War sovereign Soaring The Heavens - ตอนที่ 3424

ตอนที่ 3424 : จิ้งจอกเฒ่า

 

เพียงหนึ่งห้วงคิด จักรพรรดิสวรรค์ยูโหย่วเทียนก็สังหารข่งโย่วอี้ทิ้งทันที

 

ฉากเรื่องราวดังกล่าวทําให้คนของพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ผู้โหย่วเทียนที่มามุงชม พากันหยุดหายใจไปขณะหนึ่ง และคนส่วนใหญ่ในที่นี้ก็ไม่เคยพบเห็นจักรพรรดิสวรรค์ฝูโหย่วเทียนสักครั้ง

 

“อี้เอ๋อ!”

 

หลังเห็นข่งโย่วอี้ตายต่อหน้าต่อตา จักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วก็ร้องออกมาด้วยความโศกเศร้ามองไปยังหยางอวินเซียวข้างกายอีกครั้งนอกจากความโกรธแล้ว ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

ถึงแม้พลังฝีมือของมันจะไม่ใช่ชั่ว แต่ต่อหน้าผู้เป็นอาจารย์กลับไม่นับเป็นตัวอะไร

 

“ศิษย์หลานตัวน…”

 

หลังฆ่าข่งโย่วอี้แล้ว หยางอวินเซียวก็หันไปมองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยรอยยิ้ม “ข้าจัดการตัวต้นเรื่องอย่างข่งโย่วอี้แล้วสําหรับข่งเฝืน ทั้งหมดที่ทําไปก็เพราะความรักที่มีต่อลูกชายอย่างไม่ลืมหูลืมตาเท่านั้น โทษของมันก็ไม่ถึงขั้นต้องตายกระมัง?”

 

หลังกล่าวจบประโยคหยางอริ้นเซียวก็ไม่รอให้ตัวนหลิงเทียนได้พูดอะไร เพียงกล่าว บต่อออกมาก่อนว่า “แน่นอนว่าโทษตายสามารถละเว้นได้แต่โทษเป็นยังอยู่ อย่างไรมันก็มีความผิดโทษฐานไม่อบรมสั่งสอนบุตรตัวเองให้ดีเช่นนั้นเรื่องนี้วันหลังข้าจะเดินทางไปพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ขี้เมียเทียนเพื่อไปขอขมา นอกจากนั้นข้ายังจะสั่งขังข่งเฝืนเป็นเวลาร้อยปีเพื่อให้มันสํานึกผิด”

 

คําพูดประโยคต่อมาของหยางอวิ่นเชียวทําให้ใจต้วนหลิงเทียนจมลงทันที ผู้เฒ่าหัวเองก็ขมวดคิ้วเป็นปม

 

ทั้งคู่ย่อมได้ยินชัดถนัดหู

 

ความนัยวาจาของ หยางอริ้นเซียว จักรพรรดิสวรรค์ผู้โหย่วเทียนคนนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าคิดช่วยชีวิตจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้ว!

 

อีกฝ่ายได้ผลักไสความผิดทั้งหมดไปยังข่งโย่วอี้ที่พึ่งถูกสําเร็จโทษตาย เรียกว่าให้ข่งโย่วอี้ที่ตายไปแล้วเป็นแพะรับบาปไปกว่า 99 ส่วน

 

สั่งขังจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วร้อยปี?

 

โทษพรรค์นี้มันต่างจากไม่ลงโทษตรงไหน?

 

ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่จักรพรรดิสวรรค์ผู้โหย่วเทียนใช่จะจับจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วขังคุกจริงหรือไม่หลังจากพวกเขากลับไปแล้ว ต่อให้ทําจริงกับอีแค่จับขัง 100 ปี ยังนับเป็นอะไรสําหรับจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้ว?

 

สําหรับจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วแล้ว นี่ต่างจากเปลี่ยนสถานที่บ่มเพาะตรงไหน?

 

“ใต้เท้าจักรพรรดิสวรรค์”

 

ต้วนหลิงเทียนยังไม่พูดอะไร ก็เป็นผู้เฒ่าหัวที่พูดขึ้นมาก่อน “การลงโทษศิษย์คนรองของท่าน ใช่เบาเกินไปหน่อยหรือไม่?”

 

“ต่อให้มันจักมิใช่คนต้นเรื่อง แต่รับโทษสถานเบาเช่นนั้นไหนเลยจักสาสมกับความผิดมัน?”

 

ขณะกล่าวถาม สีหน้าผู้เฒ่าหัวก็มีดลงไม่น้อย

 

พอเห็นว่าหยยางอริ้นเซียวทําเป็นเงียบไม่ตอบคํา ผู้เฒ่าหัวก็ได้แต่หันไปมองต้วนหลิงเทียน เพราะคําพูดของมันย่อมไม่มีน้ําหนักเท่าต้วนหลิงเทียนที่เป็นผู้เสียหาย

 

“ข้าเองก็คิดเหมือนผู้เฒ่าหัว”

 

ตัวนหลิงเทียนเอ่ยออกเสียงเข้ม

 

ได้ยินคําพูดของต้วนหลิงเทียน หยางอริ้นเซียวก็หยีตาลงเล็กน้อย “ศิษย์หลานต้วน เจ้าหมายความว่าอย่างไรหรือคิดว่าการลงโทษของข้าเบาเกินไป?”

 

หลังกล่าวถามจบ มันก็มไรอให้ตัวนหลิงเทียนพูดอะไรอีกรอบ เพียงพูดต่อออกมาว่า “เช่นนั้นให้ข้าเพิ่มโทษมันเป็นอย่างไร? จากจําคุก 100 ปีเป็น 300 ปีเถอะ”

 

“แบบนี้ ศิษย์หลานต้วนพอใจแล้วหรือไม่?”

 

ประโยคท้ายขณะกล่าว หยางอริ้นเชียวยังมองลึกไปที่ตัวนหลิงเทียน

 

ได้ยินคําถามดังกล่าวของหยางอวินเซียว ตัวนหลิงเทียนรู้สึกเสมือนโดนอีกฝ่ายดูถูก สติปัญญาอย่างไรไม่ทราบสีหน้าเขายังเริ่มมีดลงอยู่บ้าง

 

แต่ในขณะที่เขาคิดจะพูดอะไรสืบต่อ ก็เป็นอาจารย์ของลี่เฟย จักรพรรดิอมตะหนามม่วงลอบส่งเสียงผ่านพลังมาก่อน “ต้วนหลิงเทียน เห็นได้ชัดว่าอาจารย์คิดจะช่วยชีวิตศิษย์พี่รองเรื่องนี้ข้าเกรงว่าเว้นแต่จักรพรรดิสวรรค์ฟงชิงหยางของเจ้ามาด้วยตัวเอง ไม่ว่าเจ้าจะโต้แย้งอย่างไรก็คงยากจะเปลี่ยนความตั้งใจของอาจารย์ข้าได้”

 

“ข้าเองก็ไม่คิดเลยว่าข้ายังประเมินความสําคัญของศิษย์พี่รองในใจท่านอาจารย์ต่ําเกินไป”

 

จักรพรรดิอมตะหนามม่วงกล่าว

 

เพราะผลลัพธ์ดังกล่าว ก็เหนือความคาดหมายของจักรพรรดิอมตะหนามม่วงจริงๆ

 

ก่อนหน้านี้นางรู้สึกว่า ด้วยพลังอันแข็งแกร่งที่จักรพรรดิสวรรค์ฟงชิงหยางเผยออกขณะทวงตําแหน่งจักรพรรดิสวรรค์คืน กอปรทั้งเรื่องที่ทุกคนรู้กันดีว่าจักรพรรดิสวรรค์ฟงชิงหยางปกป้องคนของตัวเองขนาดไหน ทําให้นางเชื่อไปตามจิตใต้สํานึกว่า

 

การที่ศิษย์พี่รองของนางกับลูกชายก่อเรื่องขนาดนี้ ไม่พ้นอาจารย์ของนาง หยางอวินเซียวจักรพรรดิสวรรค์แห่งฝูโหย่วเทียนต้องประหารทั้งคู่ทั้งเป็นการอธิบายแก่ตัวนหลิงเทียนไม่มีทางละเว้นทั้งคู่แน่นอน

 

แต่ไม่คิดไม่ฝันเลย ว่าอาจารย์ของนางเพียงฆ่าแค่ข่งโย่วอี้คนเดียยว และคิดปกป้องชีวิตศิษย์พี่รองเอาไว้

 

“บางที่ท่านอาจารย์คิดว่าต่อให้ทําแบนี้ จักรพรรดิสวรรค์ฟงชงหยางก็คงไม่มาหาความอะไร…”

 

จักรพรรดิอมตะหนามม่วงกล่าวผ่านพลังสืบต่อ “ท้ายที่สุดแล้วอาจารย์ก็ถือว่ารู้จักกันกับจักรพรรดิสวรรค์ฟงชิงหยาง และการจัดการสะสางเรื่องราวก็จัดการตัวต้นเรื่องไปแล้วสุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าพูดว่าเรื่องในวันนี้ เป็นศิษย์พี่รองตั้งใจฆ่าเจ้าจริงๆ อาจอ้างว่าแค่คิดจับตัวเจ้าให้ลูกชายทุบตีสั่งสอนเท่านั้น ส่วนที่ลูกชายของมันบอกว่าอยากจะฆ่าเจ้าก็แค่พูดข่มขู่เท่านั้น”

 

เดิมที่ต้วนหลิงเทียนก็เต็มไปด้วยโทสะคิดจะโต้แย้งให้ได้ แต่พอมาได้ยินคําพูดของจักรพรรดิอมตะหนามม่วงเขาก็ใจเย็นลงทันที

 

หลังจากใจเย็นลงแล้ว ก็ไม่ยากที่จะยืนยันข้อเท็จจริงในสิ่งที่จักรพรรดิอมตะหนามม่ วงกล่าวออกมา

 

“ในเมื่อจักรพรรดิสวรรค์หยางตัดสินใจแล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด”

 

พอต้วนหลิงเทียนเอ่ยถึงหยางอวิ่นเชียวอีกครั้ง เขาก็ไม่ใช้คําว่า “อาจารย์ลุง” อีกต่อไปเพียงเรียกหาอีกฝ่ายว่าจักรพรรดิสวรรค์ตรงๆ

 

พรอมกันนั้น สีหน้าท่าที่ยังกลายเป็นเฉยเมย ไม่แยแส

 

เรื่องที่ต้วนหลิงเทียนจะไม่พอใจ หยางอริ้นเซียวก็เตรียมใจรับไว้แต่แรก สีหน้าท่าทีของมันจึงไม่แปรเปลี่ยน “ตอนนี้ค่ายยกลเคลื่อนย้ายข้ามระนาบเทวโลกของพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์โหย่วเทียนเราก็เสียหายไปแล้ว หากคิดจะซ่อมแซมเกรงว่าต้องใช้เวลาอยู่บ้าง…หากศิษย์หลานต้วนกับผู้เฒ่าหัวคิดกลับก็คงต้องไปหาใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายที่อื่น…”

 

“แต่ถ้าพวกเจ้าไม่รีบร้อนกลับ เช่นนั้นก็พักอยู่รอซ่อมค่ายกลที่นี่เถอะ”

 

หยางอริ้นเซียวกล่าว

 

“พวกเรามีเรื่องต้องรีบกลับ”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวตัดบทเสียงเฉย ไม่คิดจะอยู่ต่ออีกแม้วินาทีเดียว จากนั้นก็พยักหน้าให้จักรพรรดิอมตะหนามม่วงเป็นการอําลา ก่อนจะเห็นร่างนําผู้เฒ่าหัวจากไปทันที

 

ผู้เฒ่าหัวที่เห็นร่างตามมาติดๆ ในแววตายังฉายชัดถึงความไม่เต็มใจ

 

“หยางอวิ่นเชียวนั่น มันถึงกับกล้าออกหน้าปกป้องศิษย์ตัวดีของมันอย่างโจ่งแจ้ง มันทําเช่นนี้หรือไม่กลัวใต้เท้าจักรพรรดิสวรรค์มาหาความมันแล้ว?”

 

หลังเห็นร่างจากมาไกลพอสมควร ผู้เฒ่าหัวก็อดบ่นออกมาอย่างหัวเสียไม่ได้

 

“ต่อให้อาวุโสฟงชิงหยางจะมาหาความมัน สุดท้ายมันก็พยายามอ้างนุ่นนี่นั่นเพื่อโยนความผิดทั้งหมดไปให้ข่งโย่วอี้อยู่ดี เพียงพูดให้จักรพรรดิอมตะวายุเป็นแค่พ่อที่ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกหน้าช่วยลูกชายเอาคืนเท่านั้น…”

 

ต้วนหลิงเทียนส่ายหัวไปมาพลางกล่าว “หากอาวุโสฟงชิงหยางไม่เต็มใจจะฉีกหน้ามันเช่นนั้นเรื่องนี้ก็คงแล้วกันไป และจบลงเพียงเท่านี้ แต่ถ้าอาวุโสฟงชิงหยางเผยทีท่าว่ามีโทสะไม่คิดเลิกรามันก็แค่ชิงฆ่าจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วเพื่อไว้หน้าอาวุโสฟงชิงหยางเท่านั้น”

 

“มันคิดว่า สุดท้ายจนแล้วจนรอดอาวุโสฟงชิงหยางก็คงไม่มีเหตุผลให้ทําอะไรมันอยู่ดี”

 

“ข้ากล่าวได้เพียงว่า…หยางอวิ่นเชียวนั่นเป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ําตา!”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าว

 

ก่อนหน้านี้ต้วนหลิงเทียนยังรู้สึกมีความประทับใจอันดีต่อหยางอริ้นเชียวอยู่บ้าง ที่อีกฝ่ายมอบสมบัติให้เขาถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม

 

แต่ไม่อาจปฏิเสธได้เลย ว่ามันเป็นสมบัติล้ําค่าจริงๆ

 

อะไรก็ตามที่สามารถยยกระดับกระบี่หลิงหลง 7 เปลี่ยน จากอุปกรณ์เทพขั้นสูง ให้กลายเป็นอุปกรณ์เทพขั้นสูงสุดได้ ถ้าไม่เรียกว่าสมบัติล้ําค่าแล้วอะไรถึงเป็นสมบัติล้ําค่า?ถึงแม้หวงเอ้อจะบอกแค่ว่ามั่นใจไม่ใช่ต้องสําเร็จแน่นอน แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธคุณค่าของสมบัติชิ้นนั้นได้

 

ก่อนหน้าเขาอาจยังมีความประทับใจอันดีต่อหยางอวิ่นเชียวอยู่บ้าง แต่หลังจากการกระทําของอีกฝ่ายเมื่อครู่ ความประทับใจอันดีที่ต้วนหลิงเทียนมีต่อหยางอวินเซียวก็มลายหายไปหมด

 

ช่างหัวมัน!

 

แพะชรานั่นไม่ฆ่าจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้ว เขาไม่เอาเรื่องสืบต่อก็ถือเสีย ว่ามอบน้ําใจคืนกลับ

 

นอกจากนั้นที่อีกฝ่ายให้ของมา ก็เพราะเขาเป็นศิษย์ที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวของจักรพรรดิสวรรค์ฟงชิงหยาง หาไม่แล้วอีกฝ่ายก็ไม่กระตือรือร้นจะสานไมตรีอะไรกับเขา

 

“ไม่คิดเลยว่านายน้อยจะมองทะลุปรุโปร่ง”

 

ผู้เฒ่าหัวได้แต่ถอนหายใจออกมา มันก็มัวแต่หัวเสียเลยไม่ทันคิดอะไรมาก หลังได้ฟังคําพูดของต้วนหลิงเทียนก็เข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายคิดมาไม้นี้จริงๆ

 

วันนี้สาเหตุเดียวที่ทําให้หยางอวิ่นเชียวกล้าปกป้องชีวิตลูกศิษย์ ก็เพราะจักรพรรดิสวรรค์แห่งจี้เมียเทียนไม่ได้มาเอง

 

หากภายหลังจักรพรรดิสวรรค์ขี้เมียเทียนคิดหาความ ก็ไม่สายเกินไปที่จะประหารศิษย์ของตัวเอง ถึงตอนนั้นก็ไม่ถือว่าล่วงเกินจักรพรรดิสวรรค์ขี้เมียเทียนแต่อย่างใด

 

แต่หากจักรพรรดิสวรรค์เมี่ยเทียนไม่มาหาความ มันก็ไม่จําเป็นต้องฆ่าศิษย์ตัวเอง สําหรับเรื่องล่วงเกินจักรพรรดิสวรรค์งี้เมียเทียนหรือไม่ อย่างน้อยๆมันก็ลอยตัวไม่ต้องเผชิญหน้า

 

ต้วนหลิงเทียนกับผู้เฒ่าหัวที่พกพาความไม่พอใจออกจากพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ยูโหย่วเทียน ไม่นานก็มาถึงเมืองที่อยู่ใกล้ๆ และใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามระนาบเทวโลกกลับจี้เสี่ยเทียนก่อนจะกลับถึงพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์งี้เมียเทียนในที่สุด

 

ด้านพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ฟูโหย่วเทียน หลังจากพวกตัวนหลิงเทียนกลับไปแล้ว ภายในลานด้านหลังของที่พักจักรพรรดิสวรรค์ผู้โหย่วเทียน จักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วที่ยืนอยู่ในลานก็มองจ้องชายชราหน้าตาอ่อนวัยด้วยสองตาแดงฉาน

 

“ข่งเป็นเรื่องวันนี้เจ้าอย่าได้ตําหนิอาจารย์เลย”

 

ชายชรามองจักรพรดริอมตะวุสุดขั้วที่จ้องตัวด้วยสองงตาแดงฉานก็ได้แต่ส่ายหัวไปมากล่าวด้วยน้ําเสียงทอดถอน “ข้าจําต้องฆ่าลูกเจ้าเพื่อช่วยชีวิตเจ้าเรื่องนี้ในเมื่อพวกเจ้าเป็นคนก่อข้าจะอย่างไรก็ต้องมอบคําอธิบายให้ฟงชิงหยาง”

 

“หากข้าไม่ฆ่าลูกเจ้าเป็นการอธิบาย ด้วยนิสัยของฟงชิงหยาง ไม่พ้นต้องบุกมาเข่นฆ่าพวกเจ้าพ่อลูกด้วยตัวเองแน่ ถึงตอนนั้นเกรงว่ากระทั่งข้าก็ต้องพลอยประสบเคราะห์ไปพร้อมพวกเจ้าด้วย”

 

“ในเมื่อข้าใช้การฆ่าลูกเจ้าเป็นคําอธิบายแล้วแบบนี้ วันหลังต่อให้มันมาหาข้าถึงหน้าประตูข้าก็ยังพอมีคําอธิบายให้มันบ้าง และมันก็คงไม่ถึงกับฉีกหน้าข้าหรอก”

 

“แน่นอนว่าหากถึงตอนนั้นแล้วมันเลือกจะฉีกหน้าข้า อาจารย์ก็ไม่อาจปกป้องเจ้าได้อีก”

 

ชายชรากล่าวสืบต่อ “เช่นนั้นเรื่องราวหลังจากนี้เจ้าตัดสินใจเลือกเองเถอะ…ว่าจะเลือกออกจากพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์เราไปหลบอยู่ด้านนอก หรือรั้งอยู่ที่นี้ต่อไป”

 

“หากเจ้าเลือกจะออกจากพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์ฝูโหย่วเทียนเราไปหลบด้านนอก ภายหลังต่อให้ฟงชิงหยางมาและคิดฆ่าเจ้า อย่างดีเจ้าก็แค่ไม่ต้องกลับมา…แต่ถ้ามันไม่คิดฆ่าเจ้าถึงตอนนั้นเจ้าก็แค่ย้อนกลับมาเพราะคงไม่มีเรื่องราวใดแล้ว…”

 

“กล่าวได้ว่าหากเจ้าเลือกอยู่ต่อ ชะตากรรมของเจ้าก็จักสุดแล้วแต่ฟงชิงหยางจะตัดสิน”

 

“หากข้าเป็นเจ้า ข้าเลือกที่จะหลบออกไปด้านนอกสักพัก..รอให้เรื่องราวมันชัดเจนเสียก่อน”

 

หยางอริ้นเซียวกล่าว

 

“ท่านอาจารย์”

 

จักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วคุกเข่าโค้งหัวลงงต่ํา “วันนี้ตอนศิษย์เห็นท่านอาจารย์สังหารลูกชายคนเดียว ในใจศิษย์บังเกิดความคิดเจ็บแค้นต่อท่านหวังว่าท่านอาจาร์จะไม่ถือสา…”

 

“ตอนนั้น ศิษย์หลงคิดว่าหลังท่านฆ่าอี้เอ๋อแล้ว ท่านยังจะฆ่าศิษย์เพื่อดับโทสะนายน้อยแห่งพระราชวังจักรพรรดิสวรรค์เบี่ยเทียน…”

 

“แต่ไม่คิดเลยว่าท่านอาจารย์จะทําไป เพื่อปกป้องศิษย์โง่งมเช่นข้า…”

 

กล่าวถึงจุดนี้จักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วก็โขกศีรษะลงพื้น 3 ครั้งเป็นการขอขมา

 

“เฮ่อ…ข่งเฝืนเอย เจ้าอยู่กับข้ามากี่ปีแล้ว เจ้าคิดว่าข้านิ่งดูดายมองเจ้าตายได้หรือ?”

 

หยางอริ้นเซียวส่ายหัวไปมาพลางถอนหายใจ

กับสุนัขที่เลี้ยงมานานปียังรู้สึกผูกพัน เช่นนั้นนับประสาอะไรกับผู้คน?

 

“ข่งเฝืน แล้วเจ้าตัดสินใจได้แล้วหรือไม่? คิดจะรั้งอยู่หรือออกจากที่นี่ไปก่อน?”

 

หยางอวิ่นเชียวถามอีกครั้ง

 

“อาจารย์ ศิษย์ตัดสินใจได้แล้ว”

 

จักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้วก่าวตอบด้วน้ําเสียงจริงจัง “ศิษย์…ศิษย์ไม่ต้องการให้ชะตาชีวิตอยู่ในมือผู้อื่นต่อให้ผู้นั้นจะเป็นจักรพรรดิสวรรค์งี้เมียเทียน!”

 

ตอนนี้เองลึกลงไปในแววตาของจักรพรรดิอมตะวายุสุดขั้ว ก็เผยประกายเยียบเย็นวูบวาบนัก

 

ลูกชายของมันตกตายไปทั้งคน มันไหนเลยจะปล่อยผ่านไปไม่ทําอะไรได้

 

อย่างไรก็ตามแต่ถึงแม้ผู้ที่ฆ่าลูกชายมันจะเป็นหยางอวินเซียว แต่ที่หยางอวินเซียว ทําไปก็เพื่อรักษาชีวิตมัน!มันไหนเลยจะตําหนิหยางอวินเซียวได้?

 

เช่นนั้นมันจึงได้แต่นําโทสะทั้งหมดไปลงกับคนๆเดียว ต้วนหลิงเทียน!!