[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก - ตอนที่ 2 บทที่ 0 การเกิดใหม่ของสีดำ - เกิดใหม่

ฝนตกหนักมากเลย

ทั้งฝนเทลงมา ทั้งฟ้าผ่า ทั้งน้ำท่วม

ตรงที่ฉันล้มอยู่นี่ ก็มีอีกหลายๆ อย่างล้มอยู่ด้วย

อย่าง พวกเศษซากรถม้าที่ฉันนั่งอยู่ในนั้นจนถึงเมื่อกี้

อย่าง สินค้ากองใหญ่ที่ขนมาในรถม้า

อย่าง เศษหินที่แตกกระจาย

อย่าง ซากม้าที่นอนกองกันอยู่บนพื้น

อย่าง ศพของพ่อค้าทาสที่ทรมานพวกเรามาจนถึงเมื่อกี้

อย่าง ศพของพวกทาสที่ถูกขนมากับฉันด้วย

ใช่ พวกเราไหลตกจากเหวมา

ฉันพยายามฝืนอาการปวดหัวของตัวเอง ลุกขึ้นมา แล้วก็มองไปรอบๆ แต่ดูเหมือนนอกจากฉันแล้วจะไม่มีใครรอดเลยนะ

ฉันเป็นแค่คนเดียวเลยที่รอดมาได้ เพราะฟูกที่มาวางให้ฉันเพราะความเห็นใจนะ

ฉัน ที่เกือบจะต้องใช้ชีวิตเป็นทาสอยู่แล้ว ถูกช่วยเอาไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจพอดีเลย

แล้วเมื่อกี้ที่หัวกระแทก ฉันก็จำอะไรซักอย่างขึ้นมาได้ด้วย

นี่แปลว่า ฉันเป็นผู้กลับชาติมาเกิดงั้นสินะ

เวลาที่คนมาเกิดใหม่แบบนี้เนี่ย หมายความว่าคนที่เป็นทุกข์กับการใช้ชีวิตในชาติก่อนสุดๆ พอได้เกิดใหม่ก็จะได้มีชีวิตอันสุขสันต์สินะ แต่ของฉันมันไม่ใช่แบบนั้น

บางที เพราะอะไรไม่รู้นะ พระเจ้าอาจจะเกลียดฉันก็ได้

ทันทีที่ฉันลืมตาดูโลกใบนี้ ฉันก็โดนพ่อแม่ขายทิ้งแล้ว ยังกับเล่นภาพต่อจากชาติก่อนมาเลย

ขนาดหลังจากที่ฉันโดนพ่อค้าทาสซื้อมาแล้ว ฉันก็ต้องอยู่ตัวคนเดียวอยู่ดี ไม่มีทาสคนไหนกล้าเข้ามาใกล้ฉันเลยซักคน

เหตุผลมันก็ง่ายๆ เพราะผมของฉันเป็นสีดำไงล่ะ

พอฉันมองดูรอบตัว แถวๆ นี้มีคนอยู่ 12 คน รวมทั้งพวกคนค้าทาสกับทาสคนอื่นๆ

พวกเขาต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ก็มีอยู่อย่างนึงที่เหมือนกัน

ก็คือ ผมของพวกเขา จะเป็นสีใดสีนึงจาก 4 สี

ที่โลกนี้ มีเรื่องของเวทมนตร์อยู่ด้วย

ว่ากันว่ามันเป็นพรสวรรค์ที่ถูกประทานมาจากพระผู้เป็นเจ้า และแทบทุกคนในโลกนี้ก็จะถือครองพรสวรรค์ทางเวทมนตร์อยู่ในตัว

แล้วพรสวรรค์ทางเวทมนตร์นั้นก็จะสามารถประเมินคุณลักษณะตามธาตุพื้นฐานทั้ง 4 ได้ และพรสวรรค์นั้นก็ถูกตัดสินจาก [b][สีผม][/b]

ผมสีแดงคือธาตุอัคคี ผมสีน้ำเงินคือธาตุวารี ผมสีเขียวคือธาตุวายุ ผมสีเหลืองคือธาตุปฐพี

แต่ว่า คนที่มีสีผมต่างจากนี้ ซึ่งหาได้ยากมาก ว่ากันว่าพวกเขาไม่มีพรสวรรค์ทางเวทมนตร์

แม้ว่าจะเป็นผมสีฟ้า ผมสีโศก หรือผมสีอื่นที่ดูคล้ายกับจตุรธาตุก็ตาม ไม่ว่าพวกเขาจะฝึกฝนหนักขนาดไหน ยังไงพวกเขาก็ไม่มีทางใช้เวทมนตร์ได้ ยิ่งผมสีขาว สีเงิน หรือสีชมพูนี่ยิ่งไม่ไหวเลย พวกเขาจะถูกเหยียดว่าเป็น [พวกเส้นผมชั้นต่ำ]

TN: สีโศก คือ สีเขียวอ่อนเหมือนสีใบอโศกอ่อน แปลมาจากคำว่า 黄緑色 (Ooryokushoku) [黄 (Ki) = สีเหลือง, 緑色 (Midoriiro) = สีเขียว] ซึ่ง ในเนื้อเรื่องผมจะมีใช้ปนๆ กันระหว่างคำว่าสีโศกกับสีเขียวเหลืองนะครับ

แล้ว [ผมสีดำ] น่ะ ว่ากันว่าเป็นพวกเส้นผมชั้นต่ำที่ต่ำที่สุด เส้นผมที่นำพาความโชคร้ายเข้ามา

ใช้เวทมนตร์อะไรไม่ได้ ทำได้แค่เอาความซวยมาให้ เพราะแบบนั้นแหละ พ่อแม่ของฉันในโลกนี้ถึงได้เอาฉันไปขายทิ้งทันทีที่เกิดมาเลย

ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่โอกาสที่เด็กจะเกิดมาพร้อมเส้นผมชั้นต่ำน่ะมันน้อยมาก แถมในหมู่เส้นผมชั้นต่ำเอง ผมสีดำนี่ก็ยิ่งหายากเข้าไปอีก จะเจอได้แค่ 1 คนในหลายล้านหรือหลายสิบล้านคนเท่านั้นแหละ

สุ่มได้โชคอภิมหาซวยขั้นสุดแบบนี้เนี่ย พอๆ กับการถูกหวยรางวัลที่ 1 แต่เป็นในแบบที่แย่ที่สุดได้เลยนะ

“โอ๊ย เจ็บ เจ็บ เจ็บ…”

ฉันกัดฟันทนความเจ็บที่แปล๊บอยู่ทั่วทั้งตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืน

แล้วก็คิด จากนี้ฉันจะใช้ชีวิตต่อยังไงดี

พ่อค้าทาสสอนสามัญสำนึกขั้นต่ำสุดเกี่ยวกับโลกนี้ให้ฉันแล้วล่ะนะ

ข้อเท็จจริงที่ฉันถูกกรอกหูว่าฉันมีผมสีดำ และไม่มีทางจะหาคนมาซื้อฉันไปแน่นอน ฉันคิดว่าตัวเองคงจะโดนจับโกนหัว หรือไม่ก็ย้อมผมสุ่มๆ ไปก่อนจะเอามาขายล่ะมั้ง แต่ว่า การปลอมแปลงสีผมในอาณาจักรนี้น่ะ ถือเป็นความผิดสถานหนัก ระดับที่จะโดนโทษประหารทันทีโดยไม่ต้องมีการไต่สวนอะไรเลย

จะยังไงก็เถอะ ตราบใดที่ฉันยังมีผมสีดำอยู่ จะไปที่ไหน ฉันก็ถูกปฏิบัติใส่อย่างไม่เป็นมิตรอยู่ดีนั่นแหละ

อีกอย่าง ฉันไม่กล้าพอจะย้อมผมตัวเองหรอก ถ้าเกิดว่าโดนจับได้แล้วต้องตายทันทีแบบนี้น่ะ

“ก่อนอื่น ต้องหาจุดที่คนเขาอยู่กันก่อน แล้วก็มาประเมินดูว่าผมสีดำจะโดนเหยียดมากขนาดไหน แล้วก็…”

หาหนทางในการใช้ชีวิตของตัวเอง

ถึงจะมีแต้มต่อเรื่องที่ฉันเกิดมาพร้อมกับผมสีดำก็เถอะ แต่เทียบกับความกลัวและความเจ็บปวดที่ฉันต้องเจอมาในชาติก่อนแล้วเนี่ย ของแค่นี้น่ะไม่เท่าไหร่หรอก

เพราะงั้น ฉันจะตามหาอนาคตที่เป็นสุขของฉัน ของฉันเองให้ได้เลย

ฉันแน่ใจ ต้องเป็นเพราะความรู้สึกมุ่งมั่นแน่ๆ ถึงได้ทำให้ฉันได้ความทรงจำกลับคืนมาแบบนี้น่ะ

นี่ก็แปลว่า ต้องตัดสินใจก่อนสินะว่าจะทำอะไรเป็นอย่างแรก

ยังไงซะ ถ้าไม่มีทั้งเงินทั้งอาหาร ก็คงจะเดินหน้าทำอะไรต่อไปไม่ได้หรอก

“…ขอโทษนะ”

ฉันรื้อดูของในกองสัมภาระ แล้วก็ศพที่นอนกันเกลื่อน พร้อมกับขอโทษไปด้วย

ผลก็คือ ฉันได้อาหาร น้ำ แล้วก็เงินมาอย่างละนิดอย่างละหน่อยที่พ่อค้าทาสมีอยู่นั่นแหละ

ฉันไม่รู้เรื่องมูลค่าของเงินหรืออะไรแบบนั้นหรอก แต่ในนี้มันก็มีเหรียญทองแดงกับเหรียญเงินปนๆ กันอยู่นะ

หลังจากที่ได้ของพวกนี้มาแล้ว ฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าจากผ้าผืนเดียวที่คลุมตัวเองอยู่ เป็นเสื้อผ้าที่ดูดีขึ้นมาบ้างที่หาเจอจากในกองสัมภาระ

พยายามลืมอดีตที่สะเทือนใจในชาติก่อนไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ซะ

ฉันมั่นใจเลยล่ะว่า สิ่งที่ช่วยให้ฉันรอดมาจากอุบัติเหตุครั้งใหญ่นี่น่ะ จะต้องเป็นการแสดงให้เห็นว่า ‘ฉันมีชีวิตได้ตามที่ใจต้องการ’ แน่นอนเลย

ในชาติก่อน ฉันโดนพ่อแม่ไร้ทางเยียวยาขาย ก่อนที่ฉันจะฆ่าตัวตาย

ในชาตินี้ ฉันก็โดนพ่อแม่ขายอยู่ดี ยังกับเป็นฉากต่อจากชาติก่อนเลย แล้วก็เกือบจะต้องใช้ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่เป็นทาสอยู่แล้ว

ฉันคิดกับตัวเองนะ ว่า นี่มันพอแล้วหรือยังเนี่ย?

วันที่ไม่มีความหวังอะไรซักอย่างเลย มีอยู่เยอะจังเลยแฮะ

“ฉันจะ มีความสุขให้ได้เลย”

คว้ามันเอาไว้ให้ได้ ชีวิตอย่างที่มนุษย์คนนึงจะมีได้น่ะ

แล้วฉันก็เริ่มออกเดิน ยึดตามเส้นทางที่รถม้าวิ่งมา

TN: อืม… โชคร้ายอะไรขนาดนี้เนี่ย น้องนางเอกที่ไม่มีชื่อ