WSSTH – สงครามจักรพรรดิทะยานสวรรค์ - ตอนที่ 2471 ศักยภาพของซูหลี่!

ตอนที่ 2,471 : ศักยภาพของซูหลี่!

“เจ้าก็อย่าได้คิดมากอีกเลย ข้าเชื่อว่าหากอาวุโสกระบี่ที่ 13 ในปรโลกกำลังเฝ้าดูเจ้าอยู่ ท่านย่อมไม่คิดตำหนิเจ้าแน่นอน”

สัมผัสได้ถึงความหดหู่และปวดปร่าใจของซูหลี่ ต้วนหลิงเทียนอดไม่ได้ที่จะกล่าวปลอบสหายออกมาอย่างเป็นห่วง

“เฮ่อ…พูดง่ายทำยาก ข้ายังไม่อาจปล่อยวางเรื่องนี้ลงได้”

ซูหลี่ระบายลมหายใจออกมาอย่างสะทกสะท้อน ความรู้สึกผิดในใจยากนักจะลบเลือน

“อย่างไรเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว เจ้าคิดมากแค่ไหนมันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี…อีกทั้งข้าเชื่อว่าอาวุโสกระบี่ที่ 13 ต้องไม่ยินดีแน่หากเห็นเจ้าจมอยู่ในห้วงทุกข์และความรู้สึกผิดแบบนี้ หากเจ้าอยากทำให้อาวุโสกระบี่ที่ 13 หมดห่วง เช่นนั้นเจ้ามีแต่ต้องใช้ชีวิตให้ดี”

ต้วนหลิงเทียนพูดออกมาอีกครั้ง

“ข้ารู้”

ซูหลี่พยักหน้าค่อยกล่าวต่อว่า “ต้วนหลิงเทียน กล่าวไปคราวนี้ที่ข้าได้รับสืบทอดมรดกต้าหลัวจินเซียน ล้วนต้องยกความดีความชอบให้ภรรยาเจ้าทั้งสิ้น…นางลำบากออกแรงช่วยเหลือข้าเพราะเห็นแก่ที่ข้าเป็นสหายของเจ้า”

“พอๆ ระหว่างพวกเรายังจะต้องมาพูดเรื่องนี้ด้วยรึไง จะเกรงใจไปทำอะไร…”

ต้วนหลิงเทียนยิ้มกล่าว “จริงอยู่ที่เค่อเอ๋อมีความดีความชอบ…แต่ทำไมเจ้าไม่คิดดูเล่า? ว่ามีคนตั้งเยอะแยะมากมายห่างมรดกต้าหลัวจินเซียนเพียงแค่เอื้อม แต่สุดท้ายมรดกต้าหลัวจินเซียนนั่นก็เลือกเจ้า”

กล่าวถึงประโยคท้าย ต้วนหลิงเทียนอดไม่ได้ที่จะระบายลมหายใจออกมาเบาๆ

“ทั้งหมดเพราะในห้องสืบมรดกมีข้าคนเดียวที่เป็นผู้ฝึกกระบี่มากกว่า…พอดีกับต้าหลัวจินเซียนที่ทิ้งมรดกนี้ไว้เป็นเซียนกระบี่ ข้าเลยได้รับมันไป…”

ขณะที่ซูหลี่พูดถึงจุดนี้ก็ หยุดลงค่อยมองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าได้ยินอาวุโสจื่อกล่าวแล้ว ว่าเจ้าพึ่งจะมาถึงที่นี่ได้ไม่นาน ว่าแต่ไฉนเจ้าถึงได้พึ่งมาเล่า? หากเจ้ามาเร็วกว่านี้…มรดกต้าหลัวจินเซียนคงไม่ตกมาถึงมือข้าหรอก”

“เพราะยังไงเจ้าเองก็เป็นผู้ฝึกกระบี่…ข้าเชื่อว่ามรดกต้าหลัวจินเซียนต้องรีบเลือกเจ้าก่อนข้าแน่นอน”

ซูหลี่กล่าว

“เรื่องนี้…บางทีอาจเป็นเพราะโชคชะตาล่ะมั้ง…”

ต้วนหลิงเทียนยิ้มกล่าวว่า “อันที่จริงพอข้าลองมองย้อนกลับไป ข้ารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องดีมากกว่าที่ข้าไม่ใช่คนที่ได้รับสืบทอดมรดกต้าหลัวจินเซียนคราวนี้ไป…เพราะสุดท้ายแล้วข้าเองก็ได้รับมรดกจากคนอื่นมาก่อน ถ้าเกิดข้าดันไปรับมรดกต้าหลัวจินเซียนขึ้นมาไม่พ้นข้าก็ต้องไปเข้าร่วมกับขุมพลังของค้าหลัวจินเซียนผู้นั้น ถึงตอนนั้นไม่ใช่ว่าจะเป็นข้าทำผิดต่อผู้อาวุโสที่ข้ารับสืบทอดมรดกมาแต่แรกหรือไร?”

ในใจต้วนหลิงเทียนได้ยึดถือเซียนกระบี่ฟงชิงหยางที่ทิ้งยอดใจกระบี่เอาไว้เป็นอาจารย์มาแต่ไหนแต่ไร

นอกจากฟงชิงหยางแล้ว เขาย่อมไม่คิดรับใครอื่นเป็นอาจารย์

“เจ้าก็เป็นเหมือนเคย…ใจกว้างตลอด”

ซูหลี่ยิ้ม

“เหอะๆ เจ้าว่าข้าใจกว้างเหรอ? เจ้าไม่รู้อะไรซะแล้วจะบอกให้ตอนแรกที่ข้าได้รู้ว่ามีคนรับสืบทอดมรดกต้าหลัวจินเซียนตัดหน้าข้าไป ข้ายังอดไม่ได้ที่จะหดหู่ใจไปสักพัก! จนเมื่อตอนหลังมาได้รู้ว่าที่แท้เป็นเจ้านี่เองที่ได้รับสืบทอดมรดกต้าหลัวจินเซียนไป ความเสียดายสุดท้ายในใจข้าถึงจะหายไป”

“เพราะอย่างน้อยๆมรดกต้าหลัวจินเซียนที่ข้าพลาดไป ก็ไม่ได้ตกไปอยู่ในมือคนนอก”

ต้วนหลิงเทียนยิ้ม

“เช่นนั้นแบบนี้หมายความ…เป็นข้ามองเจ้าผิดไปเองเหรอ?”

ซูหลี่กล่าวตบ ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

หลังหัวเราะกันไปพักหนึ่งระหว่างต้วนหลิงเทียนกับซูหลี่ก็ไม่ได้คุยเรื่องหนักอะไร เพียงพูดถึงเรื่องทั่วๆไปและเบาหัวทั้งนั้น

“จริงสิต้วนหลิงเทียน จะว่าไปก่อนที่ข้าจะเข้ามาในแดนลับต่างสวรรค์ ข้าได้เจอลูกสาวเจ้าด้วย…ไม่คิดเลยว่าวันเวลาจะผ่านไปเร็วแบบนี้ ข้ายังรู้สึกเสมือนผ่านไปพริบตาเดียวเท่านั้น ไม่คิดเลยเจ้ากลับมีลูกสาวโตขนาดนี้แล้ว…”

ซูหลี่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ค่อยมองต้วนหลิงเทียนที่เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วด้วยความอิจฉา

“หือ? นี่เจ้าได้เจอซือหลิงด้วยรึ?”

สองตาต้วนหลิงเทียนลุกวาวขึ้นมาทันที ก่อนที่จะยิ้มกล่าวอวดต่อว่า “โทษที แต่ข้าไม่ได้มีแค่ลูกสาวเท่านั้น…ข้ายังมีลูกชายอีกคน!”

“อวดเข้าไป! ว่าแต่ข้ารู้แล้วว่าลูกสาวเจ้าชื่อต้วนซือหลิง แล้วลูกชายเจ้าชื่ออะไรรึ?”

ซูหลี่สบถออกมาด้วยความอิจฉาเล็กน้อย ค่อยกล่าวถามออกมาด้วยความอยากรู้

“ต้วนเนี่ยนเทียน”

พอนึกถึงลูกชายขึ้นมา สีหน้าต้วนหลิงเทียนอดเผยความห่วงหาอาทรออกมาไม่ได้

ความห่วงหาอาทรดังกล่าวไม่เพียงมีให้แต่ลูกชายเท่านั้น ยังมีภรรยาอย่างลี่เฟย บิดามารดาและญาติสนิทมิตรสหายคนอื่นๆอีกมากมาย

ตั้งแต่ครอบครัวและสหายของเขาหายตัวไปในภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า ต้วนหลิงเทียนก็ไม่ได้พบบเจอทุกคนอีกเลย

‘หลังออกจากแดนลับต่างสวรรค์ข้าต้องกลับไปที่ภูมิภาคเบื้องล่างก่อน…ต้องตามหาท่านพ่อท่านแม่กับเสี่ยวเฟยเอ๋อกับลูกให้พบ จากนั้นค่อยไประนาบเหยียนหวง’

ต้วนหลิงเทียนวางแผนในใจ

“เนี่ยนเทียนรึ?”

สองตาซูหลี่เผยประกายขึ้นมา กล่าวออกด้วยร้อยยิ้มมีเลศนัย “หากข้าเดาไม่ผิด…ไม่ว่าจะชื่อของหลานสาวหรือหลานชายตัวน้อยข้า ล้วนไม่ใช่เจ้าเป็นคนตั้งสินะ?”

“หือ? เจ้ารู้ได้ไง?”

ต้วนหลิงเทียนสะดุ้งไปเล็กน้อย เพราะชื่อลูกชายกับลูกสาวเขาไม่ได้เป็นคนตั้งเองจริงๆ

“เหอะๆ…ความหมายของชื่อลูกเจ้าทั้งคู่ชัดออกขนาดนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นมารดาทั้งคู่ตั้งให้แน่นอน หรือไม่ใช่?”

ซูหลี่ยิ้ม

“ก็ใช่”

ต้วนหลิงเทียนพยักหน้ายอมรับ ก่อนที่แววตาจะเหม่อคิดไปด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

กล่าวไปในระดับหนึ่งความหมายของชื่อลูกชายและลูสาวเขาก็เผยให้เห็นถึงความรักของภรรยาที่มีต่อเขา

ทั้งสองสนทนากันอยู่อีกพักใหญ่ ก่อนที่ซูหลี่จะกล่าวลาต้วนหลิงเทียน “ต้วนหลิงเทียนหากไม่มีอะไรผิดพลาดตลอดร้อยปีหลังจากนี้ข้าคงอยู่ที่วังเซียนหยวน…”

“หากพวกเราคิดเจอกันก็คงต้องลำบากเจ้าไปหาข้าแล้วล่ะ…ไม่งั้นกว่าเราจะได้เจอกันอีกทีก็เห็นต้องเป็นที่ระนาบเทวโลกเท่านั้น…”

ขณะกล่าวถึงประโยคนี้ ใบหน้าซูหลี่ก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันเปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจ

ระนาบเทวโลก หรือแดนสวรรค์นั้นมีทั้งสิ้น 81 แดน

แดนสวรรค์แต่ละแดนล้วนกว้างใหญ่ไพศาล การหาใครสักคนในระนาบเทวโลกทั้งมวลย่อมไม่ต่างอะไรจากควาญหาเข็มในกองฟาง

ดังนั้นซูหลี่ไหนเลยจะไม่รู้ว่าการจะได้เจอกันกับต้วนหลิงเทียนอีกครั้งบนนั้นหมายความว่าอะไร?

นั่นหมายความว่าหากจะได้พบเจอกันอีกครั้ง ก็จนกว่าที่ทั้งคู่จะมีใครคนหนึ่งหรือทั้งสองคนมีนามกระเดื่องเลื่องลือไปทั้งระนาบเทวโลกทั้งมวลถึงจะหากันจนเจอ!

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการที่จะมีนามกระเดื่องเลื่องลือในระนาบเทวโลกได้ มันเป็นเรื่องที่ยากเย็นขนาดไหน!

ในระนาบเทวโลกไม่พ้นมีชนชั้นอัจฉริยะมากมายดั่งหมู่เมฆ คิดจะโดดเด่นขึ้นมาเหนือใครไหนเลยจะทำได้ง่ายดาย

“ไม่ต้องห่วง ข้าไปแน่”

ต้วนหลิงเทียนแย้มยิ้มกล่าวว่า “เวลาที่ข้าเหลืออยู่ในระนาบโลกียะคงมีอีกไม่มากแล้ว…แต่ไม่ต้องห่วงก่อนที่ข้าจะขึ้นไปยังระนาบเทวโลก พวกเราต้องได้เจอกันอีกแน่”

“แบบนั้นก็ดี…ข้าจะตั้งหน้าตั้งตารอเจ้ามาเยือน”

ซูหลี่พยักหน้า

“จริงสิ ซูหลี่…”

ทันใดนั้นคล้ายต้วนหลิงเทียนพึ่งจะนึกได้ถึงเรื่องบางอย่าง จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวถามออกมา “ว่าแต่เจ้าได้รับมรดกต้าหลัวจินเซียนไปแบบนี้ พลังฝึกปรือของเจ้าสูงขึ้นมากขนาดไหนรึ?”

นี่เป็นเรื่องที่ต้วนหลิงเทียนก็สงสัยมาอยู่ตลอด และอยากรู้ไม่น้อย

เพราะทันทีที่เห็นซูหลี่เป็นครั้งแรกวันนี้ เขากลับสัมผัสได้ถึงความไม่ธรรมดาของซูหลี่

เขาตระหนักได้ชัดเจนว่าพลังวิญญาณของซูหลี่กล้าแข็งกว่าเขามาก กระทั่งทำให้เขาสัมผัสได้ถึงอันตราย…

ต้องทราบด้วยว่าในระนาบโลกียะและแดนลับต่างสวรรค์แห่งนี้ ผู้ที่จะทำให้เขาสัมผัสได้ถึงอันตรายเพราะพลังวิญญาณดังกล่าว มีเพียงแต่ต้องเป็นตัวตนขอบเขตเซียนอมตะเสเพล 3 ทัณฑ์ขึ้นไปเท่านั้น

แน่นอนว่าที่ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงอันตรายนั้นทั้งหมดเป็นเพราะพลังวิญญาณเหนือกว่าทั้งสิ้น แต่สิ่งเดียวที่จะสร้างภัยคุกคามให้เขาได้ก็มีแต่เซียนอมตะเสเพลที่บ่มเพาะร่างวิญญาณควบแน่นเท่านั้น

เนื่องจากเซียนอมตะเสเพลทั่วไปไม่อาจใช้ทักษะวิญญาณหรืออำนาจจิตอะไรเล่นงานเขาได้!

“ความแข็งแกร่งของข้าตอนนี้ กล่าวไปสมควรเทียบได้กับเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์”

“อย่างไรก็ตามข้าไม่ใช่เซียนอมตะเสเพล 6ทัณฑ์…พูดไปในระดับหนึ่งข้าได้กลายเป็น เซียนอมตะ ที่แท้จริงไปแล้ว กระทั่งลำบากเพียงแค่ห้วงคิดเดียววข้าก็สามารถขึ้นสู่ระนาบเทวโลกได้ทันที!”

ซูหลี่กล่าวตอบ

และสถานการณ์ของซูหลี่ตอนนี้ ก็เหมือนกันกับพวกเสี่ยวเฮย เสี่ยวไป๋ และเสี่ยวจิน!

หลังจากได้รับสืบทอดมรดกของระนาบเทวโลกแล้วก็สามารถขึ้นสู่ระนาบเทวโลกได้โดยตรง ไม่จำเป็นต้องข้ามผ่านหายนะทัณฑ์สวรรค์อะไร กระทั่งสามารถรอดพ้นกฏเกณฑ์ของระนาบโลกียะได้อีกด้วย

“เซียนอมตะ…พลังเทียบได้กับเซียนอมตะเสเพล 6ทัณฑ์!”

พอได้ฟังต้วนหลิงเทียนก็ตระหนักได้ว่าตัวเดาถูก

“อย่างไรก็ตามแม้ตอนนี้ข้าจะมีพลังทัดเทียมกับเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์…แต่เป็นเพราะข้ายังไม่เชี่ยวชาญเวทย์พลังสวรรค์หรือวรยุทธ์เซียนอมตะใดๆ หาไม่แล้วความแข็งแกร่งของข้าสมควรไม่อ่อนด้อยไปกว่าเซียนอมตะเสเพล 9 ทัณฑ์”

ซูหลี่กล่าวสืบต่อ และวาจาที่กล่าวก็เต็มไปด้วยความมั่นใจนัก

“หือนี่เจ้ายังไม่มีเวทย์พลังจากระนาบเทวโลกทั้งไม่มีวรยุทธ์เซียนอมตะอะไร…แต่พลังเจ้าก็เทียบได้กับเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์แล้วงั้นเหรอ!?”

ต้องกล่าวเลยว่าต้วนหลิงเทียนตกใจกับคำพูดของซูหลี่ไม่น้อย!

เพราะเดิมทีเขาหลงคิดว่าที่ซูหลี่มีพลังทัดเทียมเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์นั้น เป็นเพราะอาศัยเวทย์พลังสวรรค์กับวรยุทธ์เซียนอมตะแล้ว

แต่เขาไม่คิดเลย

ว่าตอนนี้ซูหลี่ยังไม่เชี่ยวชาญเวทย์พลังสววรรค์ใดๆ และยังไร้วรยุทธ์เซียนอมตะ!

“ถ้างั้นหมายความว่า…คราวนี้วังเซียนหยวนตกได้สมบัติล้ำค่ามาแล้วจริงๆ!”

ต้วนหลิงเทียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

ด้วยพลังฝีมือในปัจจุบันของซูหลี่ เพียงแค่ทุ่มเทเวลาบ่มเพาะฝึกปรือเวทย์พลังสวรรค์สักบทสองบท หรือกระทั่งวรยุทธ์เซียนอมตะสักอย่างสองอย่าง น่ากลัวว่าจะไม่ใช่แค่ทัดเทียมกับเซียนอมตะเสเพล 9ทัณฑ์ กระทั่งอาจจะยังเหนือกว่าเซียนอมตะเสเพล 9 ทัณฑ์!

ที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ

ตัวตนของซูหลี่ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ภายใต้กฏเกณฑ์ของระนาบโลกียะแต่อย่างใด สามารถอยู่ในระนาบโลกียะได้นานตราบเท่าที่ต้องการ ไม่มีเวลาจำกัดเหมือนครึ่งก้าวเซียนอมตะเช่นเขา!

เซียนอมตะเสเพล 9 ทัณฑ์ จะอย่างไรก็ต้องเผชิญหน้ากับหายนะทัณฑ์เมื่อเวลา 1,000 ปีเวียนมาบรรจบ

หากล้มเหลวในการข้ามผ่านหายนะย่อมหมายถึงการตายตก แต่ถ้าหากข้ามผ่านได้สำเร็จก็หมายความว่าต้องลาจากระนาบโลกียะและขึ้นไปยังระนาบเทวโลกภายในเวลาอันสั้น

ด้วยเหตุนี้ต้วนหลิงเทียนจึงกล่าวว่าวังเซียนหยวนตกได้สมบัติล้ำค่าเข้าให้แล้วจริงๆ!

“อย่างไรข้าก็มีคำสัญญาที่ต้องอยู่ปกป้องวังเซียนหยวนอีกร้อยปี…เมื่อครบกำหนดร้อยปีข้าไม่คิดกลับไปดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าที่ระนาบเซียนอีก แต่จะขึ้นสู่ระนาบเทวโลกที่ระนาบเหยียนหวงทันที”

ซูหลี่กล่าว

“เอาล่ะ”

ต้วนหลิงเทียนพยักหน้า

“ต้วนหลิงเทียนเช่นนั้นข้าไปก่อน…หลังจากนี้ไม่กี่ปีค่อยพบกันที่ระนาบเหยียนหวง”

ซูหลี่กล่าวลาต้วนหลิงเทียน

จะอย่างไรเริ่นหยวนเจี๋ยกับเซียนหยวนจื่อก็รอคอยอยู่ คงไม่ดีหากจะให้อีกฝ่ายรอนานไปกว่านี้ แม้ปากเซียนหยวนจื่อจะกล่าวบอกไว้ก่อนแล้วว่าให้ซูหลี่ใช้เวลาสนทนากับต้วนหลิงเทียนได้เต็มที่ แต่คนอย่างซูหลี่ย่อมไม่คิดให้ผู้ใดเสียเวลารอคอยนานเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้นมันกับต้วนหลิงเทียนก็ได้รำลึกความหลัง รวมทั้งสนทนาถึงเรื่องราวที่ผ่านมาจนแทบไม่เหลืออะไรให้พูดแล้วอีกด้วย

“เจ้าไปเถอะ ไว้เจอกันใหม่ที่ระนาบเหยียนหวง”

มองไปยังสหายที่กำลังจะจากไป ใบหน้าต้วนหลิงเทียนฉายรอยยิ้มอ่อนโยนให้ความรู้สึกราวสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

หลังซูหลี่เหินร่างไปรวมกลุ่มกับพวกเซียนหยวนจื่อและเริ่นหยวนเจี๋ยแล้ว เซียนหยวนจื่อก็หันมายิ้มให้ต้วนหลิงเทียนพร้อมกล่าวออกเสียงดัง “น้องหลิงเทียนหลังจากนี้ไม่กี่ปีข้าจะรอเจ้าอยู่ที่วังเซียนหยวนในระนาบเหยียนหวง…ข้าจะเตรียมสุราเลิศรสที่เก็บเอาไว้อย่างดีให้เจ้า ถึงตอนนั้นไม่เมาไม่เลิกรา!”

“ขอท่านพี่จื่ออย่าได้กังวล ข้าไปแน่!”

ต้วนหลิงเทียนก็กล่าวตอบออกไปด้วยรอยยิ้ม

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

จากนั้นเสียงแหวกสายลม 3 สำเนียงพลันดังขึ้น พวกเซียนหยวนจื่อทั้ง 3 ก็อันตรธานหายไป…