Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 3094 แลกชีวิตเพื่อความถูกต้อง!

ทางขึ้นเขาของนิกายยาสุดล้ำนั้นมันพังทลายอย่างไม่มีชิ้นดี

ยอดฝีมือบนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นต่างบาดเจ็บล้มตายกันไปมากเกินกว่าจะนับได้

หลังจากต่อสู้กันถึงสามวันสามคืน เหล่ายอดฝีมือหัวกะทิของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดก็บาดเจ็บล้มตายกันไปกว่าครึ่ง!

ต่อให้จะเป็นเจ้าโลกทั้งหลายเองก็ยังมีคนตายไปกว่าร้อยคน!

ส่วนพวกที่อยู่ต่ำกว่าเจ้าโลกลงมานั้นย่อมจะมีคนเจ็บล้มตายไปมากเกินกว่าที่จะนับได้

นี่มันคือโศกนาฏกรรมอย่างแท้จริง

แน่นอนว่าฝ่ายเผ่าเลือดเองก็ไม่ได้ดีกว่ากันไปมาก พวกเขาเองก็เสียหายบาดเจ็บล้มตายไปมากมาย

ยอดฝีมือบนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นต่างต่อสู้แลกชีวิตกันไม่คิดเกรงกลัวกองทัพที่ยิ่งใหญ่ของเผ่าเลือด

เพราะว่าสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันแตกต่างจากสวรรค์อื่นๆ พวกเขานั้นมีใจที่รวมเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อ

แม้แต่ตัวอี้เฉียเองก็ยังต้องยอมรับในเรื่องนี้

เขานั้นคิดไปว่าศึกครั้งนี้เมื่อเขาสามารถทำให้คนทั้งหลายเลิกหวังที่จะสู้ชนะ พวกเขาก็จะแยกย้ายหนีกันไปคนละทิศละทาง

แต่มันกลับไม่มีภาพเช่นนั้นเกิดขึ้นแม้แต่น้อย!

เพราะว่าแม้แต่ยอดฝีมือที่มาร่วมจากสวรรค์อื่นๆ เองนั้นก็ต่างล้วนแล้วแต่สู้จนหยดสุดท้ายเช่นกัน

แต่ว่าเผ่าเลือดนั้นก็ยังมีพลังชีวิตที่เหนือล้ำ ทำให้ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับกองทัพเผ่าเลือดนั้นมันน้อยกว่าทางสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดอย่างเห็นได้ชัด

รอบๆ โถงใหญ่ของนิกายยาสุดล้ำในตอนนี้มันมีเจ้าโลกหลายคนกำลังปะทะกันอยู่อย่างรุนแรง

เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นนำกำลังเจ้าโลกกว่าสิบคนป้องกันโถงใหญ่ของนิกายยาสุดล้ำอย่างสุดชีวิต

ร่างกายของเขาในตอนนี้มันมีแต่เลือดอาบไปทั่วแต่ว่าจิตใจของเขานั้นยังสู้ไม่มีถอย!

“ฮ่าๆ เฟิงเสี่ยวเถียน พวกเจ้าแลกชีวิตเพื่อปกป้องห้วงมิตินี้มันย่อมจะเพราะว่ามีของดีอยู่ภายในแน่! หากข้าเดาไม่ผิดคัมภีร์สวรรค์คงอยู่ภายในห้วงมิตินี้แล้ว?” เฉียนั้วหัวเราะลั่นขึ้นมาเย้ยหยันเฟิงเสี่ยวเถียน

เฟิงเสี่ยวเถียนตอบกลับไป “ถ้าใช่แล้วจะทำไม?”

เฉียนั้วนั้นยิ้มตอบกลับไป “เจ้าคิดว่าตัวเองจะยังสู้ได้อีกกี่น้ำ? สภาพเช่นนี้จะอยู่ได้อีกสักกี่นาทีกัน?”

เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นเช็ดเลือดที่ไหลลงมาใส่ตาก่อนจะกัดฟันตอบกลับไป “ตราบเท่าที่ข้านั้นยังมีลมหายใจเจ้าก็จะไม่มีทางได้เข้าไปใกล้หอสุดแสงเด็ดขาด!”

ในการต่อสู้กันดุเดือดนี้โถงใหญ่ของนิกายยาสุดล้ำนั้นมันแทบจะถูกทำลายลงเพราะลูกหลงของการต่อสู้

ที่แห่งนี้มันคือทางเข้าหลักของหอสุดแสง สถานที่เก็บคัมภีร์สวรรค์ไว้ เรียกได้ว่ามันคือหัวใจของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดในตอนนี้ก็ว่าได้

คนอย่างเฟิงเสี่ยวเถียนย่อมจะไม่มีทางปล่อยให้ห้วงมิติของหอสุดแสงนั้นถูกลูกหลงการต่อสู้นี้ทำลายลงไปอย่างแน่นอนเขาจึงได้ลงมาปกป้องมันไว้

แต่ยิ่งทำเช่นนี้มันก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้ถึงความสำคัญของสถานที่แห่งนี้

ห้วงมิติลับเช่นนี้หากเป็นคนทั่วๆ ไปแล้วย่อมจะไม่อาจสัมผัสถึงได้แต่กับเจ้าโลกระดับเฉียนั้วมันย่อมจะไม่อาจปิดซ่อนใดๆ ได้

เพราะฉะนั้นเฉียนั้วจึงได้พากำลังเจ้าโลกมากมายมาล้อมโจมตีที่แห่งนี้

เดิมทีแล้วเฟิงเสี่ยวเถียนนั้นมีเจ้าโลกอีกมากมายที่คอยช่วยแต่เพื่อจะปกป้องห้วงมิตินี้ไว้พวกเขาจึงได้แต่ต้องต่อสู้แลกชีวิตกับศัตรูไปเพราะไม่อาจจะถอนไปไหนได้

หลังจากผ่านไปได้สามวันตอนนี้มันจึงเหลือเจ้าโลกรอบๆ ตัวเฟิงเสี่ยวเถียนเพียงแค่สิบกว่าคนที่สำคัญไปกว่านั้นพวกเขายังบาดเจ็บกันถ้วนหน้า

“ฮ่าๆๆ เป็นตั๊กแตนขวางรถเสียจริงๆ! เฟิงเสี่ยวเถียน เจ้าและข้านั้นต่อสู้กันมาหลายต่อหลายปี สังหารเจ้าลงวันนี้มันก็ทำให้ข้าใจหายเช่นกัน! โจมตีมัน! ทำลายห้วงมิตินี้และเก็บเอาคัมภีร์สวรรค์ออกมา!”

ภายใต้คำสั่งของเขานั้นเจ้าโลกเผ่าเลือดทั้งหลายจึงได้พุ่งตัวเข้าไปโจมตีอย่างสุดแรง

เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นนำกลุ่มเจ้าโลกที่เหลือเข้ารับมือศัตรู

เลือดที่หลั่งไหลออกมานี้มันยิ่งทำให้พวกเขาบ้าคลั่ง

คนแค่สิบกว่าคนปะทะกับคนหลายสิบมันย่อมจะไม่มีทางสู้ชนะได้

แต่คนสิบกว่าคนนี้กลับไม่มีใครคิดถอยแม้สักคนเดียว!

“จื่อชาง หมิงเจียง พวกเจ้าสองคนประกบข้างข้าไว้ คนอื่นๆ เข้าไปรับมือในโถง ให้ข้ารับมือพวกเฉียนั้วมันเอง!” เฟิงเสี่ยวเถียนสั่งการขึ้น

แต่แม้จะไม่ต้องสั่งคนทั้งสองนั้นก็ก้าวขึ้นมาประกอบข้างซ้ายขวาของเขาไว้ให้แล้ว

โจวจื่อชางและซ่งหมิงเจียงทั้งสองคนนั้นเป็นสหายร่วมรบกับเฟิงเสี่ยวเถียนมาตั้งแต่สมัยอยู่ที่มหานครฉีใต้ พวกเขาย่อมจะเข้าใจความต้องการของเฟิงเสี่ยวเถียนแม้ไม่ต้องได้ยินจากปาก

มหานครฉีใต้นั้นมันคือเครื่องปั่นชีวิต นรกบนดินแต่มันก็ทำให้เกิดยอดฝีมือมากมายขึ้นที่นั่นเช่นกัน

โจวจื่อชางและซ่งหมิงเจียงทั้งสองคนนั้นเป็นยอดอัจฉริยะที่มากพรสวรรค์อย่างมากในหมู่คนเมือง

เดิมทีแล้วพวกเขานั้นติดคอขวดอยู่ที่อาณาจักรคลื่นกำเนิดและไม่อาจจะบรรลุเจ้าโลกได้ง่ายๆ

แต่ด้วยความช่วยเหลือจากค่ายกลกำเนิดโกลาหลของเย่หยวน โจวจื่อชางและซ่งหมิงเจียงทั้งสองนั้นจึงสามารถบรรลุเจ้าโลกขึ้นมาได้ในที่สุด

คนทั้งสองนั้นเป็นทหารผ่านศึกของมหานครฉีใต้ พวกเขาย่อมจะรู้วิธีการต่อสู้ในสงครามอย่างดีทำให้ฝีมือของพวกเขาเมื่อบรรลุขึ้นมาได้นั้นเป็นที่ประจักษ์จนรอดชีวิตมาได้ถึงตอนนี้

แต่ว่าจะอย่างไรพวกเขานั้นก็เป็นแค่ไม้ใกล้ฝั่ง

การต่อสู้ในระยะใกล้นั้นมันย่อมจะเป็นสิ่งที่สร้างความเสียหายได้มากที่สุด

แน่นอนว่าคนที่รับภาระไปหนักที่สุดแล้วมันก็ยังเป็นเฟิงเสี่ยวเถียน

เพราะเขานั้นต้องรับมือเจ้าโลกระดับสูงถึงหกคนด้วยตัวคนเดียว!

และตอนนี้เจ้าโลกระดับสูงของฝ่ายสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันเหลือเพียงแค่เขาคนเดียวแล้ว!

แต่แม้ต้องเจอความแตกต่างด้านจำนวนเช่นนี้มันก็ยังไม่มีใครคิดถอย

แม้จะได้เปรียบเรื่องจำนวนมากมายเช่นนี้แต่เฉียนั้วนั้นก็ยังไม่อาจจะเอาชีวิตของอีกฝ่ายไปได้ง่ายๆ

คนพวกนี้มันดื้อด้านเสียจริงๆ!

“จินหยู เจ้าไปตัดข้างมัน เราจะล้อมเฟิงเสี่ยวเถียนมันให้ได้!” เฉียนั้วสั่งขึ้นมา

“ได้!”

จินหยูนั้นเป็นหนึ่งในเจ้าโลกระดับสูงเช่นกัน เมื่อได้รับคำสั่งไปนั้นเขาก็พุ่งตัวออกข้างไปทันที

เฟิงเสี่ยวเถียนที่ได้เห็นก็ต้องใจหายวาบแต่ไม่อาจจะหยุดยั้งอีกฝ่ายไว้ได้แล้ว

เพราะตอนนี้เขาเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจมันก็เกือบจะถึงขีดจำกัดแล้ว

จินหยูนั้นพุ่งตัวออกไปด้วยพลังงานสีแดงฉานตรงใส่โจวจื่อชาง!

“ระวัง จื่อชาง!” เฟิงเสี่ยวเถียนที่ไม่อาจจะหยุดจินหยูได้นั้นจึงได้แต่ต้องร้องขึ้นเตือนโจวจื่อชาง

แต่โจวจื่อชางที่ได้ยินนั้นกลับหัวเราะลั่นตอบกลับไป “ฮ่าๆๆ เยี่ยม! เจ้าเมืองเฟิง ข้า เฒ่าโจวคนนี้ขอตัวไปก่อนแล้ว!”

พูดจบเขาก็หันไปหัวเราะใส่จินหยูที่กำลังพุ่งตัวเข้ามาใกล้ “ไอ้สารเลว! คิดจะฆ่าข้านั้นเจ้าเองก็ต้องเตรียมเจ็บตัวกลับไปบ้าง!”

ด้านหลังของโจวจื่อชางนั้นปรากฏประตูแห่งชีวานิรันดร์ขึ้นมา

โจวจื่อชางนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายเหมือนว่าร่างของเขานั้นกลายเป็นดวงตะวันที่ส่องสาดแสงใส่โลกหล้า พลังงานจากตัวของเขานั้นพุ่งทะยานจนไม่น่าเชื่อว่ายังเป็นคนเดิม

เขานั้นมีพลังห่างจากเจ้าโลกระดับสูงเพียงแค่เส้นผม!

เฟิงเสี่ยวเถียนที่รับมือเจ้าโลกระดับสูงห้าคนอยู่นั้นย่อมจะไม่มีเวลาหันไปสนใจแต่มีหรือที่เขาจะสัมผัสไม่ได้ว่า โจวจื่อชางกำลังคิดทำอะไร?

ในตอนนี้เขากลับรู้สึกโล่งใจ

“ฮ่าๆๆ ดูแลตัวเองด้วยเฒ่าโจว! เฟิงผู้นี้จะตามเจ้าไปในไม่ช้า!” เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นหัวเราะตอบกลับไปอย่างไม่คิดหันหน้ามอง

โจวจื่อชางนั้นกำกระบี่ในมือก่อนจะสะบัดมันออกมาในแนวขวาง

ฉัวะ!

เจ้าโลกตรงหน้าของเขานั้นไม่ทันจะหลบไปไหนและต้องถูกกระบี่นี้ตัดขาดครึ่งทันที!

แต่ว่าพลังของกระบี่นั้นกลับไม่ลดลงไปแม้แต่น้อยและพุ่งตรงเข้าหาจินหยูที่กำลังมุ่งหน้ามา

จินหยูนั้นหน้าเปลี่ยนสีไปเพราะสัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากกระบี่นี้!

พลังของกระบี่นี้มันรุนแรงถึงระดับของเจ้าโลกระดับสูง!

หากเขารับมันไว้ตรงๆ แล้วเขาย่อมจะต้องสิ้นท่าไปด้วยแน่นอน!

จินหยูจึงดึงตัวกลับม้วนตีลังกากลางอากาศหมายจะหลบกระบี่นี้

เขาเลือกที่จะถอย!

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียกระบี่ของโจวจื่อชางนั้นมันก็ใช้พลังชีวิตของเขาออกมาจนหมดแล้ว เขาเป็นได้แค่คนตายเท่านั้น

ปะทะกันไปก็เสียเปล่า!

“ฮ่าๆๆ ไอ้ขี้ขลาด! เจ้าไม่กล้าแม้แต่จะรับกระบี่ของพ่อเจ้าหรือ! ไปตายเสียเถอะ!”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะนั้นโจวจื่อชางก็หมุนข้อมือเปลี่ยนวิถีกระบี่เข้าใส่ตัวจินหยูในทันที

จินหยูนั้นได้แต่ต้องกัดฟันอย่างตกตะลึงเพราะว่ากระบี่นี้เร็วจนเกินจะหลบได้!

เมื่อไม่มีทางหลบเขาจึงมีแต่ต้องรับมันไว้เท่านั้น

ตูม!

บนท้องฟ้านั้นเกิดเสียงระเบิดดังขึ้นมาจนแสบแก้วหู

“อ๊าก!”

จินหยูนั้นกระอักเลือดปลิวออกไปทันที

กระบี่ของโจวจื่อชางนี้มันทำให้เขาบาดเจ็บหนัก

แต่ในเวลานั้นเองร่างไร้ลมหายใจของโจวจื่อชางก็ร่วงลงพื้นดินไปเช่นกัน

“ไอ้บ้า! พวกเจ้ามันบ้า!” จินหยูได้แต่ต้องร้องลั่นขึ้นอย่างคับแค้นใจ

คนพวกนี้มันคือคนบ้าอย่างแท้จริง

ไม่มีใครคิดหนี คิดแต่จะแลกชีวิตกับศัตรู

โจวจื่อชางนั้นเป็นแค่เจ้าโลกธรรมดาๆ แต่กลับสามารถปล่อยพลังโจมตีที่เทียบเคียงเจ้าโลกระดับสูงออกมาทำให้เจ้าโลกระดับสูงตัวจริงเสียงจริงอย่างจินหยูนั้นบาดเจ็บสาหัสได้

นี่มันคือสิ่งที่ไม่มีใครกล้าคิดฝันถึง

แต่ว่าก่อนที่เขาจะทันหายตกตะลึงนั้นมันก็มีการโจมตีอีกสายพุ่งลงมาจากด้านบนมุ่งใส่ตัวเขาที่นอนจมกองดิน

จินหยูนั้นขนลุกตั้งไปทั้งกายเพราะรู้สึกได้ถึงความตายที่มาเยือน

“เจ้าเมืองเฟิง เฒ่าซ่งเองก็ขอตัวก่อนแล้ว! ฮ่าๆๆ ไอ้สุนัขเลือด ตายเสียเถอะ!” เสียงของซ่งหมิงเจียงดังลั่นขึ้นมาทำให้ผู้คนที่ได้ยินต้องขนลุกตั้ง

…………………………