Virtual World - Peerless White Emperor - ตอนที่ 707 : ตลาดกลางคืนในวันส่งท้ายปีเก่า

ตอนที่ 707 : ตลาดกลางคืนในวันส่งท้ายปีเก่า

“ขาวน้อย! เรามาแล้ว!” เสียงตะโกนของลุงฟรอสเลอร์ดังแว่วมาแต่ไกล เพราะคืนนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ทั้งลุงฟรอสเลอร์และลุงแพนตี้จึงมาเยี่ยม

ฟางถังรีบวิ่งมาที่ห้องนั่งเล่นอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นแววตาที่ร้อนแรงและความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอ ลุงฟรอสเลอร์จึงยิ้ม “เธอไม่จําเป็นต้องสัมผัสมันบ่อยเกินไป ฉันจะรักษาเธออีกในครั้งต่อไป”

“เข้าใจแล้วคะลุงฟรอสเลอร์!” ฟางถังกอดเอวลุงฟรอสเลอร์ และเขาก็ลูบหัวเธอเบาๆ “ถ้าหลานสาวของฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอก็คงมีอายุราวๆนี้”

อูนา, SpyingBlade, เฉาเฉียงหยู และ Frozen Cloud รู้สึกแปลกๆ

“เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนมาพร้อมแล้ว ดังนั้นฉันคิดว่าถึงเวลาที่จะเริ่มทําอาหารสําหรับมื้อค่ำเสียที” เย่ฉางดึงแขนเสื้อขึ้นพร้อมกับหัวเราะ ทันใดนั้นทั่วห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ และทุกคนก็รู้สึกกลัว แม้แต่เฉาเฉียงหยูก็ยังได้ลิ้มรสอาหารปิ้งย่างและบาร์บีคิวในปามาแล้ว เพียงแค่เธอคิด ทั่วร่างของเธอก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที!

“นี่เพื่อน ฉันสัญญากับเฒ่าหวังว่าเราจะไปฉลองกันที่ตลาดกลางคืน ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย!” จางเจิ้งเฉียงคาดว่าเย่ฉางจะโชว์ทักษะการทําอาหารของเขาสําหรับอาหารมื้อค่ำที่สําคัญเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงได้เตรียมการล่วงหน้ากับเฒ่าหวังและคนอื่นๆ ในขณะที่เขารู้ว่าไม่มีใครสนใจที่จะกินอาหารของเย่ฉาง

“ถูกต้อง ใช่แล้วพี่ใหญ่ขาว! ในเทศกลาลเช่นนี้เราต้องไปเยี่ยมเฒ่าหวัง เขาเป็นคนที่ให้อาหารเรา เมื่อเขาเห็นเราหยิบเกี่ยวที่ตกพื้นมากินนะ” หลินหลี่พูดอย่างจริงจัง สิ่งนี้ทําให้เฉาเฉียงหยู, FrozenCloud และคนอื่นๆหลั่งเหงื่อเย็นออกมา “ชีวิตของพวกนายช่างเลวร้ายเหลือเกิน ถึงขนาดหยิบเกี่ยวที่ตกพื้นมากิน!

“จริงอย่างที่นายพูด เราต้องไปคารวะเฒ่าหวังบ้าง โอ้! แล้วเสียวหวังและ AV ล่ะ? พวกเขาไม่มาหรอ?” เย่ฉางถาม

“ฉันแจ้งให้พวกเขาพบกันที่ตลาดกลางคืน ตอนนี้พวกเขาควรจะรออยู่ที่นั่น” จางเจิ้งเฉียงยิ้ม

“เอาล่ะ งั้นเราจะไปหลังจากซ้อมเสร็จ” เย่ฉางปรบมือ “มาเริ่มซ้อมกันเลย…”

ตลาดกลางคืนในถนนหยูลองของเขตตะวันออก

ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาเฉลิมฉลองในตลาดกลางคืนกันอย่างมีความสุข เพื่อเป็นเกียรติแก่ความภาคภูมิใจ และชัยชนะของเย่ฉางกับเหล่ามิตรสหายของเขาในสงครามคริสมาสต์ที่ยิ่งใหญ่ สถานที่แห่งนี้เป็นสิ่งที่รู้จักกันดี เนื่องจากตลาดกลางคืนเป็นสถานที่ที่นักท่องเที่ยวจะต้องมาเยี่ยมชมอย่างแน่นอน พวกเขาล้วนอยากมาเป็นสักขีพยานในค่ำคืนนี้ ศูนย์กลางของตลาดกลางคืนถูกตกแต่งด้วยแสงนีออนหลากสี บนโต๊ะมีอาหารที่ดีที่สุดของทุกร้าน ไม่ว่าจะเป็นอาหารจีน, อาหารญี่ปุ่น และอาหารตะวันตก ซึ่งอาหารที่ดีที่สุดสามอันดับแรกเป็นของเฒ่าหวัง, เฒ่าหลี่ และป้ามาริลีน และวัตถุดิบที่ใช้ล้วนเป็นของดี และปริมาณก็มากเกินพอ เนื่องจากมีสภานักศึกษาเขตตะวันออกเป็นผู้สนับสนุน

“ให้ตายเถอะ! นี่คือนกฟ้าย่างระบําไฟ 26 ชิ้นของเฒ่าหวัง! หากความหนาของแต่ละชิ้นแตกต่างกัน รสชาติของมันจะด้อยลงอย่างมาก! คนอื่นจะต้องใช้เวลาหลายสิบปีในการเรียนรู้วิธีทําอาหารจานนี้!”

“อาหารจานนี้ยอดเยี่ยมมาก! คุณรู้หรือไม่ว่าอกของนกฟ้าสิบสามตัว จะต้องถูกตัดด้วยมีดเพียงสิบสามครั้งเท่านั้น! และความหนาของแต่ละชิ้นนั้นจะต้องเท่ากัน มิฉะนั้นแล้วเนื้อทั้ง 26 ชิ้นจะลดความอร่อยลง! วันนี้ฉันรู้สึกโชคดีมากที่ได้ลิ้มรสมัน!”

“สวนนั่นคือซาชิมิเก้ามังกรของเฒ่าหลี่! มันก็เหลือเชื่อเช่นกัน! ดวงอาทิตย์, ดวงจันทร์, ดวงดารา, นภา, ดิน, น้ำ, ลม, ไฟ และสายฟ้า! ทั้งเก้าอย่างล้วนเป็นของชั้นยอด! เขายังทําซอสถั่วเหลืองสูตรพิเศษอีกด้วย! รสชาติยอดเยี่ยมมาก! เขามีคุณสมบัติครบถ้วนในการเป็นหัวหน้าพ่อครัว!”

“เฮ้ เจ้าพวกบ้านนอก! ดูอาหารของมาริลีนสิ! มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทําหอคอยแห่งงานฉลองในยุโรปได้! ดูทักษะการทําอาหารของมาริลีนซะก่อน! ทุกขั้นตอนดูน่าหลงใหลมาก!”

“อาหารค่ำวันนี้แบ่งออกเป็นพื้นที่วงกลมด้านในและด้านนอก พวกวีรบุรุษจากเขตตะวันออกของหลินไห่จะนั่งด้านใน ในขณะที่ประชาชนทั่วไปจะอยู่ด้านนอก ที่ป้ายเขียนกฏและข้อบังคับทั้งหมดสําหรับมื้อค่ำนี้เอาไว้แล้ว โปรดปฏิบัติตามด้วย”

“แล้วนักท่องเที่ยวล่ะ?”

“รอสักครู่! ให้ฉันตรวจสอบรายการก่อน สมาชิกสภานักศึกษาผู้ชั่วร้าย และนักท่องเที่ยวไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม (ปล: นักท่องเที่ยวได้รับอนุญาตให้ดูได้ ในขณะที่สมาชิกสภานักศึกษาถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้)”

“เฮ้ นี่เป็นการเลือกปฏิบัติอย่างชัดเจน! ค่าใช้จ่ายทั้งหมดได้รับการสนับสนุนจากเรานะ!”

“คุณไม่รู้หรือว่าทําไมคุณต้องเป็นคนออกค่าใช้จ่าย?”

“ในฐานะผู้มีส่วนร่วมของฝ่ายแพ้สงคราม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราต้องเป็นคนจ่ายเงิน แต่โชคดีที่เงินนั้นมาจากคณะกรรมการของมหาวิทยาลัย”

“ฉันหวังว่าเราจะสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำนี้ได้ การดูอาหารอร่อยๆจากระยะไกลมันทรมานมากจริงๆ”

“นั่นท่านเทพไอดอลมาแล้ว! ท่านเทพช้างน้อย!” เสียงเชียร์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ทําให้นักท่องเที่ยวและผู้คนหันมามอง พวกเขาเห็นเย่ฉางและพรรคพวกเดินเข้ามา แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นมีบุคคลที่สําคัญที่สุดในหลินไห่อย่างลุงฟรอสเลอร์อยู่ด้วย อย่างไรก็ตามเขากลับไม่ได้มีความสุขเลย เขาถอนหายใจและพึมพํา “ฉันแค่ต้องการได้ยินเสียงกรีดร้องที่หวาดกลัวและวิตกกังวลเหล่านั้น ทําไมมันถึงยากเหลือเกิน โลกเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ… เฮ้อ!”

“เฮ้ ลองคิดดูสิ! แม้แต่ผู้หญิงอายุ 30 ถึง 40 ปียังจําคุณได้เลยว่า คุณเป็นความทรงจําที่แสนพิเศษในวัยเด็กของพวกเธอ ก่อนหน้านี้ฉันได้สัมภาษณ์คุณป้าท่านหนึ่ง และเธอบอกว่าเมื่อตอนอายุ 11 ปี เธอตกใจและกลัวคุณมาก” อูนาไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดแก่ลุงฟรอสเลอร์ นี่เป็นเพราะคุณป้ากล่าวว่า เธอคิดว่าเป็นคนที่ถูกเลือกโดยเทพช้างน้อย เพราะตั้งแต่เธอจับช้างน้อยในวันนั้น เธอก็ไม่เคยเป็นไข้หวัดตลอดระยะเวลาสิบปี! และเธอยังสามารถวิ่งได้เป็นร้อยไมล์โดยที่ไม่เหนื่อย คําอธิบายที่เกินความจริงของเธอนั้นช่างน่าเหลือเชื่อมาก …

“ใช่แล้ว! ฉันยังมีภาพความทรงจําที่ยอดเยี่ยมเหล่านั้นในอดีต…” ลุงฟรอสเลอร์กดหมวกของเขาอย่างโศกเศร้า และส่งเสียงครวญคราง “ หรือเป็นเพราะฉันไม่เอาไหนหรือเปล่า ฉันฝึกฝนมาอย่างหนัก แต่ทําไมพวกเธอไม่เห็นความพยายามของฉัน!”

อูนารู้สึกแปลกๆ เฮ้! นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรจะทํางานอย่างหนักนะ!” อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่าลุงฟรอสเลอร์นั้นกําลังพูดถึงเรื่องอื่นอยู่ เขาจับหมวกแน่นและในที่สุดก็ปล่อยมือ “เชี่ย! ซาชิมิเก้ามังกร! นกฟ้าย่างระบําไฟ 26 ชิ้น! หอคอยแห่งงานฉลองในยุโรป! ทั้งสามคนกําลังทําอะไรอยู่!”

“การต่อสู้ยังไม่จบ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น! ฉันเห็นจิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาทั้งสามอย่างชัดเจน” มือของเย่ฉางรู้สึกคัน

“โอ้ นายสนใจเรื่องนี้ด้วยหรือ?” ลุงแพนตี้ยิ้มอย่างสุภาพ

“ผมเป็นถึงสุดยอดพ่อครัวเชียวนะ! คุณไม่รู้หรือ?” เย่ฉางยิ้มเยาะ

“โอ้ น่าเสียดายจัง! ฉันรู้เพียงแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง” ลุงแพนตี้ยังคงยิ้มอยู่

อูนาจ้องมองเย่ฉาง สุดยอดพ่อครัว?! นายเข้าใจอะไรผิดไหม? แค่นายอยู่เฉยๆก็ถือว่าทําให้เรามีความสุขในช่วงตรุษจีนแล้ว! ให้พวกเรามีความสุขบ้างเถอะนะ! เธอรีบหาเหตุผลเพื่อไม่ให้เย่ฉางลงประชันแข่งทําอาหาร “เอาล่ะ เอาล่ะ! วันนี้เป็นวันของพวกคนแก่เขา เราไม่ควรไปขโมยความสนใจของพวกเขานะ!”

“ไม่เคยคิดเลยว่าหลินไห่จะมีงานฉลองที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ ฉันมาจากซินหยุน ฉันสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำได้หรือไม่?” ชายรูปงามผมยาวถามขึ้นมา ความสง่างามของเขานั้นเทียบเท่ากับลุงแพนตี้เลยทีเดียว สิ่งเดียวที่แปลกก็คือมีพัดขนนกเหน็บที่เข็มขัดของเขา

ลุงฟรอสเลอร์, ลุงแพนตี้ และเย่ฉางขมวดคิ้ว “นี่ไม่ใช่คนธรรมดา!” ทันใดนั้นเย่ฉางก็นึกขึ้นมาได้ ชายคนนี้เป็นคนที่อยู่กับหลินหลัน! ฉันมองไม่เห็นพลังของเขาเลย เขาดูไร้ที่ติราวกับว่าเขาเป็นหนึ่งเดียวกับพลังหยินหยาง”

“คุณอ่านไม่ออกเหรอ! ห้ามนักท่องเที่ยวและนักศึกษาเข้าร่วม!”

“ให้เขาเข้ามา!” ลุงฟรอสเลอร์ตะโกนขึ้นมา คนจัดงานเชื่อฟังและอนุญาตให้ชายพัดขนนกเดินเข้ามา จากนั้นชายคนนั้นก็มองไปที่ส่วนล่างของลุงฟรอสเลอร์ “ช่างสมเป็นชายชาตรี! หลินไห่เป็นสถานที่เปิดหูเปิดตาจริงๆ ฉันชื่อหลินเหลียง”

“คุณก็ค่อนข้างแปลก ใครกันที่จะติดพัดขนบนเข็มขัดของเขา? แต่คุณแข็งแกร่งเกินไป ฉันไม่กล้าพูดอะไรมาก” ลุงฟรอสเลอร์ยิ้ม

คนอื่นๆที่อยู่ข้างๆกลอกตา “เขานั้นค่อนข้างแปลก แต่คุณอ่ะแปลกประหลาดจริงๆ”

หลินเหลียงเหลือบมองเย่ฉางและคนอื่นๆ ในที่สุดเขาก็จ้องเย่ฉางและยิ้มเยาะ เย่ฉางครุ่นคิด “ผู้ชายคนนี้มีธุระกับฉัน?”