[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก - ตอนที่ 11.5 บทที่ 0 การเกิดใหม่ของสีดำ - ตอนคั่น การระลึกของคุโระ
TN: ตอนนี้จะเป็นตอนต่อมาจาก ตอนที่ 3 “ บทที่ 0 การเกิดใหม่ของสีดำ – ยมทูตและเจ้าหญิงอำมหิต” นะครับ
“…มันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“หืม”
ระหว่างที่ฉันตรวจดูอาวุธกับสิ่งของติดตัวจากกองศพ เผื่อว่าจะเอากลับไปเป็นสินสงครามด้วย สแตก็ขอให้ฉันเล่าตอนที่ฉันเจอกับท่านโนอะครั้งแรกให้ฟังหน่อย ก็พวกเราว่างกันนี่นา
“คุโระ”
“อะไรเหรอ?”
“ตอนที่เจอคุณหนูครั้งแรก คิดว่าเห็นราชาเลย”
“ดันเผลอพูดเยอะเกินไปซะแล้ว!”
“แถมยังเป็นรักแรกพบด้วย”
“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะ!?”
พลาดไปซะแล้ว เผลอย้อนนึกถึงเรื่องเก่าๆ จนหลุดปากออกไปเฉยเลย
“แต่ว่า คุณหนูดูโหดจัง”
“ถ้าท่านมีเสน่ห์เหมือนกับภาพจำของฉันเมื่อตอนนั้นจะดีแค่ไหนกันนะ…”
ในตอนนั้น นายท่านของฉันดูเปล่งประกายมากๆ เลยนะ แต่ตอนนี้ พอชินแล้ว จะว่ายังไงดีล่ะ นั่นแหละ
“แต่ ท่านก็มีข้อบกพร่องอยู่บ้าง”
“ทั้งเห็นแก่ตัว ทั้งเอาใจยาก แต่กลับกระหายต้องการความรู้อย่างมหาศาล แถมเพื่อจะได้องค์ความรู้นั่นมา ท่านก็จะลงมือโดยไม่เลือกวิธีการเลยอีก ไหนจะนิสัยเลือกกินที่ยุ่งยาก ไหนจะไม่มีทักษะในการใช้ชีวิตอะไรซักอย่างอีก…”
“อันนี้ บอกคุณหนู?”
“หยุดเลยนะ”
ตอนที่ฉันเจอกับท่าน ฉันก็คิดว่าจะติดตามท่านไปอยู่แล้ว ไม่ว่าท่านจะเป็นคนที่มีนิสัยชวนให้ทุกคนเคารพยกย่อง หรือเป็นจอมพลผู้ชั่วร้ายก็ตาม
แต่ข้อเท็จจริงก็คือเรื่องที่อยู่ในนั้นนั่นแหละ ส่วนหัวเรื่องตรงหน้าปกจะซับซ้อนยังไงมันก็อีกเรื่องนึง
“แล้ว เกลียดคุณหนู?”
“ฮะ?”
“ว่าไงเหรอ?”
“…เฮ้อ ไม่ต้องห่วง ไม่มีทางเกลียดหรอก ออกจะชอบด้วยซ้ำ เพื่อท่านผู้นั้นแล้ว ฉันพร้อมทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ ฉันไม่ได้ใจเหลาะแหละขนาดที่จะบิดคำถวายสัตย์ปฏิญาณของตัวเองหรอกนะ”
ฉันตอบสแตที่ตอนนี้มีสีหน้าไม่สบายใจนิดหน่อยกลับไป
เธอเป็นเด็กเงียบๆ แล้วก็ดูเย็นชานะ แต่จริงๆ เธอเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าคนส่วนใหญ่ซะอีก
คงจะมีแวบนึงที่คิดว่าจริงๆ แล้วฉันเกลียดท่านโนอะก็ได้ล่ะมั้ง
“อืม โล่งอกไปที”
เป็นเด็กดีที่น่ารักจริงๆ เลยนะ
ถึง จะดีกว่านี้อีกก็เถอะถ้าเกิดเธอทำอะไรเรื่องนิสัยที่สติหลุดเวลาท่านโนอะหรือโกราสึเกะโดนพูดจาไม่ดีใส่นั่นซักหน่อยน่ะ
“เอาล่ะ เรื่องไร้สาระนี่เอาไว้แค่นี้แล้วกัน ถ้าเจอเสบียงหรืออาวุธหน้าตาดูดีก็เก็บมาด้วยนะ”
“อื้อ”
ฉันลงมือทำงานต่อ เก็บดาบของชายคนนั้นที่โดนเรียกว่าหัวหน้าขึ้นมา เอาไปกองกับอาวุธข้างหลังฉัน พร้อมๆ กับพวกอาวุธ แล้วก็อุปกรณ์อื่นๆ
“สแต เธอรู้สึกยัง-… อะไรล่ะนั่นน่ะ?”
“รูปภาพ”
เป็นรูปถ่ายของเจ้าหัวหน้านั่นน่ะ แล้วก็มีรอยขีดฆ่า กับคำก่นด่าเต็มรูปเลย
“เอามาจากตรงไหนน่ะ?”
“หล่นอยู่”
“เจาะจงกว่านี้หน่อยสิ”
“ตรงศพแรก”
“คงจะเกลียดมากเลยสินะเนี่ย ขนาดที่ทำเรื่องที่เหมือนเด็กประถมแกล้งกันแบบนี้น่ะ…”
“เด็กปลาถมนี่อะไรน่ะ?”
ไม่อยากให้ท่านโนอะของพวกเราเป็นหัวหน้าของใครที่มันทำแบบนี้เลยแฮะ
“ยังไงก็เถอะ ไม่ได้เอาไปใช้ทำอะไรอยู่แล้วล่ะ โยนทิ้งไปได้เลย”
“ถ้าเอารูปนั้นให้ดูนี่ ต่อให้ฉันไม่อยู่ก็ทำร้ายจิตใจได้แล้วนะ”
“ไม่หรอก ก็เป้าหมายของการทำร้ายจิตใจที่ว่านั่น นอนตายอยู่นู่นแล้วไง”
ถึงเธอจะทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรซักอย่างแบบนั้นอยู่แล้วก็เถอะ
“มีอะไรอีกหรือเปล่า?”
“ให้พวกนั้นดูอยู่”
“อ๋า พวกทหารที่เธอควบคุมจิตใจอยู่สินะ ให้ตายสิ ถ้ายังเอามาใช้ประโยชน์ได้ ฉันน่าจะเหลือให้รอดอยู่อีกนานกว่านี้ซักหน่อยดีกว่า”
“ไม่เป็นไร เรียบร้อย”
ท้ายที่สุด ของที่ดูเป็นชิ้นเป็นอันที่เราได้มาก็มีแค่ดาบ 20 เล่ม, เสบียง แล้วก็ของอีกนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง
“ก็ คงจะประมาณนี้น่ะนะ สแต ฆ่าพวกทหารพวกนั้นหน่อยสิ”
“อือ ‘ฟันกันเองซะ’ ”
คนทั้งหมดที่สแตควบคุมเอาไว้ก็ตายหมดแล้ว เท่านี้ ทัพแยก 500 คนก็โดนกวาดล้างจริงๆ ซักที
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลย… รีบๆ กลับกันเถอะ”
“อือ แต่ว่า จะแบกยังไง?”
“แค่ขี่ม้าก็พอแล้วนี่ มันถูกเตรียมไว้พร้อมอยู่แล้วล่ะ”
“แต่ว่าคุณม้า โดนเวทมนตร์ของคุโระไปด้วย―――”
พอฉันมองไปตามนิ้วของสแตที่ชี้ไป ตรงนั้นก็มีม้าตัวนึงนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนพื้น
“ตายซะแล้ว”
ฝีมือฉันเองนี่นา
“แบกกันไป 2 คน?”
“ล้อเล่นได้ไม่ขำเลยนะ อยากให้เด็กสาวอ่อนแอ 2 คนแบกของขนาดนี้กลับไปน่ะเหรอ? เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ เราคนนึงกลับไปที่ค่าย แล้วก็พาพวกทหารกับทหารรับจ้างมาตรงนี้ก็แล้วกัน”
“คุโระทำ คุโระไปสิ”
“ไม่ล่ะ ถ้าสแตไปเรียก เจ้าโลลิคอนพวกนั้นต้องทำตามแน่”
…
“เป่า ยิ้ง”
“ใครจะไปเล่นเป่ายิ้งฉุบกับเธอที่อ่านใจได้กันล่ะ?”
“……มู่ว งั้น ใช้เจ้านี่”
“รูปที่โดนขีดเขียนเมื่อกี้น่ะเหรอ? จะทำยังไงล่ะ?”
“ปล่อยลงพื้น ออกหัว ฉันไป ออกก้อย คุโระไป”
“ไม่เคยคิดเลยแฮะว่าจะได้เอามาใช้ประโยชน์จริงๆ”
ผลจากการที่ปล่อยรูปลงมาจากคน 2 คน เพื่อจะได้ไม่มีการโกงกันเกิดขึ้น ฉันก็ได้สิทธิในการนั่งพักอยู่ตรงนี้ไป
TN: เจ้าตัวไม่รู้ แต่คนอื่นเข้ารู้กันหมดน้า~ ^^ (ผู้แปลอยากเล่าเรื่องของน้องสแตเร็วๆ จัง)
ตอนนี้ “โนอะ” ก็ได้เจอกับ “เด็กสาวผมดำไร้ชื่อ” แล้วนะครับ งั้นในบทหน้า เราก็มุ่งหน้ากลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเทียไลท์ บ้านขุนนางตำแหน่งใหญ่ที่กุมความลับสำคัญมากบางอย่างเอาไว้กันเลยดีกว่า~
