WSSTH – สงครามจักรพรรดิทะยานสวรรค์ - ตอนที่ 2704
ตอนที่ 2,704 : ฮ่วนเอ๋อ
‘จะว่าไปพลังวิญญาณฟ้าดินแถวนี้ก็ไม่เลวเลย ถึงจะไม่หนาแน่นเท่าห้องศิลาชั้นล่างสุดของหลุมมังกรซ่อนในจวนผู้ว่ามณฑลจิ่วโยว แต่ก็หนาแน่นกว่าที่อื่นที่ข้าเคยอยู่…เช่นนั้นก็บ่มเพาะมันที่นี่เลยแล้วกัน รอให้ทะลวงด่านพลังได้ก่อนค่อยลองดูใหม่อีกรอบ ว่าจะออกไปได้ไหม’
เมื่อคิดได้ดังนั้น ต้วนหลิงเทียนก็หันรีหันขวางเล็กน้อย สุดท้ายก็เลือกจะนั่งขัดสมาธิกลางอากาศ ไม่แยแสว่าสภาพแวดล้อมโดยรอบจะเป็นอะไร
มือหนึ่งถือไว้ด้วยหินมตะระดับสูง อีกมือสะบัดเรียกโอสถออกมาตบเข้าปาก
“ผลึกรัศมีลี้ลับ”
ทั่วร่างต้วนหลิงเทียนเริ่มเปล่งพลังดูดรั้งไร้สภาพออกมา ชักนำพลังวิญญาณฟ้าดินจากโดยรอบให้เข้าสู่ร่างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโคจรไปตามชีพจรพลังทั้ง 99 สายตามเคล็ดวิชาทีละเส้นๆ สุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นพลังเซียนอมตะต้นกำเนิด
ระดับพลังสั่งสมของเขาเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ
‘ด้วยระดับพลังในร่างข้าตอนนี้…คงอีกไม่นานก็ทะลวงผ่านไปถึงจินเซียนตะวันน้ำเงินได้สำเร็จ’
เมื่อเกือบปีก่อนหลังจากที่ต้วนหลิงเทียนได้รับโอสถหลิวจินจากเจิ้งชิว เมื่อรับประทานลงไปด่านพลังบ่มเพาะของเขาก็ทะลวงผ่านขอบเขตจินเซียนตะวันเหลือง บรรลุถึงจินเซียนตะวันเขียวได้อย่างราบรื่น
แน่นอนว่าไฉนเขากำลังจะบรรลุอีกขั้นได้ในเวลาสั้นๆไม่ถึงปีเช่นนี้ นอกจากความเร็วในการบ่มเพาะจากชีพจรสวรรค์ 99 สายแล้ว ยังต้องยกความดีความชอบให้โอสถหลิวจิน
เพราะโอสถหลิวจินนั่น ไม่เพียงแต่จะทำให้เขาทะลวงไปถึงจินเซียนตะวันเขียวได้อย่างราบรื่น หากแต่ผลของมันยังทำให้พลังบ่มเพาะในร่างของเขาเข้าใกล้จินเซียนตะวันน้ำเงินอีกด้วย
อย่างไรก็ตาม ในสถานที่อันไม่คุ้นเคยแบบนี้ แม้ต้วนหลิงเทียนจะตัดสินใจบ่มเพาะพลัง แต่เขาก็ยังคงสติเอาไว้
ตราบใดที่รอบกายปรากฏความเคลื่อนไหวเป็นภัยแม้เพียงเล็กน้อย เขาจะตื่นขึ้นทันที
พื้นที่ลวงตาที่ต้วนหลิงเทียนติดอยู่แห่งนี้ ก็ยังคงเปลี่ยนแปลงฉากเรื่องราวโดยรอบทุกๆ 2-3 วัน
จนกระทั่งครึ่งเดือนต่อมา
ตอนนี้ฉากเรื่องราวกลายเป็นซากปรักหักพังแห่งหนึ่งยามค่ำคืน เหนือฟ้าปรากฏจันทร์กระจ่างทอแสงนวลตา
ซากปรักหักพังทั้งหลายเบื้องล่างมองไปก็เป็นบ้านของผู้คน อีกทั้งกลางซากบ้านจะมีหลุมศพให้เห็น บางหลุมศพก็เรียบง่าย บ้างก็ใหญ่โตโอ่อ่า หากแต่ทุกหลุมศพกลับมีสิ่งหนึ่งเหมือนกัน…
นั่นคือป้ายหลุมศพเป็นเพียงศิลาว่างเปล่า ไม่ได้สลักนามใดๆของผู้ตายเอาไว้
และหลังจากที่ฉากซากปรักหักพังใต้แสงจันทร์แห่งนี้ปรากฏขึ้น แม้วันเวลาจะล่วงเลยผ่านไปอีกหลายวัน แต่มันก็ไม่เคยแปรเปลี่ยนอีกเลย
จวบจนพ้นผ่านไปแรมเดือน มันก็ยังคงอยู่อย่างนี้…
ฟิ้ว….
ทันใดนั้นเอง แว่วเสียงลมหวนหนึ่งพัดผ่านซากปรักหักพัง หอบหิ้วละอองคลีให้ฟุ้งว่อนขึ้นมาเล็กน้อย
และพร้อมกับสายลมเย็นหวิวดังกล่าว พลันปรากฏร่างขาวราวหิมะหนึ่งผุดขึ้นปานภูตผี เบื้องหน้าร่างในชุดสีม่วงที่กำลังนั่งขัดสมาธิกลางหาวเหนือซากปรักหักพัง ดวงตากลมโตสุกใสงามดั่งสารทฤดูกำลังมองด้วยความสนอกสนใจ
ร่างในชุดสีม่วงที่นั่งขัดสมาธิกลางหาวเหนือซากปรักหักพังนั้น แน่นอนว่าเป็นต้วนหลิงเทียนที่กำลังบ่มเพาะพลังอยู่
ถึงแม้ต้วนหลิงเทียนจะไม่ได้จมจ่อมลงสู่ภวังค์แห่งการบ่มเพาะ
อย่างไรก็ตามแม้จะมีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นกายปานภูตผี แต่เขาก็กลับไม่รู้สึกตัว! ทำราวกับแต่ต้นจนจบเขาไม่อาจสัมผัสการมาถึงของอีกฝ่ายได้เลย!!
และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
หากต้วนหลิงเทียนสัมผัสถึงจิตมุ่งร้ายได้แม้แต่นิดเดียว ป่านนี้เขาคงตื่นขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว เพราะเขาได้ลับสัญชาตญาณระวังภัยเช่นนี้มาเนิ่นนาน…
วันเวลาค่อยๆไหลผ่านไปอย่างเงียบงัน
ต้วนหลิงเทียนยังคงนั่งบ่มเพาะพลังไม่รู้เรื่องราว
ร่างในชุดขาวราวหิมะ ก็นั่งจ้องมองต้วนหลิงเทียนบ่มเพาะพลังตาแป๋วกกลางอากาศ แน่นิ่งไปไม่ไหวติงเหมือนรูปปั้นขาว
ไม่ทราบผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ในที่สุดต้วนหลิงเทียนก็สัมผัสได้ว่าเขาห่างจากจินเซียนตะวันน้ำเงินอีกแค่ครึ่งก้าวเท่านั้น…
หากทว่าครึ่งก้าวนี้กลับยากไปต่อ มันตีบตันยากจะผ่าน
‘พบจุดรอคอยอีกแล้ว…’
ขณะที่ลอบทอดถอนในใจอย่างลับๆ ต้วนหลิงเทียนก็ค่อยๆฟื้นสติ เขาเหยียดแข้งเหยียดขาก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน
วูบ!
แต่ทันทีที่ต้วนหลิงเทียนลืมตาขึ้นมา หน้าเขาก็เปลี่ยนสีไปทันที
นั่นเพราะเบื้องหน้าปรากฏร่างขาวหนึ่งกำลังยืนจ้องเขาอยู่ แถมอีกฝ่ายยังให้ความรู้สึกเลือนลางไม่อาจจับต้อง คล้ายไม่ใช่ผู้คน…
แต่เป็นภูตผีในป่าเขาเจ้าถิ่น
“จะ…เจ้าเป็นใครหรือ?”
ในขณะที่ลูกตาหดหยีเล็กลง ต้วนหลิงเทียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองถามร่างขาวที่ให้ความรู้สึกเลือนรางไม่อาจจับต้องเบื้องหน้า
และในที่สุดดวงจันทร์ที่ซุกซ่อนภายใต้เมฆก็เริ่มแย้มออกมาจากเงามืด สาดแสงนวลลงจากฟากฟ้า ส่องสว่างพื้นที่ซากปรักหักพังทั้งร่างขาวให้ต้วนหลิงเทียนได้แลเห็นชัดๆ
และพอเห็นร่างขาวเบื้องหน้าได้ชัดถนัดตา ลูกตาที่หดเล็กลงก่อนหน้าต้วนหลิงเทียนก็เบิกกว้างขึ้นทันใด สีสันแห่งความทึ่งเต็มไปด้วยความชื่นชมเผยให้เห็นชัดอย่างไม่รู้ตัว ประหนึ่งได้พบพานเทพธิดาจากฟ้าเบื้องบนที่ลงมาเที่ยวเล่น…
ร่างขาวที่ลอยล่องอยู่เบื้องหน้าต้วนหลิงเทียน เป็นร่างบอบบางร่างหนึ่ง เมื่อแสงจันทร์จากฟ้าได้ตกกระทบใบหน้าเช่นนี้ รูปโฉมของนางจึงเผยให้ต้วนหลิงเทียนได้เห็นชัดเจน
ใบหน้าของนางช่างงดงามเหลือเกิน นับเป็นโฉมงามอันไร้ผู้ต้านที่ชั่วชีวิตยากพบพานสำหรับต้วนหลิงเทียนโดยแท้
ก่อนมาเห็นกับตาวันนี้ ต้วนหลิงเทียนไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าในโลกจะมีสตรีที่มีรูปโฉมงดงามขนาดนี้ดำรงอยู่จริงๆ…
สตรีเบื้องหน้ามาในชุดคลุมยาวสีขาวปนเทพธิดา ใบหน้าช่างงดงามราวจิตกรเทพวาดเขียน ดั่งองคาพยพบใบหน้านางได้แต่งแต้มขึ้นมาจากความงามทั้งมวลของแดนสวรรค์
อย่างน้อยๆเพียงได้ยลโฉม ก็ยากที่ต้วนหลิงเทียนจะละสายตาออกมาได้
ในอดีตต้วนหลิงเทียนก็เจอสตรีหน้าตาสะสวย บ้างน่ารัก บ้างงดงามอย่างหาได้ยากมามากมาย และยังมีความโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์แต่ละแบบแตกต่างกันไป
อย่างไรก็ตามเกิดมาต้วนหลิงเทียนไม่เคยเห็นสตรีนางไหนงดงามดั่งเช่นสตรีในชุดขาวเบื้องหน้าเลย
นั่นเพราะแม้ร่างบางในชุดขาวเบื้องหน้า จะมีรูปโฉมพิลาศล้ำไร้ที่ติยากมีผู้ใดเทียบเทียมเสมอเหมือน รวมถึงมากเสน่ห์ชวนให้ลุ่มหลงแล้ว แต่แววตาของนางกลับให้ความรู้สึกบริสุทธิ์กระจ่าง ราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาที่ไม่เคยแปดเปื้อนเรื่องราวในโลกียะ
ดั่งทารกที่พึ่งถือกำเนิดก็ไม่ปาน
“ไร้ที่ติจริงๆ…โลกนี้ยังมีสตรีที่งดงามได้ถึงขนาดนี้อยู่ด้วยเหรอ”
ถึงแม้ใจต้วนหลิงเทียนจะสงบดั่งน้ำนิ่งไม่คิดยุ่งกับสตริอื่นใดอีกแล้ว อย่างไรก็ตามพอได้เห็นสตรีเบื้องหน้า ใจที่ด้านชาไม่ต่างจากหลวงจีนชราของต้วนหลิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะกระเพื่อมเบาๆอยู่บ้าง
หากทว่าด้วยเจตจำนงอันแน่วแน่ แรงกระเพื่อมเบาๆในใจก็ดับสลาย หวนคืนสู่ความสงบเงียบทันที
เหตุที่ใจเขากระเพื่อมไปบางเบานั้น ทั้งหมดเป็นสัญชาตญาณบุรุษเพศเท่านั้น ไม่ใช่ความตั้งใจของต้วนหลิงเทียน
‘หากนางไปปราฏตัวในใต้หล้า…ไม่ทราบจะทำให้ผู้คนหลงงมงายได้ถึงขนาดไหน’
ต้วนหลิงเทียนนึกภาพออกเลย
หากสตรีชุดขาวนี่ออกไปปรากฏตัวสู่สายตาผู้คนล่ะก็ ได้บังเกิดมรสุมโลหิตแห่งการแก่งแย่งแน่
เพราะตราบใดที่ยังเป็นผู้ชายธรรมดา คงยากจะต้านทานเสน่ห์ของนางได้ และหากเป็นบุรุษที่ไร้ซึ่งความยับยั้งชั่งใจ ย่อมไม่พ้นต้องคิดครอบครองนางให้จงได้แน่นอน
‘หายาก…ช่างหาได้ยากยิ่งนัก’
ในใจต้วนหลิงเทียนเริ่มปรากฏคำโฉมงามไร้เทียมทานขึ้น
“นี่ๆ เจ้าเป็นผู้ใดหรือ?”
ภายใต้สายตามองจ้องด้วยความชื่นชมของต้วนหลิงเทียน สองตาคู่งามดั่งสารทฤดูที่บริสุทธิ์ราวเหนือโลกีย์ ก็ฉายแววซุกซน กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย
และทันทีที่เสียงถามไถ่ของนางดังขึ้น ต้วนหลิงเทียนก็รู้สึกเสมือนร่างกายอ่อนยวบลงไปในฉับพลัน
ใบหน้างดงามไร้ที่เปรียบแล้ว เสียงยังไพเราะเพราะพริ้งนัก
“ข้าชื่อต้วนหลิงเทียน”
ครู่ต่อมา ต้วนหลิงเทียนที่สูดอากาศเข้าลึกๆคำหนึ่งเพื่อสงบจิตใจ ก็กล่าวชื่อตัวเองออกมาเสียงอ่อน
“แล้วเจ้าเล่า?”
ต้วนหลิงเทียนยังถามต่อ
“ข้าเหรอ….”
ได้ยินคำถามของต้วนหลิงเทียน สตรีในชุดขาวก็ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนที่มุมปากน้อยๆจะเผยยิ้มอ่อนๆ “ข้าเกิดมาท่านแม่ก็เรียกข้าว่าฮ่วนเอ๋อ…งั้นเจ้าเรียกข้าว่าฮ่วนเอ๋อเหมือนท่านแม่ก็ได้”
“ฮ่วนเอ๋อ”
ต้วนหลิงเทียนพยักหน้า จากนั้นก็กล่าวถามสืบต่อว่า “แล้วท่านแม่ของฮ่วนเอ๋ออยู่ที่ไหนหรือ?”
ได้ยินคำถามของต้วนหลิงเทียน ฮ่วนเอ๋อก็ก้มหน้าลงพลางถอนหายใจ “ท่านแม่จากไปไหนแล้วก็ไม่รู้…ท่านแม่บอกให้ฮ่วนเอ๋อรออยู่ที่นี่ เพื่อเฝ้ารอคนที่จะพาฮ่วนเอ๋อออกไป…และคนแรกที่ไม่ทำให้ฮ่วนเอ๋อเกลียดคือคนที่จะพาฮ่วนเอ๋อออกไป”
“ฮ่วนเอ๋อ รอแล้วรออีก รออยู่นาน…นานมากๆเลย…จนในที่สุดเจ้าก็มา”
กล่าวถึงจุดนี้ สายตาที่สตรีชุดขาวใช้มองต้วนหลิงเทียน ก็แลดูสดใสร่าเริงฉายชัดถึงประกายแห่งความสุข
“ฮ่วนเอ๋อได้ยินท่านแม่เล่าให้ฟังว่าโลกภายนอกสนุกมาก…แต่ท่านแม่ไม่เคยพาฮ่วนเอ๋อออกไปไหนเลย อีกทั้งท่านแม่เคยกำชับฮ่วนเอ๋อไว้ว่าไม่ให้ออกไปไหนเด็ด ถ้าฮ่วนเอ๋อไม่เชื่อฟังแล้วแอบออกไปล่ะก็ ท่านแม่จะโกรธมาก”
“เวลาท่านแม่โกรธ…ดุร้ายยิ่ง…”
กล่าวถึงประโยคท้าย คล้ายจะนึกอะไรได้ออก สีหน้าของสตรีในชุดขาวพลันฉายชัถึงความกลัว!
“ท่านแม่ของฮ่วนเอ๋อบอกว่า…คนแรกที่ฮ่วนเอ๋อเจอแล้วฮ่วนเอ๋อไม่เกลียด จะเป็นคนพาฮ่วนเอ๋อออกไปหรือ?”
ต้วนหลิงเทียนตกใจไม่น้อย
“หรือว่า…ไม่เคยมีใครมาถึงที่นี่ก่อนข้าเลย?”
ต้วนหลิงเทียนกล่าวถามออกมาอีกรอบ
“มีนะ”
ฮ่วนเฮ่อกล่าตอบ จากนั้นดวงตากลมใสให้ความรู้สึกดั่งสารทฤดูก็หันไปมองหลุมศพต่างๆ ท่ามกลางซากปรักหักพัง
“เห็นหลุมศพพวกนั้นหรือไม่? พวกมันเป็นหลุมศพของคนที่ฮ่วนเอ๋อเจอ…ในบรรดาคนที่เจอมีผู้หญิงเหมือนฮ่วนเอ๋อ แล้วก็มีผู้ชายเหมือนเจ้าที่ท่านแม่เคยเล่าให้ฮ่วนเอ๋อฟัง”
“มีผู้หญิงคนเดียว ส่วนอีก 8 คนที่เหลือเป็นผู้ชายหมดเลย…ตอนผู้หญิงคนนั้นเจอฮ่วนเอ๋อ เหมือนนางจะมองฮ่วนเอ๋อด้วยความ อิจฉา อย่างที่ท่านแม่เคยอธิบายให้ฟัง สายตาแบบนั้นทำให้ฮ่วนเอ๋อไม่ชอบใจยังไงก็ไม่รู้ ฮ่วนเอ๋อเลยฆ่านางทิ้ง”
ได้ยินฮ่วนเอ่อพูดเรื่องดังกล่าว ต้วนหลิงเทียนยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
นอกจากสตรีที่มีความมั่นใจในตัวเองอย่างหาได้ยากแล้ว ยังจะมีสตรีสักกี่คนที่เวลาพบเจอคนที่สวยไร้ที่ติอย่างฮ่วนเอ๋อแล้วจะไม่รู้สึกอิจฉา?
“ยังมีผู้ชาย 8 คนนั่นอีก…สายตาที่พวกมันใช้มองมา ทำให้ฮ่วนเอ๋อรู้สึกขยะแขยงและรังเกียจมาก เช่นนั้นฮ่วนเอ๋อเลยฆ่าพวกมันหมดเลย”
ฮ่วนเอ๋อกล่าว
ขณะกล่าวเล่าเรื่องราวออกมา ฮ่วนเอ๋อทำราวกับการเข่นฆ่าผู้คนทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องธรรมดาๆ ไม่ได้สลักสำคัญอะไร
“มีแต่เจ้าที่มองฮ่วนเอ๋อด้วยสายตาบริสุทธิ์ ไม่ทำให้ฮ่วนเอ๋อรู้สึกรังเกียจ…ดังนั้นเจ้าต้องเป็นคนที่ท่านแม่บอกฮ่วนเอ๋อไว้แน่ๆ ว่าจะพาฮ่วนเอ๋อออกไปจากที่นี่ ฮ่วนเอ๋ออยากออกไปนานแล้ว เพราะท่านแม่เล่าให้ฟังว่าโลกภายนอกนั้นวิเศษและน่าสนุกสนานยิ่ง”
ตอนนี้อาการฮ่วนเอ๋อมองไปไม่ต่างเด็กน้อยอายุขวบครึ่งที่คึกคักอยากเล่นนู่นเล่นนี่เต็มที
