War sovereign Soaring The Heavens - ตอนที่ 3414

ตอนที่ 3414 : ข้า จัดให้

 

ผู้ที่อยู่ ณ จุดศูนย์กลางไอเย็นยะเยือกอย่างต้วนหลิงเทียนนั้น แน่นอนว่ากําลังเผชิญหน้ากับพลังมหาศาลของจักรพรรดิอมตะหนามม่วงเต็มกําลัง

 

เป็นธรรมดาการกระทําครั้งนี้ เป็นจักรพรรดิอมตะหนามม่วงคิดใช้แรงกดดันพลัง สะกดข่มต้วนหลิงเทียนเฉยๆ!

 

จะอย่างไรก็แล้วแต่ การลงมือของนางได้ยั่วโทสะของผู้เฒ่าหัวแล้ว!

 

สีหน้าผู้เฒ่าหัวมืดลงทันใด จากนั้นทั่วร่างก็เริ่มปรากฏเพิ่งพลังสีทองวูบบวบ คล้าย จะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ

 

“ผู้เฒ่าหัว ไม่จําเป็น”

 

อย่างไรก็ตามวินาทีที่ผู้เฒ่าหัวกําลังจะปะทุพลังลงมือ เสียงผ่านพลังของต้วนหลิงเทียนก็ดังขึ้นพอดี จากนั้นพอผู้เฒ่าหัวสังเกตดู ก็พบว่าต้วนหลิงเทียนนั้น ไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากแรงกดดันพลังของจักรพรรดิอมตะหนามม่วงแม้แต่นิดเดียว!

 

“อะไรกัน?”

 

และไม่นานจักรพรรดิอมตะหนามม่วงก็ตระหนักได้ว่าแรงกดดันพลังของนางไม่อาจทําอะไรต้วนหลิงเทียนได้เลย ไม่เพียงแค่นั้น ทั้งๆที่เผชิญหน้ากับแรงกดดันพลังของนาง ต้วนหลิงเทียนกลับแลดูสบายๆคล้ายพลังของนางเป็นแค่สายลมพัดผ่าน!

 

และในขณะที่จักรพรรดิอมตะหนามม่วงกําลังตกใจกับความสามารถในการเพิกเฉย แรงกดดันพลังของนางก็พอดีกับที่มีเสียงหนึ่งลั่นดังไปทั่วหุบเขาอันเงียบสงบแห่งนี้เสียก่อน

 

“ข่งโย่วอี้ มาคารวะอาจารย์อา 3!”

 

ได้ยินเสียงดังกล่าว จักรพรรดิอมตะหนามม่วงเพียงยนคิ้วเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็รั้งพลังคืนกลับ จากนั้นก็เอ่ยคําด้วยน้ําเสียงไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

 

“เข้ามา”

 

และพอจักรพรรดิอมตะหนามม่วงลั่นคําอนุญาต ก็ปรากฏร่างหนึ่งเหินลอยเข้ามาในหุบเขาเป็นชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่ผู้หนึ่ง

 

ชายหนุ่มผู้นี้มาในชุดคลุมสีน้ําเงินขลิบทอง ลักษณะแลดูหรูหราฟุ่งเห้อ แต่ก็มีความสง่างามไม่เบา หว่างคิ้วเจ้าตัวยังฉายชัดถึงความหยิ่งยโสถือดี ราวกับตัวเองคือนายน้อยแห่งฟ้าดิน

 

“คารวะอาจารย์อา”

 

หลังโรยตัวลงจากฟ้ามาหยุดลงในลานบ้านของจักรพรรดิอมตะหนามม่วง ชายหนุ่มที่เรียกตัวเองว่า ข่งโย่วอี้ ก็ประสานมือคารวะจักรพรรดิอมตะหนามม่วงก่อนใดอื่น

 

“โย่วอี้ ไฉนเจ้ามาที่นี่ได้?”

 

จักรพรรดิอมตะหนามม่วงหันไปเอ่ยถามข่งโย่วอี้ด้วยความสงสัย แววตาทอแสงเรืองขึ้นวาบหนึ่ง

 

“พอดีศิษย์หลานโย่วอี้ได้ยินมาว่า สามีของศิษย์น้องลี่เฟยมาถึงแล้ว เช่นนั้นก็เลยมาดูเสียหน่อย…ว่าที่แท้สามีของศิษย์น้องหญิงลี่เฟยเป็นเทพยาเลิศล้ําองค์ใด ไฉนถึง ทําให้ศิษย์น้องหญิงลี่เฟยหลงรักปักใจ ถึงขั้นไม่ยอมรับความจริงใจของข้าที่ไล่ตามนางมาตลอดหลายปีที่ผ่าน

 

ข่งโย่วอี้กล่าวด้วยยรอยิ้ม

 

หากเป็นสถานการณ์ปกติ มันคงไม่กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าจักรพรรดิอมตะหนามม่วงแน่นอน แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ามันจงใจ!

 

“ข่งโย่วอี้ เจ้ากล่าวเหลวไหลอันใด?”

 

สีหน้าลี่เฟยเปลี่ยนเป็นเย็นชา มองจ้องข่งโย่วอี้ดวยสายตาดุร้ายมากโทสะ และในขณะที่นางกําลังจะระเบิดโทสะออกมา ก็เป็นต้วนหลิงเทียนที่จับไหล่นางเบาๆ พลางส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม

 

“เสี่ยวเฟยเอ๋อ.สุนัขเห่า เจ้าจําต้องไปเห่าตอบด้วยหรือ?”

 

ต้วนหลิงเทียนคลี่ยิ้ม

 

ตั้งแต่วินาทีแรกที่ข่งโย่วอี้ปรากฏตัว เขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาเย็นชามากล้นไปด้วยความเกลียดชังของมันแล้ว

 

ตอนแรกเขาก็งุนงงอยู่บ้างว่าไฉนอีกฝ่ายแลดูอาฆาตเขาขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาจําได้แม่นว่าไม่เคยพบเจอมันมาก่อน

 

จนถึงเมื่อครู่ พอได้ยินคําพูดของมัน เขาก็เข้าใจได้ทันที ว่าที่แท้อีกฝ่ายก็ตามซื้อภรรยาเขาอย่างลี่เฟยนี่เอง

 

เขาไม่ได้แปลกใจอะไร ที่มีคนตามตื้อลี่เฟย

 

“อื้อ จริงของเจ้า”

 

ได้ยินคําพูดของต้วนหลิงเทียน ลี่เฟยก็อดไม่ได้ที่จะขานรับพลางหัวเราะเบาๆ ในใจเริ่มบังเกิดภาพจําในอดีตแล่นย้อนไปครั้งยังอยู่ในระนาบเซียน ตัวเลวร้ายผู้นี้ยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน

 

คําพูดของต้วนหลิงเทียน ยังทําให้จักรพรรดิอมตะหนามม่วงอดยนคิ้วไม่ได้

 

ด้านข่งโย่วอี้ที่ถูกเปรียบเป็นสุนัข สีหน้าก็มีดดําลงปานจะคั้นได้เป็นน้ําหมึก จากนั้นก็หันไปมองลี่เฟย พลางกล่าวเสียงหนัก “ศิษย์น้องหญิงลี่เฟย ปกติสามีเจ้าหยาบคายเช่นนี้หรือ?”

 

“ข่งโย่วอี้ ก่อนที่เจ้าจะว่าผู้อื่นหยาบคาย เจ้ามิดูตัวเองก่อนเล่าว่ามีมารยาทหรือไม่?”

 

ลี่เฟยเหลือบมองข่งโย่วอี้ผ่านๆ ก่อนจะเลิกสนใจมัน ตอนนี้อาจารย์ของนางอยู่ทั้งคน ไหนเลยต้องกังวลกับอีกฝ่ายด้วย

 

และคําพูดของลี่เฟยก็ทําให้ข่งโย่วอี้หัวเสียนัก อย่างไรก็ตามมันสูดลมหายใจเข้าลึกๆไม่กี่ที ก็สงบโทสะที่มีต่อลี่เฟยลงได้

 

จากนั้นมันก็หันไปมองต้วนหลิงเทียนตาขวาง ราวกับจะนําโทสะทั้งหมดไปลงกับต้วนหลิงเทียนแทน กล่าวคําด้วยรอยยิ้มเย้ยเยาะว่า “ไอ้หนู เจ้ากระเสือกกระสนดั้นด้นมาหาศิษย์น้องหญิงลี่เฟยถึงพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ฝูโหย่วเทียนเช่นนี้ หรือคิดมาขอข้าวที่นี่รับประทานเปล่าด้วย?”

 

“ขอข้าวรับประทานเปล่า?”

 

ต้วนหลิงเทียนไม่ได้โกรธอะไรกับวาจาแดกดันของข่งโย่วอี้ “แล้วไง จะข้าวรับประทานเปล่าก็ดี แต่ข้าว่าคนแถวนี้ยังไม่มีปัญญาได้กินข้าวที่เสี่ยวเฟยเอ๋อหุงกระมัง?”

 

หลังได้ยินวาจายอกย้อนของต้วนหลิงเทียน สีหน้าข่งโย่วอี้ก็มีดลงปานน้ําหมึก “เฮอะ แลดูเจ้าจะภูมิใจนักหนีที่ได้เกาะสตรีกิน? ข้าไม่ทราบจริงๆว่าศิษย์น้องหญิงไปหลงใหลตัวไร้ประโยชน์เช่นเจ้าได้อย่างไร!?”

 

“ศิษย์น้องหญิงลี่เฟย นี่น่ะหรือบุรุษที่เจ้าเลือกเป็นสามี? ก็แค่ไอ้หนุ่มหน้าขาวดั่งสัดใส่ข้าวใช้การไม่ได้คนหนึ่ง มิได้คู่ควรกับเจ้าแม้แต่น้อย!”

 

ข่งโย่วอี้หันไปกล่าวเตือนลี่เฟย

 

ลี่เฟยเพียงเอ่ยตอบด้วยน้ําเสียงไม่แยแส “บุรุษของข้าจะคู่ควรไม่คู่ควรอยู่ที่ข้าตัดสิน…ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้า!”

 

“จักรพรรดอมตะหนามม่วง”

 

ตอนนี้เอง ต้วนหลิงเทียนก็หันไปมองกล่าวกับจักรพรรดิอมตะหนามม่วงด้วยรอยยิ้ม “หากท่านไม่มีใดอื่นแล้ว เช่นนั้นข้าจะพาเสี่ยวเฟยเอ๋อไปกับข้าวันหน้าหากมีเวลาว่างข้าจะพาเสี่ยวเฟยเอื้อมาเยี่ยมท่านบ่อยๆ”

 

ได้ยินคําพูดของตัวนหลิงเทียน สีหน้าจักรพรรดิอมตะหนามม่วงก็มีดลงทันที “เจ้าคิดพาเฟยเอ๋อไป เจ้ามั่นว่าจะรับรองความปลอดภัยให้นางได้แล้วหรือ? แล้วเจ้ารับประกันได้หรือไม่ว่าเจ้าจักไม่ถ่วงรั้งนางทําให้พรสวรรค์ของนางจําต้องเสียเปล่า?”

 

“หากเจ้าสามารถรับประกันทุกอย่างที่ข้าว่ามาได้ ข้าก็อนุญาตให้เจ้าพาเฟยเอ๋อไปได้! แต่ถ้าเจ้าไม่อาจรับปากทั้งไร้หลักประกันใดๆให้ข้าเห็น ขอภัยแต่ข้ามิอาจวางใจให้เจ้าพาเฟยเอ๋อไปกับเจ้าได้!!”

 

จักรพรรดิอมตะหนามม่วงกล่าวคําขาด

 

เนื่องจากนางเห็นแล้วว่าดูเหมือนต้วนหลิงเทียนจะไม่ได้ธรรมดาอย่างที่คิด เช่นนั้นนางจึงไม่ตัดหนทางอีกฝ่าย

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ทันที่ต้วนหลิงเทียนจะได้พูดอะไร ก็เป็นข่งโย่วอี้โพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจก่อน “ศิษย์น้องหญิงลี่เฟย เจ้าเจ้าคงไม่บ้าจี้ตามมันไปตกระกําลําบากหรอกนะ?”

 

ถึงแม้ก่อนหน้ามันจะกล่าวแขวะเรื่องอีกฝ่ายคิดรับประทานข้าวเปล่าที่นี่ หมายบีบให้อีกฝ่ายไสหัวไปให้พ้นๆ แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายกลับบอว่าจะพาลี่เฟยไปจากพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ของฝูโหย่วเทียนจริงๆ

 

อย่างไรก็ตามข่งโย่วอี้ก็ไม่คิดปล่อยให้เรื่องนี้มันจบง่ายๆ “ศิษย์น้องหญิงเจ้าคิดให้ดี หากออกจากพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ไป เจ้าจะไปหาสภาพแวดล้อมบ่มเพาะดีๆเช่นนี้ได้ที่ไหน ยังมีทรัพยากรบ่มเพาะอีก ที่ไหนจักมีทรัพยากรบ่มเพาะให้เจ้าดีเท่าที่นี่เล่า?”

 

“ตราบใดที่ข้าได้อยู่กับคนรักของข้า เรื่องอื่นใดล้วนไร้สําคัญ สิ่งที่เจ้าว่ามาข้าหาได้สนใจไม่”

 

ลี่เฟยเหลือบมองข่งโย่วอี้ด้วยหางตา กล่าวตอบเสียงเรียบ

 

จากนั้นลี่เฟยก็หันไปมองจักรพรรดิอมตะหนามม่วง ก่อนจะคุกเข่าลงทันที “ท่านอาจารย์ ตลอดหลายปีมานี้เหตุผลเดียวที่ทําให้ข้าขยันบ่มเพาะอย่างหนัก ล้วนเพราะให้มีพลังไปตามหาสามีของข้า”

 

“ตอนนี้ในเมื่อข้าได้พบกับสามีของข้าแล้ว เรื่องอื่นใดนอกจากอยู่กับเขา ล้วนเป็นเรื่องรอง”

 

“ตลอดหลายปีที่ผ่าน ลี่เฟยจดจําทั้งซาบซึ้งบุญคุญและความเมตตาที่ท่านอาจารย์มอบให้ได้ชัดเจนวันหน้าหากอาจารย์มีเรื่องราวใด ต่อให้บุกน้ําลุยไฟเพื่อท่าน ศิษย์ก็ไม่คิดปฏิเสธ!”

 

“และวันหน้าหากมีเวลา ศิษย์จะกับมาหาท่านบ่อยๆ”

 

ลี่เฟยกล่าวออกด้วยน้ําเสียงจริงจังนัก

 

ตอนนี้ลี่เฟยไม่รู้ด้วยซ้ํา ว่าต้วนหลิงเทียนจะจัดหาสถานที่บ่มเพาะอันมีสภาพแวดล้อม ดีๆหรือทรัพยากรอะไรให้นางได้หรือไม่ นางไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้ได้อยู่กับต้วนหลิงเทียนอีกครั้งเป็นพอ

 

“เฟยเอ๋อ”

 

จักรพรรดิอมตะหนามม่วงพอได้ฟังก็หันไปมองกล่าววกับลี่เฟย สายตาของนางยัง เต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างหาที่สุดไม่ได้ “อาจารย์เข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี หาไม่ แล้วตอนเจอสามีเจ้า อาจารย์คงไม่บอกว่ามันสามารถอยู่ที่ได้แต่แรก ที่อาจารย์อยากให้มันอยู่ในพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์….เพราะอยากให้เจ้าสามารถบ่มเพาะพลังต่อได้อย่างวางใจ”

 

“แต่มิคาดบุรุษของเจ้ากลับปฏิเสธสิ่งนี้ยังไม่ใช่คิดทําให้พรสวรรค์ของเจ้าสูญเปล่าหรือไร ยังไม่ใช่ทําให้เจ้าต้องตกอยู่ในความเสียงเพราะต้องไประหกระเหินอยู่ด้านนอกหรือไร?”

 

“หากเป็นเช่นนั้นบุรุษของเจ้าก็มีแต่จะถ่วงรั้งความกก้าวหน้าของเจ้าเท่านั้น”

 

จักรพรรดิอมตะหนามม่วงคลี่ยิ้มขื่นขม

 

และพอจักรพรรดิอมตะหนามม่วงกล่าวจบคํา ข่งโย่วอี้ก็ได้ที่หันไปมองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยน้ําเสียงหยินหยาม “ไอ้หนู! เจ้าอย่าได้เห็นแก่ตัวให้มันมากนัก! เพื่อความสุขส่วนตัวของเจ้าคนเดียว เจ้าคิดทําลายอนาคตของศิษย์น้องหญิงลี่เฟยและทําให้พรสวรรค์ของนางต้องสูญเปล่างั้น!?”

 

“จักรพรรดิอมตะหนามม่วง”

 

ต้วนหลิงเทียนไม่ได้สนใจอะไรข่งโย่วอี้แม้แต่น้อย เพียงหันไปมองจักรพรรดิอมตะหนามม่วงด้วยสายตาพึงพอใจ เอ่ยออกด้วยน้ําเสียงจริงจัง “ข้าซาบซึ้งยิ่งนักที่ท่านดีต่อเสี่ยวเฟยเอ๋อขนาดนี้”

 

“วันนี้ข้าขอรับปากกับท่านไว้เลยว่าหลังจากที่ข้าพาเสี่ยวเฟยเอ๋อออกจากพระราชวัง จักรพรรดิสวรรค์ฝูโหย่วเทียนแล้ววันหน้านางจะมีสถานที่บ่มเพาะที่มีสภาพแวดล้อมใน การบ่มเพาะไม่น้อยกว่าที่นี่แม้แต่นิดเดียว อีกทั้งทรัพยากรในการบ่มเพาะที่ข้าจะมอบให้นาง ก็มีแต่จะเหนือกว่า และไม่ด้อยกว่าที่นี่เป็นแน่!”

 

ล้อกันเล่นหรือไร?

 

สภาพแวดล้อมในการบ่มเพาะภายในโลกใบเล็กภายในกายของเขามันเทียบได้กับบระนาบเทพแล้ว อาศัยแค่พระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ยูโหย่วเทียนจะมาเทียบชั้นอันใดได้?

 

เป็นธรรมดาว่าเรื่องนี้เขาไม่อาจพูดออกไปได้

 

“ไร้สาระสิ้นดี!!”

 

ในขณะที่จักรพรรดิอมตะหนามม่ววงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ด้านข่งโย่วอื้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังลั่น กล่าววถากถางด้วยน้ําเสียงดูแคลนว่า “น้ําหน้าอย่างเจ้าเนี่ยนะไอ้หนู จะทําอะไรแบบนั้นได้? เจ้าไม่กระดากปากตัวเองบ้างหรือไรที่คุยโวโอ้อวดเช่นนี้ออกมา?”

 

“ที่นี่คือพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์แห่งฝูโหย่วเทียน เป็นดั่งสถานที่บ่มเพาะอันศักดิ์สิทธิ์ของระนาบฝูโหย่วเทียน ผู้คนมากมายได้แต่ฝันอยากจะเข้ามาบ่มเพาะที่นี่!”

 

“ในระนาบฝูโหย่วเทียน มีขุมกําลังระดับสวรรค์ระดับแนวหน้าไม่กี่แห่งเท่านั้น ที่พอจะมีสภาพแวดล้อมในการบ่มเพาะเทียบเท่าที่นี่ได้”

 

“อาศัยเด็กน้อยอายุไม่ถึง 400 ปีเช่นเจ้า กระทั่งพรสวรรค์ยังอ่อนด้อยกว่าศิษย์น้องหญิง ยังกล้าล่ามเหลวไหลเช่นนี้? เจ้าไปเอาความมั่นใจผิดๆนั่นมาแต่ที่ใด?”

 

ลี่เฟยเคยเล่าเรื่องราวของต้วนหลิงเทียนให้จักรพรรดิอมตะหนามม่วงฟังแล้ว

 

ในบรรดาเรื่องที่เล่า ยังมีเรื่องที่พรสวรรค์ของต้วนหลิงเทียนอาจไม่ดีเท่านางที่ได้รับการชําระขัดเกลาจากพลังวิญญาณฟ้าดินของระนาบเทพด้วย

 

สําหรับเรื่องนี้จักรพรรดิอมตะหนามม่วงก็มีไปพูดกับศิษย์พี่อย่างจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วที่เป็นบิดาของข่งโย่วอี้ ทําให้ข่งโย่วอี้ก็ได้ทราบจากผู้เป็นบิดาอีกที

 

ด้วยเหตุนี้มันจึงเข้าใจว่าพรสวรรค์ของต้วนหลิงเทียนด้อยกว่าลี่เฟยมาก

 

“หากเจ้ายังสอดปากพล่ามไม่เลิก เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฉีกปากเจ้า?”

 

เมื่อเห็นว่าเขาเมินเฉยก็แล้วไม่สนใจก็แล้ว แต่ข่งโย่วอี้ยังพล่ามมากไม่เลิก ต้วนหลิง เทียนก็ชักรําคาญขึ้นมา จึงหันไปมองข่งโย่วอี้พลางกล่าวเตือนด้วยสายตาน้ําเสียงเย็นชา

 

ข่งโย่วอี้ผงะไปครู่หนึ่ง ก็หัวเราะออกมา “ฉีกปากข้ารี?”

 

“ไอ้หนู เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือจักรพรรดิอมตะคนหนึ่ง ไม่ว่าจะพลังฝึกปรือหรือความ เข้าใจในกฏก็ล้วนเหนือกว่าศิษย์น้องหญิงลี่เฟยเสียอีก!”

 

“อาศัยเจ้าที่อายุพอๆกับศิษย์น้องหญิงลี่เฟย แถมพรสวรรค์และสติปัญญาของเจ้ายังสู้ ศิษย์น้องหญิงลี่เฟยไม่ได้ กระทั่งขอบเขตจอมราชันอมตะเจ้าก็คงไม่มีปัญญาทะลวงผ่านกระมัง?”

 

“เช่นนั้นอาศัยตัวอ่อนแอเยี่ยงเจ้าน่ะรึ คิดฉีกปากข้า?”

 

ข่งโย่วอี้กล่วาวาจาปรามาสต้วนหลิงเทียนออกมาเป็นชุด ก่อนจะหยุดลงครู่หนึ่งแล้วเอ่ยท้าทายว่า “แน่นอนว่าหากเจ้าคิดว่ามีปัญญา ก็ลองได้!”

 

“ทว่าเจ้าก็คิดให้มากๆหน่อยเล่า เพราะหากเจ้ากล้าสะเออะลงมือกับข้า ต่อให้เจ้าจะเป็นสามีของศิษย์น้องหญิงลี่เฟย ข้าก็ไม่คิดจะใจดียั้งมือให้เจ้าหรอกนะ”

 

ครู่ต่อมา มุมปากข่งโย่วอี้ก็เผยรอยิ้มแดกดันประชดประชันออกมา

 

“ข่งโย่วอี้”

 

ในขณะที่สีหน้าลี่เฟยเปลี่ยนไป และชุดคลุมสีม่วงของนางเริ่มโบกสะบัดราวคิดจะลงมือนั้นเอง

 

กลับเป็นชุดคลุมตัวนหลิงเทียนที่กระเพื่อมอย่างรุนแรงยิ่งกว่า จากนั้นพลังมิติอันร้ายกาจขุมหนึ่งก็กําจายออกมาทั่วร่าง “ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้าฉีกปากเจ้านักข้าก็จัดให้!”

 

พลังเซียนอมตะต้นกําเนิดผสานพลังธาตุมิติอักล้าแข็งระเบิดออกมาในฉับพลัน!

 

ซัว! ซัว!

 

ทันใดนั้นเองความว่วางเปล่าพลันปริแยก อุบัติคมมีดมิติ 2 พุ่งยิงออกมาฉับไวสุดที่ข่งโย่วอี้จะทันได้ตั้งตัว จากนั้นคมมีดมิติดังกล่าวก็ราวกับจะอันตรธานหายไปในบัดดล เป็นมันถูกความลึกซึ้ง เคลื่อนย้ายผสานความลึกซึ้งส่งผ่าน จู่โจมเข้าใส่ข่งโย่วอี้ในพริบตา!

 

“หยุดมือ!”

 

จักรพรรดิอมตะหนามม่วงตกตะลึงกับพลังที่ตัวนหลิงเทียนปะทุออกมาไม่น้อย สองตานางฉายชัดถึงความเหลือเชื่อ สีหน้าเปลี่ยนไปใหญ่หลวง และคิดจะลงมือช่วยเหลือข่งโย่วอีทันที

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ทันที่นางจะได้ขยับ สํานึกเทวะอันกล้าแข็งของผู้เฒ่าหัวก็เพ่งเล็งมาที่นางเขม็ง!