WSSTH – สงครามจักรพรรดิทะยานสวรรค์ - ตอนที่ 2635
ตอนที่ 2,635 : โจวเฟย
“โจวเฟยออกมาแล้ว!”
“นับว่าเป็นลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือจริงๆ…เจ้าคนที่มาจากเมืองเฉวี่ยโยวนั่นมันพึ่งมาหลุมมังกรซ่อนได้ไม่ทันไร ก็หาญกล้าท้าโจวเฟยชิงห้องที่ดีที่สุดในหลุมมังกรซ่อนแล้ว!”
“ดูเหมือนมันจะชื่อว่าต้วนหลิงเทียน…นับว่าชื่อมันช่างโอหังแท้!”
“ดูท่ายังไม่ได้โอหังแค่ชื่อ กระทั่งผู้คนยังโอหังอีกด้วย! มาถึงหลุมมังกรซ่อนครั้งแรกก็กล้าคิดท้าทายชิงห้องที่ดีที่สุด…มันคิดว่าแน่มาจากไหนกันหา? คิดว่าเอาชนะผู้ครองห้องได้ง่ายขนาดนั้นเชียว?”
“เหอะๆ! หากห้องนั่นชิงมาง่ายๆ ป่านนี้เป็นของข้าไปนานแล้ว”
“พวกเจ้าว่า…โจวเฟยจะทุบตีมันสาหัสขนาดไหน?”
…
ในวาจาของชายหนุ่มทั้งหลาย ไม่เพียงแต่กล่าวถึงนามผู้ถือครองห้องศิลาลึกสุดในหลุมมังกรซ่อน แต่ยังไม่มีใครดูดีต้ววนหลิงเทียนเลยสักคน ไม่คิดว่าเขาจะมีปัญญาชิงห้องบ่มเพาะจากโจวเฟยได้
“โจวเฟยไม่เพียงบรรลุถึงจินเซียนตะวันเหลืองแล้ว ยังเป็นถึงบุตรชายบุญธรรมของผู้พิทักษ์จวนอย่างใต้เท้า โจวทง…ในจวนผู้ว่าแห่งนี้มันจะเดินไปที่ใดผู้คนก็จับตาดู…”
“ข้าได้ยินมาว่าพรสวรรค์ด้านการบ่มเพาะของโจวเฟยสูงส่งนัก เช่นนั้นจึงถูกโจวทงรับไปเป็นศิษย์ก่อน จากนั้นค่อยกลายเป็นลูกบุญธรรม! แต่เดิมมันไม่ได้แซ่โจวด้วยซ้ำทว่าสุดท้ายกลับเปลี่ยนมาใช้แซ่โจว!!”
“ใช่ ยังเห็นว่าโจวเฟยมันทรยศหักหลังอาจารย์ และหันไปกราบโจวทงเป็นอาจารย์”
“เรื่องนี้ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน เห็นว่าอาจารย์คนเก่าของโจวเฟยถึงขั้นกระอักเลือดออกมา 3 ถัง เพราะถูกโจวเฟยมันทรยศหักหลัง สุดท้ายก็ถูกโจวทงฆ่าทิ้ง!”
“ชู่ว..! พวกเจ้าหาเรื่องตายรึไง!!”
…
เสียงกระซิบกระซาบดังกล่าวย่อมเข้าหูต้วนหลิงเทียนเช่นกัน ทำให้เขาทราบว่าเบื้องหน้าเป็นใคร
“ลูกบุญธรรมของโจวทง?”
สองตาต้วนหลิงเทียนหดหยีลง มองจ้องโจวเฟยเบื้องหน้าทันที
จึงพบว่า…
โจวเฟยผู้นี้แม้จะถูกนินทาเผาขนเรื่องทรยศอาจารย์ทั้งเปลี่ยนไปใช้แซ่ของโจวทง กระทั่งได้ฟังเรื่องที่อาจารย์ถูกโจวทงฆ่า มันก็ยังสงบนัก
ทำราวกับเรื่องทั้งหมดไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน
เรื่องนี้ทำให้ยิ่งมาต้วนหลิงเทียนยิ่งรู้สึกว่ามองอีกฝ่ายไม่ออก
‘หืม?’
ทว่าทันใดนั้นเอง ประกายตาต้วนหลิงเทียนพลันสว่างขึ้นวาบหนึ่ง ลอบคิดในใจว่า ‘เหอะๆ…เกือบคิดว่ามันจะไม่เก็บเอามาใส่ใจซะแล้ว’
หลังมองจ้องอย่างละเอียด ในที่สุดต้วนหลิงเทียนก็พบความโกรธที่ลุกโชนขึ้นในส่วนลึกของแววตาโจวเฟยชัดเจน
ฟุ่บ!
และแทบจะเป็นเวลาเดียวกันกับที่ต้วนหลิงเทียนสังเกตเห็นโทสะในแววตาโจวเฟย อีกฝ่ายก็เคลื่อนร่างออกไปจากสายตาเขา
มันไม่ได้พุ่งเข้ามาเล่นงานเขาแต่อย่างใด เพียงเหินลอยขึ้นไปในอากาศบริเวณกลุ่มคนดู
สองตามันมองจ้องไปยังคนๆหนึ่ง
‘เจ้านั่น…ดูเหมือนจะเป็นคนที่เริ่มพูดเรื่องโจวเฟยทรยศอาจารย์แล้วหันไปหาโจวทงสินะ’
ต้วนหลิงเทียนมองตามสายตาโจเฟยไป ก็รู้ได้ทันทีว่ามันจ้องใครอยู่…
“นกดีย่อมเลือกไม้งามทำรัง…ข้าไม่คิดว่านั่นคือการทรยศอะไร”
ทันใดนั้นเองโจวเฟยก็มองกล่าวกับชายผู้นั้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำให้ผู้ฟังเสมือนติดในถ้ำน้ำแข็ง
หน้าชายหนุ่มที่ถูกมองจ้องเปลี่ยนสีไปทันที มันรีบส่ายหัวโบกมือโบกไม้เป็นพัลวัน เร่งกล่าวว่า “โจวเฟย…ข้าก็แค่พูดไปเรื่อยเท่านั้น!”
“ในเมื่อเจ้าพูดแล้ว เช่นนั้นก็ต้องรับผิดชอบ”
ทันใดนั้นเอง สองตาโจวเฟยเปลี่ยนเป็นเยียบเย็น ฝ่ามือของมันคล้ายกลับกลายเป็นมีดดาบ!
ฟั่ฟฟ!!
พริบตาต่อมาดจวเฟยก็สะบัดมือฉับไว ปรากฏเป็นประกายแสงมีดคมหนึ่งพุ่งแหวกอากาศออกไปเกิดเสียงเสียดหู!
ฉับ!!
“อ๊าาาา…!!”
เสียงบางสิ่งถูกตัดขาดดังขึ้น! ก่อนที่หลุมมังกรซ่อนอันเงียบสงบจะกึกก้องไปด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด! สีหน้าชายหนุ่มคนอื่นๆที่ชมเรื่องราวเปลี่ยนไปทันใด สายตาที่ใช้มองโจวววเฟยตอนนี้ยังเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว!!
‘ช่างอำมหิตจริงๆ…แค่ผู้อื่นพูดความจริงนิดหน่อย ก็ตัดแขนผู้อื่นแล้ว’
ใจต้วนหลิงเทียนจมลงโดยพลัน
แม้โจวเฟยจะตัดแขนผู้อื่นทิ้ง หากแต่ด้วยมีกฏของหลุมมังกรซ่อนอยู่ เช่นนั้นมันจึงไม่ได้ทำลายแขนที่ขาดหลุดออกจากร่างอีกฝ่ายแต่อย่างไร ปล่อยให้อีกฝ่ายพุ่งมือออกมาปานสายฟ้าฟาดคว้าแขนข้างที่ขาดกลับไปต่อแต่โดยดี
‘แขนที่ขาดนั่นถึงจะต่อได้แต่ก็ต้องใช้พลังประสานทั้งรักษาตัวอีกนาน…ระหว่างกระบวนการเชื่อมประสานเพื่อไม่ให้เกิดเหตุแทรกซ้อนก็ต้องใช้เวลาทั้งพลังไม่น้อย ไม่พ้นทำให้การบ่มเพาะพลังต้องล่าช้าออกไป…’
ต้วนหลิงเทียนก็รู้เรื่องนี้ดี
“หากไม่ใช่เพราะในหลุมมังกรซ่อนมีกฏห้ามฆ่าคน…ป่านนี้เจ้าเป็นคนตายไปแล้ว!”
โจวเฟยเหลือมอชายหนุ่มที่ถูกตัดแขนด้วยสายตาเยียบเย็นกล่าวออกเสียงเหี้ยม ทำให้อีกฝ่ายเร่งก้มหัวลงไปไม่กล้าสบตาทันที ด้วยกลัวว่าจะสร้างความไม่พอใจให้โจวเฟยอีก
“โหดร้ายนัก…”
“โจวเฟยผู้นี้…อย่าได้ไปยุ่งกับมันเถอะ”
…
ขณะเดียวกันในหลุมมังกรซ่อนตอนนี้ จะผู้ที่ชมดูเรื่องราวแต่แรกก็ดี หรือผู้ที่พึ่งออกมาจากห้องบ่มเพาะหลังได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวเอะอะก็ดี พอได้รับทราบรายละเอียด แต่ละคนก็มองไปยังโจวเฟยด้วยสายตาหวาดกลัว
“เจ้าเรียกว่า ต้วนหลิงเทียน งั้นสิ้นะ?”
สายตาโจวเฟยเปลี่ยนไปเร็วไว สุดท้ายก็มาตกลงบนร่างต้วนหลิงเทียน มันมองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาโหดเหี้ยมกล่าวออกเสียงเบา…
“เจ้าตัดแขนตัวเองทิ้งข้างหนึ่ง จากนั้นโขกหัวขอขมาให้ข้า 3 ครั้งข้อหากล้าท้าทายข้าเสีย”
“หากเจ้าไม่ทำ…ข้าไม่เพียงแต่จะกระชากแขนขาเจ้าให้ขาด ยังจะเจียดเวลามาทรมานเจ้าให้สำนึก!”
กล่าวถึงท้ายประโยคแววตาโจวเฟยก็คมกล้าปานมีดดาบ
สิ้นเสียงกล่าวด้วยอำมหิตของโจวเฟย ทุกคนก็หันไปมองจ้องต้วนหลิงเทียนทันที เพื่อรอดูว่าต้วนหลิงเทียนจะเอายังไง
“ดูเหมือนโจวเฟยจะมีโมโหแล้วจริงๆ…”
“ไม่รู้ไอ้หน้าขาวจากเมืองเฉวี่ยโยวนั่นมันจะเลือกทางไหน…หากมันตัดแขนตัวเองแต่โดยดีก็สามารถฟื้นตัวรักษาได้ในเวลาไม่นาน แต่ถ้ามันไม่ทำ ไม่เพียงแต่โจวเฟยจะกระชากแขนขามันให้ขาด ยังจะทรมานมันด้วย ทีนี้แม้มันจะต่อแขนต่อขาได้แต่คงต้องใช้เวลานานนัก”
“เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือ…ตัดแขน กับกระชากแขนให้หลุดนั้นมันต่างกันคนละเรื่อง! หากแผลตัดเรียบสนิทคิดเชื่อมประสานก็ง่ายนิดเดียว ยังสามารถหายดีได้ในเวลาอันสั้น…แต่ถ้าถูกกระชากขาดล่ะกก็ เช่นนั้นก็ต้องใช้เวลารักษายากฟื้นฟูแล้ว…”
“ใช่ ความยากในการรักษาแขนที่ถูกกระชากนั้นยากกว่าถูกตัดทิ้งไม่น้อยเลย…”
…
เหล่าผู้คนในหลุมมั่งกรซ่อนล้วนสงสัยนัก ว่าต้วนหลิงเทียนจะเลือกทางไหน
มีเพียงคนเดียวที่เผยแววตานิ่งสงบ และรู้แต่แรกว่าต้วนหลิงเทียนจะเลือกทางไหน
คนผู้นั้นก็คือฉินอวี่
‘จินเซียนตะวันเหลืองอายุไม่ถึงร้อยปี…น่าเสียดายจริงๆ ที่มันเจอใครไม่เจอดันมาเจอสัตว์ประหลาดอย่างต้วนหลิงเทียน’
ฉินอวี่ลอบกล่าว
“ไอ้หนูจากเมืองเฉวี่ยโยวนั่น หลังได้เห็นความดุร้ายของโจวเฟยแล้ว…ใช่มันจะยอมสยบแต่โดยดีหรือไม่?”
“ตราบใดที่มันเป็นคนฉลาดมันย่อมเลือกจะตัดแขนตัวเองและเร่งคุกเข่าโขกหัวขอความเมตตาอยู่แล้ว”
“จากที่ดูมันน่าจะเป็นคนฉลาด”
…
เสียงกระซิบกล่าวดังระงมไปทั่วหลุมมังกรซ่อน หลายคนคิดว่าต้วนหลิงเทียนต้องเลือกตัดแขนตัวเองทิ้ง แทนที่จะปะทะกับโจวเฟยเพื่อท้าชิงห้องบ่มเพาะลึกสุด อันเป็นห้องบ่มเพาะที่มีสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดอีกต่อไป
ในขณะที่คนทั้งหลุมมังกรซ่อนไม่เว้นโจวเฟยมองต้วนหลิงเทียนเพื่อรอฟังคำตอบนั้นเอง…
ต้วนหลิงเทียนก็ค่อยๆปริปากอย่างไม่รีบไม่ร้อน
“ปัญญาอ่อน…”
ภายใต้สายตาดุร้ายของโจวเฟย และสายตาลุ้นระทึกจากผู้ชม ต้วนหลิงเทียนเหลือบมองโจวเฟยด้วยสายตาเฉยเมยแล้วกล่าวคำไม่กี่คำออกมาด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา!
จังหวะนี้กระทั่งฉินอวี่ยังต้องอึ้ง
ถึงแม้มันจะมั่นใจในตัวต้วนหลิงเทียนมากว่าเอาอยู่แน่ๆ แต่มันก็ไม่คิดเลยว่าต้วนหลิงเทียนจะตอบสนองโจวเฟยไปแรงแบบนี้!
โจวเฟยนั่นจะอย่างไรก็เป็นถึงลูกบุญธรรมของโจวทง ผู้พิทักษ์จวน!
ต้วนหลิงเทียนทำแบบนี้หรือไม่กลัวมีปัญหากับผู้พิทักษ์จวนผู้ว่าอย่างโจวทง?
“เจ้า…เจ้า…เจ้ากล้าด่าข้าว่าปัญญาอ่อน?”
หลังดึงสติกลับมาได้ลมหายใจของโจวเฟยก็ถี่รัวขึ้น หน้าอกของมันกระเพื่อมขึ้นลง โทสะอัดแน่นแทบระเบิด มองต้วนหลิงเทียนอีกครั้งแววตาก็ฉายชัดถึงเจตนาฆ่าฟันอันเยียบเย็น ราวกับคิดสับร่างต้วนหลิงเทียนให้แหลกเป็นหมื่นชิ้น ก่อนจะเผาร่างให้กลายเป็นเถ้าธุลี
“ลงมือเถอะ”
เจอโจวเฟยถามด้วยสีหน้าแววตาอำมหิต ต้วนหลิงเทียนย่นคิ้วชักสีหน้ารำคาญเต็มทน เหลือบไปมองห้องศิลาเบื้องหน้าเล็กน้อยค่อยกล่าวต่อว่า
“รีบหน่อยก็ดี…ข้าไม่อยากเสียเวลาบ่มเพาะพลัง”
คำพูดที่กล่าวออกมา ฟังแล้วเสมือนห้องบ่มเพาะเบื้องหน้าเป็นของเขาแล้วอย่างไรอย่างนั้น
ฟืด! ฟืด! ฟืด! ฟืด!
…
ขณะเดียวกันคนอื่นๆที่ทยอยกันได้สติกลับคืนก็พากันสูดลมหายใจเข้าดังระงม สายตาที่ใช้มองต้วนหลิงเทียนทำราวกับเห็นผีกลางวันแสกๆ
“ไอ้หน้าอ่อนจากเมืองเฉวี่ยโยว…มันเสียสติไปแล้วเหรอ?”
“ถึงแม้ว่าโจวเฟยจะเป็นลูกบุญธรรมของโจวทง…แต่หากไม่ใช่เพราะพลังฝีมือสูงส่งเข้าตา มีหรือที่มันจะถูกรับเป็นลูกบุญธรรมแถมครองห้องบ่มเพาะที่ดีที่สุดในหลุมมังกรซ่อนได้…ที่มันมีหน้ามีตาได้ทุกวันนี้ล้วนมาจากพลังฝีมือของตัวเองกว่าครึ่ง เส้นสายจากโจวทงแค่ส่วนเสริมเท่านั้น…”
“เจ้าหนุ่มจากเมืองเฉวี่ยโยวสมควรได้ยินตอนพวกเราพูดถึงจินเซียนตะวันเหลืองแล้วไม่ผิดแน่…แต่ไฉนมันยังเฉยราวกับไม่ได้ยิน หรือมันมั่นใจว่าสามารถจัดการจินเซียนตะวันเหลืองได้?”
“หากมันมาจากพระราชวังฉิน คงไม่น่าแปลกใจอะไรหากจะมีพลังต้านทานโจวเฟย…อย่างไรก็ตามสภาพแวดล้อมในการบ่มเพาะของเมืองเฉวี่ยโยวมันช่างแร้นแค้นนัก เทียบกับเมืองประจำมณฑลแล้วนับว่าย่ำแย่กว่ามากมาย”
…
หลายคนคิดว่าการกระทำของต้วนหลิงเทียนไม่ต่างอะไรจากตั๊กแตนคิดหยุดรถม้า กล่าวได้ว่านอกจากฉินอวี่แล้วไม่มีใครคิดว่าเขาสู้โจวเฟยได้เลย
“วาจาที่เขื่องโขโอหังนัก!”
“ไอ้หนูในเมื่อเจ้าไม่ยอมตัดแขนตัวเอง…เช่นนั้นข้าจะช่วยสงเคราะห์ให้เอง!”
สิ้นเสียงตะโกนอย่างดุร้ายสองครั้ง พลังเซียนอมตะต้นกำเนิดของโจวเฟยก็ปะทุระเบิดออกมาลุกโชนท่วมร่างดั่งเปลวไฟ พานให้บรรยากาศในหลุมมังกรซ่อนคล้ายระอุขึ้นหลายองศา
ปงง!!
ทันใดนั้นเปลววเพลิงทั่วร่างโวเฟยคล้ายจุดระเบิด ส่งร่างโจวเฟยให้พุ่งทะยานเข้าใส่ต้วนหลิงเทียนปานกระสุนปืนใหญ่!
ฟั่บ! ฟั่บ! ฟั่บ! ฟั่บ! ฟั่บ!
…
ครู่ต่อมากลิ่นอายพลังทั้งเสียงแหลมคมเสียดหูปานมีดดาบพลันดังขึ้นก้องหูผู้คนในหลุมมังกรซ่อนทั้งหมด!
