World of Hidden Phoenixes - ตอนที่ 101.2

       จี่เฟิงหลี่ถูกพาไปที่ค่ายทหารที่ประจำอยู่หลังสนามรบ ก่อนจะถูกนำตัวเข้าไปในกระโจมทันที ฮวาจูอวี้ไม่ได้ตามหมอทหารเข้าไป แต่รออยู่ข้างทางนอก เฝ้าดูพวกเขาวิ่งเข้าและออกพร้อมกับผ้าพันแผลที่แช่ไปเลือดเท่านั้น  

       สภาพที่ไม่แน่นอนของจี่เฟิงหลี่ ทำให้นางไม่สบายใจ นางรู้ว่าความตายของเขาจะทำให้อาณาจักร​เสียเปรียบ แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงขุนนาง​ผู้ที่ไม่ได้มีหน้าที่เกี่ยวกับทหาร​โดยตรง แต่ความสำคัญของเขาก็ไม่สามารถพูดออกมาตรงๆ ได้ ทุกคนเข้าใจถึงผลกระทบต่อสภาพของเขาที่จะมีต่อสงคราม ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าเปิดเผยเรื่องนี้ ผลที่ตามมาก็คือฮวาจูอวี้ไม่สามารถหาคนที่เต็มใจที่จะพูดคุยและปล่อยให้นางอยู่ในที่มืดเกี่ยวกับสภาพของเขาต่อไปเท่านั้น

       ถึงแม้ว่านางอยากจะรู้ว่าเขาเป็นอย่างไรก็ตาม แต่การยืนอยู่ในท่ามกลางสายลมหนาวก็ไม่ได้ทำอะไรให้อะไรดีขึ้น จนกระทั่ง​ครึ่งชั่วยามต่อมาเมื่อนางเห็นหมอทหารก้าวออกมา หลังจากความวุ่นวายจบลงแล้วนางก็เข้าใจว่าจี่เฟิงหลี่ คงจะมีสภาพ​ที่ดีขึ้นแล้ว เพราะไม่อย่างนั้นหมอจะไม่ห่างกายเขา

       ในขณะที่​นางกำลังจะหันและจากไป ใครบางคนก็เรียกนางขึ้น “หยวนเป่ามานี่! ท่านเสนาต้องการพบเจ้า! “

       หัวคิ้วของฮวาจูอวี้ขมวดขึ้นและค่อยๆก้าวเข้าไปข้างใน นางตำหนิตัวเองที่ทำอะไรช้าเกินไป มันคงจะดีกว่าถ้านางจะจากไปเร็วกว่านี้ จี่เฟิงหลี่ต้องการพบนางด้วยเรื่องอะไร?

       หลานปิงหรี่ตาลงในขณะที่​เขาเฝ้าดูฮวาจูอวี้เดินเข้ามาใกล้ เขาลดศีรษะของเขาต่ำลงก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าดาบแทงเข้าไปดึกกว่านี้อีกเพียงเล็กน้อยชีวิตของท่านเสนาก็คงจะตกอยู่ในอัตราย ทั้งหมด​นี้ต้องขอบใจเจ้าจริงๆหยวนเป่า”

       ฮวาจูอวี้หยุดเดิน ในขณะที่​หลังของนางแข้ง​ค้างขึ้น

       ทุกอย่างเป็นเพราะนาง

       หลานปิงกำลังตำหนินางแบบเดียว​กับที่ถังยวีพูดก่อนหน้านี้! นางยอมรับว่ามันเป็นความจริงและนางก็รู้สึกขอบคุณจี่เฟิงหลี่ แต่การได้ยินจากปากคนอื่นทำให้นางรู้สึกราวกับว่านางเป็นหนี้เขา! นางเป็นหนี้อะไรเขา?

       นางเคยใช้เลือดของตัวเองเพื่อช่วยชีวิต​จี่เฟิงหลี่ไม่ใช่หรือ? การที่เขาช่วยให้นางรอดมาในเวลานี้ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ยุติธรรมแล้วไม่ใช่หรือ

       ดังนั้นนางจึงไม่ได้เป็นหนี้เขาเลย! ในทางตรงกันข้ามเมื่อพิจารณาถึงการกระทำที่ผ่านมา เขาเป็นหนี้นาง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ยังมีชีวิตของจินเซ๋อรวมอยู่ในบัญชีด้วย​!

       ในขณะที่นางเดินเข้าไปในกระโจม เธอก็สังเกตเห็นยาที่ต้มอยู่ในกาต้มน้ำเหนือกองไฟ ทำให้อากาศเต็ม​ไปด้วยด้วยควันที่หนาและกลิ่นฉุนของยา

       เสียงของฝีเท้าของนางทำให้จี่เฟิงหลี่ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นและสบสายตากับนาง สายตาของเขาไม่สามารถอ่านได้เช่นเดียวกับค่ำคืนที่มืดมนที่สุด ทำให้นางรู้สึกราวกับว่านางอาจจะตกลงไปในความลึกของความมืดได้ตลอดเวลา

       หลังจากที่ฮวาจูอวี้ปรับสภาพตัวเองแล้ว นางก็ได้สำตรวจจี่เฟิงหลี่ เขาไม่ได้เปียกไปด้วยเลือดอีกต่อไป เสื้อคลุมสีขาวที่เคยเปียกโชกไปด้วยเลือดสีแดงได้เปลี่ยนและบาดแผลก็ถูกพันแผลแล้ว

       ฮวาจูอวี้เดินเข้าไปที่เตียงอย่างช้าๆ “ท่านเสนา ท่านทำให้หยวนเป่าตกใจกลัวจริงๆ ตอนนี้ร่างกาย​ของท่านดีขึ้นแล้วหรือไม่? ”

       ฮวาจูอวี้เต็มไปด้วยความสงสัย นางไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงช่วยนาง

       ในขณะที่ถูกคุมขัง นางสงสัยว่าจี่เฟิงหลี่จะลงโทษนางที่เป็นสายลับของอาณาจักร​เหนืออย่างไร ถ้านางกลับมาที่ค่าย ใครจะคาดหวังว่าเขาจะไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตนาง แต่ยังได้รับบาดเจ็บสาหัสเนื่องจากเรื่องนี้อีกด้วย?

       ไม่มีใครสามารถเข้าใจเหตุการณ์เช่นนี้ได้!

       จี่เฟิงหลี่เงยหน้าขึ้น ในขณะที่ดวงตาสีเข้มของเขากระพริบด้วยแสงจาง ๆ “ดูเหมือนมันจะเป็นเพราะเจ้ากลัว ข้าก็คิดอย่างนั้น มิฉะนั้นแล้วหยวนเป่าคงจะไม่ผลักเสนาผู้นี้ลงจากหลังม้า “

       “เป็นเช่นนั้น​ๆ!” ฮวาจูอวี้เห็นด้วยอย่างงุ่มง่ามขึ้นทันที

       จี่เฟิงหลี่กำลังประเมินฮวาจูอี้ด้วยดวงตาที่ไม่สามารถอ่านได้พร้อมกับความเยือกเย็นของเขา ทำให้นางไม่สามารถอ่านความคิดของเขาได้

       “หลานปิ่งแจ้งคำสั่งลงไปให้เริ่มถอยกำลัง!” เขาสั่งหลานปิง ที่ยืนอยู่ตรงทางเข้ากระโจมขึ้น​

       “ขอรับ!” หลานปิงรับคำและโค้งคำนับก่อนที่จะออกไป

       ฮวาจูอวี้คิดเกี่ยวกับตำแหน่งของเมือหยางกั่ว มันเป็นป้อมปราการที่มั่นคงมาก เนื่องจากหุบเขาอยู่ด้านข้าง  ทำให้เป็นพื้นที่อันตรายสำหรับศัตรูที่จะบุกรุก อย่างที่เห็น ดูเหมือนว่าเสี่ยวหยินจะใช้เวลาอยู่ไม่น้อยกว่าที่จะยึดเมืองหยวนกั่วเอาไว้ได้ พวกเขาจะไม่สามารถเอามันกลับจากเขาได้ภายในข้ามคืน จี่เฟิงหลี่คงจะตระหนักถึงเรื่องนี้เนื่องจากที่เขาได้สั่งให้กองกำลังถอยกำลัง อย่างไรก็ตามถ้าเขารู้เรื่องนี้แล้ว ทำไมเขาถึงสั่งให้มีการโจมตีเมืองก่อนหน้านี้? หรือเพียงเพื่อที่จะช่วยนางเท่านั้น?

“ท่านเสนา ทำไมท่านถึงช่วยข้าในคืนนี้? นายเสนาไม่คิดว่าข้าเป็นสายลับของอาณาจักรเหนือแล้วหรือ”ฮวาจูอวี้ช่วยไม่ได้ที่จะถามขึ้น

       เมื่อได้ยินคำถามของนาง เขาก็จ้องมองไปที่นาง มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มราวกับกำลังเยาะเย้ยตัวเอง ในขณะที่เขาตอบขึ้น “ข้าเพียงแค่คิดว่ามันน่าจะสนุกเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมาก”

       เพื่อความสนุกหรือ? บางทีเขาอาจจะพูดความจริงก็ได้ เพราะนอกจากเหตุผลนี้แล้ว นางก็ไม่สามารถหาคำอธิบายที่เป็นไปได้อื่น ๆ ได้

“ท่านเสนา มีจะอะไรจะสั่งอีกหรือไม่? ถ้าไม่ข้าผู้น้อยต้องขอตัวก่อน “ฮวาจูอวี้พูดขึ้น

“ยาเสร็จแล้ว” จี่เฟิงหลี่พูดขึ้นอย่างชัดเจน เขาไม่ได้ตอบคำถามของนางเขายังคงนอนอยู่บนเตียงและหยิบหนังสือขึ้นมา ก่อนที่จะเปิดมัน

       หัวคิ้วของฮวาจูอวี้ขมวดขึ้น และมองไปรอบ ๆ กระโจมก่อนที่จะเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ หม้อกำลังเดือดอย่างแรงและนางก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินไปและเอามันออกจากกองไฟเท่านั้น

“มีชามอยู่บนโต๊ะ” เขาพูดด้วยเสียงเบาๆ ขึ้น

       ในฐานะที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ฮวาจูอวี้ก็ทำได้เพียงแค่ต้องปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้น นางเทยาลงในชามและพูดขึ้น “ท่านเสนา ยาวางอยู่ตรงนี่ ผู้น้อยคงต้องขอตัว”

       “นำมันมานี่” จี่เฟิงหลี่สั่งขึ้นอย่างไม่แยแสและดวงตาก็ยังติดอยู่กับหนังสือ

       ฮวาจูอวี้หัวคิ้วขมวดขึ้นด้วยความรำคาญและสงสัยว่าทำไมดาบของ เสี่ยวหยิน ไม่แทงลงไปลึกอีกสักหน่อยเพื่อที่เขาจะได้หมดสติไปสักสองสามวัน ถ้าเป็นแบบนั้นมันจะดีมากแค่ไหน

       อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเขาช่วยนางจากอาณาจักรเหนือ นางบอกกับตัวเองให้อดทนกับมันไปก่อนในเวลานี้

       แม้ว่านางจะนำชามไปหาเขา มันก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่มีเจตนาที่จะรับมันไปและยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม

       ฮวาจูอวี้หรี่ตาของนางลง

       เมื่อเขาไม่ได้ขยับ นางก็ไม่ได้ขยับด้วยเช่นกัน

       เขาไม่ได้พูด นางก็เงียบ

       ความสนใจของเขาตกอยู่ในหนังสือ ในขณะที่นางยังคงจ้องไปที่ชามยาที่อยู่ในมือของนาง

       ไม่แน่ใจว่าใครกำลังทดสอบความอดทนของใคร แต่โชคดีที่นางใช้ผ้าเช็ดเพื่อรองชามนี้เพื่อไม่ให้มือของนางถูกลวก

       บรรยากาศหยุดนิ่งลงไปทันที ราวกับมีบางอย่างที่ไม่ปกติ

       หลังจากนั้นไม่นาน จี่เฟิงหลี่ก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาวางหนังสือเล่มนั้นลงและมองไปที่นาง

       เมื่อพบกับสายตาของเขา ฮวาจูอวี้กระพริบตาขึ้นพร้อมกับยิ้ม

       รอยยิ้มของนาง พร้อมด้วยดวงตาที่ส่องประกายเหมือนความสดใสของดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้หัวใจของจี่เฟิงหลี่ เต้นเร็วขึ้น มันเป็นรอยยิ้มที่งดงามที่อาจทำให้อาณาจักรล้มได้

“หยวนเป่า เจ้าไม่รู้หรือว่าจะต้องดูแลผู้ป่วยอย่างไร?” ดวงตาที่เย็นชาซึ่งดูเหมือนจะจุดประกายไปด้วยประกายไฟกำลังเฝ้ามองนางอย่างใกล้ชิด

       ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้นางป้อนยาเขา! ฮึ! ไม่ใช่ว่าทุกคนสามารถได้รับการบริการของนางได้

“ทำไมท่านเสนาไม่พูดให้เร็วกว่านี้!” ครึ่งนั่ง ครึ่งคุกเข่าอยู่บนพรม ฮวาจูอวี้ตัดยาขึ้นมาหนึ่งช้อนเต็ม แล้วนำมันไปที่ริมฝีปากของเขา

       เมื่อดื่มยา หัวคิ้วของจี่เฟิงหลี่ก็ย่นขึ้นเล็กน้อย ทุกคนสามารถบอกได้ว่าชามยานี้ขมแค่ไหนจากเพียงแค่กลิ่นของมัน นอกจากนี้ยาเพิ่งจะถูกนำออกจากกองไฟและยังร้อนอยู่ แต่โชคร้ายที่ชามนี้มีขนาดเล็กมาก อย่างไรก็ตามฮวาจูอวี้ยังคงป้อนยาแก่เขาอย่างเต็มที่และเนื่องจากเขาไม่ได้ปฏิเสธ ยาจึงหมดไปในที่สุด

       นางไม่คิดว่าจี่เฟิงหลี่จะชอบดื่มยาขมมากนัก กลิ่นของมันทำให้ฮวาจูอวี้ ต้องเบือนหน้า ไม่ต้องพูดถึงการที่จะดื่มมัน

       ฮวาจูอวี้ยืนตัวตรงขึ้น ตั้งใจจะวางชามลงไปบนโต๊ะ ก่อนที่นางรู้สึกว่ามีผมของนางติดอยู่กับอะไรบางอย่าง ทำให้นางหยุดชะงักไปในทันที ตั้งแต่แต่งตัวเป็นผู้ชายนางก็ผูกผมตั้งสูงขึ้นเสมอพร้อมกับปัดด้วยปิ่นที่ทำจากไม้ มือของนางเอื้อมออกไปเพื่อสำรวจและดูเหมือนว่าปิ่นของนางจะติดอยู่บนผ้าม่านของเตียง

       นางพยายามที่จะปลดผมด้วยมือข้างเดียว ในขณะที่พยายามปรับสมดุลให้กับชามที่อยู่ในมืออีกข้างหนึ่ง การกระทำของนางกลายเป็นเรื่องที่น่าขบขันและช่วยไม่ได้ ทำให้ดวงตาของจี่เฟิงหลี่ เต็มไปด้วยความเพลิดเพลิน เขาขยับผ้าห่มออกและเอนตัวลงไปกับเสาเตียง ในขณะที่เขาค่อยๆเคลื่อนไปทางนาง

“ให้ข้าช่วย” เขาพูดด้วยเสียงที่เบา ในขณะที่ยื่นมือของเขาออกไปเพื่อช่วยนาง

       เขายืนอยู่ใกล้กับนางมาก จนทำให้นางได้กลิ่นยาที่ผสมอยู่ในลมหายใจของเขา เมื่อนางเงยหน้าขึ้น นางก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและความคร่งขรึมในดวงตาที่ลึกล้ำแต่ก็ดูอ่อนโยนของเขา

       ฮวาจูอวี้รู้สึกกังวลว่าเขาจะรู้ว่านางเป็นผู้หญิงหากเขาดึงปิ่นออกและเห็นว่าผมของนางยาวแค่ไหน

“ท่านเสนา ไม่จำเป็น ข้าสามารถทำมันได้!” นางลดศีรษะของนางลงก่อนจะผลักเขาออกไป อย่างไรก็ตามนางไม่คาดคิดว่านางจะผลักไปโดนบนแผลที่ถูกพันใหม่ๆ ของเขา

       เหนือตัวนางขึ้นไป นางได้ยินเสียงลมหายใจที่หนักๆ ของเขา จี่เฟิงหลี่ ถึงกับสะดุดไปและร่างของเขาก็เอนลงไปข้างหลัง ฮวาจูอวี้เอื้อมมือออกไปคว้าเอวเขาเอาไว้ จี่เฟิงหลี่แข็งค้างไปทันที ก่อนจะรีบปัดมือของนางออก ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้นางแตะต้องตัวเขา ดังนั้นเนื่องจากแรงล้มของเขาทำให้ทั้งสองคนล้มลงกับพื้นด้วยกัน

       ชามหล่นจากมือของนางและผ้าม่านถูกดึงลงมาทำให้เกิดเสียงดังขึ้น ในขณะที่ปิ่นของนางยังคงติดอยู่ ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างจึงตกลงมาพร้อมกับนางเมื่อนางล้มลงไปและพวกเขาก็ถูกปกคลุมอยู่ใต้ผ้าม่านทันที

       ฮวาจูอวี้ ล้มลงไปอยู่บนหน้าอกของจี่เฟิงหลี่ ริมฝีปากของสัมผัสกับบางอย่างที่นุ่มและอ่อนโยนคลายกับริมฝีปากอีกคู่หนึ่ง ….