WSSTH – สงครามจักรพรรดิทะยานสวรรค์ - ตอนที่ 1540
ยอดใจกระบี่!
“ตาแก่หากเจ้าปฏิเสธ ข้าเองก็ช่วยไม่ได้…ข้าตี้จิ่ว ก็แค่ออกจากเผ่าพันธุ์มังกร กลายเป็นผู้ฝึกตนพเนจรร่อนเร่ไปทั่วแดนดินก็เท่านั้น…”
ได้ยินคำของผู้นำเผ่าพันธุ์มังกร ตี้จิ่วเพียงกล่าวตอบไปอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“นี่เจ้ากล้าขู่ข้างั้นเรอะ?!”
ลูกตาผู้นำชราเผยประกายเย็นเยือก ตะคอกถามออกไปทันที!
“เจ้าจะคิดอย่างนั้นก็ได้ตาแก่”
เพื่อที่จะตามหาตัวต้วนหลิงเทียน ตอนนี้ตี้จิ่วกลายเป็นดื้อรั้นทำทุกทางแล้ว
แน่นอนว่านี่เป็นเพราะมันไม่กลัวว่าผู้นำเผ่าพันธุ์มังกรจะปฏิเสธมัน!
“ประเสริฐ! ประเสริฐ!!”
ผู้นำเผ่าพันธุ์มังกรโกรธเสียจนหัวเราะฮ่าๆออกมาดังลั่น ก่อนที่จะสะบัดมือซัดร่างตี้จิ่วจนปลิดปลิว “ไสหัวไป!”
“ขอบคุณเจ้ามากตาแก่!”
ตี้จิ่วที่ถูกซัดทั้งถูกไล่ ไม่เพียงไม่โกรธ หากแต่ยังเผยยิ้มร่าออกมา มันยกมือขึ้นปาดเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก ก่อนที่จะจากไปอย่างอารมณ์ดี
เพราะมันรู้ดีว่าตอนนี้ผู้นำรับปากมันแล้ว
จะอย่างไรมันก็คือมังกรเทพยาดาสีทอง 5 กรงเล็บ! เป็นมังกรเทพยาดา 5 กรงเล็บสายเลือดระดับสูงในเผ่าพันธุ์มังกรนอกเหนือจากผู้นำ เช่นนั้นมันก็คือผู้นำเผ่าพันธุ์มังกรคนต่อไป! หากมันออกจากเผ่าพันธุ์มังกร นั่นหมายความว่าเผ่าพันธุ์มังกรในวันหน้าย่อมไร้ผู้นำ!!
ในฐานะผู้นำเผ่าพันธุ์มังกรคนปัจจุบัน..ไหนเลยยังปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้?
หลังจากกล่าวขอบคุณ ตี้จิ่วก็จากไปทันที มันรู้ดีว่าตอนนี้มันไม่อาจเรียกร้องอะไรเพิ่มได้แล้ว
“ต้วนหลิงเทียน ข้าจะตั้งหน้าตั้งตารอวันที่เราได้พบกันอีกครั้ง!!”
ตี้จิ่วกล่าวพึมพำด้วยอำมหิต ลูกตาหรี่ลงเผยแสงเย็นวูบวาบ
หลังจากนั้นผู้นำเผ่าพันธุ์มังกรก็ถ่ายทอดคำสั่งให้คนเผ่าออกไปตามล่าหาตัวต้วนหลิงเทียนทั่วดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า
อย่างไรก็ตามตอนนี้ต้วนหลิงเทียนยังอยู่ในทวีปมนุษย์ ซ่อนตัวอยู่ที่ผาน้ำตกอันเป็นมรดกของเซียนกระบี่ฟงชิงหยาง
และเขาก็กำลังนั่งขัดสมาธิกลางอากาศ หันหน้าไปทางคำ กระบี่’ ที่สลักไว้บนผาน้ำตก
สองตาปิดสนิท ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายพลังคมกล้าน่ากลัวออกมาตลอด มองไปให้ความรู้สึกคล้ายกระบี่ไร้ฝักก็ไม่ปาน
“นายน้อย นั่งอยู่เช่นนั้นมาครึ่งปีแล้ว ใช่เกิดเรื่องอันใดหรือไม่?”
ในหุบเขา ฉงเฉวียนที่มองร่างกลางหาวด้วยสายตาเป็นกังวลกล่าวถามออกมา
“ลมหายใจเจ้าหนูยังสม่ำเสมอ ไม่คล้ายมีปัญหาอันใด…ที่ทั่วร่างเปล่งกลิ่นอายออกมาคมกล้าหลังนั่งมา 6 เดือนเช่นนี้ ข้าคิดว่าเจ้าหนูต้องตระหนักถึงอันใดบางอย่างจากคำ ‘กระบี่’ เป็นแน่”
ขณะกล่าว เฟิ่งหวู่เต้าก็แหงนมองคำ ‘กระบี่’
“เขามิอาจหยั่งถึงด้วยสามัญสำนึกของพวกเรา…”
ซื่อหม่าฉางฟงกล่าวเสริมออกมา มันเชื่อมั่นในตัวต้วนหลิงเทียนนัก
และตอนนี้สายตาที่ซื่อหม่าฉางฟงใช้มองต้วนหลิงเทียนก็เผยความซับซ้อนไม่น้อย
ในบรรดาผู้ที่อยู่ในหุบเขาแห่งนี้ มันกับฉงเฉวียนนั้นพบพานรู้จักต้วนหลิงเทียนมาตั้งแต่แรกๆ ย่อมได้เห็นการก้าวหน้าเติบโต จนบรรลุถึงจุดสูงสุดของทวีปเมฆาล่องมากับตา… เด็กน้อยในวันวานมิคาดกลับกลายเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ยังก้าวหน้าเสียจนก้าวข้ามทวีปเมฆาล่องไปยังดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าแล้ว
ก่อนหน้านี้ที่ต้วนหลิงเทียนออกไปกับตี้จิ่ว สถานการณ์นั้นไม่ว่าผู้ใดก็ทราบว่า 9 ตาย 1 รอด
ในเวลานั้นใจมันเต็มไปด้วยความกังวลนัก
ทว่าสุดท้ายแล้ว ต้วนหลิงเทียนกลับรอดกลับมาได้อย่างปลอดภัย ทำให้มันตระหนักได้ว่าต้วนหลิงเทียน สมควรได้รับพรจากฟ้าให้อายุมั่นขวัญยืน!
ดังนั้นถึงแม้ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา อาการของต้วนหลิงเทียนจะผิดแปลกไป แต่มันก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นปัญหาอะไร เพราะอย่างไรเสียต้วนหลิงเทียนก็ทำอะไรที่เหนือสามัญสำนึกผู้คนมาตลอด
“เจ้าต้วนตื่นแล้ว”
ทันใดนั้นเฉินเฉ่าช่วยพลันโพล่งออกมา
ทุกสายตาหันไปจับจ้องต้วนหลิงเทียนอย่างพร้อมเพรียง
ตอนนี้เองต้วนหลิงเทยนที่นั่งขัดสมาธิกลางอากาศ ก็คลายขาลง กลายเป็นยืนตระหง่านกลางอากาศ และเริ่มเคลื่อนไหววุ่นวาย
ตอนแรกนั้นความเคลื่อนไหวผิดแปลกไร้กฏเกณฑ์ หากทว่าต่อมาก็เริ่มเฉียบคมมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งมาแต่ละท่วงท่าการเคลื่อนไหว ยิ่งทำให้อากาศสะท้านสะเทือน!
“เจ้าหนูยังมิได้ตื่นขึ้น…ดูเหมือนว่าเจ้าหนูกำลังตกอยู่ในภวังค์รู้แจ้ง!”
เฟิ่งหวู่เต้ากระซิบกล่าว
จังหวะนี้เองทุกคนค่อยเห็นว่า แม้ต้วนหลิงเทียนจะลุกขึ้นยืนและเริ่มเคลื่อนไหววุ่นวาย แต่สองตายังคงปิดอยู่ และคล้ายจะตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง!
ต้วนหลิงเทียนง่วนอยู่กับการเคลื่อนไหว การออกกระบวนท่าแต่ละครั้งแลดูเฉียบคมและน่าทึ่งนัก!
คืนวันผันผ่าน ต้วนหลิงเทียนยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุดหย่อน คล้ายไม่รู้เหน็ดเหนื่อย!
ถึงแม้ในมือต้วนหลิงเทียนจะไร้กระบี่ แต่ท่วงท่าที่กำลังร่ายรำนั้นไม่ว่าผู้ใดมองก็รู้ได้ว่าสมควรฝึกเพลงกระบี่!
เพลงกระบี่ที่ต้วนหลิงเทียนร่ายรำออกมา เริ่มจากไร้กฏเกณฑ์ ต่อมาก็เริ่มเฉียบคมร้ายกาจ
ทว่าสุดท้ายยิ่งมา ก็ยิ่งเป็นอะไรที่อยู่เหนือความเข้าใจของเฟิ่งหวู่เต้าและคนอื่นๆอย่างสิ้นเชิง!
นั่นเพราะพวกมันพบว่ายิ่งมาท่วงท่ากระบี่ที่ต้วนหลิงเทียนใช้ออก กลับยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ไม่แลดูร้ายกาจน่าชมดูเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป!
ตอนนี้ไปๆมาๆกลับหลงเหลือเพียงแค่ การฟัน การแทง และการตวัดกระบี่เชือดเฉือนอันเป็นท่าพื้นฐานเท่านั้น
“เกิดอันใดขึ้น!?”
หลังจากที่ทุกผู้คนจับตาดูการกระทำของต้วนหลิงเทียนมาทั้งคืน พวกมันก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย จนต้องหันหน้ามามองถามกันเอง
สุดท้ายก็เป็นโฉดคลุมทองที่กล่าวพึมพำออกมาเสียงขรึม “หรือนี่จักเป็น..สูงสุดหวนคืนสู่สามัญ”
ร่างที่แท้จริงของโฉดคลุมทองคือ สุนัขนิรยขนทอง และเผ่าพันธุ์สุนัขนิรยขนทองก็มีประวัติศาสตร์อันยาวนานนับหมื่นๆปี ด้วยเหตุนี้ความรู้และภูมิปัญญาของมันจึงเหนือกว่าคนอื่นๆในที่นี้อยู่บ้าง
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครได้ยินเสียงกล่าวพึมพำนี้ของมัน
เนื่องจากความสนใจของทุกคนอยู่ที่ต้วนหลิงเทียนกันหมด
“ดูเหมือนเจ้าต้วนจะนั่งลงอีกแล้ว”
ในขณะที่หนานกงยี่กล่าวพึมพำออกมา ร่างต้วนหลิงเทียนที่เคลื่อนไหวอยู่ก็หยุดลง ก่อนที่จะนั่งขัดสมาธิกลางอากาศอีกครั้ง
ในขณะเดียวกันทุกคนก็สังเกตได้ว่ามือของต้วนหลิงเทียนที่พักไวบนหน้าตักนั้น ยังทำท่าคล้ายถือกระบี่เอาไว้
อย่างไรก็ตามในมือย่อมไร้กระบี่ มีเพียงอากาศธาตุ
“โอย นี่เจ้าต้วนมันเป็นอะไรของมันกันแน่ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ”
เฉินเฉ่าช่วยส่ายหัวไปมาด้วยความงุนงง
อันที่จริงก็ไม่ใช่แค่มัน คนอื่นๆเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน
มีเพียงโฉดคลุมทองที่มองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาลึกซึ้ง ราวกับในใจกำลังตระหนักถึงเรื่องอะไรบางอย่าง
ด้านนอกเกิดเรื่องอะไร ต้วนหลิงเทียนย่อมไม่รับรู้ ตอนนี้เขาจมจ่อมอยู่ในห้วงภวังค์อย่างสมบูรณ์
หลังจากที่ตระหนักได้ว่าเซียนกระบี่ฟงชิงหยางสมควรเป็นยอดคนไร้ผู้ต้านของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าในอดีต ต้วนหลิงเทียนก็ให้ความสำคัญกับคำ ‘กระบี่’ มากขึ้น เปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
ดังนั้นเมื่อครึ่งปีที่แล้วเขาจึงเริ่มจับจ้องมองไปยังคำ ‘กระบี่’ อีกครั้ง
หนึ่งวันผ่านไป เขาไม่อาจมองเห็นอะไรได้เลย
สองวันผ่านไปก็ไม่มีใดเปลี่ยนแปลง
ผ่านไปสามวัน ก็ไร้ผลใดๆทั้งสิ้น
……
จนกระทั่งถึงวันที่ 10 ต้วนหลิงเทียนก็ยังคงนิ่งเฉย
อย่างไรก็ตามพอเข้าวันที่ 11 ต้วนหลิงเทียนก็คล้ายสัมผัสได้ถึงเค้าลางอะไรบางอย่างจากคำ ‘กระบี่’ ที่ยากอธิบาย ทั้งยังเลือนรางนัก…
การคงอยู่ของมันเสมือนประตู ที่กำลังเปิดอ้าออกให้ต้วนหลิงเทียนก้าวข้ามไปยังขอบเขตอื่น
แน่นอนว่า ‘ขอบเขต’ ที่ว่า คือขอบเขตของกระบี่
วินาทีนั้นต้วนหลิงเทียนก็หลับตาลง และเริ่มตระหนักถึงบางสิ่งอันวิเศษที่วาบขึ้นมาในใจ
การหลับตาลงครั้งนี้กินเวลาไปถึงครึ่งปี
แน่นอนว่าตัวเขาเองย่อมไม่รู้ว่าวันเวลาผ่านไปครึ่งปีแล้ว
เพราะสำหรับเขาตลอดครึ่งปีที่ผ่าน ใจเขาจดจ่ออยู่กับการตระหนักถึงสิ่งพิเศษที่อยู่ในใจ หลงลืมวันเวลาไปหมดสิ้น
สิ่งนั้นจะว่าข้อมูลก็ไม่ใช่ เคล็ดวิชาก็ไม่เชิง เป็นอะไรที่ยากเกินกว่าจะกล่าวอธิบายออกมาเป็นคำพูด
และครึ่งปีหลังจากนั้น ต้วนหลิงเทียนก็ลุกขึ้นมาร่ายรำกระบี่อย่างแปลกประหลาด ยังร่ายรำออกทั้งวันทั้งคืน เพลงกระบี่เปลี่ยนแปลงไม่รู้จบ ทว่าสุดท้ายกลับกลายเป็นกระบวนท่าพื้นฐาน…
และหลังจากที่เขานั่งลงขัดสมาธิอีกครั้ง ในจิตใจก็คล้ายมีองค์ความรู้และบางสิ่งระเบิดออกมา!
แม้องค์ความรู้จะไม่มากมายอะไร แต่ก็นับเป็นอะไรที่น่าเกรงขามสำหรับต้วนหลิงเทียนนัก
“ชนรุ่นหลังในอนาคต…ขอแสดงความยินดีด้วย ตัวเจ้าได้รับการยอมรับจากสำนึกเทวะ ที่ข้าเหลือทิ้งเอาไว้แล้ว”
เสียงที่มาพร้อมองค์ความรู้นั่น คล้ายไม่ได้ดังขึ้นในหู แต่ดังก้องอยู่ในใจ
“ท่านเป็นใครหรือ!?”
เผชิญกับสถานการณ์นี้ ต้วนหลิงเทียนย่อมตื่นตระหนกเป็นธรรมชาติ เขาคิดจะลืมตาขึ้นมา หากแต่เขารู้สึกเหมือนยามนี้กลับสูญเสียความสามารถในการควบคุมร่างกายไปหมดสิ้น!
ซักพักในใจต้วนหลิงเทียนก็เริ่มเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“ข้าเป็นใคร? หรือนี่เจ้ามิได้เห็นข้อความที่ข้าทิ้งไว้ด้านใต้คำ ‘กระบี่’ งั้นรึ?”
เสียงดังกล่าวดังขึ้นอีกครั้ง
“ท่าน…ท่านคือเซียนกระบี่ฟงชิงหยาง?!”
ต้วนหลิงเทียนตะลึงไปทันใด
ตอนนี้การสื่อสารระหว่างต้วนหลิงเทียนกับเสียงดังกล่าว คล้ายกำลังสื่อสารรกันในห้วงจิตวิญญาณ
“ยังนับว่าเจ้ามิใช่ตัวโง่งมอันใด หาไม่แล้วข้ากลัวว่าต้องพิจารณาเรื่องที่จะให้เจ้าเป็นผู้สืบทอดดีหรือไม่…”
เสียงก่อนหน้าดังขึ้นอีกครั้ง ยังเฉยเมยนัก
“ผู้สืบทอด?”
ต้วนหลิงเทียนอึ้งไปครู่หนึ่ง ยากจะตอบสนองอะไร
“ข้ามิมีเวลามากพอจะกล่าวอิบายอะไรกับเจ้า…เพราะนี่เป็นเพียงสำนึกเทวะที่ทิ้งไว้ในคำ ‘กระบี่’ เท่านั้น ยามที่มันถูกปลดปล่อยออกมา ก็เหลือเวลาไม่มากมายอะไรเพียงพอให้ข้าส่งมอบ เคล็ดบำเพ็ญจิต ยอดใจกระบี่ อันเป็นเต๋าแห่งกระบี่ขั้นสูงสุด ที่ทำให้ข้าก้าวย่ำไปทั่วดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า…หวังว่าเมื่อเจ้าได้รับการถ่ายทอดไปแล้ว เจ้าจักไม่ทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียง”
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะหยุดลง
ยอดใจกระบี่!
ไม่ทันรู้ตัว ต้วนหลิงเทียนก็พบว่ามีองค์ความรู้มหาศาลหลั่งไหลเข้าสู่จิตใจของเขา ราวกับมันเป็นข้อมูลอะไรบางอย่างชุดหนึ่ง
สุดท้ายด้วยจำนวนข้อมูลมหาศาล จิตเขาก็ไม่อาจทานทนรับไหว สิ้นสติไปทันที
ด้านนอกนั้น เฟิ่งหวู่เต้าและคนอื่นๆ เห็นว่าต้วนหลิงเทียนที่นั่งขัดสมาธิกลางอากาศ…อยู่ดีๆก็ร่วงตกวูบลงมาเสียอย่างนั้น!
“นายน้อย!!”
เป็นฉงเฉวียนที่ไวกว่าใคร พุ่งไปรับร่างต้วนหลิงเทียนเอาไว้ได้ทัน
ทันใดนั้นทั้งหมดก็เร่งกันกรูเข้ามาดูอาการต้วนหลิงเทียนด้วยความห่วงใย
การสิ้นสติไปครั้งนี้ของต้วนหลิงเทียนกินเวลายาวนานถึง 9 วัน 9 คืนเต็มๆ โชคดีที่ตลอด 9 วัน 9 คืนนี้ ทุกคนพบว่าลมหายใจต้วนหลิงเทียนยังสม่ำเสมอ กระแสพลังทั่วร่างไหลรื่นไร้ติดขัด ไม่มีปัญหาใดๆ
หลังจากที่หลับไหลไป 9 วัน 9 คืน ในที่สุดต้วนหลิงเทียนก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง ทว่าเขายังไม่รีบลุกขึ้นมา
‘ดูเหมือนข้าจะฝันไป…ฝันถึงเซียนกระบี่ฟงชิงหยางมาถ่ายทอดเคล็ดบำเพ็ญจิต อันเป็นเคล็ดบำเพ็ญเต๋ากระบี่ขั้นสูงสุด…ยอดใจกระบี่อะไรสักอย่าง’
ในขณะที่ต้วนหลิงเทียนคิดถึงจุดนี้ เขาพลันตระหนักได้ว่า กลับมีองค์ความรู้ชุดหนึ่งสถิตย์อยู่ในใจของเขา
‘ยอดใจกระบี่!?’
หลังจากอ่านองค์ความรู้ในใจ ต้วนหลิงเทียนก็ถึงกับตะลึงลาน ‘ไม่ใช่ฝันแต่เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ!?’
จังหวะนี้ต้วนหลิงเทียนถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งอึนสองตาปริบๆ ยังเอื้อมมือไปหยิกเนื้อต้นขารอบหนึ่ง!
เขาต้องการยืนยันว่านี่เขากำลังฝันไปหรือไม่!
