War sovereign Soaring The Heavens - ตอนที่ 3318

ตอนที่ 3,318 : กลับบ้านเกิด เมืองวายุโปรย…

 

ไม่พูดไม่ได้จริงๆ แต่หงเฟยนับว่าทํางานได้รวดเร็วและมีประสิทธิภาพจริงๆ

 

เพราะหลังจากที่ต้วนหลิงเทียนกับฮ่วนเอ๋อกลับมาจากคุกหมื่นพันธนาการได้ไม่กี่วัน หงเฟยก็ได้นําผลไม้อมตะที่ช่วยส่งเสริมการบ่มเพาะพลังขอบเขตจอมราชันอมตะมาให้เขา และแต่ละผลก็จัดเป็นผลไม้อมตะที่ค่อนข้างหายากและคุ้มค่าจริงๆ

 

“ศิษย์น้องเล็ก เจ้าต้องขยันบ่มเพาะให้มาก พอถึงวันที่ศิษย์พี่หญิงใหญ่กลับมา เจ้าจะได้กู้หน้าให้พวกเราได้! ถึงตอนนั้นศิษย์พี่หญิงใหญ่จะได้ไม่ว่าพวกเราไม่เอาไหนอีก…!!”

 

ก่อนจะลากลับไป หงเฟยก็กล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยรอยยิ้ม ด้วยความที่มันอ้วนมาก ลูกตาของมันจึงโดนแก้มย้วยๆบีบจนหยีแทบปิด

 

“ขอบคุณศิษย์พี่ 6 มาก”

 

ต้วนหลิงเทียนรู้สึกขอบคุณหงเฟยจริงๆ อีกฝ่ายนับว่ามีประสิทธิภาพในการจัดการเรื่องราวไม่ใช่เล่นๆ แต่ขณะเดียวกันเขาก็ได้แต่ลอบทอดถอนในใจ

 

เขารู้ดีว่าตั้งแต่ที่เขาคิดดําเนินแผนการช่วยเหลือบิดามารดาฮ่วนเอ๋อ ไม่นานเขาก็จะยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับศิษย์พี่ 6 ผู้นี้รวมถึงศิษย์พี่และศิษย์พี่หญิงคนอื่นๆ ไม่เว้นแม้แต่ครูในนามอย่างฉือหล่าง

 

ในวังเทียนฉือแห่งนี้ ต้วนหลิงเทียนใส่ใจก็แค่ฉือหล่างและศิษย์พี่ทั้งหลายเท่านั้น

 

หากเขาเลือกได้ ก็ไม่อยากใช้วิธีอุกอาจสุดโต่งเช่นนั้น จนต้องกลายเป็นศัตรูกับวังเทียนฉือเลย เพราะสิ่งนั้นก็หมายถึงเขาได้หันหลังให้กับฉือหล่างและศิษย์พี่ทั้งหลาย อนิจจาใต้หล้ามีบางเรื่อง ไม่อาจไม่ทําทั้งบางครั้งทางเลือกก็ไม่ได้มีมากนัก

 

“ฮ่วนเอ๋อ พี่หลิงเทียนจะไม่ทําให้เจ้าต้องผิดหวังแน่นอน”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวในใจ หลังจากหงเฟยกลับไปแล้ว

 

‘11 เดือนหลังจากนี้ ก็จะถึงเวลาเข้าไปทํางานที่คุกหมื่นพันธนาการ’

 

ในใจต้วนหลิงเทียนเริ่มวาดแผนคร่าวๆ

 

และหลังจากหงเฟยกลับไปได้สักพัก ต้วนหลิงเทียนที่ครุ่นคิดเรื่องราวในหัวคร่าวๆ ก็เริ่มใช้ผลไม้อมตะและบ่มเพาะพลังทันที

 

ครึ่งปีต่อมา

 

“ฮ่วนเอ๋อ ออกจากวังเทียนฉือไปที่หนึ่งกับข้า”

 

หลังจากต้วนหลิงเทียนกล่าวชวนฮ่วนเอ๋อแล้ว เขาก็เห็นร่างพานางออกจากสถานที่พักบ่มเพาะในด่านของฉือหล่าง จากนั้นก็พาฮ่วนเอ๋อออกจากวังเทียนฉือและมุ่งหน้าไปยังทางใต้ ในที่สุดก็มาหยุดลงยังป่าไผ่อันกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง

 

“พี่หลิงเทียน ท่านพาข้ามาที่นี่ทําไมหรือ?”

 

ฮ่วนเอ๋อหันไปมองถามต้วนหลิงเทียนด้วยความงุนงง ด้วยไม่ทราบว่าพี่หลิงเทียนพานางมาที่นี่ทําไม และไม่ได้บอกอะไรกับนางมาก่อนเลย

 

“ฮ่วนเอ๋อ ไม่ใช่เจ้าเคยบอกพี่หลิงเทียนหรอกหรือว่าอยากไปดูบ้านเกิดที่พี่หลิงเทียนโตมา?”

 

ต้วนหลิงเทียนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

 

“อื้อ”

 

ฮ่วนเอ๋อพยักหน้า

 

“ตอนนี้พี่หลิงเทียนจะพาเจ้าไปเที่ยวระนาบเซียน”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าว

 

“ไปสิ”

 

ฮ่วนเอ๋อคิดว่าพี่หลิงเทียนของนาง คงจะพานางไปเที่ยวเพื่อผ่อนคลายจิตใจ เช่นนั้นจึงตอบตกลงไปทันที

 

หลังจากนั้นต้วนหลิงเทียนก็ลงมือทันที พลังเซียนอมตะต้นกําเนิดขุมหนึ่งเอ่อล้นออกมาปกคลุมไปทั่วน่านฟ้าก่อนจะแผ่ขยายไปยังป่าไผ่เบื้องล่าง

 

วู้ม!

 

วู้ม!

 

และป่าไผ่เบื้องล่าง เมื่อได้รับพลังเซียนอมตะต้นกําเนิดของต้วนหลิงเทียน ก็เสมือนมีชีวิตขึ้นมา แต่ละต้นเปล่งพลังไร้สภาพสีขาวราวน้ำนมออกมา จากนั้นพลังไร้สภาพทั้งป่าไผ่ก็ควบรวมเป็นมวลแสง ก่อนจะยิ่งพุ่งขึ้นมาเป็นลําแสงใส่ต้วนหลิงเทียนและฮ่วนเอ๋อ!

 

จนเมื่อลําแสงพลังหายไป ร่างต้วนหลิงเทียนกับฮ่วนเอ๋อก็หายไปแล้ว

 

และหลังจากร่างทั้ง 2 หายไป ป่าไผ่กว้างใหญ่แต่เดิมก็อันตรธานหายไปทันทีราวกับไม่เคยดํารงอยู่มาก่อน

 

เห็นได้ชัดว่าป่าไผ่ทั้งผืนนั้น ได้ถูกจัดตั้งมหาค่ายกลเคลื่อนย้ายเอาไว้

 

และมหาค่ายกลเคลื่อนย้ายนี้ ก็เป็นต้วนหลิงเทียนขอแรงหงเฟยให้ไปจ้างวานปรมาจารย์ค่ายกลมากมายมาจัดตั้งเอาไว้อย่างลับๆ และเป็นมหาค่ายกลที่จะใช้เคลื่อนย้ายจากระนาบเทวโลกไปยังระนาบโลกียะได้โดยตรง สําหรับจุดหมายปลายยทางที่มหาค่ายกลจะส่งไปก็คือบ้านเกิดของเขาหลังจากที่วิญญาณของเขาได้พลัดถิ่นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ระนาบโลกียะขนาดเล็กที่มีชื่อว่า ระนาบเซียน

 

วิ้ง! วิ้ง!

 

หลังฉากเรื่องราวเบื้องหน้าต้วนหลิงเทียนกับฮ่วนเอ๋อมืดมิดไปพักหนึ่ง ทั้งคู่ก็ได้แลเห็นแสงสว่างอีกครั้ง และพอมองไปรอบๆก็พบว่าตอนนี้ได้มาปรากฏตัวเหนือทะเลอันกว้างใหญ่ ขณะเดียวกันทั้งคู่ก็สัมผัสได้ว่าพลังวิญญาณมันช่างเบาบางอย่างมาก

 

หลังทําความคุ้นชินสักพัก ความรู้สึกผิดแปลกก็เริ่มหายไป

 

“นี่คือกรรมทางโลกงั้นหรือ?”

 

ขณะเดียวกัน ต้วนหลิงเทียนยังพบอีกว่า ภายในพลังวิญญาณฟ้าดินที่เบาบางนั้น กลับมีพลังแปลกประหลาดอีกขุมที่กําลังปั่นป่วนและพยายามจะชําแรกเข้าร่างของเขา แต่เขาก็สามารถหยุดยั้งมันเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

 

ครั้งนี้ยังเป็นครั้งแรกเลย ที่ต้วนหลิงเทียนกลับมายังระนาบโลกียะหลังจากขึ้นไปยังระนาบเทวโลก

 

“ฮ่วนเอ๋อ อย่าปล่อยให้พลังแปลกๆโดยรอบชําแรกเข้าร่างเจ้าได้”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวเตือน “พลังแปลกๆที่ว่าสมควรเป็นกรรมทางโลก.พลังนี้มันแปลกประหลาดมาก ลือกันว่าหากเซียนอมตะที่มีด่านพลังฝึกปรือต้อยต่ำ ลงมาเยือนระนาบโลกียะ หากไม่อาจสามารถขัดขวางกรรมทางโลกให้เข้าสู่ร่างกายได้ ก็จะส่งผลต่อการบ่มเพาะต่อเซียนอมตะคนนั้นๆ บางคนระดับพลังฝึกปรือถึงกับหยุดชะงักไม่อาจหาความก้าวหน้าใดๆได้อีก”

 

“อื้อ”

 

ฮ่วนเอ๋อพยักหน้ารับเบาๆ สําหรับนางแล้วพลังแปลกๆโดยรอบ หรือกรรมทางโลกที่ว่า ก็ไม่อาจนับเป็นอะไรได้ ถูกนางขับไล่สลายทิ้งได้อย่างง่ายดาย

 

“มาเถอะฮ่วนเอ๋อ เดี๋ยวพี่หลิงเทียนจะพาไปดูบ้านเกิดที่พี่หลิงเทียนอยู่ตอนยังเด็ก”

 

ต้วนหลิงเทียนกุมมือฮ่วนเอ๋อไว้ จากนั้นก็พานางไปยังบ้านเกิดเขาด้วยความเร็วสูงล้ำ พริบตาก็บรรลุถึงเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในชนบทแสนห่างไกลที่เขาเคยอยู่อาศัยในวัยเด็ก

 

และพอกลับมาถึงเมืองๆนี้ ต้วนหลิงเทียนก็พบว่าอาคารปลูกสร้างได้เปลี่ยนไปไม่น้อย ยังมีสิ่งปลูกสร้างใหม่ๆผุดขึ้นเยอะแยะไปหมด แต่เขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะหลังจากที่เขาขึ้นสวรรค์ไป วันเวลามันก็ได้ล่วงเลยมา 200 กว่าปีแล้ว

 

หลังผ่านไป 200 กว่าปี เมืองวายุโปรยจะเปลี่ยนแปลงไปแบบนี้ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ

 

“ฮ่วนเอ๋อ ที่นี่คือสถานที่ๆข้าเติบโตขึ้นมา”

 

ต้วนหลิงเทียนพาฮ่วนเอ๋อเดินไปยังถนนสายหนึ่งในเมือง ก่อนจะชี้นู่นนี่นั่นพลางเล่าความหลังให้ฮ่วนเอ๋อฟัง “ฮ่วนเอ๋อเห็นร้านนั้นหรือไม่ ตอนข้าเริ่มบ่มเพาะพลัง เคยมีตาเฒ่าคนหนึ่งขายถังหูลู่อยู่…ตาเฒ่าผู้นั้นก็มักจะหลอกเด็กๆให้มาซื้อเป็นประจํา”

 

“ตอนนี้หลังเวลาผ่านไป 200 กว่าปี กระทั่งเด็กน้อยที่เคยโดนหลอกซื้อ ก็ไม่พ้นกลายเป็นดินเหลืองไปนานแล้ว”

 

กล่าวถึงท้ายประโยค ต้วนหลิงเทียนอดถอนหายใจออกมาไม่ได้

 

ตอนนี้ไม่ใช่แค่คนขายของข้างถนนในความทรงจําช่วงที่เขามาโผล่ที่เมืองนี้ใหม่ๆเท่านั้น กระทั่งสหายเก่าของเขาอย่างไขมันน้อยที่มาตามเขาแจ เพื่อให้เขายอมรับเป็นลูกพี่ช่วงแรกๆที่มาถึงโลกใบนี้ ก็คงกลายเป็นดินเหลืองไปหมดสิ้น

 

“ตระกูลลี่…”

 

หลังจากนั้น ต้วนหลิงเทียนก็พาฮ่วนเอ๋อเดินผ่านหน้าประตูใหญ่ของตระกูลลี่ หลังแผ่สํานึกเทวะไปตรวจสอบก็พบว่าตระกูลลิ่นั้นเติบโตขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมาก

 

ก่อนที่ต้วนหลิงเทียนกับฮ่วนเอ๋อจะลงมาเดินในเมืองวายุโปรย ทั้งคู่ก็ได้ใช้ยันต์อมตะเร้นกายระดับต่ำปกปิดร่างกายเอาไว้ ทําให้ไม่มีผู้ใดในเมืองสามารถสังเกตเห็นการมาเยือนของพวกเขาได้เลย

 

และตอนนี้ต้วนหลิงเทียนก็พาฮ่วนเอ๋อเดินมาถึงประตูใหญ่ตระกูลลี่ เพื่อเข้าไปชมดูที่ทางด้านใน

 

“หืม?”

 

ทันทีที่ก้าวเท้าผ่านประตูลี่เข้ามา ต้วนหลิงเทียนก็อดตกใจไม่ได้เมื่อเห็นรูปปั้นรูปหนึ่งที่ตั้งเด่นหราอยู่กลางจัตุรัสด้านหน้า ด้านฮ่วนเอ๋อเองก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ “พี่หลิงเทียนรูปปั้นนี้คล้ายท่านมากเลย”

 

“เอ่อ..ดูเหมือนจะเป็นข้าตอนอายุ 16-17 ปีจริงๆ”

 

ต้วนหลิงเทียนที่มองสํารวจรูปปั้นตรงหน้าอยู่ก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เพราะรูปปั้นเบื้องหน้าเป็นรูปปั้นเขาตอนยังหน้าละอ่อนจริงๆ

 

และข้างรูปปั้นก็มีแท่นศิลาที่เป็นดั่งหลักศิลาจารึกตั้งอยู่ ได้บันทึกความสําเร็จของเขาตั้งแต่ที่ออกจากเมืองวายุโปรยเป็นต้นไป…แน่นอนว่าความสําเร็จที่ถูกสลักจารึกเอาไว้ ก็มีแต่ความสําเร็จเท่าที่คนตระกูลลี่ในเมืองวายุโปรยกับเมืองประกายแสงจะทราบได้เท่านั้น

 

สําหรับความสําเร็จยิ่งใหญ่หลังจากนั้น ไม่ได้มีบันทึกเอาไว้ เพราะนั่นไม่ใช่อะไรที่คนของตระกูลลี่ หรือแม้กระทั่งตระกูลราชวงศ์ของอาณาจักรนภาล่องจะล่วงรู้ได้

 

“พวกเจ้าเห็นหรือไม่? รูปปั้นนี้คือคนดังของตระกูลลี่เรา ถึงแม้จะเป็นคนในตระกูลที่ใช้แซ่อื่นก็ตาม…กล่าวกันว่าตอนคนผู้นี้ยังเด็ก ก็มีความแข็งแกร่งสุดที่รุ่นเยาว์คนใดใน 10 ราชวงศ์จะสู้ได้แล้ว!”

 

ในขณะที่ต้วนหลิงเทียนกับฮ่วนเอ๋อกําลังมองรูปปั้นอยู่ ก็มีเด็กชายที่แลดูอายุ 10 กว่าขวบคนหนึ่งนําพาเด็กหญิงตัวน้อยอายุ 5-6 ขวบมายังรูปปั้นของต้วนหลิงเทียน มันชี้รูปปั้นแล้วกล่าวอธิบายให้เด็กหญิงตัวน้อยที่กําลังดูดนิ้วฟังว่า “และมารดาของชายคนนี้ก็เคยเป็นอาวุโส 9 ของตระกูลลี่เรา!”

 

“พี่ใหญ่ 10 ราชวงศ์คืออะไรเหรอ? ใหญ่กว่าเมืองเรามากหรือไม่?”

 

เด็กหญิงตัวน้อยได้ฟังก็เอียงคอกล่าวถามออกมาอย่างไร้เดียงสา

 

“ใหญ่กว่า! ใหญ่กว่ามากๆเลย…อิ๋งๆ เมืองวายุโปรยที่พวกเราอยู่ เป็นแค่เมืองเล็กๆในอาณาจักรนภาล่องเท่านั้น และมีอาณาจักรแบบเดียวกับอนาจักรนภาล่องเรามากมายนับร้อยอยู่ใต้สิ่งที่เรียกว่าจักรวรรดิแล้วหลายๆจักรวรรดิก็อยู่ใต้ 1 ราชวงศ์…”

 

เด็กชายหัวโจกกล่าวอธิบายอย่างผู้รู้ “เมืองวายุโปรยของพวกเราเทียบกับ 10 ราชวงศ์แล้ว ก็เหมือนนิ้วเล็กๆของเจ้าเทียบกับภูเขาใหญ่ลูกนู้นแน่ะ!”

 

เด็กหญิงตัวน้อยได้ฟังก็ทําตาโต ร้องโอ้โหออกมาเสียงใส

 

“ด้วยเหตุนี้ตระกูลลี่ของพวกเราจึงภูมิใจมากที่ปรากฏตัวตนเช่นนี้เกิดขึ้น….อิ๋งๆ เจ้ารู้หรือไม่ สาเหตุที่ตระกูลลี่ในเมืองประกายแสงดูแลตระกูลลี่สาขาเมืองวายุโปรยมากเป็นพิเศษ ก็เพราะวีรกรรมของบรรพชนท่านนี้เมื่อ 200 กว่าปีก่อนคนเดียว! ไม่งั้นตระกูลลี่เราคงไม่ร่ำรวย ท่านแม่ก็คงไม่มีเงินให้เจ้าซื้อขนมกินทุกวัน…”

 

“ตระกูลลี่สาขาเมืองวายุโปรยของพวกเราเรียกว่าได้รับพรจากท่านบรรพชนผู้นี้…เช่นนั้นท่านปู่ของพวกเราจึงสร้างรูปปั้นของท่านบรรพชนขึ้นมาเพื่อให้คนรุ่นหลังอย่างพวกเราชื่นชมอย่างไรเล่า…เจ้ารู้หรือไม่ ในประวัติศาสตร์ตระกูลลี่ของพวกเราอย่าว่าแต่ คนต่างแซ่กระทั่งคนแซ่ลี่ยังไม่มีใครได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อนเลย”

 

ชายหนุ่มหัวโจกกล่าวอธิบายสืบต่อ

 

“หวา! ร้ายกาจ ร้ายกาจ! พี่ใหญ่ท่านเล่าเร็วๆ ท่านบรรพชนที่ทําให้อิงๆมีขนมกินผู้นี้ทําอะไรไว้บ้างเหรอ แล้วท่านสู้เสือเขี้ยวดาบตัวใหญ่บะเฮิมหลังเขาได้หรือไม่!?”

 

เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวด้วยสองตาเป็นประกาย

 

“ต้องได้อยู่แล้ว!”

 

หลังจากเด็กชายตอบรับ จากนั้นมันก็เริ่มเล่าเรื่องราวปานนิทานอภินิหารให้เด็กหญิงตัวน้อยฟังอย่างออกรส ทั้งหมดที่มันเล่าก็คือวีรกรรมต่างๆที่ต้วนหลิงเทียนเคยสร้างไว้ในอาณาจักรนภาล่องเมื่อ 200 กว่าปีก่อน

 

บางเรื่องราวเอง กระทั่งเจ้าตัวอย่างต้วนหลิงเทียนก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ พอได้เด็กชายคนนี้กล่าวเล่า ก็ทําให้ความทรงจําของเขาหวนย้อนไปยังวันวาน ครั้งยังขวนขวายหาความแข็งแกร่งอยู่ในอาณาจักรนภาล่องเมื่อ 200 กว่าปีก่อนอย่างไม่ทันรู้ตัว

 

“พี่ใหญ่หลิงเทียนเด็กน้อยคนนี้เทิดทูนท่านมากจริงๆ”

 

ฮ่วนเอ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

“ไม่ทันรู้ตัวดุจชั่วพริบตา วันเวลาก็ล่วงเลยไปกว่า 200 ปีแล้ว…ทุกคนที่ข้าเคยรู้จักที่นี่ล้วนตกตายหวนคืนสู่ดินหมดสิ้น…จักมิตรสหายก็ดีศัตรูร้ายก็ดี คงเหลือไว้แต่ในความทรงจําเท่านั้น…”

 

ต้วนหลิงเทียนถอนหายใจอยู่นาน หวนคํานึงถึงกาลครั้งหนึ่งที่ไร ใจยังสะอดสะทกสะท้อนไม่ได้ หลังจากฟังเด็กน้อยเล่าเรื่องราวจบแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็พาฮ่วนเอ๋อเดินเตร็ดเตร่ไปบนถนนของเมืองวายุโปรยต่อ

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเดินผ่านมาถึงถนนสายหนึ่ง อยู่ๆร่างด้วนหลิงเทียนก็หยุดชะงักลง สองตาจับจ้องมองไปยังขอบถนนด้านหนึ่ง จากนั้นสองตาก็เริ่มเลื่อนลอยคล้ายหวนรําลึกถึงอะไรบางอย่าง

 

“พี่หลิงเทียน ถนนตรงนั้นทําให้ท่านนึกถึงอดีตหรือ”

 

ฮ่วนเอ๋อไม่ได้รบกวนอะไรต้วนหลิงเทียน จนเมื่อเห็นต้วนหลิงเทียนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นางจึงอดถามออกมาไม่ได้

 

“ใช่”

 

ต้วนหลิงเทียนพยักหน้า จากนั้นสายตาที่ใช้มองมุมหนึ่งของถนนเบื้องหน้าก็เผยความหวนรําลึกอีกครั้ง “ที่นั่น ตรงนั้นเป็นที่ๆข้ากับเค่อเอ๋อพบกันครั้งแรก…วันนั้น”

 

ในขณะที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวเล่า ความทรงจําที่เลือนรางในอดีตก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นในใจ ภาพเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งนั่งคุกเข่า ตั้งป้ายขายตัวเองเพื่อหาเงินฝังศพมารดาผุดขึ้นมาจากนั้นภาพใบหน้าอ่อนวัยไร้เดียงสาแสนซื่อก็ฉายชัดในใจ ฉากเรื่องราวมากมายแล่นวาบในห้วงคิด จากเด็กหญิงตัวน้อยในวันวานก็ได้กลับกลายเป็นภรรยาเขา

 

และตอนนี้เด็กกหญิงตัวน้อยที่เติบโตผู้นั้น ตัวตนของนางก็ได้แปรเปลี่ยนไปเป็นไม่ธรรมดาอย่างถึงที่สุดแล้ว

 

เพราะในเวลานี้นางสมควรอยู่ในระนาบเทพ ดินแดนที่เหล่าทวยเทพอาศัยอยู่ ซึ่งกําลังรอความช่วยเหลือจากเขาในอีก 700 ปีหลังจากนี้…ที่สําคัญ คนที่กําลังรอความช่วยเหลือจากเขาไม่ใช่แค่นางคนเดียวยังมีภรรยาอีกคน สตรีคนรัก ลูกๆไม่เว้นครอบครัวกับมิตรสหายที่ถูกอวิ๋นชิงเหยียนจับไป