War sovereign Soaring The Heavens - ตอนที่ 2607

WSSTH ตอนที่ 2,607 : พกพาโทสะเข้าเมืองเฉวี่ยโยว

 

 

“คงยาก…”

 

ได้ยินคำถามดังกล่าวของต้วนหลิงเทียน เฉินเฉวียนป้าก็กล่าวตอบออกมาตามตรง “เคล็ดวิชาบ่มเพาะนั่น ท่านเจ้าเมืองให้ความสำคัญกับมันยิ่ง…หากมิใช่ผู้ที่มีระดับพลังบ่มเพาะสูงถึงในระดับหนึ่งและเป็นคนที่เชื่อใจได้ ท่านเจ้าเมืองย่อมไม่คิดจะถ่ายทอดให้ผู้ใดง่ายๆ”

 

กล่าวถึงท้ายประโยคเฉินเฉวียนป้าก็มองจ้องต้วนหลิงเทียน บอกว่า “แม่ทัพต้วนหลิงเทียน ในแง่ระดับพลังฝึกปรือของท่านนับว่าถึงเกณฑ์แล้ว…แต่เรื่องความเชื่อใจนั้น หากแม่ทัพต้วนหลิงเทียนท่านสามารถอยู่ในกองทัพมังกรดำเราไปสักหลายสิบปีหรือหลายร้อยปีล่ะก็ ท่านเจ้าเมืองอาจเต็มใจถ่ายทอดเคล็ดวิชาบ่มเพาะนั่นให้กับท่าน…”

 

“หลายสิบปี? หลายร้อยปี?”

 

ได้ยินคำพูดของเฉินเฉวียนป้า ต้วนหลิงเทียนก็ส่ายหน้าทันที

 

ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องอยู่ในกองทัพมังกรดำนี่เลย กระทั่งเมืองเฉวี่ยโยวแห่งนี้เขาก็ไม่อาจใช้เวลาอยู่นานเป็นสิบปีด้วยซ้ำ! ยังนับประสาอะไรกับเป็นร้อยปี!!

 

‘ช่างเถอะ…ถึงจะไม่มีเคล็ดวิชาบ่มเพาะระดับเหลืองนั่นก็ช่าง ด้วยชีพจรสวรรค์ 99 สายในร่าง ความเร็วในการบ่มเพาะของข้าก็ไม่ได้ช้าไปกว่าผู้บัญชาการกองทัพมังกรดำหรือเจ้าเมืองเฉวี่ยโยวแต่อย่างใด…’

 

หลังจากได้รับทราบเรื่องราว ต้วนหลิงเทียนก็เลิกคิดถึงมันอีกต่อไป

 

แม้ตอนนี้เขาอาจจะยังไม่มีเคล็ดวิชาบ่มเพาะดีๆ แต่เขามีชีพจรสวรรค์ 99 สายที่ทำให้คนธรรมดาได้แต่อิจฉาจนตาร้อน…

 

เพราะในระนาบเทวโลกแห่งนี้ ยิ่งจำนวนชีพจรสวรรค์มีมากเท่าใด ก็ยิ่งเกิดประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น

 

ไม่เพียงแต่ความเร็วในการบ่มเพาะฝึกฝนเท่านั้น กระทั่งความเร็วในการรวมรั้งจ่ายพลังขณะต่อสู้ก็เหนือกว่าผู้อื่น…

 

นอกจากนั้นในความคิดของต้วนหลิงเทียน

 

ตราบใดที่พลังฝึกปรือของเขาสูงมากพอ หลังออกจากเมืองเฉวี่ยโยวแห่งนี้ไปแล้ว คิดจะหาหนทางได้รับเคล็ดวิชาบ่มเพาะมีระดับก็คงเป็นเรื่องง่าย…

 

จริงอยู่…ที่ในเมืองเฉวี่ยโยวนั้นแค่เคล็ดวิชาบ่มเพาะระดับเหลืองเปรียบได้ดั่งสมบัติล้ำค่าหาผู้ใดเสมอเหมือน…

 

ทว่าในมณฑลจิ่วโยว ตราบใดที่เป็นขุมพลังเอาเรื่องสักหน่อย สมควรมีเคล็ดวิชาบ่มเพาะมีระดับเก็บไว้ไม่น้อย

 

‘นอกจากนี้…เห็นเสี่ยวเอ้อบอกว่าในโรงประมูลประจำมณฑลจิ่วโยวก็มีผู้เอาเคล็ดวิชาบ่มเพาะมาให้ผู้คนร่วมประมูลเป็นครั้งคราว’

 

คิดถึงจุดนี้ต้วนหลิงเทียนก็รู้สึกโล่งใจ

 

เช่นนั้นหลังกล่าวลาเฉินเฉวียนป้าแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็ย้อนกลับเข้ามาในกระโจมอีกรอบ และคราวนี้เขาสามารถสงบจิตใจได้ในเวลาอันสั้น และจมจ่อมลงสู่ภวังค์การบ่มเพาะอย่างรวดเร็ว…

 

หลังเขาบ่มเพาะพลังไปได้ราวๆครึ่งชั่วยาม

 

“ใต้เท้าแม่ทัพขอรับ!”

 

เสียงผ่านพลังหนึ่งถูกส่งมาจากนอกกระโจมเข้าหูต้วนหลิงเทียน ปลุกต้วนหลิงเทียนที่อยู่ในภวังค์บ่มเพาะให้ตื่นขึ้น

 

“หืม?”

 

ต้วนหลิงเทียนลืมตาขึ้นมาด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและเดินออกกระโจมไป

 

เสียงเมื่อครู่พอได้ยิน เขาก็บอกได้ทันทีว่าเป็นเสียงของไป่ฟูฉางใต้บัญชาเขา

 

ยังเป็นไป่ฟูฉางที่เขาซัดจนบาดเจ็บไปก่อนหน้า!

 

“ว่าไง?”

 

และฟังจากนำเสียงร้อนรนก่อนหน้าของอีกฝ่ายที่ส่งมา ต้วนหลิงเทียนก็รับทราบถึงความกังวลของมัน และสมควรมีเรื่องเร่งด่วนอะไรแน่ ถึงได้มาเรียกเขาแบบนี้

 

“ท่านแม่ทัพขอรับข้ามีเรื่องหนึ่งจะรายงานท่าน…ตอนนี้ไป่ฟูฉางของพวกเรา 2 คนกับ สือฟูฉางอีก 7 คนถูกแม่ทัพของกองทัพมังกรเงินนาม ‘หยางกงผิง’ กักตัวไว้ในเหลาอาหารแห่งหนึ่งของเมืองเฉวี่ยโยว และหยางกงผิงผู้นั้นได้กล่าวว่าหากคิดจะพาคนกลับก็ต้องให้ท่านแม่ทัพไปรับด้วยตัวเอง…”

 

ได้ยินคำถามของต้วนหลิงเทียน ไป่ฟูฉางก็เร่งรุดรายงานเรื่องราวออกไปเร็วไว

 

“เจ้าว่าไงนะ…ไป่ฟูฉางของข้า 2 คนกับสือฟูฉางอีก 7 คนถูกแม่ทัพของกองทัพมังกรเงินกักตัวไว้ที่เหลา?”

 

สีหน้าต้วนหลิงเทียนมืดลงทันที

 

ก่อนหน้านี้ที่หุบเขาเทพสงคราม เหล่าทหารใต้บัญชาเขาได้แสดงความเคารพและมอบความไว้วางใจให้เขา รวมถึงได้ทราบเรื่องที่พวกมันพยายามไปแก้ข่าวให้เขาก่อนหน้า เขาก็รู้สึกชื่นใจอยู่บ้าง

 

เช่นนั้นเขาจึงมองทหารเหล่านี้เป็นลูกน้องของตัวเอง

 

แต่ตอนนี้เขากลับได้รับรายงานว่า มีคนกล้ากักตัวลูกน้องของเขาไว้ในเหลาอาหาร และคนผู้นั้นยังเป็นแม่ทัพของกองทัพมังกรเงิน?

 

จังหวะนี้ในใจต้วนหลิงเทียนย่อมบังเกิดโทสะลุกโชนขึ้นมาดั่งกองไฟ

 

“นำข้าไปเหลานั่น!”

 

ต้วนหลิงเทียนสั่งจบคำ ไป่ฟูฉางก็เร่งเหินร่างนำขึ้นไปในอากาศทันที

 

“เจ้าเรียกว่าอะไร”

 

ระหว่างเดินทาง ต้วนหลิงเทียนก็กล่าวถามไป่ฟูฉางที่นำทาง

 

“ท่านแม่ทัพข้าเรียกว่า ถงเจิ้ง”

 

ถึงแม้มันจะถูกต้วนหลิงเทียนซัดจนปลิวละลิ่วไปเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งอาการบาดเจ็บบอบช้ำยังไม่หายดีด้วยซ้ำ แต่ในใจไป่ฟูฉางผู้นี้ก็ไม่ได้ถือโทษอะไรต้วนหลิงเทียน กระทั่งยังปฏิบัติต่อต้วนหลิงเทียนด้วยความเคารพ

 

เพราะมันรู้อยู่แก่ใจว่าที่ถูกผู้อื่นทุบตีก็เพราะไปหาเรื่องผู้อื่นเขาก่อน เช่นนั้นโดนทุบตีก็นับว่าสมควรแล้ว!

 

“ไหนเจ้าเล่ามา ว่าพวกเจ้าไปมีเรื่องอะไรกับแม่ทัพของกองทัพมังกรเงินนั่นกันแน่…เพราะโดยปกติแล้วถึงแม้กองทัพมังกรดำเราจะไม่กินเส้นกับกองทัพมังกรเงินเป็นทุน แต่ตัวตนระดับแม่ทัพของกองทัพมังกรเงินก็ไม่น่าจะมารังแกทหารชั้นผู้น้อยอย่างพวกเจ้า…แล้วมันจะกักตัวพวกเจ้าไว้ทำอะไร?”

 

ต้วนหลิงเทียนถามด้วยสงสัย

 

“ท่านแม่ทัพ เรื่องนี้คือว่า…”

 

เมื่อถูกต้วนหลิงเทียนซักถาม ถงเจิ้งก็เร่งกล่าวอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกไปอย่างละเอียด ทำให้ต้วนหลิงเทียนรู้ต้นสายปลายเหตุ..

 

ที่แท้เรื่องนี้เขากลับมีส่วนด้วย…!

 

เพราะวันนี้หลังจากที่ได้เห็นแม่ทัพอย่างเขา ฆ่าเจี่ยนชิวผิงที่มาท้าชิงตำแหน่งในหุบเขาเทพสงคราม ไป่ฟูฉาง 3 คนรวมถึงถงเจิ้ง กับสือฟูฉาง 7 คนที่สนิทสนมกัน ด้วยอารมณ์คึกคักอักโขก็ชวนกันไปเหลาอาหารในเมืองเฉวี่ยโยวเพื่อดื่มกินให้หนำใจเป็นการฉลองที่ได้แม่ทัพทรงพลัง

 

แต่ใครจะไปรู้ว่าในขณะที่พวกมันกำลังคุยกันอย่าสนุกสนานถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหุบเขาเทพสงคราม แม่ทัพของกองทัพมังกรเงินที่บังเอิญนั่งดื่มกินกับลูกน้องอยู่ในเหลาแห่งนั้นด้วยกลับได้ยินเข้า…

 

จากนั้นจึงเกิดการปะทะคารมกัน ก่อนที่แม่ทัพของกองทัพมังกรเงินนั่นจะกล่าวตัดสินว่าพวกถงเจิ้งนั้นคุยโวโอ้อวด กล่าวเรื่องเหลวไหลหาสาระไม่ได้!

 

ด้วยเพราะมันเป็นถึงแม่ทัพของกองทัพมังกรเงิน ทำให้วาจามีน้ำหนักมากกว่าพวกถงเจิ้ง ผู้คนในเหลาจึงเชื่อ และเห็นพ้องต้องกันว่าสมควรเป็นฝ่ายถงเจิ้งกับพวกที่คุยโวโอ้อวดเกินความจริง…

 

เมื่อถูกผู้คนรุมตัดสินอย่างไม่เป็นธรรม ถงเจิ้งกับพวกแน่นอนว่าย่อมไม่พอใจ สุดท้ายก็ได้แต่ยืนกรานโต้แย้งออกมาคอเป็นเอ็น…

 

อนิจจาสุดท้ายเสียงของพวกมันก็ดั่งน้ำน้อยแพ้ไฟ ไม่อาจเถียงเอาชนะผู้ที่มาดื่มกินในเหลาซึ่งมีปากมากกว่าได้…

 

จังหวะนั้นถึงพวกมันจะบังเกิดความไม่พอใจมากเพียงใด แต่พวกมันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินออกจากเหลาอาหารภายใต้สายตาดูถูกของเหล่าผู้ที่มาดื่มกิน…

 

อย่างไรก็ตาม กลับมีบางคนไม่คิดปล่อยให้พวกมันเดินสะดวก กลับมาแต่โดยดี…

 

และผู้ที่ไม่ปล่อยให้พวกมันเดินสะดวกและกลับมาแต่โดยดีที่ว่า ก็คือแม่ทัพของกองทัพมังกรเงิน!

 

“ในบรรดาพวกเจ้า 10 คน ข้าจะให้ไสหัวกลับไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น…และคนที่กลับไปก็รีบไปฟ้องแม่ทัพคนใหม่อะไรนั่นของพวกเจ้าเสีย! บอกให้มันรับทราบว่าข้า หยางกงผิง แม่ทัพของกองทัพมังกรเงินเป็นคนกักตัวลูกน้องของมันเอาไว้”

 

“ข้า หยางกงผิง อยากเห็นนัก…ว่าแม่ทัพหน้าใหม่ของกองทัพมังกรดำที่มาแทนหวงจี่ปิ่งเป็นคนเช่นไร!”

 

นี่คือวาจาที่แม่ทัพของกองทัพมังกรเงินกล่าวเอาไว้

 

ต่อหน้าตัวตนระดับแม่ทัพของกองทัพมักรเงิน ลูกน้องต้วนหลิงเทียนทั้ง 10 ย่อมไม่มีพลังมากพอจะต่อต้านมันได้

 

เช่นนั้นจึงมี 9 คนที่ถูกอีกฝ่ายกักตัวไว้ในเหลาอาหาร มีเพียงถงเจิ้งที่อีกฝ่ายปล่อยให้กลับมายังค่ายกองทัพมังกรดำเพื่อแจ้งต้วนหลิงเทียน…

 

เรื่องที่เหลือต้วนหลิงเทียนก็ทราบแล้ว

 

“แม่ทัพของกองทัพมังกรเงิน หยางกงผิง? ช่างบ้าอำนาจเสียจริง…”

 

หลังได้ฟังเรื่องราวของไป่ฟูฉางถงเจิ้ง สองตาต้วนหลิงเทียนก็ฉายประกายเยียบเย็นวาบหนึ่ง

 

ตอนนี้แม้สีหน้าท่าทีของต้วนหลิงเทียนจะแลดูยังเฉยอยู่ หากแต่ถงเจิ้งที่เหินร่างนำอยู่ด้านหน้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสมือนด้านหลังมีไอเย็นขุมหนึ่งกำลังแผ่เข้ามาใกล้

 

สุดท้ายเมื่อไอเย็นนั่นแผ่มาถึงแผ่นหลัง ร่างมันก็สะท้านขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

 

‘ท่านแม่ทัพ…โมโหแล้ว’

 

จังหวะนี้ไม่ยากที่ถงเจิ้งจะสัมผัสได้ถึงโทสะของต้วนหลิงเทียน

 

“ท่านแม่ทัพ…”

 

ก่อนที่จะเดินทางถึงเมืองเฉวี่ยวโยว หยางกงผิงคล้ายนึกอะไรขึ้นได้พลันกล่าวเตือนออกมา “แม่ทัพของกองทัพมังกรเงินหยางกงผิงผู้นั้น พลังฝีมือของมันสูงส่งจนติดอันดับ 1 ใน 3 ผู้มีพลังฝีมือสูงสุดในบรรดาแม่ทัพทั้ง 10 ของทัพมังกรเงิน…”

 

“นอกจากนั้นมันยังมีฐานะพิเศษอีกอย่าง…นอกจากเป็นแม่ทัพของกองทัพมังกรเงินแล้ว ตัวมันยังเป็นน้องเขยของผู้บัญชาการกองทัพมังกรเงินอีกด้วย…”

 

“ด้วยเหตุนี้ ถึงแม้ในอดีตท่านแม่ทัพหวงจี่ปิ่งของพวกเราจักมีพลังฝีมือไม่ได้อ่อนด้อยไปกว่ามัน แต่ก็ไม่กล้าไปยั่วโมโหอะไรมัน…”

 

หลังกล่าวบอกเรื่องนี้ ถงเจิ้ง ก็มองต้วนหลิงเทียนพลางกล่าวเตือนออกมาว่า

 

“เช่นนั้นหากเป็นไปได้…ท่านแม่ทัพเพียงสำแดงพลังสักเล็กน้อย เพื่อให้หยางกงผิงนั่นตกใจกลัว พวกเราค่อยพาคนกลับมาโดยที่ไม่ต้องทำร้ายมัน…เพราะแม่ทัพของกองทัพมังกรเงินผู้นี้ ยากจะตอแยด้วยจริงๆขอรับ”

 

กล่าวถึงจุดนี้ พอเห็นว่าสีหน้าต้วนหลิงเทียนยังคงเฉยเมยไม่ยินดียินร้าย ในใจถงเจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะร่ำร้องว่าผิดท่า เร่งกล่าวเสริมออกมาว่า “ท่านแม่ทัพขอรับ แน่นอนว่าที่ข้ากล่าวเช่นนี้มิใช่ว่าข้าสงสัยในพลังฝีมือของท่าน…ข้าเพียงแต่มิอยากให้ท่านต้องมามีปัญหากับเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้…”

 

ในหุบเขาเทพสงครามถงเจิ้งได้แลเห็นเรื่องราวกับตา จึงรับทราบพลังฝีมือของแม่ทัพมันได้ในระดับหนึ่ง…

 

กับหยางกงผิงนั่น อาศัยแค่เศษพลังก็ทุบตีอีกฝ่ายให้ตายตกได้ง่ายๆ…

 

อย่างไรก็ตามกับผู้บัญชาการของกองทัพมังกรเงินที่เป็นสามีของพี่สาวแท้ๆหยางกงผิงนั่น มันยากจะบอกได้…

 

“ข้ารู้ว่าควรทำยังไง”

 

ต้วนหลิงเทียนเอ่ยตอบถงเจิ้งเสียงเรียบ

 

แต่ต้นจนจบสีหน้าของต้วนหลิงเทียนยังไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย แลดูไม่ยินดียินร้ายอะไร

 

และไม่นานต้วนหลิงเทียนกับถงเจิ้งก็มาถึงเมืองเฉวี่ยโยว

 

หลังเข้ามาในเมืองเฉวี่ยโยวแล้ว ต้วนหลิงเทียนที่ในใจคุกรุ่นไปด้วยโทสะพร้อมปะทุ ก็เดินตามถงเจิ้งไปถึงหน้าประตูเหลาอันใหญ่โตแห่งหนึ่งของเมืองเฉวี่ยโยว

 

แผ่นป้ายเหนือประตูหน้าเหลามีอักษร ‘ไหลเฟิ่งเฉี่ยวโหลว’ สลักเอาไว้อย่างวิจิตรบรรจง

 

อักษรทั้ง 4 ตัวเปี่ยมล้นไปด้วยพลังอันเข้มแข็ง เห็นชัดว่าเป็นลายมือบุรุษอันทรงพลังคนหนึ่ง

 

และตอนนี้เบื้องหน้าเหลาไม่ว่าจะบนฟ้าหรือบนดิน ก็มีผู้คนมาออมุงกันหนาตา ต่างชะเง้อมองเข้าไปภายในเหลา ทำราวกับกำลังชมเรื่องราวอันน่าสนุกสนานอะไรอยู่

 

“มาแล้ว! เจ้านั่นพาคนมาแล้ว!!”

 

“หืม! ใช่จริงๆด้วย! ไป่ฟูฉางของกองทัพมังกรดำที่กลับไปก่อนหน้าพาคนมาแล้ว!!”

 

“ชายหนุ่มในชุดสีม่วงข้างๆมันน่ะหรือ…คือแม่ทัพคนใหม่ของกองทัพมังกรดำ?”

 

…

 

เมื่อหลายคนสังเกตเห็นถงเจิ้งและจดจำมันได้ ก็ร่ำร้องออกมาเสียงดัง ดึงความสนใจของผู้คนที่ออมุงหน้าเหลาให้หันมามองทันที และในที่สุดคนหน้าเหลาก็แลเห็นถงเจิ้งกับต้วนหลิงเทียนที่กำลังเดินมา

 

ทั้งหมดพากันมองสำรวจต้วนหลิงเทียนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาทำราวกับแลเห็นโลกใหม่…

 

“ท่านแม่ทัพเชิญ”

 

ด้านหน้าเหลา ถงเจิ้งที่เดินมาถึงประตูก่อนได้หลบออกข้างก่อนจะผายมือเชื้อเชิญต้วนหลิงเทียนด้วยทีท่าสุภาพเคารพ

 

ต้วนหลิงเทียนก็ก้าวเข้าไปอย่างใจเย็น และไม่ว่าเขาจะเดินผ่านที่ใด เหล่าผู้คนที่ออมุงก็พร้อมใจกันเปิดทางให้เขาอย่างไร้ลังเลราวทะเลแหวก!

 

เพราะสุดท้ายแล้วชายหนุ่มในชุดสีม่วงเบื้องหน้าก็คือแม่ทัพ! เชียนฟูฉางที่คุมกำลังพลนับพันคนหนึ่งของกองทัพมังกรดำ! ตัวตนที่พวกมันไม่อาจล่วงเกินได้!!

 

ถ้งเจิ้งก็เดินตามหลังต้วนหลิงเทียนเข้ามาในเหลาต้อยๆ

 

“เป็นเจ้า!?”

 

อย่างไรก็ตามทันทีที่ต้วนหลิงเทียนกับถงเจิ้งก้าวเข้ามาในเหลาอาหาร เสียงอุทานหนึ่งที่ทำให้ต้วนหลิงเทียนรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน พลันดังขึ้นเข้าหูเขา…