WSSTH – สงครามจักรพรรดิทะยานสวรรค์ - ตอนที่ 2727 ฟ้าไม่ลงทัณฑ์เจ้า ข้าจะลงทัณฑ์เจ้าเอง!

WSSTH ตอนที่ 2,727 : ฟ้าไม่ลงทัณฑ์เจ้า ข้าจะลงทัณฑ์เจ้าเอง!

วันเวลาค่อยๆไหลผ่านไปอย่างเงียบงัน

แค่พริบตาเดียว วันที่โรงประมูลสกุลเหนียนจะจัดงานประมูลย่อยก็มาถึงแล้ว

ภายในโรงเตี๊ยมหลิวเหนียน ปรากฏผู้คนทยอยกันเปิดประตูเรือนพักออกมาไม่น้อย และไม่ว่าผู้ใดที่เดินออกมาหน้าเรือน ก็จะมีข้ารับใช้ที่คอยท่าอยู่เพื่อพาพวกมันไปรวมกันที่จุดพักตัว เพื่อจะนำไปยังโรงประมูลสกุลเหนียนอีกทีด้วยสีหน้าเฉยเมย

ตอนนี้เหล่าผู้ที่จะเข้าร่วมงานประมูลก็มียอดฝีมือขอบเขตยอดเซียนอมตะถึง 4 คนคอยคุ้มกัน แยกย้ายกันไปอยู่หัวท้ายว้ายขวา 4 ทิศแข็งขัน

ในบรรดายอดฝีมือผู้คุ้มกัน ก็ไม่ได้มีแต่ยอดฝีมือที่ประจำการที่โรงเตี๊ยมเท่านั้น แต่ยังมียอดฝีมือขอบเขตยอดเซียนอมตะจากทาโรงประมูลสกุลเหนียนที่ส่งมาเสริมกำลัง 2 คน

และที่ไฉนจึงมียอดฝีมือมาเสริมกำลังคอยพาตัวแขกไปเช่นนี้ เนื่องเพราะเป็นบริการของทางโรงเตี๊ยมที่จะคอยคุ้มครองความปลอดภัยของเหล่าลูกค้าที่มาพักแรม กล่าวได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของสวัสดิการ!

“เฮ่ น้องชาย เจ้าไปล่วงเกินผู้ใดมารึ?”

ต้วนหลิงเทียนที่กำลังเดินตามกลุ่มคนเดินออกประตูหน้าโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนเพื่อไปยังโรงประมูล ก็มีชายหนุ่มหน้าใสผู้หนึ่งที่เดินนำอยู่ด้านหน้า แต่พอดีอีกฝ่ายเหลือบมาแล้วเห็นว่าต้วนหลิงเทียนก็แลดูหล่อเหลาไม่ด้อยไปกว่ามัน จึงหยุดชวนเขาคุยด้วยท่าทางร่าเริง

“ข้าไม่ได้ไปล่วงเกินใคร”

ต้วนหลิงเทียนเอ่ยตอบเสียงเบา

“หา! พี่ชายไม่ได้ไปล่วงเกินใคร แต่มาเลือกพักที่โรงเตี๊ยมหลิวเหนียนหรือ นี่จักไม่ฟุ่มเฟือยเกินไปหน่อยหรือไร?”

ชายหนุ่มหน้าใสแลดูประหลาดใจไม่น้อย หากแต่ลึกลงไปในแววตากลับเผยประกายเรืองขึ้นวาบหนึ่ง บ่งบอกให้รู้ว่ามันไม่ได้เชื่อคำพูดของต้วนหลิงเทียนสักเท่าไหร่

“ก็นะ”

ต้วนหลิงเทียนยังคงเอ่ยตอบเสียงเบา ไม่ได้สนใจอะไร

“เหอะๆ…ว่าแต่พี่ชายรู้หรือไม่ว่าไฉนข้าถึงต้องมาอยู่ในโรงเตี๊ยมหลิวเหนียน”

ชายหนุ่มหน้าใสหัวเราะเบาๆ ค่อยยักคิ้วกล่าวถามด้วยสีหน้าอยากอวดเสียเต็มประดา

“ทำไมล่ะ?”

เดิมต้วนหลิงเทียนที่รำคาญพวกตีซี้ไปทั่วแบบนี้จึงคิดจะตอบไปว่า ‘ข้าไม่เห็นจะอยากรู้’ แต่พอคิดอีกทีตอนนี้ก็มีแต่ต้องเดินไปโรงประมูลเฉยๆไม่ได้มีอะไรทำ เช่นนั้นคุยกับอีกฝ่ายแก้เบื่อก็ไม่เสียหายอะไร

“นั่นเพราะข้าไปฉุดคุณหนูสกุลจีมาปล้ำอย่างไรเล่า! อนิจจาสุดท้ายข้าดันเผลอออกแรงขย่มมากไปหน่อย จึงทำนางตายคาที่โดยไม่รู้ตัว! ตอนนี้คนสกุลจีนั่นเลยแทบทนรอฆ่าข้าไม่ไหวแล้ว แต่ยังดีที่ในแหวนของคุณหนูสกุลจีนั่นมีหินอมตะอยู่ไม่น้อย ข้าจึงสามารถหลบมาพักในโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนได้…”

ชายหนุ่มหน้าใสยิ้มร่าราวกับผู้ชนะ

“ว่าไปแล้วพวกมันก็อดทนยิ่ง…โดยเฉพาะไอ้แก่นั่นเจ้าเห็นหรือไม่? มารดามันเถอะ! นั่นเป็นถึงผู้นำสกุลจีเชียวนะ แต่พวกล่อมาดักรอข้าหน้าโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนเป็นเดือนๆไม่ไปไหนเสียที จ้องจะล้างแค้นข้าให้ได้!”

ขณะที่กล่าวประโยคนี้กับต้วนหลิงเทียน ชายหนุ่มหน้าใสก็ชี้ไปทางหนึ่ง

ต้วนหลิงเทียนก็หันไปมองตาม

จึงเห็นว่าห่างออกไปไกลๆ มีชายชราคนหนึ่งในชุดไว้ทุกข์ยืนนำกลุ่มชายวัยกลางคนและสตรีวัยกลางคนหลายคนในชุดไว้ทุกข์เช่นกัน

ตอนนี้สองตาชายชราก็แดงฉานปานก้อนโลหิต มองจ้องมาที่ชายหนุ่มหน้าใสที่คุยกับเขาไม่วางตา

เห็นสายตาของชายชรา ต้วนหลิงเทียนก็รับทราบถึงความเกลียดชังสุดใจได้ชัดเจน

และพอเขามองชายชรา อีกฝ่ายก็มองมาที่เขาเช่นกัน สายตายังเต็มไปด้วยความอาฆาตราวกับเห็นเขาเป็นศัตรูอีกคน

“แล้วทำไมเจ้าต้องฉุดคุณหนูสกุลจีนั่นไปข่มขืนจนตายด้วยล่ะ นางไปทำอะไรให้เจ้าขุ่นเคืองงั้นเหรอ?”

ต้วนหลิงเทียนเอ่ยถาม

ตอนนี้เขาก็มาอยู่ในเมืองหลวงของประเทศอมตะเถิงหลงได้ 8 วันแล้ว นอกจาก 3 วันแรกที่ปิดด่านบ่มเพาะพลัง จนสามารถทะลวงถึงจินเซียนตะวันน้ำเงินได้สำเร็จ อีก 5 วันที่เหลือต้วนหลิงเทียนก็ไม่ได้ปิดด่านบ่มเพาะพลังแต่อย่างใด แต่เลือกจะไปนั่งฟังเรื่องราวในเหลาอาหารกับตระเวนหาซื้อยันต์อมตะเก็บความทรงจำเพื่อหาความรู้ รวมถึงโอสถและยันต์อมตะจิปาถะต่างๆ

เนื่องเพราะ 5 วันก่อน ได้พบปะสนทนากับองค์ชาย 4 แล้ว ต้วนหลิงเทียนจึงไม่กลัวว่าในประเทศอมตะเถิงหลงแห่งนี้ยังจะมีใครกล้าหาเรื่องเขา และไม่กลัวสกุลโจวจะตอบโต้อีกด้วย

เพราะเขารู้ดีว่า…จนกว่าจะขุดก้นบึ้งหาความเป็นมาของเขาพบ ไม่งั้นจะสกุลโจวหรือองค์ชาย 4 ก็ไม่มีใครกล้าลงมือกับเขาอย่างวู่วามเป็นแน่!

ด้วยเหตุนี้เขาจึงออกจากโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนและไปที่ต่างๆอย่างสบายใจ ไร้ซึ่งความกังวลใดๆ

และหลังจากออกไปเตร็ดเตร่อยู่ด้านนอกไม่กี่วัน เขาก็ได้รู้เรื่องราวทั่วไปในเมืองหลวงของประเทศอมตะเถิงหลงมามากมาย และยังทราบถึงขุมกำลังสำคัญๆทั้งหลายในเมืองหลวง ว่าใครเขม่นกับใครอะไรยังไงบ้าง

อย่างไรก็ตามเขากลับไม่เคยได้ยินเรื่องตระกูลจีที่ชายหนุ่มหน้าใสเอ่ยถึงเลย

เช่นนั้นตระกูลจีที่อีกฝ่ายเอ่ยถึง สมควรเป็นแค่ตระกูลเล็กๆตระกูลหนึ่งในเมืองหลวงแห่งนี้ และไม่ได้สลักสำคัญอะไรนัก

“คุณหนูสกุลจีอะไรนั่นไม่ได้ทำอะไรให้ข้าขุ่นเคืองใจหรอก ตระกูลของนางก็ไม่มีใครเคยมีเรื่องมีราวอะไรกับข้า ก็แค่ข้าเห็นคุณหนูสกุลจีนั่นสวยดี แถมยังเป็นยังเป็นดรุณีน้อยวัยขบเผาะที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ข้าเลยฉุดนางมาเปิดบริสุทธิ์เสีย! ถ้าหากเป็นตระกูลใหญ่ๆข้าก็ไม่กล้าลงมือหรอก แต่กับตระกูลจีนี่ข้าไม่มีอะไรต้องกลัว”

ชายหนุ่มยิ้มกล่าว เล่าถึงกลางประโยคมันก็หัวเราะขึ้นมาดังร่าทำราวกับภาคภูมิใจในเรื่องบัดซบที่กระทำนี่นัก “แต่ข้าตัวคนเดียว 2 หมัดยากต้านทาน 4 ฝ่ามือ ให้สู้กับคนทั้งตระกูลจีก็คงไม่ไหว เลยมาหลบอยู่ในโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนเอา”

“หลังจากนี้อีกแค่สิบวันครึ่งเดือน พี่ชายข้าที่ได้รับยันต์อมตะสื่อสารก็น่าจะเดินมาถึง และด้วยพลังฝีมือของพี่ชายข้ากับคนที่พี่ชายข้าพามา คิดจะหนีไปอย่างปลอดภัยก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร ถึงตอนนั้นคนสกุลจีก็ได้แต่ยืนมองข้าออกจากโรงเตี้ยมหลิวเหนียนกระทั่งไปจากเมืองหลวงตาปริบๆ…”

กล่าวถึงจุดนี้ สีหน้าของชายหนุ่มยิ่งมาก็ยิ่งแลดูภาคภูมิใจมากขึ้นเรื่อยๆ “ที่สำคัญเลยก็คือ หินอมตะระดับสูงในแหวนคุณหนูสกุลจีช่างมีมากมายเหลือเกิน ต่อให้ข้าเอาไปจ่ายค่าโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนล่วงหน้าอีกครึ่งเดือน ก็ยังเหลือ!”

“ข้ายังคิดอยู่เลย ว่าพอพี่ชายข้ามาถึงแล้วพาข้าออกจากโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนทั้งไปจากเมืองหลวงได้อย่างปลอดภัย…ไม่พ้นไอ้แก่ผู้นำสกุลจีนั่นคงต้องกระอักเลือดตายแน่!!”

กล่าวถึงจุดนี้ชายหนุ่มหน้าใสก็หันมองไปยังชายชราผู้นำตระกูลจี ด้วยรอยยิ้มมั่นมาดทำราวกับเป็นผู้ชนะ

“เดียรัจฉาน!”

ด้านผู้นำชราของตระกูลจีก็มีโมโหนัก มันขบเคี้ยวฟันกรามแทบแตก จิตสังหารปะทุออกถึงขีดสุด ไอพลังกำจายออกทั่วร่าง คนคล้ายพร้อมจะพุ่งออกไปเข่นฆ่าชายหนุ่มหน้าใสได้ทุกเวลา แต่ก็ถูกคนอื่นๆในตระกูลหยุดยั้งเอาไว้

สุดท้ายมันจึงทำได้แค่ถลึงตามองชายหนุ่มหน้าใสด้วยความแค้นปานจะกลืนกินเลือดเนื้อผู้คน

และเมื่อเห็นอาการของผู้นำตระกูลจีรวมถึงแววตาแดงฉานเปี่ยมล้นไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังถึงขีดสุดนั่น ต้วนหลิงเทียนก็รู้สึกเสมือนในใจมีเพลิงโทสะหนึ่งลุกโชนขึ้นอย่างไม่อาจห้าม

“เจ้าไม่คิดว่า…การทำแบบนี้มันจะเกินไปหน่อยเหรอ?”

ต้วนหลิงเทียนเอ่ยถามเสียงหนัก

“เกินไป?”

ได้ยินคำถามของต้วนหลิงเทียน ชายหนุ่มหน้าใสอึ้งไปเล็กน้อย ค่อยระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังร่า “ฮ่าๆๆ เกินไปแล้วจะอย่างไรเล่าพี่ชาย? ในเมื่อสุดท้ายข้าก็ยังเป็นผู้ชนะอยู่ดี…อย่างไรเสียพวกมันก็ไม่มีปัญญาทำอะไรข้าได้นี่นา หรือฟ้าจะลงทัณฑ์ข้าเล่า?”

“พี่ชายอย่าจริงจังนักเลย…ข้าจะบอกอะไรท่านให้ อันที่จริงเรื่องทั้งหมดนี้สำหรับข้ามันก็เหมือนเกมๆหนึ่งเท่านั้นล่ะ ชีวิตคนเรามันต้องมีอะไรตื่นเต้นๆให้เลือดลมสูบฉีดมิใช่หรือ?”

กล่าวถึงจุดนี้รอยยิ้มบนหน้าใสๆของชายหนุ่มก็ฉีกกว้างขึ้น

“ฟ้าไม่ลงทัณฑ์เจ้า…ข้าจะลงทัณฑ์เจ้าเอง”

หลังได้ยินวาจาไร้สำนึกของชายหนุ่มหน้าใส ต้วนหลิงเทียนก็ไม่อาจทนไหวสืบไป เพลิงโทสะในใจปะทุขึ้นในฉับพลัน หลังแค่นคำเสียงต่ำด้วยอำมหิต พลังเซียนอมตะทั่ววร่างก็ปะทุขึ้นเร็วไว สองนิ้วยกจี้ดั่งดัชนีกระบี่ ปรากฏพลังควบแน่นจากไร้สภาพสู่มีสภาพ ตวัดฟันออกไปฉับไว!

ฉัวะ!!

ปรากฏแสงกระบี่ลากเป็นเส้นเดียวค้างกลางอากาศ ดัชนีกระบี่ลากจากซ้ายไปขวาด้วยความเร็วอัศจรรย์!

ชายหนุ่มหน้าใสไม่ทันได้ตอบสนองสิ่งใด ศีรษะที่ใบหน้ายังคงยิ้มร่าอย่างภาคภูมิก็ปลิวกระเด็นหมุนคว้างกลางหาว! จวบจนตกพื้นกลิ้งหลุนๆ มันก็ยังคงไม่ทราบว่าตัวเองได้ตกตายไปแล้ว…

ตุบ! ตุบ!

พริบตาต่อมา ต้วนหลิงเทียนอาศัยเพียงหนึ่งห้วงคิด พลังไร้สภาพขุมหนึ่งก็ปะทะออกจากฝ่าเท้า ซัดร่างที่ลำคอกลับกลายเป็นตอน้ำพุโลหิต ทั้งศีรษะที่ยังคงยิ้มร่าดังกล่าวไปตกลงเบื้องหน้าคนของสกุลจี

ฟืด! ฟืด! ฟืด! ฟืด! ฟืด!

…

จวบจนซากร่างไร้ชีวิตหนึ่งหัวหนึ่งตัวสร้างแอ่งโลหิตเจิ่งนอง ผู้คนโดยยรอบจึงค่อยมีปฏิกริยยาตอบสนอง เร่งสูดอากาศเข้ากันยกใหญ่

ไม่มีใครคิดเลยว่าอยู่ๆดี ในห้วงเวลาดุจละอองไฟวาบดับจะเกิดฉากฆาตกรรมเช่นนี้ขึ้น!

ซู่ม! ซู่ม!

ทันใดนั้นกลิ่นอายพลัง 2 ขุมพลันระเบิดกำจายออกมารุนแรง เป็นยอดฝีมือที่ร้ายกาจที่สุด 2 คน ที่ทางโรงประมูลของสกุลเหนียนส่งมานำทาง พอรู้สึกตัวก็เร่งเร้าพลังเตรียมลงมือทันที

ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ทันใดนั้นยอดฝีมือขอบเขตยอดเซียนอมตะทั้ง 2 ที่ทางโรงประมูลสกุลเหนียนส่งมา ก็วูบร่างพุ่งทะยานจี้ไปทางต้วนหลิงเทียนดังภูตผี!

และในขณะที่ทุกคนคิดว่าต้วนหลิงเทียนต้องโดนยอดฝีมือทั้ง 2 จัดการแน่แล้ว

พลันเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

เป็นยอดฝีมือของทางโรงเตี๊ยมหลิวเหนียน 2 ที่เป็นยอดเซียนอมตะเช่นกัน เร่งปะทุพลังวูบร่างไปดั่งสายลมก่อนหยุดลงเบื้องหน้าต้วนหลิงเทียน ขัดขวางไม่ให้ยอดฝีมือทั้ง 2 จากโรงประมูลที่พุ่งเข้ามาได้ทำอะไร

“พวกเจ้าสองคน…คิดจะทำอะไร?”

ยอดฝีมือทั้งสองจากโรงประมูลที่จำต้องหยุดลงกลางทาง อดไม่ได้ที่จะมองทั้งสองถลางถามด้วยสงสัย

“พี่ท่านทั้งสองใจเย็นก่อน คนที่พึ่งตกตายไปนั้น เมื่อครู่มันกล่าวเหลวไหลทั้งสิ้น ตัวมันได้จ่ายเงินคืนห้องให้ทางโรงเตี๊ยมเราแล้ว เช่นนั้นมันจึงไม่ได้รับความคุ้มครองจากโรงเตี๊ยมสกุลเหนียนของพวกเราอีกต่อไป…”

ยอดฝีมือขอบเขตยอดเซียนอมตะทั้ง 2 ของโรงเตี๊ยมหลิวเหนียน มองสหายยร่วมตระกูลทั้ง 2 พลางกล่าวออกมาเสียงดังฟังชัด ราวกับจงใจให้ทุกคนได้ยินกันอย่างทั่วถึง

ยอดฝีมือของโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนทั้ง 2 คนนั้น ที่มาช่วยต้วนหลิงเทียนเอาไว้ได้ทัน เพราะพวกมันอยู่ใกล้กับต้วนหลิงเทียนมากกว่า

เช่นนั้นบทสนทนาระหว่างต้วนหลิงเทียนกับชายหนุ่มหน้าใสที่พึ่งหัวตัวแยกจาก จึงดังเข้าหูพวกมันทั้งคู่ชัดเจน

เดิมทีตอนที่ต้วนหลิงเทียนระเบิดพลังสังหาร หากพวกมันคิดจะหยุดขวางต้วนหลิงเทียนก็ยังพอกระทำได้อยู่

แต่พวกมันก็ไม่คิดจะลงมือ

เหตุผลเดียวที่พวกมันไม่ลงมือทำอะไร เพราผู้ดูแลโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนได้กำชับกับพวกมันเอาไว้ก่อนหน้า ว่าชายหนุ่มชุดม่วงผู้นี้ เป็นลูกค้าที่มีความเป็นมาไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง!

กระทั่งองค์ชาย 4 ยังไม่กล้าล่วงเกินตอแย!

“ชำระเงิน คืนห้อง?”

ยอดฝีมือทั้ง 2 จากทางโรงประมูลขมวดคิ้ว ด้วยคิดว่าเหตุผลสหายร่วมตระกูลทั้ง 2 ช่างเหลวไหลสิ้นดี

หากเจ้านั่นมันจ่ายเงินคืนห้องแล้ว ไฉนพวกเจ้ายังติดตามคุ้มครองมันมาถึงนี่เล่า พวกเจ้าตลกเหรอ?

“สหายทั้งสอง…ชายหนุ่มชุดม่วงผู้นี้มิใช่ลูกค้าธรรมดา กระทั่งองค์ชาย 4 ของประเทศอมตะเถิงหลงเรายังไม่กล้ายั่วโทสะของมัน”

ทันใดนั้นเอง 2 ยอดฝีมือขอบเขตยอดเซียนอมตะของทางโรงเตี๊ยมหลิวเหนียน ก็เร่งส่งเสียงผ่านพลังไปแจ้งเรื่องราวให้กับยอดฝีมือทั้ง 2 ของทางโรงประมูลจนทั้งคู่ถึงกับหรี่ตาลงทันใด

พอมองไปทางต้วนหลิงเทียนอีกครั้ง ในสายตาของพวกมันก็ฉายให้เห็นถึงความหวาดกลัว

“ขอบคุณพวกเจ้าสองคนที่เร่งเตือนพวกเรา”

ด้านยอดฝีมือขอบเขตยอดเซียนอมตะทั้ง 2 ของทางโรงประมูลก็เร่งส่งเสียผ่านพลังกล่าวขอบคุณผู้แจ้งเตือนทันที

เพราะเมื่อครู่หากอีกฝ่ายไม่ปรากฏตัวมาหยุดขวางพวกมันเอาไว้ ไม่พ้นย่อมเป็นการชักนำเภทภัยมาสู่ตระกูลแน่แท้

องค์ชาย 4 ไม่กล้าแตะต้องผู้อื่น แล้วพวกมันยังจะไปแหยมผู้อื่นเขาได้หรือ?

จากนั้นยอดฝีมือขอบเขตยอดเซียนอมตะทั้ง 4 ของสกุลเหนียนก็มองส่งสายตากกันเล็กน้อย ค่อยแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่คุ้มกันผู้คนต่อ

“ขอบคุณท่านมาก ท่านผู้มีพระคุณ!!”

ขณะเดียวกันนั้นเอง ทางด้านคนสกุลจี ผู้ชำชราก็เป็นผู้นำทั้งหมด คุกเข่าลงพลางกล่าวขอบคุณต้วนหลิงเทียนออกมาเสียงดัง

ด้านแขกที่เข้าพักโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนคนอื่นๆ พอมองไปยังต้วนหลิงเทียนอีกครั้ง ในแววตาก็ฉายชัดถึงความหวาดกลัวระคนตื่นตระหนกออกมา

ชำระเงินคืนห้อง?

พวกมันย่อมไม่เชื่อเรื่องเหลวไหลเช่นนั้นเป็นธรรมชาติ!

เนื่องเพราะพวกมันไม่เชื่อเหตุผลที่ทางยอดฝีมือขอโรงเตี๊ยมหลิวเหนียนยกอ้างขึ้นมา ทั้งหมดจึงตระหนักได้ทันทีว่าชายหนุ่มชุดม่วงผู้นี้หาได้ง่ายดายไม่!