[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก - ตอนที่ 30 บทที่ 2 ความทรมานของสีฟ้า - เตรียมตัวกลับบ้าน
“อ่า…”
“ปลอกคอ ปลอกคอหลุดแล้ว!”
เด็กๆ ที่กลัวจนถอยกรูดไปติดกับกำแพงก็ต่างพากันร้องตะโกนดีใจทันทีที่เห็นปลอกคอหลุดออกมาแล้ว
สแตเองก็เหม่อมองไปที่ปลอกคอที่ร่วงออกมาจากคอเธอเองด้วยเหมือนกัน
“ท่านโนอะ แล้วร่างพวกนี้จะจัดการยังไงดีคะ?”
“เอาของอะไรก็ตามที่มีค่าออกมาจากพวกนั้นให้หมด แล้วใช้เวทความมืดทำให้พวกมันหายไปซะ แล้วก็ ลบร่องรอยเลือดให้หมดด้วยล่ะ”
“รับทราบค่ะ”
ฉันจัดการตามที่ท่านโนอะสั่ง เก็บเอากระเป๋าเงิน นาฬิกาพก แล้วก็ของจิปาถะอื่นๆ ที่ห้อยเอวของชายพวกนั้นมา จากนั้นก็ใช้เวทมนตร์สายความมืด {แบล็กสแวมป์ (บึงไร้ก้น)} กำจัดศพทั้งหมดไป
“ดูเหมือนเราจะจัดการเรื่องที่นี่เรียบร้อยแล้วน เงินก็ได้คืนกลับมาประมาณนึงด้วย ก็ไม่มีอะไรน่าบ่นหรอก ถ้างั้น กลับกันเลยมั้ย?”
“ค่ะ แต่ก่อนหน้านั้น จะทำยังไงกับเด็กๆ พวกนี้งั้นเหรอคะท่านโนอะ?”
“เดี๋ยวค่อยสืบข้อมูลกันทีหลัง เด็กคนไหนที่ถูกลักพาตัวมาก็ส่งคืนไปหาพ่อแม่ เด็กคนไหนที่ถูกขายมา ก็แค่บอกให้ท่านพ่อจัดการส่งตัวเด็กพวกนั้นไปเป็นเด็กรับใช้ตามบ้านของขุนนางตามเหมาะสมอีกทีก็พอ”
“ฉันจะจัดการการติดต่อให้ค่ะ แต่ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป รบกวนท่านช่วยคุยกับพ่อของท่านด้วยนะคะ ท่านโนอะ”
“ได้ๆ เข้าใจแล้ว”
ท่านโนอะตอบรับกลับมาอย่างขอไปที และกำลังจะเดินออกไป ฉันก็ออกตัวตามท่านไปด้วย แล้วตอนนั้น
“―――เดี๋ยว”
เสียงๆ นึงก็ดังมาจากข้างหลังเรา
พอหันไปมอง ฉันก็เจอสแต ตอนที่เธอมองมาที่พวกเรา สีหน้าโป๊กเกอร์เฟซของเธอก็ดูกระตุกนิดหน่อย
เหมือนกับเธออยากจะถามเราว่าเธอควรจะทำยังไงดี
“ทำอะไรน่ะ สแต?”
“……เออ คือ”
พอเห็นแววของความกังวลบนใบหน้าของเธอ ท่านโนอะก็ถอนหายใจ
“เร็วเข้าสิ กลับบ้านกัน”
“―――ก!”
ได้ยินแบบนั้น สแตก็เงยหน้าขึ้นมาทันที ก่อนที่ท่านโนอะจะเดินเข้าไปหาเธอ
“จะดี เหรอ?”
“จะดีเหรอ นี่เธอคิดว่าฉันลงแรงทำไปขนาดนี้มันเพื่ออะไรกันล่ะ ทั้งหมดนี่ก็เพื่อจะเอาตัวเธอมาไม่ใช่หรือไง? ถ้าเธอไม่มาด้วย นี่จะให้ฉันเสียแรงเปล่างั้นเหรอ”
“……แต่ว่า อาจจะ เป็นปัญหา”
“จะบอกว่าที่พวกเราทำมาขนาดนี้เนี่ย แค่เพื่อจะตามหาเด็กตัวปัญหาอย่างเธอเหรอ?”
“……อูว”
“ที่เราฝ่าฝันปัญหาทั้งหมดนี่มา มันก็เพราะเราต้องการตัวเธอไง แล้วถ้าเกิดเธอรู้สึกติดหนี้ฉัน งั้นก็อุทิศชีวิตที่เหลือของเธอจากนี้ไปเพื่อฉันซะสิ”
จากนั้น ท่านก็พูดกับสแตอย่างรุนแรง แต่เหนือสิ่งอื่นใด นั่นก็เป็นคำพูดแสนจับใจแบบเดียวกับที่ท่านพูดกับฉันเลย
“พยายามอย่างหนักเพื่อฉันเพียงคนเดียวซะสิ แล้วฉันสัญญาเลยว่าฉันจะให้ชีวิตที่สวยงามยิ่งกว่าอะไรที่เธอเคยได้รู้มาเป็นร้อยเท่าแน่นอน”
ท่านโนอะพูดแบบนั้น พลางลูบหัวของสแตอย่างอ่อนโยน
สีหน้าของสแตยังไร้อารมณ์อยู่
ก่อนที่น้ำตาจะไหลรินออกมาจากดวงตาสีม่วงสวยคู่นั้น
ถึงจะไม่ได้แสดงให้เห็นทางสีหน้าก็ตาม แต่สแตก็เป็นเด็กที่อ่อนไหว สมตามวัยของเด็กผู้หญิงนั่นแหละ
มันต้องทั้งหนักอึ้ง ทั้งเจ็บปวด ทั้งน่าเศร้าแน่นอน
เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่เธอจะหลงใหลคนที่มาช่วยคลี่คลายปัญหาทุกอย่างให้ในพริบตาแบบนี้น่ะ
“……เข้าใจแล้ว จะพยายามเต็มที่ เพื่อคุณคนเดียว เพื่อคุณแล้ว จะทำทุกอย่างเลย เพราะงั้น ช่วยฉันด้วย”
“อื้อ”
หลังจากการออกค้นหาตลอด 3 ปี ในที่สุด พวกเราก็หาตัวเจอแล้ว สแต เด็กสาวที่ได้รับพรสวรรค์หายากในการเป็นนักเวทย์อัจฉริยะคนที่ 3
เธอต้องทนผ่านวัยเด็กอย่างทรมานราวกับตกนรก เป็นทาส ถูกกดขี่ ถูกทารุณ
“อ- อือ… ฮึก…!”
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ”
ในตอนนั้น เธอก็เป็นของท่านโนอะอย่างสมบูรณ์แล้ว
ฉันพูดไม่ได้หรอก ว่ามันเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายสำหรับเธอกันแน่
แต่อย่างน้อยที่สุด ฉันก็เชื่อว่าหัวใจของสแตได้ถูกช่วยเอาไว้แล้วล่ะนะ
“การคุ้มครองเด็กกลุ่มนั้นได้จัดการเรียบร้อยแล้วนะคะท่านโนอะ ตอนนี้ พวกเราให้พวกเด็กๆ ไปอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าในเมืองนี้ก่อนเป็นการชั่วคราว แล้วจากนั้น จะมีการเจราจาโดยตระกูลเทียไลท์อีกครั้งในภายหลังนะคะ”
“อือ แบบนั้นแหละดีแล้ว ฉันแจ้งเจ้าครองที่ไปแล้ว เพราะอย่างนั้นก็ไม่น่าจะมีการแทรกแซงอะไรมาหรอก”
“แจ้งเจ้าครองที่ งั้นก็แปลว่า… ไม่ดีกว่า ฉันขอไม่ขุดคุ้ยลงไปลึกกว่านั้นแล้วกันนะคะ”
วันรุ่งขึ้น หลังจากเหตุที่ร้านเหล้า ก็เป็นวันที่เราจะกลับเขตปกครองเทียไลท์กันแล้ว
รถม้าถูกเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วที่ข้างนอก พร้อมให้เราเดินทางกันได้ตลอดเวลาเลย
“แล้วนี่ ท่านโนอะ ฉันขอถามหน่อยได้มั้ยคะ?”
“มีอะไรล่ะ”
“สแตทำอะไรอยู่เหรอคะ?”
“ไม่รู้สิ”
ระหว่างนี้ สแต เด็กผู้หญิงที่ท่านโนอะเพิ่งได้ตัวมาก็กำลัง
“ยังไม่ขยับออกมาจากเตียงเลยนะคะ”
“ถึงจะลืมตาอยู่แล้วก็เถอะ”
“……นุ่มจัง เพิ่งเคยรู้สึก เป็นครั้งแรก”
ดูเหมือนเธอจะประทับใจมากกับสัมผัสใหม่ของฟูกที่นอนจริงๆ ไม่ใช่แค่กองฟางหนุนนอนสินะ
เอาจริงๆ เธอก็เคยนอนบนฟูกมาแล้วครั้งนึงนะ แต่ตอนนั้น สแตอาจจะกำลังรู้สึกท่วมท้นจนไม่สามารถดื่มด่ำกับมันได้เต็มที่แบบนี้ก็ได้
“สแต ได้เวลาต้องไปแล้วล่ะ ไว้ตอนกลับถึงบ้าน เรามีเตียงที่นุ่มกว่านี้ให้นอนทุกวันเลยนะ”
“อาหารก็ สุดยอดเลย”
“อาหารที่ว่านี่ เธอกินแต่ฮอทเค้กเลยมากกว่านะ ไว้กลับไปฉันจะทำให้ก็แล้วกันนะ”
“อยากได้ ครีมสด เมเปิลไซรัปเยอะๆ”
“เดี๋ยวใส่ทั้งครีมสดทั้งเมเปิลไซรัปให้จนกลบฮอทเค้กมิดเลยล่ะ นี่เธอชอบฮอทเค้กมากขนาดไหนกันเนี่ย”
“คุโระ รักที่สุดเลย”
“เป็นเด็กที่ตรงไปตรงมาดีจังเลยนะ…”
สแตรีบลุกขึ้นมาพร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย พลางน้ำลายไหลไปด้วย เด็กน้อยจริงๆ เลยน้า
“จากที่เห็นเสน่ห์ในตัวเธอได้ตั้งแต่ยังอายุแค่นี้ ดูแล้ววันข้างหน้าต้องโตไปแล้วสวยมากแน่ๆ เลย เจอของดีเข้าซะแล้วสินะเนี่ย”
“ตอนนี้มีเด็กตั้ง 2 คน ฉันก็กังวลอยู่นะคะว่าจะทำยังไงดี แต่เอาเถอะค่ะ ดูแล้วสแตคงไม่ก่อเรื่องอะไรมากมาย คิดว่าไม่น่าเป็นอะไรนะคะ”
“เมื่อกี้ เธอเรียกว่าฉันเป็นเด็กงั้นเหรอ?”
“ไม่ได้พูดเลยค่ะ”
“คุณหนู คุโระ เร็วเข้า”
ตอนที่ท่านโนอะกดดันฉัน ฉันก็เลี่ยงไม่สบตากับท่านแบบสุดฤทธิ์ แล้วก็ไปเห็นว่าสแตเตรียมตัวพร้อมอยู่ที่ประตูแล้วเรียบร้อย
“ไม่ได้หรอก ยังไงรถม้าก็ต้องใช้เวลา 3 วันเลยกว่าจะเดินทางจากที่นี่ไปถึงเขตปกครองของตระกูลเทียไลท์ ไม่ได้กินฮอทเค้กทันทีเลยหรอกนะ”
“!?”
“ถึงเธอจะทำหน้าผิดหวังแบบนั้นก็เถอะ…”
“ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เดี๋ยวซื้ออาหารกลับมาจากร้านก่อนหน้านี้ แล้วเราก็เอาไปด้วยก็แล้วกัน”
“!!”
“ผ่าง… สีหน้าของเธอออกมาเลยนะ”
“อ๊ะ ท่านโนอะก็แยกสีหน้าละเอียดอ่อนของสแตได้เหมือนกันเหรอคะ?”
ยังไงก็ตาม หลังจากที่เราเตรียมตัวกันเรียบร้อย และจัดห้องให้เข้าที่อยู่พอประมาณ พวกเราก็ออกมาจากโรงแรมกัน
“จะว่าไปนะสแต ฉันสงสัยอยู่เรื่องนึงนะ”
“อืม”
“ทำไมถึงเรียกท่านโนอะว่า ‘คุณหนู’ (お嬢 : Ojou) ล่ะ?”
ตั้งแต่เมื่อคืนวาน ตอนที่ท่านโนอะประกาศมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า ตั้งแต่วันนี้ไปเด็กคนนี้เป็นของฉัน ทุกคนก็ต่างงง และถกประเด็นกับท่านโนอะในเรื่องนี้ แล้วสแตก็เรียกท่านโนอะแบบนั้นมาตั้งแต่ตอนนั้นเลย
จะสงสัยก็ไม่แปลกหรอก ฉันเลยตัดสินใจถามไป
“ก็ ทุกคนที่ไม่ใช่คุโระ เรียกคุณหนูว่า ‘おじょうさま (Ojou-sama)’ หมดเลย”
“ก็จริงนะ”
“แต่ ต้องเรียก ยาวๆ แบบนั้น ไม่เอา”
“หา”
“ก็เลย แค่คุณหนู”
“บ- แบบนี้เอง”
ก็จริงอยู่นะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเลือกคำให้เกียรติที่เรียกแทนท่านโนอะในแบบที่สั้นที่สุดแล้ว
แต่เรียก ‘คุณหนู’ แบบนั้นมัน ชวนให้นึกถึงลูกสาวมาเฟียหรือยังไงไม่รู้แฮะ
“ท่านโนอะดูจะเหมือนหัวหน้ามาเฟียมากกว่าลูกสาวมาเฟียอีก เรียกแบบนั้นแล้วมันเลยรู้สึกขัดๆ นิดหน่อยน่ะ”
“แปลกจังเลยนะที่เธอรู้สึกแบบนั้น แล้วเรียกใครว่าเป็นมาเฟียกันน่ะฮะ?”
“ยังไงก็เถอะ ท่านโนอะถูกเรียกแบบนี้ไม่เป็นไรเหรอคะ?”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ น่ารักดีออก”
“อ่า นั่นสินะคะ”
เรื่องนั้นมันก็จริงนะ
น่ารักแบบนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก
“ขอโทษที่ให้รอ รถม้าเรียบร้อยหรือยัง?”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ แต่ว่า ท่านจะเอาตัวเด็กคนนั้นไปด้วยจริงๆ เหรอคะ?”
“หมายความว่ายังไง?”
“เปล่าค่ะ แบบว่า…”
“อ๊ะ ไม่ได้ลักพาตัวมาหรอกค่ะ คุณนีน่า เพราะงั้นไม่เป็นไรแน่นอน”
“เป็นงั้นเองเหรอ? โล่งอกไปที”
“นี่พวกเธอ จริงๆ มองฉันยังไงกันล่ะเนี่ย?”
หลังจากที่ปัดความกังวลของคุณนีน่าออกไปแล้ว พวกเราก็ขึ้นรถม้ากัน
“มาทางนี้สิสแต มันอันตราย เดี๋ยวฉันจับเธอไว้เอง”
“อืม”
ฉันอุ้มสแตไว้อย่างทนุถนอมเหมือนเป็นเด็กที่นั่งเก้าอี้คาร์ซีทเลย
เป็นเด็กดี ยอมเชื่อฟังแบบนี้ น่ารักจังเลย
“กลับไปแล้ว ต้องสอนสแตเกี่ยวกับเวทมนตร์ของเธอด้วย”
“ฉันยังต้องฝึกฝนทักษะของตัวเองด้วยค่ะ เหตุการณ์ครั้งนี้ช่วยบอกให้อย่างชัดเจนเลย”
“อื้อ ฉันอยากให้คุโระเก่งพอจะฆ่าพวกนั้นให้หมดในเวลาไม่ถึง 1 วินาทีนะ”
“จะพยายามค่ะ”
“สแตเอง ก็ต้องตั้งใจเรียนด้วยนะ”
“อืม ทำเต็มที่เลย”
“ออกรถไ~ด้!”
เมื่อสารถีตะโกนบอกอย่างดังเป็นการให้สัญญา รถม้านำขบวนก็เริ่มออกตัว
ไม่นาน รถม้าของพวกเราเองก็เริ่มเคลื่อนตัวไปยังเขตปกครองเทียไลท์ด้วยเหมือนกัน
