War sovereign Soaring The Heavens - ตอนที่ 2329

ตอนที่ 2,329 : ราวเทพ

 

ทุกผู้ชมในที่นี้ไม่ว่าใครล้วนไม่อาจไม่ตกตะลึง!

 

แน่นอนว่าทุกสิ่งที่อุบัติขึ้นในห้วงเวลาสั้นๆ อาศัยพลังฝึกปรือของพวกมันย่อมไม่มีใครมองเห็นสิ่งใดได้

 

หากแต่ผลลัพธ์ที่เผยออกมา ทำให้พวกมันตกตะลึงทั้งอื้ออึงนัก!

 

เลี่ยวหนันเจียง เซียนอมตะเสเพล 3 ทัณฑ์ อาจารย์ของประมุขเผ่าปีศาจมนุษย์ของพวกมัน มิคาดกลับถูกฆ่าทิ้งไปแล้ว! ยังตายตกลงด้วยน้ำมือของนายน้อยตำหนักเมฆาคราม ต้วนหลิงเทียน ยอดฝีมือมนุษย์!

 

ยิ่งไปกว่านั้นยังฆ่าได้ง่ายดายราวกับไม่ลำบากอะไร

 

“ฉีกเปิดความว่างเปล่า…พลังของมันไฉนถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้!?”

 

จ้าววังเซียนสัญจรอวี่เหวินฮ่าวเฉิน มองไปยังรอยแยกมิติท่ามกลางความว่างเปล่าข้างๆต้วนหลิงเทียนสลับกับร่างต้วนหลิงเทียนอย่างหวั่นหวาด ลูกตาของมันหดเล็กลงแทบปิด ใบบหน้าเผยความตกใจอึ้งทึ่ง

 

เท่าที่มันล่วงรู้

 

ผู้ที่สามารถฉีกเปิดความว่างเปล่าและทิ้งรอยแยกมิติเอาไว้เช่นนี้ได้นั้น คือตัวตนที่มีพลังตั้งแต่ขอบเขตเซียนอมตะเสเพล 4 ทัณฑ์ขึ้นไป!

 

ถึงแม้เซียนอมตะเสเพล 3 ทัณฑ์จะแข็งแกร่งไม่ธรรมดา หากแต่พลังอำนาจยังไม่มากพอจะฉีกเปิดความว่างเปล่า!

 

นี่เป็นเหตุผลว่าไฉนแม้เลี่ยวหนันเจียงจะลงมือจู่โจมออกด้วยพลังทั้งหมดแล้ว แต่ก็ทำให้ความว่างเปล่าเพียงบิดเบือนสะท้านปานจะทลายลงได้ทุกเวลาเท่านั้น แต่ไม่อาจฉีกเปิดความว่างเปล่าได้จริงๆ…

 

ทลายว่างเปล่า นั่นคือพลังอำนาจของตัวตนขอบเขตเซียนอมตะเสเพล 4 ทัณฑ์ขึ้นไป!

 

‘พลังของเจ้าต้วนหลิงเทียนนั่น มันสูงทัดเทียมกับเซียนอมตะเสเพล 4 ทัณฑ์เชียวหรือ!?’

 

อวี่เหวินฮ่าวเฉินรู้สึกว่าเรื่องราวมันช่างสุดที่จะเชื่อได้จริงๆ!

 

อย่างไรก็ตามความเป็นจริงตั้งอยู่เบื้องหน้า ให้มันไม่อยากจะเชื่อแค่ไหนมันก็ต้องเชื่อ!!

 

ในฐานะที่มันเองก็เป็นครึ่งก้าวเซียนอมตะคนหนึ่ง แม้จะไม่อาจมองเห็นการลงมือของต้วนหลิงเทียนต่อเลี่ยวหนันเจียงได้ชัดเจนทั้งหมด แต่มันก็พอจับเรื่องราวคร่าวๆได้ๆ

 

เลี่ยวหนันเจียงลงมือเต็มกำลังแล้ว หากแต่ต้วนหลิงเทียนยังฆ่าทิ้งได้ง่ายๆ!

 

‘ในช่วงเวลาสุดท้ายนั่น…อยู่ดีๆทั่วร่างต้วนหลิงเทียนกลับเปล่งรังสีกระบี่ออกมามหาศาล อีกทั้งตัวมันก็กลับกลายเป็นรังสีกระบี่ที่ว่า ก่อนรังสีกระบี่นับพันหมื่นนั่นจะควบรวมก่อเกิดกระบี่ขาวพิสุทธิ์เล่มหนึ่ง…’

 

‘กระบี่สีขาวนั่น มันฟันไปยังร่างอาวุโสเลี่ยวที่ผสานไปกับพลังโจมตีทิ้งได้ง่ายดาย! แค่ตวัดกระบี่แนวราบจากซ้ายไปขวาเท่านั้นแต่กลับทำให้เกิดรอยแยกมิตินั่นได้!แถมกระบี่ที่ตวัดยามนั้นก็ไม่ได้ฉับไวอะไรมากมาย กระทั่งข้ายังเห็นชัด!’

 

‘ที่น่ากลัวคืออำนาจพลังของมัน ที่สามารถฉีกเปิดได้กระทั่งความว่างเปล่า! มันฟันร่างอาวุโสเลี่ยวพร้อมพลังมหาศาลนั่นได้ง่ายๆ จนสุดท้ายอาวุโสเลี่ยวก็สลายหายไปในรอยแยกมิติที่มันฉีกเปิด’

 

ฉากก่อนหน้านั้นตราตรึงอวี่เหวินฮ่าวเฉินนัก ทำให้จนถึงตอนนี้มันยังตื่นตระหนกไม่หาย

 

ภาพต้วนหลิงเทียนที่คนทั้งคนกลับกลายเป็นกระบี่ ทั้งหนึ่งกระบี่กลับกรีดเปิดความว่างเปล่านั่น…!

 

‘หากพิจารณาจากความกว้างและความยาวของรอยแยกมิติที่ต้วนหลิงเทียนฉีกเปิด…พลังของมันให้เทียบกับเซียนอมตะเสเพล 4 ทัณฑ์ทั่วไป น่ากลัวยังเหนือกว่ามาก!’

 

ในใจอวี่เหวินฮ่าวเฉินอดไม่ได้ที่จะบังเกิดความคิดดังกล่าวขึ้น

 

ห่างออกไปไกลๆ ต้วนหลิงเทียนที่ก้มหน้าครุ่นคิดอะไรอยู่นั้น

 

อยู่ๆก็ยกมือขึ้นมาลวกๆ ทันใดนั้นรังสีพลังกระบี่พลันปะทุออกมาจากฝ่ามือ พริบตาก็ก่อเกิดเป็นกระบี่พลังมีสภาพเล่มหนึ่ง

 

‘ข้ารู้สึกเหมือนต่อให้ไม่ต้องใช้พลังอะไรมากมาย…ก็สามารถฉีกเปิดความว่างเปล่าได้ ไหนลองดู…’

 

เพียงใจคิดต้วนหลิงเทียนก็ตวัดกกระบี่ที่ผนึกสร้างขึ้นมาจากพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดไปมาเพื่อทดสอบอะไรบางอย่าง

 

ความเร็วในการตวัดกระบี่รอบนี้ไม่เร็วไม่ช้า

 

อย่างน้อยๆทุกคนก็สามารถสังเกตเห็นวิถีกระบี่ของเขาได้อย่างชัดเจน

 

และเมื่อกระบี่พลังสีขาวนั่นลากผ่านไปยังที่ใด ทุกผู้คนก็สามารถแลเห็นได้ชัดเจน ว่าทุกที่ๆกระบี่กรีดผ่าน กลับบังเกิดรอยแยกขึ้นท่ามกลางความว่างเปล่าอีกครั้ง!

 

รอยแยกที่ว่าหากเทียบกับรอยแยกที่ต้วนหลิงเทียนฉีกเปิดก่อนหน้าข้างๆ มันเล็กกว่ากันมาก!

 

อย่างไรก็ตามนี่บ่งบอกถึงเรื่องหนึ่ง…ต้วนหลิงเทียนสามารถฉีกเปิดความว่างเปล่าได้โดยไม่ต้องใช้เวทย์พลังจู่โจมหรือวรยุทธ์เซียนใดๆรวมถึงสำนึกกระบี่จากยอดใจกระบี่! อาศัยแค่กระบี่พลังที่ควบสร้างอย่างไร้เรื่องราวก็สามารถฉีกเปิดความว่างเปล่าได้!!

 

“นิ…นี่จักเป็นไปได้อย่างไร!?”

 

เมื่อเห็นว่าต้วนหลิงเทียนสามารถฉีกเปิดความว่างเปล่าได้โดยไม่ต้องใช้อะไรมากมาย เหล่าชนชั้นผู้นำของ 2 วัง 6 ตำหนัก ไม่เว้นอวี่เหวินฮ่าวเฉิน ก็ตื่นตระหนกตกใจกับความทรงพลังของต้วนหลิงเทียนนัก!

 

“นี่มันอะไรกัน?! กระทั่งเซียนอมตะเสเพล 4 ทัณฑ์ ก็มิอาจฉีกเปิดความว่างได้ตามอำเภอใจเช่นนี้มิใช่หรือ?”

 

“ต้วนหลิงเทียนผู้นี้พึ่งบรรลุถึงครึ่งก้าวเซียนอมตะแท้ๆ แต่พลังทัดเทียมกับเซียนอมตะเสเพล 4 ทัณฑ์แล้ว…ข้าใช่กำลังฝันไปอยู่หรือไม่?”

 

“มันเป็นครึ่งก้าวเซียนอมตะไม่ผิดแน่ แต่ที่มีพลังระดับนี้ได้สมควรเป็นเพราะเวทย์พลังสนับสนุนนั่น!ที่แท้มันใช้เวทย์พลังสนับสนุนอันใดกันแน่!?”

 

“หากเป็นเช่นนั้นจริง…เกรงว่าเวทย์พลังสนับสนุนของมันจักมิใช่เวทย์พลังของระนาบโลกียะเป็นแน่!”

 

…

 

นอกจากอวี่เหวินฮ่าวเฉินแล้ว เหล่าชนชั้นผู้นำต่างๆ ได้แต่สนทนากันเซ็งแซ่ เพราะตอนนี้พวกมันตระหนักถึงความน่ากลัวของเวทย์พลังสนับสนุนที่ต้วนหลิงเทียนใช้ออกแล้ว

 

ถึงกับสามารถทำให้ผู้ที่บรรลุถึงครึ่งก้าวเซียนอมตะ มีพลังถึงขอบเขตนี้ได้!

 

เวทย์พลังสนับสนุนนั่นน่ากลัวปานใดย่อมจินตนาการออกได้เลย!

 

ในขณะที่ทั้งหลายกกำลังตื่นตระหนกกับพลังของต้วนหลิงเทียน พวกมันก็ได้แต่มองต้วนหลิงเทียนด้วยความตกตะลึงอีกครั้ง!

 

“ใจกระบี่เหิน!”

 

เพียงห้วงคิดจิตสั่ง กระบี่พลังสีขาวในมือต้วนหลิงเทียนก็เริ่มพุ่งทะยานไปในความว่างเปล่าราวมังกรขาวท่องนภา!

 

ทันใดนั้น

 

เปรียะ!

 

เปรียะ!

 

…

 

เสียงประหนึ่งบางสิ่งฉีกขาดดังขึ้นถี่ยิบ

 

ยามเมื่อประกายแสงสีขาวพุ่งฉวัดเฉวียนไปรอบๆกายต้วนหลิงเทียน มันก็ได้ทิ้งรอยแยกมิติอันน่ากลัวเอาไว้บนความว่างเปล่ารอบตัวต้วนหลิงเทียน!

 

ไม่นานความว่างเปล่ารอบตัวต้วนหลิงเทียนก็มีสภาพไม่ต่างใดจากกระดาษที่ถูกกรีดจนวิ่น เริ่มสะเทือนสะท้านไปมาไม่เสถียร!

 

ฟั่ฟ! ฟั่ฟ! ฟั่ฟ! ฟั่ฟ!

 

เปรียะ! เปรียะ! เปรียะ! เปรียะ!

 

…

 

เสียงกระบี่พุ่งแหวกอากาศดังหวีดหวิวแว่วขึ้นไม่หยุดยั้ง ความว่างก็เริ่มถูกสะบันฉีกเปิดระรัว บัดนี้สภาพไม่ต่างใดจากกระดาษวิ่นๆกำลังหลุดลุ่ย

 

มองไปเวลานี้ต้วนหลิงเทียนเสมือนเทพเจ้ามิติก็ไม่ปาน ยามไปถึงที่ใดห้วงมิติก็พังทลาย!

 

‘ใจกระบี่เหินจากเคล็ดกระบี่อยู่ที่ใจ มีพลังทำลายน้อยกว่าเคล็ดกระบี่ใจกระจ่างไม่น้อยเลยจริงๆ…’

 

หลังจากเวลาผ่านไปราวๆ 1 เค่อ รอยแยกมิติมากมายรอบตัวต้วนหลิงเทียนก็เริ่มคืนสภาพกลับมาเป็นปกติ

 

คงเหลือเพียงรอยแยกมิติที่ต้วนหลิงเทียนฉีกเปิดไว้ตอนแรก ที่ยังคืนสภาพไม่สมบูรณ์

 

และรอยแยกมิติที่ว่าก็เป็นต้วนหลิงเทียนใช้ออกด้วยเคล็ดกระบี่ใจกระจ่าง ขอบเขตที่ 4 ของยอดใจกระบี่ฉีกเปิด!

 

‘เคล็ดพลังที่ได้จากขอบเขตที่ 4 ของยอดใจกระบี่ กระบี่ใจกระจ่างนั่น…ทำให้ทั้งข้าและพลังในร่างผสานหลอมรวมกันเป็นกระบี่ เช่นนั้นต่อไปเรียก ‘กายกระบี่รวมหนึ่ง’ แล้วกัน’

 

ต้วนหลิงเทียนลอบคิดในใจ

 

เรียกว่าตอนนี้การผสานระหว่างร่างกายและกระบี่ให้รวมเป็นหนึ่ง เป็นพลังอำนาจจู่โจมสูงสุดเท่าที่ต้วนหลิงเทียนจะใช้ออกได้!

 

‘หากข้าผสานใช้ออกด้วยเซียนอมตะข้ามภพ กายกระบี่รวมหนึ่งจะไม่ใช่แค่ปรากฏ 1 กระบี่อีกต่อไป…ตอนนั้นข้าสามารถเลือกที่จะเปลี่ยนร่างเป็นกระบี่ หรือใช้ให้ร่างแยกทั้งหลายเปลี่ยนเป็นกระบี่ได้…แถมคราวนี้ก็มีกระบี่พลังร้ายกาจให้ใช้หลายเล่ม!’

 

พอคิดถึงจุดนี้สองตาต้วนหลิงเทียนก็ทอแสงจ้าขึ้นมา มองไปดั่งดารากลางฟ้ายามราตรีกาล

 

‘อย่างไรก็ตามพลังของเลี่ยวหนันเจียง เซียนอมตะเสเพล 3 ทัณฑ์นั่นไม่นับเป็นอะไรจริงๆ…ไม่ต้องลำบากใช้พลังของขอบเขตที่ 4 ของยอดใจกระบี่ กายกระบี่รวมหนึ่งอะไร…กระทั่งไม่ต้องใช้อะไรให้วุ่นวายข้าก็ฆ่ามันได้ง่ายๆ’

 

‘ตอนนี้หลังข้าเสริมพลังด้วยปฐมเวทย์กลืนกินแล้ว ไม่ต้องลงมือวุ่นวายอาศัยแค่กระบี่พลังธรรมดาๆข้าก็ฉีกเปิดความว่างเปล่าได้ไม่ยาก…’

 

‘แต่เลี่ยวหนันเจียงนั่นกระทั่งมันทุ่มพลังทั้งหมดออกมา ถึงมันจะทำให้ความว่างเปล่ายุบตัวทั้งสะท้านสะเทือน แต่มันก็ไม่มีปัญญาฉีกเปิดความว่าง…’

 

จังหวะนี้ต้วนหลิงเทียนย่อมตระหนักได้ชัดเจน ถึงช่องว่างระหว่างเขากับเลี่ยวหนันเจียง

 

‘ไม่คิดเลยจริงๆว่าหลังบรรลุถึงครึ่งก้าวเซียนอมตะแล้ว พอใช้ปฐมเวทย์กลืนกิน มันกลับเพิ่มพลังให้ข้าจนสูงล้ำได้ขนาดนี้…สมแล้วที่ปฐมเวทญ์กลืนกินเป็นเวทย์พลังที่แม้แต่ในระนาบเทวโลก ก็ถือว่าไม่ธรรมดา!’

 

ถึงตัวต้วนหลิงเทียนเองจะประหลาดใจกับความแข็งแกร่งของตัวเองตอนนี้เช่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร

 

เพราะสุดท้ายแล้วเขาไม่เพียงแต่จะกลืนกินพลังวิญญาณฟ้าดินที่อยู่ในบรรยากาศทั่วเมืองเหรินโม่เชิ่งเท่านั้น เขายังกลืนกินกระทั่งพลังวิญญาณฟ้าดิน ในสายแร่หินเซียนและชีพจรวิญญาณจนเกลี้ยงกริบ!

 

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

 

…

 

หลังผ่านไปอีกราวๆเค่อหนึ่ง ในที่สุดรอยแยกมิติเบื้องหน้าก็หายสนิท

 

คงเหลือเพียงต้วนหลิงเทียนลอยร่างอย่างสงบท่ามกลางความว่างเปล่า ทุกสายตายามนี้มองไปให้ความรู้สึกเสมือนร่างที่ลอยอยู่ไม่ใช่ผู้คนแต่เป็นเทพ!

 

“พี่เทียน!”

 

เค่อเอ๋อมองต้วนหลิงเทียนด้วยสองตาทอประกายเจิดจ้า หน้างามของนางเผยความเคารพเทิดทูนถึงขีดสุด

 

“ท่านพ่อทรงพลังยิ่ง!”

 

สองตาต้วนซือหลิงเองก็ทอประกายชื่นชมจ้าอย่างหน้ามืดตามัว

 

ก่านหรูเยี่ยนมองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาซับซ้อน

 

“มัน…ร้ายกาจยิ่ง…”

 

สายตาที่มองต้วนหลิงเทียนของหวงเหวินจิ้ง ยังซับซ้อนยิ่งกว่าก่านหรูเยี่ยนเสียอีก ในใจเต็มไปด้วยรสชาติมากมายยากจะกล่าว

 

“ได้มีนายท่านเช่นนี้ ชีวิตข้าเกิดมานับว่าไม่สูญเปล่าแล้ว!”

 

เผิงไหลยามนี้มันยืนตัวตรงอกผายไหล่ผึ่ง หน้ายังเชิดขึ้นเล็กน้อย ราวกับมันกลัวคนอื่นไม่รู้ว่าชายหนุ่มชุดม่วงที่แลดูประหนึ่งเทพผู้นั้นเป็นนายท่านของมัน

 

‘น้องหลิงเทียน…’

 

ในขณะที่หวงฉี่หลิงบังเกิดความสุขความยินดีกับความสำเร็จของต้วนหลิงเทียน แต่ในใจมันรู้สึกละอายไม่น้อย ไม่กล้าแม้แต่จะกล่าวคำน้องหลิงเทียนออกมาจากปาก..

 

อวิ๋นฟู่เหย่ที่ยืนอยู่ข้างๆหวงเหวินจิ้ง ได้แต่มองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาผวา ตอนนี้ในหัวของมันไร้ความคิดอื่นใด…คงเหลือแต่ความหวาดกลัวเท่านั้น!

 

“ประมุขหยาง”

 

หลังลอยร่างสงบด้วยสภาวะประหนึ่งเทพไม่นาน ต้วนหลิงเทียนหันไปมองกล่าวกับประมุขเผ่าปีศาจมนุษย์ด้วยน้ำเสียงทีท่าแลดูสบายๆไม่จริงจัง

 

“ขอโทษที…พอดีข้าพลังมือไปหน่อย เผลอฆ่าอาจารย์ของท่านตายไปซะแล้ว…”