ะๆ ข้ารู้แล้วว่าพวกเจ้าเก่งกาจ เลิกโม้กันได้แล้ว ข้าจะทนฟังไม่ไหวแล้ว!” หลงเจี้ยนร้องขึ้นขัด

คนทั้งสองนั้นเอาแต่ยกย่องกันและกันจนทำให้เขารู้สึกอับอายใจขึ้นแทน

น่าอับอายจริงๆ!

แต่มันก็สุดยอดจริงๆ ด้วย!

ทั้งสองนั้นหนึ่งเป็นแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์และอีกคนก็แค่ยอดเจ้าโลกที่เพิ่งบรรลุมาไม่นาน

แต่การร่วมมือของคนทั้งสองนั้นกลับทำให้เจ้าโลกล้ำสวรรค์ที่มีพลังเทียบเคียงหมี่เทียนบาดเจ็บสาหัส!

นี่มันเกิดกว่าคำว่าเก่งกาจไปมากนัก!

ตูม!

ห้วงมิติสั่นสะท้านพร้อมด้วยแสงสีแดงที่พุ่งตามขึ้นมา

คนทั้งหลายที่ได้เห็นต่างหลุดขำออกมาตามๆ กัน เพราะว่าเจ้าตัวประหลาดตรงหน้านี้มันเป็นมีร่างกายไม่เป็นรูปเป็นร่าง

เจ้าสัตว์ประหลาดนี้มันมีคลื่นพลังที่ยุ่งเหยิงอย่างมาก ไม่อาจจะควบคุมใดๆ ได้

หากมองดูแล้วพลังของมันอย่างมากก็คงเทียบเคียงได้กับเจ้าโลกธรรมดาเท่านั้น

ดูแล้วการวิวัฒนาการของศิลาโลหิตโกลาหลมันจะล้มเหลวไม่เป็นท่า

ปุ ปุ ปุ!

แต่วินาทีเดียวกันนั้นเจ้าโลกเผ่าเลือดมากมายก็แตกสลายกลายเป็นหมอกเลือดและค่อยๆ ไหลเข้ามาหาศิลาโลหิตโกลาหล

สีหน้าของพวกหลงเจี้ยนนั้นเปลี่ยนสีไปทันทีที่ได้เห็น เพราะหลังจากกลืนกินเจ้าโลกไปกว่ายี่สิบคนสุดท้ายแล้ว

พลังของศิลาโลหิตโกลาหลมันก็มาหยุดลงที่ยอดเจ้าโลกจนได้

แต่มันก็ไปได้แค่นี้

เย่หยวนและโฉปู้ฉุนนั้นโจมตีมันเข้าจนถึงรากฐานทำให้การวิวัฒนาการของมันไม่สำเร็จดี

หากมันอยากจะขึ้นไปให้ถึงล้ำสวรรค์แล้วมันคงต้องใช้เวลาอีกไม่น้อยแน่นอน

ศิลาโลหิตโกลาหลหันมามองหน้าเย่หยวนและร้องกล่าวขึ้น “มารน้อยเย่หยวน ข้าจะสังหารเจ้าลงให้ได้!

พวกเจ้าทั้งหลายฟังคำสั่งข้า สังหารเย่หยวนลงให้ได้แม้แต่ต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!”

เย่หยวนยักไหล่ตอบกลับไป “ภารกิจของข้าลุลวงไปแล้ว ข้าจะไม่ขออยู่ล่อเท้าใครอีกต่อไป ผู้อาวุโสหลงเจี้ยน

ข้าฝากท่านจัดการมันต่อด้วย ข้าไปก่อนล่ะ!”

พูดจบเย่หยวนก็ไม่รอช้าใช้วิถีศักดิ์สิทธิ์มุดหายไปจากจุดที่อยู่ทันที

หลงเจี้ยนและพวกนั้นได้แต่ต้องอ้าปากค้างเพราะเจ้าเด็กนี่หนีได้รวดเร็วนัก

แต่มันก็ดีแล้วที่เขาไม่อยู่

เพราะเย่หยวนนั้นถูกหมายหัวมากจนเกินไป!

พวกเขานั้นไม่รู้ได้เลยว่าพลังของศิลาโลหิตโกลาหลในตอนนี้มันแข็งแกร่งแค่ไหน เพราะแม้จำนวนเจ้าโลกของเผ่าเลือดนั้นจะลดลงไปกว่ายี่สิบคนแต่ว่าเมื่อมีศิลาโลหิตโกลาหลมาเสริมทัพเช่นนี้ มันก็ย่อมจะทดแทนกันได้ไม่ยาก

จะอย่างไรม้าหิวก็ยังตัวใหญ่กว่าลา แม้ว่าศิลาโลหิตโกลาหลนั้นจะไม่อาจวิวัฒนาการได้สำเร็จ แต่พลังของมันก็ยังไม่อาจจะประมาทได้

การต่อสู้นี้มันยังไม่รู้ผลกัน!

“พวกเรา มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์มันแย่งผลงานเราไปมากแล้ว เราเหล่าคนเฒ่าทั้งหลายจะเสียหน้าไม่ได้! สังหารมัน!” หลงเจี้ยนสั่งขึ้น