Worlds’ Apocalypse Online หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา ออนไลน์ - ตอนที่ 426

หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา Online Ep.426 – ชีวิตใหม่

 

ด้วยการจากไปของมนุษย์ปีศาจหญิง ส่งผลให้เกิดความกระสับกระส่ายในหมู่คนตายมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ

 

เหล่าคนตายเริ่มที่จะถกเถียงกัน ในขณะที่ส่วนหนึ่งไม่ลังเลยเลยแม้แต่น้อยที่จะก้าวเข้าไปในม่านแสงอันไพศาลและหายวับไปทันที

 

ในเวลานั้นเอง สิบตัวตนสุดแกร่งก็ผุดลุกขึ้นและตะโกนเสียงดังว่า “พวกเจ้า! เหตุใดจึงยังอยู่ที่นี่กันอีก! เวลาแห่งการกำเนิดใหม่ได้มาถึงแล้ว หากยังดึงดันอยู่ที่นี่ เลขบุญที่มีก็จะถูกหักลงลดน้อยลงไปเรื่อยๆนะ!”

 

เขาตะคอกคำหนึ่ง “เครื่องจักรคำนวณบุญส่วนบุคคล!”

 

เห็นแค่เพียงตัวเลขบุญปรากฏขึ้นเหนือศีรษะ และกำลังค่อยๆถดถอยไปด้วยความเร็วคงที่

 

“ทำไมจะต้องทำเพื่อคนเป็นด้วย? ทำไมจะต้องยอมเสียบุญของตัวเองเพื่อแลกเปลี่ยนกับชีวิตและความตายของพวกมัน?”

 

“พวกเจ้าทุกคนขอจงลองไตร่ตรองให้ดีด้วยเถอะ!”

 

ตัวตนสุดแกร่งกล่าวออกมา เขาหันไปมองกู่ฉิงซานด้วยรอยยิ้มจางๆ

 

“ท่านราชาภูติ ข้าคงต้องขออภัยด้วย ข้าคงจำเป็นต้องใส่ใจกับตนเองก่อนเป็นอันดับแรก”

 

ว่าจบ ร่างทั้งร่างของมันก็จมหายเข้าไปในม่านแสง ก้าวเข้าสู่กระบวนการถือกำเนิดใหม่ทันที

 

อีกสิบตัวตนสุดแกร่งที่เหลือก้าวออกมาข้างหน้า ปากอ้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “มีเพียงการทำลายล้างอันไร้ที่สิ้นสุดเท่านั้นจึงจะนำมาซึ่งความปิติแห่งข้า! ราชาภูติเอ๋ย ข้าขอขอบคุณเจ้ามากที่ทำให้ข้าได้ไปเกิดใหม่ เพื่อที่จะได้พบกับความสุขที่ว่านั่นอีกครั้ง!!”

 

“จงตายซะ! โลกมนุษย์จงถูกทำลายเสีย! นี่แหละคือฉากที่ข้ารักและใฝ่ฝันถึง”

 

“ข้าคงต้องขอตัวก่อน ส่วนเจ้าและมนุษย์ทั้งหลายน่ะ ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรไปจาก ได้-ตาย-ไป-แล้ว!”

 

สิ้นเสียง พวกเขาก็หายเข้าไปในม่านแสงอันกว้างใหญ่ และมิอาจพบเจอได้อีกเลย

 

ตัวตนสุดแกร่งอีกหนึ่งร้องตะโกนขึ้น “พวกเจ้าทุกคนลองคิดดูสิ เมื่อเจ้าเลือกที่จะไปเกิดใหม่ตอนนี้ โลกมนุษย์ก็จะถูกทำลาย ลองคิดดูสิว่านี่มันเป็นจะเรื่องที่สะใจและน่ารื่นรมย์ขนาดไหน มาเถอะ จงมากับข้า!”

 

แล้วเขาก็หายไปในม่านแสง

 

เหล่าสิบตัวตนสุดแกร่งคนอื่นๆหัวเราะเยาะหยันกู่ฉิงซานและทยอยกันจากไป

 

พวกมันทั้งหมดได้จากไปแล้ว

 

หลังจากนั้น เหล่าคนตายมากมายต่างก็เริ่มทำสมาธิ และเปล่งเสียงออกมา “เครื่องจักรคำนวณบุญส่วนบุคคล”

 

และเมื่อพวกเขาค้นพบว่าเลขบุญของตนเองกำลังลดลงอย่างต่อเนื่อง ทั้งตนทั้งร่างก็เผยให้เห็นถึงสีหน้าของความหวาดกลัวทันที

 

อย่างรวดเร็ว พวกเขาก็หายวับไปในม่านแสงทันที

 

ขณะที่คนบาปบางส่วนที่มีความคิดเห็นเช่นเดียวกับสิบตัวตนสุดแกร่ง ก็หันมายิ้มเยาะให้กู่ฉิงซาน แล้วก็กลับไปเกิดใหม่ทันที

 

ซึ่งเรื่องนี้ไม่อาจห้ามปรามได้

 

ไม้เท้าแห่งการจองจำไม่สามารถควบคุมคนตายได้อีกต่อไป

 

เพราะว่าเวลานี้ คนตายน่ะสามารถเลือกที่จะไปเกิดใหม่ได้ตลอดเวลา ดังนั้นขณะนี้จึงกล่าวได้ว่าพวกเขาได้ตัดการเชื่อมต่อระหว่างตนเองกับนรกออกจากกันแล้ว

 

กู่ฉิงซานส่ายหัว ในจิตใจรู้ดีว่าตนได้พ่ายแพ้ในเกมนี้เสียแล้ว

 

เขาหันไปเบื้องหลัง มองไปยังเหล่าสหายทีละคน ทีละคน และเตรียมจะเอ่ยปากสารภาพกับพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย

 

“เทพธิดากงเจิ้ง ปล่อยตัวอาวุธสงครามทั้งหมด เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสงครามเฮือกสุดท้าย”

 

“ท่านประธานาธิบดี ท่านกรุณาพิจารณาเรื่องการระดมกำลังระดับประเทศด้วย”

 

สองผู้นำพยักหน้า ถอนหายใจออกมา

 

กู่ฉิงซานเอ่ยต่อด้วยเสียงหม่น “จากนั้น พวกเร-”

 

“ใจเย็นๆก่อนสิ พวกเรายังมิได้จากไปเสียหน่อย!”

 

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็เอ่ยขัดจังหวะเขา

 

ราชันย์หมาป่า

 

มันคือเสียงของราชันย์หมาป่าล่ะ!

 

กู่ฉิงซานชะงักไป

 

เขาเริ่มทำการสร้างการเชื่อมโยงทางจิตวิญญาณอีกครั้งเพื่อดูคนตาย

 

แต่กลับพบว่าเจ็ดผู้คุมนรกยังคงอยู่ที่นี่ไม่จากไปไหน

 

ขณะที่เวลาได้ผ่านไปหลายนาทีแล้ว …

 

แน่นอน ว่ามีคนตายมากมายจากไปก่อนแล้วเพื่อที่จะไปเกิดใหม่

 

อย่างไรก็ตาม คนตายส่วนใหญ่ก็ยังคงอยู่ที่นี่

 

ในการเหนี่ยวนำกระแสจิตวิญญาณของไม้เท้าแห่งการจองจำ ค้นพบว่าคนตายกว่า 8 ใน 10 แม้ทั้งตนทั้งร่างของพวกเขาจะอาบอยู่ในม่านแสงอันไพศาลนี้

 

แต่พวกเขาก็ยังมิได้จากไป

 

กู่ฉิงซานกุมไม้เท้าแห่งการจองจำและทำการเชื่อมต่อกับคนตายทั้งหมด

 

“เหตุใดพวกเจ้าจึงยังไม่กลับไปเกิดใหม่อีก?”

 

เขาเอ่ยถามด้วยความสับสน

 

แต่คนตายส่วนใหญ่กลับยังคงปิดปากเงียบ

 

พวกเขาหันไปมองหน้ากันและกัน ดูเหมือนว่าจะไม่รู้ว่าสมควรตอบกลับไปเช่นไรดี

 

ชูร่าหญิงเชื่อมต่อกับทุกคนและกล่าวว่า “ท่านราชาภูติ โปรดมองมาที่ข้าสิ”

 

แล้วทุกคนก็เชื่อมต่อผ่านจิตใจ และมองไปตามคำขอที่ว่านั่น

 

เห็นแค่เพียงชูร่าหญิงกำลังยืนอยู่ในโถงทางเดินของโรงพยาบาล

 

ก่อนหน้านี้เจ็ดผู้คุมนรกแยกย้ายกระจัดกระจายกันไปตามสถานที่ต่างๆเพื่อที่จะต่อสู้สังหารเผ่ามาร ส่วนอาชูร่าหญิงพึ่งจะบินผ่านมายังที่นี่

 

ในช่วงเวลานั้น เผ่ามารจำนวนมหาศาลได้ร่วงตกลงมา ส่งผลให้โรงพยาบาลขนาดเล็กนี้พังทลายลงไปกว่าครึ่ง

 

เมื่อชูร่าหญิงค้นพบถึงสถานการณ์นี้โดยบังเอิญ เธอจึงลดระดับลงเพื่อเข้าต่อสู้กับเผ่ามารทันที

 

เธอกำลังปกป้องสถานที่แห่งนี้อยู่

 

มองไปยังชูร่าหญิงที่ยืนอยู่ในโถงทางเดินเปิดโล่ง ขณะที่ในมือกำลังถือทารกแรกเกิดไว้ในอ้อมแขน

 

สีหน้าของเธอได้แสดงออกถึงความอ่อนโยนออกมา

 

“นี่คือชีวิตใหม่ตัวน้อยๆอีกหนึ่งชีวิต”

 

เธอกล่าว ขณะที่คนตายทั้งหมดจ้องมองไปยังการปรากฏกายของเด็กทารก

 

ทารกเหมือนกับจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เด็กน้อยจึงหันไปมองรอบๆด้วยความสงสัย

 

แต่มันก็ย่อมเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ที่เขาจะไม่สามารถมองเห็นเหล่าวิญญาณนับไม่ถ้วนในความว่างเปล่าได้

 

หลังจากนั้นไม่นาน เด็กทารกก็รู้สึกเหนื่อยล้าและผลอยหลับไปอย่างรวดเร็ว

 

เหล่าคนตายอดไม่ได้ที่จะลดเสียงของพวกเขาลง และเอ่ยสนทนากับอย่างแผ่วเบา

 

“โอ .. แค่เฝ้ามองดูเจ้าสิ่งมีชีวิตนี้งีบหลับ แต่กลับให้ความรู้สึกสบายใจจริงๆ”

 

“สหายตัวน้อยผู้นี้ไม่ได้รับรู้เลยว่าโลกของตนกำลังจะถูกทำลาย”

 

“ไร้สาระหน่า เด็กตัวแค่นี้ จะไปเข้าใจเรื่องพวกนั้นได้ยังไงกัน”

 

“ถ้าโลกนี้จบสิ้น เด็กคนนี้ก็คงจะจบสิ้นลงเหมือนกันสินะ”

 

“ผายลมเถอะ! ท่านปู่คนนี้ยังอยู่ที่นี่แล้วโลกจะจบสิ้นลงได้อย่างไร!”

 

เหล่าคนตายเริ่มทะเลาะกัน

 

ชูร่าหญิงกล่าว “—ข้ามิได้ต้องการที่จะช่วยโลกหรืออะไรหรอกนะ แต่ข้ามาที่นี่เพียงเพื่อแค่ตอบแทนความช่วยเหลือของราชาภูติ เพราะจะได้รับบุญเพิ่มขึ้นกับได้รับความโปรดปรานจากเขาก็เท่านั้นเอง”

 

“แต่เมื่อครู่ ข้าได้บังเอิญค้นพบชีวิตใหม่”

 

“และข้าหวังว่าเด็กจะได้อยู่กับแม่ผู้ให้กำเนิด … ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน สร้างสรรสิ่งดีๆให้เกิดขึ้น”

 

ชูร่าหญิงกำลังกล่าวผ่านกระแสจิต

 

“ยังไงก็เถอะ ตัวข้าน่ะคุ้นเคยกับนรกอยู่แล้ว หากจะต้องกลับไปอีกครั้งมันก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอก”

 

จู่ๆเธอก็เดินมายังทิศทางของกู่ฉิงซาน ปากเอ่ยเสียงกระซิบ “ท่านราชาภูติ หากข้าจะต้องกลับลงสู่ขุมนรก ท่านจะสามารถช่วยข้าอีกครั้งได้หรือไม่?”

 

เมื่อกล่าวถึงจุดนี้ เสียงของคนตายทั้งหมดก็ได้หายไป

 

เงียบงัน

 

เหล่าคนตายกำลังเฝ้ารอคำตอบของกู่ฉิงซานอย่างเงียบๆ

 

กู่ฉิงซานกำไม้เท้าแห่งการจองจำในมือแน่น “แม้ว่าจักต้องทำลายนรกทั้งหมด! ข้าก็จะต้องช่วยเจ้าออกมาให้ได้!”

 

ชูร่าหญิงพยักหน้า ท่าทีการแสดงออกของเธอผ่อนคลายลง

 

แล้วเธอก็เอ่ยถามออกมาทันใด “แล้วคนอื่นๆเล่า พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร พวกเจ้าเดิมทีก็เป็นคนบาปในนรก แล้วเหตุใดจึงยังคงอยู่ที่นี่อีก?”‘

 

คนตายทั้งหมดต่างพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ทว่าไม่มีใครเลยที่พูดคุยในรูปแบบการเชื่อมต่อกับทุกคนเลย

 

ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรดี

 

“ในสนามรบ ข้ายอมรับว่าตนเองได้สังหารผู้คนไปนับไม่ถ้วน ผลคือในชีวิตที่ผ่านมา ตนได้กลายเป็นคนบาป และข้าก็ยอมรับในจุดนี้” ชูร่าชายเอ่ยพึมพำ “ทว่า หากข้าจะต้องจากไปตอนนี้ บอกตรงๆว่าข้าคงรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย”

 

ราชันย์หมาป่าเอ่ยออกมา “หากข้าและพวกเจ้าไปจากที่นี่ เช่นนั้นแล้วชีวิตนับร้อยนับพันล้านที่นี่จะต้องพินาศสิ้นลงทันที … นี่มันช่างน่าลังเลเสียจริงๆ”

 

“ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ครั้งหนึ่งข้าจะได้สังหารศัตรูมานับอนันต์ แต่ตอนนี้ นับเป็นครั้งแรกเลยที่ข้าได้เห็นตรงกับพวกเจ้าทุกคน”

 

เหล่าคนตายเผลอพยักหน้าออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

“ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมเจ้าถึงไม่ไปเกิดใหม่ซะล่ะ” ชูร่าหญิงเอ่ยถาม

 

“หากทำเช่นนั้น ข้าคงต้องคิดหนักเกี่ยวกับคำถามที่ว่า ‘แล้วคนเป็นเหล่านี้จะสามารถมีชีวิตรอดอยู่ต่อไปได้อย่างไร’ ปล่อยให้พวกเขาอยู่ท่ามกลามเผ่ามารนับไม่ถ้วนเนี่ยนะ?” ราชันย์หมาป่ากล่าว

 

“เจ้ายังต้องคิดเกี่ยวกับมันอีกหรือ? รู้หรือไม่ว่าแต่ละนาทีที่เจ้ากำลังขบคิด เลขบุญของเจ้าก็กำลังลดลงไปเรื่อยๆนะ”

 

ผู้นำของมนุษย์ปีศาจเอ่ยขัด

 

ในตอนนั้นเอง จู่ๆเสียงร่ำไห้ของทารกก็ดังขึ้น

 

ทุกคนต่างมองมาเป็นสายตาเดียว

 

แต่กลับเห็นแค่เพียงชูร่าหญิงที่รีบนำตัวทารกน้อย ส่งกลับคืนสู่มนุษย์ผู้หญิง

 

มนุษย์ผู้หญิงส่งยิ้มให้เธอ

 

มีชูร่าหญิงคอยปกป้องเธอและทารกน้อยอยู่ ดังนั้นมนุษย์ผู้หญิงจึงไม่หวาดกลัวใดๆเลย

 

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าอีกฝ่ายน่ะคือคนตาย และเผ่าอาชูร่ามิใช่มนุษย์ รู้เพียงแค่ว่าหญิงงามตรงหน้าเธอแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่งก็เท่านั้น

 

ในตอนแรก ผู้หญิงที่ดูเหมือนว่าจะเป็นแม่คนจะเต็มไปด้วยความกังวลและตึงเครียด

 

แต่เธอก็ยังคงอุ้มทารกไว้ในอ้อมแขน และปากเอ่ยกระซิบปลอบประโลมอย่างแผ่วเบา

 

ทารกดูเหมือนว่าจะหิว

 

แม่ก้มลงมองลูกน้อยของเธอ ก่อนจะหันหลังและเริ่มให้นมลูก

 

และแน่นอน ขณะนี้แหละคนตายก็ยังสามารถเห็นถึงสีหน้าการแสดงออกของเธอได้อย่างชัดเจน

 

เธอดูสงบ และพึงพอใจ บนใบหน้าของแม่คนๆนี้กำลังเปล่งประกายระยับ น่าหลงไหล

 

เหล่าคนตายจ้องมองมาที่ฉากนี้

 

เวลายังคงไหลผ่านไป ทว่าคนตายทุกคนที่ยังไม่จากไปกลับยังคงเงียบ

 

ราชันย์หมาป่าถอนหายใจออกมาทันใด “นี่มันน่าปวดหัวเสียจริงๆ ในเมื่อตัดสินใจไม่ได้ซักทีว่าจะอยู่หรือจะไป เช่นนั้นก็ขอให้ท่านผู้นำเป็นคนตัดสินใจแทนก็แล้วกัน”

 

“เจ้าต้องการเวลาอีกนานแค่ไหน?”

 

“ราชาภูติ อีกนานแค่ไหนว่ากำแพงอุปสรรคที่ใช้ป้องกันโลกจะถือกำเนิดขึ้น?”

 

กู่ฉิงซานกล่าว “29นาที 17 วินาที”

 

ราชันย์หมาป่าพยักหน้า “อีก29.17นาทีสินะ งั้นก็ดี”

 

หลังจากพูดจบ เขาก็หุบปากลง

 

ขณะที่กระแสจิตที่เชื่อมต่อกันระหว่างคนตายนับล้านๆจมลงสู่ความเงียบ

 

ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใด

 

นอกจากนี้

 

ก็ยังไม่มีใครจากไปอีกด้วย