War sovereign Soaring The Heavens - ตอนที่ 1769

ตอนที่ 1,769 : ความลับในป่าหิน

 

“จี้เอ๋อ…เจ้า…เจ้า”

 

จ้าวเติงมองไปยังร่างบุตรชายด้วยสายตาตกตะลึง

 

มันไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าบุตรชายของมันจะเป็นคนแรกที่ถูกขับออกจาก ‘แดนลับเซียน’

 

บุตรชายของมันนั้น ก่อนที่หลิงเทียนจะเข้าร่วมกับตำหนักฟ้าลี้ลับ ก็ถือเป็น 1 ในอัจฉริยะเซียนรุ่นเยาว์ที่ร้ายกาจที่สุด! พลังฝีมือเรียกว่าเหนือกว่ารุ่นเยาว์ที่อายุน้อยกว่า 40 ปีกว่า 9 ส่วน!

 

ทว่าตอนนี้พึ่งผ่านไปแค่ 3 วันแต่บุตรชายมันถูกขับออกมาแล้ว?

 

อีกด้านนั้น จ้าวจี้ที่ถูกขับออกจากแดนลับเซียนก็หน้าดำทั้งอัปลักษณ์ แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น “หลิงเทียน! ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้า! ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่!!”

 

ได้ยินเสียงคำรามของจ้าวจี้ สีหน้าจ้าวเติงก็เปลี่ยนไปทันที

 

เรื่องที่มันกังวลที่สุด กลับเกิดขึ้นแล้วจริงๆ!

 

ลูกชายของมันบังเอิญเจอหลิงเทียนในแดนลับเซียน และถูกกำจัด!

 

“เฒ่าเฉียนปากของเจ้าพาซวยแล้วไง…เหอๆ”

 

จังหวะนี้หลายคนอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเฉียนผิงเชิงจ้าววังเหลืองด้วยความทึ่ง ทั้งหมดคิดว่าปากของมันร้ายกาจเกินไป เพราะเฉียนผิงเชิงพึ่งกลาวหยอกจ้าวเติงไปหยกๆว่าจ้าวจี้อาจจะเจอหลิงเทียน!

 

และตอนนี้จ้าวจี้กลับพบเจอหลิงเทียนจริงๆ และ 9 ใน 10 ส่วนก็สมควรถูกหลิงเทียนฆ่ามา!

 

“แดนลับเซียนกว้างใหญ่ไพศาล คิดหาใครสักคนยังนับว่าเป็นเรื่องยากเย็น…แต่จ้าวจี้กลับบังเอิญเจอกับหลิงเทียนเข้าจริงๆ! ข้าจะกล่าวว่าชะตาฟ้าลิขิต หรืออริหนทางคับแคบดี…”

 

เจ้าวังปฐพีระบายลมหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

 

“ยังไม่ชัดเจนอีกหรือ โลกนี้ถึงได้มีคำว่า ‘อริหนทางคับแคบ’ อย่างไรเล่า!”

 

จ้าววังลี้ลับเองก็แลดูสนุกสนานขบขันด้วยเช่นกัน

 

มีเพียงจ้าววังนภาเท่านั้นที่ไม่ได้ยินดี เพราะอย่างไรเสียจ้าวจี้ก็เป็นคนของวังนภามัน!

 

อย่างไรก็ตามพอคิดถึงเรื่องที่หลิงเทียนเองก็เป็นศิษย์วังนภาเช่นกัน ใบหน้าของมันพอได้สงบลงบ้าง เหลือก็แต่รอยยิ้มเจื่อนๆนิดหน่อยเท่านั้น

 

เรื่องนี้มันโทษหลิงเทียนได้เหรอ?

 

ไม่อาจ!

 

พอลองคิดในมุมกลับกัน หากมันเป็นหลิงเทียน เกรงว่ามันก็ไม่คิดเมตตาจ้าวจี้เช่นกัน!

 

“ท่านพ่อ! เป็นหลิงเทียน! หลิงเทียนมันฆ่าข้า ทำให้ข้าต้องถูกขับออกจากแดนลับเซียน…ข้าจะฆ่ามัน! ข้าจะฆ่ามันให้ตาย!!”

 

ตอนนี้เองจ้าวจี้ก็ฟื้นสติแล้ว มันหันมามองกล่าวกับจ้าวเติงทันที ยังกล่าวเล็ดรอดไรฟันด้วยน้ำเสียงคับแค้นอาฆาต ราวกับหากต้วนหลิงเทียนไม่ตายมันไม่มีวันสบายใจ!

 

ได้ยินวาจานี้ของจ้าวจี้ ทุกคนยกเว้นเมิ่งฉิงถึงกับหน้าเปลี่ยนสีทันที

 

หากแต่แม้หน้าเมิ่งฉิงจะไม่เปลี่ยนสี แต่ก็เริ่มอึมครึมขึ้นมา

 

กลับมีคนกล้าขู่ฆ่าศิษย์ร่วมตำหนักต่อหน้ามัน?

 

เพี๊ยะ!

 

ทว่าในขณะที่หน้าเมิ่งฉิงเริ่มถมึงทึงขึ้นมานั้น กลับมีเสียงตบดังขึ้นถนัดถนี่ เป็นจ้าวเติงที่พุ่งไปหยุดเบื้องหน้าจ้าวจี้ฉับวปานภูตพรายและตบหน้ามันดังฉาด! ใบหน้าซีกหนึ่งบวมปูดขึ้นมาทันที!!

 

จ้าวจี้ถึงกับมองบิดาของมันด้วยสายตาเลื่อนลอย!

 

เมื่อครู่ในแดนลับเซียนมันก็พึ่งโดนหลิงเทียนตบหน้ามา 2 ฉาดก่อนจะถูกฆ่าทิ้ง พอออกมาก็คิดว่าบิดาจะปลอบใจ แต่ไม่คิดเลยที่รอมันอยู่…กลับเป็นอีกตบจากฝ่ามือของบิดาตัวเอง!!

 

จังหวะนี้จ้าวจี้รู้สึกเสมือนไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป!

 

“เจ้าโง่! ท่านจ้าวตำหนักอยู่ตรงนี้ทั้งคน! เจ้ากล้าพูดเช่นนั้นออกมาได้อย่างไร?!”

 

ทว่าตอนนี้เองเสียงผ่านปราณของจ้าวเติงพลันดังขึ้นในหูจ้าวจี้ ดึงสติจ้าวจี้ให้ตื่นขึ้นมาทันที

 

พอมันคืนสติและเหลือบมองข้ามไหล่จ้าวเติงไป ก็เห็นว่าใบหน้าของจ้าวตำหนักเต็มไปด้วยความเย็นชา ทำให้มันหวาดกลัวขึ้นมาทันที

 

“เดียรัจฉาน!”

 

ตอนนี้เองจ้าวเติงพลันตะโกนออกมาเสียงดัง “เจ้ากล่าววาจาเหลวไหลเพ้อเจ้ออันใด ถึงเจ้าจะถูกหลิงเทียนจัดการในแดนลับเซียน แต่ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเจ้าอ่อนด้อยเอง ยังจะไปกล่าวโทษผู้ใดได้!”

 

หากตอนนี้จ้าวจี้ยังไม่รู้ว่าบิดากำลังทำเพื่อช่วยมันอยู่ น่ากลัวว่ามันคงโง่งมจนเกินเยียวยาแล้ว

 

“ท่านพ่อเป็นข้าผิดเอง! ข้าผิดไปแล้ว…ข้ามันไม่เอาไหน!!”

 

จ้าวจี้รีบตอบรับ ด้วยการร่ำร้องออกมาด้วยท่าทางสำนึกผิด

 

แม้จะรู้ดีว่าพ่อลูกไม่พ้นกำลังเล่นละครน้ำเน่ากันอยู่ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายกล่าวออกมาแบบนี้ เมิ่งฉิงจ้าวตำหนักฟ้าลี้ลับจึงได้แต่เงียบไป

 

“จ้าวจี้ถึงแม้เจ้าจะถูกกำจัดออกมา แต่เจ้าก็สามารถใช้เวลาอยู่ด้านในได้ถึง 3 วัน…แล้วใน 3 วันนี้ได้อันใดดีๆมาบ้างเล่า?”

 

กู่ลี่หยีตามองจ้าวจี้ที่โชคร้ายถามออกด้วยรอยยิ้ม

 

วาจานี้ของกู่ลี่ยามดังเข้าหูจ้าวจี้ ยังต่างใดจากราดรดน้ำมันลงกองไฟ? พาลให้โทสะของจ้าวจี้พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที เรียกว่าเจียนปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ!

 

อย่างไรก็ตามจ้าวจี้ยังพบว่าหลังจากที่กู่ลี่กล่าวถามออกมาแล้ว คนอื่นๆรวมถึงบิดาของมันก็มองมาที่มันด้วยสายตาสงสัยทันที คล้ายต่างอยากรู้ว่ามันสามารถจดจำมรดกเวทย์พลังอะไรมาได้บ้างหรือไม่…

 

“ไม่เลย…”

 

จ้าวจี้กัดฟันดังกรอด กล่าวตอบพร้อมส่ายหน้า มันจะไปจดจำมรดกเวทย์พลังใน 3 วันได้อย่างไร?

 

ยิ่งไปกว่านั้นกระทั่งเงาของมรดกเวทย์พลังมันยังไม่เห็นด้วยซ้ำ!!

 

“ฮัยยา…ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก”

 

กู่ลี่ระบายลมหายใจอย่างทอดถอนพร้อมส่ายหน้าไปมา ท่าทางเหมือนมันเสียใจกับจ้าวจี้ด้วยจริงๆ หากแต่ถ้าผู้ใดสังเกตให้ดีมุมปากกลับอมยิ้มกรุ้มกริ่มแววตายังแลดูสนุกสนานนัก

 

“หลิงเทียน…”

 

ตั้งแต่ต้นจนจบกู่มี่เพียงมองเรื่องราวอย่างเฉยเมย

 

ทว่าพอได้ยินคำ หลิงเทียน ใจมันอดไม่ได้ที่จะสั่นไหวไป เพราะจุดประสงค์ในการเดินทางมาของมันครั้งนี้ก็เพื่อยลโฉมหลิงเทียนที่ว่าสักครา…

 

กล่าวให้ชัดมันมาเพื่อยืนยันว่าอีกฝ่ายใช่จ้าวตำหนักน้อย ต้วนหลิงเทียน ของมันหรือไม่…!

 

“ท่านพ่อ! หลิงเทียนนั่นมันรังแกข้า ครั้งนี้มันทำเกินไปแล้ว! ข้าอยากให้มันตาย มันต้องตาย!!”

 

จ้าวจี้มองจ้าวเติงค่อยส่งเสียงกล่าวผ่านปราณด้วยความคับแค้น

 

“จี้เอ๋อขอเจ้าอย่าได้กังวล…ในเมื่อมันทำลายโอกาสในการสืบทอดมรดกเวทย์พลังของเจ้า นับเป็นการสร้างความอัปยศอดสูถึงที่สุดให้กับตระกูลจ้าวเรา พวกเรากับมันย่อมมิอาจอยู่ร่วมโลกเดียวกันได้! ตราบใดที่มีสกุลจ้าวต้องไม่มีมัน!! “

 

น้ำเสียงของจ้าวเติงยามต่อบผ่านการส่งเสียงยังเย็นชาปานผุดแทรกขึ้นมาจากหล่มน้ำแข็ง!

 

ลูกชายคนเดียวของมันถูกเตะออกจากแดนลับเซียน จ้าวเติงย่อมไม่ได้โกรธน้อยไปกว่าจ้าวจี้!

 

ต้องทราบด้วยว่าโอกาสในการเข้าไปยังแดนลับเซียนนั้น ชั่วชีวิตของศิษย์ตำหนักฟ้าลี้ลับอย่างดีก็มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!

 

การที่หลิงเทียนเตะลูกชายมันออกจากแดนลับเซียน ย่อมหมายถึงตัดโอกาสที่ลูกชายของมันจะได้รับสืบทอดเวทย์พลัง ‘หากไม่มีหลิงเทียน ด้วยความสามารถของจี้เอ๋อต้องผ่านการทดสอบมรดกและเข้าใจเวทย์พลังระดับสูงได้แน่…ยามทะลวงถึงเซียนมนุษย์ ต้องสมควรเพาะสร้างต้นแบบและใช้งานได้!’

 

‘แต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่าง…ล้วนพินาศด้วยน้ำมือหลิงเทียนเสียสิ้น!’

 

ตอนนี้ลึกลงไปในแววตาของจ้าวเติง พลันลุกโชนขึ้นมาด้วยเปลวเพลิงแห่งความเคียดแค้นชิงชัง ปานจะแผดเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้!

 

ต้วนหลิงเทียนเป็นธรรมดาที่จะไม่รู้เรื่องราวภายนอกเลย…

 

ตอนนี้เขาย้อนกลับมาถึงสถานที่ๆเห็นจ้าวจี้ตอนแรกแล้ว…แต่กลับพบว่า 2 คนที่เขาบอกให้รอมันกลับไม่อยู่รอเขาซะอย่างนั้น!

 

“ไอ้พวกนั้น มันกล้าหนีไปจริงๆ…ไม่สนคำข้าเลยงั้นเหรอ เหอะๆ”

 

ต้วนหลิงเทียนพึมพำกับตัวพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ แต่หากใครฟังให้ดีจะพบว่าในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยเค้าลางความเย็นเยียบจับใจ

 

“ทางนี้สินะ…”

 

หลังจากนั้นต้วนหลิงเทียนก็ออกเดินทางต่อทันที ทิศทางที่มุ่งหน้าไปก็เป็นทิศทางที่ศิษย์วังลี้ลับ 2 คนนั่นเหินนำมาตอนแรก

 

ห่างมุ่งหน้าไปทางนี้ตามพวกมันสองคน ปลายทางสมควรมีสถานที่ซุกซ่อนมรดกเวทย์พลังอยู่แน่

 

และในขณะที่เหินร่างข้ามฟ้าด้วยความฉับไว ต้วนหลิงเทียนก็เปิดใช้ม่านตาพิสดารเอาไว้ เพราะเขากลัวพลาดรายละเอียดอะไร จึงใช้มันเพื่อให้เห็นทุกสิ่งกระจ่างชัด

 

แม้เขาจะใช้ความเร็วสูงล้ำเหินร่างมาสักพัก แต่กลับไม่พบ 2 คนที่หนีไป…

 

‘พวกมันก็ยังนับว่าไม่โง่ ที่ไม่มาทางนี้ต่อ’

 

ผ่านไปครู่หนึ่งต้วนหลิงเทียนก็เดาออกได้ไม่ยาก

 

ในที่สุดหลังจากผ่านไปครึ่งวัน ม่านตาพิสดารของต้วนหลิงเทียนก็สังเกตเห็นสถานที่ประหลาดเบื้องล่าง…เป็นป่าศิลา!

 

ตอนแรกต้วนหลิงเทียนก็คิดว่ามันสมควรเป็นป่าหินธรรมดาๆ แต่ทว่าเขาดันพบว่าในขณะที่มองไปยังป่าหินดังกล่าว ภาพที่เขาแลเห็นกลับเบลอๆมัวๆ!

 

ซึ่งกล่าวกันตามความเป็นจริงแล้วมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย!!

 

เพราะต้วนหลิงเทียนเปิดใช้ม่านตาพิสดารอยู่! ปกติไกลห่างเป็นลี้ๆยังเห็นชัดแจ๋วเหมือนตั้งอยู่ตรงหน้า แล้วป่าหินเบื้องล่างไฉนถึงเบลอมัวได้?

 

“ป่าหินนี่มีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้ว…”

 

พอต้วนหลิงเทียนพบว่าป่าหินมีอะไรผิดแปลก เขาก็เหินร่างดิ่งลงไปทันที

 

เมื่อเข้าใกล้ป่าหินสำนึกเทวะที่แผ่ออกไปของเขา ก็จับสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายพลังผันผวนแผ่วเบา…และหากไม่ใช่เพราะจิตสัมผัสของเขาค่อนข้างดีน่ากลัวคงไม่อาจสัมผัสถึงมันได้

 

“ค่ายกลที่ยอดเยี่ยมนัก!”

 

ในขณะที่ดิ่งร่างลงมาต้วนหลิงเทียนกล่าวพึมพำเบาๆพร้อมระบายลมหายใจเฮือกหนึ่ง ทันใดนั้นเองเขาพลันพบว่าทัศนิวิสัยของเขาอยู่ๆก็มืดดับไป!

 

ครู่ต่อมาพอแสงสว่างปรากฏขึ้นเบื้องหน้าอีกครั้ง เขาก็พบว่าฉากเรื่องราวเบื้องหน้ากลับแปรเปลี่ยนไปแล้ว!!

 

ภาพที่ปรากฏในสายตากลับไม่ใช่ป่าหินอีกต่อไป แต่เป็นลานโล่งๆลานหนึ่ง และห่างออกไปไม่ไกลบนลานที่ว่า ก็มีหอคอยสูง 6 ชั้นตั้งอยู่!

 

“หืม?!”

 

ตอนนี้เองต้วนหลิงเทียนพลันสัมผัสได้ชัดเจน ถึงกลิ่นอายพลัง 3 ขุม!

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ปรากฏร่างสัตว์ร้ายรูปร่างเหมือนกัน 3 ตัวผุดออกจากอากาศว่างเปล่าเบื้องหน้า

 

สัตว์ร้ายทั้ง 3 แลผ่านๆยังคล้ายเสือดาวอยู่บ้าง หากแต่พอสังเกตให้ดีจะพบว่าพวกมันที่แท้ไม่ได้คล้ายเสือดาวสักเท่าไหร่ เพราะใบหน้าของพวกมันดุร้ายกว่ามาก!

 

นอกจากนั้นบนหัวของพวกมันยังมีเขาสีเงินงอกเงยออกมา!

 

“ฮว่าสสส~!!”

 

“ฮว่าสสส~!!”

 

……

 

สัตว์ร้ายทั้ง 3 คำรามออกมาแทบจะพร้อมเพรียง ทั้งยังพุ่งร่างออกมาทันใด!

 

ทว่าพวกมันไม่ได้พุ่งร่างเข้าใส่ต้วนหลิงเทียนแต่อย่างใด กลับพุ่งแยกย้ายไปหยุดยืนล้อมกรอบเขา 3 มุม ดั่งจุดยอดของสามเหลี่ยม!

 

“ตอนนี้ข้าสมควรเป็นคนเดียวที่พบสถานที่แห่งนั้น…ข้าเข้าไปที่นั่นได้ไม่ทันไรข้าก็เจอกับสัตว์ร้ายตัวใหญ่ที่มีพลังฝีมือขอบเขตเซียนดั้งเดิมขั้นสูงสุดเข้ามากลุ้มรุมถึง 3 ตัว อีกทั้งไม่รู้พวกมันทำได้อย่างไรแต่ดูเหมือนพวกมันจะผนึกกำลังกันได้! ข้าสู้มันไม่ไหวก็เลยรีบหนีทันที…”

 

ต้วนหลิงเทียนนึกถึงคำของศิษย์วังลี้ลับขึ้นมา

 

‘ดูเหมือนที่นี่จะเป็นสถานที่ๆเจ้านั่นว่า…อืมสมควรมีค่ายกลไม่น้อยกว่า 2 ชนิดปกคลุมอยู่ แถมสัตว์ร้ายพวกนี้ก็คล้ายจะผนึกกำลังกันได้’

 

ใจต้วนหลิงเทียนเต้นรัวขึ้นมาเบาๆ ด้วยตระหนักว่าเขาสมควรมาถูกที่แล้ว

 

“มรดกเวทย์พลังที่ว่า…สมควรอยู่ในหอคอยนั่นสินะ”

 

ทันใดนั้นสายตาต้วนหลิงเทียนก็มองจ้องไปยังหอคอย 6 ชั้นที่ว่าทันที