[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก - ตอนที่ 30.5 บทที่ 2 ความทรมานของสีฟ้า - ตอนคั่น "การระลึกของสแต"
TN: ตอนนี้จะเป็นตอนต่อมาจาก [บทที่ 1 ความโลภของสีทอง – ตอนคั่น “การระลึกของคุโระ”] และเล่าผ่านมุมมองของสแตนะครับ
โน้ตจากผู้แต่ง : โดดข้ามไทม์ไลน์มาแล้วนะ
“คุณหนู จบแล้ว”
หลังจากจัดการพวกคนแปลกๆ ที่หมายหัวคุณหนูกับคุโระเสร็จ ฉันก็กลับมารายงานให้คุณหนู
“อาระ ยินดีต้อนรับกลับนะ สแต เหนื่อยหน่อยนะ เป็นไงบ้าง?”
“มาล้อโกราสึเกะ โมโห เลยให้เห็นฝันร้ายไป”
“คนคนนั้นเป็นยังไงแล้วล่ะ?”
“ตายแล้ว”
“งั้นเหรอ ดูเธอจะทำงานได้ดีมากเลยนะ ดีมากเลยล่ะ สแต มานี่สิ”
“อืม”
ฉันเดินเข้าไปหาคุณหนูตามที่ถูกสั่ง ก่อนจะไปนั่งอยู่ระหว่างขาของคุณหนูเหมือนอย่างทุกที
“เป็นเด็กดีจริงๆ เลยน้า สแต ดีใจจริงๆ ที่ฉันไปเจอเธอวันนั้นน่ะ”
“อืม ฉันก็ ดีใจ ที่ถูกคุณหนูกับคุโระเจอเหมือนกัน”
ขนาดตอนนี้ ฉันอายุ 12 แล้ว ก็ยังไม่ลืมเรื่องวันนั้นเลย
ถ้าวันนั้นคุณหนูกับคุโระไม่มาช่วยฉันมาจากที่นั่น ฉันต้องตายแน่
เพราะแบบนั้น ฉันเลยรักคุณหนูกับคุโระที่สุดเลย
“คุณหนู ลูบหัวหน่อย”
“ได้ๆ เข้าใจแล้ว”
แล้วก็ชอบที่คุณหนูที่ฉันรักลูบหัวให้แบบนี้ด้วยเหมือนกัน
“ไม่ว่าจะโตขึ้นแค่ไหน เธอก็เก่งจังเลยนะ เรื่องความน่าเอ็นดูแบบนี้เนี่ย ไม่เหมือนคุโระเลย”
“คุณหนู ไม่ชอบ คุโระเหรอ?”
“ไม่มีทางอยู่แล้ว คุโระเป็นมือขวาของฉันนะ ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงใช้ชีวิตอยู่ไม่รอดหรอก”
“อืม ดีจัง”
รู้อยู่แล้วล่ะว่าทั้งคุณหนูทั้งคุโระต่างก็รักกันดี
แต่บางที ถามเพื่อแค่ให้มั่นใจแบบนี้ก็ยังสำคัญอยู่ดี เพราะฉันกังวลน่ะ
“ขี้กังวลจังเลยนะ สแต แต่จุดนี้เองก็ทำให้เธอน่ารักเหมือนกันนะ”
“คุณหนูด้วย คุโระด้วย เป็นผู้ใหญ่กัน ตั้งแต่ครั้งแรกเลย ที่เจอกัน เพราะงั้น เลยกังวลว่า บางที อาจจะปิดบังความรู้สึกอยู่ก็ได้”
“แต่สแตอ่านความคิดได้ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่อ่านความคิดของพวกคุณหนูเข้าไปลึกหรอก”
“เพราะกลัวเหรอ?”
“อืม ใช่”
ถ้าใช้เวทมนตร์ของฉันล่ะก็ จะเข้าใจได้เลยว่าคุณหนูกับคุโระคิดอะไรอยู่ แต่ฉันไม่อยากทำ
ฉันกลัวว่าลึกๆ ตรงไหนซักที่ ทั้งคู่อาจจะเกลียดฉันก็ได้
“ใช้แค่ตอนเล่นกันแบบเป่ายิ้งฉุบหรือเล่นไพ่กับพวกคุณหนูเท่านั้นเอง”
“แสดงว่าเธอใช้เวทมนตร์ระหว่างเล่นเกมกันจริงๆ ด้วยสินะ สมกับที่ลือกันว่าเป็นเด็กที่ทำเอาเจ้ามือในบ่อนต้องร้องไห้ได้เลยจริงๆ”
“ฉันไม่ผิดซักหน่อย”
เหมือนคุณหนูจะแสยะยิ้มด้วย
แต่ที่ฉันทำ ก็แค่ให้พวกนั้นที่มาดูถูกบรรดาผู้ติดตามของคุณหนูต้องหมดตัวกันไปเท่านั้นเอง
ถึงที่ฉันอ่านใจเพื่อดูไพ่บนมืออีกฝ่าย แล้วคุมจิตใจของมือแจกไพ่ให้ส่งไพ่ดีๆ ให้ฉันชนะได้ 50 ตาติดมันจะจริงก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ผิดซักหน่อย
พวกนั้นหาว่าฉันโกง แต่ฉันไม่ทิ้งหลักฐานอะไรเอาไว้เลยซักอย่าง
คุณหนูกับคุโระบอกอยู่ตลอดเลยว่า ‘ถ้าไม่โดนจับได้ก็ถือว่าไม่ผิด’ ฉันไม่โดนจับได้ มันก็เลยไม่ใช่ความผิดไง
“โธ่ ช่วยไม่ได้นะ เอาเถอะ ถ้าไม่ถูกจับได้ก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วเงินที่ได้มา เธอเอาไปทำอะไรล่ะ?”
“ครึ่งนึงเก็บเข้ากองคลังแล้ว อีกครึ่งจะไปซื้อฮอทเค้ก”
“เดี๋ยวก่อนเลย เธอชนะเงินมาก้อนใหญ่เลยนี่ ต่อให้จะเหลือครึ่งเดียวก็ยังเยอะอยู่ดีไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวฉันให้เธอได้กินฮอทเค้กเยอะเท่าที่เธออยากเลย เอาเงินส่วนที่เหลือไปเก็บในคลังซะด้วยล่ะ”
“……บู้ว”
คุณหนูกับคุโระดูจะกำชับเรื่องเงินมากๆ เลย
เหมือนทั้งคู่จะไม่อยากให้ฉันพกเงินติดตัวเอาไว้เยอะๆ เท่าไหร่
คุโระเคยบอกว่า ‘เงินน่ะ ทำให้คนเป็นบ้าได้เลยนะ’ พร้อมกับเหม่อมองออกไปไกลๆ ด้วย
“อยากกินฮอทเค้กโปะด้วยเนยก้อนใหญ่ๆ เลย”
“มันไม่ดีกับสุขภาพนะ เพราะงั้นไม่ได้หรอก คุโระจะโมโหเธอเอานะ”
“มู่ว”
“ไม่งอนแก้มป่องสิ”
ฮอทเค้กคือชีวิตของฉันเลยนะ
“งั้น กลับมาที่หัวข้อเดิม เธอคิดว่า พวกเราเกลียดสแตหรืออะไรแบบนั้นหรือเปล่า?”
“อืม”
“ไม่มีทางหรอก เธอลองอ่านใจดูก็ได้นะ เธอจะได้เห็นด้วยว่าไม่ว่าจะฉัน คุโระ หรืออีก 3 คน ไม่มีใครเกลียดสแตเลยซักคนหรอก”
“จริงเหรอ?”
“แน่นอนสิ ถึงเธอจะบอกว่าฉันกับคุโระดูเป็นผู้ใหญ่ แต่นั่นก็เพราะทั้งฉันทั้งเด็กคนนั้นเป็นผู้กลับชาติมาเกิดกันทั้งคู่ ไม่รู้สึกเหรอว่าเราก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันแล้วน่ะ”
“อืม คุณหนูยัง โดนคุโระดุอยู่เลย”
“ให้ตายสิ เมื่อวานนี้เธอจับได้ว่าฉันแอบไม่กินผักชีอีกแล้ว เลยดุฉันซะยกใหญ่เลย”
ระหว่างที่ฟังคุณหนูอยู่ จู่ๆ คุณหนูก็กอดฉัน
“คุณหนู อะไรเหรอ?”
“นี่ สแต เคยเสียใจมั้ยที่เลือกติดตามฉันแบบนี้น่ะ”
“??”
“บางครั้งฉันก็สงสัยนะ ว่าถ้าเด็กๆ พวกนี้ไม่ติดตามฉันมาล่ะก็ ชีวิตของแต่ละคนจะเป็นยังไงกันบ้าง สแต ถ้ามีคนบอกว่ามีความสุขรอเธออยู่ ในอนาคตที่เธอไม่มาติดตามฉันอย่างตอนนี้ เธอจะทำยังไงเหรอ?”
“จะยังติดตามคุณหนูอยู่ดี”
คุณหนูดูจะชะงักไปแฮะ
อะไรทำให้คุณหนูมีสีหน้าแบบนั้นล่ะเนี่ย
“ไม่มีอะไรมีความสุขกว่าการอยู่กับคุณหนูแล้ว ไม่ว่าใครจะพูดยังไง ฉันก็จะยังติดตามคุณหนูอยู่ดี”
“งั้นเหรอ?”
“อืม ฉันอยู่ที่นี่ก็เพราะคุณหนู ช่วยฉันไว้ ฉันเป็นคนรับใช้ของคุณหนู ความสุขของคุณหนู ก็คือความสุขของฉันด้วย”
“ถึงแม้ว่า ในท้ายที่สุด เธอจะต้องฆ่าคนน่ะเหรอ?”
“ใครที่พยายามจะมาเอาตัวคุณหนูไปจากพวกเราสมควรตายแล้ว”
พอฉันพูดเรื่องที่แน่อยู่แล้วแบบนั้นไป คุณหนูก็กอดฉันแน่นขึ้น
“คุณหนู”
“เฮ้อ โตมาเป็นเด็กดีจริงๆเลยน้า สแต! แหม! รักเธอจริงๆ เลยเนี่ย!”
“? ฉันก็รักคุณหนูเหมือนกัน”
“ให้ตายสิ ฉันล่ะก็โง่จริงๆ ที่ถามอะไรแบบนั้นไป ยังไงก็อดรู้สึกสนิทกับผู้รับใช้ใกล้ชิดไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ โดยเฉพาะสแตเนี่ย ฉันรักเธอเหมือนเป็นน้องสาวคนนึงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ”
ผ่านไปพักนึง คุณหนูก็ปล่อยฉัน แล้ววางฉันลง
“พอแล้วเหรอ?”
“อื้อ เธอเองก็ต้องพักด้วยเหมือนกันนะ เหนื่อยน่าดูเลยสิ”
“ไม่เลย~”
“อาระ งั้นเหรอ? ถ้างั้น มาคุยกันต่ออีกซักหน่อยแล้วกัน”
ฉันนั่งลงข้างๆ คุณหนู แล้วก็คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กันต่อ
ก่อนที่จะได้เจอพวกคุณหนู ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ
อาจจะรอคอยวันที่ฉันจะได้ตายซักทีอยู่ก็ได้
‘สแต มากับฉันสิ’
วันนั้น เพราะคุณหนูพูดแบบนั้นกับฉัน ฉันถึงยังมีชีวิตอยู่แบบนี้
เพราะฉะนั้น ฉันก็จะใช้ชีวิตนี้เพื่อคุณหนู
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ฉันก็มีชีวิตอยู่เพื่อคุณหนู
เพราะงั้น
“กลับมาแล้วค่ะ ท่านโนอะ…”
“อาระ ยินดีต้อนรับกลับนะ คุโระ มาเล่นไม้จังก้าด้วยกันมั้ย?”
“ไม่ค่ะ นี่ท่านคิดจะทำอะไรอยู่ข้างเขตแดนของศัตรูกันคะเนี่ย”
ถ้าพระเจ้ามีจริง ฉันขอล่ะ
ขอให้ความสุขแบบนี้คงอยู่ตลอดไปด้วยเถอะ
