[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก - ตอนที่ 29 บทที่ 2 ความทรมานของสีฟ้า - ฆ่าล้างบาง
“คุโระ พวกมันทุกคน ฆ่าทิ้งให้หมด”
“รับทราบค่ะ”
คำสั่งของท่านโนอะ
กำจัดทุกคนตรงนี้ที่หมายชีวิตของพวกเรา
รวม 7 คน ที่ต้องจัดการ
“แต่ว่า เดี๋ยวฉันจัดการชายคนนั้นเอง ในเมื่อหลังจากนี้ สแตจะเป็นของฉันแล้ว เธอจัดการ 6 คนข้างหลังนั่น เดี๋ยวฉันจะจัดการไบรอนเอง”
“ค่ะ”
ฉันหันไปหาชาย 6 คนข้างหลังพวกเราตามคำสั่งของท่านโนอะ
สแตทำได้แต่เหม่อมอง ตามไม่ทันเลยว่าท่านโนอะกำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่
“หา? ผมดำนั่น กับพวกข้า?”
“อุบ! อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ตลกเป็นบ้าเลยเฟ้ย! ขนาดเด็กอมมือยังรู้เลยนะว่าผมสีดำ พวกผมชั้นต่ำมันไม่มีเวทมนตร์น่ะ!”
“คนเดียวที่ใช้เวทมนตร์ได้ก็แต่เด็กผมทองตรงนั้นสินะ แต่ต่อให้จะเป็นเวทแสงสว่างที่แกร่งสุดในโลก ก็ไม่มีทางที่เด็กคนเดียวมันจะจัดการเราทุกคนได้อยู่แล้ว”
เจ้าพวกนี้ดูถูกพวกเรากันเต็มที่เลยนะ
ที่นี่คือสลัม เป็นเมืองชายขอบที่ข้อมูลข่าวสารจากภายนอกแทบจะเข้ามาไม่ถึง
พวกนี้คงไม่รู้เรื่องของฉันหรือเรื่องของฉันเลยสินะ
ฉันคือผู้ติดตามของท่านโนอะ เด็กผมดำที่ลือกันว่าถือครองเวทมนตร์ปริศนาอะไรซักอย่างอยู่
“เล่นมันเล-”
“{ชาโดว์กัน (ทวนเงาย้อมทมิฬ)}”
เงาของฉันยืดยาวออก ขยายขนาดขึ้นมา ก่อนจะระเบิดออก พุ่งพรวดขึ้นมาจากบนพื้นในชั่วพริบตา
เงานั่นแยกออกเป็นหอกแหลม 6 เล่ม พุ่งตรงเข้าใส่กลางอกของชายทั้ง 6 คนนั่นอย่างรวดเร็ว
“อุก๊าาา!?”
“นี่มันอ-… กุอั๊ก!?”
จาก 6 คน มี 2 คนที่หลบได้แบบฉิวเฉียด
แต่ก็มีคนนึงขยับช้าไปนิด เลยโดนแทงเข้าสีข้างไป
ส่วนอีก 3 คนตอบสนองไม่ทัน จนเงาของฉันแทงทะลุอกของพวกนั้นไปได้แบบจังๆ
“อ- อุก…!?”
“น- นี่มัน… นี่มันอะไรฟะเนี่ย!?”
ไม่ใช่แค่ชายกลุ่มนั้นหรอก
ขนาดสแตที่อยู่ข้างหลังฉันเองก็ยังมองมาที่ฉันด้วยตาเบิกโพลงเลย
“เวทความมืดของฉันน่ะลบล้างได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นวัตถุกายภาพหรือสิ่งนามธรรม เวทที่ฉันเพิ่งใช้มันไม่ใช่แค่ลบเซลล์ อวัยวะ หรือเลือดในจุดที่แทงให้หายไปหรอกนะ แต่ว่า―――”
หลังจากที่ฉันปล่อยเงาออกไป ชายทั้ง 3 คนที่ถูกเวทมนตร์ของฉันแทงทะลุไปก็ร่วงลงกับพื้นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกตัดสายเอ็นทิ้ง
ไม่ใช่แค่นั้น คนที่ถูกหอกแทงสีข้าง ทั้งที่อาการบาดเจ็บแค่นั้นควรจะรักษาให้หายได้ ก็กลับตายลงตรงนั้นไปด้วยเหมือนกัน
“หอกนี้มีพลังในการลบอายุขัยของคนที่สัมผัสกับหอกไปได้พร้อมกัน อายุขัยน่ะ โดยพื้นฐานแล้วมันก็คือ [ช่วงเวลาจำกัดที่เหลืออยู่ก่อนจะตาย ณ ปัจจุบัน] กล่าวคือ ด้วยการทำให้บาดเจ็บสาหัส จากนั้นก็ค่อยลบล้างอายุขัยออกไป หมายความว่าในตอนนั้น ในจังหวะที่อายุขัยที่เหลืออยู่คือก่อนจะต้องตายเพราะอาการเสียเลือดมาก พลังของฉันก็ได้ลบอายุขัยที่ตามปกติแล้วควรจะต้องใช้เวลาพอควร ให้หมดไปได้ในทันทีแทนไงเล่า”
“อ- อ- อ-…!?”
1 นัด ได้ 4 คน ก็ไม่เลวนะ
ถ้าถามว่าควรจะเพิ่มอะไร ฉันว่าน่าจะร่ายเวทออกมาให้เร็วกว่านี้ซักหน่อย แต่ดูแล้ว นี่คงจะเป็นขีดจำกัดของฉันในตอนนี้ล่ะนะ
“จะว่าไป นี่เป็นครั้งแรกเลยสินะที่ได้พรากชีวิตคนอื่นมาจนหมดจริงๆ ก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไร แต่ยังอยู่ในขอบเขตที่รับได้ล่ะนะ”
“น- นี่มันบ้าอะไรฟะเนี่ย!?”
“เด็กผมดำมัน ไม่น่าจะใช้เวทมนตร์ได้นี่!?”
ฉันหันไปคุยกับสแต ไม่ใส่ใจอะไรผู้ชายพวกนั้นเลย
“สแต ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
“เฮะ……?”
“เปล่าหรอก คือ ฉันเพิ่งทำให้เธอต้องเห็นอะไรที่มันค่อนข้างน่าตกใจอยู่ เธอไม่เป็นอะไรนะ?”
“……อืม ไม่ เป็นไร”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”
ตอนแรกสแตก็ยังงงๆ อยู่ แต่ตอนนี้ เธอก็จ้องเขม็งมาที่ทั้งฉัน ทั้งท่านโนอะแล้ว
ส่วนทางท่านโนอะก็
“อ๊าาาาากกกกก!?”
“ได้แค่นี้เองเหรอ? แกมีพลังอยู่ระดับแค่นี้ ริอาจคิดจะมาทำลายอนาคตของเด็กคนนี้เหรอ? เป็นแค่เจ้าคนไร้น้ำยา กล้าดียังไงถึงเอาได้มาลงไม้ลงมือกับของของฉัน? อา น่าขยะแขยงจริงๆ ฉันไม่มีทางพอใจแค่นี้ได้แน่ ถ้าไม่ให้แกได้ลิ้นรสความเจ็บปวดทุกข์ทรมานมากกว่านี้อีกซักหน่อยน่ะ”
กำลังแสดงพื้นเพนิสัยความ S ตามธรรมชาติออกมา พร้อมกับสาดเวทแสงสว่างใส่ไบรอนอย่างไม่ยั้ง
เวทมนตร์ทั้งหมดที่ไบรอนร่ายออกมาถูกปัดทิ้งทั้งหมด และด้วยการใช้ความเร็วที่สูงลิบลิ่วของเวทมนตร์สายแสงสว่าง เวทมนตร์ที่เร็วที่สุดในบรรดาเวทมนตร์ทั้งมวล ไบรอนก็ถูกย่ำยีอยู่ฝ่ายเดียว เลือดทะลักเจิ่งนองทั้งที่ลงมือทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง
“สแต ถ้าเธออยากจะปิดตาก็ไม่เป็นไรหรอกนะ”
“ไม่เป็นไร จะ ดูไว้”
“งั้นเหรอ เป็นเด็กดีจังเลยนะ”
ดูภาพชวนแหวะน่าสยดสยองทั้งข้างหน้าข้างหลังตัวเองได้แบบไม่รู้สึกรู้สาแบบนี้เนี่ย เด็กคนนี้คงจะมีแรงอาฆาตต่อชายคนนั้นฝังอยู่ในระดับจิตใต้สำนึกเลยก็ได้นะ
ทั้งที่เด็กคนอื่นๆ เจอภาพสุดสยองแบบนี้เข้า ต่างก็พากันอ้วกเป็นระนาว บางคนก็ถึงขั้นเป็นลมสลบไปเลย เด็กคนนี้นี่ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ
“ว- เหวอออ!?”
“ไอ้สัตว์ประหลาดพวกนี้มันอะไรกันฟะเนี่ย!?”
ตอนที่ฉันหันไปมองตรงทางเข้า 2 คนนั้นที่ฉันพลาดไปก็พยายามจะหนีกันแล้ว
ในสถานการณ์แบบนี้กลับเลือกจะหันหลังให้ศัตรูงั้นเหรอ ต้องโง่ขนาดไหนกันเนี่ย
“{ชาโดว์แจ็ก (ตรึงเงา)}”
“เอ๋!?”
เวทมนตร์โปรดของฉันเลย {ชาโดว์แจ็ก}
พูดง่ายๆ ก็คือ มันเป็นเวทมนตร์ที่ยึดเงาของคู่ต่อสู้
เหมือนกับที่ฉันควบคุมเงาของตัวเองก่อนหน้านี้นั่นแหละ ฉันสามารถควบคุมเงาของคนอื่นได้ด้วย
เงาที่ถูกเวทมนตร์สายความมืดควบคุมน่ะ สามารถเข้าแทรกแซงวัตถุกายภาพได้ด้วย
หรือก็คือ
“ก- อึก!?”
“โอ้-…”
ฉันบีบคออีกฝ่ายด้วยเงาของพวกเขาเองได้ยังไงล่ะ
“โดนเงาของตัวเองรัดคอตายไปซะ”
2 คนนั้นดิ้นไปดิ้นมาอยู่พักนึง ก่อนจะเงียบเสียงไปพร้อมล้มลงกับพื้นดัง *ตุบ*
สงสัยฉันจะรัดแรงไปหน่อยจนคอพวกนั้นหักเลยล่ะมั้ง
“ท่านโนอะคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“อาระ เร็วดีนี่ โทษทีนะ ฉันยังจัดการทางนี้ไม่เสร็จเลย”
พอฉันหันกลับไปรายงานท่านโนอะ ภาพตรงหน้านี่ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับนรกเลย
ไบรอนตอนนี้มีเลือดไหลออกมาจากทั่วทั้งร่างกายที่มีรูอยู่เต็มไปหมด ขยับไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วด้วยซ้ำ แค่ยังมีชีวิตอยู่นี่ก็ปาฏิหาริย์มากแล้ว
ดูเหมือนเจ้านี่จะถูกลำแสงยิงทะลุตัวไปจนพรุนเลยสินะ
“มนุษย์นี่ตายยากเหมือนกันนะเนี่ย น่าสงสารจริงๆ โฮะโฮะโฮะ”
“มันคงเป็นเพราะท่านโนอะยิงเลี่ยงจุดสำคัญได้อย่างเชี่ยวชาญเท่านั้นเองแหละค่ะ”
“เป็นแบบนั้นหรอกเหรอ?”
เจาะทะลุทั้งข้อต่อ ทั้งอวัยวะอย่างแม่นยำ ทำให้ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตอนนี้ เจ้านี่คงเกินเยียวยาแล้วล่ะ แต่ก็อาจจะยังพอมีชีวิตอยู่ได้อีกซัก 2-3 นาที
“เอาล่ะ สแต มานี่สิ”
“……?”
“สแต บอกสิ่งที่เธอคิดมาหน่อยสิ เธออยากจะไว้ชีวิตชายคนนี้หรือเปล่า?”
“……!”
“ด้วยเวทแสงสว่างของฉัน ฉันยังรักษาให้ชายคนนี้ได้อยู่นะ เธออยากให้ฉันรักษาเขาหรือเปล่า?”
เอาล่ะ มาแล้วสินะ
อนาคต จะถูกตัดสินจากคำตอบของสแตนี่แหละ
“ฉันน่ะ อยากได้ตัวของสแตนะ เธอมีพรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่อยู่ในตัว เหมือนกับคุโระนั่นแหละ เธอเห็นเวทมนตร์ของคุโระแล้วสินะ? ต่อให้จะถูกด้อยค่า ถูกค่อนขอดในเรื่องผมชั้นต่ำ แต่เธอก็ยังมีพลังอยู่ในตัว แม้จะแตกต่าง แต่ก็มหาศาล”
“เวทมนตร์…… ฉัน ใช้ได้?”
“อื้อ แต่ว่านะ สแต ในเส้นทางข้างหน้าของพวกเรา เราอาจต้องทำเรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่าเรื่องกระจ้อยร่อยนี่อีกมากมาย ในเวลานั้น เราจะต้องเลือกว่าชีวิตไหนจะช่วยเอาไว้ ชีวิตไหนจะปลิดทิ้ง นี่เป็นการฝึกสำหรับเรื่องนั้น เพียงแค่คำพูดของเธอ เธอสามารถตัดสินได้เลยว่าจะให้ชายคนนี้อยู่หรือตาย”
“……”
“ตัดสินซะ สแต นี่คือการตัดสินใจของเธอ ไม่มีใครอื่น นอกจากเธอเท่านั้น เธอที่ถูกชายคนนี้กดขี่มายิ่งกว่าใคร เธอมีสิทธิจะตัดสินเขาแล้ว”
หลังจากที่ไคร่ครวญคำพูดของท่านโนอะอย่างถี่ถ้วนแล้ว สแตก็เดินเข้าไปหาไบรอนช้าๆ
“…ส… แต…”
“……”
“ช่ วย…!”
“……!”
และแล้ว
“เลือกได้แล้วสินะ”
“อื้ม”
“เธอจะทำอะไรล่ะ?”
“……ฆ่า”
“คุโระ”
“{ไมนัสไลฟ์ (บังคับวัยเสื่อมสลาย)}”
เวทมนตร์สายความมืดที่เร่งให้อายุสั้นลงได้เข้าปกคลุมตัวของไบรอน
“ส แแแต…!”
“……เกลียดที่สุด”
ด้วยคำพูดสุดท้ายของสแตที่แทบจะพูดออกมาพร้อมถ่มน้ำลายใส่
อดีตพ่อค้าทาส ไบรอน ก็หายใจเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต
พร้อมกับที่ปลอกคอของทุกคนที่อยู่ตรงนี้ นอกจากฉันกับท่านโนอะ จะร่วงกราวลงมากับพื้นเสียงดัง
