Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 3109 เจตจำนงหนักแน่นดั่งปราการ!

เมื่อพวกหมี่เทียนทั้งหลายได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องใจหายวาบไป

เพราะสิ่งที่หวูเทียนคิดทำเป็นอย่างแรกหลังออกมาจากการเก็บตัวกลับเป็นการมาล้างแค้นเย่หยวน!

ได้ยินเช่นนั้นมันกลับเป็นฝ่ายอี้เฉียที่ยิ้มขึ้นมา

เท่านี้บรรพบุรุษท่านก็คงไม่ต้องลงมือเองแล้ว!

“เฒ่าหมี่เทียน ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่ไม่ได้ยินหรืออย่างไร?” หวูเทียนกล่าวขึ้น

หากนับกันแล้วหมี่เทียนนั้นย่อมจะเป็นผู้อาวุโสของเขา

แต่ตอนนี้กำลังของเขามันเหนือล้ำหมี่เทียนมามากมายจนไม่เหลือความสุภาพใดๆ ในน้ำเสียงและคำพูดแล้ว

หมี่เทียนนั้นต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นกล่าวตอบ “หวูเทียน เย่หยวนนั้นกำลังเก็บตัวรอรับสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะ! ถือว่าเห็นแก่หน้าเฒ่าคนนี้เจ้าถอยไปก่อนจะได้หรือไม่?”

แต่เมื่อหวูเทียนได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องเลิกคิ้วหลับตาลงเหมือนพยายามสัมผัสอะไรบางอย่าง

จากนั้นเขาก็เบิกตากว้างขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ “ฮ่าๆ มันเป็นสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะจริง! แต่ว่ามันก็ไม่แปลก หากมันไม่เรียกสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะลงมาสิถึงจะแปลก! แต่ว่านะ…หมี่เทียน หน้าของเจ้ามันไม่ใหญ่ขนาดนั้นหรอก! เมื่อข้าคนนี้บรรลุเต๋าของตัวเองกลับมาได้แล้วข้าย่อมจะไม่ปล่อยให้มันได้ตายไปกับทุกข์แห่งหายนะ! หลังจากที่ข้าสังหารมันลงแล้วมันก็คงถือเป็นการช่วยงานของสวรรค์ไปในตัวด้วย!”

เมื่อคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องผงะไปเพราะรู้ได้แล้วว่าหวูเทียนนั้นไม่มีความคิดที่จะถอยกลับไปแม้แต่น้อย!

หวูเทียนในตอนนี้มันแข็งแกร่งจนเกินไป!

ส่วนอีกด้านพวกอี้เฉียและคนเผ่าเลือดนั้นได้แต่ต้องยิ้มเย้ยเพราะนี่แหละคือสิ่งที่พวกเขาต้องการจะเห็นและได้ยินมากที่สุด

แต่พวกเขาเองก็ตกตะลึงกับพลังของหวูเทียนมากเช่นกัน

เพราะพวกเขาเหล่าเจ้าโลกล้ำสวรรค์นั้นสัมผัสได้ถึงสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะตอนที่เย่หยวนใช้ห้าก้าวย่ำสวรรค์ออกมาแต่ว่าหวูเทียนนั้นกลับสัมผัสมันได้อย่างไม่ต้องมีอะไรกระตุ้น

หมี่เทียนนั้นสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะค่อยๆ กล่าวขึ้น “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วก็มาสู้กันเถอะ! คิดอยากจะได้ตัว เย่หยวนไป? ได้! แต่เจ้าต้องข้ามศพพวกเราทั้งหมดไปก่อน!”

หวูเทียนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะขึ้นมาตอบกลับไป “แค่พวกเจ้าเหล่ามดปลวกทั้งหลายนี้ก็คิดจะหยุดบรรพบุรุษผู้นี้หรือ? ดูท่าแล้วพวกเจ้าจะยังไม่ได้เข้าใจถึงพลังที่แตกต่างชั้นกันสิ้นเชิงนี้!”

หมี่เทียนตอบกลับไปด้วยเสียงหนักแน่น “แล้วจะทำไม? สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดของเรานั้นมันมีแต่วีรบุรุษที่พร้อมตายในสงคราม ไม่มีใครรักตัวกลัวตายมาอยู่ตรงนี้หรอก! เจ้านั้นแข็งแกร่งแน่นอนว่าเฒ่าคนนี้ไม่อาจจะต้านทานเจ้าได้ แต่ว่าในสวรรค์นี้มันไม่มีใครกลัวเจ้าหรอก! หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองถามพวกเขาดูเองเถอะ!”

“สู้จนตายถวายชีพ!”

“สู้จนตายถวายชีพ!”

“สู้จนตายถวายชีพ!”

…

ด้านหลังของหมี่เทียนนั้นมันมีเสียงคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดร้องตอบกลับมาอย่างพร้อมเพรียง

พวกเขานั้นจ้องมองมาอย่างหนักแน่นไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย

ตั้งแต่หัวจรดหาง แม้ว่าพลังบ่มเพาะของพวกเขานั้นจะยังไม่ถึงอาณาจักรมหาจักรพรรดิเสียด้วยซ้ำแต่จิตใจของพวกเขานั้นก็ไม่คิดถอยหนี

หวูเทียนมองดูภาพตรงหน้าด้วยหน้าเครียดเพราะว่าความยิ่งใหญ่ของเขามันถูกคนกลุ่มนี้ลบหลู่

เขานั้นคิดไปเสียว่าตัวเองนั้นจะกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ให้ทุกผู้คนก้มหัวให้รับใช้ใต้เท้า

แต่ดูท่าเขาจะคิดผิดไปถนัด!

“หึ! เจ้าเฒ่าที่ไม่รู้จักรักษาน้ำใจคน! ในเมื่อเจ้าอยากจะตายนักข้าก็จะสังหารเจ้าให้สมใจ!”

หวูเทียนนั้นยกมือขึ้นพร้อมด้วยคลื่นพลังรุนแรงสะท้านฟ้า

พลังงานทุกสิ่งอย่างบนฟ้าดินนี้มันเหมือนตกอยู่ในการควบคุมของเขาสิ้น

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องผงะไปตามๆ กัน

เพราะนี่มันเหมือนพวกเขาได้เห็นจุดจบของยอดเต๋า

อี้เฉียนั้นได้แต่ต้องทำหน้าเหยเกกล่าวขึ้น “ช่างเป็นพลังที่รุนแรงน่ากลัวนัก! ข้ารู้สึกได้เลยว่ามันไม่มีสิ่งใดในโลกหล้านี้ที่ทรงพลังไปได้มากกว่านี้! สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมันจบสิ้นกันเท่านี้แล้ว!”

หมี่เทียนนั้นเองก็ต้องกัดฟันแน่นภายใต้พลังนี้เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองจะต้านทานมันได้แม้แต่น้อยเลย

จากนั้นฝ่ามือของหวูเทียนก็กดทับลงมาในกำแพงเขตแดนของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดจนทำให้มันบิดเบี้ยว!

นี่มันคือกำแพงเขตแดนเดียวกับที่รับการโจมตีจากเผ่าเลือดได้อย่างไม่หวั่นไหว

แต่ในเวลานี้กำแพงเขตแดนของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดกลับแสดงท่าทีว่าจะแตกสลายลงไปต่อหน้าต่อตา

โฉปู้ฉุน หยางชิงและพวกนั้นต่างไม่อาจจะขยับร่างกายได้แม้แต่น้อย!

ตอนนี้พวกเขาได้เข้าใจแล้วว่าหวูเทียนนั้นทรงพลังแค่ไหน!

หากถูกฝ่ามือนี้เข้าแล้วมันคงมิใช่แค่หมี่เทียนที่จะตายลงไปแต่คนทั้งหลายในที่นี้มันคงไม่มีใครจะรอดไปได้!

ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้นหมี่เทียนก็กำลังหลับตารอความตายอย่างไม่คิดขัดขืนอีก

เพราะเขารู้ดีว่าพลังเช่นนี้ต่อให้ขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์

หวูเทียนยิ้มขึ้นเมื่อได้เห็น “ดูดีๆ ไว้เถอะนี่มันคือผลลัพธ์ของการท้าทายบรรพบุรุษผู้นี้! ให้ทุกชีวิตบนโลกนี้มันได้ตายไปกับความโอหังของเจ้าเสียเถอะ!”

เมื่อฝ่ามือนี้กระแทกโดนแล้วทุกชีวิตในสวรรค์นี้มันคงตายลงสิ้น!

แต่ในเวลานั้นเองที่ ณ ใจกลางของสวรรค์ที่ตั้งของรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลนั้นมันกลับเกิดความเปลี่ยนแปลงตอบสนองต่อพลังของหวูเทียนส่องแสงจ้าออกมา

เมื่อหมี่เทียนและคนอื่นๆ ได้เห็นเช่นนี้พวกเขาก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งกายดวงตาของพวกเขานั้นมันเหมือนได้เห็นความหวัง

“นี่มัน…การเรียกหาหรือ? มันกำลังเรียกเราไปช่วยปกป้องสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด?”

หมี่เทียนนั้นสัมผัสได้ชัดเจนว่ารายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลนั้นกำลังส่งจังหวะที่ลึกลับออกมา

มันเหมือนราวกับว่าเป็นเสียงหัวใจที่กำลังเต้น

เขานั้นเข้าใจได้ทันทีว่านี่มันคือการเรียกหาของรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหล

เขาจึงปล่อยให้จิตใจของตัวเองไหลไปตามมัน

ตึก ตึก!

ตึก ตึก!

หมี่เทียนนั้นสัมผัสได้ชัดเจนว่ารอบๆ ตัวเขามันมีเสียงหัวใจเต้นดังมากขึ้นเรื่อยๆ

เขานั้นรู้ได้ทันทีว่าคนอื่นๆ เองก็ไหลจิตมาตามกับกระแสของรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลแล้ว

ในตอนนี้คนทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นกลับเหมือนได้เชื่อมต่อ รวมจิตใจกันเป็นหนึ่ง

ในเวลานี้ไม่ว่าจะเป็นเผ่าใด ไม่ว่าจะมีพลังบ่มเพาะสูงต่ำแค่ไหนหัวใจของพวกเขาก็เต้นไปตามจังหวะของรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหล

มันทำให้เกิดเขตแดนซ้อนขึ้นมาในกำแพงเขตแดนสวรรค์รับฝ่ามือของหวูเทียนไว้

หวูเทียนที่ได้เห็นต้องหัวเราะขึ้น “พวกมดปลวกคิดจะมาหยุดรถม้า! ตายไปเสียเถอะ!”

พูดไปพลังฝ่ามือของเขาก็กระแทกลง

ตูม!

ห้วงมิติสั่นไหวพร้อมด้วยเขตแดนนั้นที่จางหายไป

แต่หวูเทียนนั้นกลับเป็นฝ่ายที่ต้องถอยหลังกลับมา

แม้ว่ามันจะไม่ได้ถึงขั้นปลิวกลับไปแต่เขาก็ต้องถอยออกมา!

เผ่าเลือดที่ได้เห็นนั้นต่างต้องอ้าปากค้าง!

“ร…รับได้จริง! นี่มัน…เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

“ฝ่ามือนี้มันรุนแรงเหมือนเป็นที่สุดของฟ้าดิน! มัน…กลับถูกรับไว้ได้?”

“คนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมันทำอะไรกันแน่?”

…

เหล่ายอดฝีมือเผ่าเลือดนั้นต่างไม่เข้าใจได้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นตรงหน้านี้

พวกเขานั้นรู้ได้ชัดเจนว่าพลังของหวูเทียนนั้นมันรุนแรงอย่างไม่อาจต้านทานเพราะฉะนั้นพวกเขาจึงไม่คิดว่าอะไรจะมาขวางหวูเทียนไว้ได้

ไหนจะยังพลังงานไร้ที่มาที่ปรากฏขึ้นมาขัดฝ่ามือของหวูเทียนนี้ไว้อีก!

ในเวลานี้หมี่เทียนและคนอื่นๆ ต่างต้องกระอักเลือดขึ้นมาพร้อมๆ กันเพราะพลังของฝ่ามือนี้มันยิ่งใหญ่จนเกินไป

แม้ว่าเขตแดนนั้นจะยังไม่พังทลายลงแต่มันก็ทำให้พวกเขาทั้งหลายได้รับแรงกระเทือนไปไม่น้อย

แต่พวกเขาก็ยังคงยิ้มได้

เพราะหวูเทียนผู้ไร้เทียมทานนั้นกลับถูกพวกเขาต้านไว้ได้!

“ฮ่าๆๆ นักบุญสวรรค์เย่นั้นช่างเก่งกาจนัก! รายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลนี้มันคงก้าวข้ามระดับของสมบัติโกลาหลสวรรค์ไปไกลแล้ว!”

“นี่มันคือพลังที่ทำลายเจ้าโลกล้ำสวรรค์ได้ง่ายๆ! แต่พวกเรากลับรับมันไว้ได้!”

“ยอดเยี่ยม! สมชื่อนัก! ตราบที่เจตจำนงของเรานั้นรวมเป็นหนึ่ง สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นจะไม่มีทางดับสลายลงไป!”

…

หวูเทียนนั้นต้องทำหน้าเหยเกออกมาอย่างถึงที่สุด

เพราะเขาคิดว่าหลังจากบรรลุเต๋าแล้วตัวเขาจะควบคุมโลกหล้าได้ดั่งใจนึกไม่มีอะไรขวางทางได้อีก!

แต่ตอนนี้ตัวเขานั้นกลับถูกคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดน้อยๆ นี้ขัดขวางไว้!

คำพูดใดๆ ก่อนหน้านี้ของเขามันย้อนกลับมาตบหน้าเขาสิ้น!

“ช่างเป็นพลังแห่งเจตจำนงที่หนักแน่นนัก! สมบัตินี้มันกลับสามารถก่อร่างเจตจำนงของคนทั้งสวรรค์เป็นพลังได้! ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมจริงๆ! แต่มันก็เท่านี้แหละ! พวกเจ้าคิดหรือว่าแค่สมบัติชิ้นเดียวจะต้านอำนาจของบรรพบุรุษผู้นี้ได้?”

จากนั้นหวูเทียนก็ยกมือสองข้างขึ้นมาจนทำให้ฟ้าดินปั่นป่วน!

สีหน้าของคนทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นซีดขาวลงไปทันที!