Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 3042 คนที่ตาบอดมันคือพวกเจ้า!

“พระเจ้าช่วย! สองนางงามเชิญชวนเช่นนี้แล้วหยางผู้นี้จะตอบอย่างไรดีเล่า!” หยางชิงกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

ยู่หรานนั้นเอาหน้าอกดันเข้าแนบแขนหยางชิงและกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “มันจะยังต้องลังเลอะไรอีก? เบื้องหลังนางมันมีแค่กำลังของหนึ่งนิกาย ส่วนเบื้องหลังยู่หรานนั้นมีกำลังของหนึ่งเผ่าพันธุ์! เช่นนี้แล้วยังจำเป็นต้องคิดอีกหรือ?”

หวังหนิงเหยียนนั้นกัดฟันร้องขึ้น “หน้าไม่อาย!”

ยู่หรานยิ้มตอบกลับไป “น้องหนิงเหยียน เจ้าคิดจะล่อลวงพี่หยางชิงไปอยู่ด้วยแล้วยังมีหน้ามาทำเป็น รักนวลสงวนตัว? พี่หยางชิงนั้นเป็นยอดอัจฉริยะระดับไหนกัน? เจ้าคิดว่าตัวเองนั้นมีค่าพอจะเทียบเคียงกับเขาหรือ?”

หวังหนิงเหยียนนั้นขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาเพราะนางรู้สึกว่าคำพูดของยู่หรานนั้นมันไม่ผิดไปจากความจริง

บนสวรรค์ทั่วสามสิบสามนี้มันคงไม่มีชายใดที่คู่ควรกับนาง!

แม้แต่คงถานนั้นเองก็ยังไม่คู่ควรกับตัวนาง

แต่หยางชิงนั้นมิใช่!

เพราะว่าโถงพันวิญญาณนั้นมันทรงพลังแค่ไหนคนทั้งหลายต่างเข้าใจมันดี!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่ติดพันอันดับแรกได้นั้นมันต่างเป็นดั่งสัตว์ประหลาด

คนที่สามารถผ่านด่านโถงพันวิญญาณมาได้นั้นมันยิ่งใหญ่แค่ไหนนางรู้ดี

หยางชิงนั้นมีอนาคตที่ยิ่งใหญ่เกินคาดเดา!

ไม่เช่นนั้นแล้วมีหรือที่คนอย่างหวังหนิงเหยียนผู้เย่อหยิ่งนี้จะเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน?

แต่ว่าเทียบกับยู่หรานแล้วหวังหนิงเหยียนก็ยังเสียเปรียบไปมากอยู่ดี เพราะหากมองดูแล้วว่าบนโลกนี้มีใครที่คู่ควรกับหวังหนิงเหยียน มันก็คงมีแต่หยางชิงคนนี้!

ได้เห็นสภาพนั้นของหยางชิง คงถานยิ่งมั่นใจว่าเขาและเฟิ่งชิงซวนนั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์เช่นนั้นกันแน่นอน พวกเขาคงเป็นแค่สหายกัน

“ฮ่าๆ คนของเจ้าดูท่าจะลืมตัวตนของเจ้าไปสิ้นเชิงเลยนะ! เฟิ่งชิงซวน เจ้าเองก็มีหน้าตางดงาม

แต่ทำไมกลับหน้าไม่อายเช่นนี้? ไปชี้หน้าใครก็ไม่รู้แล้วบอกว่าเขาเป็นของเจ้า?” คงถานหัวเราะเย้ย

เฟิ่งชิงซวนหันกลับไปมองและยิ้มตอบ “ใครบอกว่าคนของข้าคือหยางชิงมัน?”

คงถานผงะไปทันทีที่ได้ยินนางสวนกลับมา “เอ้า ก็เจ้าพูดเองมิใช่หรือ?”

เฟิ่งชิงซวนนั้นเดินผ่านหน้าหยางชิงไป และเกาะแขนของเย่หยวนไว้แน่นก่อนจะยิ้มกล่าวขึ้น

“ดูให้ดี นี่ต่างหากคือคนของข้า!”

เย่หยวนต้องผงะไปทันที

‘ข้าไปเป็น…คนของเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน?’

การกระทำของเฟิ่งชิงซวนนั้นมันทำให้คนทั้งหลายต้องผงะ

“นี่…แม่นางเฟิ่งเสียสติไปแล้วหรือ?”

“เจ้าเด็กนี่มันเป็นใคร? มันไม่ติดรายชื่อรวมสวรรค์และรายชื่อพันวิญญาณเลยนี่? แล้วทำไมแม่นางเฟิ่งกลับไปเลือกมัน?”

“แม่นางเฟิ่งนั้นคงตาบอดแล้ว! หยางชิงนั้นเป็นยอดอัจฉริยะสวรรค์เลือก นางกลับไม่คิดชอบเขาแต่กลับไปเลือกขยะที่ไหนไม่รู้?”

…

เทียบกับหยางชิงในตอนนี้แล้วเย่หยวนย่อมจะเป็นแค่ขยะ เพราะหยางชิงนั้นเจิดจ้าจนเกินไป!

บนสามสิบสามสวรรค์นั้นมันมียอดอัจฉริยะมากมายเกินนับได้ แต่เขานั้นกลับกดหัวทุกผู้คนลงได้!

ต่อให้จะไม่อยากเด่นมันก็ไม่มีทางปกปิดได้

เมื่อถูกเฟิ่งชิงซวนดึงแขนไปเช่นนั้น เย่หยวนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเช่นกัน

แต่ต่อหน้ายอดอัจฉริยะมากมายจากทุกสวรรค์นี้ตัวเขาย่อมจะไม่อาจปฏิเสธนางออกไปได้ เพราะหากปฏิเสธไปตอนนี้ เฟิ่งชิงซวนคงไม่มีหน้าไปพบเจอใครอีกตลอดชีวิตแน่นอน เพราะอย่างไรเสียเขานั้นก็ยังติดหนี้เฟิ่งชิงซวนอยู่ครั้งใหญ่

เย่หยวนนั้นได้ยินจากหลงเจี้ยนมาว่าตอนที่หลงเจี้ยนไปยังเผ่าหงส์แดงนั้น…หลวนชิงเหอไม่คิดแม้แต่จะส่งกำลังใดๆ ออกมาช่วยเหลือ

ซึ่งมันก็ไม่แปลกอะไร และมันเป็นตัวเฟิ่งชิงซวนคนนี้ที่เข้ามาไกล่เกลี่ยจนสุดท้ายแม้แต่หลวนชิงเหอยังต้องออกมาเอง

ได้เห็นว่าเย่หยวนไม่คิดปฏิเสธนั้น เฟิ่งชิงซวนก็ต้องลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นางย่อมจะรู้นิสัยของ เย่หยวนและรู้ดีว่าเย่หยวนไม่ได้คิดสนใจตัวนางแม้แต่น้อย แต่ไม่ทราบตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นางกลับไม่อาจลืมหน้าเย่หยวนไปได้

“เย่หยวน ช่วยข้าล้างแค้นหน่อยสิ” เฟิ่งชิงซวนกล่าวขึ้น

เย่หยวนพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล “ได้!”

“ฮ่าๆๆ เฟิ่งชิงซวน เจ้าตาบอดไปแล้วหรือ? เจ้านั้นไม่เลือกยอดคนอันดับหนึ่งของรายชื่อรวมสวรรค์และรายชื่อพันวิญญาณอย่างพี่หยางชิงนี้แต่กลับไปเลือกเจ้าขยะที่ไหนไม่รู้?” ยู่หรานกล่าวขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ

ไม่ไกลออกไปหวังหนิงเหยียนเองก็ต้องทำหน้าผิดหวังเช่นกัน

ดูแล้วนางเองก็คงจะเย้ยหยันการกระทำของเฟิ่งชิงซวนนี้อย่างมาก

เมื่อคงถานได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องหัวเราะขึ้น “ฮ่าๆๆ ไอ้หนู เจ้าคงถูกเฟิ่งชิงซวนล้างสมองจนลืมตัวเองไปแล้ว? เจ้าคิดจะมาแก้แค้นให้นาง?”

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับไปอย่างเย็นเยือก “ใช่! เจ้าสังหารภูตแท้ไปมากมาย เจ้าต้องชดใช้มัน!”

คงถานหัวเราะขึ้นอีกครั้ง “เช่นนั้นแล้วปีศาจผู้นี้ก็อยากจะเห็นนักว่ามหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ขั้นต้นอย่างเจ้านี้มันจะแก้แค้นอย่างไร! ปีศาจผู้นี้จะขอดูมันหน่อยเถอะ!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เจ้าคุกเข่าลงขอโทษคนเผ่าภูตแท้เสีย! ไม่เช่นนั้นคนเผ่าปีศาจที่เจ้าพามาด้วยทั้งหมดต้องตายลงสิ้น!”

คงถานหัวเราะ

ยู่หรานหัวเราะ

เด็กน้อยคนนี้มันกลับขู่คนอย่างโง่เง่า

ยู่หรานหัวเราะกล่าวขึ้น “เฟิ่งชิงซวน เจ้ามันก็ช่างเลือกดีเสียจริงๆ! มันช่างกล้าจะพูด ฮ่าๆๆ”

คงถานหัวเราะขึ้นตาม “ข้านั้นไม่รู้จักคำว่าขอโทษ! มาสิ ให้ข้าดูหน่อยว่าเจ้าจะไม่ไว้ชีวิตพวกเราอย่างไร!”

ปัง!

ในเวลานั้นเองที่หยางชิงสะบัดตัวยู่หรานจนปลิวออกไป

ยู่หรานนั้นต้องอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

คนจากสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นต่างรู้เรื่องนี้สิ้น

แต่ไม่ว่าจะเป็นคงถานยู่หรานหรือว่าใครๆ จากสวรรค์อื่น พวกเขาทั้งหลายต่างไมรู้เลยว่ามหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ขั้นต้นคนนี้มันเป็นใคร!

ในสายตาของคนจากสวรรค์อื่นนั้นเย่หยวนมีกำลังฝีมือด้อยที่สุดในกลุ่ม

มีหรือที่คนทั้งหลายจะมีใครเชื่อฟังเย่หยวน?

“พี่หยางชิง ข้าเจ็บนะ! พี่ทำแบบนี้กับหญิงสาวได้อย่างไรกัน?” ยู่หรานกล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางงอน

แต่ในตอนนี้หยางชิงได้เลิกวางท่าเล่นๆ และยิ้มตอบกลับไปอย่างเย็นเยือก “ไสหัวไปให้พ้นหน้าข้า! มีหรือที่มหาจักรพรรดิฟ้าครามคนนี้จะลดตัวไปคบกับคนอย่างเจ้า? คนที่ตาบอดมันคือพวกเจ้าต่างหาก! มีแต่แม่นางเฟิ่งเท่านั้นที่ตาดีเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่อาจเห็นได้! ชิๆ แม่นางเฟิ่ง ตาของเจ้ามันเฉียบคมจริงๆ! เย่หยวนเจ้าบ้านี่มันด้อยกว่าข้าไปเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น!”

พูดไปหยางชิงก็ยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้แก่เฟิ่งชิงซวน และตัวนางเองก็ยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างภาคภูมิ

ส่วนเย่หยวนนั้นกลับรู้สึกปวดหัวขึ้นกับท่าทางของคนทั้งสอง

คำพูดของหยางชิงนั้นมันทำให้ยอดอัจฉริยะจากทั่วสวรรค์ต้องผงะไป

เจ้าบ้านี่พูดเรื่องอะไรของมัน?

“หยางชิงบอกว่าหวังหนิงเหยียนและยู่หรานตาบอด มันจะไม่เท่ากับด่าตัวเองหรือ? เจ้าบ้านี่มันตัวตลกแท้ๆ!”

“แต่เจ้าเด็กนี่มันเป็นใครจากไหนกัน? ทำไมถึงได้ด้อยกว่าหยางชิงแค่เล็กน้อย?”

“จะบ้าเรอะ! ทั้งในรายชื่อรวมสวรรค์และรายชื่อพันวิญญาณนั้นสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันมีแค่หยางชิงคนเดียวตลอดมา เจ้าเด็กนี่มันก็แค่ขยะที่ติดตามเขามาเท่านั้น!”

“อ่า ข้าว่าข้ารู้แล้ว เจ้าเด็กคนนี่มันคงเป็นทายาทตระกูลใหญ่จากสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดแน่ๆ!”

“อ่อ เจ้าพูดมีเหตุผล!”

…

คนทั้งหลายนั้นต่างผงะมึนงงกับท่าทางของหยางชิงที่ด่าตัวเองเพื่อยกย่องเย่หยวน

เย่หยวนคนนี้มันเป็นใครกันแน่?

เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงได้เริ่มเดาถึงตัวตนของเย่หยวน

หยางชิงนั้นด่าตัวเองออกมาแต่กลับไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยและหันไปมองหน้าคงถานพร้อมกล่าวขึ้นขู่

“เจ้าคืออันดับสอง คงถาน? ข้าแนะนำให้เจ้ารีบคุกเข่าลงเสียจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นแล้วเจ้าจะได้ตายกันสิ้นจริงๆ!

เย่หยวนนั้นมันไม่เคยขู่เรื่องที่ทำไม่ได้จริงหรอกนะ! พวกเจ้าจะได้ตายกันจริงๆ!”

หยางชิงนั้นกล่าวขึ้นมาเช่นนี้มันทำให้คงถานนั้นต้องใจสั่น

แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่อาจจะคิดได้ว่าเย่หยวนน้อยๆ คนนี้มันจะมีดีอะไรมากมาย!

“หยางชิง เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาพูดจาเช่นนี้กับข้า? ปีศาจผู้นี้ไม่พอใจแล้วจริงๆ! ต่อให้พวกเจ้าไม่ลงมือข้าก็จะขอสังหารคนก่อนแล้ว! พวกเรา สังหารมันให้สิ้น!” คงถานร้องขึ้นสั่ง

“ไอ้โง่!” หยางชิงยิ้มตอบกลับไป

เย่หยวนสั่งการตอบกลับไป “คนเผ่าปีศาจนี้อย่าให้มันรอดกลับไปแม้แต่คนเดียว!”