[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru - ตอนที่ 54
โอฮาชิ เคนโก & อิสุมิ เทนชิ
โอฮาชิ เคนโกนั่งเหม่อมองฟ้าอยู่ที่ร้านกาแฟ หลังจากถูกปลดเปลื้องจากพันธนาการของพี่สาว
(ให้ตายสิ เป็นพี่สาวที่เห็นแก่ตัวชะมัด… อย่างน้อยๆก็ให้ฉันได้อยู่คนเดียวสักหน่อยเถอะ ว่าแต่พฤติกรรมของโคโมรินี่ทำเอาช็อคเอาเรื่องอยู่นะ)
พอมองฟ้าจนเบื้อแล้ว สายตาของเขาก็เจอะเข้าหญิงสาวผู้แสนคุ้นเคย
(หืม…? เทนชิ…ใช่มั้ยน่ะ? เหมือนไหล่ตกยังไงไม่รู้ด้วยสิ… เอาเป็นว่าลองเรียกดูก่อนละกัน ช่วงนี้มีเกิดเรื่องเยอะซะจนไม่ได้คุยกันให้ดีๆเลย)
“เฮ้ เทนชิ!”
โอฮาชิ เคนโก โบกมือพร้อมกับมุ่งหน้าไปหาอิสุมิ เทนชิ
เธอที่เขายืนยันด้วยสายตานั้น
“สวัสดีค่ะคุณเคนโก”
ยิ้มออกมาโดยที่ไม่มีความแปลกใจเลยแม้แต่นิด
(….เฮ้ยๆ ความชื่นมื่นมันน้อยผิดปกติไปมั้ยน่ะ? ถ้าเป็นเมื่อก่อนแล้วบังเอิญเจอกันแบบนี้ก็ต้องมีปฏิกิริยาประมาณว่า“อ๊ะ คุณเคนโก♪ ”สิ? ไม่สิเดี๋ยวก่อน ถ้าเกิดว่าพวกโคโมริทิ้งเรากับพี่เอาไว้แล้วก็ไปเดินดูรอบๆห้างละก็… อย่าบอกนะว่าเทนชิ ไปบังเอิญเห็นโคโมริกับทาคามิเนะเดทกันน่ะ!? ถ้างั้นก็พอจะสมเหตุสมผลอยู่ที่เทนชิจะไม่ร่าเริง…. ไม่สิไม่ ไม่ใช่ละ คิดบ้าอะไรของเราอยู่น่ะ ความสามารถในการคิดวิเคราะห์ของเรามันมึนเกินไปละนะ ถ้าว่าเหตุผลนี้มันใช่จริงๆ ก็มีแต่ความจริงอันโหดร้ายรอเราอยู่ไม่ใช่รึไง! นอกจากการเจอกับเราจะไม่ได้ทำให้ยินดีแล้ว การคบซ้อนของโคโมริก็ยังทำให้ช็อคไปอีกอะนะ!? อะ เอาเป็นว่าลองยืนยันความจริงดูก่อนแล้วกัน)
“บังเอิญจังเลย ได้มาเจอกันที่นี้เนี่ย น่าดีใจจังเนอะ คิดเหมือนกันมั้ยเทนชิ?”
“เอ๊ะ… อะ ค่ะ นั่นสินะ ดีใจ…ค่ะ ใช่แล้ว”
(นั่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน!! ความชื่นมื่นของเทนชิมันน้อยเกินไปแล้ว! รู้สึกได้ถึงออร่ารำคาญแผ่ออกมาเลย!?)
ในทางกลับกัน ทางด้านของเทนชิ
(คุณเคนโกวันนี้…. ดูตื่นเต้นจนน่าแปลกใจเลย… งั้นสินะ คงจะดีใจมากเลยสินะที่คุณนัตสึคาวะใส่ชุดชั้นในที่ตัวเองเลือกให้ไป… ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้มาเห็นเข้ากับตาตัวเอง— อะไรล่ะนั่น โคตรน่าหงุดหงิดเลย)
พวกเขาเข้าใจกันผิดตามคาด
“จ จริงด้วยสิ ไหนๆก็ได้เจอกันแล้วทั้งที… นานๆทีไปเดตกันมั้ย?”
โอฮาชิ เคนโกผู้ที่แสดงความขี้ขลาดต่อจุดที่สำคัญมาโดยตลอด ได้รวบรวมความกล้าและชวนเธอออกไปเดต
ถ้าจะมีสิ่งไหนที่ทำให้เขาในตอนนี้พ่ายแพ้ลงได้—
—ก็คงจะมีแต่จังหวะห่วยๆนี่ละ
(ห๊ะ!? จะให้ไปเดตกับผู้ชายที่พึ่งเลือกชุดชั้นในให้ผู้หญิงอีกคนเนี่ยนะ? ไม่อะ ไม่ๆ ขอผ่านอย่างแรง! ทางฉันก็ไม่อยากแพ้คุณนัตสึคาวะเหมือนกันนะ เพราะงั้นตอนนี้….)
“ขอโทษค่ะ ก็ดีใจอยู่หรอก แต่ว่าตอนนี้ไม่ค่อยอยากทำแบบนั้นเท่าไหร่…”
(ไม่ค่อยอยากทำแบบนั้น!? ไม่จริงใช่มั้ย!? ที่คิดไว้ก็จริงอะสิ! โกหก! ใครก็ได้มาบอกทีว่ามันโกหก!!)
ในขณะที่ภายในใจดวงน้อยๆของเคนโกกำลังปั่นป่วน
“อ๊ะ ไม่หรอก ไม่ต้องคิดมาก แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่เหรอ?”
“เอ๊ะ…?”
“ถ้าจะมาซื้อของ ก็ชวนกันก็ได้นี่นา”
“เรื่องนั้น แบบว่า…”
อิสุมิ เทนชิทำท่ากระอักกระอ่วน
ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่
(ทำไมถึงมาอยู่นี่น่ะเหรอ… เพราะมาช่วยคุณโคโมริแปลงโฉมน่ะสิ… แต่ว่าจะให้พูดไปตามตรงเลยก็คงไม่ได้ ใช่มั้ยนะ? ก็คุณเคนโกไม่รู้ว่าเรากับเขารู้จักกันนี่ ถ้าเกิดพูดเรื่องนั้นไปก็คงเหมือนฉันกำลังคบซ้อนอยู่ ทั้งที่คนที่ทำแบบนั้นมันคุณเคนโกแท้ๆ… อ๊ะ ไม่ได้ๆ พอนึกถึงก็เหมือนจะโกรธกับน้ำตาไหลอีกแล้วสิ อาจจะตะคอกใส่เลยก็ได้)
“พอดีมีร้านที่อยากไปคนเดียวในฐานะผู้หญิงอยู่น่ะค่ะ”
“ร้านที่อยากไปคนเดียวในฐานะผู้หญิง?”
“ค่ะ อย่างร้านชุดชั้นในน่ะ”
โอฮาชิ เคนโกสะดุ้งกับคำที่เทนชิพูดออกมาอย่างกระทันหัน
เมื่อได้ปฏิกิริยานั้น ความสงสัยของเธอก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก
(ปฏิกิริยาแบบนั้นมันอะไรน่ะ… ดูออกง่ายเกินไปรึเปล่า)
“งะ งั้นเหรอ ร้านชุดชั้นในสินะ… ฮะฮะ ฉันไปด้วยไม่ได้จริงๆนั่นละนะ”
“ค่ะ… (ถึงจะไปด้วยกันกับคุณนัตสึคาวะแล้วก็เถอะ)”
(โวะ อย่ามาทำให้ตกใจสิ! ไม่นึกเลยว่า คำว่าร้านชุดชั้นในจะออกมาจากปากของเทนชิ… จังหวะมันเหมาะเหม็งซะจนกลัวไปหมดแล้วเนี่ย! เอาเป็นว่าหัวข้อนี้ไม่ผ่าน ต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง… ดีละ ถึงจะดูน่าสงสัยแล้วก็รู้สึกอึดอัดแต่ฉันจะมุ่งหน้าไปหาความจริง!)
“จะว่าไป… มีอยู่สองวันใช่มั้ยที่ชวนฉันกลับจากโรงเรียนด้วยกัน?”
“เอ๊ะ อ๊ะ ค่ะ”
คราวนี้เป็นทางฝั่งของเทนชิที่สะดุ้ง
(ฮะ เฮ้ย… ไอ้ความเสียอาการอย่างเห็นได้ชัดนั่นมันอะไรน่ะ! อย่าบอกนะ อย่าบอกนะว่า… ไม่นะ หยุดเถอะขอร้องละ…! ถ้าทำปฏิกิริยาแบบนั้น ฉันก็กลัวจนไม่กล้าเดินหน้าต่อพอดีสิ!)
(เอ๊ะ!? ทำไมถึงมาถามคำถามนั้นเอาที่นี่ล่ะ!? แถมวิธีถามยังน่าอึดอัดสุดๆอีก… หรือว่ากำลังพยายามเช็คดูว่าเราเห็นตอนที่เขาเกาะติดอยู่กับคุณนัตสึคาวะรึเปล่าอยู่งั้นเหรอ!?)
“ขอโทษนะ ทั้งที่อุตส่าห์ชวนแท้ๆ แล้ววันแรกที่ชวนนี่ทำอะไรอยู่เหรอ?”
วันแรกที่ชวนนั้นเป็นวันที่พี่สาวของโอฮาชิ เคนโกโทรหาแล้วร้องไห้งอแงว่า [แงงงงงงง! ไม่อยากเลิก ไม่อยากแยกจากกันอ่าาา!]
“เอ่อ… วันที่ชวนวันแรกกำลังดื่มชาที่ร้านกาแฟน่ะค่ะ”
“แล้ว… อยู่คนเดียวเหรอ?”
“เปล่า กับเพื่อนค่ะ”
(หน็อย… เทนชิ กำลังพยายามระวังการพูดโกหกอยู่สินะ ก็จริงอยู่ที่ว่าไปร้านกาแฟมันเป็นเรื่องจริง แต่สถานการณ์แบบนี้ปกติต้องโกหกว่า”ไปคนเดียว”แล้วสิ หรือจะพูดว่าไปกับเพื่อนผู้หญิงน่ะ ไอ้{เพื่อน}นั่นน่ะมันน่าสงสัยสุดๆเลยไม่ใช่รึไง!?)
“หื—ม งั้นเหรอ งั้นคราวหน้าช่วยพาเพื่อนคนนั้นมาแนะนำให้ทีสิ”
(เอ๋!? ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าพูดถึงเพื่อนก็ต้องนึกเพื่อนผู้หญิงสิ? หมายความว่ายังไงน่ะ อย่าบอกนะว่าคิดจะมายุ่มย่ามกับเพื่อนผู้หญิงของเรา!? มุ่งมั่นเกินไปมั้ย!?)
“เพื่อนคนนั้นเนี่ย… เพื่อนผู้หญิงอยู่แล้วสิเนอะ?”
(โอ๊ะ! อย่าบอกนะว่าสงสัยเรา? ทำไมล่ะ? …แต่ก็บอกไม่ได้ด้วยสิว่าไปกับคุณโชตะ… เพราะคุณเคนโกไม่รู้ว่าเรากับคุณโชตะมีความเกี่ยวพันกันอยู่ ถ้าเกิดเอ่อถึงชื่อนั้นขึ้นมา ก็คงถูกคิดว่ากำลังคบซ้อน แล้วก็ทำให้เกิดความสงสัยโดยไม่จำเป็นด้วย เดิมทีไอ้คนที่มันคบซ้อนก็คุณเคนโกไม่ใช่รึไง แล้วทำไมฉันถึงถูกสงสัยซะงั้นล่ะ?)
“พูดอะไรน่ะคะ ก็ต้องเป็นเพื่อนผู้หญิงอยู่แล้วสิ”
“หะ หื—ม งั้นเหรอ งั้นเองสินะ”
(ทำไมกันเล่าเทนชิ!? ทำไมต้องโกหกแบบนั้นด้วย!? ถ้าไม่ได้มีอะไรในป่ากล้วยพูดชื่อของโคโมริออกมาเลยก็ได้ไม่ใช่รึไง! แบบนี้ก็หมายความว่าแน่ๆแล้วสินะ…)
“ว่าแต่ว่าทำไมคุณเคนโกถึงมาอยู่ที่นี่เหรอคะ? ถ้าจะมาก็มาชวนฉันก็ได้นี่”
“เอ๊ะ!? ฉันน่ะเหรอ? ฉันก็แบบว่า…มาทำธุระนิดๆหน่อยๆน่ะแหละ”
(ธุระงั้นเหรอ… เอาเถอะ ก็คงพูดว่ามาเลือกชุดชั้นในให้เด็กผู้หญิงที่คบซ้อนด้วยอยู่ไม่ได้อยู่แล้วละนะ ก็นึกไว้อยู่แล้วละ…)
(เทนชิน่ะ—)
(คุณเคนโกน่ะ—)
((กำลังเก็บซ่อนว่าตัวเองคบซ้อนจากฉัน/เราอยู่!))
======จบตอน======
ดองเค็มสามพันปี
___________________
ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่
ดอกไม้ไฟ | Facebook
