War sovereign Soaring The Heavens - ตอนที่ 3032

WSSTH ตอนที่ 3,032 : ออกมากันหมด

 

 

‘เมิ่งชิวอี่ผู้นี้กลับเก็บคะแนนสะสมได้ถึง 31 แต้ม…นับว่ามากกว่าพี่เจียหลงเกือบครึ่ง’

 

หลังเมิ่งชิวอี่กลับออกมา ต้วนหลิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะมองนางด้วยความแปลกใจ และยังแปลกใจไม่น้อยทีเดียว ‘ดูท่าในการประลองสวรรค์ใต้ตอนนั้น นางจะซุกซ่อนพลังฝีมือส่วนใหญ่เอาไว้’

 

31 แต้ม!

 

ในบรรดาผู้คนมากมายนับหมื่นที่เข้าไปเข่นฆ่าช่วงชิงกันในแดนสวรรค์ใต้ นับว่าเป็นคะแนนที่ไม่น้อยเลย ยังติดอยู่ใน 100 อันดับแรกด้วยซ้ำ!

 

“ต้วนหลิงเทียน ได้อันดับ 2?”

 

หลังเมิ่งชิวอวี่กลับออกมาได้สักพัก นางก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองต้วนหลิงเทียน หลังเห็นรายชื่อผู้ที่ได้อันดับที่ 2 ในตารางจัดอันดับ ใบหน้างามยังฉายชัดถึงความประหลาดใจเป็นที่สุด

 

ถึงแม้ก่อนหนานี้นางจะรู้ว่าต้วนหลิงเทียนไม่ธรรมดา แต่นางก็คิดว่าต้วนหลิงเทียนก็แค่ไม่ธรรมดาในขอบเขตประเทศฝูชิวหรือประเทศอื่นๆในดินแดนพันประเทศเท่านั้น

 

เขตปกครองของงคฤหาสน์เฉวียนโยวกว้างใหญ่ไพศาล มีประเทศอมตะระดับ 8 อย่างประเทศฝูชิวนับพัน นอกจากนั้นยังมีขุมกำลังงระดับ 8 ไม่เว้นตระกูลระดับ 8 อีกนับไม่ถ้วน ไม่ต้องกล่าวถึงขุมกำลังระดับ 7 ด้วยซ้ำ

 

ด้วยเหตุนี้นางจึงอดไม่ได้ที่จะตกใจ เมื่อพบว่าต้วนหลิงเทียนคว้าอันดับ 2 มาได้จริงๆ กระทั่งยังตกใจจนตาลอยไปอยู่นานกว่าจะดึงสติกลับมาได้

 

“ทำได้ไงไม่รู้ รู้แต่ทำไปแล้ว?”

 

หวงเจียหลงนับว่าโดนวาจาประโคนี้ของต้วนหลิงเทียนทำเอาเหวอไปอีกรอบ จากนั้นพอมองต้วนหลิงเทียนอีกครั้ง มุมปากก็กระตุกขึ้นมาตงิดๆ

 

มันต่อสู้ดินรนแทบวายปราณ กระทั่งข้ามผ่านหุบเหวแห่งความตายมาหลายครั้ง แต่ยังได้คะแนนสะสมมาเพียงแค่ 22 แต้ม…

 

แต่ต้วนหลิงเทียนกลับบอกว่าทำได้ไงไม่รู้ รู้แต่ทำไปแล้ว…ที่สำคัญคือนั่นมันตั้ง 286 คะแนน!

 

หวงเจียหลงนับว่าโดนความรู้สึกอ่อนด้อยทิ่มแทงจิตใจจนสาหัส ได้แต่มองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาว่างเปล่าไปพักหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวถามเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่น้องต้วนท่านคิดไว้แล้วยัง ว่าจะเข้าร่วมกับขุมกำลังใด?”

 

“แต่ก่อนอื่นข้าขอแนะนำอะไรหน่อย…อย่าได้เข้าร่วมกับตระกูลจ่างซุนหรือตระกูลกงหยางจะดีกว่า…เพราะต่อให้เข้าไป พวกมันก็จะปฏิบัติกับท่านเหมือนแค่ทายาทสายตรงเท่านั้น ต่อให้ท่านคิดจะเข้าร่วมกับคฤหาสน์เฉวียนโยวภายหลัง พวกมันอย่างดีก็แคสนับสนุนไปพอประมาณ ขีดจำกัดการลงทุนนับว่าต่ำมาก”

 

“แต่กับนิกายยอมตะเป้าผู้ เหอฮวน และอวิ๋นไถนั้นต่างกัน ในระบบนิกายนั้นล้วนเต็มไปด้วยการแข่งขันและไม่ค่อยเลือกที่รักมักที่ชัง ใครโดดเด่นพวกมันก็พร้อมจะสนับสนุนเต็มที่ ถึงตอนนั้นพวกมันต้องลงทุนกับท่านอย่างไม่เสียดายเพื่อส่งท่านเข้าคฤหาสน์เฉวียนโยวให้จงได้”

 

หวงเจียหลงกล่าว

 

“ข้าก็คิดไว้แบบนั้นเหมือนกัน”

 

ต้วนหลิงเทียนพยักหน้าเห็นด้วย อันที่จริงเรื่องที่หวงเจียยหลงเตือนนั้น เขาก็คิดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว จึงไม่ได้เก็บเอา 2 ตระกูลมาอยู่ในรายชื่อตัดสินใจเลือกเลย

 

“หรือ…น้องต้วนท่านไปอยู่นิกายอมตะเหอฮวนกับข้าดีไหม นิกายอมตะเหอฮวนไม่เพียงแต่มีตัวตนอันทรงพลังมากอำนาจอย่างประมุข 3 ปี้ไห่เท่านั้นนะ แต่ยังมีสาวกสตรีที่เป็นขาเตาคุณภาพดีให้บริการท่านอีกด้วย…”

 

หวงเจียหลงกล่าวถึงจุดนี้สองตามันก็เปล่งประกายวับวาวขึ้นมาปานดวงดารากลางฟ้ามค่ำคืน

 

ต้วนหลิงเทียนรู้ดีว่าขาเตาที่หวงเจียหลงเอ่ยถึงคืออะไร พวกนางไม่ใช่ขาเตาจริงๆ หากแต่เป็นสตรีที่งดงามและไม่ได้มีพรสวรรค์ในการฝึกปรือสูงมากมายอะไร ทว่าถูกนิกายอมตะเหอฮวนชุบเลี้ยงมาอย่างดี เพื่อทำหน้าที่เป็นคู่บ่มเพาะให้ศิษย์นิกายอมตะเหอฮวน…

 

เป็นธรรมดาว่า สตรีที่ถูกชุบเลี้ยงให้เป็นขาเตานั้น ล้วนมีแต่ผู้ที่สมัครใจทั้งสิ้น นิกายอมตะเหอฮวนไม่เคยไปบังคับข่มขู่หรือจับตัวใครมาทำหน้าที่นี้เลยยแม้แต่คนเดียว

 

เรียกว่าเรื่องนี้นิกายอมตะเหอฮวนกระทำได้อย่างโปร่งใส ไม่เคยบีบคั้นผู้ใดจริงๆ ทำให้แม้ชื่อเสียงของนิกายอมตะเหอฮวนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในเขตคฤหาสน์เฉวียนโยว เพราะเสมือนแหล่งมั่วสวาท แต่ก็ไม่มีใครมองว่านิกายอมตะเหอฮวนเป็นนิกายอมตะชั่วร้ายหรือนิกายฝ่ายอธรรม

 

“ข้าคิดว่าที่พี่เจียหลงอยากเข้านิกายอมตะหวนเฮอ สิบในสิบก็ไม่พ้นขาเตาที่ว่าใช่ไหม?”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวออกด้วยน้ำเสียงระอา

 

“เหอะๆ…”

 

ได้ยินคำกล่าวจี้ใจของต้วนหลิงเทียน หวงเจียหลงก็ได้แต่หัวเราะออกมาด้วยความละอายเล็กน้อยจากนั้นก็หันไปมองหวงเจียเชา พลางกล่าวแก้เขินออกมาว่า “ว่าแต่เจียเชา เจ้านับว่าโชคดีไม่น้อยเลยนะ! ไม่เพียงแต่จะรอดชีวิตกลั[ออกมาได้ ยังเก็บคะแนนสะสมได้ตั้ง 17 แต้ม”

 

ก่อนที่จะเข้าแดนสวรรค์ใต้โบราณระดับต่ำ หวงเจียหลงก็รู้อยู่แล้ว่าด้านในนั้นอันตรายมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีอันตรายในรูปแบบไหนบ้าง

 

จนเมื่อมันรอดชีวิตกลับออกมาได้ จึงได้รับทราบถึงความอันตรายของแดนสวรรค์ใต้โบราณซึ้งถึงทรวง

 

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังเคยคิดด้วยซ้ำ ว่าน้อง 5 ของมันอาจจะถูกผู้อื่นเข่นฆ่าไปแล้ว

 

“เป็นข้าโชคดีมากจริงๆ…หากไม่ได้น้องต้วนช่วยไว้ ป่านนี้ข้าคงนอนตัวเย็นอยู่ข้างใน ไม่ได้ออกมาแบบนี้แล้วล่ะ…”

 

หวงเจียเชากล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ ขณะเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะมองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาสำนึกบุญคุณ เพราะหากไม่ใช่ต้วนหลิงเทียนมาช่วยมันได้ทันเวลา ป่านนี้มันคงตกตายไปแล้ว

 

“หือ!? เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ?”

 

หลังหวงเจียหลงได้รับทราบเรื่องราวจากหวงเจียเชา มันก็หันไปขอบคุณต้วนหลิงเทียนซ้ำอยู่หลายรอบ

 

ได้ยินคำขอบคุณซ้ำๆของหวงเจียหลง ในใจต้วนหลิงเทียนกลับรู้สึกแปลกประหลาดยังไงไม่รู้

 

เพราะถ้าเขาไม่ได้ปฐพีเทพแรกกำเนิดฟ้าดินกล่าวเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีไปช่วยหวงเจียเชาเอาไว้ เพราะตั้งแต่วินาทีแรกที่เขารู้เรื่องวังจอมราชันอมตะ ความทรงจำหลังจากนั้นก็เสมือนถูกกำหนดให้ลบเลือนหายไป…

 

ส่วนหวงเจียเชา ที่ไฉนจำได้ว่าเขาเป็นคนช่วยชีวิตนั้น เพราะอีกฝ่ายพึ่งมารับทราบเรื่องวังจอมราชันอมตะ หลังจากที่ถูกเขาช่วยเอาไว้แล้วนั่นเอง

 

และตั้งแต่วินาทีที่หวงเจียเชาได้รับฟังเรื่องวังจอมราชันอมตะจากเขา ความทรงจำตั้งแต่จุดนั้นของมันก็ถูกกำหนดให้หายไปเช่นกัน

 

“น้องต้วน…ท่านกับเจียเชาเสียความทรงจำไปงั้นเหรอ?”

 

พอได้รู้ว่าต้วนหลิงเทียนกับน้องชายได้สูญเสียความทรงจำที่อยู่ในแดนสวรรค์ใต้ไปบางส่วน หวงเจียหลงก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

 

ต้องทราบด้วยว่าตั้งแต่วินาทีแรกที่มันเข้าไปสู่แดนสวรรค์ใต้โบราณ จวบจนวินาทีสุดท้ายก่อนกลับออกมา ทุกเรื่องราวมันล้วนจดจำได้ทุกประการ ไม่มีความทรงจำใดๆสูญหายไปทั้งสิ้น

 

“ใช่”

 

หวงเจียเชาพยักหน้า “ที่สำคัญนอกจากข้าแล้ว น้องต้วนกับผู้ที่ติดอันดับสูงๆในตาราง ยังถูกส่งตัวกลับออกมาก่อนใคร”

 

“และพวกเราก็จดจำไม่ได้เลยว่าอยู่ที่ไหนก่อนที่จะถูกส่งตัวออกมา”

 

เล่าถึงจุดนี้หวงเจียเชาก็คลี่ยิ้มขื่นขมออกมา เพราะมันเองก็ไม่รู้จริงๆว่าหลังจากต้วนหลิงเทียนช่วยชีวิตเอาไว้แล้ว เกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะมันจดจำเรื่องราวหลังจากนั้นไม่ได้เลย รู้ตัวอีกทีก็ถูกส่งตัวออกมาแล้ว

 

“แม้พวกเจ้าจะสูญเสียความทรงจำ…แต่มิใช่ว่าอาวุโสจ่างซุนฉงฉีได้กล่าวไว้แล้วรึ ว่าพวกเจ้าได้พบพานโชควาสนาที่ดีที่สุดในแดนสวรรค์ใต้โบราณระดับต่ำมา…”

 

ตอนนี้เองชายชราที่ติดตามอยู่ข้างกายหูหลินอี้ฮ่องเต้ฝูชิว พลันเอ่ยออกมา “และวาสนาที่ดีที่สุดที่ว่า ก็ทำให้ผู้ที่สูญเสียความทรงจำมีโอกาสเข้าใจกฏแห่งเวลา!”

 

ชายชรากล่าวถึงตรงนี้ หูหลินอี้ก็กล่าวเสริมออกมาต่อว่า “แต่โอกาสที่ว่าก็น้อยนิดนัก…อย่างน้อยๆในเขตคฤหาสน์เฉวียนโยวของเรา ผู้ที่รอดกลับออกมาจากแดนสวรรค์ใต้โบราณระดับต่ำนับหมื่นๆคนที่สูญเสียความทรงจำไป ข้าก็ไม่เคยได้ยินเลยว่ามีใครจะเข้าใจกฏแห่งเวลาได้”

 

“ส่วนในเขตปกครองของคฤหาสน์ระดับ 6 อื่นๆ เมื่อหลายร้อยปีก่อนข้าเคยได้ยินว่า…มีบางคนที่สูญเสียความทรงจำหลังออกมาจากแดนสวรรค์ใต้โบราณระดับบต่ำของที่นั่น สามารถเข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งเวลา อย่างความหมายแห่งเวลาได้สำเร็จ”

 

เห็นได้ชัดว่าหูหลินอี้ ฮ่องเต้ฝูชิวก็รู้เรื่องนี้มาไม่น้อย

 

“ดังนั้นพวกเจ้าอย่าตั้งความหวังกับเรื่องกฏแห่งเวลาให้มาก…หากเข้าใจได้ก็ดี แต่ถ้าไม่ก็นับเป็นเรื่องธรรมดา”

 

หูหลินอี้มองหวงเจียเชากับต้วนหลิงเทียนพลางกล่าวแนะนำออกมา

 

ได้ยินดังนั้น ทั้งคู่ก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

“ฝ่าบาทกล่าวถูกแล้ว กฏแห่งเวลา…อย่างไรก็คือ 1 ใน 4 กฏสูงสุดที่ว่ากันว่าลี้ลับยากหยั่งถึงที่สุด ไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาทั่วไปจะเข้าถึงมันได้”

 

หวงเจียเชาก็พยักหน้ากล่าวออกมาอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของหูหลินอี้

 

‘แต่ข้ารู้สึกว่า…ข้าเริ่มเข้าใจความลึกซึ้งอย่างความหมายแห่งเวลานิดๆ กระทั่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงที่วันหน้าข้าจะเข้าใจกฏแห่งเวลา’

 

ต้วนหลิงเทียนย่อมรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองได้อะไรมา เขาเริ่มมองเห็นประตูสู่กฏแห่งเวลาแล้ว หากมีโอกาสดีๆ ไม่แน่เขาอาจจะเปิดประตูบานดังกล่าว และเข้าใจความหมายแห่งเวลาได้ทันที

 

ในเรื่องนี้ตัวเขาเอง ก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยไม่น้อย

 

กฏแห่งเวลา จะอย่างไรก็คือ 1 ใน 4 กฏสูงสุด และยังเป็นกฏที่ทรงพลังที่สุด เหนือกว่า มิติ ชีวิตและความตายเสียอีก

 

ไม่ว่าใครก็อยากเข้าใจกฏอันทรงพลังเช่นนี้ เขาเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

 

หลังเวลาผ่านไปอีกสักพัก ผู้คนก็เริ่มทยอยกันกลับออกมามากขึ้นเรื่อยๆ

 

…

 

และหลังผ่านไปอีก 10 วัน เหล่าผู้ที่ยังรอดชีวิตในแดนสวรรค์ใต้โบราณ ก็กลับออกมากันหมดทุกคน ประตูบานเขื่องที่ลอยล่องอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่าก็ปิดตัวลงโดยอัตโนมัติ และอันตรธานหายไปอีกครั้ง

 

“ตอนนี้ขอให้เหล่ายอดเซียนอมตะที่รอดชีวิตกลับออกกมาได้ ก้าวออกมารวมที่นี่ และนำป้ายหยกสะสมคะแนนของพวกเจ้าออกมาถือไว้ในมือให้เห็นเสีย”

 

จ่างซุนฉงฉี ก้าวออกมากล่าวคำเสียงดัง

 

จากนั้นต้วนหลิงเทียนและคนอื่นๆ ก็เริ่มเหินร่างไปรวมตามุจดที่กำหนด และหยิบป้ายหยกสะสมคะแนนออกมาถือไว้ให้เห็นชัดๆ

 

ถึงแม้ว่าป้ายหยกสะสมคะแนนจะมีทั้งสิ้น 5 สี แลดูละลานตาอยู่บ้าง แต่เพียงมองไปปราดเดียวก็พบว่าผู้ที่รอดกลับออกมานั้น ถือป้ายหยกสีใดมมากที่สุด

 

“ฮ่าๆๆ…ขออภัยด้วยท่านทั้ง 4 แต่คราวนี้นิกายอมตะอวิ๋นไถของข้าเป็นผู้ชนะ”

 

เหิงฉานแห่งนิกายอมตะอวิ๋นไถหลังเหลือบมองป้ายหยกสะสมคะแนนในมือทุกคนปราดเดียว ก็ไม่ยากที่จะบอกได้ว่ามีสีประจำนิกายตัวเองมากที่สุด จึงหันไปมองปี้ไห่หมิงเฟิงและคนอื่นๆด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม กล่าวคำออกมาอย่างพึงพอใจ

 

ป้ายหยกสะสมคะแนนที่ต้วนหลิงเทียนและคนอื่นๆถือนั้น ส่วนมากแล้วจะเป็นป้ายหยกสีทองกับสีเขียว อีก 3 สีมีแค่ประปรายเท่านั้น

 

และป้ายหยกสีทองที่มีจำนวนมากที่สุด ก็เป็นป้ายหยกที่นิกายอมตะอวิ๋นไถสร้างขึ้น

 

ทุกครั้งที่แดนสวรรค์ใต้โบราณระดับต่ำเปิดออก 3 นิกาย 2 ตระกูลมักจะเล่นพนันเล็กๆจนกลายเป็นประเพณีอย่างหนึ่ง

 

เนื้อหาเกมเดิมพันที่ว่าก็คือ ผู้ที่รอดชีวิตออกมาจากแดนสวรรค์ใต้โบราณระดับต่ำนั้น ถือป้ายหยกสีใดมากที่สุด ขุมกำลังที่เป็นคนสร้างป้ายหยกสีนั้นก็จะเป็นผู้ชนะ

 

และนิกายที่พ่ายแพ้ทั้ง 4 ก็จำต้องมอบสิ่งของเดิมพันให้แก่นิกายที่เป็นเจ้าของป้ายหยกที่มีคนรอดกลับออกมาถือไว้มากที่สุด

 

“ฮึ่ม”

 

จางกวงเจิ้งพ่นลมสบถเสียงเย็น จากนั้นก็ยกมือขึ้นปรากฏแหวนพื้นที่วงหนึ่งค่อยโยนมันไปให้เหิงฉาน

 

กลับกันปี้ไห่หมิงเฟิงเพียงเรียกแหวนออกมาโยนออกไปส่งๆ ไม่คล้ายสนใจเรื่องที่แพ้เดิมเดิมพันครั้งนี้แต่อย่างใด

 

และที่จริงมันก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่ต้องจ่ายเป็นของเดิมพันนั้น ทางนิกายเป็นผู้จัดเตรียม ไม่ใช่ของๆมัน…

 

ตอนนี้สิ่งที่มันกำลังสนใจมากที่สุดก็คือ

 

คราวนี้มันจะชักชวน 3 อันดับแรกที่โดดเด่นที่สุดนั่น กลับไปนิกายอมตะเหอฮวนของมันได้หรือไม่

 

สายตาของปี้ไห่หมิงเฟิงนั้นแม้จะมองไปทางหลิงเจวี๋ยอวิ๋น ต้วนหลิงเทียน และมู่หรงเซี่ยวเซี่ยว แต่มันไม่ค่อยสนใจมู่หรงเซี่ยวเซี่ยวมากเท่าไหร่ มันสนใจต้วนหลิงเทียนกับหลิงเจวี๋ยอวิ๋นมากกว่า

 

“เจ้าคิดจะเข้าขุมกำลังใด?”

 

อยู่ๆก็มีเสียงผ่านพลังหนึ่งส่งตรงถึงหูต้วนหลิงเทียน ทำให้ต้วนหลิงเทียนหันมองไปทางซ้ายทันที

 

จึงพบว่าหลิงเจวี๋ยอวิ๋นที่ลอยร่างอยู่ทางนั้น กำลังมองมาที่เขา

 

“หืม? หรือเจ้าคิดจะเข้าร่วมขุมกำลังเดียวกันกับข้า?”

 

ต้วนหลิงเทียนย้อนถาม

 

“ก็ใช่”

 

หลิงเจวี๋ยอวิ๋นตอบ

 

“ทำไม”

 

ต้วนหลิงเทียนถามอีกรอบ

 

“ข้ากลัวเจ้าจะด่วนตาย แล้วทำให้พี่หญิงหวงเอ้อตกที่นั่งลำบาก”

 

เหตุผลของหลิงเจวี๋ยอวิ๋นง่ายเพียงเท่านี้

 

หวงเอ้อนั้น เป็นอดีตจิตวิญญาณกระบี่เทพระดับสูงคู่กายพี่สาวแท้ๆของมัน และได้ละทิ้งกระบี่เทพเล่มนั้นออกมาแล้ว วิญญาณของนางเองก็ยังอยู่ในช่วงอ่อนแอเป็นที่สุด

 

และตอนนี้นางก็จำเป็นต้องพักฟื้นพลังในทะเลวิญญาณของต้วนหลิงเทียนก่อน เมื่อมีกำลังมากพอถึงจะเริ่มผสานหลอมรวมเข้ากับกระบี่หลิงหลง 7 สมบัติได้ หากต้วนหลิงเทียนดันมาตกตายก่อนที่นางจะผสานเข้ากับกระบี่หลิงหลง 7 สมบัติ นางก็ยากจะหนีความตายได้พ้นเช่นกัน! เพราะคนอื่นๆที่ไม่รู้ว่านางคืออะไรไม่พ้นต้องเลือกจะทำลายวิญญาณเช่นนางไว้ก่อน!!

 

ได้ฟังเหตุผลของหลิงเจวี๋ยอวิ๋น ต้วนหลิงเทียนก็พูดไม่ออกจริงๆ

 

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้หันไปพูดอะไรกับหลิงเจวี๋นอวิ๋นต่อทันที แต่เลือกจะคุยกับหวงเอ้อในทะเลวิญญาณของเขาแทน “หวงเอ้อ…ดูเหมือนเจ้านั่นจะห่วงใยเจ้ามาก”