Worlds’ Apocalypse Online หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา ออนไลน์ - ตอนที่ 616 ความลับ

ในพริบตา ทิศทางของสงครามขั้นแตกหักระหว่างโลกเก้าร้อยล้านชั้นก็ได้หักเหไปอย่างรวดเร็ว

จอมมารที่แท้จริงได้จากไปอย่างกะทันหัน พร้อมกันกับกองทัพของเขา

ตัวตนทรงอำนาจ พันธมิตร อาณาจักรและองค์กรต่างๆ ของโลกเก้าร้อยล้านชั้น ทั้งหมดแข็งค้าง นิ่งงันอยู่ในสถานที่เดิม

“พวกมันหนีไปอย่างงั้นหรือ?” บางคนเอ่ยถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“น่าจะเป็นแบบนั้นนะ…แต่บางทีมันอาจจะเป็นกับดักก็ได้” อีกคนพูดอย่างไม่มั่นใจ

ฝูงชนอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเสี่ยวเหมียว

เพราะท้ายที่สุดนี้ ทุกคนต่างรู้ดีว่าพลังมิติของเสี่ยวเหมียวร้ายกาจเพียงใด ดังนั้นหากเป็นเธอ ย่อมต้องรู้แน่ๆ ว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันคืออะไร

เสี่ยวเหมียวทำการรับรู้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตะโกนเสียงดังว่า “การส่งผ่านจากรอยแยกมิติได้หายไป ดูเหมือนว่ามารที่แท้จริงจะถอยทัพกลับไปยังดินแดนที่ถูกยึดครองโดยศัตรูแล้ว!”

เมื่อได้ยินถึงคำประกาศนี้ ความปั่นป่วนก็ระเบิดขึ้นท่ามกลางฝูงชน

เพราะมันน่าแปลกเกินไป ชัดเจนว่าสงครามกำลังดำเนินมาถึงจุดสูงสุด

เห็นได้ชัดว่าจอมมารที่แท้จริงกำลังจะปรากฏตัวออกมา

แต่ทำไม…มารที่แท้จริงถึงเลือกที่จะถอยทัพกลับไปอย่างกะทันหันล่ะ?

ผู้นำพันธมิตรและองค์กรต่างๆ เริ่มใช้สมาธิไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง

ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งของผู้หญิงก็ดังขึ้น

จิตวิญญาณพฤกษาศักดิ์สิทธิ์ เลดี้เทสส์ เอ่ยปากออกมา “เราทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“เนื่องจากเดิมทีแล้วเป้าหมายของพวกมันคืออัลเบอัส พวกมันต้องการที่จะปลดปล่อยโลกของทริสเต้ เพื่อช่วยให้ระบบของราชามารแพร่กระจายออกมาสู่ชั้นโลกโดยรอบ”

“อย่างไรก็ตาม ระบบของราชามารตอนนี้ได้ถูกทำลายลงไปแล้ว!”

“มารที่แท้จริงมิอาจบรรลุเป้าหมายของตนเองได้อีกต่อไป ดังนั้นพวกมันจึงถอนกองทัพกลับไป!”

รับฟังจนจบ หัวใจของผู้คนก็ราวกับถูกสั่นสะท้าน ทั้งหมดหมดต่างระเบิดเสียงฮือฮาออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“แล้วเป็นใครกัน ที่ทำลายระบบของราชามาร และจบทุกอย่างลง” บางคนทนไม่ไหว ต้องเอ่ยถามออกมา

“เหมันต์ยามค่ำอีเลีย”

เธอนั่นเอง!

คนแล้วคนเล่าเริ่มเข้าใจในทันใด

“งั้นหมายความว่าสมบัติเหล่านี้ ก็เป็นเธอที่ส่งมาช่วยเหลือพวกเราเหมือนกันใช่ไหม?” อีกคนหนึ่งถาม

“แน่นอนว่าไม่ เพราะไม่มีใครสามารถสั่งรุกขชาติศักดิ์สิทธิ์แห่งหนามได้ยกเว้นเชื้อพระวงศ์แห่งหนาม ดังนั้นสมบัติเหล่านี้สมควรเป็นฝีมือของราชินีองค์ใหม่แห่งอาณาจักรหนาม” เทสส์ตอบ

เมื่อเธออธิบายจบ ก็บังเกิดฉากอันน่าตื่นตาตื่นใจขึ้น

ไอเท็มทุกชิ้น ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ เกราะรบ หรือสมบัติ ต่างก็หลุดจากการควบคุมของผู้คน ลอยกลับไปยังรุกขชาติศักดิ์สิทธิ์อย่างรวดเร็ว

“อืม…”

ตลอดทั้งสนามรบ มันช่วยไม่ได้เลยที่ผู้คนจะพากันถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย

แต่ทุกคนก็รู้ดี ว่าพวกเขาไม่สมควรหวงแหนในสมบัติเหล่านั้น

เพราะถึงแม้รุกขชาติศักดิ์สิทธิ์แห่งหนามจะไม่เคยมีความคิดริเริ่มที่จะต่อกรกับสิ่งมีชีวิต แต่หากมีใครกล้าที่จะไปกระตุ้นมันแล้วล่ะก็…

เอาเถอะ อย่างน้อยแค่ได้ลองใช้สมบัติของอาณาจักรหนามครั้งหนึ่งในชีวิต แค่นี้ก็รู้สึกว่าเป็นบุญมากแล้ว

เหล่าตัวตนทรงอำนาจค่อยๆ สลายความเสียดายเล็กน้อยนี้ออกจากจิตใจ

แล้วแต่ละคนก็เริ่มทยอยกันโห่ร้องออกมา

“พวกเราชนะแล้ว!”

“ระบบของราชามารม้วนหางกลับไปยังดินแดนที่ถูกยึดครองโดยศัตรูแล้ว!”

“นี่เจ้าเห็นหรือเปล่า ว่าพวกมารที่แท้จริงนั้นขี้ขลาดเพียงใด?”

“ฮะฮ่าฮ่า! ชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่!”

…

ย้อนเวลากลับไปสักเล็กน้อย

ภายในโรงแรมอัลเบอัส

ระหว่างที่รุกขชาติศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นในสนามรบ และสงครามใกล้จะถึงจุดสิ้นสุด

ลอร่าก็เสร็จสิ้นการร่ายมนตราของเธอ ทุกชนิดของไอเท็มได้ถูกส่งออกไป

กู่ฉิงซานถอนหายใจ “กระหม่อมว่าสกิลนี้ไม่ควรจะถูกเรียกว่าเจตจำนงแห่งกษัตริย์ แต่มันน่าจะมีชื่อว่า คำอวยพรแห่งกษัตริย์เสียมากกว่า”

เพราะสกิลดังกล่าว เป็นการสนับสนุนจากระยะไกลที่ฉีกกฎของมิติและเวลา สามารถช่วยฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ , มอบอุปกรณ์ และเพิ่มความสามารถในการต่อสู้ให้แก่เป้าหมายได้

ถึงแม้ในความเป็นจริงแล้ว กระบวนการทั้งหมดนี้ ผู้ที่มีส่วนร่วมจริงๆ จะเป็นรุกขชาติศักดิ์สิทธิ์แห่งหนามก็ตาม

แต่ในเวลานี้ ตลอดทั้งหมื่นโลกา นอกเหนือไปจากลอร่า ยังจะมีผู้ใดอีกที่ได้รับความโปรดปรานจากรุกขชาติศักดิ์สิทธิ์อยู่อีกหรือ?

ในสงครามครั้งใหญ่เช่นนี้ พรสวรรค์ของเธอนับว่ามีประโยชน์มากจริงๆ

ลอร่ากล่าว “หากเป็นเจ้า เราจะไม่เรียกสมบัติกลับคืน แต่คนเหล่านั้นไม่ได้สนิทสนมอันใดกับเรา ดังนั้นเราจึงไม่สามารถมอบสมบัติของอาณาจักรให้แก่พวกเขาได้”

พอได้ยินประโยคดังกล่าว หัวใจของกู่ฉิงซานก็กระตุกไหว เขานึกได้ทันทีถึงเรื่องสำคัญบางอย่าง

“ลอร่า”

“ว่าไง?”

“หลังจากสงครามสิ้นสุดลง ท่านจะต้องประกาศเตรียมงานยกย่องและมอบรางวัลให้แก่เหล่าตัวตนทรงอำนาจด้วยนะ”

“แต่พวกเขาจะมาเข้าร่วมงานหรือ?” ลอร่าถาม

“พวกเขาจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”

กู่ฉิงซานหัวเราะ “และหากท่านทำเช่นนั้น มันจะเป็นการเพิ่มชื่อเสียงให้แก่ตัวท่านเองเป็นอย่างมาก”

อีเลียคิดและกล่าว “แต่ปัญหาเดียวก็คือ ทางอาณาจักรสมควรจะมอบอะไรให้แก่พวกเขาดี?”

ลอร่าตบลงบนโต๊ะ “ไว้ค่อยคิดก็ได้ แต่เราตัดสินใจแล้ว ว่าจะประกาศออกไปตามนี้”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

อีเลียและทหารพิทักษ์แห่งหนามตนอื่นๆ ตอบเป็นเสียงเดียวกัน

อีเลียเดินออกจากโซนที่นั่งพิเศษทันทีและกล่าว “เช่นนั้นข้าจะไปเตรียมสถานที่มอบรางวัลทันที”

หนึ่งในทหารพิทักษ์เอ่ยปาก “ส่วนทางเรา จะไปหาสถานที่กักขังทริสเต้ก่อนเป็นอันดับแรก”

“จริงสิ ข้าลืมไปเลย งั้นไปเถอะ ข้าจะไปกับพวกเจ้าก่อน” อีเลียกล่าว

ว่าจบ ทั้งหมดก็พาทริสเต้ออกจากที่นั่งโซนพิเศษ

เวลานี้ ภายในโซนพิเศษจึงเหลือแค่กู่ฉิงซานกับลอร่าเท่านั้น

ลอร่านั่งลงบนโซฟากว้าง ทิ้งตัวลงบนเบาะนุ่มนิ่มแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

กู่ฉิงซานก็เช่นกัน

เขารออยู่ไม่กี่ลมหายใจ เมื่อไม่ตกอยู่ในสายตาของผู้ใด ตนก็หยิบแชมเปญออกจากถังน้ำแข็งที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มหลากชนิดขึ้นมา

เป๊าะ!

จุกก๊อกถูกเปิดออก พร้อมกับฟองแชมเปญที่ฟูฟ่องออกมา

“ขวดที่สามแล้วนะนั่น ว่าแต่ทำไมคราวนี้ถึงเลือกแชมเปญล่ะ?” ลอร่ามองเขา

“เพราะแชมเปญเหมาะที่จะใช้เปิดงานเฉลิมฉลอง และตอนนี้ก็ได้เวลาที่ พวกเราจะต้องฉลองกันจริงๆ แล้ว!” กู่ฉิงซานหัวเราะ

“ฉลองงั้นหรือ?”

“ใช่ เพราะตอนความทรงจำของทริสเต้ เมื่อเวลานี้มาถึง จอมมารที่แท้จริงก็จะทำการเชื่อมต่อกับโลกของทริสเต้ได้อีกครั้ง”

“และเมื่อเขาพบว่าปฏิวัติได้ถูกทำลายลงแล้ว เขาจะต้องเลือกหนทางที่มันชาญฉลาด ลดการสูญเสียลงให้น้อยที่สุดอย่างแน่นอน”

ลอร่าตะลึง “หมายความว่ามารที่แท้จริงจะล่าถอยออกไปงั้นหรือ?”

“อืม และสงครามก็สมควรจะจบลงเช่นกัน”

กู่ฉิงซานเทแชมเปญลงในแก้วของตัวเอง และยกมันขึ้นดื่มอย่างช้าๆ

“เรานึกไม่ถึงเลยว่าสงครามขั้นแตกหักของโลกเก้าร้อยล้านชั้นจะสิ้นสุดลงอย่างกะทันหันแบบนี้” ลอร่าถอนหายใจ

“แล้วมันไม่ดีหรือไง?” กู่ฉิงซานหัวเราะ “พวกเราสามารถโค่นระบบของราชามารลงได้ นั่นหมายถึงสามารถป้องกันอุบัติเหตุและความสูญเสียมากมายที่จะเกิดขึ้นจากสงครามได้นะ”

“มันก็ดีจริงๆ นั่นแหละ”

“โอ้ใช่สิ กระหม่อมมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะถามฝ่าบาท” กู่ฉิงซานกล่าว

“ว่ามาสิ” ลอร่าอนุมัติ

“ในดินแดนที่ถูกยึดครองโดยศัตรู ระบบของราชามารวิวัฒนาการไปถึงขั้นไหนแล้ว?”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นขั้นที่สูงกว่าปฏิวัตินะ แต่เราลืมชื่อของมันไปแล้ว”

“มันแข็งแกร่งมากหรือไม่?”

“แน่นอนว่ามาก มารที่แท้จริงทุกตนล้วนทำการดาวน์โหลดระบบหลักที่ว่านั่น ส่งผลให้ความแข็งแกร่งของมารที่แท้จริงทิ้งห่างจากอสุรกายประเภทอาวุธอยู่มากโข”

กู่ฉิงซานพยักหน้าอย่างเงียบๆ

ดูเหมือนว่าเวลานี้ยังไม่ใช่โอกาสที่ดี ที่เขาจะต่อกรกับระบบหลักของราชามาร

เพราะฝ่ายตรงข้ามทรงพลังเกินไป

ดังนั้นตัวเองจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้มากยิ่งกว่านี้โดยเร็วที่สุด

เขาหันไปมองหน้าต่างเทพสงคราม และกำลังจะเลือกดูในส่วนของภารกิจเทพสงคราม

แต่ลอร่ากลับเอ่ยปากออกมาเสียก่อน “กู่ฉิงซาน เรามีความลับจะบอกเจ้า”

กู่ฉิงซานจึงไม่มีทางเลือกนอกจากปัดหน้าต่างทิ้งไปก่อนและเอ่ยถาม “ความลับอะไรงั้นหรือ?”

ลอร่าหันไปมองรอบๆ และเมื่อเห็นว่าโซนที่นั่งพิเศษไม่มีใครอยู่อีก กระทั่งประตูห้องก็ยังปิด เธอจึงยอมเฉลยออกมา “พรสวรรค์ที่สามของเราตื่นขึ้นมาแล้ว”

“ถ้าเรื่องนั้นกระหม่อมได้ยินที่ฝ่าบาทพูดตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว”

“พรสวรรค์แรกคือที่ลี้ภัยแห่งหมื่นโลกา สองคือเจตจำนงแห่งกษัตริย์ แต่พรสวรรค์ที่สามล่ะคืออะไร? เจ้าลองเดาดูสิ”

“กระหม่อมไม่ขอเดาหรอก แต่ในเมื่อยังไม่มีใครได้เห็น ก็จงเก็บมันไว้เป็นไพ่ตายที่กว่า ขอแนะนำว่าท่านอย่าเปิดเผยมันออกมา และเก็บมันไว้ให้มิดชิดจะดีที่สุด” กู่ฉิงซานแนะนำอย่างจริงจัง

ลอร่าพอได้ฟังก็รู้สึกผิดหวัง “พรสวรรค์นี้ไม่ใช่สิ่งที่ต้องปิดบังอะไรถึงขนาดนั้นหรอก”

“อย่าคิดแบบนั้นจะดีกว่า ท่านก็รู้ดีนี่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันเป็นยังไง”

“…เอาเถอะ สรุปสั้นๆ ว่าเราอยากจะบอกเจ้าก็แล้วกัน”

ลอร่ากล่าว และยื่นมือของเธอออกไปคว้าในอากาศที่ว่างเปล่า

ด้วยการเคลื่อนไหวของเธอ มือเล็กก็ผลุบหายเข้าไปในมิติ คว้านลึกลงไปเกือบทั้งแขนของเธอ ราวกับว่าเธอได้ฉีกมิติไปยังพื้นที่อื่น

“เกิดอะไรขึ้นกับมือของท่าน?” กู่ฉิงซานผงะตกใจ

“ไม่มีอะไรหรอก เราแค่กำลังพยายามจะสัมผัสอะไรสักอย่าง” ลอร่ากล่าว

สัมผัสอะไรสักอย่างงั้นหรือ?

กู่ฉิงซานเฝ้ามองอย่างใกล้ชิด

จากการเคลื่อนไหวของลอร่า เหมือนว่ากับมือของเธอที่ยื่นออกไปจะกำลังควานหาอะไรบางอย่างอยู่จริงๆ

เท่าที่ดู ท่าทีมันก็คล้ายกับการควานหาสมบัติอยู่เหมือนกัน

สักพักหนึ่ง ดวงตาของลอร่าก็เปล่งประกายสดใส

“เราจับมันได้แล้ว!” ลอร่าอุทานด้วยความดีใจ

เห็นแค่เพียงมือของเธอก็ถอนออกจากในอากาศที่ว่างเปล่า

พร้อมกับโล่สีม่วงเล็กๆ ที่ติดมือเธอกลับมา

ลอร่ามอบมันให้แก่กู่ฉิงซานและกล่าว “ดูนี่สิ นี่คือพรสวรรค์ใหม่ของเราล่ะ!”

กู่ฉิงซานรับเอาโล่กลมสีม่วงมา และสำรวจมันอย่างไม่แน่ใจ

ตลอดทั้งโล่ดูละเอียดอ่อนและประณีตเป็นอย่างมาก มันไม่หนักมากจนเกินไป

บนผิวโล่ ปรากฏถึงอำนาจบางอย่างที่กู่ฉิงซานไม่สามารถเข้าใจได้แผ่ออกมา

ขณะเดียวกัน บรรทัดเส้นแสงบนหน้าต่างเทพสงครามก็ผุดเตือนขึ้น

“ชื่อไอเท็ม โล่ของนายพลปีศาจแห่งกองทัพพันธมิตร”

“คุณภาพ มหากาพย์”

“พลังเฉพาะตัว หยิบยืมอำนาจจากอากาศธาตุ โล่ใบนี้สามารถทานทนต่อการโจมตีทางมนตราส่วนใหญ่ได้”

“วิชายุทธเทพสงคราม โล่ใบนี้ถูกสร้างขึ้นสำหรับนายพลปีศาจ ไม่มีสกิลใดที่สามารถเรียนรู้ได้”

“คำอธิบายพงศาวดารวันสิ้นโลก นี่คือโล่รุ่นใหม่ล่าสุดของนายพลปีศาจแห่งกองทัพพันธมิตร”

กู่ฉิงซานที่กำลังถือโล่ในมือนิ่งค้าง ตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง

ถึงจะไม่ใช่อุปกรณ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด แต่โล่นี่ก็นับว่าเป็นของดีทีเดียว

“เอ่อ…นำโล่ออกมา นั่นคือพรสวรรค์ที่สามของฝ่าบาทอย่างงั้นหรือ?” เขาถาม

“คนโง่ ไม่ใช่แบบนั้นเสียหน่อย” ลอร่าบ่น

คล้ายกับว่าเธอจะโกรธเล็กน้อย เลยยื่นมือเข้าไปในมิติที่ว่างเปล่า และทำการควานหาอีกครั้ง

ไม่นานนัก

ลอร่าก็จับได้ถึงอีกสิ่งหนึ่ง และรีบกระชากมือของเธอกลับมาอย่างรวดเร็ว

คราวนี้ในมือของเธอเป็นกระบี่ยาว

กระบี่ยาวถูกโยนให้กับกู่ฉิงซาน ลอร่าบ่นฮึดฮัด “เอ้า คราวนี้เจ้าลองตรวจดูอีกครั้งสิ”

กู่ฉิงซานมองลงบนกระบี่ยาว และตรวจสอบมันอย่างระมัดระวัง

นี่เป็นกระบี่ยาวที่อยู่ในระดับตำนาน คืออาวุธเย็นที่ในตลอดทั้งโลกเก้าร้อยล้านชั้นที่สามารถได้มาครอบครองด้วยโชค มิใช่การค้นหา

“นี่มันของดีนี่นา!” กู่ฉิงซานอุทาน “กระหม่อมพอจะเข้าใจพรสวรรค์ที่สามของฝ่าบาทแล้ว มันคือสกิลที่ช่วยให้ฝ่าบาทสามารถนำสมบัติจากอาณาจักรออกมาได้ตลอดเวลาใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่” ลอร่าปฏิเสธ

‘คราวนี้ก็ยังเดาไม่ถูกหรือ?’ กู่ฉิงซานงุนงงเล็กน้อย

ก็ถ้าไม่ใช่อย่างที่ว่า แล้วโล่กับกระบี่นี่มันมาจากที่ไหนกัน?

“พรสวรรค์ที่สามของเรามีชื่อว่า ‘นักสะสมขุมทรัพย์พเนจร’” ลอร่าอธิบาย

นักสะสม…

ขุมทรัพย์พเนจร?

กู่ฉิงซานนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตะโกนด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “อย่าบอกนะว่า…”

ลอร่าพอเห็นว่าเขาเข้าใจ ก็ยืดอกกล่าวอย่างภาคภูมิ “ใช่แล้ว! ในตลอดโลกเก้าร้อยล้านชั้น สมบัติใดที่สาบสูญ กระจัดกระจาย และไร้ซึ่งเจ้าของ จะไม่สามารถหลีกลี้จากพรสวรรค์นี้ของเราไปได้”

“ทุกครั้งที่เราใช้ออกด้วยสกิลนี้ เราจะสามารถควานหาสมบัติเหล่านั้นจากในอากาศที่ว่างเปล่าได้เลยโดยตรง”

กู่ฉิงซานคิดอย่างรอบคอบและเอ่ยถาม “แต่พรสวรรค์ที่ร้ายกาจเช่นนี้ ราคาที่ต้องจ่ายออกในการใช้มันคงจะสาหัสไม่น้อย”

“อืม มันก็เป็นอย่างที่เจ้าว่ามานั่นแหละ”

“แล้วราคาใดกันที่จะต้องจ่ายออก?” กู่ฉิงซานเริ่มกังวล

“ใช้มันทีไร เรามักจะรู้สึกหิวทุกทีเลย…”

………………………………………………..